Ο Καθένας (Φίλιπ Ροθ)

Χθες βράδυ μόλις τελείωσα, μετά από πολλές διακοπές και αρκετό καιρο΄το πολυδιαφημισμένο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ "Ο καθένας". Ο λόγος που καθυστέρησα δεν ήταν ότι το βιβλίο δε έτρεχε, κάθε άλλο μάλιστα, απλή καθημερινή γλώσσα, αλλά δυστυχώς για το αντικείμενο που πραγματεύεται απλή και η ιστορία.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό θέλω να πω, για μιά τόσο απλή ιστορία. Εχουμε να κάνουμε για το γεγονός του Θανάτου, ο οποίος θεωρείται δεδομένος και αναπόφευκτος από την στιγμή της γέννησής μας. Ο Θάνατος ο οποίος οριοθετεί και την ημερομηνία λήξης της φθαρτής ύλης μας. Ο Θάνατος που όταν είμαστε νέοι δεν μας αγγίζει και δεν μας απασχολεί σχεδόν καθόλου, αλλά που όταν περνάνε τα χρόνια και αρχίζουν να χτυπούν τα καμπανάκια της ευαίσθητης υγείας πλέον, τότε αρχίζουν τα συνειδησιακά backups, οι προβληματισμοί, τότε είναι που ο χρόνος σου θυμίζει ότι έχει τέλος (για σένα).
Ο Καθένας λοιπόν αναπόφευκτα θα περάσει αυτές τις αγωνίες μέχρι την τελευταία μέγιστη αγωνία του τέλους (αν και μεταξύ μας πιστεύω ότι δεν θα είναι και τόσο μεγάλη. Πιθανόν μάλιστα να μην είναι και τόσο δυσάρεστη, όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Απλά κανείς δεν ξέρει πως είναι και είναι ο φόβος που στοιχειώνει τον άνθρωπο-το'χουμε ξαναπεί αυτό)

Τώρα η απλή ιστορία έχει να κάνει με έναν τύπο Αμερικανοεβραίο ο οποίος στα νιάτα του δεν άφηνε ούτε θηλυκή γάτα να περάσει, στην πορεία αράδιασε κάποια παιδιά (και ευτυχώς μία κόρη που παρόλα τα γεροντικά του χούια του στεκόταν με αγάπη), άλλαξε μερικές συζύγους που διόλου δεν εκτίμησε τουλάχιστον τότε που έστιβε την πέτρα, είχε έναν αδελφό που αντίθετα με αυτόν δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα υγείας και που ενώ στην αρχή τον αγαπούσε, στο τέλος τον φθόνησε για αυτό, τα τελευταία επτα χρόνια της ζωής του είχε μπει επτά φορές χειρουργείο για αντικατάσταση αρτηριών και μπαι πας, και που στην έβδομη και τελευταία φορά ένα πρωινό Τετάρτης και μετά από προσωπική επιλογή για γενική αναισθησία πεθαίνει και περνά στο υπερφυσικό, έτσι απλά και χωρίς καμμία αγωνία που να δικαιολογούσε τους προσωπικούς φόβους και αγωνίες των εσχάτων χρόνων.
Ετσι απλά και τέλος....

Τελείωσε λοιπόν έτσι το βιβλίο και η γέυση που μου άφησε ήταν... "Ε! και λοιπόν?". "Τι έγινε δυνατό το θέμα μας αλλά αδύνατη η ιστορία, ή τουλάχιστον αδύνατος ο τρόπος που παρουσιάστηκε (εκτός από μερικές επιτυχημένες ατάκες περί ζωής και θανάτου... σκόρπια"

Ευκολοδιάβαστο βιβλίο πάντως και αραιογραμμένο. Δεν κουράζει. Ισως στο μέλλον επανέλθω και ...ίσως έχω λίγο διαφορετική άποψη. (Πάντως πρέπει να είναι πολύ μυστήριος τύπος ο Φιλιπ Ροθ)