Θα έχετε καταλάβει πιστεύω, όσοι επισκέπτεστε το ταπεινό μου blog ότι μου αρέσει γενικά ο αθλητισμός.
Μάλιστα δεν διαφέρω από τους εκατομμύρια ανα τον κόσμο που θεωρώ το ποδόσφαιρο βασιλιά των σπορ (είναι είτε το θέλουμε είτε όχι και κοινωνικό φαινόμενο).
Φίλαθλος ναι, οπαδός Οχι!! Μου αρέσει να βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα (ΑΕΚ) και την Εθνική Ελλάδος (που πάντα την θεωρούσα βιτρίνα ,και ότι έχει να παρουσιάσει το άθλημα στο εξωτερικό, ειδικά μετά την εισβολή ξένων στις ομάδες κάθε χώρας). Πάνω στο τελευταίο, η ευχάριστη έκπληξη της κατάκτησης του Πανευρωπαικού του 2004 πιστέυω ότι ήταν μία αθλητική έκπληξη που όμοιά της συμβαίνει κάθε μισό αιώνα. Ξεπέρασε μάλιστα και την μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τροπαίου από τους Δανούς, στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που τους μαζέψανε από τις διακοπές τους μετά τον αποκλεισμό λόγω πολέμου, της ενωμένης τότε ακόμα Γιουγκοσλαβίας. Και το λέω αυτό γιατί ακόμα και έτσι η Δανία ήταν γνωστή ποιά ήταν σαν ποδοσφαιρική δύναμη στην Ευρώπη και πάρα πολλές φορές είχε δώσει δείγματα ποδοσφαιρικής γραφής. Την Ελλάδα και τους παίχτες της που σε τελικά δεν είχε πετύχει ούτε γκολ στο παρελθόν, ποιός την πίστευε, ότι ότι θα πάρει το κύπελλο, ούτε καν ότι θα φθάσει στον μικρό τελικό. Ούτε και οι πιο ριψοκίνδυνοι μπουκμεικερς δεν πόνταραν πάνω της εντός και εκτός συνόρων.
Τέλος πάντων έγινε αυτό που έγινε και τρίβαμε τα μάτια μας, -για κάποιους απλούς λόγους- αλλά και με πολύ τύχη (μάτς με Ρωσία ας μη το ξεχνάμε, αλλά και κυρίως το ματς με την αφηνιασμένη Τσεχία που τότε βλέποντάς το είπα πως αν περάσουμε θα ήταν σαν να πηραμε και το κύπελλο)
Απόλυτη πειθαρχία της ομάδας (ολοι για έναν και ένας για όλους), ελεγχόμενη τακτική, συμπαγής πίεση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, επιδίωξη νίκης έστω και με μισό-0, και φυσικά η συνομοσία των Θεών υπέρ μας.
Οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν. Τέτοιο σύνολο με τέτοια αυταπάρνηση και τακτική δεν είχαν ξαναδεί. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τί έγινε, έχασαν και το κύπελλο.
Αυτά τότε.
Σήμερα, και μετά την αποτυχία να περάσουμε για το περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο (λογικό γιατί συνήθως είναι πολύ σπάνιο μετά από μιά μεγάλη επιτυχία κάποιο Εθνική ομάδα να συνεχίζει όπως πρώτα), το Εθνικό συγκρότημα έδειξε σημάδια ψυχικής και σωματικής κόπωσης. Λογικό και αυτό, την στιγμή που ο μέσος λόγος ηλικίας των περισσοτέρων διεθνών ήταν 30 γεμάτα και 30 βάλε. Φάνηκε λοιπόν ότι ήταν απαραίτητη η ανανέωση και πολύ το ψιθυρίζανε, άλλοι το φωνάζανε, τότε, αλλά τα αυτιά του Οττο δεν ίδρωναν. Ηταν και αισθανόταν ο ίδιος στο απυρόβλητο. Για μένα έκανε ένα πολύ σημαντικό λάθος. Ενάντια στις συμπάθειες και στις εμμονές του προς την παλιοσειρά της ηρωικής ταξιαρχίας, έπρεπε να αρχίσει την σταδιακή ανανέωση του συγκροτήματος. Ουδείς αναντικατάστατος πολλώ μάλλον και στις θέσεις της Εθνικής. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα την διαρκή χρησιμοποιήση του Βρύζα ας πούμε, που είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ντεφορμαρίσματος που δεν ήταν ικανός ούτε δευτερόλεπτα να κρατήσει μπάλα, και το μόνο που έκανε ήταν να την γυρνά προς τα πίσω. (εντάξει το κάνει και ο Λυμπερόπουλος, αλλά πώς το κάνει?Σπάζοντας την μπάλα προς τα άκρα, ξέρει να την κρατάει όταν πρέπει, αλλά και να ντριπλάρει στα ίσια κατά μέτωπο αντίπαλο μεσα στην περιοχή αν χρειαστεί.)Δεν μιλάω σαν ΑΕΚτζής προς Θεού! την ίδια δουλειά μπορεί να την κάνει και ο Μάντζιος, που είναι κατά πολύ νεώτερος και τον θεωρώ πολύ χρησιμο εργαλείο για κάποιον προπονητή.
Αντί λοιπόν να χρησιμοποιηθούν κάποιοι νέοι παίχτες σε φιλικά παιχνίδια (που έγιναν), να γίνουν πειραματισμοί, να δοκιμασθούν σχήματα, εξοργιζόμουν όταν έβλεπα τους ίδιους και τους ίδιους ακόμα και εκεί και να γίνονται αλλαγές νέων προσώπων μετά το 80ό λεπτό! Τι συμπέρασμα να βγάλεις τότε?!
Ετσι λοιπόν, με την ανανέωση που ουσιαστικά αποτελείτο από την εθελούσια αποχώρηση του αρχηγού Ζαγοράκη, επι τέλους του Βρύζα, του Τσιάρτα και του Νικολαίδη που και αυτοί σταμάτησαν, αλλά και του Καψή που σχεδόν ποτέ δεν έπαιζε για διαφόρους λόγους στην ομάδα του (προσέξτε όλοι αυτοί παίχτες μεγάλης ηλικίας και όχι απαραίτητα βασικοι στην ενδεκάδα εκτός των δύο πρώτων), προχωρήσαμε φέτος με τρεις στις τρεις νίκες σε έναν εύκολο όμιλο, κατά γενική ομολογία και βαυκαλιζόμασταν ότι ήμασταν το φαβορί ακόμα και για την πρώτη θέση χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να πείθουμε.
Τέταρτο παιχνίδι με το άλλο φαβορί του ομίλου Τουρκία που επίσης μέτραγε μέχρι το Σάββατο τρία στα τρία.
προσέξτε
Με την Τουρκία μετά απο την παρέλευση αθλητικού χειμώνα δεκαετιών είχαμε ξαναπαίξει τα τελευταία χρόνια, αν θυμάμαι καλά τρεις φορές. Και τις τρεις ισοπαλίες μέσα έξω, αν θυμάμαι λευκές και οι τρεις, αντε η μία 1-1.
Πρώτη παγίδα.
Θεωρήσαμε βασιζόμενοι στο γεγονός αυτό ότι η παράδοση θα συνεχιζόταν, οτι δηλαδή η ισοπαλία (που μας συνέφερε και αυτή) θα ερχόταν πάλι ( αυτό φάνηκε και σε δηλώσεις παικτών). Με την ισοπαλία δεν κάνεις συμβόλαιο εκ των προτέρων ,αλλά ούτε και με τη νίκη, την οποία είχαμε στο τσεπάκι όλοι οι υπόλοιποι, δημοσιογράφοι, της ομοσπονδίας, και φίλαθλοι οι οποίοι κατέκλυσαν το γήπεδο, όπως φάνηκε για να ασχοληθούν με κάθε τι άλλο εκτος από το πώς να υποστηρίξουν το Εθνικό συγκρότημα. Δηλαδή οι άλλοι τι θα κάνανε? Θα κατεςβάινανε χαλαρά να χάσουνε ή να μοιραστούνε τους βαθμούς μαζί μας, την στιγμή που το επόμενο παιχνίδι τους τους καει και είναι με το άλλο φαβορί την Νορβηγία! Αμ δε !!
Προσέξτε πάλι.
Η Τουρκία λίγο πριν από την δίκη μας επιτυχία, είχαν πετύχει μία παρόμοια έκπληξη στα γήπεδα του Παγκοσμίου κυπέλλου στην Κορέα φτάνοντας μέχρι τον μικ΄ρο Τελικό και κατακτώντας την 4η θέση. Τεράστια επιτυχία που άνοιξε την τούρκικη αγορά παικτών (αυθεντικών ταλέντων, να σημειώσω) προς τα ακριβά σαλόνια της Ευρώπης (και να παίζουν σε μεγάλες ομάδες, όχι όπως οι δικόι μας που συχνάκις ζεσταίνουν τους πάγκους).
Πώς το πέτυχαν αυτό? Μα θυμάστε? Κάνοντας ακριβώς ότι κάναμε εμείς λίγο αργότερα. Σύστημα αδιαπέραστο και πρωτόγνωρο για τους φιναλίστ και φιλόδοξους των υπολοίπων Εθνικών ομάδων. (όσο δεν μπαίνει η μπάλα μέσα, και όσο δεν μπορείς να φθάσεις ούτε καν σε θέση σουτ, και όσο περνάει η ώρα, τρελαίνεσαι και στο τέλος χάνεις κι όλας)
Παρόμοιες σχολές λοιπόν. Σκληροτράχηλοι, καλοί τεχνίτες και του κλεφτοπόλεμου. Δεν έπαιξε δα η Τουρκία ποτέ διαφορετικά,.... δεν έχουμε παίξει και εμείς ποτέ διαφορετικά.
Χαλαρά λοιπόν κατεβαίνουμε να τους παίξουμε. Θεωρούμε ότι τους ξέρουμε καλά, είδικά τώρα που έχουν πολλούς τραυματίες , ακόμα πιό εύκολα τα πράγματα. Γιόυργια και με λίγη προσοχή τους φάγαμε. Τι νομίσαμε δηλαδη μιά χώρα με ακόμα χιλίαδες αλάνες στις φτωχογειτονιές της και με τόσες δεκάδες εκατομμύρια παρά πάνω πληθυσμό από εμάς ΔΕΝ θα είχαν αντικαταστάτες παίχτες για τους τραυματίες τους. Τι δηλαδη ? Αναντικατάστατοι σαν τους δικούς μας θα ήταν οι παίχτες τους?
Και σαν να μην εφτανε αυτό, καταβαίνει και με ενισχυμένο κέντρο και επίθεση ο Φατίχ Τερίμ (Τούρκος προπονητής, προσέξτε, στην Εθνική Τουρκίας, φτιαχμένος για ομοσπονδιακός προπονητής της γείτονας χώρας και πανέξυπνος) Μας είχε διαβάσει ο άνθρωπος. Το ίδιο γαιτανάκι χρόνια τώρα!
Οι ίδιοι παίχτες, τα ίδια και τα ίδια! Ανοικτο βιβλίο. Είχε διαβάσει και τις Ελληνικές εφημερίδες τις παραμονές του αγώνα. Σου λέει όλα ωραία τα βλέπουν αυτοί και εύκολα. κάτσε να τους κόψω λίγο τον τσαμπουκά.
Προσέξτε
Κατά την γνώμη μου αν το παιχνίδι προχωρούσε και προχωρούσε χωρίς γκολ, τότε θα γινόταν πολύ ωραία μάχη , και ο Φατιχ κάποια στιγμή θα γύρναγε την ομάδα του πιό συντηρητική, για να διαφυλάξει τα νώτα του και την ισοπαλία. Είχε όμως την ΤΥΧΗ και βάλαμε πρώτοι γκολ. Δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα ο άνθρωπος. Επίθεση για να ισοφαρίσει και γιατί όχι για κάτι πάρα πάνω.
Εμείς απ'την άλλη? Στην κοσμάρα μας! Βάλαμε και γκολ!! Αου αου η καφρίλα από την εξέδρα, που δεν άφησε ούτε να ακουστεί ο Εθν Υμνος των αντιπάλων, και άρχισε να πετάει βεγγαλικά και ότι είδους πλαστικού μπορείτε να φανταστείτε, χαλάρωσαν τα παλληκάρια μας που νιομίσανε ότι το παιχνίδι τελείωσε και έγινε εύκολο. Ακριβώς στο πιό νευραλγικό σημείο . Στο κέντρο! εκεί που όλοι περπάταγαν, θόλωσε το μυαλό τους, και που μόνο ο καμικάζι Καραγκούνης τα έβαζε ένας εναντίον όλων, που άρχισαν να βγαίνουν μαχητικά πρώτοι στην μπάλα και στις κόντρες.
Ηταν θέμα χρόνου η ισοφάριση όπως και έγινε.
Τελείωσε το ημίχρονο με εμάς να έχουμε κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κοντράρουμε στα ίσια το παιχνίδι.
Τον Ρεχάγκελ προσωπικά ποτέ δεν τον θεωρούσα μεγάλο κοόυτς πάγκου. Μπορεί να έχει άλλα χαρίσματα αλλά δεν βλέπει γήπεδο. Εχασε την μάχη του κέντρου κατά κράτος . Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να βοηθήσει την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Οι αντίπαλοι μπήκαν στο β' για να πάρουν το μάτς και εμείς ακόμα χαμπάρι! Μέσα και έξω από το γήπεδο!
Κινήσεις?
Παίχτη στο κέντρο να κρατήσει και να μοιράσει σωστά την μπάλα, και γιατί όχι αλλαγή και του τερματοφύλακα. (αλλάζει ο τερματοφύλακας στο παιχνίδι, δεν απαγορεύεται. Φάνηκε ο άνθρωπος από τον τρόπο που έδιωξε την μπάλα με γροθιές και ήλθε η ισιοφάριση) Με καθαρό μυαλό διώχνεις με γροθιές αν θέλεις αλλά στην γραμμή του πλαγίου) Δεν δικαιολογείται ο έμπειρος Νικοπολίδης. (αμφιβάλω αν στο ημίχρονο έγινε κατ'ιδίαν προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού του) Με τα "πάμε γερά! και άλλες τλετοιες προτροπές δεν γυρίζεις ένα ματς!
Την συνέχεια την είδαμε και εμένα δεν με εξέπληξε καθόλου.Ο Νικοπολίδης ότι σουτ του έκαναν οι αντίπαλοι το έτρωγε , και εμέις σε κανα δυό ευκαιρίες που κάναμε μέσα στην αντίπαλη περιοχή δεν είχαμε το καθαρό μυαλό να σπρώξουμε την μπάλα στα δίχτυα.
Πού το καθαρό μυαλό? Αφου κάθε τόσο γυρίζανε οι παίχτες στους φιλάθλους με προτροπές να μην πατάνε αντικέιμενα και βρισιές.
Αποκορύφωμα καφρίλας συνέχεια. Βγήκαν και τα οπαδικά πάθη μετά, με το να βρίζουν Νικοπολίδη παίχτες Σειταρίδη, Ρεχάγκελ, και όποιους άλλους πάρει ο Χάρος.
Και τελικά ο Χάρος πήρε εμάς βέβαια και γελάνε μαζί μας και οι κότες με το ξύλο αναμεταξύ μας στο πέταλο πίσω από τον Νικοπολίδη.
Πάντως τηρουμένων των αναλογιών και αντικειμενικά, η Εθνική Ελλάδος δεν πήγε άσχημα.
Εχασε το παιχνίδι έχοντας πολύ κακούς φιλάθλους στην εξέδρα, ένα κακό προπονητή στον πάγκο εκείνο το βράδυ (που έβαλε τον Τοροσίδη αριστερό επιθιετικό χαφ πάνω στη γραμμή, θέση που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του), έναν πολύ κακό τερματοφύλακα που ενέπνευσε και την ανασφάλεια και στους υπόλοιπους αμυντικούς, και υπόλοιπους παίχτες ανίκανους να εκμεταλλευτούν τις μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και απλά να γυρίσουν το παιχνίδι και την ψυχολογία λίγο με το μέρος τους.
Με όλα αυτά τα μείον όσο και να το παλέψεις δεν έχεις τύχη.
Είμαι περιέργος να δω την συνέχεια στη Μάλτα Τετάρτη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. είναι σίγουρο.
Απλά πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, αφού οι ειδικοί φρόντισαν να κάψουν αυτούς τους θρυλικούς ήρωες!
Κρίμα
Μάλιστα δεν διαφέρω από τους εκατομμύρια ανα τον κόσμο που θεωρώ το ποδόσφαιρο βασιλιά των σπορ (είναι είτε το θέλουμε είτε όχι και κοινωνικό φαινόμενο).
Φίλαθλος ναι, οπαδός Οχι!! Μου αρέσει να βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα (ΑΕΚ) και την Εθνική Ελλάδος (που πάντα την θεωρούσα βιτρίνα ,και ότι έχει να παρουσιάσει το άθλημα στο εξωτερικό, ειδικά μετά την εισβολή ξένων στις ομάδες κάθε χώρας). Πάνω στο τελευταίο, η ευχάριστη έκπληξη της κατάκτησης του Πανευρωπαικού του 2004 πιστέυω ότι ήταν μία αθλητική έκπληξη που όμοιά της συμβαίνει κάθε μισό αιώνα. Ξεπέρασε μάλιστα και την μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τροπαίου από τους Δανούς, στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που τους μαζέψανε από τις διακοπές τους μετά τον αποκλεισμό λόγω πολέμου, της ενωμένης τότε ακόμα Γιουγκοσλαβίας. Και το λέω αυτό γιατί ακόμα και έτσι η Δανία ήταν γνωστή ποιά ήταν σαν ποδοσφαιρική δύναμη στην Ευρώπη και πάρα πολλές φορές είχε δώσει δείγματα ποδοσφαιρικής γραφής. Την Ελλάδα και τους παίχτες της που σε τελικά δεν είχε πετύχει ούτε γκολ στο παρελθόν, ποιός την πίστευε, ότι ότι θα πάρει το κύπελλο, ούτε καν ότι θα φθάσει στον μικρό τελικό. Ούτε και οι πιο ριψοκίνδυνοι μπουκμεικερς δεν πόνταραν πάνω της εντός και εκτός συνόρων.
Τέλος πάντων έγινε αυτό που έγινε και τρίβαμε τα μάτια μας, -για κάποιους απλούς λόγους- αλλά και με πολύ τύχη (μάτς με Ρωσία ας μη το ξεχνάμε, αλλά και κυρίως το ματς με την αφηνιασμένη Τσεχία που τότε βλέποντάς το είπα πως αν περάσουμε θα ήταν σαν να πηραμε και το κύπελλο)
Απόλυτη πειθαρχία της ομάδας (ολοι για έναν και ένας για όλους), ελεγχόμενη τακτική, συμπαγής πίεση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, επιδίωξη νίκης έστω και με μισό-0, και φυσικά η συνομοσία των Θεών υπέρ μας.
Οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν. Τέτοιο σύνολο με τέτοια αυταπάρνηση και τακτική δεν είχαν ξαναδεί. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τί έγινε, έχασαν και το κύπελλο.
Αυτά τότε.
Σήμερα, και μετά την αποτυχία να περάσουμε για το περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο (λογικό γιατί συνήθως είναι πολύ σπάνιο μετά από μιά μεγάλη επιτυχία κάποιο Εθνική ομάδα να συνεχίζει όπως πρώτα), το Εθνικό συγκρότημα έδειξε σημάδια ψυχικής και σωματικής κόπωσης. Λογικό και αυτό, την στιγμή που ο μέσος λόγος ηλικίας των περισσοτέρων διεθνών ήταν 30 γεμάτα και 30 βάλε. Φάνηκε λοιπόν ότι ήταν απαραίτητη η ανανέωση και πολύ το ψιθυρίζανε, άλλοι το φωνάζανε, τότε, αλλά τα αυτιά του Οττο δεν ίδρωναν. Ηταν και αισθανόταν ο ίδιος στο απυρόβλητο. Για μένα έκανε ένα πολύ σημαντικό λάθος. Ενάντια στις συμπάθειες και στις εμμονές του προς την παλιοσειρά της ηρωικής ταξιαρχίας, έπρεπε να αρχίσει την σταδιακή ανανέωση του συγκροτήματος. Ουδείς αναντικατάστατος πολλώ μάλλον και στις θέσεις της Εθνικής. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα την διαρκή χρησιμοποιήση του Βρύζα ας πούμε, που είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ντεφορμαρίσματος που δεν ήταν ικανός ούτε δευτερόλεπτα να κρατήσει μπάλα, και το μόνο που έκανε ήταν να την γυρνά προς τα πίσω. (εντάξει το κάνει και ο Λυμπερόπουλος, αλλά πώς το κάνει?Σπάζοντας την μπάλα προς τα άκρα, ξέρει να την κρατάει όταν πρέπει, αλλά και να ντριπλάρει στα ίσια κατά μέτωπο αντίπαλο μεσα στην περιοχή αν χρειαστεί.)Δεν μιλάω σαν ΑΕΚτζής προς Θεού! την ίδια δουλειά μπορεί να την κάνει και ο Μάντζιος, που είναι κατά πολύ νεώτερος και τον θεωρώ πολύ χρησιμο εργαλείο για κάποιον προπονητή.
Αντί λοιπόν να χρησιμοποιηθούν κάποιοι νέοι παίχτες σε φιλικά παιχνίδια (που έγιναν), να γίνουν πειραματισμοί, να δοκιμασθούν σχήματα, εξοργιζόμουν όταν έβλεπα τους ίδιους και τους ίδιους ακόμα και εκεί και να γίνονται αλλαγές νέων προσώπων μετά το 80ό λεπτό! Τι συμπέρασμα να βγάλεις τότε?!
Ετσι λοιπόν, με την ανανέωση που ουσιαστικά αποτελείτο από την εθελούσια αποχώρηση του αρχηγού Ζαγοράκη, επι τέλους του Βρύζα, του Τσιάρτα και του Νικολαίδη που και αυτοί σταμάτησαν, αλλά και του Καψή που σχεδόν ποτέ δεν έπαιζε για διαφόρους λόγους στην ομάδα του (προσέξτε όλοι αυτοί παίχτες μεγάλης ηλικίας και όχι απαραίτητα βασικοι στην ενδεκάδα εκτός των δύο πρώτων), προχωρήσαμε φέτος με τρεις στις τρεις νίκες σε έναν εύκολο όμιλο, κατά γενική ομολογία και βαυκαλιζόμασταν ότι ήμασταν το φαβορί ακόμα και για την πρώτη θέση χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να πείθουμε.
Τέταρτο παιχνίδι με το άλλο φαβορί του ομίλου Τουρκία που επίσης μέτραγε μέχρι το Σάββατο τρία στα τρία.
προσέξτε
Με την Τουρκία μετά απο την παρέλευση αθλητικού χειμώνα δεκαετιών είχαμε ξαναπαίξει τα τελευταία χρόνια, αν θυμάμαι καλά τρεις φορές. Και τις τρεις ισοπαλίες μέσα έξω, αν θυμάμαι λευκές και οι τρεις, αντε η μία 1-1.
Πρώτη παγίδα.
Θεωρήσαμε βασιζόμενοι στο γεγονός αυτό ότι η παράδοση θα συνεχιζόταν, οτι δηλαδή η ισοπαλία (που μας συνέφερε και αυτή) θα ερχόταν πάλι ( αυτό φάνηκε και σε δηλώσεις παικτών). Με την ισοπαλία δεν κάνεις συμβόλαιο εκ των προτέρων ,αλλά ούτε και με τη νίκη, την οποία είχαμε στο τσεπάκι όλοι οι υπόλοιποι, δημοσιογράφοι, της ομοσπονδίας, και φίλαθλοι οι οποίοι κατέκλυσαν το γήπεδο, όπως φάνηκε για να ασχοληθούν με κάθε τι άλλο εκτος από το πώς να υποστηρίξουν το Εθνικό συγκρότημα. Δηλαδή οι άλλοι τι θα κάνανε? Θα κατεςβάινανε χαλαρά να χάσουνε ή να μοιραστούνε τους βαθμούς μαζί μας, την στιγμή που το επόμενο παιχνίδι τους τους καει και είναι με το άλλο φαβορί την Νορβηγία! Αμ δε !!
Προσέξτε πάλι.
Η Τουρκία λίγο πριν από την δίκη μας επιτυχία, είχαν πετύχει μία παρόμοια έκπληξη στα γήπεδα του Παγκοσμίου κυπέλλου στην Κορέα φτάνοντας μέχρι τον μικ΄ρο Τελικό και κατακτώντας την 4η θέση. Τεράστια επιτυχία που άνοιξε την τούρκικη αγορά παικτών (αυθεντικών ταλέντων, να σημειώσω) προς τα ακριβά σαλόνια της Ευρώπης (και να παίζουν σε μεγάλες ομάδες, όχι όπως οι δικόι μας που συχνάκις ζεσταίνουν τους πάγκους).
Πώς το πέτυχαν αυτό? Μα θυμάστε? Κάνοντας ακριβώς ότι κάναμε εμείς λίγο αργότερα. Σύστημα αδιαπέραστο και πρωτόγνωρο για τους φιναλίστ και φιλόδοξους των υπολοίπων Εθνικών ομάδων. (όσο δεν μπαίνει η μπάλα μέσα, και όσο δεν μπορείς να φθάσεις ούτε καν σε θέση σουτ, και όσο περνάει η ώρα, τρελαίνεσαι και στο τέλος χάνεις κι όλας)
Παρόμοιες σχολές λοιπόν. Σκληροτράχηλοι, καλοί τεχνίτες και του κλεφτοπόλεμου. Δεν έπαιξε δα η Τουρκία ποτέ διαφορετικά,.... δεν έχουμε παίξει και εμείς ποτέ διαφορετικά.
Χαλαρά λοιπόν κατεβαίνουμε να τους παίξουμε. Θεωρούμε ότι τους ξέρουμε καλά, είδικά τώρα που έχουν πολλούς τραυματίες , ακόμα πιό εύκολα τα πράγματα. Γιόυργια και με λίγη προσοχή τους φάγαμε. Τι νομίσαμε δηλαδη μιά χώρα με ακόμα χιλίαδες αλάνες στις φτωχογειτονιές της και με τόσες δεκάδες εκατομμύρια παρά πάνω πληθυσμό από εμάς ΔΕΝ θα είχαν αντικαταστάτες παίχτες για τους τραυματίες τους. Τι δηλαδη ? Αναντικατάστατοι σαν τους δικούς μας θα ήταν οι παίχτες τους?
Και σαν να μην εφτανε αυτό, καταβαίνει και με ενισχυμένο κέντρο και επίθεση ο Φατίχ Τερίμ (Τούρκος προπονητής, προσέξτε, στην Εθνική Τουρκίας, φτιαχμένος για ομοσπονδιακός προπονητής της γείτονας χώρας και πανέξυπνος) Μας είχε διαβάσει ο άνθρωπος. Το ίδιο γαιτανάκι χρόνια τώρα!
Οι ίδιοι παίχτες, τα ίδια και τα ίδια! Ανοικτο βιβλίο. Είχε διαβάσει και τις Ελληνικές εφημερίδες τις παραμονές του αγώνα. Σου λέει όλα ωραία τα βλέπουν αυτοί και εύκολα. κάτσε να τους κόψω λίγο τον τσαμπουκά.
Προσέξτε
Κατά την γνώμη μου αν το παιχνίδι προχωρούσε και προχωρούσε χωρίς γκολ, τότε θα γινόταν πολύ ωραία μάχη , και ο Φατιχ κάποια στιγμή θα γύρναγε την ομάδα του πιό συντηρητική, για να διαφυλάξει τα νώτα του και την ισοπαλία. Είχε όμως την ΤΥΧΗ και βάλαμε πρώτοι γκολ. Δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα ο άνθρωπος. Επίθεση για να ισοφαρίσει και γιατί όχι για κάτι πάρα πάνω.
Εμείς απ'την άλλη? Στην κοσμάρα μας! Βάλαμε και γκολ!! Αου αου η καφρίλα από την εξέδρα, που δεν άφησε ούτε να ακουστεί ο Εθν Υμνος των αντιπάλων, και άρχισε να πετάει βεγγαλικά και ότι είδους πλαστικού μπορείτε να φανταστείτε, χαλάρωσαν τα παλληκάρια μας που νιομίσανε ότι το παιχνίδι τελείωσε και έγινε εύκολο. Ακριβώς στο πιό νευραλγικό σημείο . Στο κέντρο! εκεί που όλοι περπάταγαν, θόλωσε το μυαλό τους, και που μόνο ο καμικάζι Καραγκούνης τα έβαζε ένας εναντίον όλων, που άρχισαν να βγαίνουν μαχητικά πρώτοι στην μπάλα και στις κόντρες.
Ηταν θέμα χρόνου η ισοφάριση όπως και έγινε.
Τελείωσε το ημίχρονο με εμάς να έχουμε κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κοντράρουμε στα ίσια το παιχνίδι.
Τον Ρεχάγκελ προσωπικά ποτέ δεν τον θεωρούσα μεγάλο κοόυτς πάγκου. Μπορεί να έχει άλλα χαρίσματα αλλά δεν βλέπει γήπεδο. Εχασε την μάχη του κέντρου κατά κράτος . Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να βοηθήσει την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Οι αντίπαλοι μπήκαν στο β' για να πάρουν το μάτς και εμείς ακόμα χαμπάρι! Μέσα και έξω από το γήπεδο!
Κινήσεις?
Παίχτη στο κέντρο να κρατήσει και να μοιράσει σωστά την μπάλα, και γιατί όχι αλλαγή και του τερματοφύλακα. (αλλάζει ο τερματοφύλακας στο παιχνίδι, δεν απαγορεύεται. Φάνηκε ο άνθρωπος από τον τρόπο που έδιωξε την μπάλα με γροθιές και ήλθε η ισιοφάριση) Με καθαρό μυαλό διώχνεις με γροθιές αν θέλεις αλλά στην γραμμή του πλαγίου) Δεν δικαιολογείται ο έμπειρος Νικοπολίδης. (αμφιβάλω αν στο ημίχρονο έγινε κατ'ιδίαν προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού του) Με τα "πάμε γερά! και άλλες τλετοιες προτροπές δεν γυρίζεις ένα ματς!
Την συνέχεια την είδαμε και εμένα δεν με εξέπληξε καθόλου.Ο Νικοπολίδης ότι σουτ του έκαναν οι αντίπαλοι το έτρωγε , και εμέις σε κανα δυό ευκαιρίες που κάναμε μέσα στην αντίπαλη περιοχή δεν είχαμε το καθαρό μυαλό να σπρώξουμε την μπάλα στα δίχτυα.
Πού το καθαρό μυαλό? Αφου κάθε τόσο γυρίζανε οι παίχτες στους φιλάθλους με προτροπές να μην πατάνε αντικέιμενα και βρισιές.
Αποκορύφωμα καφρίλας συνέχεια. Βγήκαν και τα οπαδικά πάθη μετά, με το να βρίζουν Νικοπολίδη παίχτες Σειταρίδη, Ρεχάγκελ, και όποιους άλλους πάρει ο Χάρος.
Και τελικά ο Χάρος πήρε εμάς βέβαια και γελάνε μαζί μας και οι κότες με το ξύλο αναμεταξύ μας στο πέταλο πίσω από τον Νικοπολίδη.
Πάντως τηρουμένων των αναλογιών και αντικειμενικά, η Εθνική Ελλάδος δεν πήγε άσχημα.
Εχασε το παιχνίδι έχοντας πολύ κακούς φιλάθλους στην εξέδρα, ένα κακό προπονητή στον πάγκο εκείνο το βράδυ (που έβαλε τον Τοροσίδη αριστερό επιθιετικό χαφ πάνω στη γραμμή, θέση που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του), έναν πολύ κακό τερματοφύλακα που ενέπνευσε και την ανασφάλεια και στους υπόλοιπους αμυντικούς, και υπόλοιπους παίχτες ανίκανους να εκμεταλλευτούν τις μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και απλά να γυρίσουν το παιχνίδι και την ψυχολογία λίγο με το μέρος τους.
Με όλα αυτά τα μείον όσο και να το παλέψεις δεν έχεις τύχη.
Είμαι περιέργος να δω την συνέχεια στη Μάλτα Τετάρτη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. είναι σίγουρο.
Απλά πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, αφού οι ειδικοί φρόντισαν να κάψουν αυτούς τους θρυλικούς ήρωες!
Κρίμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου