Κάθε χρόνο επιστρέφοντας από Τουρκία πάντα κάνω ενδίαμεση στάση στην αγαπημένη Αλεξανδρούπολη. Πώς να μην αγαπήσεις μιά τέτοια πόλη, που αναγκάζει κάθε βράδυ τον κόσμο της να βγεί στους δρόμους, να περπατήσει στην παραλία να κάτσει στα παγκάκια της και να αγναντέψει το Αιγαίο και τον όγκο της Σαμοθράκης αγνάντια
Με την ευκαιρία λοιπόν της στάσης μου αυτής έχω επισκεφτεί και την Καβάλα αλλά και την περισσότερο κοντινή Ξάνθη. Όμορφες και οι δύο αλλά και διαφημισμένες. Η λιγότερο διαφημισμένη πιστεύω πρέπει να είναι η Κομοτηνή που αν και περισσότερο κοντινή της Αλεξανδρούπολης, την αγνοούσα θα έλεγα επιδεικτικά.
Φέτος όμως, είπαμε, γιατί να πάρουμε το πρωινό μας και τον απαραίτητο καφέ στην Αλεξανδρούπολη, και να μην κάνουμε υπομονή για 50 μόλις χλμ μέχρι την Κομοτηνή.
Κυριακή πρωί λοιπόν επιστρέφοντας στον νότο, και μπάινω στην πόλη της Κομοτηνής γύρω στις 10 η ώρα.
Η πόλη μόλις φαίνεται να ξυπνάει καθώς ελάχιστα αυτοκίνητα φαίνεται να κυκλοφορούν στους δρόμους. Δεν ανοίγω χάρτη και σαν νιόφερτος που απλά ζητάει κάτι να φάει μαζί με τον καφέ του , αφήνομαι να με οδηγήσει ο κεντρικός δρόμος και ακολουθώ τις πινακίδες που λένε ´κέντρο ´.
Η πόλη επίπεδη ιδανική για χρήση ποδηλάτων και τα κτίσματά της παλιά και νεόκτιστα αρμονικά πλεγμένα. Οι καινούργιες κατασκευές δεν ξεπερνούν τους 3 με 4 ορόφους. Τα πεζοδρόμια όμορφα φτιαγμένα με καλαίσθητες πλάκες, φιλικές για πεζούς, ποδήλατα και άλλα τροχήλατα, καταλήγουν με ιδανικές ράμπες στους δρόμους. Μέχρι τώρα θεωρούσα την προσβασιμότητα της Αλεξανδρούπολης μαζί με του Μεσσολογγίου από τις ιδανικότερες στην Ελλάδα (τουλάχιστον απ´όσο έχω ταξιδέψει) αλλά πρέπει κάποιος τελικά να βρεθεί στην Κομοτηνή για να διπιστώσει με τα μάτια του τί σημαίνει σωστά κατασκευασμένη ράμπα με την ιδανική κλήση και τελείωμα όχι μόνο για ΑμεΑ αλλά και για μητέρες με καροτσάκια μωρών, ποδήλατα κλπ.
Βρίσκω λοιπόν εύκολα το κέντρο, το οποίο περικλείεται από ´ενα κυκλικό δρόμο και η πλατεία του οποίου είναι φυσικά πεζοδρομημένη. Πλακόστρωτο στρωτό ομαλό αντιολισθητικό και χωρίς ενδιάμεσα σπασίματα. Οπου υπάρχει ανισουψές αυτό χωρίς σκαλιά επικοινωνεί με απαλές ράμπες με την ίδια καλοτεχνία. Γύρω γύρω τα καφε και τα ταβερνεία μόλις ανοίγουν και ο κόσμος σιγά σιγά ´ερχεται. Παρατηρώ πολλά ξενοδοχεία στην περιοχή του κέντρου και αυτό με εκπλήσσει ευχάριστα. Κοιτάω γύρω και πέρα, και το μάτι μου πέφτει στο κέντρο της όλης περιοχής του κέντρου, σε μία πράσινη όαση, αφού έχω χρησιμοποιήσει την ειδική θέση στάθμευσης για ΑμεΑ στην αρχή του πλακόστρωτου. Η όαση είναι ο δημοτικός κήπος που φιλοξενεί ένα συμπαθέστατο καφέ ενός απέναντι ξενοδοχείου. Εδώ θα κάτσουμε. Ανοίγω το ipad να βρώ κάποιες πληροφορίες για το που ακριβώς βρίσκομαι και το πώς θα βγώ στην Εγνατία, και ευχάριστα διαπιστώνω ότι η πόλη είναι δικτυωμένη με αρκετά γρήγορο ασύρματο δίκτυο. Εκείνη τη στιγμή τί άλλο να ζητήσει ένας γρήγορος επισκέπτης σαν και εμένα!!
Βγαίνω στην Εγνατία μετά από λίγη ώρα καταγοητευμένος αφήνοντας τον εαυτό μου να φανταστεί την εικόνα της Κομοτηνής τα βράδυα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της, και όχι μόνο...
Σίγουρα θα ξανάρθω και θα μείνω ένα βράδυ για να μου λυθεί η απορία.
ΥΓ1. Επειδή τα τελευταία δέκα χρόνια περνώ από την εγνατία συνέχεια μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι ο σημαντικός αυτός δρόμος μάλλον αρχίζεινα δείχνει σημάδια εγκατάλειψης. Θα ήταν προτιμότερο να πληρώναμε διόδια (λογικά) στο μήκος ενός δρόμου που τελείωσε , παρά να μας ληστεύουν το πορτοφόλι μέχρι τη Θεσσαλονίκη για έναν δρόμο που σε πολλά σημεία τα έργα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμη (αυτή τη φορά έχω την εντύπωση πως πλήρωσα επι πλέον διόδιο και για άλλη ανάδοχη εταιρία). Να παρατηρήσω τέλος πως η Εγνατία ναι μεν τελείωσε ,επι τέλους, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει κλειστός δρόμος, για ευνόητους λόγους, και χρειάζεται επειγόντως σταθμούς ανεφοδιασμού και ξεκόυρασης. Αν θέλουμε να τον λέμε σύγχρονο ευρωπαικό δρόμο.
ΥΓ2. Εγώ ξέρω γιατί η Κομοτηνή είναι τόσο όμορφη. Είναι γιατί μένει και συμμετέχει στα κοινά της ο φίλος (συνάδελφος ΑμεΑ) και παραολυμπιονίκης κολύμβησης, Αλεξης Ταξιλδάρης. Είμαι σίγουρος ότι πολλές υποδομές της πόλης έγιναν και γίνονται καθ´ υπόδειξή του.
Αλλά από την άλλη πλευρά υπάρχει και η βόυληση και η ευαισθησία που κάνουν πράξη αυτές στις ανέξοδες υποδείξεις, και το τονίζω ανέξοδες. Ειναι μέρος μιάς γενικότερης καλαισθησίας που σαν ανταπόδοση θα τραβήξει επισκέπτες στην πόλη της Κομοτηνής με μακροπρόθεσμα πολλαπλά οφέλη.
Τον φίλο μου Αλέξη και το ποιός είναι μπορείτε να τον βρήτε εδώ
http://adf.ly/2TT1R
μπράβο σε αυτόν και στους συνεργάτες του
Κυριακή, Αυγούστου 28, 2011
Παρασκευή, Αυγούστου 26, 2011
ΤΟ ΛΕΥΚΟ....
| Litsa Katemi | 21 Αυγούστου 10:25 μ.μ. |
ΛΕΥΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ;
ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ;
....Τα ψηφοδέλτια τα διακρίνουμε σε έγκυρα, άκυρα και λευκά. Το κάθε ένα από
αυτά τα ψηφοδέλτια έχει την δικιά του αρίθμηση κατά την εξαγωγή τους από
την κάλπη. Τα έγκυρα εκφράζουν την επιλογή προτάσεων που δίδουν τα
εκάστοτε πολιτικά κόμματα. Τα άκυρα εκφράζουν κάποια παραβίαση των
παραπάνω αρχών και τέλος η λευκή ψήφος αποτελεί αρνητική ή ουδέτερη
πολιτική τοποθέτηση απέναντι στις προτεινόμενες προτάσεις των κομμάτων.
Τι συμβαίνει στην περίπτωση που οι λευκές ψήφοι αποτελούν το 50% συν 1 του
εκλογικού σώματος;
Όταν το 50% συν ένα του εκλογικού σώματος επιλέξει την λευκή ψήφο τότε
υπάρχει πρόβλημα αντιπροσώπευσης και έκφρασης του κυρίαρχου λαού από
τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση την αρχή της Δεδηλωμένης (δήλωση της
βούλησης του λαού), της Λαϊκής Κυριαρχίας και την αρχή της Ισότητας της
ψήφου πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να
ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών
σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Παράδειγμα: 1) Έστω ότι έχουμε τις Α, Β, Γ, Δ και Ε πέντε προτάσεις προς
ψήφιση (η ψηφοφορία θα διεξαχθεί με βάσει Π.Δ. 96/2007 το οποίο ισχύει και
σήμερα) και υπάρχει το δικαίωμα της λευκής ψήφου από τους εκλογείς. Ο
αριθμός των εκλογέων είναι εκατό (100) άτομα.
Από τα αποτελέσματα της ψηφοφορία προκύπτει ότι οι πενήντα ένας (51)
ψήφισαν λευκό και 30 την Α πρόταση, 10 την Β, 5 την Γ , 2 την Δ, 1 την Ε και 1
άκυρο. Η πλειοψηφία των εκλογέων (51%) ψήφισε λευκό (πλειοψηφικό σύστημα)
και το λευκό αποτελεί συνειδητή επιλογή (και όχι αδιαφορία γιατί αυτή
εκφράζεται από την αποχή) που εκφράζει αρνητική ή ουδέτερη στάση τόσο
απέναντι στις παραπάνω πέντε προτάσεις όσο και σε αυτούς που τις
εκφράζουν. Τότε οι παραπάνω, αφού έχουν απολέσει την νομιμοποίηση τους να
μιλούν εκ μέρους της πλειοψηφίας, πρέπει να αποσυρθούν (γιατί ανάλογη
χρήσης έχουν και τα λευκά όταν έχουν μικρό ποσοστό, επίσης δεν υπάρχει
εκπρόσωπος του λευκού) γιατί αυτό είναι το σαφές μήνυμα της λευκής ψήφου.
Στη συνέχεια πρέπει να γίνουν ζυμώσεις, καταγραφή τάσεων και επιλογή (π.χ.
δημοψηφίσματα) για το τι ζητάει η πλειοψηφία των εκλογέων και να
διαμορφωθούν νέες προτάσεις που θα περικλείουν αυτές τις τάσεις της
πλειοψηφίας. Οι εκπρόσωποι αυτών των προτάσεων πρέπει να μπορούν να
εκφράσουν την πλειοψηφία.
Παράδειγμα: 2) Σε σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων (Πρώτο Τμήμα), που αφορά την υπόθεση Πασχαλίδη, Κουτμερίδη
και Ζαχαράκη κατά της Ελλάδος αρ. απόφασης: Νο Φ092.22-2512-1/1 της
10/04/2008 παράγραφο 32 αναφέρεται "Περαιτέρω, το Δικαστήριο ...σώματος. Ειδικότερα,
επιλέγοντας το λευκό ψηφοδέλτιο, ένα μέρος του εκλογικού σώματος της
στο κεφάλαιο Εφαρμογή ΛΕΥΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
μείζονος εκλογικής περιφέρειας της Κεντρικής Μακεδονίας επιθυμούσε να
εκφράσει την αποκήρυξη όλων των πολιτικών σχηματισμών". (Όλη η απόφαση
στο http://www.facebook.com/l/UAQAkiWL8AQBE4us-TgAUqOrALdbCj-c8kgdHXVShIF27Nw/www.nsk.gr/edad/ee474.pdf).
Δηλαδή, σύμφωνα με τα παραπάνω, η λευκή ψήφος αποκηρύσσει όλα τα
πολιτικά κόμματα. Όταν το ποσοστό της λευκής ψήφου υπερβαίνει το 50% συν 1
του εκλογικού σώματος τότε μήπως διαλύονται τα πολιτικά κόμματα;
Αν στο Σύνταγμα α.41 παρ. 1 "Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται να διαλύσει
την Βουλή εάν αυτή ευρίσκεται εν προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα…"
στην άνω περίπτωση που σε μεγάλο ποσοστό (50% συν 1) του εκλογικού
σώματος αποκηρύσσει, με την ψήφο του, τα πολιτικά κόμματα, ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας ως ρυθμιστής του πολιτεύματος – αρχηγός της πολιτείας (α30
παρ.1 του Συντάγματος ) θα πρέπει να διαλύσει όλα τα κόμματα (αρχή της
λαϊκής κυριαρχίας).
Στο α. 52 του Συντάγματος αναφέρει περί της "Γνήσια και ανόθευτη εκδήλωσης
της λαϊκής κυριαρχίας" και αφορά την πληροφόρηση του λαού από τα ΜΜΕ. Ο
λαός είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΣ για την δύναμη της λευκής ψήφου. Οι
δημοσιογράφοι είναι επιλήσμονες των καθηκόντων τους έναντι στον ελληνικό
λαό γιατί ο τελευταίος είναι εντελώς απληροφόρητος για την δύναμη της
λευκής ψήφου.
Η λευκή ψήφος αποτελεί την μεγαλύτερη, δημοκρατικότερη και κυρίως
ουσιαστικότερη μορφή διαμαρτυρίας στα δημοκρατικά καθεστώτα. Η λευκή
ψήφος είναι πολιτική απόφαση που αποκηρύσσει το πολιτικό σκηνικό και στην
εκλογική διαδικασία έχει την μορφή πολιτειακού δημοψηφίσματος.
Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, τι νόημα θα είχε η επιλογή της λευκής ψήφου από
το εκλογικό σώμα και ποια θα ήταν η ουσία της στην εκλογική διαδικασία με
βάσει των αρχών της δεδηλωμένης και της λαϊκής κυριαρχίας; Μήπως ο πολίτης
– εκλογεύς ασκώντας το ανώτερο δημοκρατικό του δικαίωμα, συμμετέχοντας με
την ψήφο του στις εκλογές, επιλέγοντας λευκό ουσιαστικά η ψήφος του είναι
υποδεέστερη και άνευ σημασία για το εκλογικό σώμα καταπατώντας την αρχή
της ισότητας; Θα έπρεπε τότε να υπάρχουν μόνο τα έγκυρα και τα άκυρα
ψηφοδέλτια που σημαίνει ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να υιοθετήσουμε μία από
τις επιλογές που δίδουν τα πολιτικά κόμματα χωρίς δικαίωμα άλλης επιλογής,
όπως γίνεται ουσιαστικά σήμερα γιατί ποτέ δεν άνοιξε η συζήτηση για τις
δυνατότητες που προσφέρει στο εκλογικό σώμα η λευκή ψήφος. Το Σύνταγμα
της Ελλάδος προστατεύει τον κυρίαρχο λαό και το Δημοκρατικό πολίτευμα και
όχι το status quo (ηγεμονία) των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων τους.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα λοιπόν έχει προβλεφθεί το πώς ο κυρίαρχος λαός
έχει την δυνατότητα να απαλλαγεί από τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους
υποψηφίους αυτών βοηθώντας στην εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος. Αν
οι τυχόν ομάδες πίεσης (Τράπεζες, Εκδότες, ΜΜΕ, Βιομήχανοι κ.ά.) έχουν βρεθεί
πάνω από το πολιτικό σύστημα και αυτό εκτελεί εντολές τους πώς αλλιώς
μπορεί ο κυρίαρχος λαός να απεγκλωβιστεί ειρηνικά από όλα αυτά; Όταν το
πολιτικό σκηνικό συνολικά είναι κατώτερο σε πολιτικές, αξίες και ήθος από την
κοινωνία δεν θα πρέπει να μπορεί να απαλλαγεί από αυτό ή θα πρέπει και η
ΛΕΥΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
κοινωνία να γίνει σαν και αυτούς; Στη Δημοκρατία μόνο επιλέγεις; δεν μπορείς
να απορρίπτεις;
Οι πολιτικοί σήμερα είναι αυτοί που ουσιαστικά ασκούν την νομοθετική,
εκτελεστική και ελεγκτική εξουσία και όπως είναι φανερό, αν το πολιτικό
σύστημα είναι σάπιο, δεν υπάρχει πιθανότητα τιμωρίας πολιτικών προσώπων
ή επιχειρηματιών. Η λευκή ψήφος έχει την δυνατότητα να "καθαρίσει" το
παρακμάζον πολιτικό σύστημα και να δώσει την δυνατότητα στον κυρίαρχο λαό
να θέσει νέους κανόνες διακυβέρνησης.
Είναι ευκαιρία να διδάξουμε δημοκρατία όλο τον κόσμο και να τους αποδείξουμε
ότι στη Δημοκρατία οι λαοί δεν εγκλωβίζονται σε "μέτριες" από το σύστημα
προτεινόμενες επιλογές αλλά μπορούν να τις αποσύρουν και να αναζητούν
αυτό που τους εκφράζει.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ;
ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ;
....Τα ψηφοδέλτια τα διακρίνουμε σε έγκυρα, άκυρα και λευκά. Το κάθε ένα από
αυτά τα ψηφοδέλτια έχει την δικιά του αρίθμηση κατά την εξαγωγή τους από
την κάλπη. Τα έγκυρα εκφράζουν την επιλογή προτάσεων που δίδουν τα
εκάστοτε πολιτικά κόμματα. Τα άκυρα εκφράζουν κάποια παραβίαση των
παραπάνω αρχών και τέλος η λευκή ψήφος αποτελεί αρνητική ή ουδέτερη
πολιτική τοποθέτηση απέναντι στις προτεινόμενες προτάσεις των κομμάτων.
Τι συμβαίνει στην περίπτωση που οι λευκές ψήφοι αποτελούν το 50% συν 1 του
εκλογικού σώματος;
Όταν το 50% συν ένα του εκλογικού σώματος επιλέξει την λευκή ψήφο τότε
υπάρχει πρόβλημα αντιπροσώπευσης και έκφρασης του κυρίαρχου λαού από
τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση την αρχή της Δεδηλωμένης (δήλωση της
βούλησης του λαού), της Λαϊκής Κυριαρχίας και την αρχή της Ισότητας της
ψήφου πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να
ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών
σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Παράδειγμα: 1) Έστω ότι έχουμε τις Α, Β, Γ, Δ και Ε πέντε προτάσεις προς
ψήφιση (η ψηφοφορία θα διεξαχθεί με βάσει Π.Δ. 96/2007 το οποίο ισχύει και
σήμερα) και υπάρχει το δικαίωμα της λευκής ψήφου από τους εκλογείς. Ο
αριθμός των εκλογέων είναι εκατό (100) άτομα.
Από τα αποτελέσματα της ψηφοφορία προκύπτει ότι οι πενήντα ένας (51)
ψήφισαν λευκό και 30 την Α πρόταση, 10 την Β, 5 την Γ , 2 την Δ, 1 την Ε και 1
άκυρο. Η πλειοψηφία των εκλογέων (51%) ψήφισε λευκό (πλειοψηφικό σύστημα)
και το λευκό αποτελεί συνειδητή επιλογή (και όχι αδιαφορία γιατί αυτή
εκφράζεται από την αποχή) που εκφράζει αρνητική ή ουδέτερη στάση τόσο
απέναντι στις παραπάνω πέντε προτάσεις όσο και σε αυτούς που τις
εκφράζουν. Τότε οι παραπάνω, αφού έχουν απολέσει την νομιμοποίηση τους να
μιλούν εκ μέρους της πλειοψηφίας, πρέπει να αποσυρθούν (γιατί ανάλογη
χρήσης έχουν και τα λευκά όταν έχουν μικρό ποσοστό, επίσης δεν υπάρχει
εκπρόσωπος του λευκού) γιατί αυτό είναι το σαφές μήνυμα της λευκής ψήφου.
Στη συνέχεια πρέπει να γίνουν ζυμώσεις, καταγραφή τάσεων και επιλογή (π.χ.
δημοψηφίσματα) για το τι ζητάει η πλειοψηφία των εκλογέων και να
διαμορφωθούν νέες προτάσεις που θα περικλείουν αυτές τις τάσεις της
πλειοψηφίας. Οι εκπρόσωποι αυτών των προτάσεων πρέπει να μπορούν να
εκφράσουν την πλειοψηφία.
Παράδειγμα: 2) Σε σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων (Πρώτο Τμήμα), που αφορά την υπόθεση Πασχαλίδη, Κουτμερίδη
και Ζαχαράκη κατά της Ελλάδος αρ. απόφασης: Νο Φ092.22-2512-1/1 της
10/04/2008 παράγραφο 32 αναφέρεται "Περαιτέρω, το Δικαστήριο ...σώματος. Ειδικότερα,
επιλέγοντας το λευκό ψηφοδέλτιο, ένα μέρος του εκλογικού σώματος της
στο κεφάλαιο Εφαρμογή ΛΕΥΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
μείζονος εκλογικής περιφέρειας της Κεντρικής Μακεδονίας επιθυμούσε να
εκφράσει την αποκήρυξη όλων των πολιτικών σχηματισμών". (Όλη η απόφαση
στο http://www.facebook.com/l/UAQAkiWL8AQBE4us-TgAUqOrALdbCj-c8kgdHXVShIF27Nw/www.nsk.gr/edad/ee474.pdf).
Δηλαδή, σύμφωνα με τα παραπάνω, η λευκή ψήφος αποκηρύσσει όλα τα
πολιτικά κόμματα. Όταν το ποσοστό της λευκής ψήφου υπερβαίνει το 50% συν 1
του εκλογικού σώματος τότε μήπως διαλύονται τα πολιτικά κόμματα;
Αν στο Σύνταγμα α.41 παρ. 1 "Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δύναται να διαλύσει
την Βουλή εάν αυτή ευρίσκεται εν προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα…"
στην άνω περίπτωση που σε μεγάλο ποσοστό (50% συν 1) του εκλογικού
σώματος αποκηρύσσει, με την ψήφο του, τα πολιτικά κόμματα, ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας ως ρυθμιστής του πολιτεύματος – αρχηγός της πολιτείας (α30
παρ.1 του Συντάγματος ) θα πρέπει να διαλύσει όλα τα κόμματα (αρχή της
λαϊκής κυριαρχίας).
Στο α. 52 του Συντάγματος αναφέρει περί της "Γνήσια και ανόθευτη εκδήλωσης
της λαϊκής κυριαρχίας" και αφορά την πληροφόρηση του λαού από τα ΜΜΕ. Ο
λαός είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΟΣ για την δύναμη της λευκής ψήφου. Οι
δημοσιογράφοι είναι επιλήσμονες των καθηκόντων τους έναντι στον ελληνικό
λαό γιατί ο τελευταίος είναι εντελώς απληροφόρητος για την δύναμη της
λευκής ψήφου.
Η λευκή ψήφος αποτελεί την μεγαλύτερη, δημοκρατικότερη και κυρίως
ουσιαστικότερη μορφή διαμαρτυρίας στα δημοκρατικά καθεστώτα. Η λευκή
ψήφος είναι πολιτική απόφαση που αποκηρύσσει το πολιτικό σκηνικό και στην
εκλογική διαδικασία έχει την μορφή πολιτειακού δημοψηφίσματος.
Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, τι νόημα θα είχε η επιλογή της λευκής ψήφου από
το εκλογικό σώμα και ποια θα ήταν η ουσία της στην εκλογική διαδικασία με
βάσει των αρχών της δεδηλωμένης και της λαϊκής κυριαρχίας; Μήπως ο πολίτης
– εκλογεύς ασκώντας το ανώτερο δημοκρατικό του δικαίωμα, συμμετέχοντας με
την ψήφο του στις εκλογές, επιλέγοντας λευκό ουσιαστικά η ψήφος του είναι
υποδεέστερη και άνευ σημασία για το εκλογικό σώμα καταπατώντας την αρχή
της ισότητας; Θα έπρεπε τότε να υπάρχουν μόνο τα έγκυρα και τα άκυρα
ψηφοδέλτια που σημαίνει ότι θα έπρεπε υποχρεωτικά να υιοθετήσουμε μία από
τις επιλογές που δίδουν τα πολιτικά κόμματα χωρίς δικαίωμα άλλης επιλογής,
όπως γίνεται ουσιαστικά σήμερα γιατί ποτέ δεν άνοιξε η συζήτηση για τις
δυνατότητες που προσφέρει στο εκλογικό σώμα η λευκή ψήφος. Το Σύνταγμα
της Ελλάδος προστατεύει τον κυρίαρχο λαό και το Δημοκρατικό πολίτευμα και
όχι το status quo (ηγεμονία) των πολιτικών κομμάτων και των υποψηφίων τους.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα λοιπόν έχει προβλεφθεί το πώς ο κυρίαρχος λαός
έχει την δυνατότητα να απαλλαγεί από τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους
υποψηφίους αυτών βοηθώντας στην εξέλιξη του πολιτικού μας συστήματος. Αν
οι τυχόν ομάδες πίεσης (Τράπεζες, Εκδότες, ΜΜΕ, Βιομήχανοι κ.ά.) έχουν βρεθεί
πάνω από το πολιτικό σύστημα και αυτό εκτελεί εντολές τους πώς αλλιώς
μπορεί ο κυρίαρχος λαός να απεγκλωβιστεί ειρηνικά από όλα αυτά; Όταν το
πολιτικό σκηνικό συνολικά είναι κατώτερο σε πολιτικές, αξίες και ήθος από την
κοινωνία δεν θα πρέπει να μπορεί να απαλλαγεί από αυτό ή θα πρέπει και η
ΛΕΥΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ
κοινωνία να γίνει σαν και αυτούς; Στη Δημοκρατία μόνο επιλέγεις; δεν μπορείς
να απορρίπτεις;
Οι πολιτικοί σήμερα είναι αυτοί που ουσιαστικά ασκούν την νομοθετική,
εκτελεστική και ελεγκτική εξουσία και όπως είναι φανερό, αν το πολιτικό
σύστημα είναι σάπιο, δεν υπάρχει πιθανότητα τιμωρίας πολιτικών προσώπων
ή επιχειρηματιών. Η λευκή ψήφος έχει την δυνατότητα να "καθαρίσει" το
παρακμάζον πολιτικό σύστημα και να δώσει την δυνατότητα στον κυρίαρχο λαό
να θέσει νέους κανόνες διακυβέρνησης.
Είναι ευκαιρία να διδάξουμε δημοκρατία όλο τον κόσμο και να τους αποδείξουμε
ότι στη Δημοκρατία οι λαοί δεν εγκλωβίζονται σε "μέτριες" από το σύστημα
προτεινόμενες επιλογές αλλά μπορούν να τις αποσύρουν και να αναζητούν
αυτό που τους εκφράζει.
| www.nsk.gr |
Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2011
Κοίτα,πέρα από αυτό που βλέπεις
Κατάγονται όλοι τους από την κεντρική Αφρική, πιο συγκεκριμένα από το Βελγικό Κονγκό, που παλιότερα το λέγαμε Ζαΐρ. Εξ ου και το σοκολατί τους χρώμα. Παίζουν μάλιστα μια μουσική νωχελική, που θυμίζει κουβανέζικα ακούσματα. Κι έχουν αυτή τη μοναδική ικανότητα που μόνο οι νότιοι έχουν, να τραγουδούν κι εσύ ν’ ακούς κάτι σαν «δε βαριέσαι, αδερφέ... η ζωή είναι γλυκιά μ’ όλα της τα βάσανα».
Η συνέχεια εδώ.. Από το μπλογκ της φίλης μου soul
http://adf.ly/2OcZy
Πέμπτη, Αυγούστου 18, 2011
ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (χωρίς προυποθέσεις)
Το Βασικό Εισόδημα
(χωρίς προϋποθέσεις ...)
Την θεωρία του "Βασικού Εισοδήματος" και της παροχής των βασικών αγαθών για να επιβιώσει ένας άνθρωπος δυστυχώς οι περισσότεροι δεν την κατανοούν νομίζοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει, δηλαδή να είναι δούλος, απλά και μόνο για να επιβιώσει. Τα αποτελέσματα αυτής της λανθασμένης πεποίθησης είναι καταστρεπτικά ... "Το δικαίωμα στην δουλειά είναι ιερό" θα έπρεπε να αντικατασταθεί με "το δικαίωμα στην ζωή είναι ιερό."
Μην γνωρίζοντας τις αρχές αυτής της θεωρίας ή παρόμοιων θεωριών βασικά τα αιτήματά μας δεν διαφέρουν από αυτά αυτών που μας δυναστεύουν. Δηλαδή με λίγα λόγια το σύστημα καταπίεσης το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι εφόσον δεν έχουμε ξεκαθαρίσει κάποια βασικά θέματα.
Το Βασικό Εισόδημα είναι ένα εισόδημα που χορηγείται χωρίς όρους. Η καθιέρωσή του σε συνδυασμό με μια πιο κατάλληλη παιδεία που καλλιεργεί την κριτική σκέψη στον άνθρωπο θα εξαφανίσει την διαφθορά και την απληστία από την Γη σε περίπου μια ή δύο γενιές, δηλαδή 30 με 60 χρόνια. Θα εξαφανίσει την σημερινή ζούγκλα που έχουμε φτιάξει που μας μαθαίνει ότι δεν υπάρχουν αρκετά για όλους, ότι για να ζήσει ένας άνθρωπος κάποιος άλλος πρέπει να πεθάνει και ότι δυστυχώς πρέπει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας απλά και μόνο για να επιβιώσουμε.
Βασικό εισόδημα ... χωρίς προϋποθέσεις .....
www.basicincome.org
(χωρίς προϋποθέσεις ...)
Την θεωρία του "Βασικού Εισοδήματος" και της παροχής των βασικών αγαθών για να επιβιώσει ένας άνθρωπος δυστυχώς οι περισσότεροι δεν την κατανοούν νομίζοντας ότι ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει, δηλαδή να είναι δούλος, απλά και μόνο για να επιβιώσει. Τα αποτελέσματα αυτής της λανθασμένης πεποίθησης είναι καταστρεπτικά ... "Το δικαίωμα στην δουλειά είναι ιερό" θα έπρεπε να αντικατασταθεί με "το δικαίωμα στην ζωή είναι ιερό."
Μην γνωρίζοντας τις αρχές αυτής της θεωρίας ή παρόμοιων θεωριών βασικά τα αιτήματά μας δεν διαφέρουν από αυτά αυτών που μας δυναστεύουν. Δηλαδή με λίγα λόγια το σύστημα καταπίεσης το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι εφόσον δεν έχουμε ξεκαθαρίσει κάποια βασικά θέματα.
Το Βασικό Εισόδημα είναι ένα εισόδημα που χορηγείται χωρίς όρους. Η καθιέρωσή του σε συνδυασμό με μια πιο κατάλληλη παιδεία που καλλιεργεί την κριτική σκέψη στον άνθρωπο θα εξαφανίσει την διαφθορά και την απληστία από την Γη σε περίπου μια ή δύο γενιές, δηλαδή 30 με 60 χρόνια. Θα εξαφανίσει την σημερινή ζούγκλα που έχουμε φτιάξει που μας μαθαίνει ότι δεν υπάρχουν αρκετά για όλους, ότι για να ζήσει ένας άνθρωπος κάποιος άλλος πρέπει να πεθάνει και ότι δυστυχώς πρέπει να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας απλά και μόνο για να επιβιώσουμε.
Βασικό εισόδημα ... χωρίς προϋποθέσεις .....
www.basicincome.org
Θα σε ξαναγαπήσω στη....Κόλαση!!
Εχω μία συνήθεια τα καλοκαίρια λίγο πριν φύγω για διακοπές να αγοράζω ένα βιβλίο, κυρίως βιβλίο που να διαβάζεται εύκολα και να μπορεί να φέυγει γρήγορα ,όπως και οι διακοπές άλλωστε. Οχι ότι μου τελειώνουν τα βιβλία για διάβασμα αλλά έτσι, τοχω για καλό. Κατα κάποιο τρόπο είναι μία συνήθεια που σηματοδοτεί τα καλοκαίρια μου.
Φέτος λοιπόν διάλεξα τον ΚΕΡΑΣΦΟΡΟ του Joe Hill.
Αγοράζοντάς το δεν ήξερα ότι ο εν λόγω συγγραφέας θεωρείται ο διάδοχος του πρωτομάστορα Stephen King, στο είδος βιβλίων μυστηριου και τρόμου. Ακόμα δεν ήξερα ´οτι είναι και στη πραγματικότητα γυιός του μεγάλου συγγραφέας και όπως οφείλω να πω ,άξιος συνεχιστής του.
Στην αρχή με τράβηξε το πρωτότυπο της ιστορίας, αλλά στην συν´εχεια το βιβλίο με καθήλωσε.
Ας δούνε το στορυ.Αλλά πριν ξεκινήσω πρέπει να πω πώς το θέμα δεν είναι πρωτότυπο. Μάλλον χιλιοειπωμένο και χιλιοαναλυμένο απο εκκλησίες, ιερείς ,απλούς ανθρώπους,σχετικούς και άσχετους. Το αιώνιο θέμα της σχέσης του ανθρώπου με το καλό ή το κακό. Το πόθεν έσχες της μόιρας του ανθρώπου, τα όρια αλλά και οπροσδιορισμός της ευτυχίας. Αλλά και ένα άλλο ερώτημα πολύ σημαντικό. ´πρέπει να υπάρχει αυτοδικία ´η ´οχι, και αν πρέπει να υπάρχει με ποιό στρατόπεδο θα βρίσκεται ο αυτοδικών?´
Τα ζητήματα είναι πολύ λεπτά και ο συγγραφέας με μαεστρία ισορροπεί τον αναγνώστη απo
το να μισήσει τον δάιμονα, έως να τον συμπαθήσει. Μας κάνει να αναρωτηθούμε πολλές φορές ποιός πραγματικά είναι ο διάβολος. Αυτός που έβγαλε τα κέρατα στο κεφάλι του και συνειδητά άλλαξε τη ζωή του για να λυτρωθεί, ή ο πραγματικός δολοφόνος?
Το πήγαινέλα της ιστορίας απo το παρόν στο κοντινό παρελθόν τότε που όλα φαίνονταν αθώα και δεν προδίκαζαν με τίποτα το δράμα που θα ερχόταν ύστερα από λίγα χρόνια.
Σε κείνο λοιπόν το αθώο παρελθόν μεγάλωσε ο ήρωας μας ο Ιγκ, ένα παιδί ευκατάστατης οικογένειας, χαμηλών τόνων αλλά και ασθενικό σε σύγκριση με τον αδελφό του που ασκεί το επάγγελμα επιτυχημένου μουσικού και είναι μεγαλύτερος και περισσότερο δραστήριος στις παιδικές παρέες. Το κοινωνικο πλαίσιο, όπως συμβαίνλει σε τέτοιες περιπτώσεις συντηρητικό και κλειστό.
Τον ήρωά μας τον Ιγκ διάλεξε να συμπαθήσει και να αγαπήσει από τότε η Μέριν, η πιό όμορφη κοπέλλα της πόλης που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στην περιοχή, ύστερα από μία οικογενειακή τραγωδία. Αλλά και ο καλός και ταπεινός Ιγκ της δόθηκε απόλυτα.Η Μέριν έμελλε να είναι ο πρώτος και τελευταίος έρωτάς του.
Κάπου στο κοντινό μέλλον η Μέριν θα δολοφονηθεί φρικτά και οπρώτος ύποπτος ο Ιγκ αν και δεν καταδικάστηκε ελλείψει στοιχείων στη συνέιδηση του κόσμου παρέμεινε οδολοφόνος της αγαπημένης του Μέριν. Η ρετσινία τον κυνηγάει παντού, καθώς και το φάντασμα της χαμένης αγάπης του και του παρελθόντος.
Ενα πρωι μετά από μιά απίστευτη κραιπάλη, όπου δεν θυμάται τί ακριβώς έκανε και που ήταν, ανακαλύπτει με τρόμο ότι έχει αρχίσει να βγάζει κέρατα. Κι αυτό είναι το λιγότερο! Πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ότι οι άνθρωποι με τους οποίους έρχεται σε επαφή χωρ´ις να το θυμόυνται κατόπιν του εξομολογούνται ανομολόγητα μυστικά και σκέψεις από τη ζωή τους και το παρελθόν τους. Σκέψεις που τις περισσοτερες φορές αφοριύν και τον ίδιο.
Αυτόματα ο Ιγκ ζει την δικη του κόλαση, και αποφασίζει να τη διαβεί μέχρι το τέλος. Χρησιμοποιεί το διαβολικό χάρισμά του για να οδηγηθ´εί στα ίχνη του πραγματικού βιαστή και δολοφόνου. Οσο προχωράει όμως βυθίζεται ολο και πίο βαθία στη κόλασή του. Η ζωή του είναι μόνον ένας αυτοσκοπός και σύντομα δεν θα έχει καμία αξία για αυτόν. Η λύτρωσή του θα είναι άλλη...
Χωρίς άλλο μιά διαβολικά περίτεχνη ιστορία που αν διαβάσει κανείς τις σημειώσεις του συγγραφέα στο τέλος θα διαπιστώσει ´οτι επηρρέασε και τον ίδιο υπαρξιακά.
Τρίτη, Αυγούστου 16, 2011
14 Αυγούστου 2011 Λαϊκή συνέλευση πλατείας Ελευθερίας Ηρακλείου..
Dimitris Safakas
Και τι δεν έκαναν για να μας θάψουν. Ξέχασαν όμως ότι είμαστε σπόροι.
Και τι δεν έκαναν για να μας θάψουν. Ξέχασαν όμως ότι είμαστε σπόροι
Πολλοί μίλησαν για εμάς, αρκετοί μας εκθείασαν, άλλοι τόσοι μας συκοφάντησαν ή μας απαξίωσαν και ακόμη πιο πολλοί έκαναν πως δεν μας έβλεπαν. Είναι καιρός να μιλήσουμε εμείς για εμάς.
Στους τρείς σχεδόν μήνες που ξεκίνησε να λειτουργεί το κίνημα των «αγανακτισμένων» πολιτών στις κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων και των λαϊκών συνελεύσεων που γίνονται σε αυτές, για πρώτη φορά ίσως στα μεταπολιτευτικά χρονικά, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, βγήκε από τη κατάσταση της ιδιώτευσης και της μικροαστικής αντίληψης του «κοιτάω τη δουλειά μου» και πέρασε στην αντίπερα όχθη, θέτοντας τις βάσεις για δημιουργία αυθεντικών δομών και ανάπτυξη δικτύων κοινωνικών σχέσεων από τα κάτω, χωρίς κανενός είδους διαμεσολάβηση.
Το παράδειγμα του να μαζεύεται ο κόσμος να μιλάει και να συζητάει με αμεσοδημοκρατικές, αντιιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες και η βαθιά ρήξη που επιτελείται απλά και μόνο με τον κόσμο στις πλατείες να συναντιέται και να επικοινωνεί αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για κάθε μορφή εξουσίας.
Παρόλα αυτά δεν λέμε ότι δεν έγιναν και λάθη ή ότι δεν θα συνεχίσουν να γίνονται. Ένας ζωντανός οργανισμός όπως είναι αυτή η κοινωνική μάζωξη δεν μπορεί να αποφύγει και τα λάθη αρκεί όμως να μαθαίνει από αυτά ώστε να μην τα επαναλαμβάνει.
Αυτόν τον οργανισμό εξάλλου τον αποτελούν άνθρωποι όπως άνεργοι, εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, αγρότες, Έλληνες και μετανάστες. Όλοι αυτοί των οποίων η ζωή έχει λεηλατηθεί και συνεχίζει να λεηλατείται από μια μικρή χούφτα οικονομικών και πολιτικών αφεντικών, από μια χούφτα καθαρμάτων που κυριαρχεί μέσα απο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τραπεζών, χρηματιστηρίων και οίκων οικονομικής αξιολόγησης, καθορίζοντας με τα παιχνίδια τους τη ζωή μας.
Σχετικά με τη πλατεία Ελευθερίας και τα τελευταία γεγονότα καταστολής της από τους τοπικούς εντεταλμένους του κράτους.
Στις 10 Αυγούστου μέλη της λαϊκής συνέλευσης «αγανακτισμένων» Ηρακλείου επισκέφτηκαν τον δήμαρχο Γιάννη Κουράκη όπου και του επέδωσαν επιστολή διαμαρτυρίας-προειδοποίησης αλλά και αλληλεγγύης στους συλληφθέντες, τόσο για την καταστολή των πλατειών Αγοράς στα Χανιά, Συντάγματος στην Αθήνα και Λευκού Πύργου στη Θες/νικη μετά εντολής των αντιστοίχων δημάρχων και θεσμικών παραγόντων.
Ο Κουράκης υποκριτικά μας διαβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να ακολουθήσει τη πολιτική των άλλων δημάρχων, αλλά ούτε και αρνήθηκε ότι δέχεται πιέσεις για την “στάση ανοχής” του όπως ο ίδιος ανέφερε.
Φυσικά αυτή η στάση δεν κράτησε ούτε καν 24 ώρες. Την επόμενη μέρα 11 Αυγούστου το πρωί, ήρθε στη πλατεία ο εισαγγελέας Ηρακλείου Νίκος Μαρκάκης ο οποίος μας είπε ότι έχει δεχτεί επώνυμες καταγγελίες για «καταπάτηση» της πλατείας από τους «αγανακτισμένους» και για την «αντιαισθητική» της εικόνα στα μάτια επισκεπτών και τουριστών δίνοντας μας διορία δύο ημερών ώστε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε.
Πιστεύουμε ότι ο κ. εισαγγελέας μάλλον δεν κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης μας, αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τη μόνιμη καταπάτηση των πεζόδρομων και των δημόσιων χώρων από τα χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα και την αντιαισθητική εικόνα των τόνων σκουπιδιών, των παρκαρισμένων αμαξιών ακόμη και πάνω σε διόδους πρόσβασης ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, την καθολική απουσία πρασίνου κλπ.
Πράγματι μετά από δύο μέρες στις 13 Αυγούστου, υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας κι εργάτες του δήμου ήρθαν για να διαλύσουν το κιόσκι κι εδώ πέφτει και η «ουδετερότητα» του δημάρχου Γ. Κουράκη αφού ο ίδιος και το δημοτικό συμβούλιο είναι οι διοικητικοί και πολιτικοί προϊστάμενοι των παραπάνω και χωρίς τη συνδρομή τους δεν μπορεί να επέμβει ο εισαγγελέας σε ζητήματα πόλης.
Συγκεκριμένα το κιόσκι λειτουργούσε για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της σίτισης και της προφοράς σε άστεγους, άνεργους και άλλους συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της οικονομικής εξαθλίωσης και αυτή ακριβώς τη λειτουργία του στηλίτευσε ο εισαγγελέας λέγοντας μας ότι απαγορεύεται !
Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται η κοντόφθαλμη στρατηγική της εξουσίας καθώς αυτή η επέμβαση είναι μια τρύπα στο νερό γιατί το κίνημα των πλατειών δεν είναι τα σίδερα και οι ψευδότοιχοι, ούτε οι σκηνές και οι νεροχύτες αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που βγήκαν στις πλατείες σαν ζωντανός οργανισμός, αντιστεκόμενοι στη διαρκή βαρβαρότητα της εξουσίας και στην fast track φτωχοποίηση τους.
Αυτές τις κινητοποιήσεις, τις μαζώξεις και τις λαϊκές συνελεύσεις είναι που θέλει το κράτος να καταστείλει πραγματικά και αυτό αποδείχτηκε κατά τις μεγάλες κινητοποιήσεις και την φασιστικού τύπου καταστολή στις 15 και 28-29 Ιούνη.
Εκείνο το τριήμερο, το κράτος έκανε μια ξεκάθαρη επιλογή. Μεγάλης κλίμακας επίθεση ενάντια στους διαδηλωτές. Αυτό φανερώνει δύο πράγματα: πρώτον, παρόλο το αρχικό «χάιδεμα» των ΜΜΕ στο κίνημα των «αγανακτισμένων» (και φυσικά την κατοπινή συκοφάντηση του όπως και σε τοπικό επίπεδο, η αναφορά σε κάποια από αυτά ότι οι «αγανακτισμένοι» έχουν στήσει μέχρι μπαρ) αυτή η άρνηση και η σύγκρουση με το Μεσοπρόθεσμο ήταν αδύνατο να αφομοιωθεί από το σύστημα μιας και αρνήθηκε δυναμικά βεβαιότητες χρόνων. Δεύτερον και πολύ σημαντικότερο που αποκρύπτεται συνεχώς από όλους είναι ότι τίθεται πλέον σε πρακτική αμφισβήτηση το δικαίωμα μας να διαδηλώνουμε.
Με αυτή την έννοια, οι διαδηλωτές έδωσαν μάχη στην Αθήνα να συνεχίσουν να είναι στην πλατεία διεκδικώντας και ασκώντας αυτό το δικαίωμα. Ξέρουμε καλά ότι όσο δεν αγωνίζεσαι για την ζωή σου και τα δικαιώματα σου, αυτά στα παίρνουν ένα, ένα.
Η στάση της πλειοψηφίας και στο πως κατέβηκε και στο ότι συνεχώς ο κόσμος επέστρεφε στην πλατεία επί ώρες, φανερώνει τηναποφασιστικότητα μας να αντισταθούμε στην επίθεση τους.
Αυτός ο αγώνας που έχει ξεκινήσει τόσο μαζικά δεν πρόκειται να σβήσει ούτε λόγω της θερινής ραστώνης, ούτε φυσικά λόγο της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» θα συνεχίσει να είναι παρών στις πλατείες της χώρας.
Για εμάς, είναι ξεκάθαρο, πως συμπορευόμαστε όσοι βρεθήκαμε στις συνελεύσεις, ξανακερδίσαμε δημόσιους χώρους, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κοινωνικά δίκτυα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης
Γι αυτό η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Ελευθερίας, αλλά και αναλόγου είδους συνελεύσεις, δε μπορούν παρά να αποτελούν τη μήτρα για τη δημιουργία δομών και κοινωνικών σχέσεων που αντιπαρατίθενται συνολικά απέναντι στο υπάρχον πλαίσιο διάβρωσης και κανιβαλισμού.
Τρία θέματα αναδεικνύονται σαν το στοίχημα των επόμενων μηνών και των επόμενων χρόνων τα οποία πρέπει να οργανώσουμε πέρα από τις πλατείες :
αγώνες βάσης, αγώνες στη γειτονιά και στους χώρους εργασίας. Παντού όπου βρισκόμαστε δημιουργούμε δομές και εστίες αντίστασης από τα κάτω.
δομές αλληλοβοήθειας. Συλλογικές κουζίνες, ταμεία αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, νομικές ομάδες υποστήριξης κλπ. Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στην πράξη .
οργανώνουμε και συμμετέχουμε ενεργά σε συνελεύσεις στις γειτονίες μας και προσπαθούμε όσο πιο έντονα και δυναμικά γίνεται να οργανώσουμε κοινωνική άρνηση πληρωμών. Γιατί: Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, δεν υποχωρούμε.
Εμείς στη πλατεία Ελευθερίας θα συνεχίσουμε να είμαστε εκεί παρόντες κάθε μέρα, θα συνεχίσουμε τις λαϊκές συνελεύσεις κάθε Κυριακή και Τετάρτη στις 9 μ.μ. και τις διάφορες δράσεις που κανονίζουμε σε περιοχές της πόλης του Ηρακλείου. Η πλατεία Ελευθερίας παρά την επίθεση που δέχτηκε θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως και οι άλλες πλατείες σε Ελλάδα και Ευρώπη κι είναι αυτονόητο ότι η συμμετοχή όλων των ανθρώπων που έχουν υποστεί την βαρβαρότητα των μέτρων είναι σημαντική και ευπρόσδεκτη.
14 Αυγούστου 2011
Λαϊκή συνέλευση πλατείας Ελευθερίας Ηρακλείου..
Και τι δεν έκαναν για να μας θάψουν. Ξέχασαν όμως ότι είμαστε σπόροι.
Και τι δεν έκαναν για να μας θάψουν. Ξέχασαν όμως ότι είμαστε σπόροι
Πολλοί μίλησαν για εμάς, αρκετοί μας εκθείασαν, άλλοι τόσοι μας συκοφάντησαν ή μας απαξίωσαν και ακόμη πιο πολλοί έκαναν πως δεν μας έβλεπαν. Είναι καιρός να μιλήσουμε εμείς για εμάς.
Στους τρείς σχεδόν μήνες που ξεκίνησε να λειτουργεί το κίνημα των «αγανακτισμένων» πολιτών στις κεντρικές πλατείες των ελληνικών πόλεων και των λαϊκών συνελεύσεων που γίνονται σε αυτές, για πρώτη φορά ίσως στα μεταπολιτευτικά χρονικά, ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, βγήκε από τη κατάσταση της ιδιώτευσης και της μικροαστικής αντίληψης του «κοιτάω τη δουλειά μου» και πέρασε στην αντίπερα όχθη, θέτοντας τις βάσεις για δημιουργία αυθεντικών δομών και ανάπτυξη δικτύων κοινωνικών σχέσεων από τα κάτω, χωρίς κανενός είδους διαμεσολάβηση.
Το παράδειγμα του να μαζεύεται ο κόσμος να μιλάει και να συζητάει με αμεσοδημοκρατικές, αντιιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες και η βαθιά ρήξη που επιτελείται απλά και μόνο με τον κόσμο στις πλατείες να συναντιέται και να επικοινωνεί αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για κάθε μορφή εξουσίας.
Παρόλα αυτά δεν λέμε ότι δεν έγιναν και λάθη ή ότι δεν θα συνεχίσουν να γίνονται. Ένας ζωντανός οργανισμός όπως είναι αυτή η κοινωνική μάζωξη δεν μπορεί να αποφύγει και τα λάθη αρκεί όμως να μαθαίνει από αυτά ώστε να μην τα επαναλαμβάνει.
Αυτόν τον οργανισμό εξάλλου τον αποτελούν άνθρωποι όπως άνεργοι, εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, συνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, αγρότες, Έλληνες και μετανάστες. Όλοι αυτοί των οποίων η ζωή έχει λεηλατηθεί και συνεχίζει να λεηλατείται από μια μικρή χούφτα οικονομικών και πολιτικών αφεντικών, από μια χούφτα καθαρμάτων που κυριαρχεί μέσα απο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα των τραπεζών, χρηματιστηρίων και οίκων οικονομικής αξιολόγησης, καθορίζοντας με τα παιχνίδια τους τη ζωή μας.
Σχετικά με τη πλατεία Ελευθερίας και τα τελευταία γεγονότα καταστολής της από τους τοπικούς εντεταλμένους του κράτους.
Στις 10 Αυγούστου μέλη της λαϊκής συνέλευσης «αγανακτισμένων» Ηρακλείου επισκέφτηκαν τον δήμαρχο Γιάννη Κουράκη όπου και του επέδωσαν επιστολή διαμαρτυρίας-προειδοποίησης αλλά και αλληλεγγύης στους συλληφθέντες, τόσο για την καταστολή των πλατειών Αγοράς στα Χανιά, Συντάγματος στην Αθήνα και Λευκού Πύργου στη Θες/νικη μετά εντολής των αντιστοίχων δημάρχων και θεσμικών παραγόντων.
Ο Κουράκης υποκριτικά μας διαβεβαίωσε ότι δεν σκοπεύει να ακολουθήσει τη πολιτική των άλλων δημάρχων, αλλά ούτε και αρνήθηκε ότι δέχεται πιέσεις για την “στάση ανοχής” του όπως ο ίδιος ανέφερε.
Φυσικά αυτή η στάση δεν κράτησε ούτε καν 24 ώρες. Την επόμενη μέρα 11 Αυγούστου το πρωί, ήρθε στη πλατεία ο εισαγγελέας Ηρακλείου Νίκος Μαρκάκης ο οποίος μας είπε ότι έχει δεχτεί επώνυμες καταγγελίες για «καταπάτηση» της πλατείας από τους «αγανακτισμένους» και για την «αντιαισθητική» της εικόνα στα μάτια επισκεπτών και τουριστών δίνοντας μας διορία δύο ημερών ώστε να τα μαζέψουμε και να φύγουμε.
Πιστεύουμε ότι ο κ. εισαγγελέας μάλλον δεν κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης μας, αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τη μόνιμη καταπάτηση των πεζόδρομων και των δημόσιων χώρων από τα χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα και την αντιαισθητική εικόνα των τόνων σκουπιδιών, των παρκαρισμένων αμαξιών ακόμη και πάνω σε διόδους πρόσβασης ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, την καθολική απουσία πρασίνου κλπ.
Πράγματι μετά από δύο μέρες στις 13 Αυγούστου, υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας κι εργάτες του δήμου ήρθαν για να διαλύσουν το κιόσκι κι εδώ πέφτει και η «ουδετερότητα» του δημάρχου Γ. Κουράκη αφού ο ίδιος και το δημοτικό συμβούλιο είναι οι διοικητικοί και πολιτικοί προϊστάμενοι των παραπάνω και χωρίς τη συνδρομή τους δεν μπορεί να επέμβει ο εισαγγελέας σε ζητήματα πόλης.
Συγκεκριμένα το κιόσκι λειτουργούσε για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της σίτισης και της προφοράς σε άστεγους, άνεργους και άλλους συμπολίτες μας που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της οικονομικής εξαθλίωσης και αυτή ακριβώς τη λειτουργία του στηλίτευσε ο εισαγγελέας λέγοντας μας ότι απαγορεύεται !
Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται η κοντόφθαλμη στρατηγική της εξουσίας καθώς αυτή η επέμβαση είναι μια τρύπα στο νερό γιατί το κίνημα των πλατειών δεν είναι τα σίδερα και οι ψευδότοιχοι, ούτε οι σκηνές και οι νεροχύτες αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι που βγήκαν στις πλατείες σαν ζωντανός οργανισμός, αντιστεκόμενοι στη διαρκή βαρβαρότητα της εξουσίας και στην fast track φτωχοποίηση τους.
Αυτές τις κινητοποιήσεις, τις μαζώξεις και τις λαϊκές συνελεύσεις είναι που θέλει το κράτος να καταστείλει πραγματικά και αυτό αποδείχτηκε κατά τις μεγάλες κινητοποιήσεις και την φασιστικού τύπου καταστολή στις 15 και 28-29 Ιούνη.
Εκείνο το τριήμερο, το κράτος έκανε μια ξεκάθαρη επιλογή. Μεγάλης κλίμακας επίθεση ενάντια στους διαδηλωτές. Αυτό φανερώνει δύο πράγματα: πρώτον, παρόλο το αρχικό «χάιδεμα» των ΜΜΕ στο κίνημα των «αγανακτισμένων» (και φυσικά την κατοπινή συκοφάντηση του όπως και σε τοπικό επίπεδο, η αναφορά σε κάποια από αυτά ότι οι «αγανακτισμένοι» έχουν στήσει μέχρι μπαρ) αυτή η άρνηση και η σύγκρουση με το Μεσοπρόθεσμο ήταν αδύνατο να αφομοιωθεί από το σύστημα μιας και αρνήθηκε δυναμικά βεβαιότητες χρόνων. Δεύτερον και πολύ σημαντικότερο που αποκρύπτεται συνεχώς από όλους είναι ότι τίθεται πλέον σε πρακτική αμφισβήτηση το δικαίωμα μας να διαδηλώνουμε.
Με αυτή την έννοια, οι διαδηλωτές έδωσαν μάχη στην Αθήνα να συνεχίσουν να είναι στην πλατεία διεκδικώντας και ασκώντας αυτό το δικαίωμα. Ξέρουμε καλά ότι όσο δεν αγωνίζεσαι για την ζωή σου και τα δικαιώματα σου, αυτά στα παίρνουν ένα, ένα.
Η στάση της πλειοψηφίας και στο πως κατέβηκε και στο ότι συνεχώς ο κόσμος επέστρεφε στην πλατεία επί ώρες, φανερώνει τηναποφασιστικότητα μας να αντισταθούμε στην επίθεση τους.
Αυτός ο αγώνας που έχει ξεκινήσει τόσο μαζικά δεν πρόκειται να σβήσει ούτε λόγω της θερινής ραστώνης, ούτε φυσικά λόγο της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας.
Το κίνημα των «αγανακτισμένων» θα συνεχίσει να είναι παρών στις πλατείες της χώρας.
Για εμάς, είναι ξεκάθαρο, πως συμπορευόμαστε όσοι βρεθήκαμε στις συνελεύσεις, ξανακερδίσαμε δημόσιους χώρους, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κοινωνικά δίκτυα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης
Γι αυτό η λαϊκή συνέλευση της πλατείας Ελευθερίας, αλλά και αναλόγου είδους συνελεύσεις, δε μπορούν παρά να αποτελούν τη μήτρα για τη δημιουργία δομών και κοινωνικών σχέσεων που αντιπαρατίθενται συνολικά απέναντι στο υπάρχον πλαίσιο διάβρωσης και κανιβαλισμού.
Τρία θέματα αναδεικνύονται σαν το στοίχημα των επόμενων μηνών και των επόμενων χρόνων τα οποία πρέπει να οργανώσουμε πέρα από τις πλατείες :
αγώνες βάσης, αγώνες στη γειτονιά και στους χώρους εργασίας. Παντού όπου βρισκόμαστε δημιουργούμε δομές και εστίες αντίστασης από τα κάτω.
δομές αλληλοβοήθειας. Συλλογικές κουζίνες, ταμεία αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, νομικές ομάδες υποστήριξης κλπ. Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στην πράξη .
οργανώνουμε και συμμετέχουμε ενεργά σε συνελεύσεις στις γειτονίες μας και προσπαθούμε όσο πιο έντονα και δυναμικά γίνεται να οργανώσουμε κοινωνική άρνηση πληρωμών. Γιατί: Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, δεν υποχωρούμε.
Εμείς στη πλατεία Ελευθερίας θα συνεχίσουμε να είμαστε εκεί παρόντες κάθε μέρα, θα συνεχίσουμε τις λαϊκές συνελεύσεις κάθε Κυριακή και Τετάρτη στις 9 μ.μ. και τις διάφορες δράσεις που κανονίζουμε σε περιοχές της πόλης του Ηρακλείου. Η πλατεία Ελευθερίας παρά την επίθεση που δέχτηκε θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως και οι άλλες πλατείες σε Ελλάδα και Ευρώπη κι είναι αυτονόητο ότι η συμμετοχή όλων των ανθρώπων που έχουν υποστεί την βαρβαρότητα των μέτρων είναι σημαντική και ευπρόσδεκτη.
14 Αυγούστου 2011
Λαϊκή συνέλευση πλατείας Ελευθερίας Ηρακλείου..
Κυριακή, Αυγούστου 14, 2011
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ- ενδιαφέρουσες σκέψεις και προτάσεις
(για διέξοδο από τη κρίση του κοινοβουλευτισμού) Κυρ. Ελευθεροτυπία
....Ετσι λοιπόν σε πρόσφατο ποστ μου παρουσίασα το πως ο ¨άνθρωπος¨ Παναγιώτης Κουρουμπλής, κάτω από φορτικές εσωτερικές διαδικασίες καταψήφισε με βροντερή φωνή και με το δικό του Οχι στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, το μνημόνια λίγο καιρό πριν. Αυτό με αφορμή μιά ιδιαιτερη συνέντευξή του στην Κυρ. Ελευθεροτυπία.
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τώρα στην ίδια εφημερίδα ένα άρθρο με σκέψεις του ¨πολιτικού¨ πλέον Παν. Κουρουμπλη, για το πως μπορεί το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα να βγεί από τη βαθιά κρίση του.
¨Η πολυεπίπεδη και πολύμορφη κρίση που βιώνει σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα, οδηγώντας και τη κοινωνία σε βαθιά και εκτεταμένη αποδόμηση, κινδυνεύει να αμφισβητήσει το μέλλον του έθνους. Ας αοφλοιώσουμε το ¨κέλυφος¨ της κρίσης για να οδηγηθούμε σε λύσεις με ψυχραιμία και νηφαλιότητα που να εμπεδώνουν στην κοινωνία αίσθημα νέας αρχής, αφετηρία εξελίξεων σε καινούργια εποχή που θα μας οδηγήσει σε διέξοδο θεμελιώνοντας αναγεννητική προσπάθεια και για το ίδο πολιτικό σύστημα.
Η σημερινή μελαγχολική κοινωνική και πολιτική κατάσταση πρέπει απνευστί να μετατραπεί σε όραμαδημιουργικής και πνευματικής ανάφλεξης, μεταστρέφοντας την επικίνδυνη αντίληψη συμπολιτών μας στις πλατείες ¨δεν έχω να χάσω τίποτα¨, σε αναζήτηση και διεκδίκηση μιάς νέας πραγματικής κοινωνικής Δημοκρατίας.
Η επόμενη Βουλή πρέπει να κηρυχτεί Συντακτική. Να τολμήσουμε να προχωρήσουμε σε αναδόμηση ακόμα και του υφιστάμενου πολιτικού και πολιτειακού συστήματος με υιοθέτηση του μοντέλου της Προεδρικής Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος τηε Δημοκρατίας να εκλέγεται πό τον λαό και να ανήκει στην αρμοδιότητά του ο διορισμος της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Ο βουλευτής δύναται να αναλάβει υπουργικό θώκο, με ταυτόχρονη απώλεια του βουλευτικού του αξίωματος και με ταυτόχρονη στέρηση του δικαιώματός συμμετοχής στις αμέσως επόμενες εκλογές. Το ¨πόθεν έσχες¨ του βουλευτη να συνδέεται με την αντικειμενική αξία της αποκτηθείσας περιουσίας κατά την περίοδο άσκησης του λειτουργήματος σε συνδυασμό με τα δηλωθέντα εισοδήματα αυτής της περιόδου.
Να τροποποιήσουμε σε βάθος τον κανονισμό της Βουλής για να ανταποκρίνετι στις σημερινές απαιτήσεις μιάς Δημοκρατίας που μπορεί να διαθέτει πολιτικά αντανακλαστικά με βάση τις ηλεκτρονικές ταχύτητες εξέλιξης της εποχής μας. Οι ψηφοφορίες στην ολομέλεια της Βουλής πρέπει να διεξάγονται για ευνόητους λόγους, δια των παρόντων βουλευτών. Τα διατάγματα που επί της ουσίας ενέχουν θέση νόμου, κατά παραχώρηση της νομοθετικής εξουσίας στην εκτελεστική, πρέπει να τυγχάνουν και της έγκρισης της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής. Για διατάγματα και υπουργικές αποφάσεςξ θα προβλέπεται υποχρεωτικό όριο έκδοσής τους στον υπό ψήφιση νόμο. Να καταργηθεί το άρθρο 85 του Συντάγματος και κάθε διάταξη που διαφοροποιεί την ποινική δίωξη των πολιτικών από εκείνη των πολιτών.
Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποφασίζει σε χρόνο που να μην συμβάλλει στην καθυστέρηση των επενδύσεων και στην άμεση εκδίκαση των οικονομικών εγκλημάτων για την εμπέδωση του αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Να προχωρήσσουμε συνταγματικά στην καθιέρωση εσωκομματικής δημοκρατίας, ώστε να σπάσουμε την αναχρονιστική κουλτούρα της κομματικής πειθαρχίας.
Ν καταργηθεί το απόρρητο όλων των αιρετών προσώπων, όλων των επιπέδων, για κάθε δραστηριότητά τους. Να προχωρήσουμε στην ψήφιση ενός εκλογικού νόμου που θα δημιουργριλ μονοεδρικές ή διεδρικές περιφέρειες, επελευθερώνοντας το πολιτικό προσωπικό από οκονομικές εξαρτήσεις.
Να προχωρήσουμε σε ένα σύγχρονο, αυστηρό θεσμικό πλαίσιο που θα βάλει πραγματική τάξη στο άναρχο μιντιακό περιβάλλον.
Οι αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Πρώτου Βαθμού και της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης να συμπεριλαμβάνονται σε ενιαίο ψηφοδέλτιο και εκ των εκλεγμένων συμβούλων να εκλέγεται ο Δήμαρχος κα ο Περιφερειάρχης.
Πρέπει,όχι με απλές έννοιες, αλλα με το βαθύ νόημα που απαιτεί ο σεβασμός την ελευθερία του πολίτη, να καθιερώσουμε συνταγματικά τα γενικά, ειδικά ή τοπικά δημοψηφίσματα για να αποκτήσουμε κουλτούρα πραγμάτικής συμμετοχικής δημοκρατίας που μπορεί να αποτελέσει εν τοις πράγμασι τη μόνη δύναμη αναχαίτισης των λογικών ισοπέδωσης της παγκοσμιότητας.
Ας γίνουμε άξιοι αρχιτέκτονες μιάς πραγματικής, μελλοντικής, θεσμικής Δημοκρατίας.
....Ετσι λοιπόν σε πρόσφατο ποστ μου παρουσίασα το πως ο ¨άνθρωπος¨ Παναγιώτης Κουρουμπλής, κάτω από φορτικές εσωτερικές διαδικασίες καταψήφισε με βροντερή φωνή και με το δικό του Οχι στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, το μνημόνια λίγο καιρό πριν. Αυτό με αφορμή μιά ιδιαιτερη συνέντευξή του στην Κυρ. Ελευθεροτυπία.
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τώρα στην ίδια εφημερίδα ένα άρθρο με σκέψεις του ¨πολιτικού¨ πλέον Παν. Κουρουμπλη, για το πως μπορεί το υπάρχον κοινοβουλευτικό σύστημα να βγεί από τη βαθιά κρίση του.
¨Η πολυεπίπεδη και πολύμορφη κρίση που βιώνει σήμερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα, οδηγώντας και τη κοινωνία σε βαθιά και εκτεταμένη αποδόμηση, κινδυνεύει να αμφισβητήσει το μέλλον του έθνους. Ας αοφλοιώσουμε το ¨κέλυφος¨ της κρίσης για να οδηγηθούμε σε λύσεις με ψυχραιμία και νηφαλιότητα που να εμπεδώνουν στην κοινωνία αίσθημα νέας αρχής, αφετηρία εξελίξεων σε καινούργια εποχή που θα μας οδηγήσει σε διέξοδο θεμελιώνοντας αναγεννητική προσπάθεια και για το ίδο πολιτικό σύστημα.
Η σημερινή μελαγχολική κοινωνική και πολιτική κατάσταση πρέπει απνευστί να μετατραπεί σε όραμαδημιουργικής και πνευματικής ανάφλεξης, μεταστρέφοντας την επικίνδυνη αντίληψη συμπολιτών μας στις πλατείες ¨δεν έχω να χάσω τίποτα¨, σε αναζήτηση και διεκδίκηση μιάς νέας πραγματικής κοινωνικής Δημοκρατίας.
Η επόμενη Βουλή πρέπει να κηρυχτεί Συντακτική. Να τολμήσουμε να προχωρήσουμε σε αναδόμηση ακόμα και του υφιστάμενου πολιτικού και πολιτειακού συστήματος με υιοθέτηση του μοντέλου της Προεδρικής Δημοκρατίας. Ο πρόεδρος τηε Δημοκρατίας να εκλέγεται πό τον λαό και να ανήκει στην αρμοδιότητά του ο διορισμος της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Ο βουλευτής δύναται να αναλάβει υπουργικό θώκο, με ταυτόχρονη απώλεια του βουλευτικού του αξίωματος και με ταυτόχρονη στέρηση του δικαιώματός συμμετοχής στις αμέσως επόμενες εκλογές. Το ¨πόθεν έσχες¨ του βουλευτη να συνδέεται με την αντικειμενική αξία της αποκτηθείσας περιουσίας κατά την περίοδο άσκησης του λειτουργήματος σε συνδυασμό με τα δηλωθέντα εισοδήματα αυτής της περιόδου.
Να τροποποιήσουμε σε βάθος τον κανονισμό της Βουλής για να ανταποκρίνετι στις σημερινές απαιτήσεις μιάς Δημοκρατίας που μπορεί να διαθέτει πολιτικά αντανακλαστικά με βάση τις ηλεκτρονικές ταχύτητες εξέλιξης της εποχής μας. Οι ψηφοφορίες στην ολομέλεια της Βουλής πρέπει να διεξάγονται για ευνόητους λόγους, δια των παρόντων βουλευτών. Τα διατάγματα που επί της ουσίας ενέχουν θέση νόμου, κατά παραχώρηση της νομοθετικής εξουσίας στην εκτελεστική, πρέπει να τυγχάνουν και της έγκρισης της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής. Για διατάγματα και υπουργικές αποφάσεςξ θα προβλέπεται υποχρεωτικό όριο έκδοσής τους στον υπό ψήφιση νόμο. Να καταργηθεί το άρθρο 85 του Συντάγματος και κάθε διάταξη που διαφοροποιεί την ποινική δίωξη των πολιτικών από εκείνη των πολιτών.
Η Δικαιοσύνη πρέπει να αποφασίζει σε χρόνο που να μην συμβάλλει στην καθυστέρηση των επενδύσεων και στην άμεση εκδίκαση των οικονομικών εγκλημάτων για την εμπέδωση του αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Να προχωρήσσουμε συνταγματικά στην καθιέρωση εσωκομματικής δημοκρατίας, ώστε να σπάσουμε την αναχρονιστική κουλτούρα της κομματικής πειθαρχίας.
Ν καταργηθεί το απόρρητο όλων των αιρετών προσώπων, όλων των επιπέδων, για κάθε δραστηριότητά τους. Να προχωρήσουμε στην ψήφιση ενός εκλογικού νόμου που θα δημιουργριλ μονοεδρικές ή διεδρικές περιφέρειες, επελευθερώνοντας το πολιτικό προσωπικό από οκονομικές εξαρτήσεις.
Να προχωρήσουμε σε ένα σύγχρονο, αυστηρό θεσμικό πλαίσιο που θα βάλει πραγματική τάξη στο άναρχο μιντιακό περιβάλλον.
Οι αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Πρώτου Βαθμού και της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης να συμπεριλαμβάνονται σε ενιαίο ψηφοδέλτιο και εκ των εκλεγμένων συμβούλων να εκλέγεται ο Δήμαρχος κα ο Περιφερειάρχης.
Πρέπει,όχι με απλές έννοιες, αλλα με το βαθύ νόημα που απαιτεί ο σεβασμός την ελευθερία του πολίτη, να καθιερώσουμε συνταγματικά τα γενικά, ειδικά ή τοπικά δημοψηφίσματα για να αποκτήσουμε κουλτούρα πραγμάτικής συμμετοχικής δημοκρατίας που μπορεί να αποτελέσει εν τοις πράγμασι τη μόνη δύναμη αναχαίτισης των λογικών ισοπέδωσης της παγκοσμιότητας.
Ας γίνουμε άξιοι αρχιτέκτονες μιάς πραγματικής, μελλοντικής, θεσμικής Δημοκρατίας.
Κυριακή, Αυγούστου 07, 2011
Το παιχνίδι των λυγμών
Του Δημήτρη Αναστασόπουλου (επτά,Κυρ Ελευθεροτυπία)
"Ακόμα και αν πεθάνω αύριο, θα ει.μαι ευτυχισμένη",έλεγε στις ελάχιστες συνεντέυξεις της πέρσυ, η Amy Winehouse,όταν την ρωτούσαν για τα μελλοντικά της σχέδια. Η 27χρονη βρετανή τραγουδίστρια με τη συγκλονιστική φωνή, που τραγουδούσε για την απεξάρτηση και τους χαμένους έρωτές της όταν δεν βυθιζόταν στο κρακ και τη βότκα, βρ´εθηκε νεκρή λίγο αργότερα στο διαμέρισμά της στο Κάμντεν του Λονδίνου.
Ηταν η αναπόφευκτη κατάληξη μιάς συνεχούς πτώσης που ξεκίνησε αμέσως μετά την άνοδό της στη κορυφή. Στα 22 της χρόνια ήταν νόυμερο ένα των βρετανικών τσαρτ με τον δίσκο της Back in black ενσαρκώνοντας το ο.νειρο της ποπ. Ηταν η κόρη του ταξιτζή από το Βόρειο Λονδίνο που ανατράφηκε με τραγούδια της Μπίλυ Χολιντέι και της Ετα Τζειμς και η φωνή της της άνοιξε τον δρόμο στη μουσική σκηνή. Και έγινε με αυτή τη ρετρό σόουλ η πρώτη γυναίκα που μάζεψε σε μιά νύχτα πέντε βραβεία Grammy. Από την άλλη όμως η Amy δεν υπήρξε ποτέ μιά συνηθισμένη ποπ σταρ. Ηταν το μαύρο πρόβατο σε μιά άπληστη βιομηχανία,που έθετε τους δικούς της όρους. Επαίρονταν ότι δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά τον πρώτο της δίσκο, το Frank, που την έβγαλε από την αφάνεια. Σόκαρε τους δημοσιογράφους όταν σε μιά συνέντευξή της χάραξε με ένα σπασμένο καθρέφτη το όνομα του συντρόφου της στη γυμνή κοιλιά της. Κατηγορήθηκε για επίθεση σε μιά θαυμάστριά της. Ηταν η πρώτη μουσικός που τόλμησε να βρίσει κατάμουτρα τον Bono των U2. Και δεν δίσταζε να απευθύνεται με βρισιές στη δισκογραφική κατηγορώντας τους υπεύθυνους για "ηλιθιότητα".
Τα τραγούδια της ήταν όλα αυτοβιογραφικά."Εάν δεν το έχω βιώσει, δεν μπορώ να το γράψω σε τραγούδι", έλεγε. "Είναι σαν εξορκισμός, αν δεν είχα τη μουσική για να εκφράσω όλα αυτά, θα πήγαινα χαμένη". Μπορεί να ήταν η πιτσιρίκα που η φωνή της είχε τόση ενέργεια που σε κολούσε στο τοίχο, από την άλλη όμως το αλάνι από το Β.Λονδίνο δεν ακολουθούσε ποτέ τους κανόνες. Σε μιά βιομηχανία που έχει ανάγκη απ´ο συνεχή ανατροφοδότηση του ενδιαφέροντος της αγοράς για τον καλλιτέχνη, η Amy δεν πρόσφερε τίποτα. Ούτε συναυλίες ούτε νέα τραγούδια, μόνο καινούργια σκάνδαλα. Φερόταν σαν μιά αυτοκαταστροφική ροκ σταρ από τη δεκαετία του 60 στον λαμπερό κόσμο της σημερινής ποπ σκηνής. Και τέτοιοι αναχρονισμοί δύσκολα χωράνε σε μία ξεκάθαρα οικονομική σχέση. Η Amy ήταν μόνο ζημιογόνα καθώς είχε πέντε χρόνια να βγάλει δίσκο και ήταν ανίκανη να δώσει συναυλίες.
Η τελευταία πράξη της τραγωδίας παίχτηκε στο Βελιγράδι. Στο youtube κυκλοφόρησε το βίντεο από τις 18 Ιουνίου όπου η Amy παραπαταει π´ανω στη σκηνή, προσπαθεί να βρει το μικρόφωνο κακ ξεχνάει τους στίχους των τραγουδιών, ανάμεσα στα γιουχαίσματα του πλήθους. Αυτό που δεν δείχνει είναι ότι στη σκηνή δεν ήθελε να βγει, αλλά βγήκε συνοδεία τεσσάρων μπράβων που, όπως κατήγγειλαν οι άλλοι μουσικοι την ανάγκασαν να εμφανιστεί. Υστερα ήρθε η ακύρωση της περιοδίας. Και την Παρασκευή το βράδυ γράφτηκε το τέλος, κάτω πό ένα καταιγισμό από ντραμς, που έπαιζε η ίδια όλη τη νύχτα, όπως κατήγγεολαν οι γείτονες.
Το κερί της ζωής πάντα καίγεται, μόνο που κάποιοι το ανάβουν και από τις δύο πλευρές.
Περισσότερες πληροφορίες γιά την Amy Winehouse μπορείτε να βρείτε στο μουσικό blog
www.thequalityinmusic.blogspot.com
(αν θελήσετε το ντεπούτο αλμπουμ στείλτε μήνυμα εδώ η στο μουσικό blog για να στέιλω το link).
"Ακόμα και αν πεθάνω αύριο, θα ει.μαι ευτυχισμένη",έλεγε στις ελάχιστες συνεντέυξεις της πέρσυ, η Amy Winehouse,όταν την ρωτούσαν για τα μελλοντικά της σχέδια. Η 27χρονη βρετανή τραγουδίστρια με τη συγκλονιστική φωνή, που τραγουδούσε για την απεξάρτηση και τους χαμένους έρωτές της όταν δεν βυθιζόταν στο κρακ και τη βότκα, βρ´εθηκε νεκρή λίγο αργότερα στο διαμέρισμά της στο Κάμντεν του Λονδίνου.
Ηταν η αναπόφευκτη κατάληξη μιάς συνεχούς πτώσης που ξεκίνησε αμέσως μετά την άνοδό της στη κορυφή. Στα 22 της χρόνια ήταν νόυμερο ένα των βρετανικών τσαρτ με τον δίσκο της Back in black ενσαρκώνοντας το ο.νειρο της ποπ. Ηταν η κόρη του ταξιτζή από το Βόρειο Λονδίνο που ανατράφηκε με τραγούδια της Μπίλυ Χολιντέι και της Ετα Τζειμς και η φωνή της της άνοιξε τον δρόμο στη μουσική σκηνή. Και έγινε με αυτή τη ρετρό σόουλ η πρώτη γυναίκα που μάζεψε σε μιά νύχτα πέντε βραβεία Grammy. Από την άλλη όμως η Amy δεν υπήρξε ποτέ μιά συνηθισμένη ποπ σταρ. Ηταν το μαύρο πρόβατο σε μιά άπληστη βιομηχανία,που έθετε τους δικούς της όρους. Επαίρονταν ότι δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά τον πρώτο της δίσκο, το Frank, που την έβγαλε από την αφάνεια. Σόκαρε τους δημοσιογράφους όταν σε μιά συνέντευξή της χάραξε με ένα σπασμένο καθρέφτη το όνομα του συντρόφου της στη γυμνή κοιλιά της. Κατηγορήθηκε για επίθεση σε μιά θαυμάστριά της. Ηταν η πρώτη μουσικός που τόλμησε να βρίσει κατάμουτρα τον Bono των U2. Και δεν δίσταζε να απευθύνεται με βρισιές στη δισκογραφική κατηγορώντας τους υπεύθυνους για "ηλιθιότητα".
Τα τραγούδια της ήταν όλα αυτοβιογραφικά."Εάν δεν το έχω βιώσει, δεν μπορώ να το γράψω σε τραγούδι", έλεγε. "Είναι σαν εξορκισμός, αν δεν είχα τη μουσική για να εκφράσω όλα αυτά, θα πήγαινα χαμένη". Μπορεί να ήταν η πιτσιρίκα που η φωνή της είχε τόση ενέργεια που σε κολούσε στο τοίχο, από την άλλη όμως το αλάνι από το Β.Λονδίνο δεν ακολουθούσε ποτέ τους κανόνες. Σε μιά βιομηχανία που έχει ανάγκη απ´ο συνεχή ανατροφοδότηση του ενδιαφέροντος της αγοράς για τον καλλιτέχνη, η Amy δεν πρόσφερε τίποτα. Ούτε συναυλίες ούτε νέα τραγούδια, μόνο καινούργια σκάνδαλα. Φερόταν σαν μιά αυτοκαταστροφική ροκ σταρ από τη δεκαετία του 60 στον λαμπερό κόσμο της σημερινής ποπ σκηνής. Και τέτοιοι αναχρονισμοί δύσκολα χωράνε σε μία ξεκάθαρα οικονομική σχέση. Η Amy ήταν μόνο ζημιογόνα καθώς είχε πέντε χρόνια να βγάλει δίσκο και ήταν ανίκανη να δώσει συναυλίες.
Η τελευταία πράξη της τραγωδίας παίχτηκε στο Βελιγράδι. Στο youtube κυκλοφόρησε το βίντεο από τις 18 Ιουνίου όπου η Amy παραπαταει π´ανω στη σκηνή, προσπαθεί να βρει το μικρόφωνο κακ ξεχνάει τους στίχους των τραγουδιών, ανάμεσα στα γιουχαίσματα του πλήθους. Αυτό που δεν δείχνει είναι ότι στη σκηνή δεν ήθελε να βγει, αλλά βγήκε συνοδεία τεσσάρων μπράβων που, όπως κατήγγειλαν οι άλλοι μουσικοι την ανάγκασαν να εμφανιστεί. Υστερα ήρθε η ακύρωση της περιοδίας. Και την Παρασκευή το βράδυ γράφτηκε το τέλος, κάτω πό ένα καταιγισμό από ντραμς, που έπαιζε η ίδια όλη τη νύχτα, όπως κατήγγεολαν οι γείτονες.
Το κερί της ζωής πάντα καίγεται, μόνο που κάποιοι το ανάβουν και από τις δύο πλευρές.
Περισσότερες πληροφορίες γιά την Amy Winehouse μπορείτε να βρείτε στο μουσικό blog
www.thequalityinmusic.blogspot.com
(αν θελήσετε το ντεπούτο αλμπουμ στείλτε μήνυμα εδώ η στο μουσικό blog για να στέιλω το link).
Σάββατο, Αυγούστου 06, 2011
Μεταπυρηνική Εποχή
Ignacio Ramonet-Κυρ. Ελευθεροτυπία
Η Φουκουσίμα σηματοδοτεί όσον αφορά την ατομική ενέργεια, το τέλος μιάς ψευδαίσθησης και την έναρξη της μεταπυρηνικής εποχής. Καταταγμ´νη πλέον στο έβδομο επίπεδο, ήτοι τον υψηλότερο βαθμό της διεθνούς κλίμακας ατομικών συμβάντων (INES), η καταστροφή στην Ιαπωνία είναι λοιπόν ισοδύναμη εκείνης του τσερνομπίλ (που συνέβη στην Ουκρανία το 1986), λόγω των σημαντικών επιπτώσεων της ραδιενέργειας στην υγεία των ατόμων και στο περιβάλλον.
Ο σεισμός έντασης 9 βαθμών και το φοβερό τσουνάμι που στις 11 Μαρτίου, χτύπησαν με πρωτοφανή σφοδρότητα το βορειοανατολικό άκρο της Ιαπωνίας και προκάλεσαν τον όλεθρο στη Φουκουσίμα, τσάκισαν και τις βεβαιότητες των υπερασπιστών της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς.
Περιέργως, η πυρηνική βιομηχανία διήγε την καλύτερη ίσως περίοδο της ιστορίας της. Σε μεγάλο αριθμό χωρών προβλεπόταν η κατασκευή εργοστασίων παραγωγής ατομικής ενέργειας. Και αυτό ουσιαστικά συνέβαινε για δύο λόγους: κατ´αρχάς η προοπτική εξάντλησης του πετρελαίου ως το τέλος του αιώνα,όπως και η επιθετική άυξηση της ενεργειακής ζήτησης εκ μέρους των αναδυόμενων "γιγάντων" (Κίνα,
Ινδία, Βραζιλία) την έκαναν την κατ´εξοχήν εναλλακτική ενεργειακή λύση (1) Κατα δεύτερο λόγο, επειδή η συλλογική συνειδητοποίηση απ´εναντι στους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής που οφείλνται στα αέρια τα οποία προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου παραδόξως οδηγούσε στην προτίμηση της πυρηνικής ενέργειας, καθώς αυτή θεωρείται "καθαρή" επειδή δεν παράγει διοξείδιο του άνθρακα.
Σε αυτά τα δύο πρόσφατα επιχειρήματα προστίθεντο οι συνήθεις δικαιολογίες:εκείνη της εθνικής ενεργειακής κυριαρχίας και της ελαχιστοποίησης της ενεργειακής εξάρτησης απέναντι στις χώρες που εξάγουν υδρογονάνθρακες, το μηδαμινό κόστος της ηλεκτρικής ενέρργειας που παράγεται με αυτόν τον τρόπο και-έστω και αν κάτι τέτοιο μοιάζει περίεργο στο σημερινό πλαίσιο-εκείνη της ασφάλειας, με το προσχημα ότι τα 441 πυρηνικά εργοστάσια του κόσμου (εκ των οποίων τα μισά είναι εγκατεστημένα στη Δ.Ευρώπη) δεν γνώρισαν κατά την διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων παρά μόλις τρία σοβαρά ατυχήματα (2).
Ολα αυτά τα όχι κατ´ανάγκην παράλογα επιχειρήματα έγιναν σκόνη μπροστά στις τεράστιες διαστάσεις της καταστροφής της Φουκουσίμα. Ο καινούργιος πανικός πγκόσμιας εμβέλειας, που γέννησε η σύμφορα βασίζεται σε αρκετές διαπιστώσεις.
Κατα πρώτον, και σε αντίθεση με το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ-που εν μέρει αποδόθηκε, για ιδεολογικούς λόγους, στη γερασμένη και αναξιόπιστη σοβιετική τεχνολογία- συνέβη σε ένα από τα πιό εξελιγμ´ενα υπερ τεχνολογικά κέντρα του κ´οσμου, σε μιά χώρα ´οπου κατ´εξοχήν φανταζόμασταν-καθώς η Ιαπωνία το 1945 έγινε η μόνη χώρα που έπεσε θύμα του στρατιωτικού πυρηνικού εφίαλτη-πως οι αρχές και οι τεχνικοί της είχαν πάρει ´ολες τις δυνατές προφυλάξες προκειμένου να αποφύγουν τον πυρηνικό όλεθρο. Συνεπώς αν το πλέον ικανό και σε εγρήγορση κράτος δεν κατάφερε να αποφύγει την καταστροφή, είναι άραγε, λογικό οι υπολοιπες χώρες να συνεχίζπυν να παίζουν με την πυρηνική φωτιά?
Κατα δεύτερον, προκαλούν τρόμο οι συνέπειες στο χώρο και στο χρόνο της καταστροφής της Φουκουσίμα. Εξαιτίας της υπερβολικής ραδιενέργειάς, οι περιοχες γύρω από το εργοστάσιο θα παραμείνουν ακατόικητες απί χιλιετίες. Οι λίγο πιό απομακρυσμένες ζώνες επί αιώνες. Χιλιάδες άτομα θα μετακινηθούν οριστικά σε λιγ´οτερο μολυσμένα εδάφη. Πρέπει να εγκαταλείψουν για πάντα τις ιδιοκτησίες και τις εκμεταλευσεις τους, αγροτικές, αλιευτικές, μεταποιητικές. Πέρα από την κυριολεκτικά μαρτυρική περιοχή, οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας θα γίνουν αισθητές στην υγεία δεκλδων εκατομμυρίων Ιαπώνων. Και αναμφίβολα σε αυτή πολλων γειτόνων, Κορεατών, Ρώσων Κινέζων....χωρίς να αποκλέιονται και άλλοι κάτοικοι του βορείου ημισφαιρίου (3). Κάτι που επιβεβαιώνει ότι ένα πυρηνικό δυστύχημα δεν είναι ποτέ τοπικό, αφορά πάντα ´ολο τον πλανήτη.
Κατά τρίτον, η Φουκουσίμα κατέδειξε πως το ζήτημα της αποκαλούμενης "εθνικής ενεργειακής κυριαρχίας" είναι πολύ σχετικό. Διότι η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας προυποθέτει μία άλλου είδους υποτέλεια, την "τεχνολογική εξάρτηση". Παρ´όλη την τεράστια τεχνολογική πρόοδό της, Ιαπωνία αναγκάστηκε να καταφύγει σε αμερικανούς, γάλλους ρώσους και κορεάτες ειδικούς (εκτός απ´τους εμπειρογνώμονες της Διεθνούς επιτροπής Ατομικής Ενέργειας) προκειμένου να επιχειρήσει να ανακτήσει τον έλεγχο των αντιδραστήρων που έπαθαν βλάβη. Εξάλλου, τα αποθέματα του πλανήτη σε ουράνιο (4) είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Υπολογίζεται ´οτι, με τους τρέχοντες ρυθμούς εκμετάλλευσης, τα παγκόσμια αποθέματα του μεταλλεύματος αυτού θα έχουν εξαντληθεί μ´εσα στα επόμενα 80 χρόνια...Δηλαδή την ίδια περίοδο με το πετρέλαιο.
Γία όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα (η πυρηνικά παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια δεν είναι πιό φθηνή), οι υπερασπιστες της πυρηνικής οδού πρέπει πλέον να παραδεχθούν ότι η Φουκουσίμα μετέβαλε ριζικά τους όρους του ενεργειακού προβλήματος. Και πως, από και στο εξής, γίνονται επιτακτικές τέσσερις απαραίτητες προυποθέσεις: η διακοπή κατασκευής´νέων εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, η κατεδάφιση των ήδη υπαρχόντων μέσα σε τριάντα χρόνια το πολύ, η επιβολή ακραίας λιτότητας στην κατανάλωση ενέργειας και η ολοκληρωτική στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μόνο έτσι ίσως κατορθώσουμε να σώσουμε τον πλανήτη και την ανθρωπότητα.
(1) Πρίν από το δυστύχημα στη Φουκουσίμα υπήρχε η εκτίμηση ότι ο αριθμός των εργοστασίων παραγωγής ατομικής ενέργειας θα αυξανόταν κατά 60% έως το 2030. Η Κίνα λόγου χάρη, αυτή τη στιγμή διαθέτει 13 ατομικά εργοστάσια σε λειτουργία (που μόλις και μετα βίας καλύπτουν το 1,8% των αναγκών σε ηλεκτρισμο της χωρας. Τον περασμένο Ιανουάριο το Πεκίνο αποφάσισε να κατασκευάσει, μεταξυ. Του 2011 και του 2015, 34 καινούργια πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, ήτοι ένα κάθε δύο μήνες...!
(2) Θρι Μαιλ Αιλαντ ΗΠΑ 1979, Τσέρνομπιλ Σοβ.Ενωση 1986 & Φουκουσίμα Ιαπωνία 2011
(3) Ραδιενεργά σωματίδια που προέρχονταν από την Φουκουσίμα έπεσαν στη Δυτ. Ευρώπη λίγες μέρες μετά το δυστύχημα και παρόλο που οι αρχές διαβεβαίωσαν πως "δεν συνιστούσαν κανέναν κίνδυνο για την υγεία" πολοί ειδικοί έκαναν προειδοποιήσεις κάθώς τα σωματίδια συγκεντώνονταν σε πλατύφυλλα λαχανικά όπως μαρούλια, η κατανάλωσή τους ενδεχομένως να είναι επικίνδυνη.
(4) Ενας πυρηνικός αντιδραστήραςδεν είναι παρά ένα σύστημα θέρμανσης του νερού. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρησιμοποιείται η διάσπαση του ατόμου του ουρανίου 235, το οποίο καθώς θρυμματίζεται μέσω της σχάσης του πυρήνα, απελευθερώνει τεράστις ποσότητες θερμικής ενέργειας και ζεστάινει το νερό. Η θερμότητα αυτή κατόπιν μετατρελπεται σε ηλεκτρική ενέργεια.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι 156 τόνοι πετρώματος παράγουν μόλις ένα τόνο μεταλλεύματος ουρανίου, από το οποίο τελικα αποκομίζεται ´ενα μόλις κιλό καθαρου ουρανίου. Από αυτό το κιλό μόλις και μετά βίας το 0,7% δηλαδή 7 γρ, είναι ουράνιο 235. Απαιτούνται λοιπόν 156τόνοι πετρώματοςγια 7γρ καυσίμου!
Η Φουκουσίμα σηματοδοτεί όσον αφορά την ατομική ενέργεια, το τέλος μιάς ψευδαίσθησης και την έναρξη της μεταπυρηνικής εποχής. Καταταγμ´νη πλέον στο έβδομο επίπεδο, ήτοι τον υψηλότερο βαθμό της διεθνούς κλίμακας ατομικών συμβάντων (INES), η καταστροφή στην Ιαπωνία είναι λοιπόν ισοδύναμη εκείνης του τσερνομπίλ (που συνέβη στην Ουκρανία το 1986), λόγω των σημαντικών επιπτώσεων της ραδιενέργειας στην υγεία των ατόμων και στο περιβάλλον.
Ο σεισμός έντασης 9 βαθμών και το φοβερό τσουνάμι που στις 11 Μαρτίου, χτύπησαν με πρωτοφανή σφοδρότητα το βορειοανατολικό άκρο της Ιαπωνίας και προκάλεσαν τον όλεθρο στη Φουκουσίμα, τσάκισαν και τις βεβαιότητες των υπερασπιστών της ατομικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς.
Περιέργως, η πυρηνική βιομηχανία διήγε την καλύτερη ίσως περίοδο της ιστορίας της. Σε μεγάλο αριθμό χωρών προβλεπόταν η κατασκευή εργοστασίων παραγωγής ατομικής ενέργειας. Και αυτό ουσιαστικά συνέβαινε για δύο λόγους: κατ´αρχάς η προοπτική εξάντλησης του πετρελαίου ως το τέλος του αιώνα,όπως και η επιθετική άυξηση της ενεργειακής ζήτησης εκ μέρους των αναδυόμενων "γιγάντων" (Κίνα,
Ινδία, Βραζιλία) την έκαναν την κατ´εξοχήν εναλλακτική ενεργειακή λύση (1) Κατα δεύτερο λόγο, επειδή η συλλογική συνειδητοποίηση απ´εναντι στους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής που οφείλνται στα αέρια τα οποία προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου παραδόξως οδηγούσε στην προτίμηση της πυρηνικής ενέργειας, καθώς αυτή θεωρείται "καθαρή" επειδή δεν παράγει διοξείδιο του άνθρακα.
Σε αυτά τα δύο πρόσφατα επιχειρήματα προστίθεντο οι συνήθεις δικαιολογίες:εκείνη της εθνικής ενεργειακής κυριαρχίας και της ελαχιστοποίησης της ενεργειακής εξάρτησης απέναντι στις χώρες που εξάγουν υδρογονάνθρακες, το μηδαμινό κόστος της ηλεκτρικής ενέρργειας που παράγεται με αυτόν τον τρόπο και-έστω και αν κάτι τέτοιο μοιάζει περίεργο στο σημερινό πλαίσιο-εκείνη της ασφάλειας, με το προσχημα ότι τα 441 πυρηνικά εργοστάσια του κόσμου (εκ των οποίων τα μισά είναι εγκατεστημένα στη Δ.Ευρώπη) δεν γνώρισαν κατά την διάρκεια των τελευταίων 50 χρόνων παρά μόλις τρία σοβαρά ατυχήματα (2).
Ολα αυτά τα όχι κατ´ανάγκην παράλογα επιχειρήματα έγιναν σκόνη μπροστά στις τεράστιες διαστάσεις της καταστροφής της Φουκουσίμα. Ο καινούργιος πανικός πγκόσμιας εμβέλειας, που γέννησε η σύμφορα βασίζεται σε αρκετές διαπιστώσεις.
Κατα πρώτον, και σε αντίθεση με το δυστύχημα στο Τσερνομπίλ-που εν μέρει αποδόθηκε, για ιδεολογικούς λόγους, στη γερασμένη και αναξιόπιστη σοβιετική τεχνολογία- συνέβη σε ένα από τα πιό εξελιγμ´ενα υπερ τεχνολογικά κέντρα του κ´οσμου, σε μιά χώρα ´οπου κατ´εξοχήν φανταζόμασταν-καθώς η Ιαπωνία το 1945 έγινε η μόνη χώρα που έπεσε θύμα του στρατιωτικού πυρηνικού εφίαλτη-πως οι αρχές και οι τεχνικοί της είχαν πάρει ´ολες τις δυνατές προφυλάξες προκειμένου να αποφύγουν τον πυρηνικό όλεθρο. Συνεπώς αν το πλέον ικανό και σε εγρήγορση κράτος δεν κατάφερε να αποφύγει την καταστροφή, είναι άραγε, λογικό οι υπολοιπες χώρες να συνεχίζπυν να παίζουν με την πυρηνική φωτιά?
Κατα δεύτερον, προκαλούν τρόμο οι συνέπειες στο χώρο και στο χρόνο της καταστροφής της Φουκουσίμα. Εξαιτίας της υπερβολικής ραδιενέργειάς, οι περιοχες γύρω από το εργοστάσιο θα παραμείνουν ακατόικητες απί χιλιετίες. Οι λίγο πιό απομακρυσμένες ζώνες επί αιώνες. Χιλιάδες άτομα θα μετακινηθούν οριστικά σε λιγ´οτερο μολυσμένα εδάφη. Πρέπει να εγκαταλείψουν για πάντα τις ιδιοκτησίες και τις εκμεταλευσεις τους, αγροτικές, αλιευτικές, μεταποιητικές. Πέρα από την κυριολεκτικά μαρτυρική περιοχή, οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας θα γίνουν αισθητές στην υγεία δεκλδων εκατομμυρίων Ιαπώνων. Και αναμφίβολα σε αυτή πολλων γειτόνων, Κορεατών, Ρώσων Κινέζων....χωρίς να αποκλέιονται και άλλοι κάτοικοι του βορείου ημισφαιρίου (3). Κάτι που επιβεβαιώνει ότι ένα πυρηνικό δυστύχημα δεν είναι ποτέ τοπικό, αφορά πάντα ´ολο τον πλανήτη.
Κατά τρίτον, η Φουκουσίμα κατέδειξε πως το ζήτημα της αποκαλούμενης "εθνικής ενεργειακής κυριαρχίας" είναι πολύ σχετικό. Διότι η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας προυποθέτει μία άλλου είδους υποτέλεια, την "τεχνολογική εξάρτηση". Παρ´όλη την τεράστια τεχνολογική πρόοδό της, Ιαπωνία αναγκάστηκε να καταφύγει σε αμερικανούς, γάλλους ρώσους και κορεάτες ειδικούς (εκτός απ´τους εμπειρογνώμονες της Διεθνούς επιτροπής Ατομικής Ενέργειας) προκειμένου να επιχειρήσει να ανακτήσει τον έλεγχο των αντιδραστήρων που έπαθαν βλάβη. Εξάλλου, τα αποθέματα του πλανήτη σε ουράνιο (4) είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Υπολογίζεται ´οτι, με τους τρέχοντες ρυθμούς εκμετάλλευσης, τα παγκόσμια αποθέματα του μεταλλεύματος αυτού θα έχουν εξαντληθεί μ´εσα στα επόμενα 80 χρόνια...Δηλαδή την ίδια περίοδο με το πετρέλαιο.
Γία όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα (η πυρηνικά παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια δεν είναι πιό φθηνή), οι υπερασπιστες της πυρηνικής οδού πρέπει πλέον να παραδεχθούν ότι η Φουκουσίμα μετέβαλε ριζικά τους όρους του ενεργειακού προβλήματος. Και πως, από και στο εξής, γίνονται επιτακτικές τέσσερις απαραίτητες προυποθέσεις: η διακοπή κατασκευής´νέων εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, η κατεδάφιση των ήδη υπαρχόντων μέσα σε τριάντα χρόνια το πολύ, η επιβολή ακραίας λιτότητας στην κατανάλωση ενέργειας και η ολοκληρωτική στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μόνο έτσι ίσως κατορθώσουμε να σώσουμε τον πλανήτη και την ανθρωπότητα.
(1) Πρίν από το δυστύχημα στη Φουκουσίμα υπήρχε η εκτίμηση ότι ο αριθμός των εργοστασίων παραγωγής ατομικής ενέργειας θα αυξανόταν κατά 60% έως το 2030. Η Κίνα λόγου χάρη, αυτή τη στιγμή διαθέτει 13 ατομικά εργοστάσια σε λειτουργία (που μόλις και μετα βίας καλύπτουν το 1,8% των αναγκών σε ηλεκτρισμο της χωρας. Τον περασμένο Ιανουάριο το Πεκίνο αποφάσισε να κατασκευάσει, μεταξυ. Του 2011 και του 2015, 34 καινούργια πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, ήτοι ένα κάθε δύο μήνες...!
(2) Θρι Μαιλ Αιλαντ ΗΠΑ 1979, Τσέρνομπιλ Σοβ.Ενωση 1986 & Φουκουσίμα Ιαπωνία 2011
(3) Ραδιενεργά σωματίδια που προέρχονταν από την Φουκουσίμα έπεσαν στη Δυτ. Ευρώπη λίγες μέρες μετά το δυστύχημα και παρόλο που οι αρχές διαβεβαίωσαν πως "δεν συνιστούσαν κανέναν κίνδυνο για την υγεία" πολοί ειδικοί έκαναν προειδοποιήσεις κάθώς τα σωματίδια συγκεντώνονταν σε πλατύφυλλα λαχανικά όπως μαρούλια, η κατανάλωσή τους ενδεχομένως να είναι επικίνδυνη.
(4) Ενας πυρηνικός αντιδραστήραςδεν είναι παρά ένα σύστημα θέρμανσης του νερού. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρησιμοποιείται η διάσπαση του ατόμου του ουρανίου 235, το οποίο καθώς θρυμματίζεται μέσω της σχάσης του πυρήνα, απελευθερώνει τεράστις ποσότητες θερμικής ενέργειας και ζεστάινει το νερό. Η θερμότητα αυτή κατόπιν μετατρελπεται σε ηλεκτρική ενέργεια.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι 156 τόνοι πετρώματος παράγουν μόλις ένα τόνο μεταλλεύματος ουρανίου, από το οποίο τελικα αποκομίζεται ´ενα μόλις κιλό καθαρου ουρανίου. Από αυτό το κιλό μόλις και μετά βίας το 0,7% δηλαδή 7 γρ, είναι ουράνιο 235. Απαιτούνται λοιπόν 156τόνοι πετρώματοςγια 7γρ καυσίμου!
Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2011
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ ´η πώς ο τυφλός έβαλε τα φώτα στους βλέποντες
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ
´η πώς ο τυφλός έβαλε τα φώτα στους βλέποντες
τον Παναγιώτη τον ήξερα από την εποχή που το υνδικαλιστικό κίνημα των Αναπήρων βρισκόταν στα σπάργανα αρχές της δεκαετίας του 80.Φοιτητής κοντά στο πτυχίο εγώ, δικηγόρος καρίερας αυτός και ανερχόμενο συνδικαλιστικό στέλεχος του χώρου του δικόυ του, αλλά και του φυσικού του-τού αναπηρικού.
το είχε απ´ο φυσικού του ο Παναγίωτης το επίπονο σπορ του συνδικαλισμού,χώρος για τον οποίον εγώ ποτέ δεν αισθανόμουν άνετα.
ετσι λοιπόν πολύ σύντομα και μετά απο μερικ´ες θητείες δε κάποιες εξελεγκτικές επιτροπές ´η ως απλό μέλος δε κ´αποια διοικητικά συμβούλια,αποχώρησα από τον χώρο οριστικά διατηρώντας απλά κάποιους φίλους και γνωστούς.
για να επανέλθω όμως στον Παναγιώτη, αφορμή για αυτό εδώ μου έδωσε μιά συνέντευξή του που διάβασα σε κάποιο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας αμέσως μετά την διαδικασία ψήφισης του δεύτερου μνημονίου των περίφημων ονομαστικών ΝΑΙ και ΟΧΙ.
Παρακάπτοντας το πολιτικό κομμάτι της συζήτησης θα επικεντρωθώ στίς τελευταίες δύο ερωτήσης που αποκαλύπτουν τον Ανθρωπο πολιτικό και το ποιές σκέψεις τον οδήγησαν στην μειοψηφία του δικού του ΟΧΙ.
ΕΡ
Ποιά ήταν η πορεία των εσωτερικών σας συγκρούσεων μέχρι το όχι?
Απ.
Είχα πλήρη επίγνωση των συνεπειών της διαγραφής μου από μιά παράταξη με την οποία συνδέεται η οικογένειά μου και εγώ, εδώ και ογδόντα περίπου χρόνια, από την εποχή του Ελ.Βενιζέλου. μέσα μου τέθηκε το ερώτημα: Εάν ψηφίζουμε και προχωρήσουμε στην εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας με συνοπτικές διαδικασίες, μπορέι κανείς να με διαβεβαιώσει ότι θα αποτραπεί το μοιραίο μετέπειτα?Και αν τελικώς έλθει αυτό το μοιραίο, το οποίο έχουμε διαμονοποίσει, μήπως θα ήταν καλύτερα να μας βρει έχοντας στα χέρια μας τη δημόσια περιουσία?
Τις προηγούμενες μέρες έχοντας έλθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν συμφωνούσε με κόκκινες γραμμές, έιχα αποφασίσει ότι αυτό που πρέπει να πράξω είναι ότι μου επέβαλλαν οι γνώσεις και η συνείδησή μου.
Ερ.
Τί έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να πάρετε αυτή την απόφαση?
Απ.
Συνηθίζω να συζητώ με τα παιδιά μου ,την Κατερίνα και τον Λευτέρη, 22 και 20 χρονών αντίστοιχα.
Συζ´ητησα και το βράδυ της παρμονής της ψηφοφορίας. Μου είπαν ότι δεν πρέπει να ψηφίσεις κάτω από έναν αποκιοκρατικό εκβιασμό.Δεν πρέπει να ψηφίσεις ένα πρόγραμμα που δεν το πιστεύει η συντριπτική πλειψηφία του Ελληνικού λαού.Δεν μας ενδιαφέρει η κοινοβουλευτική σου ιδίοτητα, ακόμα και αν σε διαγράψουν.Μας νοιάζει πρωτίστως να είσαι ψηλά στη δική μας συνείδηση.Αλλωστε εκτός από παιία σου είμαστε και συνειδητοί ψηφοφόροι σου.
Την επόμενη μέρα, ημ´ερα της ψηφοφορίας, οι ώρες κυλούσαν αργά σε ´ενα περιβάλλον αφόρητης έντασης τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικης.Η απόφασή μου παρέμενε σταθερή και η ομιλία μου είχε αυτό το περιεχόμενο. Κλείνοντας την ομιλία μου, μου ήρθε αστραπιαία στη μνήμη ο στίχος του Βαλαωρίτη: "Πάρε ένα σβ´ολο Μήτρο και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο".
Το αποκορύφωμα της συναισθηματικής αλλά και πολιτικής φόρτισης ήρθε στις 1.30 μ.μ, όπου ο συνεργάτης μου με φώναξε να μου πει για ένα μ´ηνυμα που ´ήρθε στο κινητό. το μήνυμα έλεγε:
"Θέλω να κάνεις αυτό που ορίζει η ψυχή σου, η συνέιδησή σου και η καρδιά σου. Θα είμαι πάντα κοντά σου, γιατί μας έμαθες να αγαπούμε την κοινωνία. Εκείνο που δεν θέλω είναι να διαψέυσεις τους νέους ανθρώπους που εκτιμούν την μ´εχρι τώρα στάση σου. Μια ψηφοφόρος σου".
ηταν ένα μήνυμα που εστάλη απο ένα κορίτσι 22 ετών που ´εφευγε σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι. Ο νέος αυτός άνθρωπος ήταν η κόρη μου.
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το απομεσήμερο στη Βουλή, τον Παναγίωτη όταν ηλθε η ώρα να καταθέσει ονομαστικά την ψήφο του. Σε αντίθεση με τους πιο πολλούς βουλευτές που σχεδόν ψυθιριζαν το ΝΑΙ η το ΟΧΙ καθήμενοι, ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Παναγίωτης Κουρουμπλής, σηκώθηκε στάθηκε περήφανα με ελαφρά υψωμένο το κεφάλι και κοιτώντας με τα τυφλά του μάτια, μέσα στη ψυχή του, φώναξε το δικό του ΟΧΙ.
Έύγε παλίοφιλε Παναγίωτη, που σίγουρα δεν πρέπει καν να με θυμάσαι,γιατί, άσχετα αν το ΟΧΙ σου ήταν σωστό ή λάθος, εσύ απέδειξες ότι είσαι άξιος εκπρόσωπος των ψηφοφόρων σου και πάνω απόλα σωστός πατέρας γιατί μέσα από τα ´αξια παιδία σου αφουγκράστηκες την αγωνία ολόκληρης της γενιάς τους....
Sent from my iPad
´η πώς ο τυφλός έβαλε τα φώτα στους βλέποντες
τον Παναγιώτη τον ήξερα από την εποχή που το υνδικαλιστικό κίνημα των Αναπήρων βρισκόταν στα σπάργανα αρχές της δεκαετίας του 80.Φοιτητής κοντά στο πτυχίο εγώ, δικηγόρος καρίερας αυτός και ανερχόμενο συνδικαλιστικό στέλεχος του χώρου του δικόυ του, αλλά και του φυσικού του-τού αναπηρικού.
το είχε απ´ο φυσικού του ο Παναγίωτης το επίπονο σπορ του συνδικαλισμού,χώρος για τον οποίον εγώ ποτέ δεν αισθανόμουν άνετα.
ετσι λοιπόν πολύ σύντομα και μετά απο μερικ´ες θητείες δε κάποιες εξελεγκτικές επιτροπές ´η ως απλό μέλος δε κ´αποια διοικητικά συμβούλια,αποχώρησα από τον χώρο οριστικά διατηρώντας απλά κάποιους φίλους και γνωστούς.
για να επανέλθω όμως στον Παναγιώτη, αφορμή για αυτό εδώ μου έδωσε μιά συνέντευξή του που διάβασα σε κάποιο φύλλο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας αμέσως μετά την διαδικασία ψήφισης του δεύτερου μνημονίου των περίφημων ονομαστικών ΝΑΙ και ΟΧΙ.
Παρακάπτοντας το πολιτικό κομμάτι της συζήτησης θα επικεντρωθώ στίς τελευταίες δύο ερωτήσης που αποκαλύπτουν τον Ανθρωπο πολιτικό και το ποιές σκέψεις τον οδήγησαν στην μειοψηφία του δικού του ΟΧΙ.
ΕΡ
Ποιά ήταν η πορεία των εσωτερικών σας συγκρούσεων μέχρι το όχι?
Απ.
Είχα πλήρη επίγνωση των συνεπειών της διαγραφής μου από μιά παράταξη με την οποία συνδέεται η οικογένειά μου και εγώ, εδώ και ογδόντα περίπου χρόνια, από την εποχή του Ελ.Βενιζέλου. μέσα μου τέθηκε το ερώτημα: Εάν ψηφίζουμε και προχωρήσουμε στην εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας με συνοπτικές διαδικασίες, μπορέι κανείς να με διαβεβαιώσει ότι θα αποτραπεί το μοιραίο μετέπειτα?Και αν τελικώς έλθει αυτό το μοιραίο, το οποίο έχουμε διαμονοποίσει, μήπως θα ήταν καλύτερα να μας βρει έχοντας στα χέρια μας τη δημόσια περιουσία?
Τις προηγούμενες μέρες έχοντας έλθει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν συμφωνούσε με κόκκινες γραμμές, έιχα αποφασίσει ότι αυτό που πρέπει να πράξω είναι ότι μου επέβαλλαν οι γνώσεις και η συνείδησή μου.
Ερ.
Τί έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να πάρετε αυτή την απόφαση?
Απ.
Συνηθίζω να συζητώ με τα παιδιά μου ,την Κατερίνα και τον Λευτέρη, 22 και 20 χρονών αντίστοιχα.
Συζ´ητησα και το βράδυ της παρμονής της ψηφοφορίας. Μου είπαν ότι δεν πρέπει να ψηφίσεις κάτω από έναν αποκιοκρατικό εκβιασμό.Δεν πρέπει να ψηφίσεις ένα πρόγραμμα που δεν το πιστεύει η συντριπτική πλειψηφία του Ελληνικού λαού.Δεν μας ενδιαφέρει η κοινοβουλευτική σου ιδίοτητα, ακόμα και αν σε διαγράψουν.Μας νοιάζει πρωτίστως να είσαι ψηλά στη δική μας συνείδηση.Αλλωστε εκτός από παιία σου είμαστε και συνειδητοί ψηφοφόροι σου.
Την επόμενη μέρα, ημ´ερα της ψηφοφορίας, οι ώρες κυλούσαν αργά σε ´ενα περιβάλλον αφόρητης έντασης τόσο εσωτερικής όσο και εξωτερικης.Η απόφασή μου παρέμενε σταθερή και η ομιλία μου είχε αυτό το περιεχόμενο. Κλείνοντας την ομιλία μου, μου ήρθε αστραπιαία στη μνήμη ο στίχος του Βαλαωρίτη: "Πάρε ένα σβ´ολο Μήτρο και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο".
Το αποκορύφωμα της συναισθηματικής αλλά και πολιτικής φόρτισης ήρθε στις 1.30 μ.μ, όπου ο συνεργάτης μου με φώναξε να μου πει για ένα μ´ηνυμα που ´ήρθε στο κινητό. το μήνυμα έλεγε:
"Θέλω να κάνεις αυτό που ορίζει η ψυχή σου, η συνέιδησή σου και η καρδιά σου. Θα είμαι πάντα κοντά σου, γιατί μας έμαθες να αγαπούμε την κοινωνία. Εκείνο που δεν θέλω είναι να διαψέυσεις τους νέους ανθρώπους που εκτιμούν την μ´εχρι τώρα στάση σου. Μια ψηφοφόρος σου".
ηταν ένα μήνυμα που εστάλη απο ένα κορίτσι 22 ετών που ´εφευγε σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι. Ο νέος αυτός άνθρωπος ήταν η κόρη μου.
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το απομεσήμερο στη Βουλή, τον Παναγίωτη όταν ηλθε η ώρα να καταθέσει ονομαστικά την ψήφο του. Σε αντίθεση με τους πιο πολλούς βουλευτές που σχεδόν ψυθιριζαν το ΝΑΙ η το ΟΧΙ καθήμενοι, ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Παναγίωτης Κουρουμπλής, σηκώθηκε στάθηκε περήφανα με ελαφρά υψωμένο το κεφάλι και κοιτώντας με τα τυφλά του μάτια, μέσα στη ψυχή του, φώναξε το δικό του ΟΧΙ.
Έύγε παλίοφιλε Παναγίωτη, που σίγουρα δεν πρέπει καν να με θυμάσαι,γιατί, άσχετα αν το ΟΧΙ σου ήταν σωστό ή λάθος, εσύ απέδειξες ότι είσαι άξιος εκπρόσωπος των ψηφοφόρων σου και πάνω απόλα σωστός πατέρας γιατί μέσα από τα ´αξια παιδία σου αφουγκράστηκες την αγωνία ολόκληρης της γενιάς τους....
Sent from my iPad
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)