Kranjska Gora.

Πέρσι ήταν στο Terme (Θέρμες) Lasko, φέτος ήταν η σειρά της Kranjska Gora.
Το 2006 εγώ και η αετίνα μου είχαμε μείνει με ανοικτό το στόμα με την ομορφιά της χώρας αυτής. Της χώρας που διατηρεί την οργάνωση, τον χαρακτήρα και την ομορφιά της Αυστρίας, αλλά και το Βαλκάνιο ταπεραμέντο. Μιλάμε φυσικά για τη Σλοβενία, παλιό προτεκτοράτο της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας πριν συμπεριληφθεί τελικά στο μόρφωμα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.
Στο Lasko με τις Θερμές πηγές και τα ιαματικά λουτρά, μέσα σε μιά πανέμορφη κοιλάδα μας πρόσφεραν κατάλυμα σε κέντρο όπου είχε όλες τις ανέσεις για ΑμεΑ, εξαιτίας του ότι ήταν ειδικό να δέχεται και άτομα με αναπηρίες και μεγάλης ηλικίας, σαν πελάτες. Μεγάλη επιτυχία τότε το τουρνουά. Ολοι φύγαμε ενθουσιασμένοι. Από τις συνθήκες διαμονής μέχρι τη διοργάνωση των αγώνων. Τότε όλοι εκεί μιλούσαν πόσο σημαντικό θα ήταν για αυτούς το νέο μεγάλο στοίχημα, η διοργάνωση του πανευρωπαικού στην άλλη τοποθεσία που μας έλεγαν ότι ήταν ακόμα πιό όμορφο σαν μέρος, αλλά και με καλύτερες συνθήκες διαμονής και αγώνων. Αναρωτηθήκαμε, "μα καλά! πόσο πιό καλύτερα μπορεί να γίνουν οι αγώνες, και σε πόσο πιό όμορφο μέρος!!"
Ηξεραν τι μας έλεγαν, και τι πράγμα είχαν στο νού τους.Αν πρόκειται να μαζέψεις γύρω στους 300 αθλητές από όλη την Ευρώπη και να κάνεις μιά πρόβα τζενεράλε για το μεγάλο Πανευρωπαικό τουρνουά του Οκτωβρίου, πρέπει να τους δώσεις το κάτι παρά πάνω, από αυτό που έχεις ήδη προσφέρεις στο Lasko. Και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το χιονοδρομικό της μικρής κωμόπολης Kranjska Gora, μία ανάσα από τα Αυστριακά σύνορα, και το Villach αλλά και το Klagenfurt.

Πέρσι είχαμε πάει στο Lasko με το αυτοκίνητο μέσω Ιταλίας, έχοντας κατά νου να γυρίσουμε και λίγο ώστε να γνωρίσουμε και την ευρύτερη επαρχιακή περιοχή.
Μαγευτική χωρίς αμφιβολία. Βάλαμε από τότε την Σλοβενία και τους κατοίκους στην καρδιά μας, και τοποθετήσαμε την μικρή αυτή χώρα στους μελλοντικούς μας τόπους για διακοπές. Από πέρσι τέτοια εποχή συναλάσσονταν και με ευρώ, εν'όψει της νομισματικής τους ένταξης τον Ιανουάριο φέτος. Ετσι οι κάτοικοι να έχουν πλήρως εξοικειωθεί με το νέο νόμισμα. Θυμάμαι δεν χρησιμοποίησα σχεδόν καθόλου τοπικό νόμισμα. (εμείς εδώ περιμέναμε να ενταχθούμε κάναμε τις στρογγυλοποιήσεις πάντα προς τα πάνω, χάσαμε τα αυγά με τα πασχάλια μας, (και δεν ξέρουμε αν θα τα ξαναβρούμε) .
Εμένα φέτος μου φάνηκε ακόμα πιό φθηνά από πέρσι (μπορεί και να είναι ψευδαίσθηση δεν ξέρω, αλλά καφές διπλός εσπρέσο κάτι λίγο πάνω από ένα ευρώ και όλα τα υπόλοιπα να παίζουν με τα μεταλλικά νομίσματα κίτρινου χρώματος, έ! ίσως και να μην είναι τελικά)

Και έτσι με τις ωραίες αναμνήσεις μπαίνουμε και φέτος στη Σλοβενία, (και στην Kranjska Gora) όχι όπως βλέπετε στη φωτογραφία ,βέβαια, αλλά με τον τρόπο που θα περιγράψω παρακάτω......αεροπλάνο ανταπόκριση μέσω Γερμανίας για Λουμπλιάνα, μ'ένα μικρό σκαφάκι της Σλοβένικης αεροπορικής, της ADRIA. Πανέμορφη η πόλη από ψηλά, μέσα στο πράσινο, το ίδιο και το αεροδρόμιο, που μοιάζει σαν ξενοδοχείο. μικρά καφέ μπροστά στην είσοδο σε καταπράσινο περιβάλλον, και αν δεν ήταν ο πύργος ελέγχου δεν θα παίρναμε χαμπάρι ότι επρόκειτο περί αεροδρομίου.

...έξοδος, κοιτάμε δεξιά αριστερά αλλά δεν προλαβαίνουμε και κάποιος μας έχει ήδη αρπάξει και μας οδηγεί προς το ειδικό πουλμανάκι που μας περιμένει, εμένα, την αετίνα μου και ένα Σουηδό παληκάρι που έρχεται μόνος του ξέχωρα από τους υπόλοιπους Σουηδούς.

...αυτόν που φαίνεται στην φωτογραφία στην τελετή απονομής όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο πίσω από τον Βρετανό James Rawson και τον Σέρβο Zlatko Kesler

70 χιλιόμετρα πανέμορφης διαδρομής μας περιμένουν μέσω από κουκλίστικα χωριά, προς τα Αυστρο-Σλοβενικά σύνορα (στην ουσία μία βουνοκορφή μας χώριζε από εκεί που μέναμε. Είναι παντού φανερό ότι η Σλοβενία είναι ένα μικρό κράτος (δεν πρέπει να ξεπερνά τα 3 εκατομ.) που παράγει κτηνοτροφία μικρές βιοτεχνίες και έναν πολύ καλά αναπτυσσόμενο τουρισμό, στα πρότυπα της Αυστρίας, δηλαδή προσέχουν και δείχνουν τον φυσικό πλούτο και την ομορφιά που διαθέτουν. (όχι όχι , μην κάνετε καμία σύγκριση τώρα... )
...μετά από περίπου τρία τέταρτα, βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο, και σε λίγο μπαίνουμε στην Kranjska Gora.
Μικρό οργανωμένο χωριό, πολύ τουριστικό, στις παρυφές ενός πολύ καλά οργανωμένου, χιονοδρομικού. (τηρουμένων των αναλογιών, ας πούμε ότι βρεθήκαμε σε κάτι ανάλογο της Αράχωβας, αλλά πολύ πιό κοντά στις πίστες. Τώρα αν θα μπορούσε η Αράχωβα να φιλοξενούσε ένα τέτοιο γεγονός αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που σηκώνει πολύ, μα πολύ συζήτηση)
Από την πρώτη στιγμή και μέσα από το πουλμανάκι καταλάβαμε ότι κάτι σημαντικό γινόταν εκεί πέρα. Πανό κρεμασμένα στην είσοδο της μικρής πόλης, καροτσάκια να κυκλοφορούν στους δρόμους, άνθρωποι με πορτοκαλί στολές (εθελοντές) να μας χαιρετούν με χαμόγελο. Απίστευτο συναίσθημα να νοιώθεις ότι είσαι στο επίκεντρο των γεγονότων πριν καλά καλά κατέβεις από το λεωφορείο.
Μόλις κατεβήκαμε, μας παρέλαβαν αμέσως οι "πορτοκαλί" και μας οδήγησαν στην γραμματεία υποδοχής, ένας τεράστιος χώρος σκεπασμένος με τέντα, όπου όπως μάθαμε προορίζονταν και για την τελετή και το πάρτι λήξης, το τελευταίο βράδυ με τις απονομές. Πήραμε ότι χρήσιμο έντυπο υλικό, καρτελάκια με το νούμερο του αθλητή, καθώς και οδηγίες για το σε ποιό ξενοδοχείο θα μέναμε. Σημειωτέον ότι για τόσα άτομα, χρησιμοποιήθηκαν τρία ξενοδοχεία στη σειρά του ίδιου δρόμου,υπερπολυτελείας, και με όλες τις σύγχρονες ανέσεις.

Το κλειστό των αγώνωνβρισκόταν σε περίπου ίση απόσταση από τις τρεις διαμονές (250-300 μέτρα), και παρ'ότι υπήρχαν καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας διαθέσιμα οχήματα ανά 15 λεπτά να μας μεταφέρουν προς και από, όλοι σχεδόν προτίμησαμε να καλύπτουμε την απόσταση μόνοι μας, απολαμβάνοντας τον ωραίο καιρό και την διαδρομή μέσα στο χωριό με τα ωραία σπίτια τις γωνιές και τα καφέΠρώτη αγωνιστική μέρα, και ξεκινήσαμε με το open (knock out παιχνίδια από όλες τις κατηγορίες, οι οποίες για τους καροτσάτους είναι πέντε, ανάλογα με την βαρύτητα της αναπηρίας-πέντε και για τους όρθιους με ανάλογη διαβάθμιση) ,και κληρώνομαι να παίξω με έναν Ούγγρο τον Barabas Balasz τον οποίον είχα αντιμετωπίσει το 2005 στο πρώτο τουρνουά εξωτερικού που είχα λάβει μέρος, στη Βουδαπέστη, και φυσικά τότε με είχε διαλύσει. Θυμάμαι, τότε σε εκείνο το τουρνουά ήμουνα γιά όλους σάκος του μποξ. (Πάλι καλά που δεν εγκατέλειψα από τότε). Είχα εντυπωσιαστεί από τον Barabasz τότε, αλλά τώρα έχω να πω ότι δεν είναι κάποιος εντυπωσιακός παίχτης, είναι απλά ένας καλός παίχτης. Παίξαμε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι το οποίο έχασα αλλά κρινόμενο σε μικρές λεπτομέρειες όπως αποδέιχτηκε και όπως συζητήσαμε οι δυο μας

...σαν καλά φιλαράκια, μετά... (στην αποχαιρετιστήρια βραδυά)Η παρατήρηση του λοιπόν είχε να κάνει όχι τόσο στην τεχνική μου όσο στο ότι και τα δύο λάστιχά μου είναι πολύ γρήγορα και επιθετικά, έτσι ώστε όταν ο αντίπαλός μου παιρνει επίθεση δυσκολεύομαι πολύ να γυρίσω σωστά τη μπάλα στο τραπέζι, και έτσι χάνονται εύκολα πόντοι. Μου λείπει δηλαδή κατά κάποιον τρόπο το αμυντικό κοντρόλ.
Ενδιαφέρουσα άποψη και παρατήρηση την οποία μετέφερα χθές στον προπονητή μου και αποφασίσαμε να κάνουμε μιά αλλαγή στο ένα λάστιχο κάνοντας το λίγο πιο αργό. (Την ίδια άποψη επιβεβαίωσαν και άλλοι αθλητές όταν τους την ανέφερα κατά την διάρκεια του τουρνουά.)

Ετσι λοιπόν νωρίς τελείωσε αγωνιστικά η πρώτη μέρα και από το μεσημέρι και μετά
ήμασταν ελεύθεροι.
Μετά λοιπόν το μεσημεριανό και αφού ο καιρός ήταν υπέροχος, τι καλύτερο για περπάτημα και μιά μικρή εξερεύνηση. Ακολουθήσαμε τον δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό και καλύψαμε μιά απόσταση τουλάχιστον δύο (απολαυστικών) χιλιομέτρων. Οικογένειες έκαναν πικ νικ δίπλα στο ρέμα που θα δείτε παρακάτω, ηλικιωμένοι έκαναν τον υγιεινό τους περίπατο, νεοι με roller skateboards....παιδάκια με τα ποδηλατάκια τους (φυσικά στον ειδικό παράλληλο παράδρομο)

αυτό είναι το ποταμάκι που κυλάει γάργαρο και πεντακάθαρο δίπλα από το χωριό, αλλά που όπως φάινεται και από την κοίτη του γίνεται ορμητικός ποταμός σε περιόδους που λειώνουν τα πολλά χιόνια. Οι όχθες του ιδανικές για πικ νικ (είδαμε) Στην κυριολεξία να το πιείς στο ποτήρι!!προχωρώντας στην άκρη του δρόμου και κάτω από τα ψηλά κωνοφόρα φωτογραφήσαμε τα παιδάκια τους που ξεκίνησαν να μεγαλώνουν στην δροσερή σκιά των γονιών τους. Δείγμα ζωής και σφρίγους του όμορφου δάσους. Υπήρχαν πάρα πολλά τέτοια γλυκά μωράλίγο πιό πάνω και πάντα παράλληλα με το ποτάμι βρήκαμε την γέφυρα που διασταύρωνε τον κεντρικό δρόμο, πέφτοντας από έναν πολύ όμορφο φτιαχτό καταρράκτη, ενώ αμέσως μετά την επόμενη στροφή του δρόμου, εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας μιά υπέροχη λίμνημε ενοικιαζόμενα δωμάτια μπροστά στις όχθες της,και με πεντακάθαρα, το ίδιο νερά (ούτε σκουπιδάκι μέσα και έξω και γύρω γύρω, ενώ πολύς κόσμος απολάμβανε το μέρος και πολλά παιδιά έπαιζαν)...αλλά και ένα ελαφάκι άγαλμα ακριβώς μπροστά στο κύμα...νάμαι και εγώ που ζήλεψα την πόζα...Στο δρόμο της επιστροφής μιά πεντακάθαρη πηγή δίπλα στο δρόμο, που... με "καίει"με την παγωνιά της!!!Εχει προχωρήσει το απόγευμα και ώρα για καφέ. Οι Σλοβένοι αγαπούν τον καφέ, μου τό είπανε και κάτι εθελοντές, το διαπίστωσα και από τους τιμοκαταλόγους στα καφέ τους. Σουξέ βέβαια λόγω γειτονίας με την Ιταλία, έχει ο εσπρέσο.

Εκεί που κάτσαμε, κοιτάω καλύτερα και τί βλέπω!!
"Greek coffee on ice"
Ωπα λέω!! εδώ είμαστε, μάλλον πρόκειται για μιά παράφραση του φραπέ. Καλός καιρός ζεστό απόγευμα, κάτω από τον ήλιο, τραπεζάκια έξω στην ομπρελίτσα, ...παραγγέλνω.

ορίστε!!...(ένα ανακάτεμα με νερό και κοματάρες πάγου μέσα.Τουλάχιστον είχε καφέ αλλά σε λίγο που έλειωσαν τα παγάκια νέρωσαν όλα)τελικά μόνο στην Ελλάδα το φραπεδάκι μας. Οι ξένοι πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να μάθουν ότι ο "κρύος" ελληνικός φραπέ πρέπει να χτυπηθεί και να φραπώσει:-))

ετσι που σκέφτηκα να ανοίξω μικρό καφέ στη Σλοβενία και σαν ξεκίνημα να τους φτιάχνω μόνο φραπέ, και το χειμώνα Νες (ζεστό) και να τους το δίνω να το φτιάχνουν με το κουτάλι, με τον τρόπο που τον φτιάχνουμε στο σπίτι μας. Μιλάμε για πολύ ατραξιόν.
Ενα ευρώ ο καφές και εκεί να δεις προσκύνημα!!! χαχαχα!!!

Επεσε το φως και πάμε για το βραδυνό στο ξενοδοχείο, αλλά μέσα από το πάρκινγκ του ένος από τα ξενοδοχεία πιάσαμε τις βουνοκορφές την καλύτερη ώρα της ημέρας, ενώ η θερμοκρασία πέφτει επικίνδυνα...Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες, αγωνιστικά και γενικά, πέρα από το πήγαινε έλα, αγώνες ξενοδοχείο δεν είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε άλλα μικρά θαύματα, δεν έλειψαν βέβαια τα καφεδάκια μας έξω στην πλατεία του χωριού και κανένα ποτό το βράδυ σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι με ξύλο, με σύγχρονη ξένη και ντόπια ροκ.

Ετσι λοιπόν να μεταφέρω, έστω και με φωτογραφίες την δράση των αγώνων με... εμένα αναγκαστικά πρωταγωνιστή(η τελευταία αυτή φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον Γάλλο Gael Marziou, administrator του επίσημο site και forum του ipttc (International Parolympic Table Tennis Comittee), για λογαρισμό του οποίου τις τραβηξε ανάμεσα σε πόλλες άλλες σχεδόν από όλους τους αθλητές. )οι εμπειρίες αποκτώνται, όχι μόνο όταν πάιζεις αλλά και όταν παρακολουθείς μόνος......ή με παρέα (εδώ με το φίλο μου Daniel Paine, έναν ανερχόμενο Ιταλό αθλητή)...αλλά και με τον Κροάτη τον Ivica με τον οποίο έγινε πρώτος χαβαλές κάποιες στιγμές. Τώρα μη με ρωτήσετε τι κάνει το χέρι του Ελβετού αθλητή ακριβώς δίπλα ανάμεσα στα πόδια της όμορφης φίλης του. Ισως η έκφραση του προσώπου του κάτι φανερώνει:-)))) (δίπλα ήμουνα και το είδα μετά στη φωτογραφία)Σύσκεψη με τον Ivica στο βάθος για το χιαστί ζευγάρωμα πριν το παιχνίδι teams Gre/Cro-Ger/Ger. Οι Γερμανοί συσκέπτονται σε πρώτο πλάνο με την πλάτη γυρισμένηένα δέιγμα της τοποθέτησης των αθλητών στα διπλά, από τον αγώνα Βρετανών με Σλοβάκους. Ο κάθε αθλητής σερβίρει στον χιαστά απέναντί του, και κάθε δύο σερβίς οι απέναντι αλλάζουν θέσεις, και παίρνουν αυτοί κατόπιν το σερβίς. Αφού κάνουν δύο σερβίς αλλάζουν οι άλλοι θέσεις, κοκ. Ετσι πάντα βρίσκεις τον ίδιο διαγώνια απέναντί σου αντίπαλο στο σερβίς. (μία απο τις ελάχιστες διαφορές στους κανονισμούς από τους ορθίους, αλλά δίνει άλλο ενδιαφέρον στο παιχνίδι)

Και τώρα για να κλείσω, λίγα από το βράδυ της γιορτής και των απονομών.

Ελπίζω άξιζε η καθυστέρηση και η αποχή μου αυτές τις μέρες, αλλά είχα πολύλίγο χρόνο και προτιμόυσα να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό το ποστ, και με τις λεπτομέρειες του (οργάνωση και επιλογή φωτογραφιών κλπ κλπ)

...με το καλύτερο γυναικείο δίδυμο της Σερβίαςκαι με τον Zlatko Kesler μέσα στην παγκόσμια τριάδα στην κατηγορία μου (κατ.3)

Τα λέμε πιό συχνά