The dead girl

Χθές ήταν μία ανιαρή βραδυά. Θέλαμε να βγούμε έξω μόνο και μόνο για να αποφύγουμε το κόλλημα με την Eurovision και την Σαρμπελο-γειασουΜαρωμάνια.
Δεν παιζει και σημαντικά έργα τελευταία (δηλαδή, πάντα βρίσκεις σινεφιλ έργο να δεις αλλά που πρόσβαση για μένα-να μη λέμε την πίκρα μου πάλι και γίνομαι βαρετός).
Πάντως μου είχε κάνει κλικ ένα μόνο, διαβάζοντας κριτικές. Μου αρέσουν και οι ιστορίες που η μία πλέκεται και επηρεάζει την άλλη. Κοινωνική σκληρή πραγματικότητα, γηίνοι καθημερινοί χαρακτήρες και τέτοια.
Πάμε? Πάμε

Λοιπόν
Η ιστορία ξεκινάει με την βαρεμένη που την βρήκε και καταλήγει με τη φευγάτη που δολοφονήθηκε λίγο πριν πάει να συναντήσει την μοίρα της.

Στο ενδιάμεσο άλλες ιστορίες της πίκρας και την παρακμιακής κοινωνικής αμερικανικής πραγματικότητας, και ο σκηνοθέτης να προσπαθεί να μας μπάσει στο puzzle των ιστοριών, Λές άσε να δούμε πού το πάει στο φινάλε, αλλά το φινάλε είναι ένα shut off και ένα σκηνοθετικό cut, που λές: "Ωραία τα είδα όλα παρακολούθησα όλους τους ήρωες από κοντά και αριστοτεχνικά, Ομως τί? Ολα αυτά για τί? Τι θέλει άραγε να μας αφήσει να θυμόμαστε ? Αν σας αρέσει το είδος και το στυλ πάντως δεν σας αποτρέπω.

Low budget προσπάθεια με δευτεροκλασάτους ηθοποιούς που παίζουν πολύ πειστικά πάντως και αν μη τι άλλο σε κάνουν να μπεις στο πετσί τους.
Αυτά.

Φεύγουμε
Αντε να πάμε για κανά ποτάκι. Εξω καλή μουσική, και πάνω που χαλαρώνουμε, κόβουν τη μουσική και από το Summer Wine που απολάμβανα, νάσου η Μαρία να τη χαιρετάει ο Σαρμπέλ από τη Φινλανδία. Ηταν η στιγμή που έκανε τα κουνήματά του και έπρεπε όλη η Ελλάδα όπου και νάμασταν να τον ακούσει.
Ευτυχώς μόνον αυτόν
Φευγοντας, άλλα μπαράκια είχαν καταργήσει την μουσική και έπαιζαν από τηλεόραση Eurovision.
Δεν το καταλαβαίνω αυτό με τις τηλεοράσεις σε χώρους διασκέδασης.
Αυτός που θέλει να βγει έξω ΔΕΝ θέλει να βλέπει τηλεόραση. Είναι απλό. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!! Αν ήθελε θα καθόταν σπίτι του.
Είναι απλό. ΕΛΕΟΣ !!!