Το τέλος του Ασημένιου Αετού

Σαν οδηγός ένα ΑμεΑ δεν έχει καμία σχέση με τους ελληνάρες οδηγούς του Σαββατοκύριακου. Δεν ευλογάω τα γένεια μας αλλά πως να το κάνουμε, άτομα σαν και μένα που και για την πιό μικρή διαδρομή χρησιμοποιούν τις τέσσερις ρόδες, μόνο τέτοιοι οδηγοί δεν θα μπορούσαν να είναι.
Σε μιά τέτοια περίπτωση φυσικά, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το αυτοκίνητο αντικαθιστά τα πόδια, και η αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει ακόμα και αν δεν οδηγείται από τον ίδιο ΑμεΑ, είναι πολύ μεγάλη!
Λίγο μάλιστα συναισθηματικός να είσαι, πάει... δένεσαι και συναισθηματικά μαζί του. Και δεν μιλάμε συναισθηματισμό του στυλ να κάθομαι να το γλύφω και να το καθαρίζω κάθε λίγο και λιγάκι, όπως κάνουν μερικοί,....όοοχι εδώ έχω μιά άλλη φιλοσοφία, και σχέση. Ενυπάρχει η σχέση του cowboy με το άλογό του...αυτός που το περιποιείται και το προσέχει να μην του λείψει τίποτα αλλά όταν χρειαστεί έχει την απαίτηση να τον βγάλει ασπροπρόσωπο στα δύσκολα, να πετάξει να καλπάσει!! Γιά μένα δεν έχει σημασία πόσο σκόνη και λάσπη έχει το αυτοκίνητο πάνω του. Εφ'όσον χρησιμοποιείται, πρέπει να έχει. Το μέσα του όμως....αυτό που δεν φαίνεται... είναι όλα τα λεφτά. Μιλάμε για το μοτέρ, την καρδία του και κατ'επέκταση την συντήρησή του.

Τα τελευταία οκτώ χρόνια το οδηγώ το τέταρτο αυτοκίνητο στην οδηγική μου, σχεδόν 30χρονη ζωή, ένα HONDA CIVIC 1500 AUT 115HP VTEC Ειδικά τότε το είχα διαλέξει πιό πολύ για την μηχανή του και για την αγριάδα των 115 αλόγων στριμωγμένα σε 1500 κυβικά.
Μετά ήταν και αυτό το σουλουπάκι με το μακρύ μπροστινό καπώ και τα λοξά πλάγια προς τα πίσω φώτα του που έδιναν την εντύπωση αρπακτικού πουλιού. Οχι τυχαία το ονόμασα και λόγω του χρώματός του Silver Eagle.
Μπορώ να πω ότι ο "Ασημένιος Αετός" μου ποτέ δεν με πρόδωσε!! Πάντοτε έτοιμος να ανταποκριθεί στις πιό άγριες προκλήσεις, κάτω από σκληρές οδηγικές συνθήκες δρόμου και καιρού σε Ελλάδα και Ευρώπη, σε ψηλές και χαμηλές θερμοκρασίες. Στο δρόμο τραίνο!! Και στην οικόνομία αποδείχτηκε πολύ φιλικό στη τσέπη μου.
115000 χλμ, κόντευαν οκτώ χρόνια, στα χέρια μου και πολλές φορές αναρωτιόμουν τι άραγε και ποιό αυτοκίνητο θα με έκανε να αλλάξω τον αετό μου. Το μοτέρ του νεανικότερο από ποτέ, φαίνεται ότι τώρα στρώνει!!, άντε κάποια στιγμή να του έκανα ένα φρεσκάρισμα στο χρώμα του και βλέπαμε.
Από μηχανικής πλευράς και σαν σουλούπι να λέω την αλήθεια δεν με ικανοποιούσε κάτι νέο υπερβολικά. Κάπως μου είχαν τραβήξει την προσοχή τελευταία το PASSAT VW, το PEGEUT 407, και η καινουργια SKODA OCTAVIA. Αλλά μέχρι εκεί.

Στην τελευταία έκθεση αυτοκινήτων στο παλίο αεροδρόμιο του Ελληνικού πήγα να δω αυτά τα αυτοκίνητα και να δώ πώς κινόυνται οι νέες γραμμές και τεχνολογίες στα νέα μοντέλα. Οσα αυτοκίνητα έχω αλλάξει μέχρι τώρα το έχω κάνει στα οκτώ με δέκα χρόνια, παρ'όλο το συναισθηματικό δέσιμο, για να πιάσουν κάποια μεταπωλητική αξία, αλλά και έπειτα από ένα κλικ που σε κάνει ισχυρά να πάρεις την απόφαση να πουλήσεις.
Αυτό το κλικ έπαθα και στην έκθεση πριν περίπου δύο εβδομάδες.

Τις τελευταίες τρεις μέρες είχα ένα διαρκές πηγαινέλα από Υπουργείο, σε Τελωνείο Αθηνών και μετά, σε Τελωνείο Πειραιά, και τέλος σήμερα το πρωί πάλι στο Υπουργείο, από όπου πήρα εντέλει την νέα άδεια (μη αναπηρική αυτή την φορά) αφού αποφάσισα να αποχαρακτηρίσω τον Αετό από αναπηρικό.
Δεν θα πω τον λόγο που έκανα αυτό, απλά προς το παρόν θα πω ότι οδηγώ τον Ασημένιο Αετό μου, τα τελευταία μας χιλιόμετρα μαζί, απρόσωπος, χωρίς πινακίδες (τις πήρα και δεν του τις φόρεσα, ...άσε να το κάνει αυτός που μου έδωσε την προκαταβολή σήμερα ,το νέο αφεντικό), και που συμφώνησε να μου το αφήσει μέχρι να πάρω την Παρασκευή το καινούργιο (άλογο), ώστε να μπορώ να μετακινούμαι.

σας αφήνω λίγο στην αγωνία, τι μου έκανε αυτό το κλικ, και προχώρησα στο χωρισμό του "Ασημένιου Αετού" μου.
υπομονή μέχρι το επόμενο ποστ.....