Το παλιό Zonar's ή το νέο FloCafe

Σήμερα ήταν όμορφη μέρα για βόλτα στην Αθήνα και πρωινό στο κέντρο.
Μέρες τώρα είχαμε σταμπάρει το Flo caffe που άνοιξε πρόσφατα στην γωνία Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ή αν προτιμάτε οι πιό παλιοί το πρώην θρυλικό Zonar's.

Πρώτον να ξεκαθαρίσω, δεν είναι για αυτούς που ψάχνουν φτηνό καφέ γλυκό ή πρωινό. Εν γνώσει μας μπήκαμε μέσα, αλλά αμέσως στη συνέχεια αποζημιωθήκαμε και με το παρα πάνω. Χαλάλι τα λεφτά αν ευχαριστιέσαι κάτι.
Ανοιγμα πόρτας και προσφορά αν και δεν χρειαζόταν ,να βοηθήσουν για το αναπηρικό καροτσάκι. Ζεστή ατμόσφαιρα, γεμάτο από όμορφο κόσμο κάθε ηλικίας, και γλυκεία μυρωδιά!
Μμμ μάλλον θα πίναμε και θα γευόμασταν αυτό που ζητούσαμε. Σκηνικό μοντέρνο αλλά με νότες του παλιού καφέ που προυπήρχε στο σημείο. Στο βάθος υπερυψωμένος ο χώρος του εστιατορίου για τις απογευματινές και βραδυνές ώρες. Αμεση εξυπηρέτηση και καλή πρόθεση να σου εξηγήσουν τις όποιες απορίες σχετικές με τον κατάλογο τα γλύκα, τα αλμυρά, και τους καφέδες.
Τεράστιος μπουφές με μεγάλη ποικιλία από γλυκά, μικρά, μεσαία σάντουιτς, αλλά και σάντουιτς για να φτιάξει κάποιος μόνος του.
Χαλαρώσαμε, εφημερίδα, χάζεμα έξω από την τεράστια τζαμαρία τα παραδοσιακά κτίρια της Πανεπιστημίου, και το κόσμο να περνάει, και να σου και το πρωινό μας.
Μιά τάρτα με blackberries, ένα σάντουιτσάκι κομμένο στα δύο με χωριάτικο ψωμί καπνιστή γαλοπούλα, κασέρι ντομάτα και δύο καφέδες φίλτρου αλλά στις ειδικές συσκευές=percolators=. Τέλειοι!! Σας τον προτείνω αν επισκεφτήτε το μέρος. Το ιδανικό άρωμα του straıght black coffee στη σωστή θερμοκρασία.
Ομορφο το κέντρο της Αθήνας. Μακάρι να ήταν και σε άλλα μέρη της τό ίδιο όμορφη. Νόμισα για μιά στιγμή ότι βρισκόμουνα σε κεντρικό καφέ κεντροευρωπαικής πόλης.
Εκεί βέβαια είμαι σίγουρος ότι θα πλήρωνα λιγότερο, αλλά δέν θα βρισκόμουνα ανάμεσα στο ίδιο όμορφο κόσμο.

Σίγουρα από μένα, το παλιό Zonar's ή το νέο Flo Caffe στη Πανεπιστημίου με Βουκουρεστίου, είναι μιά πρόταση προς όλους που κατεβάινουν κέντρο και θέλουν κάτι διαφορετικό.

Οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia

Οπως μού'ρχεται σαν εικόνα

Το φεγγάρι χλωμό τρέχει ανάμεσα στα σύνεφα που του κάνουν τη χάρη να αφήσουν το λιγοστό του ασήμι να φωτίσει την ανταριασμένη θάλασσα. Κεντρικός Ατλαντικός. Ρότα προς το Νοτιά. Κατηφόρα στην Υδρόγειο. Κατ'ευθείαν πάνω στο αστέρι του Νοτιά ή όπως αλλιώς, στο Σταυρό του Νότου. Λίγο ΒορειοΑνατολικότερα ο Τυφώνας κατευθύνεται με διαβολική ορμή προς την Καραιβική. Ομως η μεγάλη ανταριά των ανέμων δεν είναι εκεί, είναι στην περιφέρεια του κύκλου, είναι... εδώ! Εδώ που το παλιό γκαζάδικο ,μεταλλικό κουφάρι με ένα τσούρμο ζωντανές ψυχές παλεύουν να κρατήσουν τη ρότα. Επτά μοίρες αριστερά, αλλά ...δε θέλει ζόρι. Το ξέρουν καλά οι ναυτικοί αυτό. Οχι κόντρα στα κύματα γιατί μπορεί να κόψει το σκαρί στη μέση, ακριβώς πάνω που καβατζάρεις το τεράστιο βουνό. Αστο λίγο να σε πάει αυτό, μη το ζορίζεις λοιπόν... γύρνα λίγο στο πλαι τον καιρό και ας κουνάει λίγο παρα πάνω, δεν πειράζει! Μα ετούτη την αντάρα ετούτο το βράδυ το ατέλειωτο, δεν την είχαν ξαναζήσει! Δύσκολα να υπακούσουν στους κανόνες του θηρίου. Τι με τα νερά του τί με το ζόρι, δύσκολο γίνεται το κουμάντο. Ολο το πολυεθνικό πλήρωμα στο πόδι, χτυπιούνται πανω στις λαμαρίνες. Οι μισοί στη μηχανή, και οι άλλοι βάρδιες στο κατάστρωμα που εκεί που το βλέπουν, ξαφνικά χάνονται τα στεγανά του μέσα στο μαύρο νερό και στους άσπρους αφρούς, θαρείς ότι δεν θα μπορέσει πιά να φανεί πάνω, θαρείς πως ξαφνικά κουρασμένο το μεταλλικό φέρετρο θα σημαδέψει την άβυσσο και κουρασμένο θα πάει να αναπαυτεί στον υγρό τάφο μαζί με τις ψυχές που κουβαλάει! Ο χρόνος μάλλον έχει σταματήσει, ή μήπως όχι? δεν υπάρχει χρόνος? Μήπως βρίσκεται αλλού? Μήπως είναι απλά ένας εφιάλτης? Γιατί να !! βλέπει μπροστά του τη μάνα του στο σπίτι να τον ρωτάει γιατί θέλει να φύγει και να ξενητευτεί, βλέπει τα όμορφα μάτια της αγαπημένης του, το ζεστό χώμα που ξαπλώνανε οι δυό τους στο κήπο του σπιτιού της. Ολα αυτά τα βλέπει τόσο καθαρά τόσο ζωντανά, που όλα τ'άλλα φαίνονται μακρυά να χάνονται... Δεν υπάρχει πιά αντάρα, αλμύρα να τον μαστιγώνει, κρύο να τον διαπερνά. Και νασου ξαφνικά σαν το όμορφο γλυκό παραμύθι της Χιονάτης, 7 Νάνοι χορεύουν γύρω του τραγουδώντας με αυλούς ακατάληπτα τραγούδια, νανουρίσματα, χοροπηδώντας εδώ και εκεί, και νοιώθει να σιγά σιγά να χάνεται να βυθίζεται στην πιό γλυκειά θαλπωρή, αλλά μα το Σταυρωτό του Νοτιά, δεν τον νοιάζει πιά....!!!

Η ποίηση

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
http://www.smiley.cy.net/tsymeo/poetry-3.htm
http://www.greece.org/poseidon/work/literature/wordy.html

ΟΙ 7 ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CYRENIA

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ώς τη γαλέτα.
- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

 

Ο Σταυρός του Νότου (μέρος πρώτο)
Ο Σταυρός του Νότου (μέρος δεύτερο)

Το ερώτημα είναι:
Ποιοί και τί ήταν οι 7 Νάνοι στο S/S Cyrenia?

γίνετε ακτιβιστές με τους Πάνθηρες, πάρτε αυτοκόλλητα, ή τυπώστε τα δικά σας έξυπνα χαρτάκια και βοηθήστε με αυτόν τον τρόπο τα εμποδιζόμενα άτομα της πόλης σας

ΔΙΩΞΤΕ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Πατήστε πιό πάνω και βάλτε την υπόγραφή σας ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες

Κάμερες παντού!! ΖΗΤΩ!!!...Σωθήκαμε!!!!

Βράδυ προχθές
είμαι στον υπολογιστή και στο άλλο δωμάτιο από την αναμένη τηλεόραση ακούγονται ειδήσεις, ή κατι τέτοιο τέλος πάντων. Κάποιος πολιτικός μιλάει για το φλέγον ζήτημα των ημερών (που θα το ξεχάσουμε καταπίνοντάς το ) τις κάμερες στους δρόμους.

"... και εν τέλει γιατί θα έπρεπε να συζητάμε για ένα μέτρο που έχει αποδειχθεί κατά το παρελθόν, αλλά και πιό μακρυά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας συνετέλεσε τα μέγιστα στο να διεξαχθεί χωρίς προβλήματα το τεράστιο αυτό Αθλητικό γεγονός"....

...εποχή πριν τους Ολυμπιακούς. Μεγάλο Θέμα η ασφάλεια των αγώνων. Λογικό, μέσα στο κλίμα της υπερβολής της εποχής εκείνης τα ρίξαμε, αφου τα παραγγείλαμε, όλα. Ξύπνησε όμως και το τέρας του μεγάλου Αδελφού μέσα μας. Ο τρόμος που θα μας γλυτώσει από τη τρομοκρατία. Αξέχαστο και το ζέπελιν που ασταμάτητα έκοβε βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας.
Το μεγάλο ζήτημα όμως όπως και σήμερα, ίσως και ακόμα πιό μεγάλο, ήταν οι κάμερες .
Τι να κάνουμε , όλα αυτά, μαζί και οι κάμερες ήταν προυπόθεση για να διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί. Είπαν λοιπόν:

"Μην ανησυχείτε, προσωρινό μέτρο είναι ΜΟΝΟΝ για την περίοδο λίγους μήνες πριν και κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων. Τα προσωπικά δεδομένα θα διαφυλαχθούν. Μετά τους αγώνες σταδιακά θα αποσυρθούν, και θα παραμείνουν μόνον οι κάμερες σε καίριους κυκλοφοριακούς άξονες, με σκοπό να σημειώνονται οι παραβάσεις του ΚΟΚ και να ρυθμίζεται καλύτερα η κυκλοφορία."

Το κατάπιαμε, τι να κάνουμε αφού έπρεπε να γίνουν οι Αγώνες!!

Στο πρόσφατο χθές, ξαφνικά θυμηθήκαμε τους κουκουλοφόρους στις διαδηλώσεις και τα επεισόδια, για να επιβάλλουμε τις κάμερες. Λες και οι κουκουλοφόροι θα βγάλουν την κουκούλα στους δρόμους να δείξουν το πρόσωπό τους στις κάμερες. Λες και δεν υπήρχαν πιό παλιά επεισόδια με κουκουλοφόρους.
Και φθάσαμε στην δήλωση με την οποία ξεκίνησα, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει ότι η τοποθέτηση σε κάθε γωνία και μιάς κάμερας θα λύσει και το πρόβλημα της εγκληματικότητας. Αμ δε!!
Καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να τρέχεις αφού γίνει το έγκλημα.

-Σας έσπασαν, το μαγαζί, σας πήραν το πορτοφόλι, σας μαχαίρωσαν στο δρόμο? Α! Μην ανησυχείτε θα βρούμε την άκρη, κάντε μιά μήνυση κατ'αγνώστου και σίγουρα θα τον συλλάβουμε τον δράστη, αφού πρώτα τον έχει συλλάβει η κάμερα.

Τι αφελές !!
αυτή θεωρείται πρόληψη? Αυτό θέλει ο πολίτης? εγώ νομίζω ότι περισσότερο θα προτιμούσε να αισθάνεται ενεργά δίπλα του , να περπατάει την αστυνομική παρουσία, πεζή ή με όχημα, (που σημαίνει μάχιμο αστυνομικό, και όχι δημόσιο υπάλληλο, για γνήσια υπογραφής και υποβολή μηνύσεων), παρά άψυχα ηλεκτρονικά μάτια σε κάθε γωνία.
Και δεν είναι μόνον αυτό ,είναι κάτι που ήλθε τώρα στο μυαλό, σίγουρα υπάρχουν και άλλα μέτρα πρόληψης και βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών σε αυτό το κλουβί που λέγεται μεγαλούπολη.

Και μιά παραβολή.
Σε ένα τεράστιο κλουβί μεγέθους ενός οικοδομικού τετραγώνου έχεις ρίξει 20 γορίλες. Εκ των προτέρων ξέρεις ότι οι 3 από αυτούς έχουν αναπτύξει εγκληματική δράση προς τους ομοίους τους, ξεκινώντας από επιθετική συμπεριφορά.
Βάζεις κάμερες και παρακολουθείς τα πάντα. Μία κάμερα για κάθε γορίλα.
Μέσα στον συγχρωτισμό των γοριλών μπορεί να υπάρξουν μαλώματα και τσακωμοί ,και μεταξύ των "φυσιολογικών" Μιά απλή παρακολούθηση δεν μπορεί να συνάγει συμπεράσματα. Ούτε συνιστά βάσιμη ένδειξη για το έγκλημα που ΘΑ γίνει.
Οταν γίνει όμως το μόνο που μπορεί να πετύχεις είναι το πολύ πολύ να συλλάβεις τον εγκληματία. Δεν απέτρεψες τον νεκρό (έγκλημα)
Είναι πολύ απλουστευμένο ,αλλά στους ανθρώπους είναι πολύ πιό δύσκολο και πολύπλοκο καθ'όσον και μπορούν να κρύψουν φυσικά στοιχεία τους (πρόσωπο, χρώμα μαλλιών κλπ) και είναι κάτι παρα πάνω εμφανής η ανάγκη αστυνομικής προστασίας, και ετοιμότητας, για την αποτροπή.

Το κεφάλαιο εγκληματικότητα δεν εξαντλείται φυσικά εδώ. Οι παράμετροι που καθορίζουν το μέγεθος είναι πάρα πολλοί . Ενα πολύ σημαντικό είναι η ποιότητα της σύστασης του πληθυσμού, η μόρφωση , η ανεργία, ζητήματα που άπτονται και της πολιτικής βούλησης πέραν της ψυχρής τοποθέτησης καμερών σε κάθε γωνιά των δρόμων

Εικονική λογοτεχνία και www.ποίηση.gr

Κλικάρετε στο bannerάκι αριστέρα κάτω από της autonomiaexpo για περισσότερες πληροφορίες.

αξιόλογη προσπάθεια συλλογής και έκδοσης λογοτεχνικού έργου που ξεκίνησε μέσα από τη κίνηση των bloggers.
Αν θέλετε να ανεβάσετε και εσείς το banner ο κώδικας είναι

Τί μπορεί να κάνεις δηλαδή με μιά καμήλα στην έρημο

Και τώρα έτσι για να αποφορτιστούμε ένα πολύ ωραίο ανεκδοτάκι πάλι από τον φίλο Σταύρο που σημειωτεόν έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ

Αναλαμβάνει νέος διοικητής στην λεγεώνα των ξένων μεσα στην έρημο. Όταν τον ξεναγούσαν παρατήρησε μια πολύ γριά καμήλα δεμένη. Ρωτά:
- "Γιατί είναι εδώ αυτή η καμήλα;"
- "Κύριε Διοικητά, επειδή είμαστε πολύ μακριά από οπουδήποτε, και οι άντρες έχουν σεξουαλικές ανάγκες, όταν θέλουν, έχουμε την καμήλα."
Τρελάθηκε ο τύπος, αλλά τι να πει;
- "Καλώς, αν δεν σας πειράζει, δεν πειράζει και μένα."
Μετά από παραμονή 6 μηνών στο στρατόπεδο, ο διοικητής, μη αντέχοντας άλλο, φωνάζει σε έναν αξιωματικό:
- "Φέρτε μου την καμήλα!!!"
Ο αξιωματικός σήκωσε τους ώμους και του την πήγε στην πόρτα του. Ο διοικητής την πήγε μέσα, ανέβηκε σε ένα σκαμνί και το έκανε αγρίως. Μετά κατέβηκε, άνοιξε την πόρτα και ρώτησε:
- "Αυτό κάνουν εδώ και οι άντρες;"
- "Εεε, κύριε Διοικητά, συνήθως την καβαλάνε για να πάνε στο κοντινότερο χωριό."

Κοινός αγώνας ενάντια στη διαφορετικότητα

Δεν μπορώ να μη δημοσιεύσω την παρακάτω επιστολή των μαθητων της Γ2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου, σαν μιάν απλή προώθηση προς τα έξω μιάς υπέροχης ανθρώπινης κίνησης μιάς ομάδας ανθρώπων, που στις μέρες μας βρήκε ευτυχώς ανταπόκριση, αλλά και σαν μιά υποτυπώδη κατάδειξη για το ποιά θέματα πρέπει να βρίσκουν το φως της δημοσιότητας σήμερα, και να επιβραβέυονται.

Το ξεσηκώνω όπως το βρήκα από το blog του φίλου μου Σταύρου

Παράδειγμα προς μίμηση και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο αυτά τα παιδιά που την επιστολή τους δημοσιεύω παρακάτω , για το Δάσκαλό τους το Διονύση Λεϊμονή που τα διαπαιδαγώγησε τι να πω ;
————————————————————
10ο Γυμνάσιο Βόλου

Κοινός αγώνας ενάντια στη διαφορετικότητα

Όταν πρωτοπήγαμε στο Γυμνάσιο, παιδάκια τότε 12 χρονών, νομίζαμε πως ξέραμε σχεδόν τα πάντα για τον κόσμο γύρω μας … κάναμε λάθος! Ξέραμε μόνο ότι βλέπαμε … ότι θέλαμε να δούμε προστατευμένοι σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον πίσω από ένα πέπλο υποκρισίας που μας πλάσαραν οι μεγάλοι … όλοι εκείνοι που κυβερνούν τον κόσμο από εγωισμό … αδιαφορώντας για τους ανθρώπους…

Σε μια εποχή που καθημερινά βιώνουμε το «διαφορετικό» δίπλα μας, μια ανάσα κοντά μας, διαπιστώνουμε δυστυχώς έναν άνευ προηγουμένου ρατσισμό … έναν ανεξήγητο ρατσισμό και μια άρνηση απέναντι σε ότι ξενίζει …Ολοι έχουμε το μερίδιό μας σ’ αυτό.

΄Ετσι για πρώτη φορά αναρωτηθήκαμε «γιατί;» κι αποφασίσαμε να μη μείνουμε άλλο αμέτοχοι … Μάθαμε να βλέπουμε τους γύρω μας σαν ανθρώπους και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι τελικά όλοι είμαστε ίσοι ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός μας, τη θρησκεία, την καταγωγή μας ή οποιαδήποτε αναπηρία ή άλλη ιδιαιτερότητα. Βγήκαμε από το καβούκι μας και δε διστάσαμε να μιλήσουμε, να συνεργαστούμε, να παίξουμε με άτομα που θεωρούνται αδύναμα, μειονεκτικά, ανάπηρα, με ειδικές ανάγκες ή όπως αλλιώς έχουν το θράσος να τα αποκαλούν οι περήφανοι «αρτιμελείς» …

Εμείς προτιμήσαμε τον όρο «φίλοι». Τα μάτια της ψυχής μας δεν έβλεπαν πια διαφορές. Ούτε έλλειψη ούτε υπερβολή. Απλά κι ανθρώπινα χαιρόμαστε νέους φίλους. Φίλους που αγαπήσαμε και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Κι οι τύψεις φούντωναν, οι παλιές σκέψεις αποδείκνυαν την προηγούμενη δική μας «τύφλωση» κι ανωριμότητα.

΄Ένας τέτοιος καλός φίλος για μας ήταν ο Χρήστος ο Χονδροματίδης, ένας άνθρωπος με «ιδιαίτερες δεξιότητες», που μας έκανε να παραληρούμε από κέφι και αισιοδοξία κάθε φορά που επικοινωνούσαμε μαζί του ή μαθαίναμε νέα του. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να μην κάνουμε κάτι γι αυτόν. Είναι φίλος μας και αξίζει μια καλύτερη ζωή … μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει φυσιολογικά … γιατί δεν το έβαλε ποτέ κάτω … γιατί μας απέδειξε πως αυτό που πραγματικά μετράει δεν είναι η σωματική δύναμη αλλά η ψυχική … εκείνη που βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα μας και που μας καθοδηγεί σε κάθε δύσκολη στιγμή … Αποφασίσαμε λοιπόν να φωνάξουμε μήπως καταφέρουμε επιτέλους να ταράξουμε τα νερά μια κενής από αισθήματα κοινωνίας, μιας κοινωνίας πληγωμένης από το άγχος του κέρδους. Είχαμε την ελπίδα ότι κάποιος θα υπάρχει ακόμα εκεί για να ακούσει τις φωνές μας … να σταθεί δίπλα μας… Απογοητευτήκαμε όμως από την αδιαφορία των ανθρώπων… Επειδή όμως ο τολμών νικά, ήρθε κάποια στιγμή η δικαίωση! Σήμερα ο Χρήστος εξασφάλισε αρκετά απαραίτητα μηχανήματα που διευκολύνουν την καθημερινότητά του κι η ζωή του έγινε πιο ευχάριστη αλλά το σημαντικότερο είναι πως έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει πιο εύκολα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που συνοδεύουν την αναπηρία του.

Για να τα καταφέρουμε βοήθησαν πολλοί με τη δική μας πάντα δραστηριοποίηση. Πρώτα- πρώτα θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά το δημοσιογράφο κύριο Γιώργο Παπαδάκη που μας έδωσε την ευκαιρία να δημοσιοποιήσαμε τα «θέλω» μας στην πρωινή καθημερινή εκπομπή του «Καλημέρα Ελλάδα». Εκεί άνοιξε ένας δίαυλος επικοινωνίας με το Υπουργείο Υγείας, και γι αυτό ευχαριστούμε επίσης την ψυχολόγο και γραμματέα τότε του Υφυπουργού Υγεία κυρίου Κωνσταντόπουλου, κυρία Γιωργία Σιδέρη, που ευαισθητοποιήθηκε στο αίτημά μας. Σημαντική, καθοριστική θα λέγαμε ήταν η συμβολή και της ψυχολόγου κυρίας Σταθακοπούλου που διαδέχτηκε την κυρία Σιδέρη, η οποία με την καλοσύνη και την ευαισθησία της επικοινώνησε με το Χρήστο, άκουσε τα «θέλω» του, συνέδραμε τον αγώνα μας και ακόμα αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα για περαιτέρω βοήθεια.

Κυρίως ευχαριστούμε τον Υφυπουργό Υγείας κύριο Κωνσταντόπουλο που μας έδειξε ότι η πολιτική δεν είναι άψυχη και στυγνή.

Επίσης ευχαριστούμε τον τοπικό τύπο της Θεσσαλίας που στήριξαν την προσπάθειά μας, μας ενίσχυσαν ηθικά, πρόβαλλαν τη δράση μας και συνέβαλλαν σημαντικά στην ευαισθητοποίηση του κοινού.

Σημαντική ήταν και η στήριξη που μας παρείχε και η Διευθύντρια του σχολείου μας κυρία Ε. Αμουτζοπούλου, καθώς και σύλλογος διδασκόντων του σχολείου μας, καθηγητές μας στη δράση μας αυτή, αλλά και οι υπεύθυνες της Αγωγής Υγείας Της Β/θμιας , η κυρία Βούλα Σχορετσανίτου και η κυρία Αγάπη Κουτσοκώστα

Αφήσαμε για το τέλος τις ευχαριστίες μας για ανώνυμους συμπαραστάτες μας στον κοινό αυτό αγώνα, όπως μια κυρία, υπάλληλο στη Νομαρχία Βόλου η οποία ήρθε στο σχολείο μας, μας γνώρισε αλλά με κανένα τρόπο δεν μας αποκάλυψε την πραγματική της ταυτότητα από υπερβολική σεμνότητα. Μας είπε μάλιστα πως οι συνάδελφοί της κάθε μήνα θα βάζουν σε έναν κουμπαρά ένα μικρό ποσό για να το στέλνουν στο φίλο μας το Χρήστο. Επίσης μια άλλη κυρία από την Κοζάνη επικοινώνησε κι αυτή ανώνυμα, ζήτησε το λογαριασμό του Χρήστου και κατέθεσε ένα σεβαστό ποσό στο όνομά του.

΄Ετσι όλα πήραν το δρόμο τους. Σήμερα ο Χρήστος χάρη στην ευαισθητοποίηση όλων μας χαίρεται περισσότερο την καθημερινότητά του παρά τη δυσκολία της κατάστασής του. Κι ο Χρήστος δεν είναι ο μοναδικός, δυστυχώς. Το 1/10 του ελληνικού πληθυσμού τουλάχιστον βιώνει την αναπηρία. Για όλους αυτούς δεν μπορεί να βρίσκεται πάντα ένα Γυμνάσιο για να κάνει την αρχή. Εμείς κάναμε απλά μια πράξη για την οποία θα νιώθουμε υπερήφανοι σε όλη μας τη ζωή. Εσείς που έχετε τα μέσα οφείλετε να παράσχετε κάθε δυνατή βοήθεια στα άτομα που αναζητούν την κοινωνική πρόνοια όχι ως επαιτεία αλλά ως δικαίωμά τους εφόσον είναι πολίτες αυτής της χώρας. Από τη μέρα που δημοσιοποιήσαμε την κατάσταση με το Χρήστο δεχτήκαμε πολλά τηλεφωνήματα, πολλά ευχαριστήρια και επαίνους για την πράξη μας. ΄Ολα αυτά όμως δε θα έχουν καμιά αξία αν δε βρουν συνεχιστές. ΄Όλα αυτά θα αποτελούν ανούσια θεωρία αν οι πολιτικοί μας δεν μεριμνούν για τις «καλύτερες» μέρες όλων των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις και στεγανά.

Τώρα μπορούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη ισχυρότεροι από μας άνθρωποι που νοιάζονται για τους ανθρώπους σαν άτομα και όχι σαν οικονομικούς πόρους& πολιτικοί που νιώθουν την αδικία γύρω τους και προτίθενται να κάνουν κάτι για να αλλάξουν οι πρωτόγονες προκαταλήψεις απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό& δημοσιογράφοι, άνθρωποι που δεν ξεχνούν ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι και έτσι μας δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος …

Μαθητές πια της πρώτης Λυκείου χωριστήκαμε … Αλλάξαμε σχολεία, τάξεις, ίσως και παρέες … Όλοι μας όμως έχουμε κρατήσει βαθιά μέσα μας όλα όσα μάθαμε μέσα από την προσπάθεια να βοηθήσουμε έναν φίλο … Μας ενώνει η ικανοποίηση που μας πρόσφερε η δικαίωση αυτής της προσπάθειας με τη δική σας συμβολή και η ανάγκη να σας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ..!

Σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την βοήθειά σας και σας ευχόμαστε να έχετε πάντα επιτυχίες και πάνω απ’ όλα υγεία κι ευτυχία!

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ!!!

Με εκτίμηση και πολλές ευχαριστίες,

* Οι (περσινοί) μαθητές του τμήματος Γ2 του 10ου Γυμνασίου Βόλου:

Αφροδίτη Παβέλη, Σουρμενίδη Κυριακή, Μητρούλης Δημήτρης, Μαλαμίδης Χρήστος, Πανταζόπουλος Γιώργος, Μπασδάνης Δημήτρης, Χιώτης Δημήτρης, Λίτσα Νεμπία, Βεντήστα Κωνσταντίνα, Ιωσηφίδου Λίνα, Κυριακιδέλης Μανόλης, Παπαθωμά ΄Ελενα, Τσιακαλάκης ΄Αρης, Κουτσοσπύρου Κωνσταντίνα, Μπoυσινάκης Θανάσης, Μπακρατσάς Μίλτος, Παϊτέρης Νίκος, Λιάπη Κλεονίκη, Τσίτσι Νικολίν, Χριστοδούλου Χρύσα.

* Ο υπεύθυνος καθηγητής,

Διονύσης Λεϊμονής(φιλόλογος)
—————————————————————

Ο Χρήστος που αναφέρουν τα παιδιά είναι ο φίλος http://chrisxx.com/

Αφιερώστε λίγο ακόμα από τον χρόνο για να δείτε τα δύο αυτά video.Είναι πολύ ενδιαφέροντα.

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟ ANIMATION ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΑ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ

http://meneksedia.pblogs.gr/2007/20070501/pages/4.html

Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα (η ταινία)

Περίπου τέσσερα χρόνια πρίν την "Γλυκιά Συμορία" γύρω στο 1979, ο Νίκος Νικολαίδης, που με την ευκαιρία έφυγε νωρίς τον Σεπτέμβριο του 2007, παρουσιάζει στο πανί την ταινία του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".
Τέσσερα ανθρώπινα κουρέλια, τέσσερις ψυχές χτυπημένες από τους δαίμονές τους, συναντιούνται και πάλι σε ένα πολυτελές σπίτι μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία μεγάλη τίνος και σε ποιά περιοχή. Ο Νικολαίδης ποτέ δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, αφού η προσέγγιση και σκοπός του είναι να ξεγυμνώσει μέσα από δραματικές ομολογίες, τις ψυχές των πρωταγωνιστών του.
Αυτός που τους έχει καλέσει και φαίνεται ο κάτοικος του σπιτιού, είναι ένας αποτυχημένος μουσικός, ντράμερ, που ζεί με τα φαντάσματα της δεκαετίας του 50, της νίοτης του και των μουσικών θρύλων της εκτός Ελλάδος μουσικής σκηνής. Ο δεύτερος που έρχεται, ένας καλοντυμένος αποτυχημένος πρώην τρόφιμος φυλακής, με υφος φιλοσόφου, που ποτέ δεν πέτυχε κάτι στη ζωή του, αλλά πλούσιος στο να μονολογεί και να αυτοσαρκάζεται. Εχει επίγνωση της πραγματικότητας και ουσιαστικά έφθασε στην πολυτελή κατοικία για να εξιλεωθεί στον προσωπικό του Αρμαγγεδδώνα.
Ο κοντός κατόπιν, οικογενειάρχης, αλλά πολύ που τον νοιάζει, έτσι κι αλλιώς έιναι στα πρόθυρα της διάλυσης, φθάνει με την τέταρτη της παρέας, μιά γυνάικα που διανύει τα τελευταία βήματα της φρέσκιας νιότης της, μια γυναίκα που έχει δουλέψει όλες τις δουλειές και τα έχει κάνει σχεδόν όλα. Αποτελούσε την διακαή ερωτική φαντασίωση του κοντού από τότε. Φθάνει λοιπόν και αυτή αινιγματική, πρόθυμη... μοιραία.

Ενα σπίτι, τέσσερις άνθρωποι, συνεχής βροχή, και ημίφως. Σχεδόν κάθε κουβέντα και γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί που περιφέρεται από στόμα σε στόμα, μουσική από τότε και... το πάρτυ ξεκινά. Και όσο το αλκοόλ κυλάει στο αίμα των ηρώων τόσο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τόσο δείχνουν και πιό αποφασιμένοι να δείξουν ότι τα τέσσερα κουρέλια είναι εκεί και βρέθηκαν να τραγουδήσουν για τελευταία φορά πριν την μεγάλη οριστική φυγή.

Η ταινία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει πολλούς συμβολισμούς στους διαλόγους και στις σκηνές, χαρακτηριστικά του Νικολαίδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το χαμένο όνειρο της νιότης, ο τάφος στον κήπο που αρνούνται να κλείσουν, πτώμα τυλιγμένο σε σελλοφάν, οι φόνοι όλα μοιάζουν να κινόυνται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, παρόντος και παρελθόντος. Και ακριβώς αυτό τελικά ίσως να είναι και το δράμα των ηρώων. Η έλλειψη χρονικού αυτοπροσδιορισμού, κατ'επέκταση μιάς ολόκληρης μεταπολεμικής γενιάς, που έζησε ένα όνειρο που δεν πραγματοποίησε , αλλά και που η ίδια δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ.

Την ταινία μπορείτε να την παρακολουθήσετε online σε καλή ποιότητα ήχου και εικόνας πατώντας εδώ

Οχι ευχαριστώ δεν θα πάρω

Το σκέπτομαι πολλές φορές ανομολόγητα, ότι η νέα επανάσταση ενάντια σε αυτά που μας επιβάλλουν , θα είναι σιωπηλή, αργή και αμείλικτη, σαν το ποτάμι που φουσκώνει σιγά σιγά και σαν τον αργό θάνατο.
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για συγκεκριμένα πράγματα και συγκεκριμένους ρυθμούς, δεν μπορείς να τον βιάζεις συνέχεια σωματικά αλλά και ηθικά.

Ενας φίλος του γυιού μου αρνείται, για παράδειγμα πεισματικά να πάρει κινητό τηλέφωνο. Είναι μιά στάση ζωής που του δίνει όπως λέει ηρεμία. Εννοώ δεν έχει πάρει ποτέ κινητό. Δεν του λείπει, γιατί δεν το είχε ποτέ.
Ενα μικρό σημάδι, αν και το παράδειγμα μπορεί να είναι σχετικά ατυχές, είναι όμως κάτι μικρό, μιά τόσο δα σιωπηλή αντίδραση "Οχι ευχαριστώ δεν θα πάρω".
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλες.

Positive proof of global warming

από τον Σταύρο

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΤΕΣ

Ο Θρύλος του Νεκρού Αδελφού

Τα Βαλκάνια είναι μιά πολύ ιδιαίτερη περιοχή. Ιδιαίτερη και συνάμα πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι ένα εκρηκτικό χωνευτήρι λαών και συγκρούσεων ανά τους αιώνες. Πολιτισμικών, πολιτιστικών θρησκευτικών, αιματηρών συγκρούσεων.
Επειδή καταγράφτηκαν μεγάλα ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν την μετέπειτα ιστορία της Ευρώπης πιστεύω ότι ίσως είναι και η μοναδική περιοχή στον κόσμο σε αυτόν τον τομέα από αρχής της Ιστορίας. Δεν είμαι ειδικός ασιατολόγος αλλά παλαιές επίσης ιστορικά περιοχές όπως η περιοχή της Απω Ανατολής διεκδικούν ίσως τον ίδιο τίτλο.

Σε τέτοιες περιοχές οι λαοί μοιράζονται κοινά τραγούδια και σκοπούς κοινούς θρύλους κοινά ποιήματα, κοινές κουζίνες κλπ

Οταν ήμουν μικρός η Μητέρα, συνήθιζε να μου διαβάζει από ένα παλιό κιτρινισμένο τετράδιο δικών της παιδικών σημειώσεων, διάφορα ποιήματα και κείμενα που της είχαν κάνει εντύπωση και την είχαν σημαδέψει.
Σαν μικρό παιδί χαράχτηκαν και μένα στην μνήμη μου, και εκ των υστέρων κάπως έτσι σκέπτομαι πρέπει ανα τους αιώνες να μεταδίδονται τα κείμενα τα τραγούδια και οι θρύλοι, σαν αυτόν τον θρύλο ποίημα του "Νεκρού Αδελφου΄" μάλλον ανώνυμου (χωρίς να είμαι σίγουρος γιαυτό, και περιμένω κάποιον αν ξέρει κάτι) στιχουργού.
Αφορμή για να το παραθέσω εδώ στάθηκε μιά κουβέντα με μιά φίλη Αλβανικής καταγωγής η οποία μου είπε ότι στην γείτονα χώρα υπάρχει το ίδιο ποίημα και το μόνο που διαφέρει είναι το όνομα της αδελφής .Το όνομα του αδελφού της, Κωνσταντή, είναι το ίδιο, και αν υπάρχει το ίδιο ποιήμα και σε άλλες χώρες το Κωνσταντίνος πρέπει πάλι να είναι το ίδιο, αφού πιστεύω είναι ένα πολύ κοινό όνομα, πασίγνωστο από την Βυζαντινή κυριαρχία.

Σας χαρίζω αυτό το συγκλονιστικά ανατριχιαστικό ποίημα που με σημάδεψα και με σημαδεύει, Δραματικό και επικό παραμύθι των λαικών Θρύλων

Του νεκρού αδελφού

Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη,
την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη,
την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε!
Στα σκοτεινά την έλουζε, στ' άφεγγα τη χτενίζει,
στ' άστρι και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της.
Προξενητάδες ήρθανε από τη Βαβυλώνα,
να πάρουνε την Αρετή πολύ μακριά στα ξένα.
Οι οχτώ αδερφοί δε θέλουνε κι ο Κωσταντίνος θέλει.
«Μάνα μου, κι ας τη δώσομε την Αρετή στα ξένα,
στα ξένα κει που περπατώ, στα ξένα που πηγαίνω,
αν πάμ' εμείς στην ξενιτιά, ξένοι να μην περνούμε.
- Φρόνιμος είσαι, Κωσταντή, μ' άσκημα απιλογήθης.
Κι α μόρτει, γιε μου, θάνατος, κι α μόρτει, γιε μου, αρρώστια,
κι αν τύχει πίκρα γή χαρά, ποιος πάει να μου τη φέρει;
- Βάλλω τον ουρανό κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει κι έρτει θάνατος, αν τύχει κι έρτει αρρώστια,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, εγώ να σου τη φέρω».

Και σαν την επαντρέψανε την Αρετή στα ξένα,
κι εμπήκε χρόνος δίσεχτος και μήνες οργισμένοι
κι έπεσε το θανατικό, κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν,
βρέθηκε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο.
Σ' όλα τα μνήματα έκλαιγε, σ' όλα μοιρολογιόταν,
στου Κωσταντίνου το μνημειό ανέσπα τα μαλλιά της.
«Ανάθεμά σε, Κωσταντή, και μυριανάθεμά σε,
οπού μου την εξόριζες την Αρετή στα ξένα!
το τάξιμο που μου 'ταξες, πότε θα μου το κάμεις;
Τον ουρανό 'βαλες κριτή και τους αγιούς μαρτύρους,
αν τύχει πίκρα γή χαρά, να πας να μου τη φέρεις».
Από το μυριανάθεμα και τη βαριά κατάρα,
η γης αναταράχτηκε κι ο Κωσταντής εβγήκε.
Κάνει το σύγνεφο άλογο και τ' άστρο χαλινάρι,
και το φεγγάρι συντροφιά και πάει να της τη φέρει.

Παίρνει τα όρη πίσω του και τα βουνά μπροστά του.
Βρίσκει την κι εχτενίζουνταν όξου στο φεγγαράκι.
Από μακριά τη χαιρετά κι από κοντά της λέγει:
«Άιντε, αδερφή, να φύγομε, στη μάνα μας να πάμε.
- Αλίμονο, αδερφάκι μου, και τι είναι τούτη η ώρα;
Αν ίσως κι είναι για χαρά, να στολιστώ και να 'ρθω,
κι αν είναι πίκρα, πες μου το, να βάλω μαύρα να 'ρθω.
- Έλα, Αρετή, στο σπίτι μας, κι ας είσαι όπως και αν είσαι».
- Κοντολυγίζει τ' άλογο και πίσω την καθίζει.

Στη στράτα που διαβαίνανε πουλάκια κιλαηδούσαν,
δεν κιλαηδούσαν σαν πουλιά, μήτε σαν χελιδόνια,
μόν' κιλαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία:
«Ποιος είδε κόρην όμορφη να σέρνει ο πεθαμένος!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Πουλάκια είναι κι ας κιλαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε».
Και παρεκεί που πάγαιναν κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Δεν είναι κρίμα κι άδικο, παράξενο μεγάλο,
να περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους!
- Άκουσες, Κωσταντίνε μου, τι λένε τα πουλάκια;
πως περπατούν οι ζωντανοί με τους απεθαμένους.
- Απρίλης είναι και λαλούν και Μάης και φωλεύουν.
- Φοβούμαι σ', αδερφάκι μου, και λιβανιές μυρίζεις.
- Εχτές βραδίς επήγαμε πέρα στον Αί-Γιάννη,
κι εθύμιασέ μας ο παπάς με περισσό λιβάνι».
Και παρεμπρός που πήγανε, κι άλλα πουλιά τούς λένε:
«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,
τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος!»
Τ' άκουσε πάλι η Αρετή κι εράγισε η καρδιά της.
«Άκουσες, Κωσταντάκη μου, τι λένε τα πουλάκια;
- Άφησ', Αρέτω, τα πουλιά κι ό,τι κι α θέλ' ας λέγουν.
- Πες μου, πού είναι τα κάλλη σου, και πού είν' η λεβεντιά σου,
και τα ξανθά σου τα μαλλιά και τ' όμορφο μουστάκι;
- Έχω καιρό π' αρρώστησα και πέσαν τα μαλλιά μου».

Αυτού σιμά, αυτού κοντά στην εκκλησιά πρoφτάνoυν.
Βαριά χτυπά τ' αλόγου του κι απ' εμπροστά της χάθη.
Κι ακούει την πλάκα και βροντά, το χώμα και βοΐζει.
Κινάει και πάει η Αρετή στο σπίτι μοναχή της.
Βλέπει τους κήπους της γυμνούς, τα δέντρα μαραμένα
βλέπει το μπάλσαμο ξερό, το καρυοφύλλι μαύρο,
βλέπει μπροστά στην πόρτα της χορτάρια φυτρωμένα.
Βρίσκει την πόρτα σφαλιστή και τα κλειδιά παρμένα,
και τα σπιτοπαράθυρα σφιχτά μανταλωμένα.
Κτυπά την πόρτα δυνατά, τα παραθύρια τρίζουν.
«Αν είσαι φίλος διάβαινε, κι αν είσαι εχτρός μου φύγε,
κι αν είσαι ο Πικροχάροντας, άλλα παιδιά δεν έχω,
κι η δόλια η Αρετούλα μου λείπει μακριά στα ξένα.
- Σήκω, μανούλα μου, άνοιξε, σήκω, γλυκιά μου μάνα.
- Ποιος είν' αυτός που μου χτυπάει και με φωνάζει μάνα;
- Άνοιξε, μάνα μου, άνοιξε κι εγώ είμαι η Αρετή σου».

Κατέβηκε, αγκαλιάστηκαν κι απέθαναν κι οι δύο.

Γενική ημέρα απεργιών σήμερα
Ημέρα με περίεργη ησυχία απ'το πρωί. Ημέρα πορείας και δυναμικής παρουσίας, ημέρα περισυλλογής, για άλλους αφορμή για ξεκούραση.

Στα ραδιόφωνα οι συχνότητες εκπέμπουν άλλα προγράμματα, χωρίς πολλά λόγια και με μουσική πιό ποιοτική, χωρίς πολυλογίες και αναλύσεις με ρεπορτάζ και άλλα. Ομορφα είναι , μακάρι να είχαμε τέτοιους ρυθμούς και τις εργάσιμες.
Θα περίμενες κάπως έτσι να ήταν και στις συχνότητές τις τηλεόρασης. Ομως αλοίμονο, η trash tv των πρωινάδικων, των εξευτελιστικών αναλύσεων απο κάθε ξανθό ειδήμον τσου....κι, είναι εκεί, δεν απεργέι ποτέ, είναι εκεί πιστό στο να μας δηλητηριάζει. Αργά και σταθερά την ψυχή μας ,τη ζωή μας.

Κλείστε την πιά, φτύστε τους, η τηλεόραση έχει πεθάνει!!!

Πες το με μιά παιδική Ευχή

Το Κολλέγιο Ψυχικού, κάθε αρχή Δεκεμβρίου πραγματοποιεί Χριστουγεννιάτικο Bazaar για την ενίσχυση του ταμείου υποτροφιών. Πολύ σημαντική εκδήλωση αν σκεφτεί κανείς ότι αυτό το ταμείο αρωγής συνεισφέρει στα δίδακτρα των οικογενειών που αδυνατούν να πληρώνουν τα ετήσια του Ιδρύματος αυτού. Αποτελεί μάλιστα και την απαρχή μιάς ετήσιας σειράς εκδηλώσεων για τον σκοπό αυτό, κατά τη διάρκεια της Σχολικής χρονιάς.

Οπως κάθε χρόνο επισκεφτήκαμε το bazaar με την αετίνα μου γιατί εκτός των άλλων είναι και μιά πολύ ωραία αφορμή για αγορά πολύ ωραίων δώρων για φίλους.
Πρώτη μας κίνηση βέβαια μπαίνοντας, αφου δεν μπορούμε να αντισταθούμε στη θέα των σπιτικών γλυκών, που έχουν φτιαχτεί από τις μαμάδες των παιδιών, είναι να κάτσουμε στα τραπεζάκια του κεντρικού διαδρόμου του ισογείου και να πάρουμε ένα πολύ ωραίο Χριστουγεννιάτικο πρωινό με ζεστό καφέ.
Εκεί λοιπόν που καθόμασταν και συζητούσαμε για το είδος των δώρων και την στρατηγική αγορών μας, νάσου ένα μικρό γλυκό κοριτσάκι.
=Καλη μέρα σας και Χρόνια Πολλά, μήπως θα θέλατε να πάρετε το Χριστουγεννιάτικο περιοδικό της τάξης μου με τις Ευχές ?, κάνει 5 ευρώ.
"Πες το με μιά Ευχή"...

Πως μπορόυσα να αντισταθώ στην αφοπλιστική παιδική αθωώτητα της 5ης Δημοτικού!! Το πήρα ζωρίς δέυτερη σκέψη.
Το ξεφύλλισα γρήγορα και μου άρεσε πολύ!! Μέσα σε ευχές και ποιήματα τα παιδία ευχόντουσαν αυτά που τους ανησυχούν και τους προβληματίζουν σήμερα, αλλά που δυστυχώς μας ταλανίζουν χρόνια τώρα. Και τα παιδιά το εισπράτουν μέσα στη παιδική ψυχούλα τους. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο αν είχαν τη δύναμη να το κάνουν στην ηλικία που βρισκονται.
Τί αλλάζει όμως στην πορεία και δεν το κάνουν? Τί γίνεται και γίνονται και αυτά μέρος ένός σκληρού κόσμου, του κόσμου που ζόυμε?

Εμμεσα θέτω έναν προβληματισμό σε όλους τους επισκέπτες. Τι φτάιει και τί πρέπει να κάνουμε για να διατηρήσουμε στις νέες γεννιές την παιδική αθωότητα και τις προθέσεις. Τί φταίει και διαρκώς υπονομεύουμε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας, αλλοτριώνοντας την σκέψη τους? Αφού αυτά είναι το μέλλον, αυτό δεν λέμε σαν καραμέλλα συνέχεια?
Ξέρω ξέρω, ακούμπησα ένα μεγάλο ζήτημα τώρα, αλλά αυτο σημαίνει ότι όλοι πρέπει να κάνουμε τις σκεψεις μας για την σημερινή κοινωνία για του που πάμε και τι πρέπει να κάνουμε για να βελτιώσουμε την εικόνα του κόσμου σήμερα, διαχειριζόμενοι καλύτερα τον πλούτο που έχουμε, τους νέους και την παιδική αθωωότητα. Είναι μιά δυναμική με τεράστιες δυνατότητες. Αρκεί να την προφυλλάξουμε σαν κορη οφθαλμού από τους κινδύνους που εποφθαλμιούν στην ευαίσθητη πορεία της μετάβασης προς την ενηλικίωση. Προσφέροντας ανώτερα ιδανικά και αξίες, ενδιαφέροντα, ψυχική ισοροπία, απεξάρτηση από κακά μιμητικά πρότυπα και από τον χρηματοκρατούμενο τρόπο ζωής, χωρίς να δαιμονοποποιώ το χρήμα.
Και αν το σημαντικό είναι το κύτταρο της οικογένειας από την μία να λπροσφέρει όλα αυτά, άλλο τόσο σημαντικό είναι η Πολιτεία να συνεχίσει όταν το παιδί αρχίσιε να κοινωνικοποιείται μέσα από το Σχόλειο και τις διάφορες ομάδες. όπου θα αναπτύξει συμπεριφορές.
Παρασύρομαι σε σκέψεις που μας πάνε μακριά όπως είπα, αλλά τα υπόλοιπα τα αφήνω για συζήτηση και προβληματισμό. Αν θέλουμε να βελτιώσουμε το αύριο.

Θα αρχίσω από το τέλος του βιβλίου των ευχών των παιδιών, με μιά ευχή αφιέρωση του δασκάλου τους κύριου Τάκη Ανδρουτσόπουλου.

Παιδιά μου,
Σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να ζήσετε στον Κόσμο που έχετε πλάσει με τα δικά σας όνειρα. Τον Κόσμο που εμείς οι μεγάλοι έχουμε ξεχάσει, γιατί ίσως ξεχάσαμε πως κάποτε ήμαστε και εμείς παιδιά,
Είναι ο πιό αληθινός, ο πιό ωραίος κόσμος που μπορεί να υπάρξει.
Πιστέψτε το όνειρο σας, κάντε το στόχο. ΖΗΣΤΕ!!!

και θα κλείσω αυτό το μακροσκελές ποστ με τις δικές μου ευχές προς τα παιδιά των προβληματικών κοινωνιών όλου του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο, όπωε το ονειρελυονται μόνον αυτά, γιατί ο κόσμος τους ανήκει και τον αξίζουν!!
αλλά και με μερικές από τις ευχές των παιδιών της τάξης 5Δ του Δημοτικόυ του Λατσείου Κολλεγίου Ψυχικού:

Ανδρέας Χαικάλης
Εύχομαι τα Χριστόυγεννα για όλα τα παιδιά,
να'ναι φανταστικά...
Να΄χουνε φαί να φάνε
και τρίγωνα να τραγουδάνε.
Να παίζουν με το χιόνι χαρωπα,
να μη τους λείπει τίποτα.

Να'χουνε σχολειό να πάνε
και ρόυχα να φοράνε.
Γνώση, Υγεία και Αγάπη
στης ζωής το μονοπάτι

Στεπάν Κνουνή
Τα Χριστούγεννα αυτά,
Ειρήνη εύχομαι να υπάρχει
και πόλεμος ποτέ να μην ξανάρθει
σ'ολόκληρη τη Γη !

Η Φύση όλη ας γίνει όπως παλιά
κι ας καταλάβουν μεγάλοι και παιδιά
τη ρύπανση να κράτήσουν μακριά
πριν ο πλανήτης μας αρχίσει να γερνά

Κάθε σπίτι με χαρά
και υγέια να πλημμυρίσει
Ας είναι τα Χριστούγεννα αυτά
Χριστέ μου μαγικά !!

Ιωάννα Μόσχου
....
αν όλατα παιδιά της Γης
δώσουνε τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
Ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος

Γιάννης Γόντικας
Εύχομαι ο Θεός να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι είναι μέρος του περιβάλλοντος.
Το περιβάλλον δεν είναι δική τους ιδιοκτησία που μπορούν να την κάνουν ότι θέλουν.
Και να μην ξεχνάνε αυτό που είπε κάποιος σοφός:
"Ανθρωπε, το περιβάλλον που ζέις, δεν είναι δικό σου.!! Το δανέιστηκες από τα παιδιά σου!"

Μιχάλης Καλαφάτης
Θα ήθελα πολύ οι υπηρασίες του Κράτους να προστατέυουν πιο αποτελέσματικά τα δικαιώματα των πολιτών.
Να προλαμβάνουν τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Να γίνουν πιό ικανές για να κάνουν το έργο τους πιό αποτελεσματικα για να μην διαμαρτύρονται οι πολίτες.

Αμαλία Τζήμα
Εμένα με στεναχωρεί
=Που τα ζώα χάνουν τηνζωή τους από τις πυρκαγιές και τους κυνηγούς
=Που η τιμή του πετρελαίου όλο και ανεβαίνει και κάποια παιδιά θα κρυώνουν αυτό τον χειμώνα.
=Που οι μεγάλοι που βγάζουν δύσκολα το ψωμί τους, βάζουν τα παιδιά τους να δουλεύουν στα χωράφια, αντί να τα στέλνουν στο σχολείο.
=Που η τρύπα του όζοντος όλο και μεγαλώνει
Εύχομαι να βρούμε λύσεις.Εγώ πιστέυω πως όλα είναι στη θέλησή μας.

Βασίλης Κουλόπουλος
Αρχηγοί των χωρών του κόσμου που παράγουν πετρέλαιο!
Ως πού θα ανεβάσετε την τιμή του?
Σκεφτήκατε τα παιδιά του κόσμου που κρυώνουν, τα παιδιά που πεινάνε και τους φτωχούς γονείς τους? Μόνο το χρήμα και την εξουσία σκέφτεστε?

Χρήστος Τσούκαλης
Εύχομαι να μην κόβουμε πολλά δέντρα και να μην ρυπαίνουμε το περιβάλλον, γιατί ανήκουμε σ'αυτό και πρέπει να το σεβόμαστε.
Θα ήθελα η Ελλάδα να ξαναγεμίσει με πράσινα δάση και βουνά. Οι φωτιές του φετινού καλοκαιριού ας είναι οι τελευταίες.

ΣτάθηςΚαλογερόπουλος
Εύχομαι να μην υπάρχει βία μεταξύ των ανθρώπων ούτε να μαλώνουν μεταξύ τους για το τίποτα.
Να βρουν οι επιστήμονες ένα καινούργιο καύσιμο να μην ρυπαίνει το περιβάλλον και να μην το πληρώνουμε ακριβά.
Ενα μέρος από την αξία του να δίνεται για τα φτωχά παιδιά.

Μελπομένη Κλιάφα
Γιατί οι αρχηγοί των κρατών, όταν μιλανε, τη μιά λένε οτι γνωρίζουν όλα τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου, την άλλη οτι προπαθούν να τα λύσουν και στο τέλος δεν κάνουν τίποτα?
Μήπως πρέπει να ξανάρθουν στο σχολείο μαζί μας για να βρούμε τις λύσεις εμείς?
Εγώ στη προσευχή μου θα το λέω στο Θεό!

Δημήτρης Πενταφράγκας
Φέτος το καλοκαίρι με φόβισαν πολύ οι πυρκαγιές και ο θάνατος τόσων ανθρώπων και ζώων.
Δεν καταλαβάινω πώς με τόσα μέσα που έχουμε δεν μπορούμε να σβήσουμε τις φωτιές.
Το σχολείο μας έστειλε βοληθεια στα παιδιά των καμένων περιοχών.
Εγώ εύχομαι να πάω μετά επό λίγα χρόνια να δω αυτά τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα και τα δάση να ξαναφυτρώνουν.
Και ακόμη να μπορούμε να σβήνουμε αμέσως τις φωτιές.

Είμαστε μαζί σας παιδιά
Καλές Γιορτές και καλή Χρονία να έχετε

Μιά συμβολική αντίδραση που....δεν κοστίζει και αξίζει

Είναι συμβολικό, αλλά χρειάζεται να δείξουμε ότι οι καταναλωτές είμαστε εδώ. μπορούμε και υπάρχει νομικό πλαίσιο και για κλιμάκωση αντιδράσεων. Γιά πιό πολλά πιέστε πάνω στην εικόνα

Τί έκανε όταν συνάντησε ένα βράδυ τον Θεό, ο Αντώνης

---

Ήμουνα κουρασμένος και με πήρε ο ύπνος στον καναπέ...
Κάποια στιγμή ξύπνησα από μια μεγάλη βοή αλλά και μελωδίες που δεν έχω ξανακούσει και δεν μπορώ να περιγράψω... Άνοιξα τα μάτια μου, και έντρομος είδα μια τεράστια λάμψη, έκλεισα τα μάτια μου, αλλά συνέχιζα να βλέπω την λάμψη... Τρόμαξα!

Ξαφνικά ακούω μια φωνή:
Αντώνη, μην φοβάσαι

Ποιός είναι? ρώτησα χωρίς να ανοίξω τα ματια μου, έβλεπα κάτι σχήματα και σκιές, αλλά ήταν τόσο δυνατή η λάμψη που τα μάτια μου δεν άντεχαν ανοιχτά...

Ο Θεός είμαι, συνέχισε η φωνή, ξέρω ότι με αμφισβητείς αλλά κατά βάθος πιστεύεις σε μένα, θέλω να κάνεις κάτι για εμένα...

Ότι μου ζητήσεις θα το κάνω, του είπα.

Αντώνη, συνέχισε η φωνή, θέλω να πας στην κουζίνα, να πάρεις το μεγάλο μαχαίρι, και να σφάξεις την γυναίκα σου και τα παιδιά σου, για να μου αποδείξεις ότι θα κάνεις πράγματι ότι σου ζητήσω γιατί εγώ είμαι ο Θεός!!!

Τι να κάνω, σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα, πήρα το χασαπομάχαιρο, κατευθύνθηκα προς το υπνοδωμάτιο που κοιμόταν η γυναίκα μου, και κοντοστάθηκα...
Προχώρα και κάντο, είπε η φωνή...
Η φωνή ακουγότανε ακριβώς δίπλα μου, η λάμψη με ακολουθούσε κι έτσι όλο το δωμάτιο είχε φωτιστεί χωρίς να έχω ανάψει το φως, αλλά πρόσεξα ότι η σκιά μου στον απέναντι τοίχο ήταν ξεκάθαρη, αμέσως κατάλαβα ότι ο Θεός στεκότανε ακριβώς από πίσω μου...

Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έκανα μια γρήγορη κίνηση, και κάρφωσα το μαχαίρι πάνω του!!!

Αχ, με έφαγες μπαμπέσικα, ακούστηκε η φωνή πιο αδύναμη, και η λάμψη άρχισε να χάνεται και σε ελάχιστη ώρα έσβησε τελείως, κι εγώ απέμεινα στο σκοτάδι.
Άναψα το φως, και δεν υπήρχε τίποτα, εγώ εξακολουθούσα να βρίσκομαι στην είσοδο του δωματίου κρατώντας το μαχαίρι, το οποίο για κάποιο λόγο ήταν πολύ ζεστό, καυτό θα έλεγα, η λεπίδα του μαχαιριού ήταν σαν να είχε μείνει πολύ ώρα πάνω από κάποια θράκα...

Μετά από αυτό το γεγονός, ένα ξέρω:
Ο Θεός πέθανε, Θεός σχωρέστον!!!

Πολύ όμορφη περιγραφή του πιστεύω του ιδιοκτήτη των free sailing for disabilities και φίλου Αντώνη Μάγγου, από το απίστευτο φόρουμ του Αναπηρία Τώρα

Δεύτερη μέρα Παγκόσμιας Υπενθύμισης

Από τα περιεχόμενα αυτού του ιστότοπου, πολλοί ίσως θα το έχουν καταλάβει, αλλά και για τον καινούργιο επισκέπτη να διευκρινήσω ότι η υπέρμετρος ίσως ευαισθησία που έχω για τα ΑμεΑ απλά οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ανήκει στην ευαίσθητη αυτή κοινωνική ομάδα.

Αναπηρία λοιπόν. ΑμεΑ =Ατομα με Αναπηρία και όχι ΑμΕΑ=Ατομα με Ειδικές Ανάγκες.

Εχει καταργηθεί λοιπόν ο αδόκιμος όρος "με ειδικές Ανάγκες" που σίγουρα παραπέμπει σε κάτι κατώτερο ,σε κάτι ίσως που χρειάζεται ειδική αντίπετώπιση και ειδικά προνόμια. Ο ίδιος ο όρος, που ακόμα ασφαλμένα χρησιμοποιείται, όχι μόνον από τον τύπο ,χρησιμοποιείται και από πολλούς του χώρου ενδόμυχα και υποσυνείδητα ίσως, αλλά πάντως θέλω να πιστεύω όχι κακοθέλητα, για να προκαλέσουν τον οίκτο και να, αν μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο να αποσπάσουν οφέλη.
Επίσημα λοιπόν καταργήθηκε και επανήλθε ο παλιός δαιμονικός όρος ΑΝΑΠΗΡΙΑ, ΑΝΑΠΗΡΟΣ, τον οποίον οι παλιοί, αλλά κοι οι νεότεροι της γενιάς μου δεν τόλμαγαν ούτε να προφέρουν. Δυσκολα φεύγουν οι προκαταλήψεις. Πρέπει να περάσουν γενιές για να γίνει, και με μεγάλη προσπάθεια.

Αντιγράφω από μία πολύ ενδιαφέρουσα θεματική ενότητα του φόρουμ μελών του disabled.gr:

Ετυμολογικά η λέξη αναπηρία έχει τη ρίζα της στο ρήμα "πηρώ" που σημαίνει «καθιστώ κάποιον μη ικανό, ατελή». Πήρωσις είναι «η έλλειψη αρτιότητας, η μερική ή ολική έλλειψη μέλους, οργάνου ή λειτουργίας». Συναντάται και ως αντίθετο της "αίσθησις"
Το "πηρώ" προέρχεται από το "πήμα" που σημαίνει πόνο, δυστυχία, πάθημα.
"Πήμα και χαρά κυκλούσιν" Ο πόνος και η χαρά κύκλο κάνουν. Σοφοκλής.

προσοχή το ανα= μπροστά δεν είναι στερητικό, αλλά υποδηλώνει οτί κάποιος έχει περιέλθει στην κατάσταση του να είναι ατελής και μή ικανός. Με κάποιο επίκτητο ή μή τρόπο μή αρτιμελής.

Ετσι λοιπόν η αναπηρία, γίνεται πιά σαφές, ότι είναι μιά βιωματική κατάσταση, ένας τρόπος ζωής για τον άνθρωπο και το περιβάλον του που την βιώνει.
Και ναι μεν το άτομο, έως και το κοντινό -υγιές περιβάλλον του- μπορεί να προσαρμοστεί πιστέψτε με πολύ εύκολα, αλλά και να δει΄κάτω από άλλο πρίσμα πλέον την υπόθεση, ΖΩ και σχετίζομαι με τους άλλους, ακόμα αν θέλετε και να αναθεωρήσει τις μέχρις τότε απόψεις του για τον Ερωτα, τις Συναναστροφές, τον Θανατό, κ.α, το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται όταν το άτομο ΖΗΤΑΕΙ και ΔΙΨΑΕΙ να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο μέσα από την νέα κατάστασή του, γιατί το ίδιο ξέρει ότι στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει πλην της εμποδιζόμενης κατάστασής του.
Στην δίψα του λοιπόν αυτή οφείλεται και το γεγονός ότι πάρα πολλές φορές τα άτομα αυτά κάτω από συνθήκες πολλές φορές όχι ιδανικές, μεγαλουργούν, και προσφέρουν εργασιακό έργο καλύτερο από άλλους αρτιμελείς.

Πολιτικό λοιπόν το Θέμα και κοινωνικό.

Θυμάμαι όταν φοιτητής περίμενα έξω από την είσοδο του Πανεπιστημίου πριν από σχεδόν 30 χρόνια, τον Πατέρα μου να με πάρει να γυρίσουμε στο σπίτι, και παρ'όλη την αξιοπρεπή εμφάνισή μου, και μόνον η εμφάνιση του καροτσιού μου , έκανε πολλούς ανθρώπους, ευτυχώς μεγάλης ηλικίας να με πλησιάζουν για να μου προσφέρουν....ελεημοσύνη!!!
Ευτυχώς όμως σήμερα από την κοινωνική σκοπιά τα πράγματα έχουν βελτιωθεί. Πιστεύω οι νέες γενιές είναι ευαισθητοποιημένες. Οι ανάπηροι έχουν βγεί έξω και κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους, ακόμα και στην πολιτική σκηνή.
Το δυστύχημα είναι, οτι το στατιστικό κομμάτι επί του πληθυσμού παγκοσμίως έχει αυξηθεί λόγω της αύξησης των πάσης φύσεως ατυχημάτων.
Το ποσοστό 10% και πλέον επί του Παγκόσμιου πληθυσμού δεν πρέπει να θεωρείται αμελητέο. Οι Πολιτείες και οι Κυβερνήσεις πρέπει να προσφέρουν στο ποσοστό αυτό, τα αυτονόητα. Δηλαδή, έυκολη εύρεση εργασίας, ασφάλεια και μέριμνα, απρόσκοπτη υγειονομική περίθαλψη, αλλά και κατάργηση των εμποδίων που ποικιλοτρόπως δυσκολεύουν την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών. Και όταν λέμε εμπόδια εννοούμε, από τις απλές προσβάσεις στους δημόσιους χώρους και κτίρια, μέχρι σε προσβάσεις σε υπηρεσίες και προγράμματα προνοίας ελαχιστοποιώντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που προσπαθούν πολλές φορές να αποδείξουν τον "ελέφαντα".
Θα μπορούσα να μακρυγορήσω και άλλο αλλά το θέμα ΑΝΑΠΗΡΙΑ δεν τελειώνει εύκολα, αντίθετα χρειάζεται συνεχή επαγρύπνιση και δραστική πολιτική εκ μέρους της εκάστοτε Πολιτέιας, αν ΘΕΛΕΙ πραγματικά να λέγεται πολιτισμένο κράτος, σύγχρονο του 21ου αι. που σέβεται τους πολίτες του.
Τα Ανάπηρα, Εμποδιζόμενα Ατομα, δεν ζητάνε ειδικά προνόμια, και συντάξεις για να μένουν στα σπίτια τους.
Δεν ζητάνε τον οίκτο των συμπολιτών. Οι επαίτες δεν έχουν θέση ανάμεσα στα ΑμεΑ.
Τα Εμποδιζόμενα άτομα απαιτούν κατάργηση των εμποδίων για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και να προσφέρουν αυτό που μπορούν. Απαιτούν την κατάργηση των εμποδίων που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Δεν είμαι υπέρ των ειδικών ημερών που τις έχουμε ορίσει μιά φορά το χρόνο για να τις ξεχάσουμε την άλλη μέρα. Είμαι υπέρ τωναφιερωμένων ημερών που θα αποτελούν για τον υπόλοιπο χρόνο μιά σοβαρή υπενθύμιση σε όλους μας, και συμβόλαιο αλλαγής στάσης και δέσμευσης από τις Κυβερνήσεις μέχρι την άλλη χρονιά, όπου οφείλουμε όλοι να κάνουμε τον απολογισμό μας, για το τί πετύχαμε και τί αλλάξαμε.
Τότε μόνον έχουν λόγο ύπαρξης οι ειδικές αφιερωμένες μέρες, και μιά τέτοια μέρα είναι και η 3η Δεκεμβρίου που ήταν και η αιτία γράψω το πιό πάνω.

Πρώτη μέρα παγκόσμιας Υπενθύμισης

HUMAN
(Ανθρώπινη) γιατί ο ιός μπορεί να προσβάλλει μόνον ανθρώπινους οργανισμούς
IMMUNODEFICIENCY
(Ανοσοανεπάρκεια), γιατί η επίπτωση του ιού στον ανθρώπινο οργανισμό είναι η δημιουργία μιάς ανεπάρκειας στο ανοσοποιητικό σύστημα.
VIRUS
(ιός), γιατί πρόκειται για έναν οργανισμό που δεν μπορεί να αναπαραχθεί μόνος του, αλλά χρησιμοποιώντας ανθρώπινα κύτταρα (ξενιστές)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ACQUIRED
(Επίκτητο), γιατί είναι μιά ασθένεια που μπορεί κανείς να αποκτήσει αφού μολυνθεί με τον ιο΄. Δεν είναι δηλαδή μιά ασθένεια που μεταδίδεται γονιδιακά.
IMMUNE
(Ανοσολογική), γιατί επηρρεάζει το ανοσολογικό σύστημα του οργανισμού, δηλαδή το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την προστασία του οργανισμού από μικρόβια (όπως βακτήρια) και ιούς.
DEFICIENCY
(Ανεπάρκεια), για΄τι προκαλεί ανεπάρκεια στο ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί σωστά.
SYNDROME
(Σύνδρομο), γιατί κάποιος με AIDS ενδέχεται να αναπτύξει ένα εύρος διαφορετικών συμπτωμάτων νόσων και ευκαιριακών μολύνσεων.

Η σωστή χρήση του προφυλακτικού (Η μοναδική μέχρι τώρα αποδεδειγμένη πρόληψη ενάντια στη νόσο)

• Προσοχή στη ημερομηνία λήξης του
• Αλλαγή του, ακόμα και αν χρησιμοποιηθεί από το ίδιο άτομο και για το ίδιο ζευγάρι
• Σωστή φύλαξη του μακριά από σημεία θερμότητος τριβής (όπως τσέπες)κλπ
• Ανοιγμα της συσκευασίας προσεκτικά ΜΟΝΟΝ με τα χέρια και όχι με δόντια ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα
• Να χρησιμοποιείται από το ξεκίνημα της επαφής και να αφαιρείται αμέσως μετά το τέλος της και όταν το πέος ακόμα βρίσκεται σε στύση. ( και μακριά από το σώμα της συντρόφου)
• Oταν πρέπει να χρησιμοποιηθεί έπιπλέον λιπαντικό για να διευκολυνθει η εισχώρηση πρέπει ΠΑΝΤΑ να χρησιμοποιείται ειδικό υδρόφιλη αλοιφή που πωλείται στα φαρμακεία για αυτό τον σκοπό και ποτέ παραφινούχα ή λιποελαιώδη, τα οποία καταστρέφουν το λάτεξ υλικό του προφυλακτικού.

Το AIDS ΔΕΝ... μεταδίδεται

• Από κοινωνικές επαφές (χειραψία, αγκαλιά, φιλί)
• Από την απλή συναναστροφή, στο σπίτι στον εργασιακό χώρο, στο σχολείο, στο Μετρό, ή σε οποιονδήποτε άλλον χώρο, όπου συναθροίζονται άνθρωποι.
• Μέσα από και στο νερό (θάλασσα , πισίνα)
• Από τις τουαλέτες (ούρα, κόπρανα)
• Από τον ιδρώτα σάλιο και δάκρυα
• Από τα ρούχα, οικιακά σκεύη και σκέυη κουζίνας
• Από κουνούπια και άλλα έντομα.

και...

Μιά ιστορία από τη Συμβουλευτική Γραμμή Σεξουαλικής Υγείας
τηλ. 210 7 79 79 79

Ο Γιάννης και η Μαρία είναι δύο νέα παιδιά, 24 και 22 ετών αντίστοιχα. Γνωρίστηκαν πριν από έναν χρόνο και από τότε είναι μαζί. Αισθάνονται πολύ ερωτευμένοι και αγαπιούνται πολύ.
Από την αρχή της σχέσης τους, στις σεξουαλικές τους επαφές χρησιμοποιούν πάντοτε προφυλακτικό και βιώνουν το πάθος και τον έρωτα μέσα από την σωστή προφύλαξη και την προστασία του εαυτού τους και της σχέσης τους. Απολαμβάνουν την ερωτική τους ζωή χωρίς φόβο και με την υπευθυνότητα που ταιριάζει σε δύο συντρόφους οι οποίοι σέβονται και φροντίζουν ο ένας τον άλλον.
Ενα χρόνο μετά, αισθάνονται και οι δύο την ανάγκη να βιώσουν τον έρωτα χωρίς την χρήση προφυλακτικού. Νιώθουν και οι δύο συναισθηματική πληρότητα και εγγύτητα, ως δύο σύντροφοι που είναι πιστοί ο ένας απέναντι στον άλλον ,σε μία μονογαμική σχέση όπου η εμπιστοσύνη και η συναισθηματική ασφάλεια κυριαρχούν.
Αναρωτιούνται όμως πόσο ασφαλείς θα είναι να έχουν σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλακτικό, αφού και των δύο η σεξουαλική τους ζωή άρχισε πριν από την δική τους σχέση.
"Και άν..."
Σκέφτονται, συζητούν, επικοινωνούν αυτή τους την επιθυμία, αλλά και την ανησυχία, ταυτόχρονα και καλούν τη Συμβουλευτική Γραμμή Σεξουαλικής Υγείας για να μοιραστούν αυτόν τον προβληματισμό τους. Μέσα από αυτή την "διαδρομή Επικοινωνίας" αποφασίζουν από κοινού να κάνουν το ειδικό τέστ για το AIDS.
Τα αποτελέσματα βγαίνουν από στιγμή σε στιγμή, η αναμονή, η αγωνία... κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου.
Οι εξετάσεις βγαίνουν και ...είναι αρνητικές.
Τώρα νοιώθουν ασφάλεια και σιγουριά να χαρούν τον έρωτά τους και τις σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλακτικό

"Το σέξ είναι ζωή και ο έρωτας δικαίωμα"
Θάνος Ασκητής

Πληροφορίες επιλεκτικά, καθώς και η ιστορία, είναι από το ένθετο σε εφημερίδα της 1ης Δεκεμβρίου (Παγκόσμια ημέρα για το AIDS), του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Αγωγής

Περισσότερες πληροφορίες για την νόσο HIV/AIDS στο blog φαρμακοποιού

Τρία ωφέλιμα σημεία που μπορούμε να σκεφτούμε και να κάνουμε για να βοηθήσουμε κάποιον με υποψία αποφρακτικού εγκεφαλικού

Το πήρα με email από ξάδελφο,και μου φάνηκε χρήσιμο για τον καθένα μας. Με προτροπή το έστειλα και σε άλλους, το ανέβασα και στο www.farmakopoios.blogspot.com .
Προτείνω να του ρίξετε μιά ματιά και να το προωωθήσετε ποικιλοτρόπως και σε άλλους. . Πού ξέρετε εκεί που και τα δευτερόλεπτα μπορεί να μετρήσουν, μιά έγκαιρη διάγνωση μπορεί να είναι σωτήρια.

Περί κουβέρ και άλλων ορεκτικών....

Καθόσουνα λοιπόν παλιά σε κάθε είδους ταχυφαγείο Ελληνοπρεπές (σουβλατζίδικο, όπως το μάθαμε εμείς οι παλαιότεροι) και πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο σου αραδιάζανε ανάλογα του πόσοι ήμασταν ποτήρια με νερό βρύσης, έτσι για ξεκίνημα.
Σήμερα (δηλαδή τους τελευταίους μήνες) αν δεν το'χετε παρατηρήσει με το που κάθεσαι, εμφανίζεται πάνω στο δίσκο πλαισιωμένο από τα τούμπα ποτήρια, μπουκάλι (πρασινογάλαζης απόχρωσης, κατά προτίμηση γυάλινο και μάλλον άγνωστης ονομασίας για να δικαιολογηθεί και η μοναδικότητα) νερού.
Ωπα είπαμε στην αρχή, τί έγινε? !! Αλλάξαμε και γίναμε Ευρωπαίοι στα σερβιρίσματα?
Μόλις όμως έλθει ο λογαριασμός τότε καταλαβαίνεις, ότι αυτό το φαινομενάκι το Ελληνικότατο ξεκίνησε μόλις απαγορέυτηκε επίσημα η χρέωση των κουβέρ. Σιγά μην τον βάλεις τον Ελληνα σε ζυγό!!! Ετσι είστε.?... Μωρ' θα τους τα πάρω αλλιώς. Στο ίδιο χάρτινο τραπεζομάντηλο θα σερβίρω εμφιαλωμένο και θα το υπερχρεώσω, και αν θέλει ας μη το πιεί. 2,5 Ευρώ το έχω πιεί και αλλού άλλοι, μπορεί και περισσότερο. Αυτό θα πει αναβάθμιση υπηρεσιών σερβιρίσματος φαγητού.
Εγώ την αμαρτία μου τη λέω. Εχω φύγει από σουβλατζίδικο με (πάνω από το μισό) μπουκάλι αγκαλιά και στο σπίτι. και ας με είπαν γύφτο. Γιατί... αφού το χρυσοπλήρωσα, τουλάχιστον το πήρα μαζί μου. ε! και το γυάλινο μπουκάλι κάποιο τόπο πιάνει, το πολύ πολύ να το ανακυκλώσεις, γιατί αν το αφήσεις εκεί το πιθανότερο είναι να καταλήξει μαζί με τα αποφάγια απ'τά κοψίδια και τα σαλατο λαδομπούκια.
Να μου το θυμηθείτε σε λίγο θα δούμε πολλούς να φεύγουν από παρόμοια φαγάδικα με μπουκάλια νερού αγκαλιά και με τα ψωμάκια που δεν πρόλαβαν να φάνε.

Χθές βράδυ με την αετίνα μου σε γνωστή μπυραρία στο Χαλάνδρι.
Καθόμαστε. Το γνωστό σκηνικό, με το μπουκάλι νερού στο τραπέζι. Το'χω συνηθίσει αλλά ξέροντας ότι θα το χρεωθώ, στο πίσω μέρος του μυαλού μου με πειράζει. Τέλος πάντων.
Μελετάμε τον κατάλογο και σε λίγο παραγγέλνουμε.
Ερώτηση της γκαρσόνας.
-Ψωμάκια θα φάτε?
Δεν το κατάλαβα αυτό? Τι θα πει ψωμάκια αν θα πάρω? Πως θα κατέβουν κάτω δηλαδή τα λουκάνικα Βαυαρίας που παρήγγειλα?
- Φυσικά! με τα λουκάνικα δεν πρέπει να πάρω και ψωμάκια? της αντιγυρίζω με νόημα.
Χασκογελάει και φεύγει. Σε λίγο έρχονται μαζί με τα άλλα, σε ένα μεταλικό πανεράκι σε άσπρη χάρτινη πετσετούλα, δύο!, στρογγυλά ψωμάκια.
Μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία με το κουβέρ. Ακου να σε ρωτάνε τα αυτονόητα, αν θα φας ψωμάκι. Παντού σε όλον το κόσμο αυτά τα φέρνουν χωρίς να ρωτάνε. Οπως και το νερό!! Και μάλιστα δεν τα χρεώνουν. Ακόμα και αν κοστίζουν τοοοόσο πολύ, προσφορά του μαγαζιού βρε αδερφέ, έτσι να σου φύγει η λίγδα που σου'χει κάτσει στο λαιμό. Το γλυκάκι δηλαδή πώς το φέρνουν άλλοι στο τέλος χωρίς να ρωτήσουν? (εκεί θα έπρεπε ίσως, γιατί άλλος μπορεί να μην μπορεί να το φάει λόγω σακχάρου!!)
Αν με ρωτήσετε αν τα χρέωθηκα, εσέις τί λέτε?
Φυσικά!! 2,5 ευρώ το νερό (που το ήπια μετά την μπύρα για να μη το κουβαλήσω πάλι και έγινα σαν παραγεμισμένο λουκάνικο Βαυαρίας και εγώ), και άλλα τόσα τα δύο!! ψωμάκια.

Το κουβέρ καταργήθηκε φίλοι μου, δεν το ξέρατε? Ζήτω το κουβέρ!!

1973 μιά ενδιαφέρουσα χρονιά

Ο φίλος μου Σταύρος έιχε αναρτήσει την 17η Νοεμβρίου μία πολύ ωραία περιεκτική ανασκόπηση για το 1973, βάζοντας πολύ προσωπικό ύφος. Την παραθέτω

Το 1973 ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά για τον κόσμο.

Στην Ελλάδα εκείνη τη χρονιά γεννήθηκαν 137.423 άνθρωποι ενώ πέθαναν 77.385 , έγιναν 72.547 γάμοι και το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ανήλθε στα 414.290 εκατ. δρχ. , το ψωμί στοίχιζε 6,2 δρχ. το κιλό, το μοσχαρίσιο κρέας 71,71 δρχ , το ελαιόλαδο 43 δρχ , η φέτα 44,80 δρχ το κιλό και το πετρέλαιο 3,35 δρχ το λίτρο.

Τελειώνει εκείνη τη χρονιά ο πόλεμος του Βιετνάμ , το δολάριο κατρακυλούσε με μεγάλη ταχύτητα , ο Σπύρος Αγκνιου αντιπρόεδρος των ΗΠΑ παραιτείται γιατί θα δικαστεί για φοροδιαφυγή όχι σαν κάτι δικούς μας ... και ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον καταρρέει αργά αλλά σταθερά από το σκάνδαλο Γουοτεργκέητ παρά τα ανοίγματα προς τη ΚΙΝΑ - ΕΣΣΔ.
Στη Ταϊλάνδη γίνεται η πρώτη φοιτητική επανάσταση στην ιστορία της, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ανατρέπεται από τον Πινοσέτ , η χολέρα θερίζει τη Νάπολη της Ιταλίας που 25 άνθρωποι πεθαίνουν από φορείς οστρακοειδή που καλλιεργεί η μαφία ενώ ο πάπας συναντά τη Γκόλντα Μέιρ και το Δαλάι Λάμα ο δε Αθηναγόρας πουλάει τσαμπουκά στην εκκλησία της Ελλάδας για τον έλεγχο μητροπόλεων και στη Μέση Ανατολή γίνεται το έλα να δεις από την επίθεση των Αιγυπτίων και της Συρίας κατά του Ισραήλ.

Στις 21 Φεβρουαρίου 3000 φοιτητές καταλαμβάνουν την νομική σχολή για να την εγκαταλείψουν ήσυχα την άλλη μέρα , μέρα που πεθαίνει η Κατίνα Παξινού ενώ μετά 3 μέρες στις 25 /2 μπροστά σε 200 ανθρώπους μέσα στη ¨νεράιδα της Αθήνας¨ ένας υπάνθρωπος σφάζει 3 ανθρώπους και τραυματίζει άλλους 7 για μια ¨παραγγελιά΄ .

Η Ελένη Αυλωνίτου με προπονητή νομίζω το Γ. Μπία σαρώνει τα μετάλλια (5 χρυσά και ένα χάλκινο) στους βαλκανικούς κολύμβησης.

Ο Καντιώτης διαμαρτύρεται για την ονοφαγία και αλογοφαγία ενώ ζητά να μπουν θυρωροί στις εκκλησίες για να μην μπαίνουν μέσα ¨τα ξεγυμνωμένα γύναια¨ και το ¨σεξουαλικό πυρ που ανάπτει ο γυμνισμός¨ ...

Ο Παπαδόπουλος διώχνει το Βασιλιά , αυτοαναγορεύεται σε πρόεδρο της δημοκρατίας και υπόσχεται δημοκρατία,για το λόγο αυτό αναθέτει το σχηματισμό κυβέρνησης στο Σπύρο Μαρκεζίνη.

Στις 14 Νοεμβρίου 1500 άτομα κυρίως φοιτητές καταλαμβάνουν το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και η κίνηση αυτή προκαλεί λαϊκή εξέγερση που καταστέλλετε με την είσοδο ενός τανκ στο προαύλιο του ΕΜΠ.

Η εξέγερση αυτή έγινε η αφορμή για να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος και να καταλάβει την εξουσία ο αιμοδιψής ¨αόρατος δικτάτορας ¨ Δημήτριος Ιωαννίδης που διορίζει πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Φαίδωνα Γκιζίκη και πρωθυπουργό το Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο που τους όρκισε ο τότε μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ υποχρεώνοντας σε παραίτηση στις 28/11 τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Το πολυτεχνείο όχι μόνο έγινε αφορμή για τον έλεγχο της εξουσίας από τον Ιωαννίδη που παρέδωσε τη Κύπρο στους Τούρκους αλλά δημιούργησε μια γενιά πολιτικών (πάνω στο καλοχτισμένο παραμύθι τάχα της ανατροπής της χούντας ξεχνώντας να πουν για την επόμενη μέρα) βολεμένων μέσα από τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό σύστημα που στην πλειοψηφία τους αφού πέρασαν από το ΚΚΕ και το απόκομμα του τον Συνασπισμό κατάντησαν μαϊντανοί - διαμορφωτές της κοινής γνώμης στα τηλεοπτικά παράθυρα υπέρμαχοι της εθνικής υποτέλειας και υμνητές των εγκλημάτων του Μπους.

Επίσης έγινε η αφορμή για να γελοιοποιείται στην επέτειό του χρόνια τώρα το κράτος από μικροομάδες αλητών που αντί να σπάσουν το κεφάλι αυτών που κατέχουν την εξουσία και με τους οποίους υποτίθεται ότι τα έχουν καταστρέφουν και βιαιοπραγούν σε ότι βρεθεί μπροστά τους.

Εκείνη τη χρονιά γίνανε πολλά που σημάδεψαν το κόσμο αλλά εμείς ... θυμόμαστε συνήθως αυτά που η σπέκουλα συντηρεί .

Πολύ ενδιαφέορυσα άποψη όμως που αξίζει να ρίξετε μιά ματιά του yellas.gr