Δεύτερη μέρα Παγκόσμιας Υπενθύμισης

Από τα περιεχόμενα αυτού του ιστότοπου, πολλοί ίσως θα το έχουν καταλάβει, αλλά και για τον καινούργιο επισκέπτη να διευκρινήσω ότι η υπέρμετρος ίσως ευαισθησία που έχω για τα ΑμεΑ απλά οφείλεται στο γεγονός ότι ο ίδιος ανήκει στην ευαίσθητη αυτή κοινωνική ομάδα.

Αναπηρία λοιπόν. ΑμεΑ =Ατομα με Αναπηρία και όχι ΑμΕΑ=Ατομα με Ειδικές Ανάγκες.

Εχει καταργηθεί λοιπόν ο αδόκιμος όρος "με ειδικές Ανάγκες" που σίγουρα παραπέμπει σε κάτι κατώτερο ,σε κάτι ίσως που χρειάζεται ειδική αντίπετώπιση και ειδικά προνόμια. Ο ίδιος ο όρος, που ακόμα ασφαλμένα χρησιμοποιείται, όχι μόνον από τον τύπο ,χρησιμοποιείται και από πολλούς του χώρου ενδόμυχα και υποσυνείδητα ίσως, αλλά πάντως θέλω να πιστεύω όχι κακοθέλητα, για να προκαλέσουν τον οίκτο και να, αν μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο να αποσπάσουν οφέλη.
Επίσημα λοιπόν καταργήθηκε και επανήλθε ο παλιός δαιμονικός όρος ΑΝΑΠΗΡΙΑ, ΑΝΑΠΗΡΟΣ, τον οποίον οι παλιοί, αλλά κοι οι νεότεροι της γενιάς μου δεν τόλμαγαν ούτε να προφέρουν. Δυσκολα φεύγουν οι προκαταλήψεις. Πρέπει να περάσουν γενιές για να γίνει, και με μεγάλη προσπάθεια.

Αντιγράφω από μία πολύ ενδιαφέρουσα θεματική ενότητα του φόρουμ μελών του disabled.gr:

Ετυμολογικά η λέξη αναπηρία έχει τη ρίζα της στο ρήμα "πηρώ" που σημαίνει «καθιστώ κάποιον μη ικανό, ατελή». Πήρωσις είναι «η έλλειψη αρτιότητας, η μερική ή ολική έλλειψη μέλους, οργάνου ή λειτουργίας». Συναντάται και ως αντίθετο της "αίσθησις"
Το "πηρώ" προέρχεται από το "πήμα" που σημαίνει πόνο, δυστυχία, πάθημα.
"Πήμα και χαρά κυκλούσιν" Ο πόνος και η χαρά κύκλο κάνουν. Σοφοκλής.

προσοχή το ανα= μπροστά δεν είναι στερητικό, αλλά υποδηλώνει οτί κάποιος έχει περιέλθει στην κατάσταση του να είναι ατελής και μή ικανός. Με κάποιο επίκτητο ή μή τρόπο μή αρτιμελής.

Ετσι λοιπόν η αναπηρία, γίνεται πιά σαφές, ότι είναι μιά βιωματική κατάσταση, ένας τρόπος ζωής για τον άνθρωπο και το περιβάλον του που την βιώνει.
Και ναι μεν το άτομο, έως και το κοντινό -υγιές περιβάλλον του- μπορεί να προσαρμοστεί πιστέψτε με πολύ εύκολα, αλλά και να δει΄κάτω από άλλο πρίσμα πλέον την υπόθεση, ΖΩ και σχετίζομαι με τους άλλους, ακόμα αν θέλετε και να αναθεωρήσει τις μέχρις τότε απόψεις του για τον Ερωτα, τις Συναναστροφές, τον Θανατό, κ.α, το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται όταν το άτομο ΖΗΤΑΕΙ και ΔΙΨΑΕΙ να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο μέσα από την νέα κατάστασή του, γιατί το ίδιο ξέρει ότι στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει πλην της εμποδιζόμενης κατάστασής του.
Στην δίψα του λοιπόν αυτή οφείλεται και το γεγονός ότι πάρα πολλές φορές τα άτομα αυτά κάτω από συνθήκες πολλές φορές όχι ιδανικές, μεγαλουργούν, και προσφέρουν εργασιακό έργο καλύτερο από άλλους αρτιμελείς.

Πολιτικό λοιπόν το Θέμα και κοινωνικό.

Θυμάμαι όταν φοιτητής περίμενα έξω από την είσοδο του Πανεπιστημίου πριν από σχεδόν 30 χρόνια, τον Πατέρα μου να με πάρει να γυρίσουμε στο σπίτι, και παρ'όλη την αξιοπρεπή εμφάνισή μου, και μόνον η εμφάνιση του καροτσιού μου , έκανε πολλούς ανθρώπους, ευτυχώς μεγάλης ηλικίας να με πλησιάζουν για να μου προσφέρουν....ελεημοσύνη!!!
Ευτυχώς όμως σήμερα από την κοινωνική σκοπιά τα πράγματα έχουν βελτιωθεί. Πιστεύω οι νέες γενιές είναι ευαισθητοποιημένες. Οι ανάπηροι έχουν βγεί έξω και κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους, ακόμα και στην πολιτική σκηνή.
Το δυστύχημα είναι, οτι το στατιστικό κομμάτι επί του πληθυσμού παγκοσμίως έχει αυξηθεί λόγω της αύξησης των πάσης φύσεως ατυχημάτων.
Το ποσοστό 10% και πλέον επί του Παγκόσμιου πληθυσμού δεν πρέπει να θεωρείται αμελητέο. Οι Πολιτείες και οι Κυβερνήσεις πρέπει να προσφέρουν στο ποσοστό αυτό, τα αυτονόητα. Δηλαδή, έυκολη εύρεση εργασίας, ασφάλεια και μέριμνα, απρόσκοπτη υγειονομική περίθαλψη, αλλά και κατάργηση των εμποδίων που ποικιλοτρόπως δυσκολεύουν την ποιότητα ζωής των ατόμων αυτών. Και όταν λέμε εμπόδια εννοούμε, από τις απλές προσβάσεις στους δημόσιους χώρους και κτίρια, μέχρι σε προσβάσεις σε υπηρεσίες και προγράμματα προνοίας ελαχιστοποιώντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που προσπαθούν πολλές φορές να αποδείξουν τον "ελέφαντα".
Θα μπορούσα να μακρυγορήσω και άλλο αλλά το θέμα ΑΝΑΠΗΡΙΑ δεν τελειώνει εύκολα, αντίθετα χρειάζεται συνεχή επαγρύπνιση και δραστική πολιτική εκ μέρους της εκάστοτε Πολιτέιας, αν ΘΕΛΕΙ πραγματικά να λέγεται πολιτισμένο κράτος, σύγχρονο του 21ου αι. που σέβεται τους πολίτες του.
Τα Ανάπηρα, Εμποδιζόμενα Ατομα, δεν ζητάνε ειδικά προνόμια, και συντάξεις για να μένουν στα σπίτια τους.
Δεν ζητάνε τον οίκτο των συμπολιτών. Οι επαίτες δεν έχουν θέση ανάμεσα στα ΑμεΑ.
Τα Εμποδιζόμενα άτομα απαιτούν κατάργηση των εμποδίων για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και να προσφέρουν αυτό που μπορούν. Απαιτούν την κατάργηση των εμποδίων που τους κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Δεν είμαι υπέρ των ειδικών ημερών που τις έχουμε ορίσει μιά φορά το χρόνο για να τις ξεχάσουμε την άλλη μέρα. Είμαι υπέρ τωναφιερωμένων ημερών που θα αποτελούν για τον υπόλοιπο χρόνο μιά σοβαρή υπενθύμιση σε όλους μας, και συμβόλαιο αλλαγής στάσης και δέσμευσης από τις Κυβερνήσεις μέχρι την άλλη χρονιά, όπου οφείλουμε όλοι να κάνουμε τον απολογισμό μας, για το τί πετύχαμε και τί αλλάξαμε.
Τότε μόνον έχουν λόγο ύπαρξης οι ειδικές αφιερωμένες μέρες, και μιά τέτοια μέρα είναι και η 3η Δεκεμβρίου που ήταν και η αιτία γράψω το πιό πάνω.