Ομορφες Κυριακές στο Μπαμακό

Τις Κυριακές στο Μπαμακό γίνονται γάμοι, πολλοί γάμοι. Κιθάρες και ταμ ταμ ακόυγονται από παντού, φίλοι, γείτονες και συγγενείς έρχονται στο ραντεβού με τα καλά τους, και η γιορτή δεν λέει να τελειώσει... "Είναι ωράιες οι Κυριακές στο Μπαμακό, την πρωτέυουσα μιάς από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη μας, μας διαβεβαιώνουν τραγουδώντας οι Amadou and Mariam, το τυφλό ζευγάρι από το Μαλί."
Δυό χρόνια μετά την εμφάνισή τους στη Λυρική Σκηνή, σε μιά συναυλία τα έσοδα της οποίας διατέθηκαν για την ανέγερση ιδρύματος στην πατρίδα τους για παιδιά φορείς του AIDS, ο κιθαρίστας Αμαντού Μπακαγιόκο και η τραγουδίστρια Μαριάμ Ντούμπια ξανάρχονται, φέρνοντας στις 25 Ιουλίου 2008 στο SANI FESTIVAL της Χαλκιδικής αυτό το κράμα συναισθήματος και ρυθμού που τους έχει χαρίσει φανατικούς ακροατές σε διάφορες γωνιές του κόσμου.

Ο Αμαντού και η Μαριάμ δεν ευτύχησαν ποτέ ν'αντικρύσουν ο ένας τον άλλον. Εκείνη έχασε το φώς της σε ηλικία πέντε χρόνων από οστρακιά, κι αυτός στα δεκα πέντε του από καταρράκτη. Η κοινή τους ιστορία ξεκίνησε πριν από τρείς δεκαετίες περίπου, με το που συναντήθηκαν στο Ινστιτούτο για Τυφλούς Νέους του Μπαμακό, όπου μάθαιναν να διαβάζουν με τη μέθοδο Μπράιγ. Ο Αμαντού, εξοικειωμένος από τα μικράτα του με το φλάουτο, την αρμόνικα και την κιθάρα, ήταν ήδη μέλος μιάς μπάντας απ΄την οποία θα ξεπηδούσε αργότερα και η μεγάλη Albino μορφή του Salif Keita. Ενώ και η Μαριάμ, που ήταν η ψυχή της τάξης της καθώς "είχε βαλθεί να μάθει στους συμμαθητές της να τραγουδούν και να χορέυουν", όπως θυμάται ο σύντροφός της, "από παιδάκι σαγήνευε με τη φωνή της, συμμετέχοντας σε οικεγενειακές μαζώξεις και γιορτές".

Ενωμένοι έκτοτε και στη ζωή και στη σκηνή, γονείς τριών παιδιών και δημιουργοί πέντε ως τώρα αλμπουμ, ο Amadou and Mariam " βιώνουν "μιά καθημερινότητα που δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των ανθρώπων που "βλέπουν", την καθημερινότητα δύο μουσικών που "συνθέτουν, κάνουν πρόβες ταξιδέυουν"."Αλληλοσυμπληρωνόμαστε, μας λέει τηλεφωνικά ο Αμαντού, "αντιμετωπίζουμε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο και μέσα από τη μουσική μας περνάμε μηνύματα που μοιραζόμαστε κι οι δύο, για την αγάπη και την ειρήνη."

Ο μελωδικός τους ήχος αντλεί από την παράδοση της χώρας τους, περνά από τα αμερικάνικα μπλουζ και φτάνει ώς τις πολύχρωμες λατινοαμερικάνικες φιέστες. Και οι λιτοί στίχοι, πιό πολιτικοποιημένοι από τη σύμπραξη τους κι έπειτα με τον Μανού Τσάο στην παραγωγή του εκπληκτικού "Dimanche a Bamako" ,πέρα απ'τον έρωτα μιλούν και για τη δημαγωγία και την διαφθορά των πολιτικών, τα καραβάνια των εξορίστων, την ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη, να η λέξη κλειδί " Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο η φτώχεια χαρακτηρίζει την Αφρική" λέει ο Αμαντού "Σύμφωνοι, υπάρχει πολλή φτώχεια αλλά υπάρχουν και άνθρωποι με αισθήματα, που ζόυνε μαζί, υποστηρίζονται μεταξύ τους και συνεχίζουν να γλεντάνε" Οπως παραδέχονται και στο τραγούδι τους La realite, "σ'αυτόν τον κόσμο η πραγματικότητα ειναι θλιβερή, γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Αλλοι γεννιώνται κι άλλοι πεθαίνουν, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε, κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι είναι στην ανεργία. Ναι η πραγματικότητα είναι θλιβερή αλλά ....ας χορέψουμε!"

Οι Amadou and Mariam γνώρισαν τις πρώτες τους επιτυχίες στην Ακτή Ελεφαντοστού, όπου ζόυσαν αυτοεξόριστοι τη δεκατία του 80. Κι οι θαυμαστές τους βλέποντάς τους να διασχίζουν τις γειτονιές της Αμπιτζάν, ως και στα χέρια σήκωναν το αυτοκίνητό τους!. Εγκατεστημένοι πιά και πάλι στο Μπαμακό, απολαμβάνουν τη διασημότητα τους λειτουργώντας ως "άτυποι"- ο Αμαντού το τονίζει- πρεσβευτές του Μαλί στο εξωτερικό. Η επιτυχία τούς έδωσε περισσότερες ευκαιρίες για ταξίδια και συμμετοχές σε φεστιβάλ, οι συνεντέυξεις μπήκαν κι αυτές στο πρόγραμμά τους, αλλά "η ζωή μας δεν άλλαξε ουσιαστικά, έχουμε ακόμα τους ίδιους, παλιούς μας φίλους".

Η γνωριμία τους με τον Μανού Τσάο έγινε στο Παρίσι με πρωτοβουλία του τελευταίου, το 2003 που είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ και το τραγούδι τους "Chauffeurs" είχε ξετρελάνει τον δημιουργό του "Clandestino". Η εκτίμηση ήταν αμοιβαία, τα χνώτα τους ταίριαξαν μεμιάς, και το ζητούμενο ήταν και για τους τρείς το ίδιο: ένα κράμα από ήχους της Αφρικής και της Δύσης, μιά συνάντηση του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί το ζευγάρι από το Μαλί, θεωρώντας γόνιμες τέτοιου είδους ανταλλαγές στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.
Ενας από τους γιούς τους πάντως κάνει καριέρα στο χώρο της ραπ. " Αυτή είναι η μουσική των νέων σήμερα" αναστενάζει ανεπαίσθητα ο Αμαντού, "παιδί της εποχής μας είναι κι εκείνος".

άρθρο της Σταυρούλας Παπασπύρου από την Κυρ.Ελευθεροτυπία

είχα γράψει και πιό παλιά για το φοβερό αυτό δίδυμο και για το πόσο πολύ με με ξεσήκωσε και με ξεσηκώνει η μουσική τους. Ιδανική όταν θέλεις να ακούσεις αυθεντική fusion Ethnic και να μπεις με την ψυχή σου και τη φαντασία σου στην είσοδο του Μπαμακό εκεί που τα παιδιά παίζουν μέχρι που ο ήλιος να γίνει κόκκινος, μέσα στη σκόνη, με φωναχτά και γέλια. Ποτέ κλάματα μόνο γέλια και ρυθμοί αυθεντικής Μαλινέζικης μουσικής.
Φίλοι μου να μοιραστώ μαζί σας την μουσική αυτή μαγεία και τις εικόνες που φέρνει από τη φτωχή αυτή χώρα. Η μουσική είναι η παγκόσμια γλώσσα.

Από τον Μουσικοθεραπευτή Amadou and Mariam

Ειδικές θέσεις στάθμευσης. Δεν μας φθάνουν

Σε γνωστό πολυκατάστημα κοντά στο Ελ. Βενιζέλος, υπάρχει τεράστιος χώρος για στάθμευση και άλλος τόσες δεκάδες θέσεις κοντά στην είσοδο του καταστήματος για ειδικές ομάδες πολιτών (ΑμεΑ και οικογένειες με παιδιά κλπ)
Παρόλα αυτά σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω θέση σαν ΑμεΑ να παρκάρω. Στις ειδικές θέσεις έχω δει κάθε είδους υπερμεγέθη αυτοκίνητα. Μην περπατήσουν λίγο πάρα πάνω και αδυνατίσει ο πλαδαρός κώλος τους με το συγνώμη δλδ. Ει δυνατόν να τα βάζαν και μέσα στο υπερκατάστημα.
Τυχαίνει να πηγαίνω προς το αυτοκίνητο που ευτυχώς έχω βρει και μία ειδική θέση, και την στιγμή εκείνη ένα Καγιέν πάει να παρκάρει ακριβώς δίπλα μου στην άλλη ειδική. Μολις με βλέπει του πέφτουν τα μούτρα και κάνει πίσω και παρκάρει αλλού. ευτυχώς γιατί γλύτωσε από το ξεμπροστιασμα που τον περίμενε....

Μιά άλλη φορά. Κάνω να παρκάρω και μπροστά μου μου κλέβει την θέση μιά κυρία με ένα τζιπ με την κορούλα της μέσα. Σταματώ λοξά μπροστά τους και τους λέω" το ξέρετε ότι αυτή η θέση είναι ειδική?" Με κοιτούν και οι δύο σαν χάνοι με το στόμα ανοικτό. Αμέσως βάζω όπισθεν και καλά τσαντισμένος κάνω έναν κύκλο και παρκάρω μουρη με μουρη τα δύο αυτοκίνητα μπροστά τους αλλά σε θέση κανονική (τόσο μακρυά ήταν η κανονική ). Η γυναίκα μου κατεβάζει το καρότσι. Η κορούλα έχει κατέβει, και μόλις βλέπει σκύβει και κάτι λέει στη μαμά. Μπουρου μπουρου κάτι λένε, και.... η κυρία κατεβαίνει κλειδώνει και μπαίνουν στο κατάστημα...
Σου λέει αφού την έκανα την μαλακία, ας την τελειώσω....

να ευχαριστήσω την φίλη ΣΟΦΙΑ που ένα σχόλιό της έγινε αφορμή να γράψω το πιό πάνω

Καύσωνας, είναι ? ή μήπως όχι...

Επ'ευκαιρία, έχουμε βαρεθεί να ζούμε κάθε καλοκαίρι στο ίδιο κλίμα υστερίας, ψυχιατρικής φύσης, που σπέρνουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί για τη ζέστη, την οποία ονομάζουν αυθαιρέτως κάυσωνα.
Το επικίνδυνο δεν είναι που επαγγελματίες δημοσιογράφοι θέλουν να πείσουν ντε και καλά τον κόσμο οτι πρέπει να τρομοκρατηθεί με 34 και 37 βαθμούς και να κλειστεί στα σπίτια του. ούτε που οι ίδιοι, την από πάντα συνηθισμένη ζέστη του Αυγούστου με τα 42άρια και 45άρια κάποιες μέρες στον κάμπο της Λάρισας, στην Τρίπολη, άντε και στη Ν.Φιλαδέλφεια, την τραβάνε σαν το λάστιχο, διαφημίζοντάς την σαν θερμοκρασία όλης της χώρας.
Το επικίνδυνο είναι που η πλειονότητα του κόσμου, αντί να αισθάνεται αυτό που νοιώθει το δέρμα του, αυθυποβάλλεται και αισθάνεται για αληθινό αυτό που του λέει η τηλεόραση.
Τα air condition παίρνουν φωτιά από τους 25 βαθμούς και πάνω, η κρατική μηχανή υστερίζεται μαζί με την τηλεβλάκεψη, βλακώδεις ανακοινώσεις κ'ανουν ακόμα πιό ηλίθιες συστάσεις στους ήδη λοβοτομημένους ραγιάδες, όπως ότι πρέπει να κάθονται στον ίσκιο, να πίνουν νερά, να είναι ντυμένοι ελαφρά και να μην κάνουν βαριές δουλειές- εδώ κάνουμε κρα να κάνουν έστω και τις ελαφριές, για τις οποίες πληρώνονται- με τέτοια σοβαρότητα, που λες ότι άμα δεν τα ξέρει κανείς από μόνος του του αξίζει μιά θερμοπληξία, άχρηστος είναι για τον εαυτό του και το σύνολο.
Και νά σου ο κάυσωνας και πάλι ο καύσωνας και κανένα άγιο χέρι δεν βρίσκεται να τους γιαουρτώσει τους άξεστους κινδυνολόγους και να τους ψιθυρίσει στ'αυτί την ώρα που θα στρίβει το κεσεδάκι στη μ΄θτη του τερατολόγου, για να στραγγίσει το περιεχόμενο, "ΚΑΥΣΩΝΑΣ" προυποθέτει θερμοκρασία πάνω από 42, για πολλές μέρες, που δεν πέφτει σε δροσερά επίπεδα, αλλά διατηρείται υψηλή και τη νύχτα"
Ολα τα άλλα είναι απλή ζέστη, ενός ακόμα συνηθισμένου Ιουλίου. Στη χώρα όπου τον τόνο δίνουν οι ηλίθιοι.

Παπαδόπουλος Τετράδης Κ.Ελευθεροτυπία

Oscar Pistorius, The Blade Runner!!!

από το περιοδικό Αναπηρίας "ΙΣΟΤΙΜΙΑ"

Το 2008 αναμφίβολα, μπορεί να ονομαστεί ως το έτος της "Ανθρώπινης αξιοπρέπειας" ή το έτος του Oscar Pistorius.
Γιατί ο μεγάλος αθλητής και Παραολυμπιονίκης, σήκωσε το ανάστημά του, πάτησε στα- μεταλλικά του πόδια- και φώναξε μπροστά σε όλο τον κόσμο, Δεν θέλω χάρες. Αλλά συγχρόνως δεν δέχομαι να με θεωρείτε παρακατιανό, επειδή είμαι ανάπηρος. Είμαι αθλητής. Στέκομαι εδώ μπροστά σας και δεν μπορεί κανένας να μου απαγορέψει να δείξω- στα ίσια- τί μπορώ να κάνω, να δείξω την αξία μου.
Αυτό ακριβώς είπε ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής και χρυσός Παραολυμπιονίκης της Αθήνας το 2004, στη Διεθνή Ομοσπονδία Στίβου, γνωστή σαν IAAF, προσθέτοντας ότι,
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να συναγωνιστώ, στα ΙΣΙΑ τους μεγάλους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων, εάν και εφ'όσον η επίδοσή μου καλύψει το προβλεπόμενο όριο συμμετοχής.

Συνοπτικά η ιστορία έχει ως εξής.

Ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής γεννήθηκε πριν από 22 χρόνια με πρόβλημα και στα δυό του πόδια, καθώς αντί για περόνη, είχα μιά ινώδη ζώνη και έπρεπε να ακρωτηριαστούν και τα δυό του πόδια κάτω από το γόνατο. Δεν πτοήθηκε όμως από το γεγονός αυτό και από μικρός άρχισε να χρησιμοποιεί τεχνητά μέλη και σύντομα ασχολήθηκε με τον αθλητισμό παίζοντας τένις, πόλο ακόμη και ράγκμπι.
ένα ατύχημα στο γήπεδο τον προσανατόλισε στον κλασσικό αθλητισμό και άρχισε να ασχολείται σοβαρά με τις μικρές αποστάσεις. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, άγνωστος ακόμη στο ευρύ κοινό, έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ και κέρδισε χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. Ο Πιστόριους σήμερα κατέχει τα παγκόσμια ρεκόρ στα 100, 200, και 400μ στην κατηγορία του τρέχοντας με την βοήθεια τεχνητών μελών τύπου Cheetah Flex-foot τα οποία αποτελούνται από ανθρακονήματα και μοιάζουν με δρεπάνια.

Το 2007 ο Πιστόριους πήρε μέρος στους πρώτους διεθνείς αγώνες για αθλητές χωρίς αναπηρία. Ωστόσο σύντομα άρχισαν να ακούγονται ισχυρισμοί, ότι τα τεχνητά πόδια τού δίνουν ένα άδικο πλεονέκτημα απέναντι σε αθλητές χωρίς αναπηρία. Βλέποντας τις επιδόσεις του μετά από σκληρή προπόνηση να βελτιώνονται ο νοτιοαφρικάνος εδώ και ένα χρόνο ζητούσε από την IAAF να μετέχει σε αγώνες με αρτιμελείς αθλητές. Αυτό έγινε για πρώτη φορά πέρυσι στο μήτινγκ του Σέφιλντ τον Ιούνιο του 2007 και στη συνχεια στο Golden League της Ρώμης όπου ήλθε δεύτερος (από όπου και το πιό πάνω video) μετά από εκπληκτικό finish.
Σύντομα όμως έφτασαν οι πρώτες αντιδράσεις από την IAAF. ορισμένοι θεώρησαν ότι τα ελαστικά ελάσματα από τα οποία αποτελούνται τα τεχνητά μέλη του δίνουν μεγαλύτερη ελαστικότητα κατά τους δρασκελισμούς .
Ζητήθηκε από επιστημονική έρευνα στη Γερμανία για να διερευνηθεί μήπως όντως αποκτά πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του. Η έρευνα αυτή διεξήχθη ιδιαίτερα μονόπλευρα χωρίς να λάβουν υπ'όψιν τους και τα μειονεκτήματα του Πιστόριους έναντι των αντιπάλων του ,καθώς και τις δυσκολίες στην κίνησή του που τυχόν να αντιμετωπίζει. Ετσι το πόρισμα για τον Οσκαρ ήταν αρνητικό.
Στη συνέχεια όμως ο πεισματάρης Πιστόριους προσέφυγε στο Ανώτατο Διαιτήτικό δικαστήριο Αθλητισμού (CAS) στη Λωζάνη, και δικαιώθηκε για την επιμονή του.
Το CAS ανακοίνωσε στις 16 Μαίου 2008 ότι ο ΟσκαρΠιστόριους, έχει το δικαίωμα να αγωνισθεί με αντιπάλους αρτιμελεις αθλητές σε αγώνες της IAAF και να διεκδηκήσει την πρόκρισή του για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ανατρέποντας την αρχική απόφαση της IAAF.
Ο Πρόεδρός της, Λαμινέ Ντιάκ, αναφερόμενος στην απόφαση του CAS δήλωσε: Η IAAF αποδέχεται την απόφαση του CAS και καλωσορίζουμε τον Οσκαρ, οπουδήποτε και αν αγωνισθεί το καλοκαίρι. Είναι ένας άνθρωπος που διαθέτει έμπνευση και περιμένουμε στο μέλλον να θαυμάσουμε τα κατορθώματά του.

Βέβαια ο Πιστόριους δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει την πρόκρισή του στους Ολυμπιακούς αγώνες και πρέπει να πιάσει το όριο πρώτα, αν και σε περίπτωση που η σκυταλοδρομία 4χ400 της Ν.Αφρικής περάσει, υπάρχει δυνατότητα να μετάσχει εκεί, εφ'όσον το επιθυμήσει η Ομοσπονδία της χώρας του.
Ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής εμφανώς ευχαριστημένος από την απόφαση του δικαστηριόυ, είπε σε συνέντευξη τύπου: Τώρα μπορώ να πω οριστικά ότι αναδέιχθηκε η αλήθεια. Εχω την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου μετέχοντας σε Ολυμπιακούς αγώνες, αν όχι το 2008, το 2012. Εχασα το μεγαλύτερο μέρος της σαιζόν του στίβου στη Ν.Αφρική. Ο στόχος παραμένει να πάω στο Πεκίνο, αλλά μπροστά μου έχω και τους Παραολυμπιακούς.
Ο Πιστόριους, φοιτητη΄ς σήμερα στην Εμπορική Σχολή του Πανεπιστημιόυ της Πραιτώριας, επιβεβαίωσε ακόμη ότι θα τρέξει σε δύο αγώνες στην Ιταλία μέσα στον Ιούλιο, στο Μιλάνο στις 2 του μήνα, και στις 11 στο Golden League της Ρώμης (όπως περσι), και πρόσθεσε: Η σεζόν είναι πολύ κοντά για μένα και είναι πολύ δύσκολο να πάρω πρόκριση για τους Ολυμπιακούς. Μιλώντας ρεαλιστικά θα έλεγα ότι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να προκριθώ στούς Ολυμπιακούς του 2012. Για να προκριθώ για το Πεκίνο θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ σκληρά. Εχω δύο μήνες για να πετύχω την πρόκριση και αυτοί θα είναι οι πιό δύσκολοι της ζωής μου.Θα πρέπει να είμαι πιό γρήγορος κατά ένα δευτερόλεπτο, από τον καλύτερό μου χρόνο.

Κλείνοντας πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί θα έπρεπε να διαδραματιστούν όλα αυτά τα γεγονότα για να επιτρέψουν τελικά σε έναν αθλητή με αναπηρία να αγωνιστεί για να διεκδικήσει πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δε θα ήταν ο πρώτος αθλητής με αναπηρία που θα αγωνιζόταν σε Ολυμπιακούς, καθώς είχαμε αρκετές συμμετοχές στο περελθόν (Ιππασία, σκοποβολή, τοξοβολία, στο πόλο).
Ωστόσο ορισμένοι φάινεται ακόμη να δυσκολεύονται με την συνύπαρξη ατόμων με και χωρίς αναπηρία σε χώρους του αθλητισμού, και όχι μόνο.
Ο Πιστόριους έριξε ένα φράγμα. Ομως απ'ότι φαίνεται υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί περιορισμοί, στερεότυπα και συμπεριφορές αποκλεισμού που πρέπει να συζητηθούν.

σαν συμπλήρωμα της προηγούμενης ανάρτησης ο Μουσικοθεραπευτής προσφέρει σε δύο δόσεις μία all time classic συλλογή του ποπ φαινομένου των 70ς που λέγονται ABBA
πατήστε ΕΔΩ

Mamma mia

Είχαμε πολύ καιρό να πάμε κινηματογράφο. ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα και χρόνος δεν υπήρξε αλλά και διάθεση.
Τα θερινά όμως είχαν ανοίξει για τα καλά πλέον και αφού ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τραβάμε μπροστά αλλά και αφού ο πρώτος καύσωνας μας ακούμπαγε πλέον για τα καλά, δεν ήταν δυνατόν να μην κάνουμε μιά πρώτη κινηματογραφική έξοδο. Εστω και λίγο στον καθαρό αέρα (αν και καυτός σαν ζεστό μέλι ) μακριά από την πλαστικούρα των multiplex.

Η επιλογή μας κάποια ελαφριά, χωρίς cinefil προβληματισμούς, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού musical του ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ, βασισμένο πάνω σε μουσικά κομμάτια των θρυλικών ABBA, και γυρισμένο εξ ολοκλήρου δίκην διακοπών, ολοκλήρου του καστ και των παραγωγών της ταινίας, σε γνωστό νησί των Σποράδων.
Να σας πώ την αλήθεια, προσωπικά είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά για το αν μπορούσαν τα μουσικά κομμάτια της ποπ χορευτικής μόδας των 70's να δέσουν ένα στόρυ στο σήμερα, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι μιά μεγάλη, μέγιστη καρικατούρα με σκοπό την καλοκαιρινή αρπαχτή των πρωταγωνιστών.
Ομως, Μερυλ Στριπ και Πιρς Μπροσναν είναι αυτοί, σκέφτηκα, δεν μπορεί να ξεπέσουν τόσο πιά. Σίγουρα δεν διάλεξαν και δεν διαλέχτηκαν τυχαία για τους πρώτους ρόλους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΤΟΜΑ, απλή και χωρίς περιπλοκές:
Εικοσάχρομη παιδούλα, που ζεί μόνη με τη μητέρα της διατηρώντας μιά πανσιόν για τουρίστες σε Ελληνικό νησί, ανακαλύπτει παραμονές του γάμου της με ωραίον νεανία, το κρυφό ημερολόγιο της μαμας. Η οποία (στα νιάτα της κόρης της), απογοητευμένη ένα καλοκαίρι, από τον έναν έρωτα, έπεφτε στον άλλο, (τρείς ευτυχώς, συνολικά), που σημαίνει ταυτόχρονα, τρεις και οι πιθανοί μπαμπάδες για την παιδούλα!!
Σε μία υπαρξιακή κρίση της λοιπόν η παιδίσκη στέλνει προσκλητήριο γάμου και στους τρείς πρώην της μαμάς, (ερήμην της βεβαίως), ώστε να ανακαλύψει ,αν μπορέσει την άλλη ρίζα της. (Δεν υπήρχε DNA τεστ ακόμα φαίνεται) .
Σκάνε μύτη αυτοί λοιπόν, και εμείς από εκεί και ύστερα σκάμε στα γέλια, με ενδιάμεσες κρίσεις χορού, αφού τα τραγούδια των ABBA σοφά βαλμένα και τραγουδισμένα άψογα από τους πρωταγωνιστές (εξαιρουμένου του Μπρόσναν, αλλά και αυτό είχε την πλάκα του), μας είχαν συνέχεια στη τσίτα με το πόδι και το χέρι να χτυπιέται συνεχώς μέσα στο ζεστό σκοτάδι. Μου φάνηκε μάλιστα πως κάποιες στιγμές κάποιοι από τους θεατές έκανα να ξεκινήσουν ρυθμικά παλαμάκια ώστε να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους, αλλά δεν τους βγήκε:-)

Ετσι λοιπόν, είναι κάτι από παρά πάνω σίγουρο ότι οι πρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι παράγοντες της ταινίας πέρασαν πολύ ωραία στο γαλάζια νερά του Αιγαίου με φόντο ασπρο μπλε και πράσινο, και εσείς ακόμη καλύτερα αν αποφασίσετε να δείτε την ταινία, την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα. ! (καλύτερη διαφήμιση για τα ελληνικά νησιά δεν γινόταν)

Υ.Γ

α! και μην ξεχάσετε μετά να πάτε για ποτάκι με ωραία μουσική για συνέχεια, σε μπαράκι της αρεσκείας σας και καλή παρέα!!

στιγμές η τιανία μου θύμισε νοσταλγικά τα musicals και τις επιθεωρήσεις του κλασσικού Ελληνικόυ κινηματογράφου του Δαλιανίδη κλπ- Ολοι σε κύκλο τραγουδάμε και χορεύουμε κάτω στην ανοικτή αυλή με πολύχρωμα λαμπακια από πάνω.
Βρε μήπως οι αθεόφοβοι Αμερικάνοι κατασκόπευσαν το κινηματογραφικό παρελθόν μας και μας την έφεραν... Αμερικάνικα? :-)

Περί σκακιστικής προπόνησης

Ο Ηλίας Κουρκουνάκης είναι επαγγελματίας προπονητής από το 1985 και έχει συνεργαστεί με πολλούς συλλόγους σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Έχει πτυχίο Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο.Διετέλεσε Πρωταθλητής Νέων το 1978 και ισοβάθμησε στην 1η θέση του Πρωταθλήματος Ελλάδος 1982, ενώ εξακολουθεί και σήμερα να είναι από τους κορυφαίους Έλληνες σκακιστές, με πολλές διεθνείς διακρίσεις και νίκες επί ισχυρότατων αντιπάλων.www.chess.gr

(τον έχω γνωρίσει προσωπικά σαν σκακιστής στο σιμουλτανε επίδειξης την άνοιξη του 2006 στο Μουσείο Μπενάκη, του Nigel Short. Ηταν η ψυχή της διοργάνωσης.
Είναι όμως πασίγνωστος και έχει προσφέρει τα μέγιστα στον χώρο του σκακιστικού βιβλίου τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, και τα βιβλία του με τον τρόπο που είναι γραμμένα είναι συναρπαστικά για τους σκακιστές από το επίπεδο του αρχαρίου, και πάνω.
Το πάρα κάτω είναι μιά απόδειξη του πώς προσεγγίζει το ευάισθητο κομμάτι της σκακιστικής προπόνησης, είτε αυτή γίνεται οργανωμένη στις σκακιστικές λέσχες είτε προσωπικά στη σκακιέρα του σπιτιού μας.
Την έλαβα στο email μου και την μεταδίδω)

Στα πλαίσια συζήτησης που διεξάγεται στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα www.skakistiko. blogspot. com, δημοσίευσα σήμερα το ακόλουθο σχόλιο:

"Δεν υπάρχει μία και μοναδική «σωστή» μέθοδος επεξεργασίας σκακιστικού υλικού, σε έντυπη, ηλεκτρονική ή οποιαδήποτε άλλη μορφή. Η μεθοδολογία της επεξεργασίας εξαρτάται κυρίως από το είδος της προπόνησης (π.χ. ατομική μελέτη, με ατομικό προπονητή, ομαδική προπόνηση, με ομαδικό προπονητή), από τους στόχους της προπόνησης (π.χ. πρωταθλητισμός, αθλητική ενασχόληση, ψυχαγωγία, ή κάποιο συνδυασμό τους), από το είδος του υλικού (π.χ. ασχολίαστες παρτίδες, σχολιασμένες παρτίδες, επιλεγμένες θέσεις, διάφορα είδη ασκήσεων, κλπ.), από το σκακιστικό μας επίπεδο και φυσικά από το χρόνο που διαθέτουμε.

Ένα ιδιαίτερα θετικό στοιχείο του σκακιού είναι ότι σχεδόν όλα τα είδη υλικού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προπονητικούς στόχους, σχεδόν από κάθε ενδιαφερόμενο. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έχουν παίξει έστω και μία επίσημη παρτίδα, μπορούν να μελετήσουν (π.χ.) τις αναμετρήσεις από το τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα, να τις αντιληφθούν στο επίπεδο κατανόησης που ήδη έχουν και να μάθουν από αυτές. Κατ’ επέκταση, τα καλύτερα σκακιστικά βιβλία είναι αυτά που επιτρέπουν τη μελέτη τους σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.

Συναφής με αυτό το ζήτημα είναι η παρεξήγηση ότι ένα βιβλίο πρέπει να διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Ειδικά στο σκάκι, ένα βιβλίο μπορεί (και συχνά πρέπει) να μελετάται επιλεκτικά, ανάλογα με το επίπεδο και τους στόχους της μελέτης. Πολύ περισσότερο, ένα καλό βιβλίο μπορούμε (και συχνά πρέπει) να το επισκεπτόμαστε ξανά μετά από αρκετό καιρό, ώστε να ασχοληθούμε με το περιεχόμενό του από διαφορετική σκοπιά. Για παράδειγμα, νιώθουμε ότι καταλαβαίνουμε τα σχόλια με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στην πρώτη ανάγνωση; Οι ασκήσεις επιλύονται με μεγαλύτερη ευχέρεια; Οι απορίες που μας δημιουργούνται είναι σε ανώτερο επίπεδο;

Μια καλή μέθοδος μελέτης παρτίδων είναι σε διάφορες φάσεις: αρχικά το παίξιμο της παρτίδας χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, ώστε να αντιληφθούμε τις γενικές κατευθύνσεις της, στη συνέχεια μελέτη των λεκτικών σχολίων, ώστε να αντιληφθούμε τη στρατηγική υποδομή της μάχης, και μετά μελέτη των βαριαντών που αναλύονται από τον σχολιαστή, ώστε να υπεισέλθουμε στις τακτικές λεπτομέρειες της σύγκρουσης.

Μια άλλη μέθοδος είναι να επιλέγουμε καλά αναλυμένες παρτίδες και να προσπαθούμε να αναπαράγουμε τις αγωνιστικές συνθήκες, κρύβοντας με ένα χαρτί την εξέλιξη και επιχειρώντας να μαντέψουμε τις επόμενες κινήσεις του ενός αντιπάλου."

Ηλίας Κουρκουνάκης