Aπρόσκλητος επισκέπτης...Αυτόκλητος φρουρός (μέρος πρώτο )

διανυκτερεύον διήγημα

Η διανυκτέρευση στο φαρμακείο είναι μιά πολύ περίεργη υπόθεση. Τη μια στιγμή μπορεί να σκυλοβαριέσαι βαρώντας μύγες, ή πουλώντας προφυλακτικά σε κανέναν ξαναμμένο ξενύχτη, την άλλη μπουκάρει μέσα κάποιος χτυπημένος, που όχι σπάνια αιμορραγεί, ή κάποιος με έγκαυμα που τον έδιωξαν από το διανυκτερεύον νοσοκομείο, αφού τον 'μπάλωσαν", όπως όπως, και για τα περαιτέρω του έθεσαν το συνηθισμένο δίλημμα.
"...έχουμε τρία τέσσερα σοβαρά τροχαία. Ή πηγαίνεις σε κάποιο διανυκτερεύον φαρμακείο να δουν τί μπορούν να σου κάνουν ή θα περιμένεις τουλάχιστον τρεις με τέσσερις ώρες μέχρι να ασχοληθούμε μαζί σου..."

Η διανυκτέρευση στο φαρμακείο είναι πραγματικά μιά πού περίεργη υπόθεση.Εκεί που κάθεσαι, πλακώνουν τα πρεζόνια και σε αρχίζουν στο δικό τους παραμύθι
" Ρε φιλαράκο, μήπως σου περισσέυει κανένα hipnosedon?"
Λες και τα hipnosedon είναι κρεμμύδια ή σκόρδα να τα βάλεις στο φαγητό και να σου περισσέψουν κι όλας....

Η διανυκτέρευση στο φαρμακείο είναι μιά πολύ, πραγματικά, μιά πάρα πολύ περίεργη υπόθεση.
Εχετε δει δεσποινίδα "μετά την πράξη" ...ξέρετε εσείς τώρα...να ψάχνει "το χάπι της επόμενης μέρας" γιατί ο καλός της- δεν πρόλαβε να "τραβηχτεί" και να σου έχει τελειώσει γιατί εκείνη τη συγκεκριμένη βραδιά τα ...συνοικιακά σου στοκ των 5-6 κουτιών δεν έφτασαν να καλύψουν όσους "δεν πρόλαβαν να τραβηχτούν" ...στην ευρύτερη περιοχή?

Η διανυκτέρευση στο φαρμακείο είναι μια πολύ περίεργη ιστορία. Ξέρεις πάντα πώς αρχίζει μα ποτέ πώς τελειώνει....

Εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, περασμένες δύο και μην έχοντας τί να κάνω, μ'έπιασαν οι προκοπές μου. Σκόυπισα, σφουγγάρισα να δροσίσει λίγο το παλιό μωσαικό που έβραζε και μπηκα στο εργαστήριο να πλύνω τα χέρια μου, όταν άκουσα-άκουσα πολύ καθαρά- βήματα κάποιου που μπήκε στο φαρμακείο. Σκούπισα γρήγορα τα χέρια μου και βγήκα να δω ποιός ήταν. Κανείς! Τίποτα!Ναδα! Νιέμτε! Ναθινγκ, πως το λένε. Ναι μεν ακούστηκαν βήματα-άρα κάποιος σίγουρα μπήκε μέσα-μόνο που στο φαρμακείο δε φαινόταν κανένας! Και το μικρό μου φαρμακειό, όπως ήταν τότε διαμορφωμένο, δεν υπήρχε περίπτωση να προσφέρει σε κάποιον τον παραμικρό χώρο, γωνία, εσοχή ,κολώνα, κάτι τέλος πάντων που να μου κόβει την ορατότητα και να του δίνει τη δυνατότητα να μου αρχίσει τα παιχνίδια και τα κόλπα.
Ακουγα βέβαια, όπως όλοι μας, για ληστείες και ανοίγματα φαρμακείων αλλά, μέχρι εκείνο το βράδυ, είχα την ακλόνητη πλατιά διαδεδομένη νεοελληνική πεποίθηση ότι τα "κακά πράματα" συμβαίνουν σ'οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμάς. Σε τα μάς τώρα? Σιγά!...

Εκατσα στο σκαμπό του πάγκου και κοιτούσα έξω τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούσαν προσπαθώντας να καταλάβω γιατί είχα ακούσει βήματα ενώ δεν έιχε μπει κανείς. Οπως δεν είχαμε φτάσει ακόμα στην εποχή του κλιματισμού, είχα ανοιχτή την πόρτα, ενώ ένας ανεμιστήρας οροφής άλεθε το ζεστό, σχεδόν συμπαγή αέρα, κάνοντας πιό πολύ θόρυβο, παρά τη δουλειά για την οποία τον είχαμε τοποθετήσει εκεί....

Εξω σταμάτησαν δυό μοτοσυκλέτες τύπου τσόπερ με το γνωστό, χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνουν τα μοτερ στα ψαροκάικα.....

η συνέχεια σε λίγες ώρες έως μέρες.....