Aπρόσκλητος επισκέπτης...Αυτόκλητος φρουρός (μέρος δεύτερο )

για το πρώτο μέρος διαβάστε το αμέσως προηγούμενο post

.................
Δύο τύποι, άνω του 1.80 ύψος επί 1.60 φάρδος έκαστος, μπήκαν στο φαρμακείο με τα πέτσινα μπουφάν τους όλο κρόσσια στα μανίκια, μακριά μαλλιά, γένια και καουμπόικο βάδισμα του στυλ "μην του μιλάτε του παιδιού, γιατί, γαμεί και δέρνει..."
Αφελής όπως πάντα, τους καλησπέρισα-ενώ λόγω ώρας, έπρεπε να τους καλημερίσω-και τους ρώτησα τί θέλουν. Στο τρίτο καουμπόικο βήμα σταμάτησαν απότομα κοιτώντας χαμηλά μπροστά στον πάγκο, σαν κάτι να μην τους άρεσε.

"Μπορώ να φανώ χρήσιμος σε κάτι?" άρχισα εγώ το τροπάριο του ευγενικού διανυκτερεύοντος φαρμακοποιού. Οι τύποι δεν έκαναν βήμα και κοιτούσαν διαρκώς μιά εμένα και μιά μπροστά στον πάγκο σαν κάτι να τους εμπόδιζε να προχωρήσουν. Σαν κάτι να καρατάριζαν...
"Ρε φιλαράκο, μήπως γίνεται να βγείς λίγο έξω να σου πούμε?"
"Δε θυμάμαι να αφήσαμε ποτέ καμιά συζήτηση στη μέση..."
απάντησα ψυλλιασμένος πια ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
"Να και εξυπνάδες, ο κυρ-φαρμακοποιός...", λέει ο ένας καουμπόης. στον άλλον.
Εμένα με ζώνουν τα φίδια και καταριέμαι τον εαυτό μου που το παίζω άνετος και δεν κατεβάζω ρολά μετά τις δώδεκα- "και τώρα τί κάνεις μ@λ@κ@, άμα στη πέσουνε αυτά τα δύο γομάρια?" σκεφτόμουνα σε γρήγορες στροφές. Και επειδή λένε πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, που στην περίπτωση αυτή σημαίνει ότι δεν τα χάνουμε και δείχνουμε ότι δε φοβόμαστε, ακόμη κι αν έχουμε χεστεί πάνω μας τόσο που έχει αρχίσει και μυρίζει, ρωτώ με σταθερή, αργή και κάτι μεταξύ Νίκου Κούρκουλου και Κλιντ Ιστγουντ φωνή.
"Είμαι εδώ για να εξυπηρετώ όποιον έχει ανάγκη. Δεν έχω όρεξη για περιττές νυχτερινές κουβεντούλες.-Λοιπόν... θα μου πείτε τί θέλετε?"

Δεν ξέρω από πού αντλούσα το θάρρος εκείνη την ώρα. Φαίνεται όμως οτι οι καουμπόιδες ήξεραν. Ηξεραν κάτι που σταθερά εμένα μου διέφευγε....

Ο πιό βαρύς έξυσε για λίγο το τριχωτό πηγούνι του κοιτώντας πάντα σαν αφηρημένος-έτσι-χαμηλά μπροστά στο πάγκο...
"Καλααά...έχε χάρη..." είπε δείχνοντας απειλητικά με το δάκτυλό του και, αφού ξανακοίταξε πάλι μπροστά από τον πάγκο, χτύπησε τον άλλο στη πλάτη, βγήκαν έξω και έφυγαν μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από μαρσαρίσματα, φροντίζοντας όλος ο καπνός από τις εξατμίσεις τους να μπαίνει μέσα στο φαρμακείο....

Εμεινα για ώρα σαν χαζός ν'αναπνέω μισοκαμένη βενζίνη, να κοιτώ πίσω απ'τον πάγκο και να οικτίρω τον άθλιο ψευτόμαγκα εαυτό μου που δεν εννοούσε να διανυκτερεύει με κατεβασμένα ρολά. Αλλά γιατί όμως οι καουμπόιδες του...μεσονυκτίου δεν μου την έπεσαν? Τι τους εμπόδισε? Στην αρχή πίστεψα οτι επρόκειτο απλώς για αυτούς τους ακίνδυνους, τσαμπουκάδες που πουλάνε μαγκιά κι άμα πιάσει έπιασε... στην αρχή. Ωσπου επι τέλους, λύθηκε το μυστήριο των βημάτων που είχα ακούσει στην αρχή της ιστορίας μας.
Ενας αδέσποτος σκύλος γιγαντιαίων διαστάσεων καθόταν όλη αυτή την ώρα, μπροστά από τον πάγκο χωρίς να το έχω πάρει είδηση!
Αυτός ο απρόσκλητος επισκέπτης είχε γίνει ο αυτόκλητος φύλακάς μου, χωρίς να έχω πάρει μυρουδιά!
Σηκώθηκε λοιπόν αργά αργά, τεντώθηκε, χασμουρήθηκε και κίνησε για τη πόρτα, έτσι απλά όπως είχε μπει.
"Ει ψιτ! Φιλαράκο!" του φώναξα πριν βγεί, δείχνοντας του τη μισή πίτσα που μου είχε περισσέψει. Με κοίταξε με δυό γαλήνια βαθιά, ανεξιχνίαστα μάτια, από αυτά που πρέπει να δει κανείς πολλές φορές για να πει πως τα'δε πραγματικά.
Γύρισε πίσω.Πάντα με το αργό του βήμα, ενώ εγώ του έστρωνα την πίτσα όπως ήταν με το κουτί στη μέση του φαρμακείου. Την καταβρόχθισε χωρίς πολλά πολλά, ύστερα με κοίταξε γεμάτος ευγνωμοσύνη.
Τον χάιδεψα λίγο στο σβέρκο.
"Σ'ευχαριστώ ,φιλαράκο..." του είπα.
Μου απάντησε μ'ένα ρέψιμο και αφού τεντώθηκε πάλι, χασμουρήθηκε, πήρε αργά το δρόμο για την εξώπορτα και χάθηκε στο σκοτάδι.

Η διανυκτέρευση στο φαρμακείο, είναι μιά πολύ περίεργη υπόθεση. Μόνο που για να είναι όσο γίνεται λιγότερο περίεργη, εγώ τουλάχιστον από εκείνο το βράδυ την κάνω με κατεβασμένα τα ρολά...

Μανόλης Μαυρολέων φαρμακοποιός (Χρονογράφημα από το περιοδικό ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ