Καθηγητής ετών 57

Κάνει κρύο , παρά τον λαμπερό ήλιο…
Έχω αράξει το μηχανάκι στην πύλη και προχωράω στον χαλικόστρωτο διάδρομο του κήπου…
Κανείς στον κήπο. Οι τρόφιμοι κρυώνουν.
Μπαίνω στο κτίριο, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο.
Είναι όλοι εκεί! Παίρνω το καλωσόρισμά τους από τα απλανή μάτια τους και ψάχνω την γνώριμη φιγούρα που στην γωνιά, σκυμμένος επάνω από κάποιες λευκές κόλες χαρτί παλεύει (προφανώς πολλή ώρα τώρα) να συντάξει μία και μοναδική λέξη.
Ας του δώσουμε ένα όνομα για να συνεννοούμαστε. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις δικαιούνται να έχουν ένα όνομα …
Ας τον πούμε λοιπόν …Όθωνα.
- Καλημέρα Όθωνα! Χρόνια πολλά !
- Φίλε μου ! Αδελφέ μου !
Φωτίστηκε η φάτσα του! Και μόνο γι αυτήν την εικόνα , αξίζει η διαδρομή μέχρι το ..ίδρυμα…
Κάτσαμε στην γωνιά , είπαμε τα δικά μας (τα δικά του δηλαδή, όπως αυτός μπορεί να τα εκφράσει), κάψαμε 5-6 τσιγάρα μαζεμένα, μου μιλάει και μου δείχνει μια ζωγραφιά που έχει φτιάξει για μένα (μία «παιδική» ζωγραφιά σαν και τις υπόλοιπες που μου δίνει κάθε φορά που πάω και που τις φυλάω σαν φόρο τιμής στην χαμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή του).

Η ώρα έχει περάσει και μάλλον πρέπει να φύγω.
- Α! Ο κύριος καθηγητής ! Να σας συστήσω τον φίλο μου και παλιό μου συμμαθητή τον Μάνο !

Μπροστά μου ένας αδύνατος, μετρίου αναστήματος ανθρωπάκος. Πεντακάθαρος , με περιποιημένο το μουσάκι του , τυλιγμένος σε ένα παλιό αλλά φροντισμένο παλτό , κρατά στα χέρια του ένα ντοσιέ.
Καθηγητής Πολυτεχνείου, ετών 57 όπως μου συστήθηκε , πριν 15 χρόνια… δεν άντεξε και από τότε είναι εδώ μέσα.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ !!!!!!!!! Έτσι μου είπε! Έτσι το βίωσε!
Δεν άντεξε …….
Ο λόγος του συγκροτημένος, είναι φανερό ότι δεν λέει ψέματα. Είναι μία παραφωνία ανάμεσα στους άλλους τροφίμους.
Ευγενέστατος!
Μιλάμε και οι τρεις (ο καθένας στην δική του συχνότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά κάτι βγαίνει).
Ξαφνικά ο κος καθηγητής σταματά να μιλά στην μέση μίας φράσης του. Το βλέμμα του πετρώνει συγκεντρωμένο σε κάποιο (απροσδιόριστο σε μένα) σημείο…. Τόσο άδεια μάτια δεν έχω ξαναδεί ! Λίγο σάλιο τρέχει από την άκρη των χειλιών του.

Τα έχω παίξει! Δεν ξέρω τι να κάνω! Ρίχνω μια ματιά στον Όθωνα. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε!
Σε λίγο ο κος καθηγητής ξανάρχεται στην πραγματικότητα. Ζωηρεύει το βλέμμα του.
Με κοιτάει (λίγο περιπαιχτικά , η μου φαίνεται ;; ), σκουπίζει το στόμα του με ένα καθαρό, άψογα διπλωμένο μαντήλι και συνεχίζει την κουβέντα από εκεί που την είχε αφήσει.
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγω.
Με συνοδεύουν μέχρι την έξοδο του κτιρίου. Ένα σταυρωτό φιλί από τον Όθωνα και μία θερμή, δυνατή, ειλικρινή χειραψία από τον κο καθηγητή.
Τους αφήνω ! Τον Όθωνα να γυρίσει στην στίβα με τις λευκές σελίδες μπας και καταφέρει να συντάξει εκείνη την μοναδική λέξη και τον κο καθηγητή να βουτήξει στο ντοσιέ του με τις εκθετικές , τα ολοκληρώματα , τα θεωρήματα…..

Κάθε φορά φεύγω από εκεί μέσα κομμάτια. Προχθές όμως …..

Κινδύνεψα μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Καβάλα στην μηχανή , αφηρημένος , συγχυσμένος , με σφηνωμένα τα ακουστικά του i-pod στα αυτιά μου και την ένταση στο φουλ με τους pink floyd να με καλούν: «welcome my son… welcome to the machine».

Χαμένες ψυχές , χαμένα μυαλά , χαμένες ζωές.
Πλούσιος και φτωχός, μορφωμένος και αμόρφωτος, βρώμικος και καθαρός.
Πεταμένοι και ξεχασμένοι αχταρμάς σε ένα «ίδρυμα»….

Γραμμένο από τον Μάνο σε μιά ανάρτηση του φόρουμ του εναλλακτικού πόρταλ αναπηρίας του Χρήστου από τον Βόλο