Μιά παρτίδα σκάκι με τον μπασίστα των Mode Plagal

Ηταν πρίν λίγα χρόνια όταν είχα πρωτοξεκινήσει να συμμετέχω στο ανοικτά σκακιστικά τουρνουά, που σε τακτά χρονικά διαστήματα διοργανώνει ο Σύλλογος μου (Σκακιστικός Ομιλος Αμπελοκήπων). Οπως έχω ξαναγράψει η εμπειρία του να έχεις ζωντανό αντίπαλο απέναντί σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Λυπάμαι πραγματικά πολύ που τα τελευτάια δύο χρόνια κάτι οι προπονήσεις κάτι οικογενειακά προβλήματα δεν μου αφήνουν τον ελεύθερο χρόνο τις κατάλληλες μέρες να συνεχίσω αυτή μου την απόλαυση.
Πρώτο ή δεύτερο παιχνίδι αν θυμάμαι καλά, φθάνω καθυστερημένος, και βλέπω να με περιμένει απ'έξω ένα νεαρό άτομο που αμέσως μου χαμογελάει με σχεδόν ντροπαλό χαμηλόφωνο τρόπο.
- Πρέπει να παίζουμε μαζί. Είσαι ο Σάκης?
-Ακριβώς, συγνώμη για την καθυστέρηση έχασα ένα δρομολόγιο του μετρό και ...καταλαβαίνεις....
- Αα δεν πειράζει, με λένε Αντώνη Μαράτο, ...πάμε?
-Φύγαμε

Μπαίνοντας τον παρατήρησα καλύτερα.
Ρούχα που σχεδόν έπλεαν πάνω του. Γυαλάκια σχεδόν διανοουμενίστικα, πρόχειρο φοιτητικό look αν και σίγουρα ήταν αρκετά μεγαλύτερος. Βγαλμένος κατ'ευθείαν από την νεολαία των 70's.
Δεν είχαμε την ευκαιρία να πούμε περισσότερα αφού κατά την διάρκεια μιάς παρτίδας δεν μιλάς με τον αντίπαλο. Πολύ ενδιαφέρουσα παρτίδα.
Δεν τον είχα ξανακούσει σαν σκακιστικό όνομα στους κύκλους, και όπως μου είπε αργότερα, ουσιαστικά τελευταία είχε ξεκινήσει αγωνιστικά να συμμετέχει, αφού όλα αυτά τα χρόνια λόγω δουλειάς και υποχρεώσεων εδώ και εκεί, δεν είχε και αυτός τον χρόνο, παρ'όλο που μελετούσε στο σπίτι και έπαιζε παιχνίδια εδώ και εκεί.
Εύλογα λοιπόν τον ρώτησα αμέσως για την δουλειά του.
-Μουσικός, μου λέει
- Α πολύ ενδιαφέρον , του απαντώ ,αφού αμέσως μου έθιξε τις ευάισθητες χορδές, και το πεδίο να ανοίξουμε συζήτηση.
- Φαντάζομαι διδάσκεις σε ωδείο ή κάνεις ιδιαίτερα? ποιό είναι το όργανό σου?
- Οχι όχι , μου λέει, Είμαι μάχιμος μουσικός, ξέρεις παίζω σε συγκρότημα, ώς μπασίστας, αλλά και session εδώ και εκεί με άλλα σχήματα και σε στουντιακές δουλειές.
- Συγκρότημα? Ποιό ακριβώς?
- Δεν ξέρω αν τους έχεις ακουστά. Λέγονται Mode Plagal.
!!!
Κόκκαλο εγώ. Αν τους ήξερα λέει!!
Πρώτον έχω ότι στουντιακό εχουν κυκλοφορήσει, και τυχαία τους έχω δεί και ζωντανά σε free festival παλιά σε προ Τεχνόπολις εποχές, στο Πάρκο Ελευθερίας μιά κρύα νύχτα να τζαμάρουν με άλλα σχήματα.
Του τα λέω αυτά ενθουσιασμένος, και για το πόσο πολύ τους εκτιμώ κλπ κλπ .
Την εποχή εκείνη δεν είχα βρει ακόμη τον πρώτο τους δίσκο, τον οποίον ο Αντώνης προσφέρεται να μου τον φέρει αντιγραμμένο στον επόμενο σκακιστικό γύρο, όπως και έγινε.

Τις επόμενες φορές μου ανέφερε ότι ουσιαστικά έγιναν γνωστοί σε κάποιο φανατικό κοινό τους, μόνον από ζωντανές ηχογραφήσεις, πως κατά την διάρκεια της θητείας τους στο στρατό κινδύνεψαν να διαλύσουν, πως όλοι τους έχουν τις κανονικές δουλειές τους πλέον, και ότι ουσιαστικά αυτό που κάνουν είναι χόμπυ και αγάπη για τη μουσική.
Στο εξωτερικό είναι ίσως περισσότερο γνωστοί, και αυτό το κατάλαβαν σε ένα Ethnic Jazz Festival που είχε γίνει στην Ολλανδία πρόσφατα όπου έπαθαν την πλάκα τους με την αποδοχή στην παραδοσιακή Ελληνική μουσική και τον τρόπο που την παρουσίαζαν οι Mode Plagal, από τους ξένους μουσικούς και κοινό. Ολοι ήθελαν να τζαμάρουν μαζί τους, όπου κι αν πηγαιναν.
Μόλις είχαν έτοιμάσει ένα δίσκο συνεργασίας με το Τούρκικο συγκρότημα Bosphorus (τον οποίον μόλις είχα και εγώ αγοράσει) και μου μετέφερε πολύ ώραίες στιγμές μαζί τους στο στούντιο.
Είχε πολύ μεγάλη εκτίμηση στην Μάρθα Φριντζήλα (κι εγώ επίσης-που την θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα ποικιλότροπα ταλέντα της εποχής μας, και όχι μόνον στο τραγούδι).

Αν βρώ την παρτίδα στο αρχείο μου την παρτίδα μου εκείνη, την οποία και έχασα, θα την σχολιάσω και θα την ανεβάσω στα ποστ μου.

Δεν έτυχε να συναντηθώ με τον Αντώνη Μαράτο από τότε. Εχω όμως το κινητό του και κάθε χρόνο τουλάχιστον στη γιορτή του και την πρωτοχρονιά, του στέλνω ευχές.

Εκανα μιά μεγάλη σχετικά εισαγωγή με την τυχαία γνωριμία που είχα με τον μπασίστα Αντώνη Μαράτο των Mode Plagal.

Από το επίσημο site τους αντιγράφω τα βιογραφικά των μελών τους
Από τις Μουσικοθεραπείες κατεβάστε την δισκογραφία

Οι Mode Plagal είναι ένα συγκρότημα που χρησιμοποιώντας την τεχνοτροπία της jazz, δημιούργησαν ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα, με αναφορές κατά κύριο λόγο στην ελληνική παραδοσιακή μουσική αλλά και σε βυζαντινούς ήχους, βαλκανικούς, αφρικάνικους, funky, groovy, rock, blues ρυθμούς και σε πολλά άλλα στοιχεία που υπάρχουν στην μουσική τους ως επιρροές. Ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα σε όλα αυτά τα στοιχεία και συνδυάζοντάς τα με τον αυθορμητισμό και το κέφι τους -βασικό στοιχείο του ύφους της δουλειάς τους- έχουν καταφέρει να παράγουν ένα δικό τους μουσικό ιδίωμα και έναν αναγνωρίσιμο πλέον ήχο.

Από το 1990 που πρωτοεμφανίστηκαν ως σχήμα μέχρι σήμερα, οι Mode Plagal έχουν διαγράψει μια σταθερή ανοδική πορεία, λειτουργώντας συλλογικά ως γκρουπ με αυτόνομη μουσική φύση και θέση, δικαιώνοντας τον χαρακτηρισμό.

Οι τρεις μουσικοί, Θοδωρής Ρέλλος σαξόφωνο, Κλέων Αντωνίου κιθάρα και Τάκης Κανέλλος ντραμς, ιδρύουν τους Mode Plagal το 1990. Το 1995 προστίθεται στο αρχικό τρίο ο Αντώνης Μαράτος μπάσο και εκδίδουν στην Ano Kato στη Θεσσαλονίκη το πρώτο τους άλμπουμ "Mode Plagal".
Το 1998 κυκλοφορούν στην Λύρα το δεύτερο άλμπουμ "Mode Plagal II", με την συμμετοχή του ΄Αγγελου Πολυχρόνου κρουστά.
Ο δίσκος μπαίνει στο ετήσιο Top 100 των World Music Charts Europe 2000, στο Νο 96.
Το 2001 κυκλοφορούν στην Λύρα το τρίτο άλμπουμ τους "Mode Plagal III", με την συμμετοχή του Μάνου Σαριδάκη πλήκτρα και του Florian Mikuta πλήκτρα, -ο οποίος συμμετέχει έκτοτε στις ζωντανές εμφανίσεις- και guests τέσσερις σπουδαίες γυναικείες φωνές, τις Γιώτα Βέη, Σαβίνα Γιαννάτου, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Θεοδοσία Τσάτσου.
Ο δίσκος ψηφίζεται στο Νο 13 του Top 20 των World Music Charts Europe τον Μάρτιο 2002, και στο Νο 33 του Top 100 της ίδιας χρονιάς.

Το 2003, σε συνεργασία με το παραδοσιακό σχήμα Βόσπορος από την Τουρκία, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Νικηφόρου Μεταξά, κυκλοφορεί από την Hitch Hyke το άλμπουμ "Του Βόσπορου το Πέρα", με νέες συνθέσεις καλλιτεχνών και από τα δύο σχήματα, σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη, Τάκη Συρέλλη και Βασιλικής Παπαγεωργίου, η οποία και ερμηνεύει τα τραγούδια.

Οι Mode Plagal έχουν συνεργαστεί επί σκηνής κατά καιρούς με πολλούς καλλιτέχνες, και πιο πρόσφατα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου (1999-2000), με τον Βόσπορο (2001-2), την Γιώτα Βέη και τον Βασίλη Σκουλά (2001), τον Διονύση Σαββόπουλο (2002-3).

΄Εχουν εμφανιστεί σε αμέτρητες μουσικές σκηνές, κλαμπ και φεστιβάλ σε ολόκληρη την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων τα Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ στο Γκάζι, το Jazz Weekend Festival στην Ιερά οδό, το Μέγαρο Μουσικής, το 1ο & 2ο Ethnic & Jazz Festival στην Αθήνα, to Gaia Festival στην Θεσς/κη, καθώς επίσης και σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό, μεταξύ άλλων στα : 5ο Euro-Syrian Jazz Festival στην Δαμασκό, στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη σε συνεργασία με τον "Βόσπορο" για το έτος Σεφέρη, στη Χάγη, το ΄Αμστερνταμ, την Ουτρέχτη και το Ρότερνταμ με το "Φανάρι της Ανατολής", στο Barbican Theatre του Λονδίνου στα πλαίσια του Greece in Britain, στην Ισπανία, στο Βέλγιο, στο περίφημο Paradiso Club στο ΄Αμστερνταμ, στο Nijmegen/Ολλανδία, στο Fringe Bath Festival, στο Cardiff και στο Queen Elisabeth (Αγγλία), κλπ.

΄Εχουν πάρει όλα αυτά τα χρόνια πάμπολλες υμνητικές κριτικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το μουσικό περιοδικό fRoots (Αγγλία) τους είχε το 2002 δισέλιδο αφιέρωμα ως "...το πιο πρωτοπόρο σχήμα της ελληνικής παραδοσιακής σκηνής", το Modern Drummer (Αμερική) χαρακτήρισε τον πρώτο τους δίσκο ως "...ό,τι καλύτερο έπεσε στα χέρια μας εδώ και καιρό, ανεξάρτητα από προέλευση...", ενώ κριτικές και σχόλια για το γκρουπ υπάρχουν σε διάφορα sites στο δίκτυο.

Κομμάτια τους έχουν συμπεριληφθεί σε διεθνείς συλλογές της world σκηνής, όπως στο ισπανικό "Grecia - De Oriente y de Occidente", (το "Γω στα Ξένα"), στο "The Rough Guide to the Music of Greece" - ("Πικροδάφνη"), στη συλλογή του fRoots - 2002, (το "Φεγγαράκι"), κ.ά.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΡΕΛΛΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φλάουτο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης με τον Tone Takahashi, θεωρητικά με τον Γιώργο Ζερβό και Βυζαντινή μουσική με τον Νικηφόρο Μεταξά στην Κωνσταντινούπολη, όπου και συνεργάστηκε με το συγκρότημα «Βόσπορος».
Παίζει σαξόφωνο από το 1980, συμμετέχοντας με διάφορα σχήματα σε φεστιβάλ, συναυλίες και εμφανίσεις σε κλαμπ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
΄Εχει ηχογραφήσει για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις και για τον κινηματογράφο.
Συνθέσεις του υπάρχουν στους δίσκους:
«Το πρωί και το βράδυ» (Lyra 1991) με τον Μιχάλη Σιγανίδη
«Mode Plagal” (Ano Kato records, 1995) με τον Κλ. Αντωνίου και τον Τ. Κανέλλο
“Acid Free”, (Ano Kato records, 1985-1992) με τους Β. Ντάλλα, Γ. Μελάκη, Π. Μπενετάτο
«Πυρός Αιθήρ» (Legend, 2000)
Βόσπορος & Mode Plagal, “Του Βοσπόρου το Πέρα» (Hitch Hyke 2003)

ΚΛΕΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Γεννήθηκε στο Sidney στην Αυστραλία. Σπούδασε θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο, κιθάρα με τον Χαράλαμπο Εκμετζόγλου, και έκανε μαθήματα αρμονίας με τον Μιχάλη Τραυλό. Από νεαρή ηλικία συμμετέχει σε διάφορα σχήματα σαν τραγουδιστής και κιθαρίστας.
Πρωτοεμφανίστηκε με δική του σύνθεση στους αγώνες τραγουδιού Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι. ΄Εχει ηχογραφήσει για τα μουσικά εργαστήρια του Γ’ προγράμματος του Μιχάλη Γρηγορίου.
Συνεργάστηκε σε συναυλίες και ηχογραφήσεις με πολλούς και διαφορετικούς μουσικούς και συνθέτες όπως οι Λένα Πλάτωνος, Νίκος Πορτοκάλογλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ορφέας Περίδης, Κρίστη Στασινοπούλου, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Δημήτρης Πουλικάκος, ΄Αλλα Μαντάτα, Echo Tatoo, Way 2 Go, Σελάνα, Ζωρζ Πιλαλί, Πλάτωνα Aνδριτσάκη, Ayako Hirakata, Mandata Sound, κ.ά.
Συνθέσεις του υπάρχουν στους δίσκους :
«Αγώνες Τραγουδιού Κέρκυρας» 1981
«Mode Plagal” (Ano Kato records, 1995)
Θεοδοσία Τσάτσου, « Κόκκινο» (Minos Emi, 2002)
Βόσπορος & Mode Plagal, “Tου Βοσπόρου το Πέρα» (Hitch Hyke 2003)
Dubient (Hitch Hyke 2003) Dubient (Hitch Hyke 2003)

ΤΑΚΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ

Γεννήθηκε το 1960 στον Πειραιά
Συνεργάστηκε με τους : Anti Troppau Council, Μάνο Χατζιδάκι, Δημήτρη Πουλικάκο, ΄Αλλα Μαντάτα, Μιχάλη Σιγανίδη, Μαρίζα Κωχ, Ηρακλή Πασχαλίδη, Νίκο Πορτοκάλογλου, Νότιο ΄Ηχο, Τάκη Μπαρμπέρη, Ορφέα Περίδη, Φανάρι της Ανατολής, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ξύλινα Σπαθιά, Σωκράτη Μάλαμα κ. ά.
΄Εχει συνθέσει μουσική για το Μουσικό Εργαστήρι του Γ’ Προγράμματος, για τις θεατρικές παραστάσεις «Φαύστα» του Μποστ και «Κύκλωπας» του Ευριπίδη, καθώς και για την ταινία «Δρόμοι και Πορτοκάλια» της Αλίκης Δανέζη Knutsen.
Συνθέσεις του υπάρχουν στους δίσκους :
Βόσπορος & Mode Plagal, “Του Βοσπόρου το Πέρα» (Hitch Hyke 2003)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΡΑΤΟΣ

Γεννήθηκε το 1968 στην Αγγλία. ΄Εκανε φλάουτο με τον Δημήτρη Φωτόπουλο, Jazz με τον Δημήτρη Ζαφειρέλλη, σύνθεση και αντίστιξη με τον Χάρη Ξανθουδάκη και θεωρία της μουσικής με τους Μηνά Αλεξιάδη και Παναγιώτη Αδάμ. Εδώ και δέκα περίπου χρόνια ασχολείται με παραδοσιακά έγχορδα (ούτι και σάζι), καθώς και με τα κρουστά.
Είναι μέλος των Mode Plagal από το 1994 όπου αρχικά έπαιζε κρουστά, ενώ από το 1996 παίζει ηλεκτρικό μπάσο.
΄Εχει συνεργαστεί με τους : Ορφέα Περίδη, Μιχάλη Σιγανίδη, Φανάρι της Ανατολής, Ζωρζ Πιλαλί, Μουσικό Θίασο. Επίσης έχει συμμετάσχει ως μουσικός στις θεατρικές παραστάσεις «Ελίζα» - ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, «Στο ΄Ονομα της Ελένης» - καλλιτ. Εταιρία ΑΡΓΩ (Αιμιλία Υψηλάντη) και «Λυσιστράτη» - Εθνικό Θέατρο.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΥ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε πιάνο σε πολύ μικρή ηλικία στο Ωδείο Χαϊμαντά. Φοίτησε στο Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης : με τους Μάριο Μαυροειδή και Γιάννη Αρβανίτη (μαθητές του Σίμωνα Καρρά) σάζι, ούτι, τζουρά και Βυζαντινή Μουσική. Με τον Βαγγέλη Καρίπη, κρουστά. Με τον Πέτρο Κούρτη, μοντέρνα κρουστά.
΄Εχει συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις παραδοσιακής μουσικής για το Αρχείο Ελληνικής Μουσικής και σε δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
΄Εχει συμμετάσχει σε συναυλίες των : Αλκίνοου Ιωαννίδη, Νίκου Μαμαγκάκη, Παντελή Θαλασσινού, Πέτρου Δουρδουμπάκη, με το γκρουπ Ανατολική Πόλις, κ.ά.
Είναι μέλος των Mode Plagal από το 1997.

FLORIAN MIKUTA

Γεννήθηκε στην Ρουμανία (Valea Praxovei) το 1971, σε οικογένεια παραδοσιακών Ρουμάνων μουσικών, και σύντομα καλλιέργησε μια προτίμηση για την μαύρη μουσική. ΄Αρχισε να παίζει πιάνο στην ηλικία των 14 ετών και πολύ σύντομα ξεκίνησε να παίζει με παραδοσιακές και σύγχρονες μπάντες στην Ρουμανία και Ουγγαρία, όπου συναντήθηκε με σημαντικούς παραδοσιακούς Ρουμάνους και τσιγγάνους μουσικούς (Constantin Dulca, Mikie Cretu, Florin Martin, Lakatos Ion) και μελέτησε την τέχνη του αυτοσχεδιασμού. Από το 1994 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. ΄Εχει συνεργαστεί με jazz και blues σχήματα (Nick and the Backbone), και με τους Phil Guy, Angela Brown, Nick Gravenites, Nelie Travis, John Hammond.
Είναι μέλος των Mode Plagal από το 2000.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ

Η ΠΡΟΚΥΡΗΞΗ και ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Είσοδος ελεύθερη

Διάρκεια Έκθεσης έως 31 Ιανουαρίου 2008.

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα –Παρασκευή 10:00 – 17:00

Αποκλειστική Διοργάνωση

Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγίας Παρασκευής και το Μουσείο Αλέκου Κοτόπουλου

Ο Σοφοκλής Χρήστου γεννήθηκε το 1932 στο Θησείο. Το 1944, και επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε γερμανικά προστάγματα έχασε από χειροβομβίδα και τα δύο του χέρια, ένα μάτι και γέμισε το σώμα του με θραύσματα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους Παρθένη, Αργυρό, Γεωργιάδη, Παπαλουκά, Μόραλη κ.α. Εμπνέεται τα έργα του από το αστικό τοπίο, τη φύση, και την καθημερινότητα του ανθρώπου. Έχει πολλές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις και έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις. Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεύσεις και παράλληλα έχει ξεκινήσει αγώνα αποκατάστασης ατόμων με ειδικές ανάγκες, με τη δημιουργία ειδικών χώρων διαμονής και απασχόλησης.

Μια μοναδική βραδιά με μηνύματα αγάπης και πάθους για τη ζωή, τα οποία πηγάζουν από έναν άνθρωπο που μετέτρεψε το τραύμα σε θαύμα, μέσα από τη δύναμη της ψυχής και του πνεύματος.

*******

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΣΤΟ ACS, ΓΑΡΥΤΤΟΥ 53, ΧΑΛΑΝΔΡΙ

Tηλ. 210 63 93 341, www.artscenter.gr

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή 10.00 – 17.00

ΧΟΡΗΓΟΙ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΕΧΝΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2008

ΑΡΓΥΡΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ: ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ TΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΕΓΑΣ ΧΟΡΗΓΟΣ: CLUB HOTEL CASINO LOUTRAKI

ΧΟΡΗΓΟΙ: COCA COLA 3E - ΙΔΡΥΜΑ ΚΟΚΚΑΛΗ - MOTOROLA - INFO-QUEST – PFIZER-STARBUCKS

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ: JET OIL - KOSMOCAR

ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΖΥΘΟΠΟΙΙΑ Α.Ε.

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΕΡΤ www.ert.gr

ΚOSMOS 93,6

NET 105,8 ANT1 RADIO 97,2

GOCULTURE.EU

HIGHLIGHTS

IMO, Interactive Media Obsession

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ & ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΑ ΝΕΑ

Γενική Διευθύντρια: Πόλυ Χρυσανθακοπούλου

Τηλ. 210 63 93 341, 6974 313 869, polychrs@otenet.gr

Γραφείο Τύπου: Χαρά Πετρούνια

Τηλ. 210 52 44 648, 6972 710 991, x-petrouyia@ath.forthnet.gr

Σοφοκλής Χρήστου

περισσότερες πληροφορίες: www.s-christou.grΑυτή ήταν η πρόσκληση λοιπόν που μου μετέφερε ο πρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου μου (ΑΡΓΩ) για να παραβρεθούμε.
Δεν ήξερε και ο ίδιος περί τίνος επρόκειτο, αλλά επειδή η ΑΡΓΩ είναι σωματείο της Αγ. Παρασκευής και αφού την εκδήλωση την υποστήριζε η Δημοτική Βιβλιοθήκη της οποίας μάλιστα υπεύθυνη είναι η Γραμματέας του Συλλόγου μας, ήταν κάτι παρά πάνω από επιβεβλημένο. Δημόσιες σχέσεις δηλαδή μήπως πάρουμε και καμία οικονομική χορηγεία για τα τουρνουα που πηγαίνω (και που τα πληρώνω προσωπικά ο ίδιος) . Είναι αναγκαίο κακό αυτές οι δημόσιες σχέσεις.
Σε ένα πανέμορφο κινηματοθέατρο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα multiplex βραβέυτηκε ο Ζωγράφος και Ανθρωπος Σοφοκλής Χρήστου, του οποίου το έργο είχα γνωρίσει από έντυπα ΑμεΑ εκδόσεων.
Γνώρισα προχθές όμως και τον Ανθρωπο που όταν μίλησε για να ευχαριστήσει για την τιμή που του κάνουν ξεχείλιζε από ανθρωπιά καλοσύνη και ταπεινοφροσύνη. Ακριβώς όπως αρμόζει σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη.

Οπως είπε και ο ίδιος το όνειρο ζωής του είναι να πετύχει να δημιουργηθούν σπίτια όπου θα μπορούν να φιλοξενούνται τετραπληγικά άτομα (όχι ιδρύματα) όπου θα τους προσφέρονται συνθήκες ανθρώπινες να διαμένουν και να απασχολούνται σε διάφορες δραστηριότητες που θα προσδίδουν νόημα και ενδιαφέρον στη ζωή τους. Εκτός φυσικά από τις ιατροφαρμακευτικές και φυσικοθεραπευτικές φροντίδες που είναι απαραίτητες για τα άτομα αυτά, που τον μεγαλύτερο χρόνο τους τον περνούν κλινήρη.

Γιά το έργο του, τί να πει κανείς.
Δεν είμαι ειδικός για να το κρίνω. Είναι πάντως η τέχνη της ζωγραφικής και το είδος που μου αρέσει πιό πολύ. Ολες οι αποχρώσεις του Ασπρου-Μαύρου, με την χρήση μολυβιού και πέννας Θυμίζει πολύ γκραβούρα.
Η θεματολογία του πηγάζει από Ελλάδα και συγκεκριμένα από ξεχασμένα ερείπια με ιστορία, εκκλησιές, μοναστήρια, νησιώτικα τοπία και πολύ θάλασσα και πλεούμενα. Ο ρεαλισμός τους είναι απίστευτος με μόνη την χρήση του ασπρόμαυρου, αλλά τα υπόλοιπα επαφίενται στον παρατηρητή, που άθελά του βάζει την κίνηση και το χρώμα αυτός, στον καμβά του μυαλού του!!

Ηταν μιά αξέχαστη βραδιά και ένοιωσα τυχερός που με το φτωχό και άπειρό μου μάτι παρατήρησα από κοντά πάρα πολλά εκτιθέμενα έργα του.

Και κάτι συμπληρωματικό για τον μεγάλο B. Fischer

Μου έστειλαν μέσω της σκακιστικής mailing list του yahoo μιά μακράν την καλύτερη σύνοψη της ζωής του μεγάλου σκακιστή, λίγο περισσότερο ειδωμένη από σκακιστικής πλευράς αυτή την φορά

Bobby Fischer

He was a brilliant but controversial chess world champion responsible for a global boom in the game

Leonard Barden

Saturday January 19, 2008

The Guardian

Robert "Bobby" Fischer, who has died aged 64 of kidney failure after a long illness, was the best-known and most controversial player in the history of chess. His world championship victory over Boris Spassky at Reykjavik in 1972 captured public and media imagination with its image of a lone American eccentric defeating the massive resources of the Soviet state.

Fischer's achievement sparked a global chess boom, yet he defaulted his title without pushing a pawn, did not play a single competitive game for another 20 years, and alienated many of his admirers by his extreme and profanely expressed political views.

Although Fischer had swept aside all opponents in eliminators leading up to Reykjavik, Spassky had beaten him three times without reply in their previous games. The New Yorker failed to appear in Iceland for the opening ceremony, but the London financier Jim Slater saved the 24-game match by doubling the prize fund. When play began, Fischer made a terrible start. He lost the first game by a simple miscalculation and forfeited the second after a dispute over television cameras. The series seemed on the brink of collapse, but US supporters, including Henry Kissinger, urged him to continue as a patriotic duty, while the match referee Lothar Schmid persuaded Spassky to play the third game in a small room without spectators.

Fischer won it in style, and his first victory over Spassky unleashed his creative energy. In the next seven games he overwhelmed the Russian by inventive chess, helped by some elementary mistakes from the champion. By game 13, Fischer was 8-5 up and coasting, and the final score was 12.5-8.5. On his return home, New York gave him a civic reception, but Fischer complained that President Nixon had failed to invite him to the White House.

Fischer was born in Chicago and raised in Brooklyn. His Jewish mother Regina was a nurse, and his German father Hans-Gerhardt Fischer a physicist. The pair divorced when Fischer was two, and there is evidence that his biological father was actually a Hungarian, Paul Nemenyi, who Regina met while separated from her husband. Nemenyi, also a physicist, worked in Chicago in 1942 on the Manhattan project, developing the nuclear bomb.

When Fischer was six, his older sister Joan bought a chess set, and they learned to play from the enclosed instructions. The boy soon became obsessed with the game, though his improvement was steady and unspectacular until in 1955 he joined the Manhattan, the leading club in the US, and began regular visits to Jack Collins, an expert who possessed an extensive library which Fischer read avidly.

During the next two years he went from moderate amateur to US champion. Early adolescence is the most common age for such huge improvements, and Fischer's was honed by daily five-minute blitz sessions at the Manhattan and by Collins's Russian magazines and bulletins. In late 1956 he achieved world prominence when his queen sacrifice against Donald Byrne at New York was dubbed "the game of the century" by Chess Review. In chess circles, it remains the best-known of all his wins.

He continued to improve throughout 1957 at an extravagant rate. In August, he won the US Open at Cleveland, Ohio, thus qualifying for the 1957-58 US closed championship. There, scoring eight wins, five draws and no losses, he became the nation's youngest ever titleholder. From then on, except for Santa Monica in 1966, Fischer won every US tournament in which he competed. Most significant for his ambitions, the US closed was a qualifier for the 1958 world championship interzonal at Portoroz, Yugoslavia. He started the interzonal slowly but finished fifth to become the youngest ever world title candidate and grandmaster.

The 1959 candidates, also in Yugoslavia, included those who would challenge for the world crown in 1960. Fischer was fifth out of eight and the highest non-Soviet competitor, a unique achievement for a 16-year-old, but was crushed 4-0 by Mikhail Tal, who went on to beat Mikhail Botvinnik for the title.

In autumn 1960 Fischer led the US team to silver medals behind the USSR in the chess Olympiad at Leipzig, drawing his individual game with Tal. Handsome and more than 6ft tall, he was friendly, talkative, and took pride in his growing collection of suits. Claiming to be a palm-reader, he took Tal's hand and said: "I can see that the next world champion is going to be a young American." After Leipzig, he visited London and Savile Row, and agreed to take part in a consultation game on BBC radio's weekly half-hour chess programme. His fee was £50, which covered the cost of the suit.

Fischer's opponents were Jonathan Penrose, the British champion, and Peter Clarke. I was nominally the American's consultation partner, but the producer told me that my real job was to encourage the sometimes taciturn Fischer to verbalise his ideas. This proved unexpectedly easy since Fischer had the advantage throughout and explained eloquently the value of two bishops against knights. However, the opponents proved good defenders, and after a marathon eight-hour session, the studio recording time ran out with no decision. Despite Fischer's claims that the game was resignable, the producer ruled that the position should go for adjudication, and the former world champion Max Euwe declared it drawn.

The next day, after being fitted for his suit, Fischer visited my home. He had a prodigious appetite and ate most of the contents of my mother's well-stocked fridge. We played five-minute blitz at which, although I was then British lightning champion, he trounced me: "You're just a British weakie." Fischer's deep-set eyes, large hands and talon-like fingers had a charismatic, even hypnotic effect. He also had an excellent memory - but only for his own wins.

The first of his many disputes with organisers came in 1961, when the cellist Gregor Piatigorsky sponsored his match against Samuel Reshevsky, the top US grandmaster of the 1940s and early 1950s. There was mutual dislike between the players, and the games were bitterly fought until the score reached 5.5 each with five games left. Game 12 was rescheduled for a morning start because Piatigorsky had a concert that evening, but Fischer refused to appear. He was quoted as saying: "When he's losing, Reshevsky is like a cornered rat. How can you face that at breakfast?" Reshevsky was awarded the game and won the match by forfeit.

The next time I saw Fischer was at the 1962 Stockholm interzonal, which he won impressively with 17.5/22. The Soviet players were in awe, and he became the favourite among that summer's candidates on the Caribbean island of Curacao to decide a challenger to the ageing Botvinnik, who had regained the title from Tal. But Fischer began badly, while three Soviets, including Tigran Petrosian who won the event, arranged to draw among themselves in the hot climate and use their energies against the others. The pact leaked out, and Fischer brought it into the open with an article alleging "the Russians have fixed world chess".

He was still angry when the biennial team Olympiad opened in Varna, Bulgaria, in September 1962, where his game with Botvinnik in the US v USSR match was their only encounter. At first it went well for Fischer, and the game was adjourned overnight with his advantage. But Soviet analysts found a hidden trap which could save the champion, one also spotted by Fischer's teammate, the endgame specialist Pal Benko. According to the American captain, Fischer had refused to analyse with his teammate following an earlier argument which had ended in fisticuffs.

When play resumed, Fischer fell into the trap and the game was drawn. Fischer was in denial, tried to claim that Botvinnik was receiving advice during play, and left the board close to tears. Botvinnik told me: "Fischer has only spoken three words to me in his life. When we were introduced, he pointed to himself and said 'Fischer'. When we sat down to play here, we bumped heads and he said 'sorry'. At the end of the game, he said 'draw'."

Fischer then abandoned a direct quest for the world title for five years. He became involved with the Worldwide Church of God, a Californian sect, and this led to a further setback, despite impressive results. His performances up to the mid-1960s had included the occasional poor game or mediocre tournament, but from 1966 onwards he became almost invincible. He analysed openings such as the Ruy Lopez and poisoned pawn in depth, rarely got up from the board, refused draw offers, and squeezed out points from tiny endgame advantages. During this, his most fruitful creative period, he also wrote My 60 Memorable Games (1969), which proved an instant classic with its lucid insights and accurate analysis.

So it was no surprise in 1967 when Fischer began the Sousse interzonal in Tunisia with 8.5/10, but then a scheduling dispute with the organisers led to his withdrawal. As on other occasions, his rigid adherence to principle was continued to the point of self-destruction. A year later, he walked out of the US team at the start of the Lugano Olympiad after complaining about the light in the hall.

The US Chess Federation had watched events in Sousse and Lugano with dismay, so its chief executive Ed Edmondson arranged to act as manager during the next championship cycle. Starting with first place in the 1970 Palma interzonal, Fischer began an unprecedented surge which transformed him from world title contender to legend. His 6-0 win over Mark Taimanov in the 1971 candidates quarter-final at Vancouver caused panic in the Soviet chess establishment, who stripped the loser of his state stipend. Another 6-0 followed at Denver against Bent Larsen, the Dane who had been Fischer's rival as the leading western grandmaster. When Fischer won the opening round of his candidates final against Petrosian in Buenos Aires, his winning sequence had stretched to 21 games, still a record for top level chess. Petrosian won the next, but the final score, 6.5-2.5, was crushing.

The 1972 24-game world title match between Fischer and Spassky (who had won the crown from Petrosian in 1969) was originally intended to be split between Belgrade and Reykjavik, but the Yugoslav capital withdrew amid growing uncertainty over whether Fischer would play. Ostensibly, his reason was the low prize fund, $50,000 - he wanted a share of TV and spectator receipts - but there were also signs that, with his lifetime target so close, he was unsettled by the huge media interest and finding it hard to motivate himself. He was still in New York on the day of the opening ceremony, but the International Chess Federation (Fide) president Max Euwe postponed the start for two days, which was when Slater doubled the prize fund. Moscow pressed Spassky to claim a default but the Russian, who had struck up a friendship with Fischer years earlier, refused. It seemed he was right when Fischer lost game one by the simple blunder while the television camera dispute forfeited the second. At that stage, Spassky's lifetime score against his rival was 5-0, apart from draws.

From the next eight games, Fischer scored five wins and three draws, effectively deciding the match which limped on till game 21 and 12.5-8.5. Why such a huge swing? The months before the match had gone very differently for the two grandmasters. Spassky's preparation was casual, almost fatalistic. He preferred the tennis court to the chessboard, and his laziness shocked the rising star Anatoly Karpov, then his training partner. For his black games, Spassky worked almost exclusively on 1 e4 and king's side openings, but the American had a complete file of Spassky games provided by the British master Bob Wade, and made the crucial decision to use queen's side openings if his prime weapon, the Bc4 anti-Sicilian, was defused.

This occurred as early as the drawn fourth game, so for game six Fischer switched to 1 c4, transposing to the queen's gambit and winning in style. The next few games were a debacle with Fischer in prime form while Spassky became so blunder-prone that the Soviet camp filed a bizarre protest, asking that Fischer's executive chair and the light fittings above the board be examined for hidden devices. X-rays and inspections revealed just a pair of dead flies.

When Fischer returned to New York in triumph, he donated almost one-third of his winnings to the Worldwide Church of God. A global chess boom began, but he turned down all offers, both to play and to make commercial endorsements. By early 1974, there were growing rumours that he would not defend his title. When Karpov became the official challenger, Fischer issued a list of 179 demands as a condition to play. Fide accepted almost all, but the sticking point was the champion's request for an unlimited series of games, with 10 games required for victory and Fischer retaining his title at 9-9. When this condition was not met, Fischer sent a telegram resigning his title.

The wording implied that he still regarded himself as the real champion, and when Karpov was awarded the crown by default in April 1975, many regarded the Russian as unproven. Karpov wanted a match, and so did the new Fide president Florencio Campomanes of the Philippines, who had $3m backing from his country's president, Ferdinand Marcos. A secret meeting was arranged in Tokyo where Fischer greeted Karpov with the words: "Why don't you leave the Soviet Union?" Despite this start, the negotiations continued on and off for several months, finally foundering when Fischer demanded that the match be for the "professional world championship"- a term Karpov knew would be unacceptable in the USSR, which still maintained the fiction that its grandmasters were amateurs.

Fischer was still only 32 in 1975, but, bar one brief interlude, his top class chess career was over, and for the rest of his life he became increasingly paranoid. The Worldwide Church of God had sucked in most of his earnings, and he broke with them bitterly in 1977. In a bizarre episode in 1981, he was arrested by police because his description fitted that of a bank robber and he refused to answer questions. A year later he published a pamphlet complaining at his treatment, entitled I Was Tortured in the Pasadena Jailhouse. He remained virulently anti-Russian, and claimed that all the games of all four world title matches between Karpov and the new number one Garry Kasparov were prearranged. A rare constructive action came in 1988 when he patented a digital chess clock which added extra time per move, aiming for fewer blunders as the players tried to beat flagfall. Fischer's patent expired in 2001 but during the past decade, digital clocks have become normal in international events.

It was a great surprise in 1992 when a Fischer v Spassky rematch was announced. Both needed the money, and the terms were astonishingly generous - $3.3m for the winner and $1.6m for the loser. Spassky, who had quit Russia for France, was ranked 99th in the world, while Fischer had stopped serious chess study for a decade. The venue was Yugoslavia, then subject to UN sanctions, and the sponsor, Jedzimir Vasiljevic, was suspected of financing Belgrade's arms deals. At the opening press conference Fischer spat on a US government letter warning him of imprisonment and a fine if he played, and railed against the alleged game fixing by Kasparov and Karpov. After 30 games, Fischer won 10-5 with 15 draws.

With a warrant out for his arrest, Fischer could not return to California. He took up residence in Budapest and began to test his new idea of Fischerandom, a different starting array for each game. All his games were in private and none have surfaced.

In 1998 Fischer's personal mementoes from Reykjavik were offered for sale on the internet after the individual he had deputed to pay the storage bills allegedly failed to do so. He saw this as part of a US government and Jewish plot, and his reaction was a series of virulent and profane radio broadcasts in the Philippines, where in 2000 he married and had a daughter with a Filipino woman 35 years his junior. The broadcasts culminated on September 11 2001 when he called a radio station in Baguio and praised the terrorist attacks on the World Trade Centre.

Two years later, his passport was revoked and on July 13 2004 he was arrested at Tokyo airport, where he was told he would be deported to the US to face charges for violating the Trading with the Enemy Act. He spent most of the next nine months in a Japanese detention centre while lawyers argued his case, claiming that he was a German citizen through his father's birth. He was eventually granted citizenship by Iceland. He turned down fresh playing offers, including a possible Fischerandom match with Karpov, and became embroiled in a dispute with his bank which had administered his prize money from 1992.

Fischer will be ranked high among the greatest chess players of all time, despite his personality defects. Most experts place him the second or third best ever, behind Kasparov but probably ahead of Karpov. As Kasparov himself wrote in My Great Predecessors, Fischer's superiority over his contemporaries at his peak was greater than any other world champion's. He brought will to win, in-depth preparation, and exact calculation not only of detailed variations but of strategies and endgames to new heights. He challenged the orthodox opening shibboleths, but was still essentially a classical player who could display supreme and subtle understanding of how to exploit what seemed small advantages. A fighter who abhorred short draws, he was a maximalist who won tournaments by wide margins.

Though his period of absolute supremacy was comparatively brief, the Fischer of 1970-72 will always remain a legendary figure who will inspire future grandmasters. His wife and daughter survive him.

Bobby (Robert James) Fischer, chess player, born March 9 1943; died January 17 2008

και μερικά ακόμη video και άλλα συμπληρωματικά από
http://www.in2life.gr/features/faces/articles/148387/Face.aspx?singlepage=1

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: Μην την εξευτελίζεις, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ'εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησίαν.
Ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική!

Κωνσταντίνος Καβάφης

Καλό σου Ταξίδι Bobby

Κάθε συνεπής και συνειδητοποιημένος σκακιστής (οποιουδήποτε επιπέδου), που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί σήμερα να μην κάνει κάποια μνεία για τον θάνατο στο Ρείκιαβικ της Ισλανδίας, του μεγάλου τέως Παγκόσμιου Πρωταθλητή στο σκάκι, και μοναδικού μέχρι τώρα Αμερικανού, Robert (Bobby) Fischer.

Ηταν το 1972, όταν πρωτοάγγιξα σκακιστικά πιόνια και τα 64 τετράγωνα που το άστρο του ιδιόμορφου νεαρού Αμερικάνου, με το άγαρμπο επαρχιώτικο στυλ και τo αλα James Dean στυλ, βρίσκονταν στο απόγειό του, με την ανακοίνωση του "αγώνα του αιώνα" στο Ρέικιαβικ εναντίον του μέχρι τότε Παγκόσμιου πρωταθλητή, Borris Spassky.
Γιά όσους θυμούνται την εποχή, το πολιτικό ψυχροπολεμικό κλίμα σκέπαζε όλον τον πλανήτη. Μοιραία είχε μεταδοθεί και στα παρασκήνια εκείνου του μεγάλου αγώνα, από τα ΜΜΕ και απο δηλώσεις πολιτικές εκατέρωθεν λες και στην σκακιέρα θα κάθονταν Νίξον εναντίον Μπρέζνιεφ.

από το πολύ καλό σκακιστικό μπλογκ μεταφέρω τα γεγονότα.

Το καλοκαίρι του 1972, τα αμερικανικά πολυκαταστήματα κατακλύζονται από μια απροσδόκητη φρενίτιδα δεκάδων χιλιάδων νεοφώτιστων σκακιστών για σκακιέρες, χρονόμετρα, εξειδικευμένα περιοδικά και οτιδήποτε άλλο αφορά αυτό το μέχρι χτες, εντελώς περιθωριακό, στις ΗΠΑ, πνευματικό άθλημα. Αιτία για το ξαφνικό «παλιρροϊκό κύμα» είναι η αναμέτρηση του Αμερικανού Μπόμπι Φίσερ με το Σοβιετικό παγκόσμιο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι. Για πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι σοβιετικοί αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να χάσουν τα σκήπτρα, καθώς ο 29χρονος Φίσερ έρχεται στον τελικό ύστερα από ένα εντυπωσιακό σερί θριάμβων απέναντι σε σκακιστικά μεγαθήρια, σαν τον Δανό Λάρσεν (6-0), τον Σοβιετικό Ταϊμάνοβ (6-0) και τον συμπατριώτη του Πετροσιάν (6,5-2,5). Μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, η αναμέτρησή του με τον 35χρονο Σπάσκι γίνεται υπόθεση εθνικού γοήτρου για ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, σε σημείο που οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» γράφουν: «Έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτοί που θα αναμετρηθούν δεν είναι ο Φίσερ και ο Σπάσκι, αλλά ο Νίξον και ο Μπρέζνιεφ!».

Εγωκεντρικός και ιδιόρρυθμος, ο Φίσερ απειλεί να τινάξει στον αέρα τον τελικό του Ρέικιαβικ με παράλογες οικονομικές απαιτήσεις και διαμαρτυρίες. Τελικά, «το ματς του αιώνα» αρχίζει με καθυστέρηση εννέα ημερών, στις 11 Ιουλίου, αφού ο Φίσερ υποχρεώνεται να ζητήσει εγγράφως συγγνώμη στο Σπάσκι για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του. Τα αισθήματά του οπωσδήποτε μαλακώνει ο διπλασιασμός της προβλεπόμενης αμοιβής του, ύστερα από τη γενναία προσφορά 125.000 δολαρίων από τον Άγγλο τραπεζίτη Τζέιμς Σλέτερ.

Η πρώτη παρτίδα λήγει με νίκη του παγκόσμιου πρωταθλητή, ύστερα από μια κραυγαλέα αβλεψία του Φίσερ. Ο Σπάσκι διπλασιάζει χωρίς κόπο τις νίκες του, αφού στη δεύτερη παρτίδα ο Φίσερ δεν εμφανίζεται καν, μεμψιμοιρώντας για τα πάντα: τις κάμερες της τηλεόρασης, το χρώμα της σκακιέρας, τη θερμοκρασία της αίθουσας, ακόμα και ...τα γλυκά που μοιράζουν στους θεατές οι οργανωτές. Αλλά από την τρίτη παρτίδα, το τρομερό παιδί του παγκόσμιου σκακιού, δείχνει τις τεράστιες δυνατότητές του, με αποτέλεσμα στην 10η κιόλας παρτίδα (υπολείπονται άλλες 14) να έχει πρακτικά «καθαρίσει» το ματς με το σκορ 6,5-3,5.

Στο δεύτερο μισό της αναμέτρησης, ο Σπάσκι, στον οποίο συμπαραστέκεται συνεχώς η σύζυγός του, επιδεικνύει τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης και επινοητικότητας, αν και ο Φίσερ, χάρη κυρίως στην ικανότητά του στα φινάλε, διατηρεί απόσταση ασφαλείας. Ο εξαντλητικός σκακιστικός μαραθώνιος λήγει την 1η Σεπτεμβρίου του 1972, με μία ακόμη νίκη του Φίσερ, ο οποίος στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής με το «καθαρό σκορ» 12,5-8,5. Αλλά ο πραγματικός νικητής της αναμέτρησης είναι το ίδιο το σκάκι, που έχει αποκτήσει, χάρη στην απλόχερη προβολή των ΜΜΕ, εκατομμύρια νέων «πιστών» σε παγκόσμια κλίμακα.

το δράμα όμως ουσιαστικά του Fischer αρχίζει από τότε. Εχουν γραφτεί πολλά πάνω σε αυτό και στα γεγονότα που επακολούθησαν κι τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1975 δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο του εναντιόν του Spassky και πάλι. Ετσι αυτός έχασε από τον Anatoly Karpov ο οποίος στέφθηκε νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Ο Fischer εξαφανίζεται από το προσκήνιο σκακιστικό αλλά και της ζωής για αρκετά χρόνια. Που και που ξαναεμφανίζται για λίγο, αλλά ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει τι κάνει και με τί ασχολείται.
Το 1992 και την εποχή που η Αμερική έχει κηρύξει καθολικό εμπαργκο εναντιόν της τέως Γιουγκοσλαβίας ανακοινώνεται οργάνωση με ιδιωτικό σπόνσορα, επαναληπτικός αγώνας των Fischer-Spassky επί Γιουγκοσλαβικού εδάφους. Η αμοιβή 3 εκατομμύρια δολλάρια. Ο αγώνας γίνεται και ο Fischer είναι και πάλι ο νικητής.
Η αμερική όμως θεωρεί το γεγονός καταπάτηση του εμπαργκο από μέρους του Fischer και τον καταδικάζει ερήμην για αυτό και τον επικηρύσσει.
από τότε ουσιαστικά ο Bobby είναι ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα. Η χώρα του την οποίαν ουσιαστικά δόξασε τον καταζητεί για να τον φυλακίσει. Ο ίδιος ουσιαστικά έχει θέσει τον εαυτό του εκτος Αμερικής με κατα καιρούς εμπρηστικές δηλώσεις εναντιόν της, με αποκορύφωμα την αμέσως μετα την 11η Σεπτεμβριου του 2001, οπότε και δήλωσε ότι " Η Αμερική έπρεπε να καταστραφεί"
Ολα αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια μετακινείται συνέχεια, ενώ έχει συνάψει σχέση με Γιαπωνέζα σκακίστρια.

Το 2004 συλαμβάνεται στο αεροδρόμιο του Τοκυο με αφορμή ένα τυχάιο περιστατικό (λήξη της άδειας παραμονής του, ή κάτι τέτοιο) . Κρατείται επί οκταμήνου μέχρι να βγεί η έκδοση του στην Αμερική, και ενώ οι δικηγόροι του και ολόκληρη η Σκακιστική κοινότητα προσπαθεί να αποτρέψει το γεγονός αυτό, που θα σήμαινε και την φυσική εξόντωσή του!
Μία λύση που ουσιαστικά θα τον έσωνε, θα ήταν να βρεθεί η χώρα που θα του προσέφερε πολιτικό άσυλο και διαβατήριο πολίτη της.
Μετά από μήνες αγωνίας του ίδιου αλλά και του σκακιστικόυ κόσμου, βρέθηκε αυτή η χώρα. Και δεν ήταν άλλη από την Ισλανδία.
Ο τότε Γεν Γραμματέας της Ισλανδικής Σκακιστικής ομοσπονδίας, αν δεν κάνω λάθος, μιλώντας εκ μέρους της Ισλανδικής Κυβέρνησης δήλωσε ότι είναι μεγάλη τιμή για το κράτος της Ισλανδίας να φιλοξενήσει τον Ισλανδό πολίτη Fischer ένα ζωντανό θρύλο του Παγκόσμιου Σκακιού, ο οποίος μάλιστα με την διεξαγωγή του παγκόσμιου τελικού το 1972, συνέβαλλε τα μέγιστα στο να βγεί η χώρα του από την παγκόσμια αφάνεια!!
Ο Fischer είχε βρεί επί τέλους πατρίδα!
οι ισλανδοί τον υποδέχτηκαν με θέρμη και ο ίδιος βρήκε μιά ήσυχει χώρα να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του μέχρι τον χθεσινό/προχθεσινό θάνατό του, κάτω από αδιευκρίνιστα αίτια.
Το μόνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι από τον Νοέμβριο του 2007, νοσηλευόταν σε κλινική του Ρεικιαβικ σε πολύ κρίσιμη κατάσταση.

Ο άνθρωπος Fischer δεν υπάρχει πιά. Ο θρύλος του όμως θα ζεί αιώνια.

Κατά την διάρκεια νομίζω της σύλληψης και κράτησής του στο Τόκιο τον είχαν ρωτήσει, τί θα ήθελε να έχει μαζί του στο κελί του αν τελικά εκδιδόταν στην Αμερική, και καταδικαζόταν.
Απάντησε
-Μιά σκακιέρα και τον Spassky για να παίζουμε μαζί.

Εξ 'αλλου ο ίδιος ο Spassky ποτέ δεν δήλωσε εχθρός του ,και ευθέως είχε εκφράσει την συμπαράστασή του στον φίλο του Fischer στις δύσκολες στιγμές που περνούσε στην Ιαπωνία.

Συνεχίσω από το skakistiko ;
ένα συγκλονιστικό κείμενο μεταφρασμένο από τα Ισλανδικά για το πώς περνόυσε κάποιες καθημερινές στιγμές ο γεροBobby.

Το βιβλιοπωλείο του Μπράγκι Κρίστιονσον, στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας δεν είναι και κανένα μεγάλο. Ο ίδιος σπούδασε Φυσική στο Λονδίνο, αλλά η αγάπη του για τα βιβλία τον έκανε να απορρίψει ακαδημαϊκή καριέρα, να διατηρήσει το μαγαζί του πατέρα του και να μην μεταβιβάσει τον χώρο σε εταιρεία ειδών κινητής τηλεφωνίας, όπως του πρότειναν. Οι συνήθεις πελάτες του είναι νέοι, φοιτητές, μαθητές. Κάποιος όμως από τους πελάτες του ήταν ένας ταλαιπωρημένος και κακογερασμένος Αμερικανός, ο θρύλος του παγκόσμιου σκακιού Μπόμπι Φίσερ. «Μόλις είχα βάλει μερικά βιβλία κατά μέρος για εκείνον, όταν έμαθα την είδηση του θανάτου του». «Του άρεσαν περισσότερο τα παλιά αμερικανικά κόμικς και γελούσε πολύ όταν τα διάβαζε». Ο 35χρονος βιβλιοπώλης της Κλαπαρστιγκούρ λέει ότι στον Φίσερ άρεσαν επίσης ιστορίες με ανθρώπους που είχαν φύγει από την πατρίδα τους...

«Επίσης, σκεφτόταν πολύ το σκάκι, αν και δεν το ομολογούσε και κάποια φορά που έφερα μερικά ρωσικά σκακιστικά βιβλία έσπευσε να τα αγοράσει» λέει ο Μπράγκι και προσθέτει πως ο Φίσερ μιλούσε και διάβαζε πολύ ικανοποιητικά ρωσικά.
«Δεν γνώριζε καθόλου ισλανδικά, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί στη χώρα μας όλοι μιλούν άπταιστα αγγλικά.». Ο Μπράγκι υποστηρίζει πως ο Φίσερ είχε γλυκάνει πολύ από τότε που εγκαταστάθηκε στην Ισλανδία. Καμιά φορά μιλούσε με τα παιδιά έξω από το μαγαζί, στα αγγλικά, και δεν αρνήθηκε να παίξει μια παρτίδα όταν ένα μεταναστάκι από την Κροατία, ο Μπόγιαν, του πρότεινε να παίξουν με μαγνητική σκακιέρα τσέπης, τον Αύγουστο που μας πέρασε. «Ίσως αυτή ήταν η τελευταία παρτίδα που έπαιξε στη ζωή του» συνεχίζει ο βιβλιοπώλης.
«Όταν άρχισε να γίνεται θαμώνας στο μαγαζί μου, στις αρχές μερικοί παπαράτσι, κυρίως ξένοι, έμαθαν ότι συχνάζει εδώ και τον περίμεναν με μηχανές και κάμερες. Αρνιόταν να βγει έξω μέχρι να φύγουν, αρνιόμουν και εγώ να τους μπάσω μέσα, αφού με παρακαλούσε να τους διώξω. Σιγά σιγά τα παράτησαν ή τον ξέχασαν, δεν ξέρω».

Ο Μπράγκι Κρίστιονσον θυμάται πως ο μοναχικός γερο-Αμερικανός ένιωθε σαν στο σπίτι του μέσα στις στοίβες με τα βιβλία, αν και στην πρωτύτερη ζωή του δεν είχε γνωρίσει άλλα βιβλία παρεκτός από τα σκακιστικά. Ηρεμούσε και πολλές φορές αποκοιμιόταν πάνω τους. Οι δυο άνδρες είχαν γίνει φίλοι, αλλά δεν μιλούσαν σχεδόν ποτέ για το σκάκι, το οποίο εξάλλου δεν ήταν και στα ενδιαφέροντα του Μπράγκι. Αντιπαθούσε θανάσιμα τους δημοσιογράφους και τους φωτογράφους, έβριζε τους πρώην συμπατριώτες του, αλλά ποτέ δεν αρνιόταν αυτόγραφο σε απλούς ανθρώπους που είχαν μάθει το στέκι του και ερχόντουσαν να του σφίξουν το χέρι.
«Λένε πως υπήρξε εκκεντρικός ή και σχιζοφρενής. Στο τέλος της ζωής του, όσο πρόλαβα να τον γνωρίσω εγώ, ήταν απλώς ένας γερασμένος άνθρωπος, λίγο επιφυλακτικός και φοβισμένος, αλλά εύθραυστος και οπωσδήποτε καταδεκτικός. Αυτό μόνο.»
(προσαρμογή από το portal http://www.skessuhorn.is/. Ευχαριστώ την Y. για τη μετάφραση από τα ισλανδικά προς τα αγγλικά που μου έστειλε)

Καλό σου Ταξίδι Bobby

Ο χορός της καρδιάς και της ψυχής

Το κορίτσι η Ma Li ήταν επαγγελματίας με πολλά υποσχόμενη καριέρα ως μπαλαρίνα όταν έχασε το δεξιό της χέρι της σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1996.
Ήταν μόνο 19, το πολύ όμορφο αγόρι που είχε εκείνη την εποχή την εγκατάλειψε . Προσπάθησε να σκοτωθεί αυτό που την έκανε να σωθεί ήταν μόνο η σκέψη από τους γονείς της. Η αγάπη της για τους γονείς της της έδωσε τη δύναμη για να ζήσει.

Έμαθε πώς να ζει τη ζωή της ανεξάρτητα. Έμαθε πώς να γράφει τα κινέζικα υπέροχα και πώς να κάνει πολλά πράγματα συμπεριλαμβανομένου του να χτενίζει τα μαλλιά της, τα οποία έπρεπε να κόψει από το μέση-μήκος .
Έμαθε να μαγειρεύει και να πλένει τα ρούχα της...

Σε μερικούς μήνες άνοιξε το μικρό βιβλιοπωλείο της.
Πέντε χρόνια αργότερα το 2001, κλήθηκε για να διαγωνισθεί στον 5ο εθνικό ειδικό διαγωνισμό τέχνης εκτέλεσης για άτομα με αναπηρίες και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο.
Εκείνη η επιτυχία της έδωσε την ελπίδα να επιστρέψει στο αγαπημένο είδος το μπαλέτο.
Το 2002, ένας όμορφος 20-χρονών νεαρός άνδρας (Li, Tao) την ερωτεύτηκε τρελλά.
Η προηγούμενη εμπειρία της την έκανε να τον απομακρυνθεί από αυτόν από φόβο μήπως πληγωθεί πάλι.
Αφότου εξαφανίστηκε στο Πεκίνο, εκείνος την έψαξε παντού παρά τις δυνατές αντιρρήσεις και τον εμπαιγμό των γονέων του.
Την βρήκε τελικά σε μπαρ όπου εκείνη εργαζόταν. Δεν έχουν χωριστεί ποτέ από τότε.

Το 2002 λοιπόν, ήταν μια εποχή πολύ δύσκολη γιατί η επιδημία SARS είχε επηρεάσει ακόμη και τα θέατρα που ήταν κλειστά.
Το 2004, πήρε μια άδεια για να είναι ο νόμιμος πράκτορας της και προσπαθούσε να την βοηθήσει να αναπτύξει μια καριέρα όπως της άρμοζε. Σε μια κρύα νύχτα με χιόνι, όταν βρίσκονταν ξυλιασμένοι και οι δυο τους σε μια υπόγεια διάβαση για να περιμένουν την ανατολή του ήλιου προκειμένου να πάρουν το λεωφορείο μετά από μια κουραστική ημέρα σε κάποια κινηματογραφικά γυρίσματα που τα είχαν σαν συμπλήρωμα εισοδήματος, εκείνη είχε ξαφνικά την εσωτερική ώθηση να χορέψει στο χιόνι μαζί του.

Είχε χρησιμοποιήσει το χορό της για να του πει την ιστορία της τόσα πολλά χρόνια πριν από και αυτή τη φορά, μετά από "το χορό τους" που τελείωσαν, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι ΑΥΤΌ πρέπει να είναι η μοναδική απόδοσή της, το "σενάριο" για τον χορό της.

Τον Σεπτέμβριο του 2005, πήγε κατευθείαν σε έναν 21-χρονών νεαρό άνδρα (Zhai, Xiaowei). Εκπαιδευόταν για να είναι ποδηλάτης για τους εθνικούς ειδικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν είχε χορέψει ποτέ πριν. Σκαρφαλώνοντας σε ένα τρακτέρ όταν ήταν 4 ετών , έπεσε από αυτό και έχασε το αριστερό πόδι του.
Ο μπαμπάς του τον ρώτησε,
- Ο γιατρός είπε ότι θα πρέπει να κόψει το πόδι σου. Φοβάσαι;"
Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που θα ήταν τόσο διαφορετικό έτσι είπε όχι.
Ο μπαμπάς του του είπε, " πρόκειται να αντιμετωπίσεις πολλές προκλήσεις και οι δυσκολίες στη ζωή, αυτό σε φοβίζει;"
Το παιδί ρώτησε,
- Τι είναι" προκλήσεις και δυσκολίες;" Είναι καλά?;"
Ο μπαμπάς του γέλασε μαζί με τα δάκρυα του,
- Ναι, είναι κάτι όπως οι αγαπημένες καραμέλες σου. Πρέπει ακριβώς να τρως ένα κομμάτι σε έναν χρόνο!"
(Έπειτα ο μπαμπάς του έτρεξε από το δωμάτιο πνιγμένος στα δάκρυα.)
Έτσι ήταν και παρέμεινε ένας πολύ αισιόδοξος και αθλητικός τύπος με μια μεγάλη αίσθηση του χιούμορ.
Είχε δοκιμάσει το άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, κατάδυση, κολύμπι, και προπονούνταν εν αλλάξ σε όλα αυτά. Ο Προπονητής του πίστευε ότι θα ήταν σε θέση να πάρει 2-3 χρυσά μετάλλια στα εθνικά ειδικά παιχνίδια Ολυμπιακών Αγώνων.
(Στην τηλεοπτική συνέντευξη, μπορείτε να τον δείτε μια γέφυρα με τη μεγάλη ευκολία!)

Αρχικά δεν κατάλαβε πώς θα μπορούσε ο ίδιος "να χορέψει," και τι σήμαινε ακριβώς αυτό. Έτσι η Λι τον προσκάλεσε για να την δει "μαζί" με έναν άλλο χορευτή.
Θεώρησε ότι βρήκε μια τέλεια ψυχή στη σκηνή και συμφώνησε να της δώσει μια ευκαιρία να δει
Η Λι και ο Tao τον φρόντισαν όπως το νεώτερο αδελφό τους και έμεναν κάτω από την ίδια στέγη κατά τη διάρκεια του περισσότερο από 1 έτους εντατικών μαθημάτων και πρακτικής σε κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ ο Zhai.

Κανείς δεν θα ήταν σε θέση να φανταστεί το είδος προκλήσεων και δυσκολιών που αντιμετώπισαν. Ο Zhai δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ χορευτικό υπόβαθρο και παράλληλα ήταν τελειομανής. Υπάρχουν πολλές σχετικές ιστορίες.
Το πόσο πολύ τελειομανής ήταν το δείχνει η ακόλουθη μικρή ιστορία. Για μια συγκεκριμένη "πτώση", την επανέλαβε και προσγειώθηκε στο σκληρό πάτωμα περισσότερες από 1000 φορές!!!
Αυτό σήμαινε ότι για να νιώσει ότι μπορούσε να το κάνει με τον ακριβή τρόπο που ήθελε την συγκεκριμένη κίνηση, άρχισαν στις 8 π.μ. και πήραν την πρώτη επιτυχή κίνηση αμέσως μετά από 8 μ.μ.!
Το μόνο που έκαναν ήταν να εκπαιδεύεται στην πρακτική από 8 π.μ. σε 11 μ.μ. κάθε μέρα χωρίς να παίρνουν χρήματα απο πουθενά εως τις αρχές του 2007...

Το υπόλοιπο είναι ιστορία.
Τον Απρίλιο ήταν ένα ζευγάρι από τους finalists μεταξύ 7000 ανταγωνιστών στον 4ο διεθνή διαγωνισμό χορού για άτομα με ειδικές ανάγκες ( CCTV )

Είναι την πρώτη φορά που ζευγάρι από άτομα με ειδικές ανάγκες μπήκαν σ΄αυτόν. Κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο με το υψηλό αποτέλεσμα 99,17 και χωρίς να αναφερθούν οι υψηλότερες δημοφιλείς ψηφοφορίες ακροατηρίων.

Έγιναν ένα στιγμιαίο εθνικό σύμβολο.

Το πιό πάνω κείμενο είναι της Ελίνας μιάς συμμετέχουσας στο ειδικό portal του Χρήστου
Αποτελεί μετάφραση της ίδιας από ξένη πηγή της ιστορίας των δύο αυτών παιδιών η οποία την συγκλόνισε. Επίσης έψαξε και βρήκε και το πιό κάτω video των παιδιών επί σκηνής.
ΔΕΙΤΕ το, και προσέξτε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει αναπηρία πάνω σ'αυτά τα τσακισμένα κορμιά!! Μόνο έκφραση συναίσθημα, αρμονία.
Προσέξτε εκτός από την έκφραση των σωμάτων... και την έκφραση στα πρόσωπά τους, αλλά και τον αντίκτυπο στα πρόσωπα των θεατών!!
Τέτοια έκφραση πρέπει να είχε και το δικό μου πρόσωπο, και τέτοια δάκρυα ένοιωσα να υγράινουν τα μάτια μου!!

Καθηγητής ετών 57

Κάνει κρύο , παρά τον λαμπερό ήλιο…
Έχω αράξει το μηχανάκι στην πύλη και προχωράω στον χαλικόστρωτο διάδρομο του κήπου…
Κανείς στον κήπο. Οι τρόφιμοι κρυώνουν.
Μπαίνω στο κτίριο, ανεβαίνω στον πρώτο όροφο.
Είναι όλοι εκεί! Παίρνω το καλωσόρισμά τους από τα απλανή μάτια τους και ψάχνω την γνώριμη φιγούρα που στην γωνιά, σκυμμένος επάνω από κάποιες λευκές κόλες χαρτί παλεύει (προφανώς πολλή ώρα τώρα) να συντάξει μία και μοναδική λέξη.
Ας του δώσουμε ένα όνομα για να συνεννοούμαστε. Όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις δικαιούνται να έχουν ένα όνομα …
Ας τον πούμε λοιπόν …Όθωνα.
- Καλημέρα Όθωνα! Χρόνια πολλά !
- Φίλε μου ! Αδελφέ μου !
Φωτίστηκε η φάτσα του! Και μόνο γι αυτήν την εικόνα , αξίζει η διαδρομή μέχρι το ..ίδρυμα…
Κάτσαμε στην γωνιά , είπαμε τα δικά μας (τα δικά του δηλαδή, όπως αυτός μπορεί να τα εκφράσει), κάψαμε 5-6 τσιγάρα μαζεμένα, μου μιλάει και μου δείχνει μια ζωγραφιά που έχει φτιάξει για μένα (μία «παιδική» ζωγραφιά σαν και τις υπόλοιπες που μου δίνει κάθε φορά που πάω και που τις φυλάω σαν φόρο τιμής στην χαμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή του).

Η ώρα έχει περάσει και μάλλον πρέπει να φύγω.
- Α! Ο κύριος καθηγητής ! Να σας συστήσω τον φίλο μου και παλιό μου συμμαθητή τον Μάνο !

Μπροστά μου ένας αδύνατος, μετρίου αναστήματος ανθρωπάκος. Πεντακάθαρος , με περιποιημένο το μουσάκι του , τυλιγμένος σε ένα παλιό αλλά φροντισμένο παλτό , κρατά στα χέρια του ένα ντοσιέ.
Καθηγητής Πολυτεχνείου, ετών 57 όπως μου συστήθηκε , πριν 15 χρόνια… δεν άντεξε και από τότε είναι εδώ μέσα.
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ !!!!!!!!! Έτσι μου είπε! Έτσι το βίωσε!
Δεν άντεξε …….
Ο λόγος του συγκροτημένος, είναι φανερό ότι δεν λέει ψέματα. Είναι μία παραφωνία ανάμεσα στους άλλους τροφίμους.
Ευγενέστατος!
Μιλάμε και οι τρεις (ο καθένας στην δική του συχνότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά κάτι βγαίνει).
Ξαφνικά ο κος καθηγητής σταματά να μιλά στην μέση μίας φράσης του. Το βλέμμα του πετρώνει συγκεντρωμένο σε κάποιο (απροσδιόριστο σε μένα) σημείο…. Τόσο άδεια μάτια δεν έχω ξαναδεί ! Λίγο σάλιο τρέχει από την άκρη των χειλιών του.

Τα έχω παίξει! Δεν ξέρω τι να κάνω! Ρίχνω μια ματιά στον Όθωνα. Σαν να μην συμβαίνει τίποτε!
Σε λίγο ο κος καθηγητής ξανάρχεται στην πραγματικότητα. Ζωηρεύει το βλέμμα του.
Με κοιτάει (λίγο περιπαιχτικά , η μου φαίνεται ;; ), σκουπίζει το στόμα του με ένα καθαρό, άψογα διπλωμένο μαντήλι και συνεχίζει την κουβέντα από εκεί που την είχε αφήσει.
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να φύγω.
Με συνοδεύουν μέχρι την έξοδο του κτιρίου. Ένα σταυρωτό φιλί από τον Όθωνα και μία θερμή, δυνατή, ειλικρινή χειραψία από τον κο καθηγητή.
Τους αφήνω ! Τον Όθωνα να γυρίσει στην στίβα με τις λευκές σελίδες μπας και καταφέρει να συντάξει εκείνη την μοναδική λέξη και τον κο καθηγητή να βουτήξει στο ντοσιέ του με τις εκθετικές , τα ολοκληρώματα , τα θεωρήματα…..

Κάθε φορά φεύγω από εκεί μέσα κομμάτια. Προχθές όμως …..

Κινδύνεψα μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Καβάλα στην μηχανή , αφηρημένος , συγχυσμένος , με σφηνωμένα τα ακουστικά του i-pod στα αυτιά μου και την ένταση στο φουλ με τους pink floyd να με καλούν: «welcome my son… welcome to the machine».

Χαμένες ψυχές , χαμένα μυαλά , χαμένες ζωές.
Πλούσιος και φτωχός, μορφωμένος και αμόρφωτος, βρώμικος και καθαρός.
Πεταμένοι και ξεχασμένοι αχταρμάς σε ένα «ίδρυμα»….

Γραμμένο από τον Μάνο σε μιά ανάρτηση του φόρουμ του εναλλακτικού πόρταλ αναπηρίας του Χρήστου από τον Βόλο

Αρμένικα παραμύθια με την Νυχτερινή Κιβωτό

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 θυμάμαι μία διαφήμιση στην τηλεόραση σχετική με ούζο αν θυμάμαι καλά- λίγη σημασία έχει. Σημασία έχει το μουσικό κομμάτι που έντυνε εκείνη την διαφήμιση.
Μελωδία που σου έμενε,... ρυθμικά θύμιζε κάτι από Αιγαίο και νησιά, αλλά τα όργανα, σου έβγαζαν αμέσως από το μυαλό αυτή τη σκέψη. Αλλης χώρας άλλοι ήχοι, άλλα κρουστά!
Μετά από λίγο καιρό η Ελευθερία Αρβανιτάκη κάνει μεγάλη επιτυχία ,που έχει γίνει πλέον διαχρονική με το "Δυνατά Δυνατά". Κάτι μου θυμίζει μόλις το ακούω και σχεδόν αμέσως διαπιστώνω ότι είναι η μελοποίηση της μελωδίας του κομματιού της διαφήμισης. Σύντομα αγοράζω τον δίσκο της Ελευθερίας, και γιατί μου αρέσει σαν τραγουδίστρια και για το "Δυνατά" που έτσι ή αλλιώς είναι ωραίο τραγούδι ,αλλά πιό πολύ για να βρώ τον συνθέτη εκείνου του κομματιού.

Είναι η εποχή του ψαξίματος και της μουσικής μου ωρίμανσης προς το χάος κεφάλαιο που λέγεται Ethnic, ή traditional ή Global ή δεν ξέρω πώς αλλιώς, με όλες τις μεταμοντέρνες παραλλαγές. Μόδα που έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο , και καλώς βέβαια, και που δεν βλέπω τον λόγο γιατί να σταματήσει.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν έγινε η πρώτη γνωριμία μου με τους Night Ark, την νυχτερινή κιβωτό ενός τετραμελούς jazz, ethnic fusion σχήματος Αρμένικης καταγωγής όνομα εμπνευσμένο υποθέτω από το πιό ψηλό όρος, σήμα κατατεθέν της Αρμενίας, το ιστορικό, θρυλικό θα έλεγα, Αραράτ.

Ηχοι με βάση το Ούτι του Haig , διανθισμένα από τα κρουστά και την φωνή του Arto και χρωματισμένοι με τις jazz πινελιές επιλογή ασφαλώς αλλά και επικρότηση της μουσικής ιδιοφυιάς των μουσικών του σχήματος.
Ανακάλυψα έκ των υστέρων ότι οι μουσικοί αυτοί είχαν διάφορες συνεργασίες με Δυτικούς καλλιτέχνες όπως ο μπασίστας Marc Johnson, ζωντανές εμφανίσεις με την φημισμένη τουρκάλα τραγουδίστρια Sezen Akcu, την δικιά μας Ελευθερία Αρβανιτάκη κ.ά
Οπως καταλαβαίνετε οι Night Ark και τα μέλη τους μετά την διάλυση του σχήματος έγιναν πολύ γνωστοί και αγαπητοί στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα η χώρα μας σχεδόν να γίνει καλλιτεχνικά η δεύτερη πατρίδα τους.

Για την ιστορία να πω ότι το κομμάτι της διαφήμισης, δηλ το αυθεντικό του"Δυνατά" είναι το "Homecoming" που μπορείτε να το ακούσετε από το best "Treasures".
Ακόμα θέλω να μοιραστώ την ιδιαίτερη μουσική της Αρμενίας, μιά μουσική με θλίψη και με κρυφή χαρά, από ότι διαθέτω προς το παρόν.
O δίσκος "Onno" είναι αφιερωμένος στον αδελφό του Arto που σκοτώθηκε πρόωρα σε αεροπορικό δυστύχημα. ακούστε τον και θα καταλάβετε!

Υ.Γ
Δεν ξέρω αλλά ασυναίσθητα τους Night Ark τους αντιπαραβάλλω με τους δικούς μας Mode Plagal που παίζουν jazz fusion βασισμένη στο κλαρίνο και στα σαξόφωνα πάνω σε παραδοσιακά Ελληνικά πατήματα.
Αλλά για αυτούς θα επανέλθω σαν μουσικοθεραπεία σε άλλο post

Εγώ μόνον το κάροτσάκι μου ήθελα να μου εγκρίνουν...όχι να πάρω ραντεβού...

Βρισκόμουνα στο ΙΚΑ της περιοχής μου προχθές το πρωί, για να περάσω από καταλληλότητα το νέο μου καρότσι. Να εγκρίνει δηλαδή ο "αρμόδιος γιατρός" αν το καροτσάκι που "Εγώ" διάλεξα και που "Εγώ" προκειται να καβαλήσω, είναι κατάλληλο και κατόπιν να υπογράψει για να εγκριθεί η δαπάνη.
Τέλος πάντως ρωτάω σε ποιό γραφείο βρίσκεται ο τάδε γιατρός? -γιατί ξέρετε στο ΙΚΑ της περιοχής μου μπορεί μία πόρτα να γράφει "Δερματολογικό" ας πούμε και μέσα να εξετάζει- αν λέγεται εξέταση- γυναικολόγος!
Μου λέει " Στο βάθος του διαδρόμου στην πόρτα ανάμεσα από τα δύο "Οδοντιατρεία"
Πηγαίνω και περιμένω, και μην έχοντας τί να κάνω παρατηρώ γύρω μου.

Πολύς κόσμος εκείνη την ημέρα, ένας περιρέων εκνευρισμός πλανάται παντού. Γριές και γεροντάκια, περιμένουν υπομονετικά να τους γράψουν τα φάρμακά τους, πάντα κατόπιν ραντεβού, Γιατροί ανοίγουν και κλείνουν πόρτες με υφος και χαριεντιζόμενοι μεταξύ τους. Τους ξεχωρίζεις μόνον από αυτό και όχι από μιά τυπική άσπρη μπλούζα. (Ααα! όλα κι όλα αυτή που θα μας δόση το κύρος και την αυστηρότητα, το απόγευμα στο ιδιωτικό ιατρείο)
Που και που βλέπεις και μερικούς εκπροσώπους εταιριών με την κλασσική γραβάτα και το κουστουμάκι, με το βαλιτσάκι στο χέρι, ψάχνοντας και αυτοί για δικούς τους λόγους τους γιατρούς. Αυτοί μάλιστα χώνονται ταυτόχρονα με τους ασθενείς του ραντεβού στο γραφείο των γιατρών! Ετσι το ξεπέταγμα του ασθενούς γίνεται πιό γρήγορα αφού η συζήτηση με τον αντιπρόσωπο έχει περισσότερο ενδιαφέρον και περιεχόμενο.

Εκεί που καθόμουνα κανα δυό φορές με ρώτησαν κάποιοι. "Εσείς τι νούμερο έχετε για ραντεβού?"
"Εγώ δεν είμαι για φάρμακα, εδώ "τους λέω
"Είμαι για μιά έγκριση του καροτσιού μου" . Κοίταγμα με ουδέτερο βλέμμα χωρίς σχόλιο.

Δεν ήταν η πρώτη φορά αυτή, αλλά η τελευταία. Την προηγόυμενη που πέρασα από Ορθοπεδικό για να γράψει το παραπεμπτικό, και την άλλη για να περάσω από επιτροπή που θα εγκρίνει την αγορά του αμαξιδίου, πάλι με ρώτησαν διάφοροι αν είχα ραντεβού και με ποιόν. Ολα μεσα στο ΙΚΑ περιστρέφονται γύρω από ένα ραντεβού!!Κυριαρχεί ο τρόμος του ραντεβού.
"Περάστε από το γραφείο και βγάλτε ραντεβού"
"Οχι! κυρία μου δεν μπορώ να σας δεχθώ χωρίς ραντεβού!"
και άλλα τέτοια φαιδρά!

Φυσικά όλοι αυτοί που με ρώτησαν αν έχω ραντεβού, απλά έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το άτυπο πρωτόκολλο της προτεραιότητας ενός ΑμεΑ, και την πινακίδα που υπάρχει παμτού "Τα Ατομα με Αναπηρία, προηγούνται"

Παρατηρώντας λοιπόν, παρατηρώ και τα δύο εκατέρωθεν οδοντιατρεία.
Στο ένα αριστερά δεν υπάρχει ασθενής αλλά μάλλον δύο γιατροί (αγνώστου ειδικότητας), που μιλάνε μεταξύ τους.
Στο άλλο υπάρχει ένας γιατρός ψαρομάλλης ηλικίας πενήντα φεύγα, που έχει καθηλωμένο στο κάθισμα έναν γεράκο.
Είναι χωρίς μπλούζα και δεν φοράει γάντια καθώς ασχολείται μέσα στο ανοικτό στόμα του ασθενούς. !! Κάποια στιγμή αφήνει ακίνητο τον γεράκο με το στόμα ορθάνοικτο και πηγαίνει στην άλλη πόρτα όπου βρίσκονται οι άλλοι δύο, για να πάρει ένα εργαλείο που το κρατάει σαν ξυλουργός στο χέρι του. Το βάδισμά του άτονο βαριεστημένο και αργό.
Μέχρι να γυρίσει πίσω παρατηρώ το υποτιθέμενο οδοντιατρείο.
Παμπάλαιο κάθισμα με κάτι που θυμίζει πεντάλ στο πάτωμα, παρωχημένη χειρουργική λάμπα από πάνω που ελάχιστα πρόσθετε στο φώς της μέρας που έμπαινε από τα παράθυρα. Δίπλα του ένας παλιός θολός λευκός οβάλ εμαγιέ νεροχύτης, πτυελοδοχείο .
Σε λίγο και λίγο πριν τελειώσουν τα ραντεβού του ορθοπεδικού, βγαίνει ο γεράκος κρατώντας την παλάμη μπροστά στο στόμα του!

Ο ορθοπεδικός ασχολείται μαζί μου, και με το καινούργιο καροτσάκι που είναι τυλιγμένο στις ζελατίνες του, δηλώνοντας ολίγον άσχετος με αυτά γιατί σημειωτέον αντικάθιστα κάποιον άλλον συνάδελφό του, που λείπει για οικογενειακούς λόγους.
Αντιδρά λίγο γιατί η τιμή του φαίνεται υψηλή!! (η ημιμάθεια βλέπετε είναι χειρότερη απ'την αμάθεια).
Αρχίζω περιεκτικά να του εξηγώ για την ελαφριά κατασκευή, το ειδικό κράμα αλουμινιόυ που το κάνει ελαφρύ. Το πώς διπλώνεται για να μπορώ να το φορτώνω στο αυτοκίνητο κλπ κλπ . Ευτυχώς δείχνει να καταλαβαίνει αλλά υπάρχει πρόβλημα για το πώς θα συντάξει την έκθεση.
Πάμε σε έλλον συνάδελφό του που γνωρίζει, μετά όλοι μαζί ψάχνουν την έγκριση ,στα γραφεία της πρώτης επιτροπής, και μπαίνει επι τέλους η υπογραφή και η σφραγίδα.
Αντε μετά στις παροχές να τυπώσουν το ειδικό έντυπο παροχών και εξόδων για το ταμείο.
Επειδή όμως τα λεφτά είναι πολλά τρέχα και στον διευθυντή για άλλη σφραγίδα, και ξανά στην προισταμένη παροχών.
Τέλος στο ταμείο, και ο αντιπρόσωπος και εγώ πάιρνουμε στο χέρι την πολυπόθητη επιταγή.

Αυτά από τον μεγαλύτερο ασφαλιστικό φορέα της Ελλάδας.
Να τον χαιρόμαστε.