Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007

φεστιβάλ ΕΜΟΤΙΟΝ PICTURES (Νέο Μουσείο Μπενάκη, 16-18 Ιουνίου 2007)

Κάτι πολύ ενδιαφέρον στο θεματικό ντοκυμαντερ γίνεται το ερχόμενο τριήμερο ΠΣΚ
Μεταφέρω από το site της Αναπηρίας Τώρα

Με αφορμή το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με θέμα την Αναπηρία ΕΜΟΤΙΟΝ PICTURES, η Θεματική Βραδιά παρουσιάζει αξιοθαύμαστους ανθρώπους στο στούντιο, αλλά και δυο εξαιρετικά ενδιαφέροντα ντοκυμαντέρ, που δείχνουν ότι πραγματικά, όταν υπάρχει θέληση, η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο για τίποτα…
Πολλά τέτοια ντοκυμαντέρ θα προβληθούν στο φεστιβάλ ΕΜΟΤΙΟΝ PICTURES, που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, στο Νέο Μουσείο Μπενάκη, 16-18 Ιουνίου 2007. Το Φεστιβάλ είναι μη κερδοσκοπικό και διοργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας - Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το EMOTION PICTURES θα πραγματοποιηθεί παράλληλα με το 2ο Διεθνές Συνέδριο «Άτομα με Αναπηρία και Μ.Μ.Ε.».

Στο πλαίσιο της εκπομπής θα προβληθεί το ντοκυμαντέρ:
«Έλεν Κέλερ: Μια Λαμπερή Ψυχή» («Shining Soul: Helen Keller’s Spiritual Life and Legacy » της Penny Price, 2006, Διάρκεια: 57’)

Έτος 1880…χρονολογία ενταγμένη σε μια εποχή όπου οι παρωχημένες αντιλήψεις του κόσμου, οι επιστήμες και η διδασκαλία παραμένουν υποβαθμισμένες. Οι συνθήκες αυτές συνεπάγονται τη διαμόρφωση ενός πλαισίου κατά κανόνα ακατάλληλου να κατανοήσει, να εντάξει και να βοηθήσει τα άτομα με αναπηρία. Αντιθέτως, αυτό που «επιτυγχάνει» είναι να τα φέρει αντιμέτωπα με ποικίλες δυσκολίες, αδιαφορία και τελικά απομόνωση.

Το χρόνο αυτό γεννήθηκε και η Έλεν Κέλερ (1880-1968). Ένα κορίτσι, που πριν τα δύο της χρόνια προσβλήθηκε από μια ασθένεια που την άφησε τυφλή και κωφάλαλη. Ένα κορίτσι που κατάφερε να φτάσει, παρά τις αντίξοες συνθήκες, σε ένα επίπεδο εξέλιξης που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Η «ηρωίδα των τυφλών», όπως έχει μείνει γνωστή, ανέτρεψε την προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής της, αλλά και έβγαλε τις παρωπίδες αυτών που θεωρούσαν ότι η δύναμη της ψυχής δεν μπορεί να ξεπεράσει τις σωματικές δυσκολίες.

Στο φακό του Shining Soul, ο συγγραφέας και εκπαιδευτικός Jean Houston, καταθέτει ότι «Αυτή η λαμπερή γυναίκα, αυτή η προσωπικότητα με τον τόσο έντονο συναισθηματισμό και ενδιαφέρον για τους πάντες και τα πάντα, ήταν μάλλον ο πιο ολοκληρωτικά ζωντανός άνθρωπος που έχω γνωρίσει». Δεν είναι τυχαίο και ότι το περιοδικό “Time” την κατατάσσει μεταξύ των 100 σημαντικότερων προσωπικοτήτων του 20ου αιώνα.

Αυτό το ντοκιμαντέρ της Penny Price αναδεικνύει την πνευματικότητα της Έλεν Κέλερ, τα χαρίσματα της, την αστείρευτη δύναμη της και την προσφορά της στους συνανθρώπους της. Παρουσιάζει τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής της και τα άτομα που την βοήθησαν να φτάσει ως εκεί που έφτασε.

Η Ανν Σάλιβαν Μέισι, είναι η δασκάλα που έμαθε την Έλεν να ψηλαφεί τα αντικείμενα και να τα συνδέει με λέξεις, τις οποίες έπειτα σχημάτιζε στην παλάμη. Αυτός ο κώδικας επικοινωνίας που της δίδαξε η Ανν Σάλιβαν, άνοιξε στην Έλεν την πρώτη πόρτα επικοινωνίας με τους γύρω της. Μέχρι το 1890, είχε καταφέρει και να μιλήσει, χάρη στη δασκάλα Σάρα Φούλερ. Μετά και την αποφοίτηση της από το κολέγιο Radcliffe, η Έλεν άρχισε να γράφει βιβλία για την αναπηρία και να αγωνίζεται για την κοινωνική στήριξη των ατόμων με αναπηρία. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε αυτά. Ο μεγάλος ζήλος της για τη ζωή, οδήγησε στην ενασχόληση της με τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής της, τα οποία συχνά ανέφερε στις διαλέξεις και τα ταξίδια της. Η αγάπη της για τα άτομα με αναπηρία και τον άνθρωπο γενικότερα, προσέδωσε τόση δύναμη στο λόγο της, ώστε η απήχηση του δεν έφτανε μόνο σε αυτούς για τους οποίους αγωνιζόταν, αλλά μέχρι και σε Προέδρους και πολιτικούς των ΗΠΑ αλλά και πολιτικούς άλλων κρατών.

Το Shining Soul, αποθεώνει τη νίκη της ανθρώπινης ψυχής, όταν η τελευταία υπερβαίνει τις σωματικές δυσκολίες. Περιλαμβάνει συνεντεύξεις εξεχουσων προσωπικοτήτων και μαρτυριών, όπως του Erik Welhenmeyer, του πρώτου τυφλού άντρα που ανέβηκε το Έβερεστ και της Heather Whitestone, της πρώτης κωφής αμερικανίδας νικήτριας του διαγωνισμού ομορφιάς.

Αμέσως μετά τις ειδήσεις των έντεκα, θα προβληθεί το ντοκυμαντέρ:

«Αιγαίου Κύματα» του Αντώνη Ρέλλα
(Παραγωγή: Αντώνης Ρέλλας, Γιώργος Κουρμούζας, Οργάνωση Παραγωγής: Στέλιος Χατζόπουλος, Ειδικός σύμβουλος: Αντώνης Σκορδίλης, Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Παναγόπουλος, Νίκος Κονιτσιώτης, Μιχάλης Καρβούνης, Υποβρύχιες Λήψεις: Στέλιος Παπάζογλου, Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικηφόρος Θεοχάρης, Ήχος: Κιάρα Καλουντζή, Φωτογράφος: Γιώργος Βεντούρης, Πρωτότυπη Μουσική: Κωνσταντίνος Β, 2005, Διάρκεια: 70’)

«Αιγαίου Κύματα» σημαίνει πάλη με τα κύματα της ζωής, πάλη με τις αντιξοότητες της αναπηρίας, προσπάθεια, προσπάθεια ξανά και ξανά, πείσμα, ψυχή, αισιοδοξία, όραμα, αξιοπρέπεια, και τελικά ουσιαστική νίκη σε έναν αγώνα που αντίπαλος είναι η δική μας προκατάληψη, η αντίληψη των αρτιμελών σε σώμα και νου, ότι τα άτομα με αναπηρία δεν είναι πλασμένα για μεγάλα κατορθώματα…

Έναυσμα για τη δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ, του σκηνοθέτη, παραγωγού και σεναριογράφου Αντώνη Ρέλλα, ήταν η καταγραφή μιας προσπάθειας πέντε παραολυμπιακών αθλητών, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού για τα άτομα με αναπηρία, εν΄ όψη των Παραολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Το εγχείρημα αυτό, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της 20ης και 25ης Σεπτέμβρη του 2003, πήρε τη μορφή του κολυμβητικού διάπλου Σουνίου – Μήλου, μιας απόστασης περίπου 150 χιλιομέτρων!!

Οι πέντε «Αιγαιαθλητές» όμως – πρωταγωνιστές του θαλάσσιου μαραθωνίου που ονομάστηκε «Αιγαίαθλον», έκαναν, εν αγνοία τους, τον Αντώνη Ρέλλα να συνειδητοποιήσει ότι αυτοί οι πέντε είχαν παραπάνω πράγματα να δείξουν… Έτσι η πορεία μαζί τους δεν τελείωσε στις θάλασσες της Μήλου. Ο Αντώνης τους ακολούθησε μέχρι την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, καταγράφοντας τις πεισματικές τους προσπάθειες, τις καθημερινές τους προπονήσεις. Όπως τονίζει ο ίδιος –επίσης άτομο με αναπηρία:

«Όταν έμαθα για το εγχείρημα πίστεψα ότι αυτή ήταν μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία, για να ανατραπεί ο μύθος περί αναπηρικής δυστυχίας, ο οποίος υπάρχει στη χώρα μας, και γενικότερα υπάρχει σε όλο τον δυτικό πολιτισμό, που θέλει τους ανθρώπους με αναπηρία a priori δυστυχισμένους, καταραμένους, κ.ο.κ. Έτσι λοιπόν το ντοκιμαντέρ αυτό ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να μιλήσω με αποδείξεις, με ντοκουμέντα, για τους ανθρώπους με αναπηρία κυρίως αλλά και για τους αθλητές με αναπηρία, και για τους αθλητές με αναπηρία γιατί ουσιαστικά δεν διαφέρουν από τους αρτιμελείς αθλητές, αφού αγωνίζονται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, προπονούνται με τον ίδιο τρόπο».

Το ντοκιμαντέρ αυτό, καταρρίπτει πολλούς μύθους για άπραγους αναπήρους και επιδεικνύει μια αξιοπρεπή προσέγγιση των ιδίων, των κατορθωμάτων τους, της εντυπωσιακής προσωπικής ιστορίας και ζωής του καθενός. Γιατί, όπως τονίζεται σε ένα σημείο του ντοκιμαντέρ:
«έρωτας είναι η ζωή, ποτέ δεν ματαιώνεται, και είναι όμορφη όπως και να ‘ναι».
Η ταινία έχει διακριθεί στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Ανεξάρτητων Δημιουργών (Οκτώβριος 2005). Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2005), κέρδισε το βραβείο καλύτερης Μεσογειακής ταινίας. Επιπλέον, στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Παραολυμπιακών Ταινιών στη Βουδαπέστη - Budapest bridge (2006), απέσπασε το βραβείο καλύτερης φωτογραφίας (Best Picture).

http://thematikivradia.ert.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: