Κάθε μέρα που μας δίνεται (Any given day) ή η αξία των όμορφων μικρών στιγμών

Κυριακή 29-Οκτ-2006

Η μοναδική μέρα του χρόνου που έχουμε κερδίσει κάτι παρα πάνω απ'την προηγούμενη. Μπορεί να είναι μια ώρα ύπνος, μπορεί να είναι μιά ώρα ξενύχτι, μιά ώρα περισσότερο κουβεντολόι, ...μια ώρα περισσότερο τρυφερές στιγμές με τον άνθρωπό μας.
Εγώ με την αετίνα μου διαλέξαμε χθές το βράδυ να σουλατσάρουμε λίγο στο Κολωνάκι και να πιούμε τελικά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο ΦΙΛΙΟΝ στη Σκουφά αφού πρώτα διασχίσαμε τον πεζοδρομο της Τσακάλωφ. Δεν είναι το Κολωνάκι ο καλύτερος τόπος για ένα αναπηρικό αμαξίδιο να κινηθεί αλλά και στους δύο μας αρέσει η ατμόσφαιρα με τις βιτρίνες και τον κόσμο που απολαμβάνει το ποτό και τον καφέ του στο DA CAPΟ και το κάνουμε κάποιες φορές, όπως χθές. Επί πλέον υπάρχει και το μόνιμο πρόβλημα στάθμευσης γι'αυτό πάντα διαλέγουμε Σαβατοκύριακα που τα καταστήματα είναι κλειστά. (Ετσι κι αλλιώς δεν είναι ο αγαπημένος τόπος για τα ψώνια μου).

Τι είναι ευτυχία τελικά? Ας μην το ψάχνουμε πολύ. Αυτές οι μικρές όμορφες ήρεμες στιγμές είναι που νοιώθουμε άνετα με τον άνθρωπό μας και που καλό είναι να τις ρουφάμε με όση περισσότερο λαιμαργία μπορούμε. Γιατί αυτές είναι που γεμίζουν τις μπαταριές μας για την καινούργια μέρα που έρχεται. Και η χθεσινή μέρα με τεχνικό ανθρώπινο τρόπο ήταν μιά ώρα παραπάνω για να απολάυσουμε.Ελπίζω να περάσατε όλοι το ίδιο καλά. Και να απολαμβάνετε με ευγνωμοσύνη κάθε μέρα καινούργια που σας δινεται.

Και να έχουμε/ετε βέβαια πάντα καλή υγεία

Μια παρτίδα σκάκι με τον Nigel Short

Το σκάκι πάντα ήταν για μένα ένα παιχνίδι διασκέδασης και εξάσκησης, αναφοράς.
Εντάξει εντάξει ξέρω θα μου πείτε υπάρχει και το τάβλι ειδικά εδώ στην Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά ξέρετε είναι σαν να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Πατάτες με ντομάτες ας πούμε. Εδώ θα τολμήσω κάτι πιό έντονο. Θα πω το τάβλι κρεμμύδι αλλά το σκάκι είναι το σκόρδο. Το κρεμμύδι το τρως και τις περισσότερες φορές μετά από λίγο, έστω και με βοηθειες μπορείς να απαλλαχθείς απο την παρουσία του, όμως το σκόρδο είναι το κάτι άλλο βρε παιδί μου αυτό θέλεις δεν θέλεις θα φύγει μόνο του.
Ετσι είναι είναι σχεδόν απίθανο να θυμάσαι μιά παρτίδα τάβλι. Ομως για πολύ καιρό μια παρτίδα σκάκι σε σημαδεύει θετικά αν κέρδισες, αρνητικά αν έχασες. Σε σημαδέυει με τα συναισθήματα που σου αφήνει. Αυτά μπορεί να είναι ενθουσιασμός αυτοεπιβεβαίωση (απαγορεύεται ο εγωισμός), απογοήτευση , θυμός προς τον εαυτό σου γι'αυτό που θα μπορούσες να κάνεις και δεν έκανες.Ποτέ όμως κάτι εναντίον του αντιπάλου σου. Απλά γιατί δεν φταίει αυτός που έχασες. Και ξέρετε γιατί?Γιατί το σκάκι είναι ίσως το μοναδικό παιχνίδι που αποκλείει τον παράγοντα τύχη. Είναι ένας ευγενής ανταγωνισμός μία διαρκής έντονη συνομιλία δύο εγκεφάλων που προσπαθούν να επικρατήσουν ο ένας πάνω στον άλλο με ότι εφόδια γνώσης διαθέτουν.
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο γιατί το θέμα της καταχώρησης είναι άλλο, απλά να προσθέσω ότι ένα μεγάλο πλεονέκτημα του παιχνιδιού είναι ότι μέσω της διεθνούς γραφής που έχει καθιερωθεί μπορούμε να κρατάμε και να διδασκόμαστε-ξαναπαίζοντάς τες-όποιες παρτίδες εμείς θέλουμε. Μία τέτοια είναι και αυτή που θα δούμε παρακάτω.

Συνέβη φέτος την Ανοιξη.
Η Ομάδα Μαθηματικού ενδιαφέροντος "ΦΙΛΟΙ του ΘΑΛΗ" είχε οργανώσει ένα θεματικό διήμερο στο νέο Μουσείο Μπενάκη, γύρω από το πως τα μαθηματικά επηρρεάζουν και παρεμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή, θέλοντας έτσι να δώσουν μιά άλλη διάσταση στην Επιστήμη αυτή,ώστε να την βγάλουν από το ξύλινο πλάισιο που μοιραία της είχε επιβληθεί όλα αυτά τα χρόνια. Ηταν ενδιαφέρον και για μένα εναν Φαρμακοποιό, κατάφερε να το διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο καθ'όλη την διάρκεια του διημέρου.
Για να πω πάντως την αλήθεια το δόλωμα για μένα ήταν το στρογγυλό τραπέζι στο τέλος της δεύτερης μέρας με θέμα "Σκάκι και Μαθηματικά" όπου κύριος παρουσιαστής ήταν ο Nigel Short γνωστός GM (grand maitre) στο χώρο, Βρεττανός ο οποίος έιναι παντρεμένος με ελληνίδα και ζει και αγωνίζεται εδώ και χρόνια στη χώρα μας.
Το κερασάκι ήταν ο προκαθορισμένος αγώνας simultane (ένας έναντίον πολλών) του N.Short με αν θυμάμαι καλά 30 σκακιστές διαφόρων δυναμικοτήτων.
Δεν έχασα την ευκαιρία, γιατί δεν αντιμετωπίzεις συχνά έναν παίχτη του επιπέδου GM.

Εν συντομία σε έναν τέτοιο αγώνα οι αντίπαλοι παίζουν όλοι με τα μαύρα ώστε ο μοναδικός αντίπαλος τους να έχει την πρώτη κίνηση. Οι παίχτες πρέπει να παίζουν την κίνησή τους μόνον όταν ο GM έρθεί μπροστά τους. Δεν είναι υποχρεωτικό το γράψιμο των κινήσεων, όμως όπως μπορείτε να φανταστείτε όλοι έγραφαν.
Παίζοντας λοιπόν με τα μαύρα διάλεξα να παίξω ένα άνοιγμα που το έχω παίξει αρκετές φορές και μπορεί να δώσει σταθερό στρατηγικό παιχνίδι χωρίς περιπλοκές νωρίς ώστε να οδηγήσω με όσο το δυνατόν πιό σίγουρο τρόπο την παρτίδα στο φινάλε και όπου με βγάλει. Φυσικά οι πιθανότητες σε με ένα τέτοιο αντίπαλο έστω και σε simultane είναι έλάχιστες,έστω και για την ισοπαλία. Ανεξάρτητα όμως με αυτό ήταν ένα παιχνίδι που για κανέναν λόγο δεν έπρεπε να με αγχώσει αλλά έπρεπε να το χαρώ μεχρι την τελευταία κινησή του. Πράγμα που έγινε.
Ο Short μου έδωσε την εντύπωση ότι έπαιζα με μηχανή. Θα πρέπει οι κινήσεις μου να του φαινόντουσαν αρκετα προβλέψιμες γιατί ο μεγαλύτερος χρόνος σκέψης του απέναντι μου δεν ξεπέρασε το ένα λεπτό. Εγώ αντίθετα, όπως και οι υπόλοιποι βέβαια, ήμουνα αφοσιωμένος πάνω απ΄τη σκακιέρα τις περισσότερες φορές σχεδόν μέχρι να φτάσει από πάνω μου.

Η παρτίδα όπως εξελίχτηκε έχει ως εξής:

το στιγμιότυπο δεν είναι από το simultane αλλά από ένα τουρνουά του Συλλόγου μου (Σκακιστικός Ομιλος Αμπελοκήπων)-μέχρι να βρέθεί η φωτογραφία στο χαμό του σκληρού μου δίσκου :-)))

ΛΕΥΚΑ Nigel Short ΜΑΥΡΑ Sakis
Caro Can advance variation

1.e4 c6 2.d4 d5 3. e5 e6 4.Nf3 h6 5.Bd3 Nd7 6.O-O Be7 7.c3 b6 8.Be3 Bb7 9.Nbd2 b5 10.Ne1 Qb6 11.f4 g6 12.Qe2 a6 13.g4 c5 14.f5 cxd4 15.cxd4 g5 16.Rc1 Rc8 17.Nef3 Nf8 18.Rxc8+ Βxc8 19.Nb3 Bd7 20.Rc1 f6 21.Nc5 Kf7 22.exf6 Bxf6 23.Ne5+Bxe5 24.dxe5 Qb8 25.Bd4 Qa8 26.Nxd7 Nxd7 27.fxe6+ Kxe6 28.Bf5+Ke7 29.Rc7

1-0Επί τέλους να και μιά φωτογραφία

Εχω σχολιάσει το παιχνίδι για λογαριασμό μου με τη βοήθεια του προγράμματος αρχειοθέτησης και προπόνησης που χρησιμοποιώ αλλά δεν κρίνω απαραίτητο να παρεμβάλω εδώ τα σχόλια αυτά. Τα δικά σας όμως είναι ευπρόσδεκτα

California dreamin' (The Mamas and the Papas)

Κατεβάστε το εδώ

Denny Doherty, Mama Cass Elliot, John Phillips, Michelle Phillips
κατεβάστε το κύκνειο άσμα του

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winter's day
I'd be safe and warm if I was in L.A
California dreamin' on such a winter's day

Stopped into a church I passed along the way
Well I got down on my knees and I pretend to pray
You know the preacher liked the cold
He knows I'm gonna stay
California dreamin' on such a winter's day

------------flute-----------

All the leaves are brown and the sky is grey
I've been for a walk on a winter's day
If i didn't tell her I could leave today
California dreamin' on such a winter's day

Το πασίγνωστο τραγούδι που χαρακτηρίζει το είδος της "φωνητικής flower power ψυχεδέλιας" .
Το group των Mamas and Papas (πατήστε εδώ να κατεβάσετε το best),βασίστηκε σε ένα μεγάλο βαθμό στο εκπληκτι΄κο δέσιμο των τεσσάρων φωνών των ατόμων που φαίνονται στην φωτογραφία με κύρια χροια την φωνή της πιό ευτραφούς Mama Cass Elliot. Πολλές από τίς συνθέσεις ανήκαν στον John Phillips ο οποίος έφυγε πρίν από δύο χρόνια αφού πρόφτασε και εξέδωσε έναν αξιολογότατο δίσκο που περιείχε μια συγκλονιστική version του California dreamin' κάτι σαν κύκνειο άσμα αποδίδοντας το με την ευθραυστη πιά φωνή του με συγκλονιστικό τρόπο σε πιο αργό tempo και δίνοντας άλλη latin χροια με background ισπανόφωνα vocals.
Στο εσωτερικό έντυπο αυτού του δίσκου αναφέρει ότι τους στίχους και την μελωδία αυτού του ύμνου, τους εμπνέυστηκε στην Νέα Υόρκη νομίζω, στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου με πολύ κρύο και βροχή, που τον ξύπνησε στο μέσον της νύχτας. Αμέσως σήκωσε την γυναίκα του τότε Michelle Phillips για να το δουλέψουν επί τόπου.

Ετσι δεν γίνεται σχεδόν πάντα?. Μεγάλες σκέψεις και εμπνέυσεις προκύπτουν συγκυριακά και κάτω από ειδικές συνθήκες και καταστάσεις?

Wheelchair over the audience

Στο πολυ ζωντανό forum της κοινότητας ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ κάποιος φίλος δημοσίευσε την παραπάνω εντυπωσιακή φωτογραφία. Μοιραστήτε την μαζί μου.

Κάποια στιγμή όταν και άλλες ενδιαφέρουσες φωτογραφίες δημοσιευτούν από εδώ θα μαζευτούν όλες σε ένα σημείο ώστε να μπορούν να ανιχνευθούν εύκολότερα από τους επισκέπτες

Θερμές ευχαριστίες

Νοιώθω την υποχρέωση να ευχαριστήσω την Ελίνα πρώτα βέβαια για την τοποθέτηση του ταπεινού μου blog στα μαγειρέματά της, και δεύτερον για την όμορφη καταχώρηση που προέκυψε στο forum των δακρυών.
Μπορέιτε να ενταχθείτε αν θέλετε. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

Μετά τη προπόνηση

Είναι τώρα κάποιες μέρες που ο προπονητής μου με έχει διαλύσει!!. Το ωραίο είναι ότι ξεπατώνεται και αυτός μαζί μου. Μάλλον είμαι σκληρός μαθητής :-) Θα πρέπει να φαίνεται αστείο σε κάποιον από ψηλά να μας βλέπει μετά απο τέτοιο χτύπημα να δίνουμε τα χέρια και να χωρίζουμε ευχαριστημένοι.
Εχει πιστέψει σε μένα και εγώ έχω δώσει ένα όρκο και μια υποχρέωση στον εαυτό μου ότι πρέπει να τον ανταμείψω. Πρώτα αυτόν και μετά εμένα .

Η κούραση της προπόνησης είναι διαφορετική... παράξενη. Παραδόξως γεμίζει με ενέργεια όλο σου το είναι, σωματικά και ψυχικά. Μεγάλη η αξία της!!!
Λίγο πριν πετάξουμε με την αετίνα έξω για κανένα ποτό Aerosmith παλιοί... Dream on για να μη ξεχνιόμαστε και μετά... για το δρόμο η κομματάρα One way street.

(Χαράς τα κουράγια μας)

Οι Αετοί στη φωλιά τους

Ηλθε απόψε το βράδυ.

Πέταξε πίσω καλά και με ασφάλεια.
Οποτε γίνεται αυτό υπάρχουν τα ίδια συναισθήματα της έλλειψης και της λύτρωσης μετά. Και πάντα γίνεται κάτι μικρό έτσι.... έχοντας τοσά πολλά να πούμε για το διάστημα του χωρισμού μέχρι να βρεθούμε ξανά.
Ετσι και απόψε.....
Ethnic βαλκανική μουσική με θεσπέσιο ακορντεόν, συζήτηση,.... δύο ειδών κίτρινα τυριά (το ένα μετσοβόνε) με κόκκινο κρασί ΚΑΤΩΓΙ ΑΒΕΡΩΦ,..... Ηπειρώτικο κι αυτό. Μέχρι που η γλυκειά ζαλάδα κυριαρχεί σιγά σιγά και μας δείχνει το δρόμο προς τις αγκαλιές της τρυφερής ξεκούρασης.

The music hits you where you feel no pain.

Peter Tosh

22-10-2006 Το πρώτο δειλό πέταγμα ή κάθε αρχή και δύσκολη

Κυριακή
Μόνος. Η αετίνα μου λείπει. Το αετόπουλο το ίδιο. Εδω και πολύ καιρό περίμενα μιά ώρα και μιά στιγμή τέτοια για να αρχίσω να γράφω, να γράψω. Δεν είναι εύκολο. Η αετίνα μου το ξέρει πολύ καλά. Το έχουμες συζητήσει. Οχι γιά άλλο λόγο αλλά γιατί ποτέ στη ζωη΄μου δεν το έχω ξανακάνει. Ούτε στα σχολικά μου το έχω κάνει. Δεν ξέρω ... προτιμόυσα να τα γράφω όλα στο μυαλό μου. Και να σκεφτείς παλιά τα πράγματα ήταν πιό απλά πιό άμεσα. ..... άνοιγες ένα παλιοτετράδιο έπερνες ένα μολύβι και έγραφες και σου βγάινανε τα μέσα έξω. Σήμερα τι γίνεται?....... Ανοιξε το παλιομηχανάκι συνδέσου, βάλε όνομα, βάλε κωδικό, ψάξε τα πλήκτρα του keyboard (αν δεν είσαι γνώστης τυφλού) και παει λέγοντας.
Και όμως τώρα διάλεξα μετά από 35 χρόνια- απο τότε που το πρωτοσκέφτηκα- να ξεκινήσω. Φαίνεται ότι δεν χωράνε άλλο στο μυαλό μου και αρχίζουν και ξεχειλίζουν. Μην βιάζεστε όμως θέλει τον χρόνο του. Ολα θα τα μάθετε σιγά σιγά αρκεί να γίνουμε παρέα.
Εξ'άλλου έιναι μια τόσο όμορφη μέρα σήμερα και η αετίνα μου θα χαρεί πολύ είναι το μόνο σίγουρο.
(μόνο μιά μάυρη σκέψη τρώει το μυαλό σήμερα, αυτή του γέρο αετού (πατέρα) που πάει νοσοκομείο για μιά όχι και πολύ εύκολη περίπτωση της υγείας του)

Δεν πειράζει δεν αλλάζει τίποτα με το να μην είμαστε αισιόδοξοι. Την μέρα την φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τις ωραίες σκέψεις μας.

Ταξιδιάρικη groovy ethnic Jazz διάθεση παρέα με την Alice Coltrane από τα ηχεία και πάμε....
Σας χαιρετώ απο ψηλά φίλοι μου .
Να είστε πάντα χαρούμενοι