22-10-2006 Το πρώτο δειλό πέταγμα ή κάθε αρχή και δύσκολη

Κυριακή
Μόνος. Η αετίνα μου λείπει. Το αετόπουλο το ίδιο. Εδω και πολύ καιρό περίμενα μιά ώρα και μιά στιγμή τέτοια για να αρχίσω να γράφω, να γράψω. Δεν είναι εύκολο. Η αετίνα μου το ξέρει πολύ καλά. Το έχουμες συζητήσει. Οχι γιά άλλο λόγο αλλά γιατί ποτέ στη ζωη΄μου δεν το έχω ξανακάνει. Ούτε στα σχολικά μου το έχω κάνει. Δεν ξέρω ... προτιμόυσα να τα γράφω όλα στο μυαλό μου. Και να σκεφτείς παλιά τα πράγματα ήταν πιό απλά πιό άμεσα. ..... άνοιγες ένα παλιοτετράδιο έπερνες ένα μολύβι και έγραφες και σου βγάινανε τα μέσα έξω. Σήμερα τι γίνεται?....... Ανοιξε το παλιομηχανάκι συνδέσου, βάλε όνομα, βάλε κωδικό, ψάξε τα πλήκτρα του keyboard (αν δεν είσαι γνώστης τυφλού) και παει λέγοντας.
Και όμως τώρα διάλεξα μετά από 35 χρόνια- απο τότε που το πρωτοσκέφτηκα- να ξεκινήσω. Φαίνεται ότι δεν χωράνε άλλο στο μυαλό μου και αρχίζουν και ξεχειλίζουν. Μην βιάζεστε όμως θέλει τον χρόνο του. Ολα θα τα μάθετε σιγά σιγά αρκεί να γίνουμε παρέα.
Εξ'άλλου έιναι μια τόσο όμορφη μέρα σήμερα και η αετίνα μου θα χαρεί πολύ είναι το μόνο σίγουρο.
(μόνο μιά μάυρη σκέψη τρώει το μυαλό σήμερα, αυτή του γέρο αετού (πατέρα) που πάει νοσοκομείο για μιά όχι και πολύ εύκολη περίπτωση της υγείας του)

Δεν πειράζει δεν αλλάζει τίποτα με το να μην είμαστε αισιόδοξοι. Την μέρα την φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι με τις ωραίες σκέψεις μας.

Ταξιδιάρικη groovy ethnic Jazz διάθεση παρέα με την Alice Coltrane από τα ηχεία και πάμε....
Σας χαιρετώ απο ψηλά φίλοι μου .
Να είστε πάντα χαρούμενοι