Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

 Λέγεται πως πριν μπει ένα ποτάμι στη θάλασσα τρέμει από φόβο.

Κοιτάζει πίσω το μονοπάτι όπου πορεύτηκε

Από τις κορυφές των βουνών,

τον μακρύ ελικοειδή δρόμο που διασχίζει δάση και ποτάμια.

Και μπροστά του ,βλέπει έναν ωκεανό τόσο απέραντο,

που για να μπει δέν φαίνεται εκεί τίποτα παραπάνω

από το να εξαφανιστεί για πάντα.

Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το ποτάμι δεν μπορει να πάει πίσω.

Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω.

Είναι αδύνατο στη ζωή να πας πίσω.

Το ποτάμι χρειάζεται να πάρει το ρίσκο να μπεί στον ωκεανό

γιατί μόνον τότε ο φόβος θα εξαφανισθεί

γιατί έτσι εκεί θα ξέρει

ότι δεν πρόκειται να εξαφανιστεί στον ωκεανό,

αλλά να γίνει ο ωκεανός.

Ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν (Αραβικά: جبران خليل جبران‎ ​), ή Χαλίλ Γκιμπράν, ή «ο άνθρωπος από τον Λίβανο», όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος και καλλιτέχνης (Μπσαρί, 6 Ιανουαρίου 1883 - Νέα Υόρκη, 10 Απριλίου του 1931).

Bίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου, 1883, στη μαρωνιτική οικογένεια των Γκιμπράν, στο Μπσαρί, της ορεινής περιοχής του Βόρειου Λιβάνου. Ο Λίβανος, οθωμανική επαρχία εκείνη την εποχή και τμήμα της μείζονος Συρίας (Συρία, Λίβανος και Παλαιστίνη) ήταν υποταγμένος στην οθωμανική κυριαρχία, η οποία είχε αποδώσει στο όρος Λίβανος σχετική διοικητική αυτονομία. Ο μακρύς αγώνας των ανθρώπων του όρους Λίβανος για ανεξαρτησία επηρέασε ιδιαίτερα τον νεαρό Γκιμπράν, που έγινε αργότερα ενεργό μέλος του κινήματος για ανεξαρτησία. Το όρος Λίβανος κυριαρχείτο ιδιαίτερα από αναταραχές, εξαιτίας διάφορων εξωτερικών παρεμβάσεων που πυροδότησαν θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στους χριστιανικούς -ιδιαίτερα τους Μαρωνίτες- και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς^[1], διάσταση ενεργή ακόμη και σήμερα^[2]. Ο Γκιμπράν αποδείχθηκε μοναχικό παιδί, που απολάμβανε ιδιαίτερα το φυσικό περιβάλλον του ορεινού Μπεσχάρι, ειδικά τα βράχια, γεγονός που αποτυπώθηκε ως συμβολιστική επίδραση στα κείμενα και τα σκίτσα του. Η επιπολαιότητα του πατέρα οδήγησε την οικογένεια σε φτώχεια^[3] και έτσι ο νεαρός Γκιμπράν δεν έλαβε επίσημη εκπαίδευση. Η μάθησή του περιορίστηκε στις συχνές του επισκέψεις στον ιερέα ενός χωριού, που τον δίδαξε τα ουσιώδη της θρησκείας και της Βίβλου, μαζί με τη Συριακή και την Αραβική γλώσσα. Αναγνωρίζοντας την ερευνητική φύση του νεαρού Γκιμπράν, ο ιερέας άρχισε επίσης να του διδάσκει τα προκαταρκτικά του αλφάβητου και της γλώσσας, ανοίγοντάς του ουσιαστικά τον κόσμο της ιστορίας, της επιστήμης και της λογοτεχνίας^[4].