Τς Λινας Κοντοπουλου
Τον έβλεπα που προσπαθούσε να πατήσει το ένα του πόδι κάτω και να μείνει σταθερο. Να μην κουνιέται, να μην παίζει , να μην γέρνει. Ήθελε να σηκωθει μόνος του απο την καρέκλα κι ας μην έδειχνε πως θα τα καταφέρει . Ομως εκείνος ήξερε . Θα σηκωνοταν όρθιος . Και σηκώθηκε .
Οι νότες απ ´ το ζεϊμπέκικο είχαν απλωθεί σ ´ όλες τις μεριές της αίθουσας , μα έβλεπα πως αυτες που είχαν μπει μέσα του ήταν και οι πιο δυνατές . Ήταν εκείνες που του υπαγορευαν το " σήκω " . Και το χαμόγελο που είχε εδω και ώρα στο πρόσωπο του , έγινε πίνακας ζωγραφικής στα ματιά μου . Ενός Ζωγράφου που αποφάσισε να απεικονίσει το " υπάρχω" σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια .
Πιο διπλα ο φίλος του χτυπούσε παλαμάκια . Ήχος που έβγαινε απο δυο αδύναμες παλαμες κι ένα σώμα ατροφικο. Καθισμένος σε αναπηρικο αμαξιδιο απο παιδι . Ποιος ξέρει το γιατι . Πάντα άλλωστε υπάρχει ένα γιατι πίσω απ ´ όλα . Κι είναι φορές που κι αν το μάθεις δεν έχει νόημα. Γιατι το νόημα είναι αλλου. Είναι σε ένα αδύναμο χτυπο ενός " Ωπα" που κινείται μέσα ο τη δύναμη της θέλησης .
Είχα κανονίσει για τον στολισμό της αίθουσας λόγω των ημερών και είχα κλείσει την ορχήστρα. Είχα οργανώσει την εκδήλωση για άλλη μια φορα . Για τους ανθρώπους εκείνους που χρόνια τώρα αντί να τους προσφέρω νιώθω να νου προσφέρουν. Για εκείνους που μια άσχημη στιγμη τους καθηλώσε σε μια καρέκλα . Για εκείνους που ένα δευτερόλεπτο τους καθόρισε την υπόλοιπη ζωη . Για εκείνους που το πριν δεν τους είχε υποσχεθεί το μετα. Και είπα να μη δακρυσω ετουτη τη φορα . Μα και αυτη τη φορα δεν το κατάφερα . Τουλάχιστον δεν με είδαν . Γιατι θα ντρεπομουν αν μ" έβλεπαν . Οχι για τα δάκρυα μου , μα δεν ήθελα να παρεξηγήσουν τον λόγο που καυτά άρχισαν να ξεχύνονται απο τα ματια μου .
Τον κοιτούσα ώρα .
" ξέρεις πως το χόρευα αυτο πριν ,,, " τον είχα ακούσει να λέει στον διπλανό του . " το έφερνα σβουρες και ...."
Και σηκώθηκε . Και πήγαινε το ένα βήμα διπλα στο άλλο . Αδύναμο και παραστρατημενο . Όπως η ψυχή αν την αφήσουμε να λιποψυχησει . Μα εκείνου η ψυχη ήταν τόσο φωτεινη που δεν σου πήγαινε στο μυαλό οτι δεν οδηγούσε αυτη τα βήματα του. Έστω και μεθυσμένα.
Ακόμη ενας χρόνος έρχεται προς το τέλος του και νιώθω πως ενω εγω κάνω προσπάθειες να αλλάξω χώρο εργασίας , κάτι μέσα μου με κρατάει εκει . Κάτι σε εκείνα τα βλέμματα , κάτι σε εκείνα τα χαμόγελα όταν κάνουν ένα βήμα παρα πάνω , κάτι σε εκείνες τις κινήσεις που δείχνουν δίψα κα συνέχεια , με κάνουν να στέκομαι σε ένα κενό του χρόνου και να επαναπροσδιοριζω
Τον τροπο που σκέφτομαι , τους λόγους που πληγωνομαι, τα πραγματα που ζητω, εκείνα που απορρίπτει , όσα με κάνουν να αναρωτιέμαι κι όσα με κάνουν να φοβάμαι .
Μα οτι κι αν γίνει , πάντα θα τους ευχαριστω για το οτι δεν με αφήνουν να ξεχνώ πως αξίζει να κοιτάμε τον ήλιο κατάματα κι ας στραβωνομαστε , να είμαστε χωρίς ομπρέλα στη βροχή κι ας μουσκευτουμε ως το κόκαλο , να πηγαίνουμε με ένα βήμα πιο αργό για να παίρνουμε βαθύτερη ανάσα , να χαμογελάμε στο πουθενα χωρίς να σκεφτόμαστε αν θα μας πάρουν για τρελους . Κι οτι αξίζει να χαιδευουμε τις αισθήσεις μας όσο είναι ακόμα ζωντανές , να τραγουδάμε , κι ας είμαστε φαλτσοι , να φωνάζουμε " ζητω" γνωρίζοντας μονο εμείς τον λόγο , να λέμε " σ´ αγαπω" καθε ώρα και στιγμη γιατι ....
Γιατι μπορει να μην προλάβουμε να χορέψουμε ακόμη ένα ζεϊμπέκικο ...έστω και μεθυσμένο ....
Παραμονή πρωτοχρονιάς 2008
Περιοδικό αναπηρίας ΙΣΟΤΙΜΙΑ
( η Λινα Κοντοπουλου ήταν τότε Υπευθυνη Δημ. Σχέσεων του Εθν .Ιδρ.Αποκαταστασης Αναπηρων - συγγραφέας )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου