Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009
Πέμπτη, Μαΐου 28, 2009
Κυριακή, Μαΐου 24, 2009
Ποτέ να μην τελείωνε!!
Πριν από λίγες μέρες γύρισα από την Σλοβενία, όπου συμμετέιχα σε ένα δεκαήμερο προπονητικό camp για άτομα με αναπηρίες στην Επιτραπέζια Αντισφαίριση.
Η διοργανώτρια χώρα έχει παράδοση στο συγκεκριμένο άθλημα διοργανώνει τουλάχιστον δύο ανοικτά τουρνουά τον χρόνο και το σημαντικότερο έχει δύο Παγκόσμιες πρωταθλήτριες και Παραολυμπιονικήτριες, με σημαντικότερη λόγω του νεαρού της ηλικίας την Mateja Pintar η οποία στη χώρα της είναι πασίγνωστη και τυγχάνει μεγάλης υποστήριξης και δημοσιότητας..
Φέτος αποφάσισα λοιπόν αντί να διαθέσω το χαμηλό μου μπατζετ σε κάποιο τουρνουά, να πάω σε αυτό το κλειστό camp όπου ήξερα ότι θα προπονούμουν με κάποιους από τους καλύτερους Ευρωπαίους Αθλητές στο πινγκ πονγκ.
Η ημερομηνία έναρξης δεν ήταν τυχαία. Σε μιά πόλη θέρετρο και με πηγές σπα, το Lasko, μόλις 70 χλμ από την Λουμπλιάνα, στις 8 του Μαίου τελείωνε το διεθνές τουρνουά και στις 10 Μαίου ξεκινόυσαν οι προπονήσεις, για τους περίπου 20 αθλητές σε καρότσι και περίπου άλλους τόσους ορθίους. Ενα μήνα μετά αρχές Ιουνίου στη Γένοβα αρχίζει το Πανευρωπαικό και η εποχή φαντάζει η καταλληλότερη για φορμάρισμα.
Οι παίκτες που πήραμε μέρος ήταν από Σλοβενία, Σλοβακία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιρλανδία, Μ.Βρεττανία, μεγάλες δυνάμεις στο άθλημα.
Διάλεξα με την αετίνα μου να πάμε με το αυτοκίνητο. Η πιό βολική διαδρομή με το αυτοκίνητο, είναι Αθήνα Ηγουμενίτσα, πλοίο για Ανκόνα Ιταλίας με μία βραδυά στο πλοίο και την άλλη μέρα αργά το απόγευμα μετά από 6 ώρες οδήγησης φθάνεις Λιουμπλιάνα (και Λάσκο κατ'επέκταση).
Η αξία μου στο παγκόσμιο αθλητικό χρηματιστήριο είναι ακόμα χαμηλή, αυτό όμως δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίστηκα από προπονητές και άλλους αθλητές, οι περισσότεροι από τους οποίους έιχαν διεθνείς περγαμηνές και με φιλοδοξίες για το Πανευρωπαικό. Εκεί, κάτω από αυστηρά αθλητικό πρόγραμμα είμασταν όλοι στο μηδέν και ισοι προς ίσον.
Σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα είχε ώς εξής.
Ξύπνημα γύρω στις 7,00-7,30. Πρωινό και 8,30 άρχίζαμε με σλάλομ γύρω από τα τραπέζια και ασκήσεις stretching μυικών ομάδων και αρθρώσεων των χεριών και όμων. Κατόπιν κατόπιν ζευγαρώματα με διαφορετικούς αθλητές κάθε φορά και για συγκεκριμένες ασκήσεις κάθε φορά, γεγονός που καθόριζαν κάθε φορά οι προπονητές. Οι ασκήσεις περιλάμβαναν κυρίως ασκήσεις τακτικής και ανάπτυξης νέων τεχνικών σε χτυπήματα.
11,00 η ώρα επιστροφή, μπάνιο σάουνα όποιοι ήθελαν ή πισίνα, μεσημεριανό και ξεκούραση.
4,30 επιστροφή και άλλά προπονητικά κόλπα αλλά πιό χαλαρά αυτή τη φορά μέχρι τις 7,00. Κατόπιν ήμασταν ελέυθεροι (όσο μπορούσαμε¨-) αλλά πιστέψτε με οι αντοχές μας δεν ξεπερνούσαν τις 11,00 το βράδυ.
Τέλος της πρώτης μέρας και όλη την δέυτερη κυρίως, είπα από μέσα μου ότι δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω το ρυθμό. Πόνοι παντού και κατανάλωση ποσοτήτων ειδικής αλοιφής για ανακούφηση.(και όχι μόνον εγώ) Παρ'όλα αυτά όταν ξεκινούσε η προπόνηση εκτός από ένα βάρος στους μυές, οι πόνοι εξαφανίζονταν ως δια μαγείας. Στο μεταξύ οι προπονητές μας έμπειροι στο θέμα προσάρμοζαν ως δια μαγέιας το βάρος των προπονήσεων λες και ήξεραν ακριβώς τι αντιμετωπίζαμε.
Τρίτη μέρα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα και πολλοί άρχιζαν να εμφανίζουν σημάδια κόπωσης και επιδέσμους σε μπράτσα και καρπούς. (εγώ πάντως την έβγαλα καθαρή από αυτή την άποψη)
Την τέταρτη μέρα το πρωί μας άφησαν ελεύθερους για απόθεραπεία και αυτό ήταν προγραμματισμένο εκ των προτέρων. Οι πόνοι και τα πιασίματα ήταν σαφώς λιγότερα εκείνο το πρωί καθώς το σώμα άρχισε πλέον να προσαρμόζεται, και βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε για κάποια ψώνια αναμνηστικά στην πιό κοντινή μεγάλη πόλη το Celje και την Λιουμπλιάνα.
Από τουριστικής απόψεως η Σλοβενία είναι μιά πανέμορφη χώρα με ζεστούς Βαλκάνιους κατοίκους (υπάρχει και άλλη αναφορά παλαιότερα στον Σταυραετό) οι οποία πρόσφατα μπήκε στην νομισματική ένωση. Παραμένει όμως πάμφθηνη όπως και πριν χωρίς να πραγματοποιήσει τις γνωσ΄τες Ελληνικές αλχημέιες προς χάριν του εύκολου πλουτισμού των λίγων. Γιά χρόνια υπήρξε προτεκτοράτο της ΑυστροΟυγγαρίας και μέρος διακοπών του Τίτο στα χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας ( πχ η πανέμπορφη λίμνη Bled κόντα στα σύνοτα με την Αυστρία κλπ.) Σε κανένα σημέιο δεν φάινεται να έχει επηρρεαστεί από το γεγονός της διάσπασης αλλά και των πρόσφατων πολέμων. οι κάτοικοι διαπνέονται από μια ευμάρεια που το βλέπεις στα πενέμορφα σπίτια τους στα είδη των αγορών τους στον τροπο που ντύνονται και στα καινούργια τους αυτοκίνητα. Χαμογελούν εύκολα και είναι πολύ φιλικοί. Υπάρχει απόλυτη ασφάλεια παντού. Μιλούν σχεδόν όλοι τα Γερμανικά αλλά και με Αγγλικά μπορείς να επικοινωνήσεις έυκολα. Η χώρα βγαίνει στην Αδριατική μόνο με ένα μικρό κομμάτι γης κάποιων δεκάδων χιλιομέτρων νότια την Τεργέστης. Εδώ το κυρίως φιλέτο ακτών το έχει πάρει νοτιότερα η Κροατία με τα περίφημα Δαλματικά φιορδ. Ετσι έχει αναπτύξει πολύ σαν την Αυστρία τον χειμερινό τουρισμό και τα περιφερειακά του, στην ενδοχώρα.
Τεταρτη μέρα απόγευμα το πρόγραμμα ήταν και πάλι εντατικό αλλά το κενό έκανε σε όλους καλό.
Από την πέμπτη μέρα καποιοι αθλητές λόγω προσωπικών υποχρεώσεων έπρεπε να φύγουν ενώ κάποιοι άλλοι χαμηλοτερων κατηγοριών και με μικρότερες αντοχές έκαναν απουσίες πρωί ή απόγευμα. Αυτό βέβαια δημιουργόυσε κάποια προβλήματα στα ζευγαρώματα ή στο πρόγραμμα που είχαν κατα νου να αναπτύξουν οι προπονητές αλλά πιστέυω ότι ξεπεράστηκαν και προσάρμοσαν το πρόγραμμα ανάλογα.
Οπως καταλαβαίνετε από την 5η μέρα και μετά μέχρι την 8η και τελευταία δεν υπήρχαν πλέον πόνοι. Το πρόγραμμα που ακολουθόυσαμε ήταν επανάληψης με παραλαγές και το κλίμα ήταν πολύ πιό ευχάριστο πλέον γιατί όλοι ήμασταν πλέον μιά οικογένεια και τα αστεία ακόμα και πάνω στην προπόνηση έδιναν και έπερναν. Τα βράδια ευχάριστες στιγμές γύρω από την πισίνα με μπύρες και χαλαρή κουβεντούλα. Ο περίπατος μέσα στην πόλη γύρω από το ποτάμι και μέσα στο καταπράσινο πάρκο του Lasko, για όποιον η΄θελε αποτελούσε μιά χαλαρωτική εμπειρία.
Δεν είναι υπερβολή να πώ ότι όσο πλησίαζε η ώρα του τέλους παρακαλούσα μέσα μου να μην τελείωνε, να συνέχιζα να ήμουνα μέρος αυτής της αθλητικής οικογένειας και να την ακολουθούσα μαζί και στο Πανευρωπαικό (ας όψεται η Ελλ. Ομοσπονδία).
Ξέρω όμως ότι να είμαι καλά του χρόνου αξίζει πάλι να είμαι εκεί μέρος της θαυμάσιας αυτής Ευρωπαικής ομάδας αθλητών!!
Νομίζω ότι χρειάζονται και μερικές φωτογραφίες από αυτό το δεκαήμερο
Ηγουμενίτσα sunset
Δώσε μου και μένα!! (Πίτσα δίπλα στο ποτάμι στη Λιουμπλιάνα)
Λιουμπλιάνα.Φαντάσου το βράδυ με το φως του φανοστάτη!!
Επι΄το έργον
Η διοργανώτρια χώρα έχει παράδοση στο συγκεκριμένο άθλημα διοργανώνει τουλάχιστον δύο ανοικτά τουρνουά τον χρόνο και το σημαντικότερο έχει δύο Παγκόσμιες πρωταθλήτριες και Παραολυμπιονικήτριες, με σημαντικότερη λόγω του νεαρού της ηλικίας την Mateja Pintar η οποία στη χώρα της είναι πασίγνωστη και τυγχάνει μεγάλης υποστήριξης και δημοσιότητας..
Φέτος αποφάσισα λοιπόν αντί να διαθέσω το χαμηλό μου μπατζετ σε κάποιο τουρνουά, να πάω σε αυτό το κλειστό camp όπου ήξερα ότι θα προπονούμουν με κάποιους από τους καλύτερους Ευρωπαίους Αθλητές στο πινγκ πονγκ.
Η ημερομηνία έναρξης δεν ήταν τυχαία. Σε μιά πόλη θέρετρο και με πηγές σπα, το Lasko, μόλις 70 χλμ από την Λουμπλιάνα, στις 8 του Μαίου τελείωνε το διεθνές τουρνουά και στις 10 Μαίου ξεκινόυσαν οι προπονήσεις, για τους περίπου 20 αθλητές σε καρότσι και περίπου άλλους τόσους ορθίους. Ενα μήνα μετά αρχές Ιουνίου στη Γένοβα αρχίζει το Πανευρωπαικό και η εποχή φαντάζει η καταλληλότερη για φορμάρισμα.
Οι παίκτες που πήραμε μέρος ήταν από Σλοβενία, Σλοβακία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιρλανδία, Μ.Βρεττανία, μεγάλες δυνάμεις στο άθλημα.
Διάλεξα με την αετίνα μου να πάμε με το αυτοκίνητο. Η πιό βολική διαδρομή με το αυτοκίνητο, είναι Αθήνα Ηγουμενίτσα, πλοίο για Ανκόνα Ιταλίας με μία βραδυά στο πλοίο και την άλλη μέρα αργά το απόγευμα μετά από 6 ώρες οδήγησης φθάνεις Λιουμπλιάνα (και Λάσκο κατ'επέκταση).
Η αξία μου στο παγκόσμιο αθλητικό χρηματιστήριο είναι ακόμα χαμηλή, αυτό όμως δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίστηκα από προπονητές και άλλους αθλητές, οι περισσότεροι από τους οποίους έιχαν διεθνείς περγαμηνές και με φιλοδοξίες για το Πανευρωπαικό. Εκεί, κάτω από αυστηρά αθλητικό πρόγραμμα είμασταν όλοι στο μηδέν και ισοι προς ίσον.
Σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα είχε ώς εξής.
Ξύπνημα γύρω στις 7,00-7,30. Πρωινό και 8,30 άρχίζαμε με σλάλομ γύρω από τα τραπέζια και ασκήσεις stretching μυικών ομάδων και αρθρώσεων των χεριών και όμων. Κατόπιν κατόπιν ζευγαρώματα με διαφορετικούς αθλητές κάθε φορά και για συγκεκριμένες ασκήσεις κάθε φορά, γεγονός που καθόριζαν κάθε φορά οι προπονητές. Οι ασκήσεις περιλάμβαναν κυρίως ασκήσεις τακτικής και ανάπτυξης νέων τεχνικών σε χτυπήματα.
11,00 η ώρα επιστροφή, μπάνιο σάουνα όποιοι ήθελαν ή πισίνα, μεσημεριανό και ξεκούραση.
4,30 επιστροφή και άλλά προπονητικά κόλπα αλλά πιό χαλαρά αυτή τη φορά μέχρι τις 7,00. Κατόπιν ήμασταν ελέυθεροι (όσο μπορούσαμε¨-) αλλά πιστέψτε με οι αντοχές μας δεν ξεπερνούσαν τις 11,00 το βράδυ.
Τέλος της πρώτης μέρας και όλη την δέυτερη κυρίως, είπα από μέσα μου ότι δεν θα μπορέσω να ακολουθήσω το ρυθμό. Πόνοι παντού και κατανάλωση ποσοτήτων ειδικής αλοιφής για ανακούφηση.(και όχι μόνον εγώ) Παρ'όλα αυτά όταν ξεκινούσε η προπόνηση εκτός από ένα βάρος στους μυές, οι πόνοι εξαφανίζονταν ως δια μαγείας. Στο μεταξύ οι προπονητές μας έμπειροι στο θέμα προσάρμοζαν ως δια μαγέιας το βάρος των προπονήσεων λες και ήξεραν ακριβώς τι αντιμετωπίζαμε.
Τρίτη μέρα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα και πολλοί άρχιζαν να εμφανίζουν σημάδια κόπωσης και επιδέσμους σε μπράτσα και καρπούς. (εγώ πάντως την έβγαλα καθαρή από αυτή την άποψη)
Την τέταρτη μέρα το πρωί μας άφησαν ελεύθερους για απόθεραπεία και αυτό ήταν προγραμματισμένο εκ των προτέρων. Οι πόνοι και τα πιασίματα ήταν σαφώς λιγότερα εκείνο το πρωί καθώς το σώμα άρχισε πλέον να προσαρμόζεται, και βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε για κάποια ψώνια αναμνηστικά στην πιό κοντινή μεγάλη πόλη το Celje και την Λιουμπλιάνα.
Από τουριστικής απόψεως η Σλοβενία είναι μιά πανέμορφη χώρα με ζεστούς Βαλκάνιους κατοίκους (υπάρχει και άλλη αναφορά παλαιότερα στον Σταυραετό) οι οποία πρόσφατα μπήκε στην νομισματική ένωση. Παραμένει όμως πάμφθηνη όπως και πριν χωρίς να πραγματοποιήσει τις γνωσ΄τες Ελληνικές αλχημέιες προς χάριν του εύκολου πλουτισμού των λίγων. Γιά χρόνια υπήρξε προτεκτοράτο της ΑυστροΟυγγαρίας και μέρος διακοπών του Τίτο στα χρόνια της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας ( πχ η πανέμπορφη λίμνη Bled κόντα στα σύνοτα με την Αυστρία κλπ.) Σε κανένα σημέιο δεν φάινεται να έχει επηρρεαστεί από το γεγονός της διάσπασης αλλά και των πρόσφατων πολέμων. οι κάτοικοι διαπνέονται από μια ευμάρεια που το βλέπεις στα πενέμορφα σπίτια τους στα είδη των αγορών τους στον τροπο που ντύνονται και στα καινούργια τους αυτοκίνητα. Χαμογελούν εύκολα και είναι πολύ φιλικοί. Υπάρχει απόλυτη ασφάλεια παντού. Μιλούν σχεδόν όλοι τα Γερμανικά αλλά και με Αγγλικά μπορείς να επικοινωνήσεις έυκολα. Η χώρα βγαίνει στην Αδριατική μόνο με ένα μικρό κομμάτι γης κάποιων δεκάδων χιλιομέτρων νότια την Τεργέστης. Εδώ το κυρίως φιλέτο ακτών το έχει πάρει νοτιότερα η Κροατία με τα περίφημα Δαλματικά φιορδ. Ετσι έχει αναπτύξει πολύ σαν την Αυστρία τον χειμερινό τουρισμό και τα περιφερειακά του, στην ενδοχώρα.
Τεταρτη μέρα απόγευμα το πρόγραμμα ήταν και πάλι εντατικό αλλά το κενό έκανε σε όλους καλό.
Από την πέμπτη μέρα καποιοι αθλητές λόγω προσωπικών υποχρεώσεων έπρεπε να φύγουν ενώ κάποιοι άλλοι χαμηλοτερων κατηγοριών και με μικρότερες αντοχές έκαναν απουσίες πρωί ή απόγευμα. Αυτό βέβαια δημιουργόυσε κάποια προβλήματα στα ζευγαρώματα ή στο πρόγραμμα που είχαν κατα νου να αναπτύξουν οι προπονητές αλλά πιστέυω ότι ξεπεράστηκαν και προσάρμοσαν το πρόγραμμα ανάλογα.
Οπως καταλαβαίνετε από την 5η μέρα και μετά μέχρι την 8η και τελευταία δεν υπήρχαν πλέον πόνοι. Το πρόγραμμα που ακολουθόυσαμε ήταν επανάληψης με παραλαγές και το κλίμα ήταν πολύ πιό ευχάριστο πλέον γιατί όλοι ήμασταν πλέον μιά οικογένεια και τα αστεία ακόμα και πάνω στην προπόνηση έδιναν και έπερναν. Τα βράδια ευχάριστες στιγμές γύρω από την πισίνα με μπύρες και χαλαρή κουβεντούλα. Ο περίπατος μέσα στην πόλη γύρω από το ποτάμι και μέσα στο καταπράσινο πάρκο του Lasko, για όποιον η΄θελε αποτελούσε μιά χαλαρωτική εμπειρία.
Δεν είναι υπερβολή να πώ ότι όσο πλησίαζε η ώρα του τέλους παρακαλούσα μέσα μου να μην τελείωνε, να συνέχιζα να ήμουνα μέρος αυτής της αθλητικής οικογένειας και να την ακολουθούσα μαζί και στο Πανευρωπαικό (ας όψεται η Ελλ. Ομοσπονδία).
Ξέρω όμως ότι να είμαι καλά του χρόνου αξίζει πάλι να είμαι εκεί μέρος της θαυμάσιας αυτής Ευρωπαικής ομάδας αθλητών!!
Νομίζω ότι χρειάζονται και μερικές φωτογραφίες από αυτό το δεκαήμερο
Ηγουμενίτσα sunset
Δώσε μου και μένα!! (Πίτσα δίπλα στο ποτάμι στη Λιουμπλιάνα)
Λιουμπλιάνα.Φαντάσου το βράδυ με το φως του φανοστάτη!!
Επι΄το έργον
Παρασκευή, Μαΐου 08, 2009
Τασάκια έξω....
Πάντα πίστευα ότι ο σβέρκος του Ελληνα ζυγό δεν υπομένει, ή τουλάχιστον υπομένει με μεγέλη δυσκολία. Η για να το πώ αλλιώς ο Ελληνας δύσκολα συμμορφώνεται.
Σκέφτομαι αυτά καθώς πλησιάζει η 1η Ιουλίου τη μέρα που υποτίθεται ότι σταματάει το κάπνισμα στους κλειστούς και κοινόχρηστους χώρους, όπερ μεταφραζόμενο, "το κάπνισμα θα επιτρέπεται μόνον στα σπίτια μας, και βέβαια στους ανοικτούς χώρους".
Τώρα το "ανοικτούς χώρους" σηκώνει αρκετο΄νερό ειδικά στην Ελλάδα που εξωτερικόυς χώρους τους έχουμε κάνει ημίκλειστους και κλειστούς τους έχουμε μετατρέψει σε ημιανοικτούς και να δούμε πώς θα βγάλουμε άκρη.
Παράλληλα αφήσαμε και παραθυράκι με τα τετραγωνικά των καταστημάτων, και με κάτι δηλώσεις του τύπου αν θέλει ο καταστηματάρχης προαιρετικά να δηλώσει το μαγαζί, καπνιζόντων ή μή. Πάλι πριν ξεκινήσουμε κάτι το μπερδέψαμε δηλαδή.
Προσωπικά είμαι περίεργος να δούμε πως θα εφαρμοστεί το μέτρο και πώς θα αστυνομευτεί. Θα γελάσουμε αρκετά πάντως τουλάχιστον στην αρχή, να το δείτε.
Προσωπικά δεν έχω τίποτε εναντιόν των καπνιστών. Ημουνα και εγώ και για χρόνια καπνιστής και σέβομαι απόλυτα την συνήθειά τους αυτή. Δεν τρελλαίνομαι όταν πίνω στα μπαράκια και στις καφετέρειες τον καφέ και το ποτό μου, ή στα ταβερνάκια το βράδυ το μεζέ μου. Ξέρω όμως πόσο ενοχλητικό είναι αν σούρχεται στα ρουθούνια ο καπνός από διπλανή παρέα, αν στον φέρνει ο εξαερισμός και η παρέα τονα ανάβει τάλλο σβήνει. Αυτό ειδικά τώρα που δεν καπνίζω το κατάλαβα.
Ετσι θεωρώ ότι το μέτρο έπρεπε να γίνει και μάλιστα άργησε. Να εφαρμοστεί δηλ, όπως εφαρμόζεται και αλλού.
Πρόσφατα έχω ταξιδέψει σε Ιρλανδία, Αυστρία και Γερμανία.
Εκεί ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ!! Εκεί δεν έχει SMOKING και NON SMOKING τετραγωνικά και δεν ξέρω τί άλλο.
Εκεί όμως είδα με μεγάλη μου χαρά ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους και τα μωρά τους να βγάινουν έξω- (μιλάμε για κεντρική Ευρώπη, που το έξω είναι υποχρεωτικά μέσα, φανταστείτε αν κάπνιζαν κι όλας)- και να διασκεδάζουν οικογενειακά.
Τώρα θα μου πείτε ότι ο Γερμανός σταμάτησε να καπνίζει? Οχι βέβαια απλά πού και πού έβλεπες κάποιος ή κάποια να βγάινει για λίγα λεπτά έξω, σβήνοντας τη γόπα του σε μεγάλα τασάκια στήλες, ακριβώς έξω από την είσοδο.
(Γιά να δούμε εδώ θα δούμε τασάκα έξω? Η θα χρησιμοποιήσουμε το μεγάλο τασάκι του πεζοδρομίου.? )
Σκέφτομαι αυτά καθώς πλησιάζει η 1η Ιουλίου τη μέρα που υποτίθεται ότι σταματάει το κάπνισμα στους κλειστούς και κοινόχρηστους χώρους, όπερ μεταφραζόμενο, "το κάπνισμα θα επιτρέπεται μόνον στα σπίτια μας, και βέβαια στους ανοικτούς χώρους".
Τώρα το "ανοικτούς χώρους" σηκώνει αρκετο΄νερό ειδικά στην Ελλάδα που εξωτερικόυς χώρους τους έχουμε κάνει ημίκλειστους και κλειστούς τους έχουμε μετατρέψει σε ημιανοικτούς και να δούμε πώς θα βγάλουμε άκρη.
Παράλληλα αφήσαμε και παραθυράκι με τα τετραγωνικά των καταστημάτων, και με κάτι δηλώσεις του τύπου αν θέλει ο καταστηματάρχης προαιρετικά να δηλώσει το μαγαζί, καπνιζόντων ή μή. Πάλι πριν ξεκινήσουμε κάτι το μπερδέψαμε δηλαδή.
Προσωπικά είμαι περίεργος να δούμε πως θα εφαρμοστεί το μέτρο και πώς θα αστυνομευτεί. Θα γελάσουμε αρκετά πάντως τουλάχιστον στην αρχή, να το δείτε.
Προσωπικά δεν έχω τίποτε εναντιόν των καπνιστών. Ημουνα και εγώ και για χρόνια καπνιστής και σέβομαι απόλυτα την συνήθειά τους αυτή. Δεν τρελλαίνομαι όταν πίνω στα μπαράκια και στις καφετέρειες τον καφέ και το ποτό μου, ή στα ταβερνάκια το βράδυ το μεζέ μου. Ξέρω όμως πόσο ενοχλητικό είναι αν σούρχεται στα ρουθούνια ο καπνός από διπλανή παρέα, αν στον φέρνει ο εξαερισμός και η παρέα τονα ανάβει τάλλο σβήνει. Αυτό ειδικά τώρα που δεν καπνίζω το κατάλαβα.
Ετσι θεωρώ ότι το μέτρο έπρεπε να γίνει και μάλιστα άργησε. Να εφαρμοστεί δηλ, όπως εφαρμόζεται και αλλού.
Πρόσφατα έχω ταξιδέψει σε Ιρλανδία, Αυστρία και Γερμανία.
Εκεί ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ!! Εκεί δεν έχει SMOKING και NON SMOKING τετραγωνικά και δεν ξέρω τί άλλο.
Εκεί όμως είδα με μεγάλη μου χαρά ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους και τα μωρά τους να βγάινουν έξω- (μιλάμε για κεντρική Ευρώπη, που το έξω είναι υποχρεωτικά μέσα, φανταστείτε αν κάπνιζαν κι όλας)- και να διασκεδάζουν οικογενειακά.
Τώρα θα μου πείτε ότι ο Γερμανός σταμάτησε να καπνίζει? Οχι βέβαια απλά πού και πού έβλεπες κάποιος ή κάποια να βγάινει για λίγα λεπτά έξω, σβήνοντας τη γόπα του σε μεγάλα τασάκια στήλες, ακριβώς έξω από την είσοδο.
(Γιά να δούμε εδώ θα δούμε τασάκα έξω? Η θα χρησιμοποιήσουμε το μεγάλο τασάκι του πεζοδρομίου.? )
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)