Μούρθε μιά ιδέα για σήμερα.
πετώντας εδώ και εκεί ουσιαστικά δίχως σκοπό έτσι για να περάσει η ώρα, πέφτω στο youtube, σε δύο μουσικά αποσπάσματα (γιά το ίδιο θέμα), ενος θρυλικού κοματιού απο κείνα των μεγάλων συνθετών του παρελθόντος (εδώ του Μίμη του Πλέσσα-να ζήσει χίλια χρόνια ο άνθρωπος) που έντυναν ταινίες σταθμούς του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Πρόκειται για το "Ηλιε Φονιά" ή αλλιώς "Σκοτώσανε το Σταυραητό" βασικό κομάτι στην ταινία "Αστραπόγιαννος"
Η ταινία είναι ένα επικό αριστούργημα, που για τους λάτρεις του είδους παραμένει αξέχαστο και αξεπέραστο. Εμπεριέχει πολλά ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία μιά κοινωνίκής δομής που δεν υπάρχει πιά. Οι άνθρωποι όμως σε όποια εποχή και αν ζουν με τον ίδιο τρόπο δρουν και αντιδρουν και τα ίδια πάθη εκδηλώνουν στις σχέσεις τους.

Προσωπικά το μουσικό κομμάτι μου αρέσει για τους εξής λόγους.
Πρώτον γιατί είναι ένα βαρύ ζειμπέκικο που ντύνει τον στίχο που παραπέμπει στην αρχαία τραγωδία. Το ζειμπέκικο είναι ένας χορός που πρέπει να χορέυεται κατα μόνας, κάτι σαν προσωπική υπόθεση. Σχεδόν ποτέ δεν είναι χαρούμενος χορός. Δεν θα επεκταθώ άλλο στο ζειμπέκικο. Θα αφιερώσω στο μέλλον.
Δεύτερον γιατί αναφέρεται στον στίχο ότι "Σκοτώσανε τον Σταυραητό...." (γνωστή η συναισθηματική μου σχέση με το εν λόγω αρπακτικό)

Ενας ακόμη λόγος που με έκανε να μοιραστώ το τραγούδι εδώ είναι η συγκλονιστική εμφάνιση που πέτυχα της Ξανθίππης Καραθανάση (που ίσως θυμούνται οι παλιότεροι), σε γνωστή εκπομπή της τηλεόρασης.
Βάζω δίπλα δίπλα και την αυθεντική εκτέλεση της ταινίας που τραγουδήθηκε από την Καίτη Αμπάβη

αφιερωμένα!!





Ο αυθεντικός στίχος έλεγε
"Παρασκευή Μεγάλη σκοτώσαν τον Χριστό" αλλά επειδή Παρασκευή έπεφτε και η 21-Απρ-1967 λογοκρίθηκε και αντικαταστάθηκε με το
"Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε τον Νιό"

Mega Project!!!!

του Κώστα Μπαιρακτάρη
(Φαρμακευτικό Δελτιό Φεβρουαρίου 2009)

Εν αρχή ο Θεός γέμισε τη Γή με μπρόκολο, κουνουπίδι και σπανάκι, πράσινα κίτρινα και κόκινα λαχανικά όλων των ειδών, ώστε ο άνδρας και η γυναίκα να ζήσουν υγιεινά και παντοτινά. Ο σατανα΄ς όμως δημιούργησε τα Haagen Dazs και τα διάφορα cookies. Και ρώτησε. "Λίγη ακόμη σάλτσα βύσσινου?" και ο άνδρας απάντησε. "Ευχαρίστως" και η γυναίκα πρόσθεσε "Παρακαλώ για μένα άλλη μιά ζεστή βάφλα σαντιγύ?"
και έτσι πήραν και οι δύο από 5 κιλά.

Και ο Θεός δημιούργησε το γιαούρτι ώστε να διατηρήσει η γυναίκα το σώμα της, όπως άρεσε στον άνδρα. Και ο σατανάς δημιούργησε από το σιτάρι το άσπρο αλεύρι και από το ζαχαροκάλαμο τη ζάχαρη και τα συνδύασε. και η γυναίκα άλλαξε νούμερο στην ένδυσή της και πήγε από το 38 στο 46. Και έτσι είπε ο Κύριος." Δοκίμασε το φρέσκο μαρούλι μου" και ο σατανάς εφ'ευρς το νρεσινγκ και το σκορδόψωμο ως συνοδευτικά. Και οι άνδρες και οι γυναίκες μετα΄από αυτή την απόλαυση άνοιξαν τις ζώνες τους κατά τουλάχιστον μία τρύπα.

Ο Κύριος όμως είπε. " Σας έδωσα φρέσκα λαχανικά και ελαιόλαδο, στο οποίο να μαγειρεύετε υγιεινά" και ο σατανάς συνόδεψε τα φαγητά αυτά με δεύτερο πιάτο από νόστιμες μπουκίτσες από ψωμάκια, τυράκια, camambert αστακό σε βούτυρο μυρωδάτο και φιλετάκια κοτόπουλου. Και οι τιμές της χοληστερίνης του ανθρώπου ανέβηκαν στα ουράνια.

Ετσι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο αθλητικά παπούτσια, ώστε να χάσει μερικά κιλά με την άθληση. Και οσατανάς δημιούργησε τη δορυφορική τηλεόραση και τα DVD μαζί με τα τηλεχειριστήρια για να μη κουράζεται ο άνθρωπος με το ζαπινγκ. Και οι άνδρες και οι γυναίκες γελούσαν και έκλαιγαν μπροστά στην οθόνη και άρχισαν να φοράνε ελαστικές φόρμες αδυνατίσματος.

Ετσι ο Θεός δημιούργησε την πατάτα, φτωχή σε λίπος και κάλιο και γεμάτη θρεπτικές ουσίες. Και ο σατανάς αφάιρεσε τη φλούδα και έκοψε το εσωτερικό της σε πατατάκια τα οποία τηγάνισε και τα κάλυψε με πολύ αλάτι. Και ο άνθρωπος πήρε μερικά κιλά ακόμη.

Ο Θεός όμως έφερε το άπαχο κρέας, ώστε τα τέκνα του να χορταίνουν προσλαμβάνοντας λιγότερες θερμίδες. Και ο σατανάς έφερε τα Goodies και το cheeseburger των 99 λεπτών.
Και ρώτησε ο σατανάς "Θέλεις και τηγανιτές πατάτες?' Και είπε ο άνθρωπος "Βεβαίως, μιά μεγάλη μερίδα με μαγιονέζα", και είπε ο σατανάς "Ετσι μπράβο !!" και ο άνθρωπος έπαθε έμφραγμα.

Και Ο Θεός αναστέναξε και δημιούργησε το τετραπλό μπαιπας της καρδιάς.
Και τότε ο σατανάς είπε.
"είπαμε να παίζουμε τίμια" και δημιούργησε το ΙΚΑ

Ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ-Ενας πολιτισμικός Πρόσφυγας

«Όπως όλοι οι Ευρωπαίοι μεγάλωσα και 'γω με την διδασκαλία ότι ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα, ότι εμείς, οι πολιτισμένοι του κόσμου είμαστε οι απόγονοι όλων αυτών των θαυμάσιων ανθρώπων όπως ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Φειδίας και χίλιοι δυο άλλοι. Και μάθαμε να λέμε «Δημοκρατία» και «πολιτική» και «οικονομία» και «θέατρο» και «ποίηση» και χίλιες δυο άλλες Ελληνικές λέξεις, και ποτέ δάσκαλος δεν μας είπε ότι είναι περίεργο πώς οι πολιτισμένοι λαοί, όπως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, δεν βρήκαν στις τόσο πλούσιες γλώσσες τους λέξεις για να εκφράσουν τις πιο βασικές δημιουργίες του ανθρώπινου πνεύματος: είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και τέρμα. Και δεν βρέθηκε δάσκαλος που να μας πει ότι μολονότι εμείς είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, υπάρχουν κάποιοι φτωχοί συγγενείς που λέγονται Έλληνες και ίσως νάναι και αυτοί απόγονοι των «δικών» μας αρχαίων προγόνων.

»Έτσι μεγάλωσα. Ύστερα, πριν δεκαπέντε χρόνια, αποφάσισα να κάνω και εγώ ένα ταξίδι – προσκύνημα – στην πατρίδα του πολιτισμού «μου». Και ξεκίνησα για την Ελλάδα.
»Ήταν, όπως είπα, πριν δεκαπέντε χρόνια: ένα ωραίο πρωί του Ιουνίου, ξεμπαρκάρισα στην Ηγουμενίτσα, αρχή του προσκυνήματος.
»Με εντυπωσίασε το τοπίο, τρελλάθηκα με τα βουνά της Ηπείρου, με τα Γιάννενα, έμεινα με ανοιχτό στόμα στη Δωδώνη και νόμισα ότι άρχιζα να νοιώθω την Ελλάδα. Αλλά πριν φθάσω στην Πελοπόννησο και στην Αττική ξέχασα τοπία και αρχαιότητες, γιατί στο Αγρίνιο έπαθα το πρώτο «κοινωνιολογικό σοκ»:
» Ήταν απογευματάκι όταν έφτασα στην πλατεία του Αγρινίου, μόλις είχε τελειώσει η «σιέστα», ήδη ανοίγανε τα καφενεία και αποφάσισα να πιω ένα καφέ. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και βγήκα, κάθισα σε ένα τραπέζι και παράγγειλα. Αυτή τη στιγμή σηκώνεται από ένα άλλο τραπέζι ο μοναδικός άλλος πελάτης και έρχεται κοντά μου, κάθεται στο τραπέζι μου και αρχίζει να μου μιλάει. Δεν ήξερα τότε ακόμα ελληνικά και με το λεξικό που είχα στην τσέπη μου και με μερικές αγγλικές λέξεις που ήξερε ο συνομιλητής μου, σιγά-σιγά κατάλαβα τι θέλει ο άνθρωπος. Ήθελε να με γνωρίσει. Με ρώτησε από πού είμαι, τι δουλειά κάνω, αν είμαι παντρεμένος, αν ζουν οι γονείς μου και άλλα. Μου είπε ότι ο ίδιος είναι καπνεργάτης. Και τότε έπαθα το σοκ: Πώς γινόταν αυτό; Πώς είναι δυνατόν ένας εργάτης να μιλάει ελεύθερα με έναν αντιπρόσωπο της αστικής τάξης; Πώς μπορεί να ενδιαφέρεται χωρίς συμφέρον – γιατί ήξερε και αυτός, όπως εγώ, ότι ποτέ στη ζωή μας δεν θα ξαναϊδωθούμε – για κάποιον που θα έπρεπε ή να μισεί ή να φοβάται ή, τουλάχιστον, να νοιώθει απέναντί του ένα τέτοιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, που να μην του έρθει ποτέ η επιθυμία να του μιλήσει. Γιατί σε μας, στις ευρωπαϊκές χώρες, αυτές είναι οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων…»
Αυτό το κοινωνιολογικό και πολιτισμικό σοκ ήταν η αφορμή για να παραμείνει τελικά μόνιμα στην Ελλάδα ο Αυστριακός Λαυρέντιος Γκέμερεϋ. Το απόσπασμα που παραθέτουμε ανήκει στην εισαγωγή του αξιοσημείωτου βιβλίου του «Η δύση της Δύσης. Η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός», που κυκλοφόρησε το 1977 και βρίσκεται ακόμη στα βιβλιοπωλεία. Στο βιβλίο αυτό ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ επιχειρεί να αναλύσει τον ζώντα ελληνικό πολιτισμό σε αντιπαράθεση προς τον αστικό και ορθολογικό πολιτισμό της Δύσης. Φθάνοντας στην Ελλάδα ο ίδιος, –διευθυντής τότε του «Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου» της Βιέννης με σπουδές Θεολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας, αλλά και ιερέας του Ρωμαιοκαθολικού δόγματος–, άρχισε να μελετά την ελληνική πραγματικότητα για να διαμορφώσει μια πολιτισμική και ιστορική εικόνα ολότελα διαφορετική από κείνη που του είχαν μεταδώσει οι σπουδές του.
Εντυπωσιάζεται με τη διαπίστωση ότι οι Έλληνες δεν παραδέχονται ταξικές διακρίσεις και γοητεύεται από τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής νοοτροπίας: τον αυθορμητισμό, τη μόνιμη τάση προς το στιγμιαίο, την περιφρόνηση και απόρριψη κάθε οργανωμένης καταπίεσης, την έλλειψη κάθε συστήματος, δηλαδή μ’ αυτό που, με κάποια περιφρόνηση, ονομάζεται «Ρωμηοσύνη». Τον συγκλονίζει η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί κανένα σύστημα, όχι γιατί ο Έλληνας είναι υποανάπτυκτος όπως διατείνονται οι Ευρωπαίοι, αλλά γιατί ο Έλληνας αφήνει πάντα περιθώρια για το απρόβλεπτο και αποδέχεται το ανορθολογικό. Διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι η «ελληνική ανθρωπιά» δεν είναι ηθική στάση επιβεβλημένη από κυριαρχικές μορφές, αλλά μια αναρχική διακύμανση ανάμεσα στα ατομικά και στα κοινωνικά συμφέροντα. Αποκτά πλέον τη βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα βρήκε την παρουσία του αυτόνομου υποκειμένου, το οποίο στη Δύση δεν είναι εφικτό, παρά μόνο σαν αντικείμενο. Θέλει με το βιβλίο του να βοηθήσει τους Έλληνες να δουν τον, εξιδανικευμένο γι’ αυτούς, ευρωπαϊκό πολιτισμό με πιο κριτικό μάτι και εύχεται να γλυτώσουν οι Έλληνες από τον εξευρωπαϊσμό, που τόσο επιθυμούν.
Ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ που είχε γεννηθεί το 1931 στο Γκρατς της Αυστρίας πέθανε πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα δήλωνε, κατά την δική του έκφραση, «πολιτισμικός πρόσφυγας».

Πηγή. www.antibaro.gr