Μιά καλή μου φίλη προχθές μου ανέφερε ότι όντας μόνη, πήρε τους δρόμους της Αθήνας και με την κάμερά της περιπλανήθηκε στις περιοχές κοντά και γύρω απ'την παλιά πόλη. Γιά άλλη μιά φορά όπως μου είπε ένοιωσε τη σαγήνη της "Αιώνιας αγαπημένης" της Ακρόπολης των Αθηνών! Αλλά και της δικιάς μου.
Και δεν θα ήταν αφορμή αυτό να γράψω τούτες τις αράδες αν δεν σας αποκάλυπτα ότι παρ'όλη τούτη της "σχέση αγάπης" δεν είχα ποτέ επισκεφθεί το αιώνιο μνημείο. Μέχρι το 2004.
Μεγαλώνοντας από μικρός και περνώντας τα μισά μου μαθητικά χρόνια στο Α Γυμνάσιο Αρρένων της Πλάκας, ο ιερός βράχος είχα άλλη σημασία για μένα. Υπήρξαν επισκέψεις σαν σχολείο, σαν εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά εγώ ήμουνα πάντοτε απών.
Ο λόγος καθαρά ανώτερος. Αδύνατον να σκαρφαλώσει ένα άτομο ανάπηρο και ειδικά όταν μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι παρέμενα στην τάξη μελετώντας ή γύριζα στο σπίτι με ένα κρυφό πόθο και ένα όνειρο, ζωής. Κάποτε να αγναντάψω την Αθήνα από το σημείο ακριβώς εκείνο που την έβλεπαν και οι Αρχάιοι Αθηναίοι, από το σημείο που αποκαθήλωσαν την Γερμανική σημαία οι γενναίοι πατριώτες της Κατοχής, από το σημείο όπου έβλεπαν οι πολιορκημένοι τα καράβια τοθ Μοροζίνη.
Ποτέ δεν έπαψα να επισκέπτομαι την γειτονιά του παλιού μου σχολείου, την Αδριανού, το Θησείο, το Ηρώδειο (που τώρα έχει γίνει απόλυτα προσβάσιμο) με τις παραστάσεις στα πλάισια του φεστιβάλ Αθηνών, τα τελευταία χρόνια. Και πάντοτε, μα πάντοτε ένοιωθα αυτή την ενέργεια τη θετική και την γλυκειά βαρύτητα της σκεπης του παντοτινού Ναού των Ναών!!
Στο Θησείου στο στέκι μου στη γωνία στο "Αθηναίων Πολιτεία" σούρουπο πριν μαυρίσει ο ουρανός, πριν ακόμα τον φωτίσουν οι προβολείς, ο Παρθενώνας έκπέμπει την δική του λάμψη μέσα από το ενεργειακό του πεδίο για όποιον έχει την δεκτικότητα για να το νοιώσει. Τότε είναι που σιγά σιγά η βουή του πλήθους των Αθηναίων και των τουριστών, η φασαρία των μηχανών, αρχίζουν να εξαφανίζονται από την ακοή σου και η ελαφριά αύρα της θάλασσας του Σαρωνικού σε φέρνει σε άλλες εποχές.
Και όμως παρ'όλα αυτά δεν έιχα μπορέσει ακόμα να βρεθώ πάνω εκεί.
Καλοκαίρι 2004. Το μαγικό καλοκαίρι. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο με την Εθνική, Μαγικοί Ολυμπιακοί και Παρα ολυμπιακοί μετά. Γιά μένα όμως και για έναν ακόμα προσωπικό λόγο που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Η ανάβασή μου.... ΕΚΕΙ
Ο τρόπος είχα ανακοινωθεί κάποιους μήνες πριν, μετά την τοποθέτηση ειδικού αναβατωρίου στη πιό ομαλή κλίτυ του βράχου από την μεριά του Θησείου. Η διαδικασία κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού. Ο λόγος ήταν ότι το αναβατώριο τον χρησιμοποίησαν χιλιάδες εμποδιζόμενοι τουρίστες εν'όψει μεγάλου Αθλητικού γεγονότος. Και άλλοι σαν και μένα λοιπόν που ήλθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να προσκυνήσουν το μνημείο σύμβολο.
Φτάνουμε την καθορισμένη ημέρα ένα ηλιόλουστο απόγευμα με ελαφρό δροσερό αεράκι και με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Νοίωθω μιά περίεργη αγωνία και έξαψη από νωρίς. Η αετίνα μου έχοντας επισκεφθεί μόνη της την Ακρόπολη είναι πολύ ενθουσιασμένη που θα πάμε επι τέλους μαζί αλλά συνάμα και πολύ συγκινημένη.
Ενας μηχανικός νόμος της φυσικής λέει ότι όσο μιά μετακίνηση γίνεται αργότερα είναι και περισσότερο ασφαλής. Θέλω να πω με αυτό ότι τα αναβατώρια (γιατί δύο ήταν τελικά) κινούνταν κάθετα και με πολύ αργή ταχύτητα. Ολα ήταν εξωτερικά του βράχου ώστε να μην πειραχθεί ούτε ένα πετραδάκι. Κλειστό κλουβί, πατάω το κουμπάκι. Οι άνθρωποι οδηγοί με ρωτούν αν νοιώθω ναυτία ή κλέιστοφοβικότητα. (Πού να ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με έναν σταυραετό ¨-) Εγώ άλλου έχω το μυαλό μου. Είναι ευγενέστατοι. Αρχίζει αργά αργά η ανάβαση μέχρι το πρώτο πλάτωμα του βράχου, όπου με περιμένει ένας άλλος οδηγός και με τοποθετεί σε ένα παράπλευρο κουβούκλιο για να συνεχίσουμε. Ξεκινάω μόνος και πάλι. Κοιτάω κάτω και βλέπω την Πλάκα, την Αδριανού, το Μοναστηράκι, την Αθηναίων πολιτεία.... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τις ρίζες των τειχών που με πλησιάζουν.
Σε λίγο φθάνω και μέχρι να ανεβάσουν και την αετίνα μου με περιμένει και ο τρίτος οδηγός. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο ευρύχωρος είναι πάνω εκεί ο χώρος. Ερεχθείο, καρυάτιδες, πρόναος, ζωοφόρος, κυριώς ναός, όλα βρίσκονται μπροστά μου. Ανατριχιάζω και κοιτάζω σαν χαζός ,σαν παιδί πρωτόβγαλτο δεξιά αριστερά, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν είναι δυνατόν μου φαίνεται σαν ψέμα. Ο απογευματινός ήλιος δημιουργεί υπέροχες αναγλυφότητες στα θαυμάσια γλυπτά και τις κολώνες, ενώ μακραίνει τις σκιές. Οι Καρυάτιδες αισθησιακότερες από ποτέ!!
Φθάνει και η αετίνα και αρχίζουμε τη περιπλανηση. τραβάμε φωτογραφίες. Εχουν διαμορφώσει ένα υποτυπώδες μονοπατάκι αλλά δεν είναι πολού έυκολη η μετακίνηση. πρέπει να προσέχουμε να περνάμε ανάμεσα από τους φυτευτούς βράχους. Είναι όμως η πιό αγαπημένη ανώμαλη και που δεν βαρυγκόμησα, διαδρομή της ζωής μου.
Κάθε λίγο σταματάμε και κοιτάμε την Αθήνα προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε περιοχές, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου πετάει στον Χρυσό αιώνα του Περικλή.
σε λίγο νά μπροστά και το παλιό Μουσείο. Ειδικό αναβατώριο και εκεί να κατέβω λίγο. Ολα τέλεια!! Το όνειρο συνεχίζεται μέσα στο Μουσείο με όλα τα θαυμαστά και δεν μπορώ να μην σκεφθώ πως θα είναι όταν πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν.
Συνέχεια μετά από μία και πλέον ώρα, πάλι έξω στον βράχο, μέχρι που ήλθε η ώρα να φύγουμε.
Αρχισα να κατεβάινω σούρουπο πιά με μιά ανείπωτη χαρά. Μιά πληρότητα!
εμαθα ότι το αναβατώριο δεν καταργήθηκε μετά τους ολυμπιακόυς απλά θα λειτουργήσει σε πιό μόνιμη μορφή μετά την ανακαίνιση και συντήρηση όλου του Μνημείου.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι από τους πρώτους που θα ανέβει και πάλι.
Γιά το 2009 σκοπός μου και μιά επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Ηταν τελικά μαγικό εκείνο το Καλοκαίρι του 2004 ...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου