ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΒΡΩ?

Θέλω να ξεκινήσω από εκεί που θεωρητικά ξεκινούν και συμφωνούν όλοι. Επιστήμονες, απλοί άνθρωποι, θρησκευούμενοι, οι πιό αρχαίες θρησκείες μέχρι τις έσχατες, από τους αρχαίους Σαμάνους μέχρι τους μεγάλους Μύστες.
Οτι στην αρχή δεν υπήρχε "τίποτα", ή μάλλον υπήρχε "απόλυτο σκοτάδι". Δηλαδή υπήρχε κάτι από την απουσία ύπαρξης του φωτός, που όλοι ξέρουμε ότι είναι ενέργεια.
Και ξαφνικά ΟΛΑ ξεκίνησαν έτσι ξαφνικά κάτι σαν παρθενογένεση, από το τίποτα, από το απόλυτο μηδέν, -πολύ φοβάμαι πως κανένας ποτέ σα αυτόν τον κόσμο που ζούμε δεν θα μάθει πώς!!?? Τί ήταν αυτό που αποφάσισε να πατήσει την σκανδάλη και ποιά άφαντη ενεργειακή κατάσταση ξεκίνησε αυτό που καθιερώθηκε να λέμε "BIG BANG".
Το κεφάλαιο 1 της γνωστής μας Γένεσης της Π. Διαθήκης το περιγράφει με απλοικό τρόπο και υπονοεί ότι πίσω από αυτό το υπέρτατο γεγονός της Δημιουργίας, κρύβεται ο Θεός (προσωποποιημένος για να μπορέσει να γίνει κατανοητή η έννοιά του στούς απλούς ανθρώπους της εποχής)
Εμένα όμως προσωπικά άπειρες φορές με έχει απασχολήσει αυτή η μοναδιαία στιγμή της ΑΡΧΗΣ των ΠΑΝΤΩΝ και ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Γιατί και ο χρόνος είναι άλλη μιά ασύλληπτη έννοια που αμέιλικτα κατά τους νόμους της φυσικής αλλά και κατά φιλοσοφικό τρόπο υποτίθεται ξεκίνησε από το ΜΗΔΕΝ και ανυσματικά προχωραέι προς το άπειρο με θετικό πρόσημο. Πριν το ΜΗΔΕΝ όμως ΤΙ? ....

Είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι σε όλες τις φάσεις της παρουσίας τους στον πλανήτη αυτό, και αφού μπόρεσαν κάπως να απεμπλακούν από τον αγώνα προς επιβίωση, αφού οργάνωσαν τις πρώτες κοινωνίες τους, άρχισαν να στρέφονται παρατηρητές στην αρχή και μετά με εξερευνητική διάθεση για να εξηγήσουν τον κόσμο τον απτό γύρω τους, αλλά και φαινόμενα που δεν μπορόυσαν να με την πρώτη ματιά να εξηγήσουν. Ετσι σιγά σιγά δημιουργήθηκαν οι θετικές επιστήμες με το πέιραμα και την παρατήρηση, αλλά και οι θεωρητικές για την φιλοσοφική κοσμοθεώρηση των πραγμάτων.
Ο Θάνατος σαν γεγονός που τελειώνει την φθαρτή ύπαρξή μας δημιούργησε και ακόμα δημιουργεί τον φόβο του αγνώστου, την αγωνία και το μεγάλο ερώτημα "ΜΕΤΑ ΤΙ? ΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟ?
Προσωπικά δεν θέλω, αρνούμαι να το σκέπτομαι. Το βρίσκω πολύ απαισιόδοξο και καταθλιπτικό. Πιστέυω ίσως ότι υπήρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε και η πορεία μας ήταν είναι και θα είναι παράλληλη με το άνυσμα του χρόνου. Απλά οι πορείες μας αυτές η μία καθορίζει την άλλη, κ.ο.κ.

Οι άνθρωποι λοιπόν δημιούργησαν την προσωποποιημένη έννοια του "ΘΕΟΥ" ώστε εναγωνιωδώς να εφησυχάσουν και ψευδαισθησιακά να θεωρήσουν ότι έλυσαν το πρόβλημα. Ετσι η κάθε θρησκεία έβαλε σε καλούπι τους "πιστούς της" και,- λάθος για μένα- τους απομόνωσε από άλλες θρησκείες παράλληλες ποδηγετώντας τους και φανατίζοντάς τους στο διηνεκές της Ιστορίας.

ΠΟΥ και ΤΙ είναι λοιπόν ο ΘΕΟΣ. Πού μπορούμε να τον βρούμε? Είναι άραγε σωστό-και το πιό έυκολο- να τον διαγράψουμε έτσι απλά και να πούμε ή να υποκριθούμε ότι ΔΕΝ υπάρχει? ΔΕΝ υπήρξε ποτέ?. Και ότι ΟΛΑ μα ΟΛΑ, αυτά που βλέπουμε γύρω μας αλλά και αυτά που συμβαίνουν ΑΛΛΟΥ μύρια ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μακριά μας, και άλλα που συμβαίνουν απειροστά μέσα στους πυρήνες των μικροσωματιδίων- με θαυμαστή ακρίβεια- γίνονται κατα τύχη και χωρίς κάποιο σκοπό.?
Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ΟΧΙ υπάρχει αυτό το κάτι, αυτός ο ενορχηστρωτής που κινεί με ακρίβεια ΟΛΟ αυτό το ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ. ΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟ. Αλλά επίσης φοβάμαι ότι ΠΡΕΠΕΙ ο Ανθρωπος το μέχρι στιγμής τελειότερο έμψυχο ον πρέπει και οφείλει να ψάχνει ενδοσκοπικά μέσα στο Νου και την Ψυχή του απαντήσεις των αγωνιωδών Ερωτήσεων. Ετσι μόνο πιστεύω μέσα από την ατέρμονη προσπάθεια κατά ένα παράδοξο τρόπο μπορεί να αναταθεί και στο μέλλον να ανασταθεί κάπου, που δια του Θανάτου θα βρεθούμε. Μέχρι τότε ας μην ξεχνάμε να συνειδητοποιούμε την ασημαντότητά μας.

Τελειώνοντας θέλω να αφιερώσω τα λόγια ενός μεγάλου Δασκάλου της Ανατολής, του Jelaluddin Rumi ενός των ιδρυτών των Μεβλανα και πρωτεργάτη των μυσταγωγιών των Σούφι.



I tried to find him on the Christian cross, but he was not there; I went to the Temple of the Hindus and to the old pagodas, but I could not find a trace of Him anywhere.
I searched on the mountains and in the valleys but neither in the heights nor in the depths was I able to find Him. I went to the Caaba in Mecca, but He was not there either.
I questioned the scholars and philosophers but He was beyond their understanding.
I then looked into my heart and it was there where He dwelled that I saw Him;
He was nowhere else to be found.

Και κάτι ακόμα που κάπου είχα διαβάσει από τους Ινδιάνικους μύθους.

In every color there's the light
In every stone sleeps a crystal
Remember the Shaman, when he used to say:
"Man is the dream of the dolphin"

Το κείμενο αυτό είναι αυτούσιο όπως το έγραψα σε σχόλιό μου στο ομαδικό μπλογκ που συμμετέχω των Ανώνυμων Μελαγχολικών

Η σημασία της Ιστορικής Ορθογραφίας

θυμήθηκα ότι κάπου στο αρχείο μου είχα φυλάξει ενα ενδιαφέρον άρθρο του Καθ.Μπαμπινιώτη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής σις 6 Ιανουαριόυ του 2008, με τον τίτλο της εδώ επικεφαλίδας.
Πάντα μου άρεσε να μαζεύω ενδιαφέροντα άρθρα και απόψεις και να τα φυλάω στο σεντούκι αλλά κάπου στην πορεία μαζευόταν απίστευτο σκουπιδαριό, φυσικά μιλάω για την πρό υπολογιστών εποχή, και στο τέλος αναγκαζόμουν να κάνω την μεγάλη εκκαθάριση. Από μιά άποψη το blogging ήταν για μένα μία λύση στο ζήτημα αυτό γιατί όντας ένα άλλο σημειωματάριο σκέψεων,ταυτόχρονα είναι και μιά αποθήκη ενδιαφερόντων απόψεων.
Οπως σωστά καταλάβατε το θέμα μας εδώ είναι η γλώσσα και η αξία που πρέπει να κατέχει,προσδιορίζοντας την ιστορική ταυτότητα ενός λαού. Κατά μίαν έννοια είναι το DNA του. Ακριβώς πάνω σε αυτό βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα επιστήμη των γλωσσολόγων που συνεργάζεται τα μέγιστα με τους Ιστορικούς των Εθνών και τους Αρχαιολόγους.
Το άρθρο αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και αξίζει να του ρίξουμε μιά ματια.

"Γιατί παιδευόμαστε με τα έξι i της ορθογραφίας μας (ι,η,υ, ει,οι, υι), με τα δύο e (ε, αι),τα δύο ο (ο, ω), τα τρία v (β,αυ,ευ), τα τρία f (φ,αυ, ευ),τα δύο z (ζ, σμ) κ.ο.κ?
Δεν μας φτάνουν μόνον το ι, το ε, το ο, το β κλπ? Γιατί να μην γράφουμε ιρίνι (ειρήνη), ίπαρξι, κερι (καιροί), γινέκα (γυναίκα), εσθάνομε (αισθάνομαι), χόρι (χώροι),εβγενίς( ευγενής),άβριο (αύριο),έφθιμοι (εύθυμη) κλπ.
Είναι η ιστορική ορθογραφία απόρροια (απόρια) ενός εθνικού μαζοχισμού? Είναι επινόηση κάποιων διανοουμένων? Είναι προσκόλληση σε παρωχημένες γλωσσικές εμμονές? Και προχορώντας πιό τολμηρά, λένε μερικοί, γιατί να μη γράφουμε irini, iparksi, keri, gineka, esthanome, chori, evgenis, avrio, efthimi. κοκ.Γιατί να μην προσχωρήσουμε δηλαδή στο λατινικό αλφάβητο που, στο κάτω κάτω είναι ελληνικής προελέυσεως, κάνοντας τη γραφή μας πιό προσιτή στους ξένους. Ηδη , δεν επικοινωνούμε στους H/Y με τα...greeklish?

Αυτά και άλλα πολλά ακούω κατά καιρούς σε μαθήματα, διαλέξεις, συζητήσεις, όταν έρχεται ο λόγος στην ιστορική ορθογραφία της γλώσσας μας και στις δυσκολίες που γεννά η ορθή γραφή της ως απορίες κάποιων ομιλητών της Ελληνικής που θέτουν το αίτημα ή νομίζουν πως "ανακαλύπτουν"τη λύση των δυσκολιών της ορθογραφίας με την υιοθέτηση μιάς φωνητικής ορθογραφίας με ελληνικά ή-κατά τους πιό τολμηρούς- με λατινικά γράμματα.
Η συζήτηση συνήθως -εκ μέρους μου-προχωρεί ως εξής:
Αλήθεια γιατί οι Αγγλόφωνοι λ.χ λαοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Καναδοί) δεν προχώρησαν σε υιοθέτηση της φωνητικής ορθογραφίας, όταν μάλιστα έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ οξύτερες ορθογραφικές δυσκολίες απ'ότι εμείς? Οταν λ.χ έχουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια απόσταση που υπάρχει μεταξύ προφοράς και γραφής σε παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να δείξουν λ.χ ότι τελείως διαφορετικοί φθόγγοι ή διαδοχές φθόγγων (ou, af, au, u, o, ok/och) ορθογραφούνται με την ίδια διαδοχή γραμμάτων, γράφονται το ίδιο ως -ough: Though, the rough, cough and hiccough, plough, me through, I ought to cross the lough!
Και φυσικά τί να πει κανείς για τα συστήματα γραφής/ορθογραφίας που χρησιμοποιούνται για την κινέζικη ή την ιαπωνική γλώσσα με τις χιλιάδες των χαρακτήρων που πρέπει να ξέρει κανείς για να γράφει αυτές τις γλώσσες?

Οπως και να το δούμε η ιστορική ορθογραφία των λέξεων μιάς γλώσσας είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς ενός λαού. Η γραπτή μορφή των λέξεων μαζί με τη σημασία τους συναποτελούν τον γραπτό λόγο μιάς γλώσσας. Μέσα σ'αυτόν απεικονίζεται η ιστορία των λέξεων, αφού ιστορική ορθογραφία σημαίνει παράσταση της ετυμολογικής προέλευσης και της ετυμολογικής συγγένειας κάθε λέξης, απ΄όπου συνάγεται η βασική σημασία της και η σχέση της με τις άλλες λέξεις που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική οικογένεια. Ετσι λ.χ γράφοντας Φίλος, με Ι συνδέεις τη λέξη με όλα τα σύνθετα και τα παράγωγα που ανήκουν στην ίδια ετυμολογική-σημασιακή οικογένεια (φιλία, φιλικός, άφιλος, φιλόσοφος, ζωόφιλος, συμφιλιώνω κλπ)ενώ γράφοντας"φυλή" (με υ και ένα λ)συνδέεις τη λέξη ετυμολογικά-σημασιακά με λέξεις, όπως φυλετικός, φυλετισμός, διαφυλικός, φυλογενετικός, αλλόφυλος κλπ, γράφοντας δε "φύλλο" (με δύο λ), έχεις περάσει σε άλλη ετυμολογικά οικογένεια και σημασία, που φαίνεται στις λέξεις, φύλλωμα, φυλλωσιά, πλατύφυλλος, τριαντάφυλλο, φυλλομετρώ κ.ο.κ.
Αλλο το λειπ- στο λείπω, λειψός έλλειψη, διάλειμμα κλπ, άλλο το λυπ- στα λύπη, λυπάμαι, περίλυπος, λυπηρός κλπ, άλλο το ληπ- (του λαμβάνω) στα αντιληπτός, λήψη, κατάληψη, ακατάληπτος κοκ. Το ότι το λοιπ- στα λοιπός, λοιπόν, υπόλοιπος κ.α ή το λιπ- στο ελλιπής, λιποτάκτης, λιποψυχώ αποτελούν συγγενείς φωνολογικές μορφές ("μεταπτωτικές βαθμίδες" τις λένε οι γλωσσολόγοι) της ρίζας λειπ- (λείπω) είναι κι αυτό μιά γνώση/πληροφορία που φωτίζει ετυμολογικά-σημασιακά τις αντίστοιχες λέξεις.
Το οτι επίσης το λιπ- στα λίπος, λιπαρός, λίπωμα, είναι μιά άλλη ομόγραφη ρίζα,όπως και το λιπ- του εκλιπαρώ και του "αρχολίπαρος" (ο επιθυμών και επιδιώκων αξιώματα) αυτό δέιχνει τον πλούτο και τη σημασιολογική ιστορία των λέξεων που είναι μιά ελκυστική διανοητική περιπλάνηση στα εκφραστικά μέσα ενός λαού. Η ορθογραφική διάκριση φον- (φόνος, φονικός, φονιάς) και φων- (φωνή, ραδιόφωνο, άφωνος), οικ- (οικία, κάτοικος, οικονομία), εικ- (εικόνα, εικάζω) και ικ- (ικανός, ικέτης, άφιξη) φωτίζει τη σημασία και την προέλευση πλήθους λέξεων, ενώ το θέμα ι- που σημαίνει κίνηση (από το αρχ.είμι"έρχομαι") οδηγεί στα δύσκολα σημασιολογικά μονοπάτια λέξεων ομόρριζων (και συνδεομένων στη βασική σημασία τους)όπως προσ-ι-τός, εισ-ι-τήριο, ι-ταμός, ι-σθμός, ανεξ-ι-τηλος, αμαγ-ι-τός κ.α

Η εξοικέιωση με την ιστορική γραφή των λέξεων, τελικά, αποτελεί λεπτή πνευματική άσκηση, αφού συνδέεται με την προσπάθεια να γνωρίσει κανείς την αρχική βάσική σημασία μιάς λέξης και την οικογένεια των λέξεων που συνδέονται ετυμολογικά-σημασιακά μαζί της. Νά γιατί γλώσσα, όταν διδάσκεται δημιουργικά από εμπνευσμένους ευάισθητους δασκάλους, αποτελεί μύηση στις διαδικασίες της έκφρασης, της σκέψης και του πνέυματος και, κατ'επέκτασιν, του πολιτισμού ενός λαού

Εκείνο το Καλοκαίρι ...

Μιά καλή μου φίλη προχθές μου ανέφερε ότι όντας μόνη, πήρε τους δρόμους της Αθήνας και με την κάμερά της περιπλανήθηκε στις περιοχές κοντά και γύρω απ'την παλιά πόλη. Γιά άλλη μιά φορά όπως μου είπε ένοιωσε τη σαγήνη της "Αιώνιας αγαπημένης" της Ακρόπολης των Αθηνών! Αλλά και της δικιάς μου.

Και δεν θα ήταν αφορμή αυτό να γράψω τούτες τις αράδες αν δεν σας αποκάλυπτα ότι παρ'όλη τούτη της "σχέση αγάπης" δεν είχα ποτέ επισκεφθεί το αιώνιο μνημείο. Μέχρι το 2004.
Μεγαλώνοντας από μικρός και περνώντας τα μισά μου μαθητικά χρόνια στο Α Γυμνάσιο Αρρένων της Πλάκας, ο ιερός βράχος είχα άλλη σημασία για μένα. Υπήρξαν επισκέψεις σαν σχολείο, σαν εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά εγώ ήμουνα πάντοτε απών.
Ο λόγος καθαρά ανώτερος. Αδύνατον να σκαρφαλώσει ένα άτομο ανάπηρο και ειδικά όταν μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι. Και έτσι παρέμενα στην τάξη μελετώντας ή γύριζα στο σπίτι με ένα κρυφό πόθο και ένα όνειρο, ζωής. Κάποτε να αγναντάψω την Αθήνα από το σημείο ακριβώς εκείνο που την έβλεπαν και οι Αρχάιοι Αθηναίοι, από το σημείο που αποκαθήλωσαν την Γερμανική σημαία οι γενναίοι πατριώτες της Κατοχής, από το σημείο όπου έβλεπαν οι πολιορκημένοι τα καράβια τοθ Μοροζίνη.
Ποτέ δεν έπαψα να επισκέπτομαι την γειτονιά του παλιού μου σχολείου, την Αδριανού, το Θησείο, το Ηρώδειο (που τώρα έχει γίνει απόλυτα προσβάσιμο) με τις παραστάσεις στα πλάισια του φεστιβάλ Αθηνών, τα τελευταία χρόνια. Και πάντοτε, μα πάντοτε ένοιωθα αυτή την ενέργεια τη θετική και την γλυκειά βαρύτητα της σκεπης του παντοτινού Ναού των Ναών!!
Στο Θησείου στο στέκι μου στη γωνία στο "Αθηναίων Πολιτεία" σούρουπο πριν μαυρίσει ο ουρανός, πριν ακόμα τον φωτίσουν οι προβολείς, ο Παρθενώνας έκπέμπει την δική του λάμψη μέσα από το ενεργειακό του πεδίο για όποιον έχει την δεκτικότητα για να το νοιώσει. Τότε είναι που σιγά σιγά η βουή του πλήθους των Αθηναίων και των τουριστών, η φασαρία των μηχανών, αρχίζουν να εξαφανίζονται από την ακοή σου και η ελαφριά αύρα της θάλασσας του Σαρωνικού σε φέρνει σε άλλες εποχές.
Και όμως παρ'όλα αυτά δεν έιχα μπορέσει ακόμα να βρεθώ πάνω εκεί.

Καλοκαίρι 2004. Το μαγικό καλοκαίρι. Πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο με την Εθνική, Μαγικοί Ολυμπιακοί και Παρα ολυμπιακοί μετά. Γιά μένα όμως και για έναν ακόμα προσωπικό λόγο που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Η ανάβασή μου.... ΕΚΕΙ

Ο τρόπος είχα ανακοινωθεί κάποιους μήνες πριν, μετά την τοποθέτηση ειδικού αναβατωρίου στη πιό ομαλή κλίτυ του βράχου από την μεριά του Θησείου. Η διαδικασία κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού. Ο λόγος ήταν ότι το αναβατώριο τον χρησιμοποίησαν χιλιάδες εμποδιζόμενοι τουρίστες εν'όψει μεγάλου Αθλητικού γεγονότος. Και άλλοι σαν και μένα λοιπόν που ήλθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να προσκυνήσουν το μνημείο σύμβολο.
Φτάνουμε την καθορισμένη ημέρα ένα ηλιόλουστο απόγευμα με ελαφρό δροσερό αεράκι και με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα. Νοίωθω μιά περίεργη αγωνία και έξαψη από νωρίς. Η αετίνα μου έχοντας επισκεφθεί μόνη της την Ακρόπολη είναι πολύ ενθουσιασμένη που θα πάμε επι τέλους μαζί αλλά συνάμα και πολύ συγκινημένη.
Ενας μηχανικός νόμος της φυσικής λέει ότι όσο μιά μετακίνηση γίνεται αργότερα είναι και περισσότερο ασφαλής. Θέλω να πω με αυτό ότι τα αναβατώρια (γιατί δύο ήταν τελικά) κινούνταν κάθετα και με πολύ αργή ταχύτητα. Ολα ήταν εξωτερικά του βράχου ώστε να μην πειραχθεί ούτε ένα πετραδάκι. Κλειστό κλουβί, πατάω το κουμπάκι. Οι άνθρωποι οδηγοί με ρωτούν αν νοιώθω ναυτία ή κλέιστοφοβικότητα. (Πού να ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με έναν σταυραετό ¨-) Εγώ άλλου έχω το μυαλό μου. Είναι ευγενέστατοι. Αρχίζει αργά αργά η ανάβαση μέχρι το πρώτο πλάτωμα του βράχου, όπου με περιμένει ένας άλλος οδηγός και με τοποθετεί σε ένα παράπλευρο κουβούκλιο για να συνεχίσουμε. Ξεκινάω μόνος και πάλι. Κοιτάω κάτω και βλέπω την Πλάκα, την Αδριανού, το Μοναστηράκι, την Αθηναίων πολιτεία.... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω τις ρίζες των τειχών που με πλησιάζουν.
Σε λίγο φθάνω και μέχρι να ανεβάσουν και την αετίνα μου με περιμένει και ο τρίτος οδηγός. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο ευρύχωρος είναι πάνω εκεί ο χώρος. Ερεχθείο, καρυάτιδες, πρόναος, ζωοφόρος, κυριώς ναός, όλα βρίσκονται μπροστά μου. Ανατριχιάζω και κοιτάζω σαν χαζός ,σαν παιδί πρωτόβγαλτο δεξιά αριστερά, αλλά δεν με νοιάζει. Δεν είναι δυνατόν μου φαίνεται σαν ψέμα. Ο απογευματινός ήλιος δημιουργεί υπέροχες αναγλυφότητες στα θαυμάσια γλυπτά και τις κολώνες, ενώ μακραίνει τις σκιές. Οι Καρυάτιδες αισθησιακότερες από ποτέ!!
Φθάνει και η αετίνα και αρχίζουμε τη περιπλανηση. τραβάμε φωτογραφίες. Εχουν διαμορφώσει ένα υποτυπώδες μονοπατάκι αλλά δεν είναι πολού έυκολη η μετακίνηση. πρέπει να προσέχουμε να περνάμε ανάμεσα από τους φυτευτούς βράχους. Είναι όμως η πιό αγαπημένη ανώμαλη και που δεν βαρυγκόμησα, διαδρομή της ζωής μου.
Κάθε λίγο σταματάμε και κοιτάμε την Αθήνα προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε περιοχές, ενώ ταυτόχρονα το μυαλό μου πετάει στον Χρυσό αιώνα του Περικλή.

σε λίγο νά μπροστά και το παλιό Μουσείο. Ειδικό αναβατώριο και εκεί να κατέβω λίγο. Ολα τέλεια!! Το όνειρο συνεχίζεται μέσα στο Μουσείο με όλα τα θαυμαστά και δεν μπορώ να μην σκεφθώ πως θα είναι όταν πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν.
Συνέχεια μετά από μία και πλέον ώρα, πάλι έξω στον βράχο, μέχρι που ήλθε η ώρα να φύγουμε.
Αρχισα να κατεβάινω σούρουπο πιά με μιά ανείπωτη χαρά. Μιά πληρότητα!
εμαθα ότι το αναβατώριο δεν καταργήθηκε μετά τους ολυμπιακόυς απλά θα λειτουργήσει σε πιό μόνιμη μορφή μετά την ανακαίνιση και συντήρηση όλου του Μνημείου.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα είμαι από τους πρώτους που θα ανέβει και πάλι.
Γιά το 2009 σκοπός μου και μιά επίσκεψη στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Ηταν τελικά μαγικό εκείνο το Καλοκαίρι του 2004 ...!!!

Αλλοι Φίλοι.... άλλοι Ελληνες Φίλοι!!

Οι φίλοι: Θα σου πούνε «γεια»
Οι Ελληνες φίλοι: Θα σου κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά και ένα δυνατό
φιλί
Οι φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου «κύριε» και «κυρία».
Οι Ελληνες φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου «θείε» και «θεία»!
Οι φίλοι: Δεν σ' έχουν δει ποτέ να κλαις.
Οι Ελληνες φίλοι: Κλαίνε μαζί σου.
Οι φίλοι: Τρώνε στο τραπέζι σου και φεύγουν
Οι Ελληνες φίλοι: Ξοδεύουν ώρες τρώγοντας, μιλώντας, γελώντας και
απλά κάνοντας παρέα.
Οι φίλοι: Δανείζονται δικά σου πράγματα για λίγες μέρες και σου τα
επιστρέφουν.
Οι Ελληνες φίλοι: Κρατούν τα δανεικά πράγματα μέχρι να ξεχάσεις ότι
είναι δικά σου!
Οι φίλοι: Γνωρίζουν αρκετά πράγματα για σένα.
Οι Ελληνες φίλοι: Μπορούν να γράψουν βιβλίο για σένα με πολλές
λεπτομέρειες.
Οι φίλοι: Σε παρατάνε, αν αυτό κάνει και ο πολύς κόσμος.
Οι Ελληνες φίλοι: Εχουν χεσμένο τον κόσμο και είναι μαζί σου.
Οι φίλοι: Χτυπούν την πόρτα σου ή παίρνουν τηλέφωνο όταν θέλουν να
σ' επισκεφτούν.
Οι Ελληνες φίλοι: Μπαίνουν μέσα και φωνάζουν «Ηρθα!»
Οι φίλοι: Είναι για λίγο...
Οι Ελληνες φίλοι: Είναι για μια ζωή!
Οι φίλοι: Θα αγνοήσουν αυτό το κείμενο.
Οι Ελληνες φίλοι: Θα το προωθήσουν στους φίλους τους. (στάνταρ!!!!)
http://jimmy278.blogspot.com/

Ο Μπλογκς και ο Σνόγκς

Ενα βράδυ, ο Μπλόγκς και ο Σνόγκς έπαιζαν σκάκι. Ηταν εξίσου καλοί παίκτες κι έτσι ήταν ένα συγκλονιστικό παιχνίδι χτυπημάτων κι αποκρούσεων. Η τύχη όμως γύρισε κατά του Σνόγκς. Βρέθηκε στριμωγμένος, με το ματ έτοιμο σε λίγες κινήσεις. Είχε χάσει τους αξιωματικούς του. Του είχαν μείνει οι ίπποι, μα εκείνη τη στιγμή του ήταν άχρηστοι. Η άμεση ήττα τον κοιτούσε κατάφατσα.
Στο μεταξύ ο Μπλογκς έριχνε ματιές στον αντίπαλό του, καταπιέζοντας ευγενικά την έξαρσή του για την επερχόμενη νίκη του, διότι ο Μπλόγκς ήταν ένας τζέντλεμαν, από τους καλύτερους. Είδε τον Σνόγκς να κινεί το χέρι του προς τον έναν από τους δύο ίππους και αναρωτήθηκε τί κίνηση θα έκανε.
τότε με τεράστια έκπληξη, έιδε τον Σνόγκς να κινεί τον ίππο του σαν να ήταν αξιωματικός, και να τον βάζει στο τετράγωνο όπου στεκόταν η Βασίλισσα του Μπλόγκς. Ο Σνόγκς πήρε την βασίλισσα από την σκακιέρα και κοίταξε τον Μπλόγκς.
"Ηταν μιά πολύ καλή επίθεση φιλαράκο" είπε, " Συγνώμη που στη χαλάω μ'αυτόν τον τρόπο".
Ο Μπλόγκς αιφνιδιάστηκε.
"Κοίτα εδώ παλιόφιλε" είπε στον Σνόγκς, "΄έκανες ένα μεγάλο λάθος, κίνησες τον ίππο σου σα να ήταν αξιωματικός!"
"Το ξέρω ,απάντησε ο Σνόγκς" "επρεπε να το κάνω. Η κατάστασή μου γινόταν πολύ δύσκολη για μένα. "Εξάλλου" συνέχισε, γέρνοντας πίσω και ανάβοντας τσιγάρο, "οι κινήσεις στο σκάκι είναι συμβατικές. Αυτές οι φιγούρες δεν είναι παρά κομμάτια από ελεφαντόδοντο. Εγώ τα κάνω να κάνουν αυτό που θέλω να κάνουν. Μάλιστα κάποτε που ήμουν σε πολύ άσχημη θέση, έκανα αυτό με τη βασίλισσά μου" Και σηκώνοντας τη βασίλισσα την κίνησε κυκλικά πάνω στη σκακιέρα. Υστερα έμεινε αμίλητος, χαμογελώντας και καπνίζοντας.
Ο Μπλόγκς τον κοίταξε επίμονα για μιά στιγμή. υστερα σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Οταν συναντήθηκαν στο δρόμο δυό μέρες μετά, ο Μπλόγκς προσπέρασε κοιτάζοντας ψηλά στον αέρα.

Αυτό συνέβη το 1930. Το 1940, ο Μπλόγκς ήταν στο Λονδίνο. Ενώ τα γερμανικά βομβασρδιστικά πετούσαν πάνω απ'τα κεφάλια τους, ο Μπλόγκς κάθισε να παίξει το αγαπημένο του παιχνίδι μ'ένα φίλο (όχι με τον Σνόγκς φυσικά). Μιά βόμβα έπεσε εκεί κοντά και έσπασε το παράθυρο. Ενα πολύ μικρό θράυσμα από εμπρηστικό υλικό, που φλεγόταν ακόμα, πετάχτηκε μέσα από ένα σπασμένο παράθυρο και προσγειώθηκε στη σκακιέρα.
Εκείνη τη στιγμή ο Μπλογκς είχε το χέρι του πάνω σ'έναν από τους ίππους του και ετοιμαζόταν να τον κινήσει. Κοίταξε το τετράγωνο της σκακιέρας όπου είχε πέσει και καιγόταν ακόμη το μικρό θράυσμα. Αυτό το τετράγωνο δεν ήταν μέσα στην κίνηση του ίππου. Αλλο αν ήταν αξιωματικός! Τότε θα πατούσε μ'αυτόν το θράυσμα και θα το έσβηνε!
Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Ξαφνικά όμως θυμήθηκε το πρόσωπο του Σνογκς. Εκτέλεσε αποφασιστικά την κίνηση του ίππου, όπως είχε αρχικά σχεδιάσει. Η σκακιέρα έπιασε φωτιά, το τραπέζι έπιασε φωτιά, κι ολόκληρο το δωμάτιο άρχισε να καίγεται. Ο κακόμοιρος ο Μπλογκς κάηκε ζωντανός και τίποτε δεν έμεινε από αυτόν, εκτός από την ανάμνηση ενός τζέντλεμαν που έπαιζε πάντα άψογα το παιχνίδι...

Από το βιβλίο "Ιστορίες της Σκακιέρας" εκδ. Κριτική

ΤΑΚΤΙΚΗ / ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Η τακτική είναι να ξέρεις τί να κάνεις όταν υπάρχει κάτι να κάνεις...
Η στρατηγική είναι να ξέρεις τί να κάνεις όταν δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις!!!

ΣΑΒΙΕΛΛΙ ΓΚΡΙΓΚΟΡΙΕΒΙΤΣ ΤΑΡΤΑΚΟΒΕΡ (GM σκακιστής)