Η τελευταία πιό όμορφη πτήση

Χτύπησε τα μεγάλα, αδύναμα φτερά του στον αέρα για να κρατηθεί για άλλη μιά φορά. Μέσα του ήξερε ότι δεν θα το πετύχαινε αυτή τη φορά.
Εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να χάνει ύψος. Η αμείλικτη βαρύτητα τον τραβούσε όλο και πιό δυνατά προς την μάνα Γή. Αυτή που τόσα χρόνια χάριζε την ομορφιά στα μάτια του, στη ψυχή του, τροφή για το γέρικο πιά σώμα του.

Μισόκλεισε τα μάτια του, και ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια, ότι ετούτη θα ήταν η τελευταία του πτήση.
Πλανάρισε στον αέρα τον απογευματινό, που σήκωνε προς τα πίσω τα αδύναμα πούπουλα του γέρικου λαιμού του, και ανάπνευσε βαθιά,... προσπάθησε να έχει τον ήλιο που έδυε στον ορίζοντα πίσω του, ώστε να απολαμβάνει όσο το δυνατόν πιό πολύ τα χρώματα που του χάριζε Εκείνος!
Δεν φοβόταν!, ποτέ του δε φοβήθηκε!! Πάντα ήταν μαχητής και ο τελικός νικητής, και τούτη η τελευταία του πτήση θα ήταν και η πιό ωραία, μέχρι το τέλος... μέχρι το γέρικο σώμα του να ακουμπήσει το δροσερό χορτάρι και το γέρικο αετοκέφαλο ναχωθεί άψυχο ανάμεσα στα διπλωμένα φτερά του.

Τέντωσε τα φτερά του για τελευταία φορά και κλείνοντας για τα δακρυσμένα μάτια του, έγειρε στο πλαί και ο περήφανος γεροΣταυραετός, αφέθηκε προς τα κάτω, να τον αγκαλιάσει το απέραντο γαλάζιο κενό........