Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη

 Ούτε ένα βήμαΟύτε ένα βήμα, λέει ο καθηγητής Κλήμης στους μαθητές του, ούτε ένα βήμα δεν μπορείτε να κάνετε στη ζωή σας, χωρίς την ποίηση με το παράπονο και τη θλίψη των στίχων της, και χωρίς την ακαταμάχητη δύναμη που κρύβουν τα μυθιστορήματα . Η γνώση είναι τυφλή, να ξέρετε, χωρίς αυτά».

Ο καθηγητής κάνει μια μικρή παύση, μετράει τις αντιδράσεις των παιδιών. Ίσως να βιάστηκε λίγο να τους πει την αλήθεια.. Αλλά, όχι, λέει από μέσα του και συνεχίζει.

«Γιατί σ αυτά θα ανακαλύψετε τους κρυφούς πόθους των ανθρώπων, το σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον τους, τα τρομερά πάθη τους, και το μεγαλείο ή το σκοτάδι της ψυχής τους»

Ψάχνει τώρα στα βλέμματα των μαθητών του να βρει μια στάλα συμπάθειας, ένα μικρό ίχνος αποδοχής.

Ακούει με προσοχή τη σιωπή τους. Διακρίνει στα πρόσωπά τους ένα φως.. Αυτό του δίνει το θάρρος να συνεχίσει.

« Να μάθετε γράμματα και γράμματα» τους λέει και η φωνή του τώρα είναι πιο αργή πιο ήρεμη, πιο κοντά στην εμπιστοσύνη και την ελευθερία.

«Και τα βιβλία της γνώσης δεν είναι μόνο αυτά που κρατάτε στα χέρια σας. Είναι και τα άλλα που μιλούν για τις αλήθειες της ζωής, για τα ραγισμένα από τη δυστυχία πρόσωπα των ανθρώπων και για τα βάσανα και τους καημούς του κόσμου. Κι αυτά τα βιβλία θέλουν κόπους πολλούς για να τα βρείτε και να το λέει η καρδιά σας»

Ο καθηγητής Κλήμης συνεχίζει. Θέλει να προλάβει το κουδούνι να πει ό,τι είναι να πει.

«Γιατί διαβάζοντας, τότε θα καταλάβετε πως η κακία και το άδικο περισσεύουν στους ανθρώπους και τότε θα νιώσετε πως η αγάπη θέλει θυσίες και πως ο έρωτας είναι φωτιά που καίει και αναμονή και λύτρωση. Και πως όλα αυτά, τα πάθη και οι κακίες, η αγάπη και οι ασίγαστοι έρωτες η καλοσύνη και το μίσος, είναι τα φωτεινά και τα σκοτεινά σημάδια της ψυχής των ανθρώπων και γνωρίζοντας αυτά χτίζετε καλύτερα τη ζωή σας. Γιατί και τη ζωή σας την ίδια θα βρείτε στις σελίδες των άλλων βιβλίων και το ίδιο τον εαυτό σας θ αναγνωρίσετε στο πρόσωπο του ήρωα κι έτσι θα μάθετε καλύτερα ποιοι είστε». .

Ρίχνει μια ματιά στο κουρδιστό ρολόι του. Έχει ακόμα λίγο χρόνο.

«Και η γλώσσα που μιλάτε κορώνα στο κεφάλι σας» τονίζει μ ένα πάθος που δεν τους αφήνει περιθώρια να μην τον πιστέψουν « και είναι το πιο δυνατό φάρμακο για τις πληγές της ζωής και περισσότερο η ίδια η ανάσα της ζωής. Γιατί εκείνος που μπορεί κι ακούει τις μυστικές φωνές της μητρικής του γλώσσας, και που μπορεί να λύνει τους δύσκολους γρίφους των συλλαβών της είναι ο κερδισμένος, γιατί ξέρει ποιος είναι και που πάει».

Απομένουν μονάχα δύο λεπτά και θέλει να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Να βιαστεί πρέπει.

«Γιατί με τη γλώσσα πονάμε κι αγαπάμε, γελάμε και φωνάζουμε το δίκιο μας και με τη γλώσσα πάλι τραγουδάμε νανουρίσματα και τραγούδια της αγάπης χαρούμενα ή λυπητερά. Γι αυτό τη γλώσσα και τα μάτια σας, Γιατί οι καιροί είναι χαλεποί και η μοναξιά αβάσταχτη και ο λόγος η μόνη γιατρειά».

Χτυπάει το κουδούνι. Τα παιδιά σηκώνονται. Μοιάζει σαν κάτι να σκέφτονται. Ο καθηγητής Κλήμης , διακρίνει στο βλέμμα τους. ένα φως'.

Από το βιβλίο"Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη." του Σταύρου Τσαγκαράκη

Από ανάρτηση στο f.b