Στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και στο Μάτι του κυκλώνα

Σήμερα είναι μια δραματική ημέρα. Ίσως χειρότερη από τη χθεσινή. Χθες, απλώς έβλεπα το έργο να συμβαίνει δεν το ειχα συνειδητοποιήσει. Κατά τις 12 το μεσημέρι, άκουσα τον θυελλώδη άνεμο να σαρώνει την πόλη και λέω «όχι ρε γαμώτο. Ήρθε. Και είναι και χειρότερος απ’οτι περίμενα». Και όσοι ασχολούμαστε, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό: ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Το φωνάζαμε μέρες τώρα. Σίγουρες πυρκαγιές, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε αυτήν την χώρα.

Πέρασα όλο μου το βράδυ, σκεπτόμενος πώς είναι εκεί που κυκλοφορείς αμέριμνος, ξαφνικά να γεμίζει ο τόπος καπνούς και φωτιές κι εσύ να εγκλωβίζεσαι λίγα μέτρα από τη θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητό σου, προσπαθώντας να ξεφύγεις, χωρίς να ξέρεις πώς στο διάολο προέκυψε όλο αυτό και προς τα πού πηγαίνει. Να έχεις δίπλα σου το νερό και να καιγεσαι. Σκεφτόμουν το γεγονός οτι το ενδεχόμενο να πάω για μπάνιο στο Ζούμπερι, χθες που είχα μια πολύ δύσκολη εργασιακά ημέρα και η θάλασσα με χαλαρώνει, ήταν εξίσου πιθανό με το να πάω απλώς για έναν καφέ. Σκέφτηκα πως άλλοι σαν εμένα θα πήγαν τελικά και θα βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Συνέχεια ΕΔΩ

και περισσοτερη ενημέρωση για όσουν θέλουν ΕΔΩ

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΥΜΑ Το κοινωνικό πείραμα που απέδειξε πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν σε Ναζί!

Όταν το 1967, ένας καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, προσπάθησε να διδάξει στους μαθητές του τα γεγονότα που οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα, διαπίστωσε ότι πολλοί από αυτούς δεν μπορούσαν να δώσουν μία πειστική απάντηση στο ερώτημα πως οι Γερμανοί πολίτες έγιναν τόσο εύκολα συνένοχοι με το καθεστώς Χίτλερ.

Ο Ron Jones ήταν τότε ένας 25χρονος, χαρισματικός και αγαπητός καθηγητής, που σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να διδάξει στους μαθητές του το πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να επηρεαστούν από απολυταρχικούς ηγέτες ή να παρασυρθούν από μία ιδεολογία, ήταν να τους το δείξει να συμβαίνει.

Έτσι αποφάσισε να κάνει ένα κοινωνικό πείραμα, με «πειραματόζωα» τους μαθητές του. Όπως έχει διηγηθεί ένας μαθητής του, μια μέρα ξεκίνησε να συμπεριφέρεται πιο αυστηρά και ανακοίνωσε μία νέα σειρά κανόνων που θα έπρεπε να τηρούνται στην τάξη. Ήταν ενοχλητικό, αλλά όπως κάθε τι που σπάει την μονοτονία του σχολείου, αρχικά ήταν και διασκεδαστικό συνάμα.

Ο Jones πίστευε ότι το πείραμα δεν θα άντεχε για πάνω από μία μέρα. Όταν όμως το επόμενο πρωί μπήκε στην τάξη, οι μαθητές του κάθονταν με τάξη στα θρανία τους και είπαν εν χορώ «καλημέρα κύριε Jones», όπως τους είχε πει να κάνουν. «Θεέ μου!», είπε όταν είδε το θέαμα. Έτσι το πείραμα συνεχίστηκε και ονομάστηκε «Το τρίτο κύμα» - με σαφή αναφορά στο Γ' Ράιχ...

Οι πρώτες μέρες θύμιζαν παιχνίδι. Ο καθηγητής είχε πολλούς κανόνες να επιβάλλει, και οι μαθητές πολλούς κανόνες να υπακούσουν. Οι μαθητές υποχρεούνταν να χαιρετάνε ο ένας τον άλλο ναζιστικά, να κάνουν ερωτήσεις χρησιμοποιώντας το πολύ 3 λέξεις και να εργαστούν για ένα νεφελώδες σχέδιο εξάλειψης της Δημοκρατίας. Η «ενότητα» βρισκόταν στο επίκεντρο του πειράματος και οι μαθητές που συμμετείχαν σε αυτό σύντομα έφτιαξαν και πανό με συνθήματα όπως τα «δύναμη μέσω της συμμετοχής» και «δύναμη μέσω της πειθαρχίας». Επίσης είχε απαγορευτεί η συνάθροιση των μαθητών σε ομάδες μεγαλύτερες των δύο-τριών ατόμων.

Επιπλέον, ο καθηγητής που παρίστανε τον Φύρερ είπε στους μαθητές που συμμετείχαν στο πείραμα του ότι όποιοι θα τον ακολουθούσαν, θα έπαιρναν άριστα, ενώ όσοι παρέκκλιναν από αυτό θα έπαιρναν βαθμό κάτω της βάσης. Όσοι, δε, αρνούνταν να γίνουν μέρος αυτού θα ήταν αντιμέτωποι με τιμωρία στη βιβλιοθήκη.

Ίσως το πιο σημαντικό από όλα ήταν το ότι ο Jones τους είπε ότι η συμμετοχή τους στο «Τρίτο Κύμα» σήμαινε ότι οι κανόνες που είχε επιβάλει δεν θα ίσχυαν μόνο στο σχολείο αλλά ακόμη και στο σπίτι τους. Αν κάποιος έβλεπε έναν συμμαθητή του που συμμετείχε στο πείραμα και δεν τον χαιρετούσε ναζιστικά, ο δεύτερος θα μπορούσε να τον καταδώσει και να τον οδηγήσει υπό την κρίση του Jones. Μια αναφορά για το ότι έσπασες τους κανόνες θα μπορούσε να σε οδηγήσει όχι μόνο στη βιβλιοθήκη, αλλά και εκτός του πειράματος. «Δεν ήξερες ποιος θα έρθει το πρωί και θα μιλήσει για εσένα. Όλες οι γραμμές επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών έσπασαν εξαιτίας αυτού του γεγονότος», είχε πει κάποτε ένας από τους συμμετέχοντες. Ήδη από την τρίτη μέρα είχε εξαπλωθεί ένα σύστημα που βασιζόταν στη φήμη πάνω στη φήμη.

Την τέταρτη μέρα ο Jones άρχισε να αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο του πειράματος. Η περίπλοκη αίσθηση της κοινότητας οδήγησε σε ένα κύμα ενθουσιασμού, όχι μόνο από τους δικούς του φοιτητές, αλλά και από φοιτητές άλλων τάξεων οι οποίοι άρχισαν να συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα κίνημα αντίστασης στη νέα τάξη πραγμάτων. Τότε αποφάσισε ότι έπρεπε να τερματίσει το εγχείρημα.

Τι έκανε, λοιπόν; Ανακοίνωσε στους μαθητές του ότι το «Τρίτο Κύμα» ήταν μέρος ενός εθνικού κινήματος και τους ζήτησε να δώσουν το παρών σε μία συγκέντρωση που θα γινόταν το επόμενο απόγευμα, κατά την οποία θα ανακοινωνόταν ο υποτιθέμενος προεδρικός υποψήφιος. Όταν οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο την επομένη μέρα, ο Jones στεκόταν δίπλα σε μία οθόνη που δεν έδειχνε τίποτα. Μετά από μερικά λεπτά αθόρυβης ανησυχίας, τους αποκάλυψε ότι είχαν εν αγνοία τους συμμετάσχει σε ένα πείραμα για το πως γεννιέται ο φασισμός. Η συνάντηση τελείωσε με την προβολή μίας αντιφασιστικής ταινίας για την άνοδο και τα εγκλήματα του ναζισμού.

Και τι έγινε όταν το πείραμα έληξε; Κάποιοι από τους μαθητές τρομοκρατήθηκαν με την ιδέα ότι είχαν τόσο εύκολα γίνει μέρος μιας μετάβασης στη φασιστική σκέψη και συμπεριφορά. Κάποιοι άλλοι απλά επιβεβαίωσαν ότι η ανησυχία τους για τη μετάλλαξη της νέας τρομακτικής τάξης ήταν σωστές.

Το πείραμα σε κάθε περίπτωση ήταν μία επιτυχία ως προς το ότι εξήγησε επιτυχώς την κρυφή γοητεία του ολοκληρωτισμού. Η ευχαρίστηση από τη συμμετοχή, η υφέρπουσα συγκίνηση του να ξεχωρίζεις από τους άλλους αλλά και η ροπή στην πειθαρχία και τους κανόνες είναι μια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά στις κοινωνίες που κλίνουν στον απολυταρχισμό.

Μάλιστα, η ιστορία αυτή έγινε και λογοτεχνικό βιβλίο με τον τίτλο «Το Κύμα», που γράφτηκε από τον Morton Rhue το 1984 και ταινία που βγήκε στις αίθουσες το 2008, προκαλώντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον.

www.newmoney.gr

Κάποιοι ξεχωριστοί γονείς

Για όλους τους ανθρώπους, θα λέγαμε πως ο γονιός φαντάζει ως ο μεγαλύτερος ήρωας, στα μάτια του παιδιού του. Προφανώς κι όλοι οι γονείς προσφέρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να βλέπουν το παιδί τους ευτυχισμένο, λαμβάνοντας ικανοποίηση από ένα και μόνο χαμόγελο του.

Υπάρχουν πολλά είδη γονέων. Άλλοι πιο αυστηροί, άλλοι πιο ελαστικοί, άλλοι πιο υπερπροστατευτικοί κι άλλοι, πιο χαλαροί. Ο κάθε γονιός δείχνει με το δικό του τρόπο την αγάπη του. Κι είναι αδιαπραγμάτευτο ότι την προσφέρει ανιδιοτελώς.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι γονείς που είναι αφανείς αλλά κι εμφανείς ήρωες -μάλλον εμφανείς. Απόλυτα εμφανείς.Υπάρχουν και γονείς που φέρουν κάποια αναπηρία. Είτε την είχαν εκ γενετής είτε την απέκτησαν στην πορεία της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν το έβαλαν κάτω. Ήθελαν την οικογένεια που άξιζαν. Και θα την συγκροτούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Είναι εκείνοι που επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, κάνοντας διπλό κόπο και κουράγιο, με μεγαλύτερη θέληση και λαχτάρα, όταν καμία φορά η κοινωνία τους θεώρησε αδύναμους για να τα φέρουν εις πέρας. Είναι γονείς που ξέχασαν όποια δυσκολία μπορεί να ένιωσαν να τους καταλογίζεται κι έβαλαν τα γυαλιά σε όποιον τους έκρινε «ανεπαρκείς» να μεγαλώσουν ένα παιδί.

Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος, που ο καθείς θα χαρακτηρίσει ως «ανάπηρο», δε φέρει καμία διόλου απειρία. Γιατί αυτός καταβάλει πάντα έναν κόπο παραπάνω έτσι ώστε να μη στερήσει το ελάχιστο απ’ όσα το παιδί του χρειάζεται. Του δείχνει πώς είναι να δουλεύει σκληρά για να αποκτήσει αυτό που θέλει. Του δείχνει πως δεν αξίζει να κολλάει σε δυσκολίες της ζωής και πως όλα μπορούν να επιτευχθούν, αρκεί να υπάρχει δύναμη και θέληση.

Μεγαλώνει ένα πλάσμα με τη μεγαλύτερη, ειλικρινέστερη, πιο ουσιαστική αγάπη και φυσικά τρέμει το φυλλοκάρδι του να προστατέψει αυτό το πλάσμα με κάθε τρόπο από οτιδήποτε θα μπορούσε να το στιγματίσει ή να το πληγώσει. Δε διαφέρει από κανένα γονιό, λοιπόν. Απλά είναι ένα πιο ξεχωριστό, ιδιαίτερα όμορφο είδος γονέα.

Δουλεύει σκληρά για τη γαλούχηση ενός παιδιού, το φροντίζει σαν να μην υπάρχει καμία ιδιαιτερότητα για τον ίδιο, καμία δυσκολία, καταρρίπτει πολλές δικές του προσωπικές ανησυχίες και κόμπλεξ για να μπορεί να μεγαλώσει ένα υγιές παιδί. Σκουπίζει τα δάκρυά του, το σκεπάζει τα βράδια, το φιλάει για καληνύχτα, δουλεύει σκληρά, μα πάντα προλαβαίνει να του διαβάζει παραμύθια κι ιστορίες για να πάει για ύπνο. Κι αργότερα, προλαβαίνει να είναι εκεί, όσα δικά του προβλήματα κι αν έχει, για να είναι κοντά σε ό,τι απασχολεί το παιδί.

Είναι εκείνος ο γονιός που του μαθαίνει να σέβεται και να μην κρίνει ιδιαιτερότητες, μα να αποκομίζει πάντα τη δύναμη και την υπερηφάνεια του να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ακόμη και με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Είναι εκείνος που γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, δείχνοντας πως δεν υφίσταται να κολλάς πουθενά και να μπορείς πάντα να βρίσκεις τρόπους να είσαι ανεξάρτητος, ακόμα κι αν το σώμα σου δεν το επιτρέπει. Μπορεί το σώμα τους να τους προδίδει, ώρες και φορές. Μα σίγουρα δεν τους προδίδει η ψυχή.

Και παιδιά που μεγαλώνουν με τόσο ξεχωριστούς γονείς είναι τέρμα υπερήφανα. Θαυμάζουν για ένα λόγο παραπάνω τους σούπερ γονείς τους και προσπαθούν πάντα να είναι κοντά τους και να θυμούνται πως το να είσαι ξεχωριστός σε κάνει όμορφο. Οι γονείς τους δε φέρουν καμία αδυναμία. Για εκείνα είναι ολόκληροι. Δε διαφέρουν στα μάτια των παιδιών τους κι αυτό είναι το μεγαλύτερό τους επίτευγμα.

Γονείς σαν όλους λοιπόν κι ίσως λίγο περισσότερο άξιοι όσοι φέρουν κάποια αναπηρία. Φοράνε κάπα υπέρ-ήρωα, τρέχουν να προλάβουν τη ζωή που τρέχει, επιλέγουν θαρραλέα να την αρπάξουν απ’ τα μαλλιά, φτιάχνουν πανέμορφες οικογένειες και δεν επαναπαύονται σε κοινά πρότυπα. Δίνουν όλη τους την ψυχή και την αγάπη στα παιδιά τους κι εκείνα με τη σειρά τους προσπαθούν να τους κάνουν υπερήφανους.

Αν τελικά υπάρχει πραγματική ευτυχία, είναι να έχεις ένα γονιό που να μην υστερεί σε δύναμη ψυχής κι απεριόριστης αγάπης. Κι αυτήν τη συνταγή πρέπει να βρίσκουν όλοι οι γονείς. Όμως, τούτοι οι γονείς παλεύουν για να την πετύχουν. Δε την ξέρουν απόλυτα, μα ξέρουν να σου προσφέρουν ένα κάτι παραπάνω σε σεβασμό, κατανόηση κι απεριόριστο θαυμασμό. Σ’ αυτούς τους γονείς, υποκλινόμαστε.

Συντάκτης: Δέσποινα Δημησιάνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

http://www.pillowfights.gr/allakse-thn-entash/goneas-me-anapiria-enas-iroas-me-yperdynameis/