Σήμερα είναι μια δραματική ημέρα. Ίσως χειρότερη από τη χθεσινή. Χθες, απλώς έβλεπα το έργο να συμβαίνει δεν το ειχα συνειδητοποιήσει. Κατά τις 12 το μεσημέρι, άκουσα τον θυελλώδη άνεμο να σαρώνει την πόλη και λέω «όχι ρε γαμώτο. Ήρθε. Και είναι και χειρότερος απ’οτι περίμενα». Και όσοι ασχολούμαστε, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό: ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Το φωνάζαμε μέρες τώρα. Σίγουρες πυρκαγιές, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε αυτήν την χώρα.
Πέρασα όλο μου το βράδυ, σκεπτόμενος πώς είναι εκεί που κυκλοφορείς αμέριμνος, ξαφνικά να γεμίζει ο τόπος καπνούς και φωτιές κι εσύ να εγκλωβίζεσαι λίγα μέτρα από τη θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητό σου, προσπαθώντας να ξεφύγεις, χωρίς να ξέρεις πώς στο διάολο προέκυψε όλο αυτό και προς τα πού πηγαίνει. Να έχεις δίπλα σου το νερό και να καιγεσαι. Σκεφτόμουν το γεγονός οτι το ενδεχόμενο να πάω για μπάνιο στο Ζούμπερι, χθες που είχα μια πολύ δύσκολη εργασιακά ημέρα και η θάλασσα με χαλαρώνει, ήταν εξίσου πιθανό με το να πάω απλώς για έναν καφέ. Σκέφτηκα πως άλλοι σαν εμένα θα πήγαν τελικά και θα βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.
Συνέχεια ΕΔΩ
και περισσοτερη ενημέρωση για όσουν θέλουν ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου