ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!...ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!...(Πίσω απο τα γεγονότα)

ΤΟ "ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" ΥΠΗΡΞΕ ΕΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΝΟΣ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΥ ΝΤΟΜΙΝΟ

Του Δημητρίου Σοπιάδη
Ἀνάμιξη τῶν Ἑβραίων ὑπὸ τοῦ Μοσὲ Νταγιᾶν στὰ γεγονότα τοῦ 1974

Tὸ 1973 ὁ Δ. Ἰωαννίδης, ὡς διοικητὴς τῆς πανταχοῦ παρούσας στρατιωτικῆς ἀστυνομίας ."ΕΑΤ – ΕΣΑ", κίνησε τὰ νήματα τῆς ἀνατροπῆς τοῦ δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, τροφοδοτώντας παράλληλα καὶ τὶς παρασκηνιακὲς διεργασίες πίσω ἀπὸ τὸ πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου. Τὸ τελευταῖο συνετελέσθη τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974, ὁπότε καὶ ὁδήγησε στὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ κατοχὴ τῆς βόρειας Κύπρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Κατὰ τὸν Βασίλη Νέδο [εφημ. “Καθημερινή” 27-7-2008],
ὁ Ἰωαννίδης, ὡς κατ' ἐξοχὴν ἐκπρόσωπος τῆς σκληροπυρηνικῆς πτέρυγας τῶν χουντικῶν, σὲ κάθε εὐκαιρία ποὺ τοῦ δινόταν στὸν συνωμοτικὸ μικρόκοσμο στὸν ὁποῖο ζοῦσε, κατηγοροῦσε τὸν Παπαδόπουλο γιὰ ἔλλειψη ἀποφασιστικότητας. Ὁ τελευταῖος σπάνια ὑποψιαζόταν τὸν Ἰωαννίδη, τὸν ὁποῖο θεωροῦσε ἔμπιστο. Μάλιστα, μία ἡμέρα ὁ Μαρκεζίνης καὶ κάποιοι συνεργάτες τοῦ Παπαδόπουλου τὸν προειδοποίησαν ὅτι ὁ Ἰωαννίδης θὰ τὸν ἀνατρέψει γιὰ νὰ λάβουν τὴν ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση: ««Ὁ Μίμης εἶναι ἀρσακειάς. Δὲν θὰ ἔκανε ποτὲ κάτι τέτοιο»».

Τὴν ἴδια περίοδο ὁ Ἰωαννίδης καλεῖ στὸ γραφεῖο του μία σειρὰ ἀπὸ στρατιωτικοὺς καὶ ζητάει νὰ τοῦ ἀναφέρουν τὴν ἄποψή τους γιὰ τὸν Παπαδόπουλο. Ἐκεῖνοι, σκληροπυρηνικοὶ καὶ ἔμπιστοι τοῦ Ἰωαννίδη, ἀρχίζουν νὰ τὸν ὑβρίζουν λέγοντας πόσο μαλθακὸς καὶ ἀνίκανος εἶναι. Ὁ Ἰωαννίδης τὰ κατέγραψε ὅλα σὲ κασέτα καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἔδωσε στὸν Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος πείστηκε πλέον ὅτι ὁ ἄλλοτε ἔμπιστος φίλος του λογάριαζε χωρὶς τὸν ἴδιο. Πράττοντας τοιαύτως, ὁ Ἰωαννίδης ἀπείλησε τὸν Παπαδόπουλο μὲ πραξικόπημα νεώτερων ἀξιωματικῶν.

Ἡ ἀντίθεση τοῦ Ἰωαννίδη πρὸς τὸν Παπαδόπουλο ξεκινάει τουλάχιστον ἀπὸ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1968, ὅταν τάχθηκε ἐναντίον τοῦ διεξαχθέντος δημοψηφίσματος γιὰ τὸ Σύνταγμα.

Τὴ νύχτα στὶς 14 Νοεμβρίου 1973 ὁ ἰσραηλινὸς στρατηγὸς Μοσέ (Μωυσῆς) Νταγιάν ἔφθασε στὴν Ἀθήνα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ σπίτι τοῦ γιατροῦ Ζὰκ Ἀλαζράκη, γαμπροῦ τοῦ Δημ. Ἰωαννίδη. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔστειλε μήνυμα στὸν Ἰωαννίδη νὰ εἶναι ἕτοιμος: ««Ἡ ὥρα ἔφθασε. Ὅλα εἶναι ἕτοιμα»».

Τὴν ἑπομένη, 15 Νοεμβρίου, τὸ γιωτ «Ἀπόλλων», ἰδιοκτησίας τῆς ἑταιρείας «ΟΤC», ἡ ὁποία τότε ἦταν ἰδιοκτησίας τῆς CIA, ἔφθασε στὸν Πειραιά. Τὸ γιωτ πρὶν τὴ μετατροπὴ του, ἦταν μονάδα τοῦ βρετανικοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ. Ἦταν ἐξοπλισμένο μὲ πανίσχυρο ἀσύρματο, τέλεια ἐργαστήρια καὶ ἀναρίθμητους φακέλους. Εἴκοσι κομάντος συμπλήρωναν τὸ εἰδικὸ πλήρωμα τοῦ σκάφους. Ἐπικεφαλῆς ὁ πράκτορας τῆς Mossad, Robert Maxwell (μετέπειτα μεγιστάνας τῶν Βρετανικῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καθὼς εἶναι γνωστὴ ἡ ἀγάπη τῶν σιωνιστῶν πρὸς τὰ ΜΜΕ).

Τὸ «Ἀπόλλων» ἔπλευσε ἀπὸ τὸν Πειραιὰ πρὸς τὰ ἀνοιχτὰ τοῦ Σουνίου, ὅπου καὶ περίμενε ἀνενόχλητο.
Στὸ μεταξὺ ὁ ἐπίδοξος πραξικοπηματίας μέσω τοῦ στρατηγοῦ Νταγιᾶν, βρισκόταν σὲ συνεχῆ ἐπαφὴ μὲ “Ἕλληνες” πολίτες ἑβραϊκῆς καταγωγῆς καὶ συνείδησης, πιόνια τοῦ σχεδίου γιὰ τὴ μετέπειτα ὑπόθεση τοῦ “Πολυτεχνείου”. Πράκτορες τῶν Ἰωαννίδη – Νταγιᾶν, παριστάνοντες τοὺς φοιτητὲς (ἐφοδιασμένοι μὲ πλαστὲς φοιτητικὲς ταυτότητες) πρωτοστατοῦν στὶς φοιτητικὲς συνελεύσεις καὶ ἐξεγείρουν τοὺς “συναδέλφους” τους, δημιουργώντας τὴν ἀφορμὴ ὥστε ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας τῆς ΕΑΤ-ΕΣΑ νὰ εἰσηγηθεῖ διάταγμα τὸ ὁποῖο ἄρει τὸ δικαίωμα ἀναβολῆς στράτευσης τῶν φοιτητῶν ποὺ μετέχουν στὴν ὀργάνωση τῶν κινητοποιήσεων. Τὸ διάταγμα αὐτὸ πράγματι ἀπετέλεσε τὴν ἐπιθυμητὴ σπίθα ποὺ ἄναψε τὴν φωτιὰ. Στὶς 14 Νοεμβρίου, μετὰ ἀπὸ γενικὴ συνέλευση στὴ Νομική, πραγματοποιεῖται πορεία ἀπὸ τὴν ὁδὸ Σόλωνος πρὸς τὴν Πατησῖων καὶ κατάληξη στὸ Πολυτεχνεῖο. Παρὰ τὶς ἀπαγορεύσεις τῆς Ἀστυνομικῆς Διεύθυνσης ὑπὸ τὸν κ Δασκαλόπουλο καὶ τὸν εἰσαγγελέα κ Σάμητα, οἱ φοιτητὲς ἀποφασίζουν τὴν κατάληψη τοῦ Πολυτεχνείου, μὲ τὸ γνωστὸ σύνθημα "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" [Gordon Thomas, - «Κατάσκοποι τοῦ Γεδεῶν: Ἡ Μυστικὴ Ἱστορία τῆς Μοσὰντ» –κεφ. "Robert Maxwell: Ἕνας σκληρὰ ἐργαζόμενος Ἑβραῖος γιὰ τὸ Ἰσραὴλ στὴν Βρετανία", St. Martin's Press, 1999].

Ἡ κύρια ἐπαφὴ Νταγιᾶν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη - Ἀραπάκη - Μπονάνο, ἦταν ἐπίσης μὲ τὸν Γιάγκο Πεσματζόγλου, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν μέλος τῆς «Λέσχης Μπίλντεμπερκ» γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διέθεσε τὰ “πιόνια” στὴν ὑπηρεσία τοῦ σχεδίου, ἀναλαμβάνοντας τὸ πολιτικὸ σκέλος τῆς ἐξέγερσης τοῦ Πολυτεχνείου. Ὁ ἴδιος ἦταν ὁ ἐνδιάμεσος μεταξὺ τῶν ἐπικεφαλῆς τῶν φοιτητῶν, τοῦ Στρατηγοῦ Νταγιᾶν καὶ τῆς Λέσχης Μπίλντεμπερκ.

Ὁ Πεσματζόγλου, διατελῶν τότε χρέη διπλωματικοῦ Γραμματέα τοῦ ἀναπληρωτῆ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, Παλαμᾶ, εἶχε ἄμεση ἐπαφή, κυρίως μὲ τρία πρόσωπα, ἀπὸ τοὺς φοιτητὲς τῆς ἐξέγερσης: Ἡ μία κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ‘90 διατέλεσε ἀρχηγὸς ἀριστεροῦ κόμματος καὶ οἱ ἄλλοι δυὸ στελέχη καὶ βουλευτὲς τῆς Σοσιαλιστικῆς παράταξης.
Ὁ πομπὸς ἐντὸς τοῦ πολυτεχνείου ἐξέπεμπε μηνύματα κατὰ τῆς χούντας καὶ τοῦ φασισμοῦ μὲ τὸ γνωστὸ «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ -ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» ἀπὸ μία ἄγνωστη φωνὴ, τῆς Μαρίας Δαμανάκη, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἦταν συμφοιτήτρια μὲ τὴ θυγατέρα τοῦ Νταγιᾶν. (( Ἔκτοτε ἔγινε μέλος τῶν ΡΟΤΑΡΙΑΝΩΝ καὶ ἐξελίχθηκε σὲ καριερίστα πολιτικό. Διατέλεσε ἐξέχον στέλεχος τοῦ ΚΚΕ καὶ Πρόεδρος τῆς «Ἀριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου». Ἀκολούθως θήτευσε ὡς Κοινοτικὴ Ἐπίτροπος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση κατόπιν διορισμοῦ της ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ)).

Τὰ χαράματα τῆς 16/11/1973, ἔφθασε ἀδιευκρίνιστος ἀριθμὸς πρακτόρων ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες καὶ ἀλλοῦ, μὲ συγκάλυψη τῆς εἰσόδου τους ἀπὸ τὸ “μηχανισμὸ” τοῦ Ἰωαννίδη καὶ μὲ ἐντολὴ νὰ συμμετάσχουν στὴν ἐξέγερση τοῦ πολυτεχνείου. Ὅλοι μεταφέρθηκαν ἀπὸ τὴ βάση τοῦ ἑλληνικοῦ στὴ γεωγραφικὴ ὑπηρεσία Στρατοῦ στὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως καὶ ἐκεῖ τοὺς μοιράστηκαν Ἑλληνικὲς στρατιωτικὲς καὶ ἀστυνομικὲς στολές. Οἱ ἐπικεφαλεῖς διατηροῦσαν, μέσω ἀσυρμάτου, ἐπικοινωνία μὲ τὸ γιωτ «Ἀπόλλων», ἀπὸ ὅπου καὶ περίμεναν τὴν διαταγὴ γιὰ ἐπέμβαση... Ὁ στρατιωτικὸς ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὴν ἐποπτεία ὅλων τῶν ἀνδρῶν, ἦταν ὁ ὑποστράτηγος Χουήζερ τοῦ ΝΑΤΟ, ἀλλὰ καὶ ἔμπιστος τῆς «Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς».
Τὴ νύχτα τῆς 16ης Νοεμβρίου, οἱ κομάντος τοῦ ΝΑΤΟ διατάχθηκαν ἀπὸ τὸν ὑποστράτηγο Χουῆζερ, νὰ ἀκροβολιστοῦν στὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως καὶ νὰ περιμένουν διαταγὲς.

Οἱ εἴκοσι κομάντος ποὺ περίμεναν στὸ γιωτ, διετάχθησαν νὰ προσεγγίσουν μὲ λέμβους στὴ στεριά, νὰ καταλάβουν τὸ σπίτι τοῦ Γεωργίου Παπαδόπουλου, νὰ κόψουν τὰ τηλέφωνά του καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν στὸ δικτάτορα κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν ἔξω κόσμο [Gordon Thomas, - «Κατάσκοποι τοῦ Γεδεῶν: Ἡ Μυστικὴ Ἱστορία τῆς Μοσὰντ» -ἔνθ.ἀν-, 1999] , [Σταῦρος Ψυχάρης, Τὰ παρασκήνια τῆς ἀλλαγῆς, Ἀθήνα 1975] , [Αντ.Κοραντής -«Τὸ Πολυτεχνεῖο, ἡ χούντα καὶ ὁ Κίσινγκερ» – ἐπιστολή, ἐφημ. "Τὸ Βῆμα" φύλ.3 Ἰουλίου 2011 σελ.Α50/66] , [Ἀθανάσιος Στριγᾶς, «Οἱ τυμπανιστὲς τοῦ Πενταγώνου», Ἀθήνα 1988].

Ὅταν νύχτωσε, οἱ κομάντος ἔφθασαν στὴν ἀκτὴ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μὲ στρατιωτικὰ τζὶπ κατευθύνθηκαν πρὸς τὸ σπίτι τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Ἀργότερα, ὅταν τὸ τὰνκ ἔσπασε τὴν πόρτα τοῦ πολυτεχνείου, κομάντος τοῦ ΝΑΤΟ βρίσκονταν ἤδη μέσα. Στὶς ἐφιαλτικὲς στιγμὲς ποὺ ἀκολούθησαν, οἱ Νατοϊκοὶ κομάντος χτυποῦσαν ἀδιάκριτα, σκορπώντας τὸν τρόμο, ἔγκλημα ποὺ “χρεώθηκαν” οἱ ἑλληνικὲς στρατιωτικὲς καὶ δυνάμεις τάξης, ἐνῶ δὲν τοὺς ἀνῆκε ἡ εὐθύνη.

Τὸ τὰνκ γκρεμίζει τὴν πύλη κατόπιν συνεννόησης τῶν δυὸ μερῶν μὲ σκοπὸ τὸν ἀπεγκλωβισμὸ τῶν φοιτητῶν διότι ἡ πύλη ἦταν φραγμένη ἀπὸ ἕνα παλιὸ ΙΧ Μερσεντές, μάλιστα μὲ προτροπὴ τῶν ἴδιων τῶν φοιτητῶν μὲ ἐκπρόσωπό τους τότε τὸν φοιτητὴ Κ. Λαλιώτη καὶ τραυματίζει κατὰ λάθος μία φοιτήτρια, τὴν Πέπη Ρηγοπούλου, ὅταν μία κολόνα καταπλάκωσε τὰ πόδια της. Οἱ ἑκατόμβες πατημένων νεκρῶν ἀπὸ τὶς ἑρπύστριες τῶν τὰνκ ἀνήκουν στὴ σφαίρα νοσηρῆς φαντασίας… Στὸ Πολυτεχνεῖο μέσα δὲν ὑπῆρχε κανένας νεκρὸς.

Ἐδῶ ἀκριβῶς στήθηκε ὁ πιὸ τραγικὸς μεταπολιτευτικὸς μύθος πάνω σὲ νεκροὺς ποὺ δὲν ὑπῆρξαν ποτέ. Τὸ μετέπειτα εἰσαγγελικὸ πόρισμα Τσεβά ἀναφέρει ξεκάθαρα ὅτι οἱ νεκροί του Πολυτεχνείου ἦταν 15 καὶ ὅλοι ἔξω ἀπὸ αὐτό. Στὸ ἴδιο συμπέρασμα συμφωνεῖ καὶ ἡ Σύγκλητος τοῦ Πολυτεχνείου μὲ τὸ ὑπ’ἀριθ. 33437/11.10.1974 ἔγγραφο ὅτι ««οὐδεὶς ἐκ τῶν σπουδαστῶν τοῦ Πολυτεχνείου ἐφονεύθη κατὰ τὸ ἀνωτέρω τριήμερον»».

Ξημερώματα στὶς 18 Νοεμβρίου 1973, τὸ γιωτ «Ἀπόλλων» ἔπλεε ἀνοιχτά, μὲ προορισμὸ τὴ Βαρκελώνη..
Ὁ Στρατηγὸς Νταγιᾶν ἀφοῦ ἐνέκρινε τὸν κατάλογο τῶν νέων Ὑπουργῶν, τακτοποίησε καὶ ἄλλες μικρὲς λεπτομέρειες, καὶ ἀναχώρησε ἀθόρυβα γιὰ τὸ Ἰσραήλ, ὅπως εἶχε ἔρθει...

Πειστήριο 1 τῶν ὡς ἄνω ἀναφερόμενων ἀποτελεῖ τὸ ἀκόλουθο Πόρισμα διακομματικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἀμερικάνικου κογκρέσου: [House of Representatives Select Committee on Intelligence, Proceedings 94th Congress, 1975, p. 1534-5]: ««… Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1973 ὁ Ἰωαννίδης ἐπισκέφθηκε τὰ γραφεῖα τῆς ἀμερικανικῆς ὑπηρεσίας στὸ κτίριο τοῦ Μετοχικοῦ Ταμείου Στρατοῦ, στὴν ὁδὸ Πανεπιστημίου. Ἡ ἀφορμὴ ἦταν ἡ ἀποχώρηση τοῦ ὑπεύθυνου ἐπιχειρήσεων τοῦ σταθμοῦ, τοῦ Ἑλληνοαμερικανοῦ Πῆτερ Κορομηλὰ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατεθεῖ στὸ Κάιρο. Ὁ Κορομηλᾶς ἀνῆκε στὴν ὁμάδα τῶν βετεράνων ἑλληνοαμερικανῶν πρακτόρων τῆς CIA καὶ γνώριζε καλὰ τὸν Ἰωαννίδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ '60. Ὁ ἀντικαταστάτης του, ὁ Ρὸν Ἔστες, συνάντησε ἐκείνη τὴν ἡμέρα γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ἀρχηγὸ τῆς ΕΣΑ. Ὁ Κορομηλᾶς ἀγκάλιασε τὸν Ἰωαννίδη ὅταν μπῆκε στὸ γραφεῖο καὶ κατόπιν εἶπε στὸν Ἐστες: ««Νὰ προσέχεις τὸν Μίμη γιατί εἶναι φίλος μου»». Ὁ Ἔστες, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει δύο φορὲς στὴν Κύπρο καὶ μιλοῦσε ἄπταιστα ἑλληνικά, συμφώνησε μὲ τὸν Ἰωαννίδη νὰ βρίσκονται τακτικὰ »».

Πειστήριο 2 τῶν ὡς ἄνω ἀναφερόμενων ἀποτελεῖ ἡ μαρτυρία Ἀριστείδη Παλαΐνη ποὺ μετεῖχε στὰ γεγονότα, συνέντευξη στὰ πλαίσια τῆς προαναφερόμενης ἐπιτροπῆς τοῦ ἀμερικάνικου κογκρέσου, στὴν ἐφημερίδα «Παρόν» : ««… Ἀπὸ τὶς 22 Ἀπριλίου εἴχαμε ἀρχίσει νὰ σκεπτόμαστε πὼς θὰ ἀντικαταστήσουμε τὸν Παπαδόπουλο… Ἡ ἀπόσυρση τῆς μεραρχίας ἀπὸ τὴν Κύπρο προκάλεσε ἀγανάκτηση σὲ ὅλους τους ἀξιωματικοὺς καὶ ἔδωσε τὴ βεβαιότητα σὲ ἐμᾶς, τὸν πυρήνα τῶν ἐπαναστατῶν, ὅτι ὁ Παπαδόπουλος θὰ πρέπει νὰ ἀνατραπεῖ, πάση θυσία. Καὶ τοῦτο διότι πιστεύ-ουμε ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ ἐνδώσει στὶς τουρκικὲς ἀπειλές, τὶς ὁποῖες μετέφερε στὴν Ἀθήνα ὁ Σάιρους Βανς…»»
Καὶ ὁ ἴδιος συνεχίζει: ««…Ὑπῆρξαν ὁρισμένοι συνάδελφοί μου οἱ ὁποῖοι εἶπαν: μήπως εἶναι ὁ κατάλληλος χρόνος νὰ κινηθοῦμε τώρα μαζὶ μὲ τοὺς φοιτητὲς ἐναντίον τοῦ Παπαδόπουλου; Βέβαια αὐτὴν τὴν ἀναφορά, τὴν κάνω ἁπλῶς γιὰ νὰ δείξω τὸ κλίμα ποὺ ἐπικρατοῦσε. Δὲν τὴν ἀναφέρω, γιὰ νὰ πῶ πὼς κάτι τέτοιο θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπιστεῖ σοβαρά. Κατ’ ἀρχὰς δὲν ὑπῆρχε μόνο μία πολιτικὴ ὀντότητα μέσα στὸ Πολυτεχνεῖο. Ἦταν διάφορες ὁμάδες, τὶς ὁποῖες δὲν τὶς γνωρίζαμε, δὲν ξέραμε μία προσωπικότητα. Δὲν εἴχαμε κὰν ἐπικοινωνία. Οἱ σκοποί τους, πέραν τῆς ἀνατροπῆς τοῦ Παπαδόπουλου, δὲν μᾶς ἦταν γνωστοί. Δὲν ὑπῆρχε ἕνας δίαυλος ἐπικοινωνίας. Παράλληλα δὲν μπορούσαμε νὰ διακινδυνεύσουμε μία ἐνέργεια, τὴ στιγμὴ ποὺ ἤμασταν σίγουροι γιὰ τὴ δυνατότητα ἀνατροπῆς τοῦ Παπαδόπουλου, ὅπως αὐτὴ εἶχε τότε πλήρως σχεδιαστεῖ…»».
Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀνοίγουν οἱ κερκόπορτες γιὰ τὸ ἐπικείμενο πραξικόπημα τοῦ Μακαρίου στὴν Κύπρο μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες καὶ τὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ κατοχὴ τῆς βόρειας Κύπρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἡ κρίση τῆς Κύπρου οὐσιαστικὰ ἄρχισε στὶς 2 Ἰουλίου ὅταν ὁ Μακάριος ἀπέστειλε ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ στὴν Ἀθήνα ζητώντας τὴν ἀπόσυρση ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Φρουρὰ. Καὶ αὐτό, ἐνῶ ἤδη εἶχε ἀρχίσει ἡ κρίση στὸ Αἰγαῖο μὲ τὶς ἀπαιτήσεις Ἐτσεβὶτ προς Ἀνδρουτσόπουλο, μία ἑβδομάδα πρὶν στὴ Γενεύη. Ἔτσι, ὁ Μακάριος ἔθεσε τὴ χούντα πρὸ διλήμματος -ἢ νὰ τὸν ἀνατρέψει ἢ νὰ ἀφήσει ἐν μέρει ἀκάλυπτη τὴν Κύπρο.
Ἡ τελευταία σκηνὴ τῆς παντοδυναμίας τοῦ ἐθνοπροδότη καὶ συνεργάτη τῶν Σιωνιστῶν Ἰωαννίδη διαδραματίστηκε στὶς 22 Ἰουλίου 1974. Μὲ τὸ στρατιωτικό του τζὶπ καὶ συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ὑπασπιστὲς του, πηγαίνει στὸ γραφεῖο τοῦ στρατηγοῦ Φαίδωνα Γκιζίκη. Ἀπὸ ἐκεῖ, κατευθύνεται στὸ σπίτι τῆς ἀδελφῆς του στὴν ὁδὸ Βασιλίσσης Σοφίας. Σηκώνει τὸ ἀκουστικὸ τοῦ τηλεφώνου καὶ μιλάει γιὰ λίγα λεπτά. Μόλις κλείνει τὴ συσκευή, γυρνάει στὴν ἀδελφή του καὶ λέει: «Ὅλα τελείωσαν». Ἐδῶ ὅλα τελείωσαν γιὰ τὸν «ἀόρατο δικτάτορα». Αὐτὴ του τὴ στάση δὲ συγχώρησαν ποτέ, ὄχι μόνο οἱ δημοκράτες Ἕλληνες, ἀλλὰ οὔτε κανένας ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ καθεστῶτος, πολὺ μᾶλλον ἐκεῖνοι ποὺ ἔζησαν ἐκ τῶν ἔσω τὴν τέλεση τῆς προδοσίας κατὰ τῆς πατρίδας του.

Κατὰ τὸν Βασίλη Νέδο: [εφημ. “Καθημερινή” 27-7-2008], ««… Στὰ μάτια τῶν ἑκατομμυρίων δημοκρατῶν ὁ Ἰωαννίδης εἶχε προδώσει τὴ δημοκρατία, ἦταν συμμέτοχος στὴν καταπίεση καὶ τὴ δολοφονία ἀθώων. Ἐπίσης ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν τραγωδία τῆς Κύπρου, καθὼς ἔδωσε στοὺς Τούρκους ἀφορμὴ νὰ εἰσβάλουν. Στὴν ἀντίληψη ὅμως τοῦ περιορισμένου κύκλου τῶν συνωμοτῶν τοῦ πραξικοπήματος εἶχε κάνει κάτι πολὺ χειρότερο: εἶχε προδώσει τὸν ὅρκο ποὺ εἶχε δώσει τὸ καλοκαίρι τοῦ 1971 ἐνώπιον τοῦ Παπαδόπουλου καὶ ἀκόμη 20 πραξικοπηματιῶν, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἀρχηγὸς τῆς «Ἐπανάστασης» παρέμενε ὁ παλιὸς φίλος του…»».

Ὡς αἰτία τῆς τέλεσης τοῦ πραξικοπήματος Ἰωαννίδη ἀρχικῶς φάνηκε νὰ εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Παπαδόπουλου, διὰ τῆς κυβέρνησης Μαρκεζίνη, στὰ Ἀμερικανικὰ αἰτήματα νὰ συνδράμουν τὸ Ἰσραὴλ τὸ 1973 στὸν πόλεμο τοῦ «Γιομ Κιπούρ», μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ βάση τῆς Σούδας στὴν Κρήτη καὶ τῶν λοιπῶν Νατοϊκῶν βάσεων, ἑλληνικῶν στρατιωτικῶν ἐγκατα-στάσεων, λιμένων καὶ ἀεροδρομίων γιὰ νὰ ἀνεφοδιάσουν τὸ Ἰσραὴλ μὲ ἐφεδρεῖες, ἀνταλλακτικὰ ἀεροπλάνων καὶ ἀντιπυραυλικὰ συστήματα ἔναντι τῶν σοβιετικῶν SS. Ἡ κυβέρνηση Μαρκεζίνη ὄχι ἁπλῶς ἀπέρριψε τὴν παραπάνω ἀξίωση Ἀμερικανῶν καὶ Ἑβραίων, ἀλλὰ προχώρησε καὶ στὴν ἄτυπη διευκόλυνση τῶν Ἀράβων ἀπὸ τὸ ἔδαφός της. Σαφῶς καὶ κατὰ τοὺς κρατοῦντες, αὐτὸ νὰ ὑπῆρξε ἕνα κολάσιμο “ἀτόπημα” γιὰ τὴ μικρὴ Ἑλλάδα ποὺ τόλμησε τὸ ἀδιανόητο, νὰ τοὺς ἀντιπαρατεθεῖ…

Ὅμως, ὑπάρχουν καὶ βαθύτερες αἰτίες, ποὺ σχετίζονται μὲ διαχείριση πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν. Γιὰ τοὺς ὑποψιασμένους ἐρευνητὲς τῆς ἱστορίας εἶναι γνωστὸ ὅτι πίσω ἀπὸ κάθε πόλεμο, ἐπανάσταση καὶ πραξικόπημα κρύβονται ὑψηλὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων “παικτών” σὲ παιχνίδια διαπλοκῆς εἰς βάρος τῶν μικρότερων καὶ ἀσθενέστερων. Καὶ ἐδῶ τὸ τίμημα ἦταν ὁ “θησαυρός” ποὺ κρύβει τὸ Ἑλληνικὸ ὑπέδαφος…

Ἡ πρώτη ἀνακάλυψη ἔρχεται τὸ 1971 μὲ τὸ κοίτασμα South Καβάλα καὶ τρία χρόνια ἀργότερα 1974 ἀνακαλύπτεται ὁ Πρίνος. Ἡ γεώτρηση στὴν περιοχὴ τοῦ Πρίνου κοντὰ στὴ Θάσο εἶναι αὐτὴ ποὺ δίνει τὰ πρῶτα θεαματικὰ ἀποτελέσματα.
Μεταξὺ 1972 καὶ 1974 καὶ μέσω συμβάσεων ἐκμίσθωσης / παραχώρησης τῶν Δικαιωμάτων Ἔρευνας καὶ Ἐκμετάλλευσης (ΔΕΕ), ἀνακαλύφθηκαν ἐκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα φυσικοῦ ἀερίου (Νότια Καβάλα) καὶ πετρελαίου (Πρίνος, Θάσου), τὰ ὁποία ἡ κυβέρνηση τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου προτίθετο ἄμεσα νὰ ἐκμεταλλευθεῖ καὶ μάλιστα μὲ τιμὲς ἀγορᾶς – πώλησης σὲ δραχμὲς, στηρίζοντας τὴν πολιτικὴ σκληροῦ νομίσματος καὶ μάλιστα σὲ καιροὺς οἰκονομικῆς ἄνθισης. Ἀπὸ τότε οἱ Τοῦρκοι, σπεύδοντες ὡς δάκτυλοι τῶν Ἀμερικανοσιωνιστῶν, προσπαθοῦν νὰ μοιράσουν de facto τὸ Αἰγαῖο.

Σύμφωνα μὲ τὸ ΦΕΚ δημοσίευσης τοῦ Νομοθετικοῦ Δ/γματος 1364 «Περὶ κυρώσεως τῆς ἀπὸ 22 Ἰαν. 1972 Συμβάσεως μεταξὺ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου καὶ τῆς ἐν Ντένβερ τῆς Πολιτείας τοῦ Κολοράντο τῶν ΗΠΑ ἐδρευούσης Ἐταιρίας ANSCHUTZ OVERSEAS CORPORATION OF GREECE περὶ παραχωρήσεως εἰς τὴν Ἐταιρίαν ταύτην τοῦ δικαιώματος ἐρεύνης καὶ ἐκμεταλλεύσεως ὑδρογονανθράκων…» [ΦΕΚ Τεύχος Α.99 στις 8-5-1973].
Στὸ Ἄρθρο 13 τοῦ παρόντος, ἀναγράφεται ρητῶς: «Ἄρθρο 13: Συνάλλαγμα ἐξωτερικοῦ:
1. Ἐφόσον ἡ Ἐταιρία δὲν θὰ πραγματοποιεῖ ἔσοδα ἐκ τῆς πωλήσεως Υδ/κων κατὰ τὸ ἄρθρον 12 , αἳ ἐργασίαι, κατὰ τὴν παροῦσα σύμβασιν, θὰ χρηματοδοτοῦνται ἀποκλειστικῶς ὑπὸ τῆς Ἐταιρίας διὰ τῶν εἰς τὸ ξένον συνάλλαγμα κεφαλαίων της καὶ κατὰ τὸν ἀκόλουθον τρόπον:
α) Διὰ τῆς μετατροπῆς εἰς δραχμᾶς…
2. Ἅμα τὴ ἐνάρξει τῆς παραγωγῆς, … τὰ εἰς μετρητὰ ὑποχρεώσεις της διὰ τᾶς ἐργασίας της ἐν Ἑλλάδι … ἐκ τῶν εἰς δραχμᾶς ἐσόδων τῶν ἀποκτωμένων ὑπὸ τῆς Ἐταιρίας ἐκ τῶν κατὰ τὸ ἄρθρον 12 εἰς τὴν ἐγχώριον ἀγορὰν πωλήσεων. Ὅταν τὰ εἰς δραχμᾶς ἔσοδα …».
Νὰ θυμίσουμε ὅτι ὑπῆρξαν πρωτογενῆ πλεονάσματα καὶ ἄριστα δημοσιονομικὰ γιὰ τὴν τότε ἐποχή. Μία ἰσχυρὴ Ἑλλάδα ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὸν πλοῦτο της ἐπωφελεία της, αὐτὸ ἀποτελοῦσε ἀπὸ μόνο του ἕναν τρομερὸ ἐφιάλτη γιὰ τὸ κατεστημένο. Καὶ ὁ Ἰωαννίδης ἀποτελοῦσε τὸν ἄνθρωπό τους ποὺ θὰ διόρθωνε γι’ αὐτοὺς τὰ πράγματα. Ὅπως ἐν τέλει καὶ ἔγινε…
Ἡ ἑπόμενη κίνηση τοῦ ἐλεύθερου κράτους ἦταν ὁ Νόμος 468/1976 ποὺ παραχωρεῖ τὸ δικαίωμα ἀναζήτησης σὲ τρίτους, τὰ δὲ δικαιώματα ἔρευνας καὶ ἐκμετάλλευσης μὲ σύμβαση κατόπιν διαγωνισμοῦ, ἀλλὰ σὲ νόμισμα τῶν ΗΠΑ, ὡς πειθήνια ὄργανα τοῦ κατεστημένου. Τὸ μόνο ἐμπόδιο πλέον ἀποτε-λοῦσε ἡ καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὁποία καλοῦνταν οἱ μεταγενέστεροι πολιτικοὶ νὰ καταρρακώσουν ὥστε γενόμενη χρεοκοπημένη νὰ τῆς ἀποσπάσουν ὅλο τὸν πλοῦτο τοῦ ὑπεδά-φους της.
Ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας τῶν Ἑλληνικῶν ὑδρογονανθράκων γράφτηκε μὲ τὸν Νόμο 2289/1995 περὶ προκήρυξης διεθνῶν διαγωνισμῶν γιὰ τὴν παραχώρηση συγκεκριμένων ἐρευνητικῶν περιοχῶν ποὺ ἐπιλέγει ἡ χώρα, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀναδεικνύονται κάποιοι ἀνάδοχοι.
Βεβαίως, σὲ αὐτὸ ὑπάρχει καὶ ὁ ἀντίλογος, προερχόμενος ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δ. Ἰωαννίδη, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὸ ρόλο τοῦ φιλοσιωνιστῆ. Ἐπίσης ἰσχυρίζεται, σὲ ὅτι ἔχει νὰ κάμει μὲ τὴν Κύπρο, αὐτὸς ὑπῆρξε θύμα γενικῆς σκευωρίας. Ὁ ἴδιος μάλιστα κύρηξε τὸν πόλεμο στὴν Τουρκία, γνωρίζοντας ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔχει τὴν ὑπεροπλία, ἰδιαίτερα δὲ στὴν ἀεροπορία. Ὁμολογεῖ ὅτι διέπραξε πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακάριου ἔχοντας ὑπόψιν τὴν ὕποπτη συμπεριφορὰ τοῦ τελευταίου ὅταν ἀπαίτησε τὴν ἀπόσυρση τῶν Ἑλλήνων Ἀξιωματικῶν της Ἐθνικῆς φρουρᾶς καὶ προέβη σὲ μείωση τῆς θητείας ἀπὸ 24 μῆνες σὲ 14. Δὲ λογάριασε ὅμως τὴν προδοσία ἐκ τῶν ἔσω, ἀρχικῶς τῶν ἐπιτελῶν τοῦ στρατοῦ: Μπονάνος, Ἀραπάκης, Γαλατσάνος, Παπανικολάου καὶ ἐν συνέχειᾳ τῶν πολιτικῶν Καραμανλῆς, Μαῦρος, Παπανδρέου, Ἀβέρωφ ποὺ ὅλοι τους, ἐνήργησαν ὡς ἐντολοδόχοι ὑποτελεῖς τῶν Ἀμερικάνων. Ἡ περίπτωση τοῦ Μακάριου ἦταν ἰδιαίτερη καθὼς ἦταν φανατικὸς ἀντιαμερικανιστὴς καὶ φιλοσοβιετικός, παρότι ἱερεύς. Οἱ δὲ ἐνέργειές του, φανέρωναν ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦσε ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἴσως διότι ἡ τελευταία μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς δικτάτορες, ἀποτελοῦσε προτεκτοράτο τῶν ΗΠΑ. Ἡ ἀπόπειρα δολοφονίας του ὀργανώθηκε ἀπὸ τὴν ΚΥΠ μὲ παρέμβαση τῶν στρατιωτικῶν ὥστε νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ φιάσκο μὲ σίγουρη τὴν ἀποτυχία ἐκτέλεσης. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπόπειρα δολοφονίας του, ὄντας σῶος καὶ ἀβλαβής, ἐγκαταλείπει τὴν Κύπρο μὲ προορισμὸ τὸ Λονδίνο καὶ ἔπειτα τὴ Νέα Ὑόρκη, ὅπου στὸ συμβούλιο ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ προτρέπει τὶς ἄλλες δύο ἐγγυήτριες δυνάμεις, οὐσιαστικῶς τὴν Τουρκία, νὰ ἐπέμβουν στὸ νησί!! Αὐτή του ἡ ἐνέργεια διευκόλυνε τὴ νομιμοποίηση τοῦ ἐγχειρήματος τῆς Τουρκικῆς ἀπόβασης ποὺ ἤδη προετοιμάστηκε στὰ ἀνώτατα κλιμάκια. Κατόπιν ἐξελίχθηκε ὁ «Ἀττίλας Ι». Οἱ ἀνώτατοι, λοιπὸν στρατιωτικοὶ στασίασαν, δὲν ἀκολούθησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Ἰωαννίδη καὶ παρέμειναν προδοτικὰ ἀδρανεῖς ἀπέναντι στὴν Τουρκικὴ ἀπόβαση. Ἐν συνεχείᾳ οἱ πολιτικοί τῆς μεταπολίτευσης παρεῖχαν ἀπόλυτο ἄσυλο στοὺς ἑαυτούς τους καὶ στοὺς προδότες στρατιωτικούς, ἐπιτρέποντας τὴν ἐξέλιξη τοῦ «Ἀττίλα ΙΙ». Ἀπὸ αὐτό, οἱ ΗΠΑ κέρδισαν τὴν ἀποκόλληση τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς ΕΣΣΔ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ, οἱ δὲ ἀποικιοκράτες Ἄγγλοι οὐσιαστικὰ ἐπανέκτησαν τὸν ἔλεγχο τῆς μεγαλονήσου.
Βεβαίως, στὴν προκείμενη ἱστορία, ὅπως ἐξάλλου καὶ σὲ ὅλες τὶς παιχθεῖσες ἱστορίες γεωπολιτικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἡ Ἑλλὰς ὑπῆρξε πάντοτε ἡ ἀπόλυτη χαμένη καὶ ἀδικιμένη. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν νὰ ἐξυφάνουμε ἕνα μύθο-μύθευμα παρηγοριᾶς, καὶ ὡς τέτοιο ἔχουμε τὴν ἑορτὴ “μνήμης” τοῦ πολυτεχνείου. Βλέπουμε κάθε χρόνο στὶς παραμονὲς τῆς 17ης Νοεμβρίου, μικροὺς καὶ μεγάλους, “δεξιούς” κι ἀριστερούς, πολίτες καὶ πολιτικούς, νὰ καταθέτουν στεφάνια καὶ νὰ ἀφήνουν λουλούδια (κόκκινα γαρύφαλλα) σὲ μία τεράστια ἀσώματη κεφάλα ποὺ “κοσμεὶ” τὸν προαύλιο χῶρο τοῦ Πολυτεχνείου. Τί εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ κεφάλα; Καὶ τί συμβολίζει;
Σίγουρα, οἱ πλεῖστοι τῶν ἀμαθῶν ποὺ παρίστανται ἐκεῖ, πιστεύουν ὅτι πρόκειται γιὰ κάποιο ἔργο τέχνης ποὺ συμβολίζει τὰ κεφάλια ποὺ … ἔπεσαν, ἢ ὅτι ἀπεικοκίζει κάποιον ἐκ τῶν (πολλῶν χιλιάδων, συμφώνως μὲ τὴν προπαγάνδα) «ἡρωικῶν νεκρῶν». Δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τ’ ἄλλο!
Εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ καθηγητῆ πανεπιστημίου τῆς ἀλλοδαπῆς, Νίκου Σβορώνου, ὁ ὁποῖος οὐδεμία σχέση εἶχε μὲ τὰ γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου 1973, καθότι τότε κατοικοέδρευε ἐκτὸς Ἑλλάδος!
Ὁ καθηγητὴς Νίκος Σβορῶνος, γεννηθεῖς τὸ 1911 καὶ θανῶν τὸ 1989, ἦταν ΕΛΑΣίτης στὴν κατοχή, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σπουδῶν του. Τὸ 1945, πῆρε ὑποτροφία γιὰ τὴν Γαλλία, ὅπου δίδασκε τὸ μάθημα τῆς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο τῶν Παρισίων. Μάλιστα, τὸ 1961 πῆρε τὴ γαλλικὴ ὑπηκοότητα. Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὸ 1974.
Δίπλα στὴν κεφάλα, ὑπάρχει μία μαρμάρινη πλάκα ἡ ὁποία ἀναγράφει δεκαοκτὼ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα οἱ ἀδαεῖς πιστεύουν ὅτι εἶναι τῶν «νεκρῶν του Πολυτεχνείου». Ἂν προσέξουμε καλὰ τὴν ἐπιγραφὴ τῆς πλάκας, ἡ ὁποία σκοπίμως (γιὰ προφανεῖς λόγους…) εἶναι μισοσβυσμένη, θὰ διαβάσουμε τὰ ἑξῆς: «Φοιτητὲς ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης 1941-1944».
Δηλαδή, ἐλλείψει πραγματικῶν νεκρῶν του 1973, ἐπιστρατεύθηκαν οἱ νεκροί του 1941-1944! Δὲν εἶναι… θαῦμα;

Δημήτριος Σοπιάδης
(Διατηρώ τα πνευματικά δικαιώματα όπως και την ευθύνη των γραφομένων)

Πηγη  του blog κοινωνικό δίκτυο

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝ...

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝ...: Ο Ταγματάρχης Δημήτριος Κασλάς, από το Πουρί Ζαγοράς Πηλίου, κατά την εαρινή επίθεση των Ιταλών στις 9 Μαρτίου του 1941 ήταν ο Διοικητής...

Ποιά είναι η Pi Day?

«Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι»... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-mageia-toy-p-3-14-i-stathera-poy-ekfrazei-tin-armonia-kai-mesa-ston-dekadiko-toy-mporei-na-vreite-ton-arithmo-tis-taytotitas-i-toy-diavatirioy-sas/

Ένα όμορφο αξιοσημείωτο «παιχνίδι» είναι ότι αν κάποιος ψάξει ανάμεσα στα άπειρα ψηφία του αριθμού π τότε ανάμεσα τους θα βρει τον αριθμό της ταυτότητας του, του διαβατηρίου, του τηλεφώνου του και γενικά οποιονδήποτε αριθμό. Η σταθερά π είναι η σημαντικότερη σταθερά στα μαθηματικά, μια σταθερά που έχει παρατηρηθεί πολλές φορές στον κόσμο γύρω μας ακόμα και στο σύμπαν και γι’ αυτό το λόγο μερικοί την αποκαλούν σταθερά του σύμπαντος! Για παράδειγμα η ημερομηνία 28 Οκτωβρίου 1940 γραμμένη ως 28101940 παρουσιάζεται στο 7.641.792 ψηφίο της σταθεράς π! Η σπουδαιότητά της είναι τόσο μεγάλη που οι μαθηματικοί τη γιορτάζουν κάθε 14 Μαρτίου, διότι τότε είναι 14/3 και σύμφωνα με τους Αμερικάνους που διαβάζουν πρώτα το μήνα και μετά τη μέρα 3/14 (όμως π=3,14). Επίσης στην Ευρώπη τη γιορτάζουν και κάθε 22/7 αφού 22 δια 7 είναι 3,14 . H ημέρα αυτή ονομάζεται Pi day προς τιμήν της σταθεράς!!... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-mageia-toy-p-3-14-i-stathera-poy-ekfrazei-tin-armonia-kai-mesa-ston-dekadiko-toy-mporei-na-vreite-ton-arithmo-tis-taytotitas-i-toy-diavatirioy-sas/

Η Παναγία Σ(τ)ουμελά της Ριζούντας του Πόντου

Η εικόνα της Παναγίας είναι ένα σύμβολο για τους Έλληνες του Πόντου. Χαρακτηριστική για τη σημασία της είναι η δήλωση του Λεωνίδα Ιασωνίδη, υπουργού Πρόνοιας της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου, όταν επί των ημερών του, η εικόνα ήρθε στην Ελλάδα: «Eν Eλλάδι υπήρχαν οι Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχεν ο Πόντος. Mε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά ήλθε και ο Πόντος». Η εικόνα, σύμφωνα με την παράδοση της εκκλησίας δημιουργήθηκε από τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Λουκά. Αρχικά ονομαζόταν Παναγία η Αθηνιώτισσα, γιατί μετά τον θάνατο του Λουκά ένας μαθητής του την έφερε στην Αθήνα. Το 386 όμως, οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος βρέθηκαν μετά από όραμα με την Παναγία, από την Αθήνα στα βουνά του Πόντου. Σε ένα σπήλαιο σε υψόμετρο άνω των 1.000 μέτρων είδαν μια χρυσαφένια λάμψη. Όταν πλησίασαν, βρήκαν την εικόνα της Παναγίας, που σύμφωνα με την εκκλησία, είχαν μεταφέρει άγγελοι. Οι δύο μοναχοί θεώρησαν την αποκάλυψη της Παναγίας, μέσω της εικόνας, ως σημάδι και αποφάσισαν να φτιάξουν στο σημείο που την βρήκαν ένα κελί. Έτσι μπήκαν τα «θεμέλια» για την ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά, ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/panagia-soumela-to-monastiri-pou-katestrepsan-i-tourki-sti-genoktonia-i-ikona-tis-panagias-sothike-giati-iche-thafti-se-kontino-parekklisi-venizelos-ke-inonou-simfonisan-na-xethafti-ke-na-metaferth/

Στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και στο Μάτι του κυκλώνα

Σήμερα είναι μια δραματική ημέρα. Ίσως χειρότερη από τη χθεσινή. Χθες, απλώς έβλεπα το έργο να συμβαίνει δεν το ειχα συνειδητοποιήσει. Κατά τις 12 το μεσημέρι, άκουσα τον θυελλώδη άνεμο να σαρώνει την πόλη και λέω «όχι ρε γαμώτο. Ήρθε. Και είναι και χειρότερος απ’οτι περίμενα». Και όσοι ασχολούμαστε, ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό: ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Το φωνάζαμε μέρες τώρα. Σίγουρες πυρκαγιές, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος σε αυτήν την χώρα.

Πέρασα όλο μου το βράδυ, σκεπτόμενος πώς είναι εκεί που κυκλοφορείς αμέριμνος, ξαφνικά να γεμίζει ο τόπος καπνούς και φωτιές κι εσύ να εγκλωβίζεσαι λίγα μέτρα από τη θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητό σου, προσπαθώντας να ξεφύγεις, χωρίς να ξέρεις πώς στο διάολο προέκυψε όλο αυτό και προς τα πού πηγαίνει. Να έχεις δίπλα σου το νερό και να καιγεσαι. Σκεφτόμουν το γεγονός οτι το ενδεχόμενο να πάω για μπάνιο στο Ζούμπερι, χθες που είχα μια πολύ δύσκολη εργασιακά ημέρα και η θάλασσα με χαλαρώνει, ήταν εξίσου πιθανό με το να πάω απλώς για έναν καφέ. Σκέφτηκα πως άλλοι σαν εμένα θα πήγαν τελικά και θα βρέθηκαν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Συνέχεια ΕΔΩ

και περισσοτερη ενημέρωση για όσουν θέλουν ΕΔΩ

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΥΜΑ Το κοινωνικό πείραμα που απέδειξε πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να εξελιχθούν σε Ναζί!

Όταν το 1967, ένας καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, προσπάθησε να διδάξει στους μαθητές του τα γεγονότα που οδήγησαν στο Ολοκαύτωμα, διαπίστωσε ότι πολλοί από αυτούς δεν μπορούσαν να δώσουν μία πειστική απάντηση στο ερώτημα πως οι Γερμανοί πολίτες έγιναν τόσο εύκολα συνένοχοι με το καθεστώς Χίτλερ.

Ο Ron Jones ήταν τότε ένας 25χρονος, χαρισματικός και αγαπητός καθηγητής, που σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος για να διδάξει στους μαθητές του το πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να επηρεαστούν από απολυταρχικούς ηγέτες ή να παρασυρθούν από μία ιδεολογία, ήταν να τους το δείξει να συμβαίνει.

Έτσι αποφάσισε να κάνει ένα κοινωνικό πείραμα, με «πειραματόζωα» τους μαθητές του. Όπως έχει διηγηθεί ένας μαθητής του, μια μέρα ξεκίνησε να συμπεριφέρεται πιο αυστηρά και ανακοίνωσε μία νέα σειρά κανόνων που θα έπρεπε να τηρούνται στην τάξη. Ήταν ενοχλητικό, αλλά όπως κάθε τι που σπάει την μονοτονία του σχολείου, αρχικά ήταν και διασκεδαστικό συνάμα.

Ο Jones πίστευε ότι το πείραμα δεν θα άντεχε για πάνω από μία μέρα. Όταν όμως το επόμενο πρωί μπήκε στην τάξη, οι μαθητές του κάθονταν με τάξη στα θρανία τους και είπαν εν χορώ «καλημέρα κύριε Jones», όπως τους είχε πει να κάνουν. «Θεέ μου!», είπε όταν είδε το θέαμα. Έτσι το πείραμα συνεχίστηκε και ονομάστηκε «Το τρίτο κύμα» - με σαφή αναφορά στο Γ' Ράιχ...

Οι πρώτες μέρες θύμιζαν παιχνίδι. Ο καθηγητής είχε πολλούς κανόνες να επιβάλλει, και οι μαθητές πολλούς κανόνες να υπακούσουν. Οι μαθητές υποχρεούνταν να χαιρετάνε ο ένας τον άλλο ναζιστικά, να κάνουν ερωτήσεις χρησιμοποιώντας το πολύ 3 λέξεις και να εργαστούν για ένα νεφελώδες σχέδιο εξάλειψης της Δημοκρατίας. Η «ενότητα» βρισκόταν στο επίκεντρο του πειράματος και οι μαθητές που συμμετείχαν σε αυτό σύντομα έφτιαξαν και πανό με συνθήματα όπως τα «δύναμη μέσω της συμμετοχής» και «δύναμη μέσω της πειθαρχίας». Επίσης είχε απαγορευτεί η συνάθροιση των μαθητών σε ομάδες μεγαλύτερες των δύο-τριών ατόμων.

Επιπλέον, ο καθηγητής που παρίστανε τον Φύρερ είπε στους μαθητές που συμμετείχαν στο πείραμα του ότι όποιοι θα τον ακολουθούσαν, θα έπαιρναν άριστα, ενώ όσοι παρέκκλιναν από αυτό θα έπαιρναν βαθμό κάτω της βάσης. Όσοι, δε, αρνούνταν να γίνουν μέρος αυτού θα ήταν αντιμέτωποι με τιμωρία στη βιβλιοθήκη.

Ίσως το πιο σημαντικό από όλα ήταν το ότι ο Jones τους είπε ότι η συμμετοχή τους στο «Τρίτο Κύμα» σήμαινε ότι οι κανόνες που είχε επιβάλει δεν θα ίσχυαν μόνο στο σχολείο αλλά ακόμη και στο σπίτι τους. Αν κάποιος έβλεπε έναν συμμαθητή του που συμμετείχε στο πείραμα και δεν τον χαιρετούσε ναζιστικά, ο δεύτερος θα μπορούσε να τον καταδώσει και να τον οδηγήσει υπό την κρίση του Jones. Μια αναφορά για το ότι έσπασες τους κανόνες θα μπορούσε να σε οδηγήσει όχι μόνο στη βιβλιοθήκη, αλλά και εκτός του πειράματος. «Δεν ήξερες ποιος θα έρθει το πρωί και θα μιλήσει για εσένα. Όλες οι γραμμές επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών έσπασαν εξαιτίας αυτού του γεγονότος», είχε πει κάποτε ένας από τους συμμετέχοντες. Ήδη από την τρίτη μέρα είχε εξαπλωθεί ένα σύστημα που βασιζόταν στη φήμη πάνω στη φήμη.

Την τέταρτη μέρα ο Jones άρχισε να αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο του πειράματος. Η περίπλοκη αίσθηση της κοινότητας οδήγησε σε ένα κύμα ενθουσιασμού, όχι μόνο από τους δικούς του φοιτητές, αλλά και από φοιτητές άλλων τάξεων οι οποίοι άρχισαν να συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα κίνημα αντίστασης στη νέα τάξη πραγμάτων. Τότε αποφάσισε ότι έπρεπε να τερματίσει το εγχείρημα.

Τι έκανε, λοιπόν; Ανακοίνωσε στους μαθητές του ότι το «Τρίτο Κύμα» ήταν μέρος ενός εθνικού κινήματος και τους ζήτησε να δώσουν το παρών σε μία συγκέντρωση που θα γινόταν το επόμενο απόγευμα, κατά την οποία θα ανακοινωνόταν ο υποτιθέμενος προεδρικός υποψήφιος. Όταν οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο την επομένη μέρα, ο Jones στεκόταν δίπλα σε μία οθόνη που δεν έδειχνε τίποτα. Μετά από μερικά λεπτά αθόρυβης ανησυχίας, τους αποκάλυψε ότι είχαν εν αγνοία τους συμμετάσχει σε ένα πείραμα για το πως γεννιέται ο φασισμός. Η συνάντηση τελείωσε με την προβολή μίας αντιφασιστικής ταινίας για την άνοδο και τα εγκλήματα του ναζισμού.

Και τι έγινε όταν το πείραμα έληξε; Κάποιοι από τους μαθητές τρομοκρατήθηκαν με την ιδέα ότι είχαν τόσο εύκολα γίνει μέρος μιας μετάβασης στη φασιστική σκέψη και συμπεριφορά. Κάποιοι άλλοι απλά επιβεβαίωσαν ότι η ανησυχία τους για τη μετάλλαξη της νέας τρομακτικής τάξης ήταν σωστές.

Το πείραμα σε κάθε περίπτωση ήταν μία επιτυχία ως προς το ότι εξήγησε επιτυχώς την κρυφή γοητεία του ολοκληρωτισμού. Η ευχαρίστηση από τη συμμετοχή, η υφέρπουσα συγκίνηση του να ξεχωρίζεις από τους άλλους αλλά και η ροπή στην πειθαρχία και τους κανόνες είναι μια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά στις κοινωνίες που κλίνουν στον απολυταρχισμό.

Μάλιστα, η ιστορία αυτή έγινε και λογοτεχνικό βιβλίο με τον τίτλο «Το Κύμα», που γράφτηκε από τον Morton Rhue το 1984 και ταινία που βγήκε στις αίθουσες το 2008, προκαλώντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον.

www.newmoney.gr

Κάποιοι ξεχωριστοί γονείς

Για όλους τους ανθρώπους, θα λέγαμε πως ο γονιός φαντάζει ως ο μεγαλύτερος ήρωας, στα μάτια του παιδιού του. Προφανώς κι όλοι οι γονείς προσφέρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να βλέπουν το παιδί τους ευτυχισμένο, λαμβάνοντας ικανοποίηση από ένα και μόνο χαμόγελο του.

Υπάρχουν πολλά είδη γονέων. Άλλοι πιο αυστηροί, άλλοι πιο ελαστικοί, άλλοι πιο υπερπροστατευτικοί κι άλλοι, πιο χαλαροί. Ο κάθε γονιός δείχνει με το δικό του τρόπο την αγάπη του. Κι είναι αδιαπραγμάτευτο ότι την προσφέρει ανιδιοτελώς.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι γονείς που είναι αφανείς αλλά κι εμφανείς ήρωες -μάλλον εμφανείς. Απόλυτα εμφανείς.Υπάρχουν και γονείς που φέρουν κάποια αναπηρία. Είτε την είχαν εκ γενετής είτε την απέκτησαν στην πορεία της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν το έβαλαν κάτω. Ήθελαν την οικογένεια που άξιζαν. Και θα την συγκροτούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Είναι εκείνοι που επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, κάνοντας διπλό κόπο και κουράγιο, με μεγαλύτερη θέληση και λαχτάρα, όταν καμία φορά η κοινωνία τους θεώρησε αδύναμους για να τα φέρουν εις πέρας. Είναι γονείς που ξέχασαν όποια δυσκολία μπορεί να ένιωσαν να τους καταλογίζεται κι έβαλαν τα γυαλιά σε όποιον τους έκρινε «ανεπαρκείς» να μεγαλώσουν ένα παιδί.

Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος, που ο καθείς θα χαρακτηρίσει ως «ανάπηρο», δε φέρει καμία διόλου απειρία. Γιατί αυτός καταβάλει πάντα έναν κόπο παραπάνω έτσι ώστε να μη στερήσει το ελάχιστο απ’ όσα το παιδί του χρειάζεται. Του δείχνει πώς είναι να δουλεύει σκληρά για να αποκτήσει αυτό που θέλει. Του δείχνει πως δεν αξίζει να κολλάει σε δυσκολίες της ζωής και πως όλα μπορούν να επιτευχθούν, αρκεί να υπάρχει δύναμη και θέληση.

Μεγαλώνει ένα πλάσμα με τη μεγαλύτερη, ειλικρινέστερη, πιο ουσιαστική αγάπη και φυσικά τρέμει το φυλλοκάρδι του να προστατέψει αυτό το πλάσμα με κάθε τρόπο από οτιδήποτε θα μπορούσε να το στιγματίσει ή να το πληγώσει. Δε διαφέρει από κανένα γονιό, λοιπόν. Απλά είναι ένα πιο ξεχωριστό, ιδιαίτερα όμορφο είδος γονέα.

Δουλεύει σκληρά για τη γαλούχηση ενός παιδιού, το φροντίζει σαν να μην υπάρχει καμία ιδιαιτερότητα για τον ίδιο, καμία δυσκολία, καταρρίπτει πολλές δικές του προσωπικές ανησυχίες και κόμπλεξ για να μπορεί να μεγαλώσει ένα υγιές παιδί. Σκουπίζει τα δάκρυά του, το σκεπάζει τα βράδια, το φιλάει για καληνύχτα, δουλεύει σκληρά, μα πάντα προλαβαίνει να του διαβάζει παραμύθια κι ιστορίες για να πάει για ύπνο. Κι αργότερα, προλαβαίνει να είναι εκεί, όσα δικά του προβλήματα κι αν έχει, για να είναι κοντά σε ό,τι απασχολεί το παιδί.

Είναι εκείνος ο γονιός που του μαθαίνει να σέβεται και να μην κρίνει ιδιαιτερότητες, μα να αποκομίζει πάντα τη δύναμη και την υπερηφάνεια του να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ακόμη και με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Είναι εκείνος που γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, δείχνοντας πως δεν υφίσταται να κολλάς πουθενά και να μπορείς πάντα να βρίσκεις τρόπους να είσαι ανεξάρτητος, ακόμα κι αν το σώμα σου δεν το επιτρέπει. Μπορεί το σώμα τους να τους προδίδει, ώρες και φορές. Μα σίγουρα δεν τους προδίδει η ψυχή.

Και παιδιά που μεγαλώνουν με τόσο ξεχωριστούς γονείς είναι τέρμα υπερήφανα. Θαυμάζουν για ένα λόγο παραπάνω τους σούπερ γονείς τους και προσπαθούν πάντα να είναι κοντά τους και να θυμούνται πως το να είσαι ξεχωριστός σε κάνει όμορφο. Οι γονείς τους δε φέρουν καμία αδυναμία. Για εκείνα είναι ολόκληροι. Δε διαφέρουν στα μάτια των παιδιών τους κι αυτό είναι το μεγαλύτερό τους επίτευγμα.

Γονείς σαν όλους λοιπόν κι ίσως λίγο περισσότερο άξιοι όσοι φέρουν κάποια αναπηρία. Φοράνε κάπα υπέρ-ήρωα, τρέχουν να προλάβουν τη ζωή που τρέχει, επιλέγουν θαρραλέα να την αρπάξουν απ’ τα μαλλιά, φτιάχνουν πανέμορφες οικογένειες και δεν επαναπαύονται σε κοινά πρότυπα. Δίνουν όλη τους την ψυχή και την αγάπη στα παιδιά τους κι εκείνα με τη σειρά τους προσπαθούν να τους κάνουν υπερήφανους.

Αν τελικά υπάρχει πραγματική ευτυχία, είναι να έχεις ένα γονιό που να μην υστερεί σε δύναμη ψυχής κι απεριόριστης αγάπης. Κι αυτήν τη συνταγή πρέπει να βρίσκουν όλοι οι γονείς. Όμως, τούτοι οι γονείς παλεύουν για να την πετύχουν. Δε την ξέρουν απόλυτα, μα ξέρουν να σου προσφέρουν ένα κάτι παραπάνω σε σεβασμό, κατανόηση κι απεριόριστο θαυμασμό. Σ’ αυτούς τους γονείς, υποκλινόμαστε.

Συντάκτης: Δέσποινα Δημησιάνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

http://www.pillowfights.gr/allakse-thn-entash/goneas-me-anapiria-enas-iroas-me-yperdynameis/

«Βέλος»: Το ταξίδι προς την αθανασία

Πολλές φορές όλοι μας θα έχουμε περάσει από την μαρίνα του Φλοίσβου, στο ύψος του Τροκαντερό. Βιαστικά και χωρίς να κοιτάξουμε δίπλα τα σκάφη που ελλιμενίζονται στην ευρύτερη περιοχή του. Ισως το μάτι μας να έπεσε στον αγέρωχο «Μπαρμπά Γιώργο», το «Σεϊτάν Παπόρ», κατά κόσμο «Θωρηκτό Αβέρωφ» που πλωτό μουσείο πια, βρίσκεται εκεί και μας θυμίζει πως οι Ελληνες έδωσαν τη ζωή τους ώστε να κυματίζει η γαλανόλευκη στο Αιγαίο.

Εκτός του διαστήματος που απαιτούνται για ανακατασκευές, στη σκιά της διαχρονικής ναυαρχίδας του στόλου μας, βρίσκεται το αντιτορπιλικό «Βέλος». Δεν πήρε μέρος σε κάποια ναυμαχία, αλλά τα όσα διαδραματίστηκαν πάνω του πριν από 45 χρόνια, αποτελούν τρανή απόδειξη πως η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού στρατού παραμένει θεματοφύλακας της δημοκρατίας. Στα σκοτεινά έτη της Χούντας των Συνταγματαρχών, εκεί όπου κάθε φωνή ελευθερίας καταπνίγονταν στο αίμα, αποτέλεσε τη συνέχεια της εξέγερσης της Νομικής και προσέθεσε ακόμη ένα λιθαράκι στην προσπάθεια αφύπνισης ενός ολόκληρου έθνους. Που αναζητούσε μία σπίθα ώστε να βροντοφωνάξει πως σε τούτα τα βράχια γεννήθηκε η δημοκρατία και ουδείς δικτάτορας είναι σε θέση να την καπηλευθεί. 

Παράλληλα έστειλε το «μήνυμα» σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, πως οι περισσότεροι αξιωματικοί δεν βρίσκονται στο πλευρό του καθεστώτος. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, μπορεί μεν να διαφωνούν, αλλά πάνω από όλα μπαίνει η ελευθερία έκφρασης, βούλησης και συνείδησης.  

Βρισκόμασταν τον Μάιο του 1973 και στους κόλπους του Ναυτικού είχε πλέον ωριμάσει η ιδέα της ανατροπής του Παπαδόπουλου και των συνεργατών του. Η Ε.Σ.Α. δεν ήταν τόσο δυνατή όσο πίστευε, ενώ στο πλευρό του βρίσκονταν τόσο η Αεροπορία, όσο και ένα  μέρος του στρατού ξηράς. Μάλιστα είχαν εκπονηθεί διάφορα σχέδια. Από χρόνια.

Οπως π.χ. η απαγωγή του δικτάτορα κατά τη διάρκεια της άσκησης «Θρίαμβος», όταν θα επιβιβάζονταν στο αντιτορπιλικό «Λόγχη» ή στην τορπιλάκατο «Αστραπή» με σκοπό  να την παρακολουθήσει. Ομως το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε επειδή στο πρώτο σενάριο θα υπήρχαν στο σκάφος πολλοί άνδρες από την ασφάλεια του Παπαδόπουλου και ελλόχευε ο κίνδυνος της αποτυχίας, στο δε δεύτερο παρατηρήθηκε έλλειψη καυσίμων. Τα γυμνάσια θα γίνονταν στον Σαρωνικό και το Γ.Ε.ΕΘ.Α. διέταξε ο συγκεκριμένος τύπος πλοίων να φουλαριστούν μέχρι τη μέση, ώστε να μην υπάρχει περιττό βάρος και να αποκτήσουν μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτόματα δεν θα μπορούσε να διαφύγει σε ασφαλές λιμάνι κάποιου νησιού. 

 Αλλη σκέψη που υπήρχε ήταν να αποπλεύσει ο στόλος για την Κρήτη, όπου θα όρκιζαν κυβέρνηση πολιτικών και θα κατήγγειλαν εκείνη των Αθηνών ή στην Σύρο, όμως πρωταρχικό μέλημα των αξιωματικών ήταν και η αποφυγή ενός νέου εμφύλιου πολέμου. Για αυτό και δεν «εκμεταλλεύτηκαν» την επιστροφή της μεραρχίας από την Κύπρο, στην οποία οι διοικητές της δεν είχαν τοποθετηθεί από τη δικτατορία και στα σκάφη που τη συνόδευαν βρίσκονταν μυημένοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του ναυτικού. Ετσι ναι μεν θα τους ακολουθούσαν, αλλά στην Κρήτη π.χ. είχαν εγκατασταθεί από την Χούντα ισχυρές δυνάμεις που παρέμεναν πιστή σε αυτή, οπότε φάνταζε αναπόφευκτο το ενδεχόμενο κάποιας σύρραξης. 

Ωστόσο η Ελλάδα εκείνο το διάστημα, το 1973, έδειχνε ως ένα «καζάνι» που έβραζε. Οι φοιτητές είχαν βγει μπροστά και οι νομιμόφρονες στρατιωτικοί δεν μπορούσαν πλέον να παρακολουθούν αμέτοχοι τις εξελίξεις. Μετά από αναβολές και την χαμένη ευκαιρία του Απριλίου όπου διεξήχθη η άσκηση «Καταιγίς»,  ως ημερομηνία έναρξης του κινήματος ορίστηκε η 23α Μαΐου και  ώρα 02:00.  Προβλέφθηκε τα περισσότερα σκάφη να βρίσκονται εν πλω (περίπου το 80%) από τις 22 του μηνός ώστε να μην κινήσουν υποψίες, ενώ ο Βαρδής Βαρδινογιάννης εξασφάλισε τα καύσιμα που απαιτούνταν, ώστε το σύνολο του στόλου να παραμένει εν κινήσει. Πολιτική κάλυψη στο εγχείρημα προσέφερε ο Ευάγγελος Αβέρωφ και είχε αποφασιστεί να υπάρξει αποκλεισμός τόσο του Πειραιά, όσο και του αεροδρομίου Αθηνών από επίγειες δυνάμεις.

Τα πάντα έδειχναν έτοιμα, αλλά από την 21η υπήρχαν ενδείξεις πως το σχέδιο είχε προδοθεί. Στον ναύσταθμο παρατηρήθηκε αύξηση των δυνάμεων του στρατού ξηράς, ενώ στο σπίτι ενός μυημένου αξιωματικού παραδόθηκε ανώνυμο γράμμα που ενημέρωνε σχετικά. Τα ξημερώματα της επομένης, άνδρες της Ε.Σ.Α. και των Λ.Ο.Κ,, παρουσία του αρχηγού Αγγελή, περικύκλωσαν τις εγκαταστάσεις στη Σαλαμίνα, ενώ το καθεστώς προχώρησε σε μπαράζ συλλήψεων. Οι οποίες και τερματίστηκαν στα μέσα του Ιουνίου, ενώ η Χούντα ανακοίνωσε πως υπήρξε «οπερέτα ναυτικού κινήματος ολίγων αποστράτων αξιωματικών», θέλοντας να μετατρέψει το γεγονός σε ήσσονος σημασίας. 

Ωστόσο περισσότεροι από 80 αξιωματικοί όλων των κλάδων βρέθηκαν στη φρικτή «Ταράτσα της Μπουμπουλίνας» και ο ταγματάρχης Σπύρος Μυστακλής έγινε το σύμβολο της αντίστασης. Ο ηρωικός ταγματάρχης, φρούραρχος της Σύρου, έμεινε παράλυτος από τα βασανιστήρια που του έγιναν και το όνομά του πέρασε στο πάνθεον της ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο πως δόθηκε τόσο σε στρατόπεδο όσο και σε αρκετούς δρόμους, ενώ προτομή του κοσμεί τα πάλαι ποτέ κολαστήρια της Ε.Α.Τ.-Ε.Σ.Α., που πλέον έχουν μετατραπεί σε «Πάρκο Ελευθερίας».  

Τα πάντα είχαν τελειώσει... Το παράδοξο είναι πως ακόμη και σήμερα, 45 χρόνια μετά, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως μαθεύτηκε το εγχείρημα. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας συστάθηκε εξεταστική επιτροπή ώστε να το ανακαλύψει, όμως δεν προέκυψαν ασφαλή συμπεράσματα. Μόνο εικασίες. Μία αναφέρει πως το καθεστώς είχε ενδείξεις ότι το Ναυτικό, πρωτίστως, ετοίμαζε... κάτι και κινήθηκε προληπτικά, αλλά κατά μία διαβολεμένη σύμπτωση η ημέρα καταστολής  συνέπεσε με εκείνη που είχε οριστεί ως έναρξη των επιχειρήσεων. Κάποια άλλη, ίσως ακραία, κάνει λόγο για μία σύζυγο μυημένου αξιωματικού, η οποία λόγω του ενθουσιασμού της αποκάλυψε στις φίλες της στο κομμωτήριο πως ο άνδρας της μαζί με δημοκράτες συναδέλφους του, θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν την δικτατορία. Ομως για κακή της τύχη, στο ίδιο κομμωτήριο σύχναζε και μία σύντροφος στρατηγού, η οποία έμαθε τα λεγόμενά της και όπως ήταν φυσιολογικό, τα μετέφερε άμεσα. Υπήρξε ακόμη μία «πληροφορία» που έκανε λόγο για έναν υπαξιωματικό που τα κατέδωσε όλα και η οποία «ενισχύεται» επειδή χάθηκαν τα ίχνη του. Που βρίσκεται η αλήθεια, ουδείς κατάφερε να ανακαλύψει, αλλά πλέον τον... λόγο είχε ο θρυλικός πλωτάρχης Νικόλαος Παππάς.

Γεννημένος το 1930 στην Κύμη και με καταγωγή από τα Ψαρά, αποτελούσε εκ των «εγκεφάλων» του κινήματος. Το αντιτορπιλικό «Βέλος» βρίσκονταν υπό τις διαταγές του και συμμετείχε σε νατοϊκή άσκηση που διεξάγονταν στη Σαρδηνία. Μόλις απομακρύνθηκε από τα ελληνικά χωρικά ύδατα, του μεταφέρθηκε το κωδικό μήνυμα «Σοφοκλής», το οποίο ήταν το σύνθημα των μυημένων σε περίπτωση ματαίωσης του εγχειρήματος. Απογοητεύτηκε, αλλά ακόμη δεν είχε αποφασίσει να δράσει. Αλλωστε δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί, αφού ήταν εν πλω αρκετές ημέρες.  Το τοπίο ξεκαθάρισε μόλις πλησίασε στην Ιταλία και  άκουσε από τα εκεί ΜΜΕ πως στην Ελλάδα εξαρθρώθηκε κίνημα του ναυτικού και ότι το καθεστώς προχωρούσε σε συλλήψεις. Πλέον ήταν σίγουρος για τι τι έπρεπε να πράξει, αφού καλούνταν έστω και μόνος να «φωνάξει» πως στην πατρίδα μας η δημοκρατία ήταν μία έννοια χωρίς αντίκρυσμα. 

Το «Βέλος» συμμετείχε σε μία μοίρα ανάλογων πλοίων, που βρίσκονταν υπό τις διαταγές του Τούρκου πλοιάρχου Μπιρέν. Μέσω της συχνότητας επικοινωνίας, έστειλε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ ένα σήμα που έμεινε στην ιστορία. «Πιστοί στη συμμαχία και στον πολιτισμό των λαών μας, ο οποίος έχει θεμελιωθεί επί των αρχών της δημοκρατίας, της προσωπικής ελευθερίας και του σεβασμού των νόμων, όλοι οι Αξιωματικοί και το πλήρωμα του πλοίου μου, ως ένας άνθρωπος, πιστοί στον δοθέντα όρκο μας, με βαθύτατη λύπη εγκαταλείπουμε τις ασκήσεις. Με τη συμπάθεια ολόκληρου του ελεύθερου κόσμου θα παλέψουμε για να επαναφέρουμε τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Σας είναι πολύ καλά γνωστό και ιδιαιτέρως στους Αμερικανούς ότι μια συμμορία ιδιοτελών αξιωματικών επέβαλε στην Ελλάδα μια απάνθρωπη και μισητή δικτατορία προ έξη και πλέον ετών. Η σημερινή εξέγερση του Ναυτικού ανταποκρίνεται στα αισθήματα ολόκληρου του λαού της χώρας μας. Ο ελεύθερος κόσμος και ιδιαιτέρως οι χώρες του ΝΑΤΟ πρέπει να αντιληφθούν και τη διάβρωση και την καταστροφή των ενόπλων δυνάμεων στις οποίες στηρίζεται η άμυνα της νοτιοανατολικής πτέρυγας. Σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή αξιωματικοί εν ενεργεία έχουν συλληφθεί και υφίστανται ταπεινώσεις και κακομεταχείριση από άλλους αξιωματικούς και στρατιώτες της Στρατιωτικής Αστυνομίας», έγραψε χαρακτηριστικά. Τότε ο Μπιρέν, που επίσης έλαβε το μήνυμα, του απάντησε στα αγγλικά «Good luck Nick (σ.σ. Καλή τύχη Νίκο)». Πλέον το «Βέλος» και οι επιβαίνοντες σε αυτό, ξεκινούσαν το ταξίδι που θα τους χάριζε μία θέση στην αιωνιότητα. 

Ο Παππάς σήκωσε τα λάβαρα του «ανεξάρτητου», έθεσε το σκάφος σε πολεμική έγερση και κάλεσε συγκέντρωση του πληρώματος. Εκεί τους είπε τι είχε συμβεί και τους ανακοίνωσε την πρόθεσή του να οδηγήσει το αντιτορπιλικό στο λιμάνι του Φιουμιντσίνο και να ζητήσει άσυλο στην Ιταλία. Ολοι χειροκροτούσαν, ενώ ένας ναύτης πέταξε στη θάλασσα τον θυρεό της δικτατορίας. Οι στιγμές ήταν μοναδικές, πόσο μάλλον όταν όλοι οι αξιωματικοί και μόνιμοι υπαξιωματικοί, μετέφεραν στον κυβερνήτη τους πως θα τον ακολουθήσουν στην εξορία. Η δημοκρατία ανάσανε βαθιά στο κατάστρωμα του πολεμικού μας πλοίου. 

Τα όσα θα ακολούθησαν θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Το καράβι έφτασε ανενόχλητο, λίγο πριν ξημερώσει, στο λιμάνι της μικρής αυτής πόλης, η οποία βρίσκεται περίπου 10 χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη. Αμέσως ο Παππάς έδωσε εντολή σε τρεις αξιωματικούς του να μεταβούν στη στεριά, ενώ το ιταλικό λιμενικό ακόμη δεν είχε... συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε. Μόλις αντίκρισαν τη βενζινάκατο, ζήτησαν τα στοιχεία των επιβαινόντων και οι Ελληνες τους μετέφεραν πως πρόκειται για νατοϊκό ζήτημα και έδειξαν τις ταυτότητές τους που ήταν στα αγγλικά. Μέσα στην ανεμελιά και τη δίψα τους για ελευθερία, δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν τι είχαν κάνει. Οδήγησαν ένα πλήρως εξοπλισμένο αντιτορπιλικό στα χωρικά ύδατα μίας ξένης χώρας, το άραξαν σε λιμάνι της και αποβιβάστηκαν χωρίς έγγραφα. 

Μόλις πέρασαν το μπλόκο, η εντολή που είχαν από τον Παππά ήταν ξεκάθαρη. Να τηλεφωνήσουν αμέσως σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ και να πουν τι γίνεται πίσω στην πατρίδα. Οπερ και εγένετο. Λόγω της μικρής απόστασης από την πρωτεύουσα της Ιταλίας, σε μερικά λεπτά η προβλήτα γέμισε  από δημοσιογράφους αλλά και σοκαρισμένους λιμενικούς, καθώς μόλις ανέτειλε ο ήλιος αντιλήφθηκαν τα καθέκαστα. Η φιγούρα του «Βέλος» επισκίαζε όλο το  Φιουμιντσίνο. Με τα χίλια ζόρια οι τρεις αξιωματικοί επέστρεψαν στο αντιτορπιλικό, που είχε ήδη περικυκλωθεί από πλοιάρια γεμάτα εκπροσώπους του Τύπου και σκάφη της ακτοφυλακής. Μέχρι και ελικόπτερα πετούσαν από πάνω του.

Πλέον το ζήτημα του «Βέλος» είχε διεθνοποιηθεί, όμως υπήρχαν τρομερά προβλήματα. Η Αθήνα ενημερώθηκε άμεσα για τα τεκταινόμενα και ζήτησε την έκδοση όλων των μελών του πληρώματος. Ας μην ξεχνάμε πως σύμφωνα με τη ναυτική ορολογία, στο σκάφος έγινε «ανταρσία» και μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ υπήρχε ξεκάθαρη σχετική συμφωνία. Θα έπρεπε όχι μόνο να μην παρασχεθεί στο πλοίο η οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά αμέσως να παραδοθούν άπαντες στην Ελλάδα καθώς χαρακτηρίζονταν λιποτάκτες. 

Στο  Φιουμιντσίνο έσπευσε ο πρεσβευτής Ροκανάς και ανέβηκε στο «Βέλος». Εκεί μετέφερε στους άνδρες του πως δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τον καπετάνιο τους και «καταλαβαίνει» πως παρασύρθηκαν. Μάλιστα έκανε λόγο και για το ακριβό κόστος ζωής στην Ιταλία! Την ίδια στιγμή όμως οι αυτοεξόριστοι Ελληνες της γειτονικής χώρας όχι μόνο έδιναν συνεχώς συνεντεύξεις στα εκεί ΜΜΕ όπου κατηγορούσαν τη Χούντα, αλλά με τις διασυνδέσεις τους πίεζαν τα κόμματά της να παραχωρήσουν πολιτικό άσυλο σε όσους το αιτηθούν. Η κυβέρνηση του Τζούλιο Αντρεότι  βρίσκονταν σε δυσχερή θέση και η κοινή γνώμη ήταν σαφέστατα υπέρ του Παππά και των μελών του πληρώματός του.

Τελικά αποβιβάστηκαν 31 άτομα, που αφορά το σύνολο των αξιωματικών και υπαξιωματικών του σκάφους. Μάλιστα οι ναύτες τους έδωσαν χρήματα ώστε να καλύψουν τις πρώτες τους ανάγκες και σε ζωντανή κάλυψη από τα τηλεοπτικά συνεργεία, απέδωσαν στον κυβερνήτη τις τιμές που του αναλογούν. Το καθεστώς έστειλε άλλους αξιωματικούς ώστε να παραλάβουν το «Βέλος» και να το οδηγήσουν στην Ελλάδα, αφού νωρίτερα παρέμεινε για λίγες ημέρες στους νατοϊκούς σχηματισμούς και τις ασκήσεις που γίνονταν στη Μεσόγειο. Παράλληλα απάγγειλε κατηγορίες σε όλους όσους αποχώρησαν, οι οποίες επέσυραν την ποινή του θανάτου, ενώ μεταξύ άλλων εγκαλούνταν και για φθορά περιουσίας του δημοσίου επειδή πήραν τη σημαία του καραβιού! 

Οδηγήθηκαν στη Ρώμη, όπου έμειναν σε ένα ξενοδοχείο και μετά από σειρά επαφών και σκληρών διαβουλεύσεων, η Ιταλία τους χορήγησε άσυλο. Σε κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν, ο Παππάς είπε χαρακτηριστικά πως «δεν είμαστε δεξιοί ή κομουνιστές. Είμαστε δημοκράτες στρατιωτικοί», ενώ πάντα δίπλα του είχε μία μαύρη βαλίτσα. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως σε αυτή βρίσκονταν οι λίστες με τους μυημένους αξιωματικούς που ήταν πάνω από 200, ενώ οι χουντικοί κατάφεραν να συλλάβουν πολύ λιγότερους. Μετά από λίγο καιρό σε όλους, πλην του «Βέλους», χορηγήθηκε αμνηστία, όχι επειδή το καθεστώς θέλησε να δείξει δημοκρατικά αισθήματα, αλλά επειδή θα έπρεπε να αποστρατεύσει το σύνολο σχεδόν των κυβερνητών και των διοικητών σχηματισμών του Ναυτικού! 

Η απόφαση του Παππά και των άλλων αξιωματικών, προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες των αντιδικτατορικό αγώνα. Εκανε παντού γνωστό πως η Χούντα δεν είχε τη στήριξη των Ενόπλων Δυνάμεων και αποτέλεσε ένα τεράστιο πλήγμα για το γοήτρό της. Παράλληλα δημοσιοποίησε τις διώξεις που γίνονταν ακόμη και μέσα στο στράτευμα. Τα ταραγμένα εκείνα χρόνια, ήταν αδιανόητο να υπάρχουν καταγγελίες πως μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, βασανίζει ακόμη και αξιωματικούς της, ξέχωρα από απλούς πολίτες. Υπήρχε τότε και αυτή η παράμετρος.  

Οι 31 που έμειναν στην Ιταλία στερήθηκαν της ελληνικής ιθαγένειας και εργάστηκαν ως επί το πλείστον στη ναυσιπλοΐα της γειτονικής χώρας. Επέστρεψαν στην πατρίδα μετά την αποκατάσταση της δικτατορίας και συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στο ναυτικό. Ο ηρωικός κυβερνήτης έφτασε μέχρι αρχηγός Γ.Ε.Ν. ενώ διατέλεσε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Γρίβα και στην οικουμενική του Ξενοφών Ζολώτα. Εφυγε από τη ζωή του 2013. 

Το «Βέλος» συνδυάστηκε από τη Χούντα με τη βασιλεία και δεν είναι τυχαίο πως την 1η Ιουνίου του 1973 κατάργησε την μοναρχία, καθώς θεωρούσε  τους ναυτικούς φίλα προσκείμενους στον Κωνσταντίνο. Ο οποίος από χρόνια και μετά το αποτυχημένο κίνημα που είχε οργανώσει κατά των Συνταγματαρχών, έμενε μόνιμα στη Ρώμη. Ωστόσο όχι μόνο δεν είχε κάποια σχέση με όσα έγιναν, αλλά ούτε καν πήγε στο  Φιουμιντσίνο για να επισκεφθεί τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που υπηρετήσουν στο όπλο που έφερε το όνομά του! Βλέπετε εκείνο τον καιρό υπήρχε ο «Βασιλικό Ναυτικό». Μόνο μετά την καθαίρεσή του, παρέθεσε δείπνο στον Παππά και τους άνδρες του.  

Στις 25 Μαΐου του 1973 δεν κερδήθηκε κάποια μάχη, αλλά το πολεμικό μας ναυτικό έγραψε μία χρυσή σελίδα στην ιστορία της χώρας μας. Το «Βέλος» που παροπλίσθηκε το 1991 και από το 1994 έχει χαρακτηριστεί «Μουσείο Αντιδικτατορικού Αγώνα», κέρδισε επάξια μία θέση δίπλα στο «Θωρηκτό Αβέρωφ». Η οποία αντιστοιχεί στην... αιωνιότητα. 
gazzetta.gr

Η Μάχη της Κρήτης

Γερμανοί αλεξιπτωτιστές πάνω από την Κρήτη

     

Με την ονομασία αυτή έμεινε στην ιστορία η αεραποβατική επιχείρηση, που επιχείρησε η Ναζιστική Γερμανία κατά της Κρήτης στις 20 Μαΐου 1941 και η οποία έληξε δώδεκα μέρες μετά, την 1η Ιουνίου, με την κατάληψη της Μεγαλονήσου. Ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλές πρωτιές σε επιχειρησιακό επίπεδο.

Η απόφαση για την επίθεση στην Κρήτη ελήφθη από το Χίτλερ στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, και έλαβε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Ερμής» («Unternehmen Merkur»). Ήταν αμυντική και όχι επιθετική επιχείρηση, όπως αποδείχθηκε αργότερα. Οι Γερμανοί είχαν ως στόχο να εξασφαλίσουν τα νοτιοανατολικά τους νώτα, ενόψει της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα (Εκστρατεία στη Ρωσία) και να εξορμήσουν στη Βόρεια Αφρική, με εφαλτήριο την Κρήτη, όπως πίστευαν οι Σύμμαχοι.

Τις παραμονές της επίθεσης, οι Σύμμαχοι είχαν τακτικό πλεονέκτημα σε ξηρά και θάλασσα, ενώ οι Γερμανοί στον αέρα. Έτσι, το γερμανικό επιτελείο αποφάσισε να διεξαγάγει την επιχείρηση από αέρος με τη χρησιμοποίηση δυνάμεων αλεξιπτωτιστών σε ευρεία κλίμακα, για πρώτη φορά στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία. Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Κουρτ Στούντεντ, 51 ετών, βετεράνος πιλότος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε στη διάθεσή του 1190 αεροπλάνα (πολεμικά και μεταγωγικά) και 29.000 άνδρες (αλεξιπτωτιστές και πεζικάριους), ενώ οι Ιταλοί θα συνεισέφεραν 3.000 στρατιώτες.

Την Κρήτη υπερασπίζονταν όσοι έλληνες στρατιώτες είχαν παραμείνει στο νησί και δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί), που είχαν διεκπεραιωθεί από την κατεχόμενη Ελλάδα. Το γενικό πρόσταγμα είχε ο νεοζηλανδός στρατηγός Μπέρναρντ Φράιμπεργκ, 52 ετών, βετεράνος και αυτός του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου ανήρχοντο σε περίπου 40.000, αλλά είχαν ανεπαρκή και απαρχαιωμένο οπλισμό, ιδίως οι Έλληνες.

Στην περιοχή των Χανίων είχε εγκατασταθεί ο Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό. Οι Σύμμαχοι γνώριζαν με μεγάλες λεπτομέρειες το γερμανικό σχέδιο επίθεσης, αφού είχαν κατορθώσει για πρώτη φορά να σπάσουν του γερμανικό κώδικα επικοινωνιών («Επιχείρηση Αίνιγμα»). Όμως, το πλεονέκτημα αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας των διαφωνιών του Φράιμπεργκ με τους ανωτέρους του στο Λονδίνο. Οι Αμερικανοί δεν είχαν εισέλθει ακόμη στον Πόλεμο.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941, με τη ρίψη αλεξιπτωτιστών σε δύο μέτωπα: στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και στην ευρύτερη περιοχή των Χανίων. Τα πρώτα κύματα των αλεξιπτωτιστών ήταν εύκολη λεία για τους Νεοζηλανδούς και τους Έλληνες που υπεράσπιζαν το Μάλεμε. Στις μάχες έλαβε μέρος και μεγάλος αριθμός αμάχων με ό,τι όπλο είχε στη διάθεσή του, από μαχαίρια ως όπλα από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης.

Οι Γερμανοί δεν υπολόγισαν τη συμμετοχή αμάχων στις επιχειρήσεις

Η συμμετοχή χιλιάδων αμάχων στις επιχειρήσεις ήταν ένας παράγων που δεν είχαν υπολογίσει οι γερμανοί σχεδιαστές της επιχείρησης. Πίστευαν ότι οι Κρητικοί, γνωστοί για τα αντιμοναρχικά τους αισθήματα, θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως ελευθερωτές. Μία ακόμη λανθασμένη εκτίμηση της γερμανικής αντικατασκοπείας υπό τον ναύαρχο Βίλχελμ φον Κανάρις ήταν ο αριθμός των μαχητών στην Κρήτη, τους οποίους υπολόγιζαν σε μόνο 5.000 άνδρες.

Στις 4 το απόγευμα της 20ης Μαΐου ένα νέο κύμα αλεξιπτωτιστών έπεσε στο Ρέθυμνο και μία ώρα αργότερα στο Ηράκλειο. Τώρα, οι μάχες διεξάγονταν σε τέσσερα μέτωπα: Χανιά, Μάλεμε, Ρέθυμνο και Ηράκλειο. Η πρώτη μέρα της Μάχης της Κρήτης έληξε με μεγάλες απώλειες για τους Γερμανούς και αβέβαια έκβαση. Ο διοικητής των γερμανικών δυνάμεων, πτέραρχος Κουρτ Στούτεντ, απογοητευμένος από την εξέλιξη των επιχειρήσεων, σκέφθηκε ακόμη και την αυτοκτονία, αναλογιζόμενος την υπόσχεση που είχε δώσει στον Φύρερ για μια εύκολη νίκη. Το βράδυ της ίδιας μέρας, μετά από μεγάλες περιπέτειες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση μεταφέρθηκαν με βρετανικό πολεμικό στην Αίγυπτο.

Από τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου οι μάχες συνεχίσθηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και στα τέσσερα μέτωπα. Οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στην κατάληψη του αεροδρομίου του Μάλεμε, όπως ήταν ο πρωταρχικός τους στόχος και τα κατάφεραν προς το τέλος της ημέρας. Επωφελήθηκαν από την ασυνεννοησία στις τάξεις των Συμμάχων, αλλά υπέστησαν και πάλι μεγάλες απώλειες. Ανάμεσα στους γερμανούς αλεξιπτωτιστές που κατέλαβαν το Μέλεμε ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα του αθλητισμού και της πυγμαχίας, ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών Μαξ Σμέλινγκ, 36 ετών, που έφερε το βαθμό του δεκανέα.

Η κατάληψη του αεροδρομίου ήταν στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη των επιχειρήσεων. Οι Γερμανοί άρχισαν να μεταφέρουν μεγάλες δυνάμεις από την Ελλάδα και με τον σύγχρονο οπλισμό που διέθεταν ήταν θέμα χρόνου η κυριαρχία τους στη Μεγαλόνησο. Στις 28 Μαΐου οι Γερμανοί είχαν απωθήσει τις συμμαχικές δυνάμεις προς τα νότια, καθιστώντας τον αγώνα τους μάταιο. Έτσι, το Λονδίνο αποφάσισε την απόσυρση των δυνάμεων της Κοινοπολιτείας από την Κρήτη και τη μεταφορά τους στην Αίγυπτο. Όσες μονάδες δεν τα κατάφεραν, παραδόθηκαν στους Γερμανούς. Πολλοί Έλληνες μαχητές και μαζί τους 500 Βρετανοί ανέβηκαν στα απρόσιτα βουνά της Κρήτης για να συνεχίσουν τον αγώνα. Την 1η Ιουνίου, με την παράδοση 5.000 μαχητών στα Σφακιά, έπεσε η αυλαία της Μάχης της Κρήτης.

Οι απώλειες για τους Συμμάχους ήταν: 3.500 νεκροί, 1.900 τραυματίες και 17.500 αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, είχαν 3.986 νεκρούς και αγνοούμενους, 2.594 τραυματίες, ενώ έχασαν 370 αεροπλάνα. Σύμφωνα, όμως, με συμμαχικούς υπολογισμούς, οι γερμανικές απώλειες ξεπέρασαν τις 16.000.

Η Μάχη στην Κρήτη ονομάστηκε και «Νεκροταφείο των γερμανών αλεξιπτωτιστών», εξαιτίας των μεγάλων απωλειών τους, γεγονός που ανάγκασε τον Χίτλερ να διατάξει τον τερματισμό κάθε αεραποβατικής επιχείρησης στο μέλλον. Από την πλευρά τους, οι Σύμμαχοι εντυπωσιάστηκαν από τις μεγάλες δυνατότητες των αλεξιπτωτιστών στη μάχη και δημιούργησαν τις δικές τους αεραποβατικές δυνάμεις.

www.sansimera.gr

Σπύρος Μουστακλής: Ένας άγνωστος ήρωας

Ο Σπύρος Μουστακλής ήταν αξιωματικός του στρατού με σημαντική αντιδικτατορική δράση. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1926 και σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. 

Έλαβε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και συμμετείχε στο Κίνημα του Ναυτικού. Συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του Ναυτικού ως ταγματάρχης και ήταν από τους λίγους αξιωματικούς του Στρατού που πήραν μέρος. 

Το σχέδιό τους προέβλεπε τον αποκλεισμό του Πειραιά και άλλων μεγάλων λιμανιών και την κατάληψη της Σύρου, που θα ήταν το ορμητήριό τους. Στο νησί υπήρχε η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Στρατού, την οποία αφού καταλάμβαναν, θα τον τοποθετούσαν ως διοικητή και θα σχημάτιζαν εκεί «εθνική κυβέρνηση». 

Το Κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν από την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος (22 Μαΐου 1973). Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για σαράντα επτά ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. 

Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό, με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία. Η τραγική κατάληξη του Μουστακλή, αλλά και η ηρωική του στάση παραμένουν ακόμη σύμβολα αντιδικτατορικής δράσης. Πέθανε στις 27 Απριλίου 1986 και κηδεύτηκε στο Μεσολόγγι με τιμές ήρωα. 

Χριστίνα Μουστακλή: Περιμένω ακόμη μια συγγνώμη 

«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του “καψαν το στήθος / Του” καψαν τα πόδια / Του “καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού»

Οι στίχοι είναι γραμμένοι από κάποιον άγνωστο, για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή και την περιπέτειά του για δεκατρία ολόκληρα χρόνια και έχουν δημοσιευθεί στην «Ελευθεροτυπία». Καθώς τους διαβάζω στη Χριστίνα Μουστακλή, τη χήρα του Σπύρου Μουστακλή που βρίσκεται απέναντί ​​μου, τα μάτια της βουρκώνουν και ο πόνος για άλλη μία φορά αυλακώνει το όμορφο και ήρεμο πρόσωπό της. 

Μια γυναίκα που ζει ακόμη και σήμερα τα ανελέητα βασανιστήρια που δέχτηκε το κορμί του ήρωα με τα ολοκάθαρα, γαλάζια μάτια. 

«Τον γνώρισα στην Κομοτηνή, στο οδοντιατρείο του θείου μου Κωνσταντίνου Καρουζάκη, το 1957. Είχε έρθει ως ασθενής. Ήταν τότε λοχαγός. Μας συνέδεσε μια βαθιά φιλία. Βρεθήκαμε ξανά στην Αθήνα το 1960 ούσα πρωτοετής στο πανεπιστήμιο και συνδεθήκαμε στενότερα. Το 1967, στις 18 Ιουλίου παντρευτήκαμε! Ο Σπύρος ήταν ένας άνθρωπος ολοζώντανος, γεμάτος θέληση για ζωή. Δυνατός και υπερδραστήριος. Αξιαγάπητος… »

Η Χριστίνα Μουστακλή όταν μιλά για τον άνθρωπο Μουστακλή έχει να θυμάται πολλά, αλλά λέει: «Το να λέμε εμείς, οι απόλυτα δικοί του άνθρωποι για τον χαρακτήρα εκείνων που αγαπάμε δεν είναι αρκετό. Δείτε λοιπόν τι γράφει ο Ν.Γ. Φιλάρετος, πρώην δήμαρχος της Ερμούπολης που γνώρισε τον Σπύρο τη δεκαετία του ’50: «Η προσωπικότητα του Σπύρου Μουστακλή, κατά τη γνώμη μου, ήταν από τις σπάνιες. Τον χαρακτήριζαν η τιμιότητα, η ευθύτητα, η φιλανθρωπία, η υποστήριξη των αδυνάτων, το θάρρος, το πείσμα. Πίστευε θρησκευτικά στη δημοκρατία και το έδειχνε έμπρακτα, παρόλο που εκείνα τα δύσκολα χρόνια, ως αξιωματικός, φάνταζε με μοναδική ιδιαιτερότητα κάνοντας παρέα με εμάς, τους αριστερούς εκείνης της εποχής, απομονωμένους και πάντοτε καυτηρίαζε ανοιχτά τις διώξεις μας». 

Η Ζωή ΤΟΥ Βιβλίο 

Η. Χριστίνα Μουστακλή έχει μαζέψει δηλώσεις Φίλων ΚΑΙ συναγωνιστών ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ Άνδρα Της. «Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή και το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή. Γιατί όσα έχουν γραφτεί για εκείνον, όσα έχουν ειπωθεί και όσα τον χαρακτήριζαν θέλουν πολλές σελίδες αφήγησης». 

Δικαιώθηκαν ο αγώνας και η θυσία του Σπύρου Μουστακλή;

Σκύβει το κεφάλι και τα μάτια βουρκώνουν και πάλι. «Εμείς κάναμε το χρέος μας» μου λέει. «Έτσι έπρεπε να κάνουμε. Η δικτατορία και ό, τι ζήσαμε ήταν ολοκαύτωμα. Όσοι λένε ότι «μια χούντα μας χρειάζεται» δεν έχουν ζήσει την κτηνωδία των ανθρώπων που έφεραν τη δικτατορία στην Ελλάδα. Οι οποίοι αμετανόητοι και σκληροί ώς απάνθρωποι, ούτε τότε, ούτε τώρα, ύστερα από 43 ολόκληρα χρόνια ζήτησαν ποτέ τους μια συγγνώμη … Όταν το 1973 ο Σπύρος Μουστακλής βρέθηκε στα χέρια των γιατρών του 401 «ένα κομμάτι συκώτι», όπως τον χαρακτήρισε η κυρία Πολίτη που τον παρέλαβε, κανείς δεν τίμησε τον όρκο του στον Ιπποκράτη. Έκαναν ό, τι ήθελαν σε έναν άνθρωπο που είχε χάσει τα πάντα. Δεν ειδοποίησαν ποτέ κανέναν συγγενή του για την κατάστασή του και σαράντα επτά ολόκληρες μέρες έκρυβαν έναν ζωντανό νεκρό, συνωμοτώντας με τους δικτάτορες και καλύπτοντας του δήμιους των ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ούτε και εκείνοι ζήτησαν μια συγγνώμη όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ προσπάθησα να περισώσω ό, τι είχε απομείνει από τον άνδρα μου και να σταθώ δίπλα στην κόρη μας, τη Ναταλί, που ήταν τότε μόλις δεκαέξι μηνών. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να υπερασπιστώ τον αγώνα και τη θυσία του και δεν σας κρύβω ότι ο ίδιος πόνος που βίωνα τότε, ίδιος και απαράλλαχτος σφίγγει την καρδιά μου. Η κόρη μου έλεγε: «Μαμά, γιατί δεν χαμογελάς; Όπως η θεία; «Ήταν μικρό παιδί και βίωνε αυτή την τραγική κατάσταση. Καθώς μεγάλωσε ένιωθε περήφανη για τον πατέρα της, αλλά δεν έπαυε να έχει ζήσει μέσα στη θλίψη τα παιδικά της χρόνια».

Τους έχετε συγχωρέσει ποτέ αυτούς που σας έκαναν ένα τέτοιο κακό;

Εκείνοι δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη. Ίσως να μην ήθελαν να τους συγχωρεθεί τίποτε, γιατί ήταν πιστοί σε αυτό που έκαναν. Το θεωρούσαν καθήκον τους. Ήταν υπερασπιστές της δικτατορίας. Όταν πρωτοείδα τον Σπύρο μετά τα βασανιστήρια, στο 401, βρέθηκε με το όνομα Μιχαηλίδης, μου είπαν ότι είχε βρεθεί έπειτα από τροχαίο κοντά στον Ιππόδρομο. Φυσικά δεν τους πίστεψα. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Όμως έμεινα πιστή στα πιστεύω μου και υπερασπίστηκα όσο μπορούσα τον άνδρα μου. Πάλεψα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του συζύγου μου, αλλά και των άλλων ανθρώπων. Με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι, πικραίνομαι, πονάω. Ο πόνος μου συνεχίζεται … 

Αξίζει να κοιτάμε το παρελθόν κυρία Μουστακλή; 

Λένε πως για να ατενίσουμε το μέλλον πρέπει να στηριχθούμε στους ώμους των προγόνων μας. Άρα πρέπει να δούμε τις πράξεις τους. Υπάρχουν οι γραπτοί και οι άγραφοι νόμοι. Θα μπορούσαν αν ήθελαν να βρουν κάποιο τρόπο να ζητήσουν συγγνώμη.

Όσο ζούσε ο Σπύρος Μουστακλής ήταν για όλους αυτούς τους αίτιους και τους υπαίτιους ένα «καρφί». Περίμεναν τον θάνατό του; Άλλωστε ο Σπύρος μιλούσε με τη σιωπή του, έτσι δεν είναι;

Ο Σπύρος με κινήσεις και κάποιες ασυντόνιστες λέξεις μπορούσε να περιγράψει τι είχε υποστεί. Μάλιστα, ο χαράκτης Τάσσος φιλοτέχνησε το πορτρέτο του με στολή και οπλισμό στρατιώτη με φωτοστέφανο χωρίς να τον έχει δει ποτέ, μόνο και μόνο απ “όσα διάβαζε και άκουγε. Ο Σπύρος Μουστακλής πρέπει να σας πω ότι πίστευε και αγαπούσε πολύ τους νέους και ήλπιζε σε αυτούς, περίμενε πολλά από αυτούς. Ήταν ένας δημοκράτης αξιωματικός που πάσχιζε για την ελευθερία, για τον άνθρωπο. Κατά την περίοδο της δικτατορίας υπήρξαν και άλλοι που ταλαιπωρήθηκαν, που υπέστησαν βασανιστήρια. Ο αείμνηστος Λεντάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης που με τα τραγούδια του κρατά νωπές τις μνήμες από τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και άλλοι συνάδελφοι του Σπύρου, όπως ο Μήνης, ο Παπάς, ο Βαρδάνης … Ο Σπύρος ήταν το τραγικότερο θύμα αυτής της θηριωδίας. Αυτό που συνέβη στον Σπύρο ήταν προμελετημένο. Έγινε τόσο γρήγορα και είχαν τελειώσει μαζί του σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Έξι και επτά άνθρωποι χτυπούσαν λυσσαλέα το κορμί του μπροστά στα μάτια των διοικητών Χατζηζήση και Σπανού. - 

Ελπίσατε ποτέ σε ένα θαύμα;

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποτελέσματα αν τον βρίσκαμε νωρίτερα, από τις πρώτες ώρες που συνέβη το περιστατικό. Όμως μετά από τρεις και τέσσερις μήνες που προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι. Πήγαμε παντού, αλλά η απάντηση ήταν ίδια: «Η βλάβη ήταν πολύ μεγάλη». «Η λύπη είναι εκείνου που του λείπει», όπως έλεγε και ο παππούς μου, και είχε απόλυτο δίκιο. Τα μνημόσυνα δεν φέρνουν πίσω τους αγαπημένους μας και ούτε αποκαθιστούν την ψυχική οδύνη μας. Εμείς δεν περιμένουμε τίποτε από κανέναν. Πολλοί μου λένε ότι όλο πίσω βλέπω. Αλλά εγώ έχω σταματήσει σε εκείνη την εποχή και δεν βλέπω κάποια χαραμάδα από φως για να προχωρήσω μπροστά. 

«Ήταν ένας δημοκρατικός αξιωματικός» 

Ο Μιχάλης Βαρδάνης, αντιστράτηγος ε.α. που βασανίστηκε επίσης από το ΕΑΤ-ΕΣΑ γράφει για τον Σπύρο Μουστακλή: «Τον πρωτοσυνάντησα στην Κύπρο, Ιούνιο του 1965, σε στρατόπεδο της Αμμοχώστου, ταγματάρχης διοικητής τάγματος και εγώ υπίλαρχος. Είχε προηγηθεί η φήμη του ως κεντρώου, δημοκρατικού αξιωματικού με πολεμικές περγαμηνές στον ΕΔΕΣ, στον εμφύλιο, στην Κορέα. Για την τρίτη περίπτωση (Κορέα) αισθανόταν άβολα, το δικαιολογούσε όμως. Ότι συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα, γιατί είχε συγκροτηθεί επί ημερών κυβέρνησης Πλαστήρα και το παραλλήλιζε με το αντίστοιχο του 1919 στην Ουκρανία που απαρτίστηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς. Ήμασταν εθελοντές στην Κύπρο από το 1964, αλλά ο Ιούνιος του ’65 μύριζε κινδύνους ανωμαλίας. Ο παλιός αντάρτης οσφραινόταν περισσότερο τον κίνδυνο που ερχόταν. Τον είδα ανήσυχο με τις αθρόες αφίξεις αξιωματικών γνωστών για τις ακροδεξιές τοποθετήσεις τους και προσκείμενων στις τότε βασιλικές ίντριγκες. . Δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά να παρακολουθούν τους δημοκρατικούς αξιωματικούς και να ετοιμάζουν λίστες υπογραφών».  

TVXS