Ειναι τουτες τις τελευταιες μέρες που στριφογυρνάει στο μυαλό μου ένα παλιό λυπητερό τραγούδι από την χρυσή απόχή του έντεχνου λαικού τραγουδιού.
Τότε που όλοι αδέλφια ενωμένοι απαιτούσαν και κέρδιζαν (όχι αναίμακτα) και κατοχύρωναν κατακτήσεις που σήμερα σε ένα χρόνο μονοκοντιλιά τίς σβήνουν και τις παίρνουν πίσω. Εργάτες και φοιτητές μαζί. Η δύναμη του μόχθου και ορμή της νιότης. !!
Τότε που άνθρωποι αγαπιούνταν και ερωτέυονταν στους δρόμους .
Κάτω απ΄τις λόγχες των φρουρών.
Τις ίδιες που υπάρχουν και σημερα και που δεν αλλάζουν ποτέ...
Οσο υπάρχουν άνθρωποι με ψυχή και ...με φωνή!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου