Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Τι πρέπει να κάνουμε; Να συμμετέχουμε ΟΛΟΙ στο κίνημα των Αγανακτισμένων μέχρι το τέλος! Να είμαστε κάθε μέρα και νύχτα στο Σύνταγμα για να καταθέτουμε τις απόψεις μας, να ψηφίζουμε δημοκρατικά για τις δράσεις μας και να συνεισφέρουμε με πράξεις, στις ομάδες εργασίας με οποιοδήποτε τρόπο. Να αποφασίσουμε όλοι ΜΑΖΙ για το «τι πρέπει να κάνουμε;» και να το απαιτήσουμε!

Συγκεκριμένα, γράφτηκα ήδη στις ομάδες επικοινωνίας και εκδηλώσεων των αγανακτισμένων συμμετέχοντας όπως όλοι εθελοντικά, με την ίδια λογική που ξεκίνησα και το «τι πρέπει να κάνουμε». Πριν αρκετό καιρό, μέσω της συγκεκριμένης έρευνας, δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr και επίσημη έκκληση σε όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών για να συμμετέχουν:

«… με σκοπό α) να επικοινωνήσουμε τις απόψεις όλων εκείνων που παίρνουν θέση για την ελληνική κρίση σε όλους τους τομείς, και β) να ανακοινώσουμε την πρόθεση-πρόσκλησή μας για μελλοντική συνάντηση των συμμετεχόντων για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση… Δηλαδή μιας προσπάθειας να μη μείνουμε στα λόγια!

Ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε, να λέμε την αλήθεια, να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά, ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας, ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας, ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία, ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση! Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί ζούμε; Γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με τίποτα κοινό μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming! Με αυτό τον τρόπο πρωταγωνιστεί επιτέλους και η ευθύνη της προσωπικής βούλησης (μήπως εκεί είναι και το μεγάλο κώλυμα στο να μιλήσουμε για λύσεις;) αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.

Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;

Στόχος, στο τέλος, μια συζήτηση εφ όλης της ύλης τουλάχιστον αυτών των «κοινών» στόχων που θα διερευνηθούν και θα αναδυθούν από τις απόψεις όλων ώστε προφανώς να γίνουν πράξη. Για μια προσπάθεια να αρχίσουμε πάλι να νοιαζόμαστε για τα ΚΟΙΝΑ. Για να βρούμε ΜΑΖΙ την ευθύνη, την απόφαση, την απάντηση στο ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Όχι γι αυτά που διαφωνούμε μόνο, αλλά και γι εκείνα που σαν κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ή έστω για εκείνο το μοναδικό πιθανό ΕΝΑ που θα μας κάνει να ξαναβαφτιστούμε πολίτες αυτής της χώρας που ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους (μοίρα= μερίδιο στην κληρονομιά, στην επιλογή, στην τύχη)!

Ζητάμε τις απαντήσεις τους, τις προτάσεις τους και τις θέσεις τους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς»

Η παραπάνω έκκληση συμμετοχής στην έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε;», είναι εμφανώς πλέον ταυτόσημη με την έκκληση να συμμετέχουν όλοι στις κινητοποιήσεις ως ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ στο… Σύνταγμα, σε όλες τις πλατείες της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μέσω των καθημερινών αποφάσεων και κυρίως πράξεων, και εύχομαι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας να πάρουν το λόγο και να δράσουν, πέρα από ιδεολογίες, κόμματα και ταμπέλες. Χτες ο Περικλής Κοροβέσης τοποθετήθηκε στη λαϊκή συνέλευση λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως είναι θέμα ζωής και θανάτου να συνεχίσουμε… αγανακτισμένοι ως το τέλος!

Μέχρι στιγμής εκτός από θαυμαστή οργάνωση υπάρχει και σεβασμός στη δημοκρατία, όπως και πρωτοφανής δημιουργικότητα, συμμετοχή, συνεργασία και αποφασιστικότητα! Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η επανάσταση (γιατί να μη πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;) όντως μέχρι το τέλος, να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε «τι πρέπει να κάνουμε;», να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ώστε να ΤΟ αποφασίσουμε όλοι μαζί και επιτέλους να καταλήξουμε, και να το κάνουμε!

Ψήφισμα λαϊκής συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος

Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

Hasta Siempre αγανακτισμένοι! της Κρυσταλίας Πατούλη
TVXS.GR