Ειναι τουτες τις τελευταιες μέρες που στριφογυρνάει στο μυαλό μου ένα παλιό λυπητερό τραγούδι από την χρυσή απόχή του έντεχνου λαικού τραγουδιού.
Τότε που όλοι αδέλφια ενωμένοι απαιτούσαν και κέρδιζαν (όχι αναίμακτα) και κατοχύρωναν κατακτήσεις που σήμερα σε ένα χρόνο μονοκοντιλιά τίς σβήνουν και τις παίρνουν πίσω. Εργάτες και φοιτητές μαζί. Η δύναμη του μόχθου και ορμή της νιότης. !!
Τότε που άνθρωποι αγαπιούνταν και ερωτέυονταν στους δρόμους .
Κάτω απ΄τις λόγχες των φρουρών.
Τις ίδιες που υπάρχουν και σημερα και που δεν αλλάζουν ποτέ...
Οσο υπάρχουν άνθρωποι με ψυχή και ...με φωνή!!
Δευτέρα, Μαΐου 30, 2011
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
Τι πρέπει να κάνουμε; Να συμμετέχουμε ΟΛΟΙ στο κίνημα των Αγανακτισμένων μέχρι το τέλος! Να είμαστε κάθε μέρα και νύχτα στο Σύνταγμα για να καταθέτουμε τις απόψεις μας, να ψηφίζουμε δημοκρατικά για τις δράσεις μας και να συνεισφέρουμε με πράξεις, στις ομάδες εργασίας με οποιοδήποτε τρόπο. Να αποφασίσουμε όλοι ΜΑΖΙ για το «τι πρέπει να κάνουμε;» και να το απαιτήσουμε!
Συγκεκριμένα, γράφτηκα ήδη στις ομάδες επικοινωνίας και εκδηλώσεων των αγανακτισμένων συμμετέχοντας όπως όλοι εθελοντικά, με την ίδια λογική που ξεκίνησα και το «τι πρέπει να κάνουμε». Πριν αρκετό καιρό, μέσω της συγκεκριμένης έρευνας, δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr και επίσημη έκκληση σε όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών για να συμμετέχουν:
«… με σκοπό α) να επικοινωνήσουμε τις απόψεις όλων εκείνων που παίρνουν θέση για την ελληνική κρίση σε όλους τους τομείς, και β) να ανακοινώσουμε την πρόθεση-πρόσκλησή μας για μελλοντική συνάντηση των συμμετεχόντων για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση… Δηλαδή μιας προσπάθειας να μη μείνουμε στα λόγια!
Ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε, να λέμε την αλήθεια, να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά, ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας, ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας, ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία, ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση! Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί ζούμε; Γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με τίποτα κοινό μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming! Με αυτό τον τρόπο πρωταγωνιστεί επιτέλους και η ευθύνη της προσωπικής βούλησης (μήπως εκεί είναι και το μεγάλο κώλυμα στο να μιλήσουμε για λύσεις;) αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;
Στόχος, στο τέλος, μια συζήτηση εφ όλης της ύλης τουλάχιστον αυτών των «κοινών» στόχων που θα διερευνηθούν και θα αναδυθούν από τις απόψεις όλων ώστε προφανώς να γίνουν πράξη. Για μια προσπάθεια να αρχίσουμε πάλι να νοιαζόμαστε για τα ΚΟΙΝΑ. Για να βρούμε ΜΑΖΙ την ευθύνη, την απόφαση, την απάντηση στο ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Όχι γι αυτά που διαφωνούμε μόνο, αλλά και γι εκείνα που σαν κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ή έστω για εκείνο το μοναδικό πιθανό ΕΝΑ που θα μας κάνει να ξαναβαφτιστούμε πολίτες αυτής της χώρας που ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους (μοίρα= μερίδιο στην κληρονομιά, στην επιλογή, στην τύχη)!
Ζητάμε τις απαντήσεις τους, τις προτάσεις τους και τις θέσεις τους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς»
Η παραπάνω έκκληση συμμετοχής στην έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε;», είναι εμφανώς πλέον ταυτόσημη με την έκκληση να συμμετέχουν όλοι στις κινητοποιήσεις ως ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ στο… Σύνταγμα, σε όλες τις πλατείες της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μέσω των καθημερινών αποφάσεων και κυρίως πράξεων, και εύχομαι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας να πάρουν το λόγο και να δράσουν, πέρα από ιδεολογίες, κόμματα και ταμπέλες. Χτες ο Περικλής Κοροβέσης τοποθετήθηκε στη λαϊκή συνέλευση λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως είναι θέμα ζωής και θανάτου να συνεχίσουμε… αγανακτισμένοι ως το τέλος!
Μέχρι στιγμής εκτός από θαυμαστή οργάνωση υπάρχει και σεβασμός στη δημοκρατία, όπως και πρωτοφανής δημιουργικότητα, συμμετοχή, συνεργασία και αποφασιστικότητα! Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η επανάσταση (γιατί να μη πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;) όντως μέχρι το τέλος, να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε «τι πρέπει να κάνουμε;», να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ώστε να ΤΟ αποφασίσουμε όλοι μαζί και επιτέλους να καταλήξουμε, και να το κάνουμε!
Ψήφισμα λαϊκής συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος
Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.
Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.
Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
Hasta Siempre αγανακτισμένοι! της Κρυσταλίας Πατούλη
TVXS.GR
Συγκεκριμένα, γράφτηκα ήδη στις ομάδες επικοινωνίας και εκδηλώσεων των αγανακτισμένων συμμετέχοντας όπως όλοι εθελοντικά, με την ίδια λογική που ξεκίνησα και το «τι πρέπει να κάνουμε». Πριν αρκετό καιρό, μέσω της συγκεκριμένης έρευνας, δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr και επίσημη έκκληση σε όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών για να συμμετέχουν:
«… με σκοπό α) να επικοινωνήσουμε τις απόψεις όλων εκείνων που παίρνουν θέση για την ελληνική κρίση σε όλους τους τομείς, και β) να ανακοινώσουμε την πρόθεση-πρόσκλησή μας για μελλοντική συνάντηση των συμμετεχόντων για μία εφ' όλης της ύλης συζήτηση… Δηλαδή μιας προσπάθειας να μη μείνουμε στα λόγια!
Ξεχάσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, ξεχάσαμε να συνεργαζόμαστε, να λέμε την αλήθεια, να ενδιαφερόμαστε για τα κοινά, ξεχάσαμε όσα μας δίδαξε η ιστορία μας, ξεχάσαμε να εκφράζουμε την άποψή μας, ξεχάσαμε τι είναι δημοκρατία, ξεχάσαμε να παίρνουμε θέση! Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε; Όλοι μαζί; Κάτι; Ένα έστω ΚΟΙΝΟ; Τότε γιατί ζούμε; Γιατί λεγόμαστε άνθρωποι; Αν δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε; Να συνεννοούμαστε; Πολλές ήταν οι απαντήσεις μέχρι τώρα από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές ίσως «φυλές», ή πιθανώς με τίποτα κοινό μεταξύ τους, όμως έχοντας στο δια ταύτα κάτι κοινό: Την απόφαση για ανάληψη ευθύνης που υπαγορεύει η έκθεση μιας άποψης, αφού άλλωστε όλοι ξέρουν λίγο ως πολύ τον τρόπο πώς λύνονται τα μεγάλα προβλήματα: με brain storming! Με αυτό τον τρόπο πρωταγωνιστεί επιτέλους και η ευθύνη της προσωπικής βούλησης (μήπως εκεί είναι και το μεγάλο κώλυμα στο να μιλήσουμε για λύσεις;) αφού ο δρόμος τελικά για μια κοινωνία που είναι σε αλλαγή είναι αρχικά ένας: Η επικοινωνία, δηλαδή η δημοκρατία, άρα η συμμετοχή στα κοινά.
Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να ΚΑΝΟΥΜΕ; Να αλλάξουμε τους νόμους μας; Το ίδιο το Σύνταγμα; Τη νοοτροπία μας; Την παιδεία μας; Τον παραμορφωτικό καθρέφτη μας; Τις αξίες μας; Τον τρόπο που επικοινωνούμε; Να βγούμε στους δρόμους και να μη ξαναγυρίσουμε στα σπίτια μας μέχρι να αναγκάσουμε τους όποιους κυβερνώντες να βρουν μια λύση; Να κάνουμε δημοψήφισμα για το κάθε τι που μας αφορά και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε την… τύχη μας από τον καναπέ μας; Να απαιτήσουμε την τιμωρία όποιων ενόχων;
Στόχος, στο τέλος, μια συζήτηση εφ όλης της ύλης τουλάχιστον αυτών των «κοινών» στόχων που θα διερευνηθούν και θα αναδυθούν από τις απόψεις όλων ώστε προφανώς να γίνουν πράξη. Για μια προσπάθεια να αρχίσουμε πάλι να νοιαζόμαστε για τα ΚΟΙΝΑ. Για να βρούμε ΜΑΖΙ την ευθύνη, την απόφαση, την απάντηση στο ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Όχι γι αυτά που διαφωνούμε μόνο, αλλά και γι εκείνα που σαν κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ή έστω για εκείνο το μοναδικό πιθανό ΕΝΑ που θα μας κάνει να ξαναβαφτιστούμε πολίτες αυτής της χώρας που ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους (μοίρα= μερίδιο στην κληρονομιά, στην επιλογή, στην τύχη)!
Ζητάμε τις απαντήσεις τους, τις προτάσεις τους και τις θέσεις τους. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι «Όποιος δεν παίρνει θέση, δεν είναι άνθρωπος» όπως έχει αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς»
Η παραπάνω έκκληση συμμετοχής στην έρευνα του «τι πρέπει να κάνουμε;», είναι εμφανώς πλέον ταυτόσημη με την έκκληση να συμμετέχουν όλοι στις κινητοποιήσεις ως ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ στο… Σύνταγμα, σε όλες τις πλατείες της χώρας αλλά και της Ευρώπης, μέσω των καθημερινών αποφάσεων και κυρίως πράξεων, και εύχομαι όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών αλλά και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας να πάρουν το λόγο και να δράσουν, πέρα από ιδεολογίες, κόμματα και ταμπέλες. Χτες ο Περικλής Κοροβέσης τοποθετήθηκε στη λαϊκή συνέλευση λέγοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως είναι θέμα ζωής και θανάτου να συνεχίσουμε… αγανακτισμένοι ως το τέλος!
Μέχρι στιγμής εκτός από θαυμαστή οργάνωση υπάρχει και σεβασμός στη δημοκρατία, όπως και πρωτοφανής δημιουργικότητα, συμμετοχή, συνεργασία και αποφασιστικότητα! Εύχομαι να συνεχιστεί αυτή η επανάσταση (γιατί να μη πούμε τα πράγματα με το όνομά τους;) όντως μέχρι το τέλος, να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε «τι πρέπει να κάνουμε;», να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ώστε να ΤΟ αποφασίσουμε όλοι μαζί και επιτέλους να καταλήξουμε, και να το κάνουμε!
Ψήφισμα λαϊκής συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος
Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.
Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.
Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!
ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!
Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
Hasta Siempre αγανακτισμένοι! της Κρυσταλίας Πατούλη
TVXS.GR
Κυριακή, Μαΐου 08, 2011
Η πυρηνική τεχνολογία και η προπαγάνδα
Του Γ. ΓΕΡΑΝΙΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή του Τομέα Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων του Πανεπιστημίου της Αθήνας.
Τη δεκαετία του 1970, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες ήταν μια μορφή επένδυσης, που για τους τεχνοκράτες φάνταζε σαν μύθος της τεχνολογίας.
Βρισκόμουν τότε στη Γερμανία, ερευνητής στο Ινστιτούτο Max-Planck, και ζήτησα να επισκεφθώ τον πυρηνικό αντιδραστήρα στο Wuergassen.
Μπήκα με μεγάλο ενδιαφέρον, ακολουθώντας μια ιεροτελεστία αυστηρών μέτρων και δημόσιων σχέσεων και βγήκα έντονα προβληματισμένος για την αναγκαιότητα τέτοιων επενδύσεων. Η έξοδός μου συνοδεύτηκε από φυλλάδια που διαφήμιζαν την υψηλή του τεχνολογία, την ασφάλειά του και τη φθηνή ηλεκτρική ενέργεια που παρήγε. Πριν από δέκα χρόνια έκλεισε, γιατί είχε προβλήματα τόσα συχνά που θεωρήθηκε ασύμφορη η λειτουργία του.
Η μελέτη και εγκατάσταση ενός πυρηνικού σταθμού είναι καθαρά υπόθεση τεχνοκρατών. Δεν είναι ούτε επιστήμη ούτε έρευνα. Είναι μια οικονομική επένδυση.
Αντίθετα, η επιλογή ή όχι εγκατάστασης αυτής της επένδυσης είναι καθαρά μια πολιτική και κοινωνική απόφαση.
Το λεξικό(1) στο λήμμα «τεχνοκράτης» αναφέρει: «Ο επιστήμονας, ο οποίος για τη μελέτη και επίλυση προβλημάτων του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χώρου, χρησιμοποιεί αυστηρά τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της τεχνολογίας, της οικονομίας και της μηχανικής, παραγνωρίζοντας συνήθως τις κοινωνικές επιπτώσεις».
Το κενό αυτό, τις κοινωνικές επιπτώσεις, άλλοι επιστήμονες το καλύπτουν από άλλη οπτική γωνία, επισημαίνοντας και αναδεικνύοντας τα προβλήματα που προκαλούνται στην κοινωνία, στον άνθρωπο, στο περιβάλλον.
Φέτος, στις μνήμες του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ, προστέθηκε και η αγωνία του πυρηνικού ατυχήματος στην Ιαπωνία. Δύο μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα μέσα σε 25 χρόνια. Το ένα, προϊόν της ανατολικής τεχνολογίας, την οποία απαξίωναν οι Δυτικοί, το άλλο προϊόν της δυτικής τεχνολογίας μιας χώρας, την τεχνολογία και οργάνωση της οποίας είχαν για παράδειγμα οι Δυτικοί, παρουσιάζοντας τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας ασφαλέστατους, αλώβητους από κάθε είδος καταστροφής, φθάνοντας μάλιστα σε τέτοιο σημείο προπαγάνδας, ώστε να κατατάσσουν την πυρηνική ενέργεια στην «πράσινη» ενέργεια με βασικό μοντέλο την Ιαπωνία.
Το γεγονός ότι ο τεχνολογικός θαυμασμός που προκαλούσε η Ιαπωνία μετατράπηκε σε οίκτο καταδεικνύει πόσο σαθρές είναι οι δυνατότητες της τεχνολογίας, ανατολικής ή δυτικής, παλαιάς ή σύγχρονης, όταν δεν έχει καταφέρει ο άνθρωπος να την ελέγξει καθολικά. Γιατί, η ραδιενέργεια με τα στοιχεία της είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία, δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί και να μειωθεί η διάρκεια ακτινοβολίας, πριν φθάσει τις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Δυο σημεία προπαγάνδας του πυρηνικού λόμπι είναι η ασφάλεια και η φθηνή ενέργεια των πυρηνικών αντιδραστήρων. Και τα δυο αμφισβητήσιμα.
Ολες οι μέχρι σήμερα μελέτες για εγκατάσταση και λειτουργία πυρηνικών αντιδραστήρων είναι ηθελημένα ημιτελείς. Και σαν ημιτελείς δεν καταλήγουν σε πραγματικά αποτελέσματα ούτε ως προς την ασφάλεια ούτε ως προς το κόστος της πυρηνικής κιλοβατώρας. Γιατί ο πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζεται μελέτη και για την κατασκευή του, και για τη λειτουργία του, και για τη διάλυσή του, και για τη διαχείριση και ταφή όλων των πυρηνικών του αποβλήτων.
Ομως, τα δυο τελευταία στάδια, της διάλυσης και του τελικού τρόπου ταφής των πυρηνικών αποβλήτων του, δεν έχουν εκτιμηθεί επαρκώς ως προς τη διαδικασία και ως προς το χώρο.
Ετσι, προβάλλουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ως ακίνδυνους και την πυρηνική κιλοβατώρα ως φθηνή. Αν όμως υπολογίσει κανείς το συνολικό κόστος, τότε η πυρηνική ενέργεια είναι η ακριβότερη ενέργεια. Και αν στο κόστος αυτό προστεθούν και τα έξοδα σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος, τότε το κόστος είναι απλησίαστο.
Οσο για την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων, το σλόγκαν που διακινούν είναι το γνωστό, «τεχνολογία ή οπισθοδρόμηση», που το σχηματοποιούν με πιθανότητα ατυχήματος πυρηνικού σταθμού και ατυχήματος με αυτοκίνητο. Η πιθανότητα να σκοτωθεί κάποιος από τροχαίο είναι μεγαλύτερη. Δεν θα οδηγείς λοιπόν αυτοκίνητο; Τέτοιες συγκρίσεις δεν επιτρέπεται να γίνονται. Είναι παραπλανητικές. Είναι επιστημονικό λάθος η σύγκριση συμβατικών - πυρηνικών κινδύνων. Γιατί, σε ένα θανατηφόρο συμβατικό ατύχημα το αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένο: συγκεκριμένοι θάνατοι, συγκεκριμένη έκταση, συγκεκριμένη και διάρκεια. Ο κύκλος των επιπτώσεων κλείνει αμέσως. Αντίθετα, σ' ένα πυρηνικό ατύχημα, οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες και η διάρκειά του συνεχής. Θα απαιτηθούν αιώνες και πολλές γενιές ώστε να συνυπολογιστούν τα αρνητικά αποτελέσματα, η έκτασή του, η πολλαπλή καταστροφή σε ανθρώπους, περιβάλλον, κοινωνία. Ο κύκλος του μόλις έχει αρχίσει.
Η πυρηνική ενέργεια είναι μια ανεξέλεγκτη δύναμη στα χέρια του ανθρώπου, που δεν έχει ακόμα καταφέρει να την ελέγξει ολοκληρωτικά, ώστε να μπορεί σε περίπτωση ατυχήματος να την καταστήσει αναστρέψιμη.
(1) Τεγόπουλος - Φυτράκης, 1997.
Τη δεκαετία του 1970, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες ήταν μια μορφή επένδυσης, που για τους τεχνοκράτες φάνταζε σαν μύθος της τεχνολογίας.
Βρισκόμουν τότε στη Γερμανία, ερευνητής στο Ινστιτούτο Max-Planck, και ζήτησα να επισκεφθώ τον πυρηνικό αντιδραστήρα στο Wuergassen.
Μπήκα με μεγάλο ενδιαφέρον, ακολουθώντας μια ιεροτελεστία αυστηρών μέτρων και δημόσιων σχέσεων και βγήκα έντονα προβληματισμένος για την αναγκαιότητα τέτοιων επενδύσεων. Η έξοδός μου συνοδεύτηκε από φυλλάδια που διαφήμιζαν την υψηλή του τεχνολογία, την ασφάλειά του και τη φθηνή ηλεκτρική ενέργεια που παρήγε. Πριν από δέκα χρόνια έκλεισε, γιατί είχε προβλήματα τόσα συχνά που θεωρήθηκε ασύμφορη η λειτουργία του.
Η μελέτη και εγκατάσταση ενός πυρηνικού σταθμού είναι καθαρά υπόθεση τεχνοκρατών. Δεν είναι ούτε επιστήμη ούτε έρευνα. Είναι μια οικονομική επένδυση.
Αντίθετα, η επιλογή ή όχι εγκατάστασης αυτής της επένδυσης είναι καθαρά μια πολιτική και κοινωνική απόφαση.
Το λεξικό(1) στο λήμμα «τεχνοκράτης» αναφέρει: «Ο επιστήμονας, ο οποίος για τη μελέτη και επίλυση προβλημάτων του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού χώρου, χρησιμοποιεί αυστηρά τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της τεχνολογίας, της οικονομίας και της μηχανικής, παραγνωρίζοντας συνήθως τις κοινωνικές επιπτώσεις».
Το κενό αυτό, τις κοινωνικές επιπτώσεις, άλλοι επιστήμονες το καλύπτουν από άλλη οπτική γωνία, επισημαίνοντας και αναδεικνύοντας τα προβλήματα που προκαλούνται στην κοινωνία, στον άνθρωπο, στο περιβάλλον.
Φέτος, στις μνήμες του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ, προστέθηκε και η αγωνία του πυρηνικού ατυχήματος στην Ιαπωνία. Δύο μεγάλα πυρηνικά ατυχήματα μέσα σε 25 χρόνια. Το ένα, προϊόν της ανατολικής τεχνολογίας, την οποία απαξίωναν οι Δυτικοί, το άλλο προϊόν της δυτικής τεχνολογίας μιας χώρας, την τεχνολογία και οργάνωση της οποίας είχαν για παράδειγμα οι Δυτικοί, παρουσιάζοντας τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας ασφαλέστατους, αλώβητους από κάθε είδος καταστροφής, φθάνοντας μάλιστα σε τέτοιο σημείο προπαγάνδας, ώστε να κατατάσσουν την πυρηνική ενέργεια στην «πράσινη» ενέργεια με βασικό μοντέλο την Ιαπωνία.
Το γεγονός ότι ο τεχνολογικός θαυμασμός που προκαλούσε η Ιαπωνία μετατράπηκε σε οίκτο καταδεικνύει πόσο σαθρές είναι οι δυνατότητες της τεχνολογίας, ανατολικής ή δυτικής, παλαιάς ή σύγχρονης, όταν δεν έχει καταφέρει ο άνθρωπος να την ελέγξει καθολικά. Γιατί, η ραδιενέργεια με τα στοιχεία της είναι μια μη αναστρέψιμη διαδικασία, δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί και να μειωθεί η διάρκεια ακτινοβολίας, πριν φθάσει τις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Δυο σημεία προπαγάνδας του πυρηνικού λόμπι είναι η ασφάλεια και η φθηνή ενέργεια των πυρηνικών αντιδραστήρων. Και τα δυο αμφισβητήσιμα.
Ολες οι μέχρι σήμερα μελέτες για εγκατάσταση και λειτουργία πυρηνικών αντιδραστήρων είναι ηθελημένα ημιτελείς. Και σαν ημιτελείς δεν καταλήγουν σε πραγματικά αποτελέσματα ούτε ως προς την ασφάλεια ούτε ως προς το κόστος της πυρηνικής κιλοβατώρας. Γιατί ο πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζεται μελέτη και για την κατασκευή του, και για τη λειτουργία του, και για τη διάλυσή του, και για τη διαχείριση και ταφή όλων των πυρηνικών του αποβλήτων.
Ομως, τα δυο τελευταία στάδια, της διάλυσης και του τελικού τρόπου ταφής των πυρηνικών αποβλήτων του, δεν έχουν εκτιμηθεί επαρκώς ως προς τη διαδικασία και ως προς το χώρο.
Ετσι, προβάλλουν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ως ακίνδυνους και την πυρηνική κιλοβατώρα ως φθηνή. Αν όμως υπολογίσει κανείς το συνολικό κόστος, τότε η πυρηνική ενέργεια είναι η ακριβότερη ενέργεια. Και αν στο κόστος αυτό προστεθούν και τα έξοδα σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος, τότε το κόστος είναι απλησίαστο.
Οσο για την ασφάλεια των πυρηνικών αντιδραστήρων, το σλόγκαν που διακινούν είναι το γνωστό, «τεχνολογία ή οπισθοδρόμηση», που το σχηματοποιούν με πιθανότητα ατυχήματος πυρηνικού σταθμού και ατυχήματος με αυτοκίνητο. Η πιθανότητα να σκοτωθεί κάποιος από τροχαίο είναι μεγαλύτερη. Δεν θα οδηγείς λοιπόν αυτοκίνητο; Τέτοιες συγκρίσεις δεν επιτρέπεται να γίνονται. Είναι παραπλανητικές. Είναι επιστημονικό λάθος η σύγκριση συμβατικών - πυρηνικών κινδύνων. Γιατί, σε ένα θανατηφόρο συμβατικό ατύχημα το αποτέλεσμα είναι συγκεκριμένο: συγκεκριμένοι θάνατοι, συγκεκριμένη έκταση, συγκεκριμένη και διάρκεια. Ο κύκλος των επιπτώσεων κλείνει αμέσως. Αντίθετα, σ' ένα πυρηνικό ατύχημα, οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες και η διάρκειά του συνεχής. Θα απαιτηθούν αιώνες και πολλές γενιές ώστε να συνυπολογιστούν τα αρνητικά αποτελέσματα, η έκτασή του, η πολλαπλή καταστροφή σε ανθρώπους, περιβάλλον, κοινωνία. Ο κύκλος του μόλις έχει αρχίσει.
Η πυρηνική ενέργεια είναι μια ανεξέλεγκτη δύναμη στα χέρια του ανθρώπου, που δεν έχει ακόμα καταφέρει να την ελέγξει ολοκληρωτικά, ώστε να μπορεί σε περίπτωση ατυχήματος να την καταστήσει αναστρέψιμη.
(1) Τεγόπουλος - Φυτράκης, 1997.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)