Και βγήκε ο "Πλανητάρχης" και είπε: ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ¨ΤΗ ΚΡΙΣΗ!!. Μαααλιστα!! Τώρα σωθήκαμε!! αφού αναδιανεμήθηκε ο πλούτος δηλαδή "Πλούσιοι εφτώχευσαν και φτωχοί επλούτισαν" καιρός να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Δηλαδή να κοροιδέυουμε τον κόσμο!!!

Η τελευταία ορθόδοξη λειτουργία στην Αγία Σοφία

Τον Ιανουάριο του 1919 δύο Ελληνικές μεραρχίες που είχαν σταλεί στην εκστρατεία της Κριμαίας στάθμευσαν στην Κωνσταντινούπολη.
Την εποχή εκείνη η Βασιλεύουσα βρισκόταν υπό ¨συμμαχική επικυριαρχία΄'. Ο πατήρ Λευτέρης Νουφράκης υπηρετούσε στη Β΄ Ελληνική μεραρχία. οπως εκμυστηρεύτηκε στους συντρόφους του ο κρητικός ιερέας από τις αλώνες Ρεθύμνου "το όνειρό του ήταν να ακουστεί και πάλι ο Λόγος του Θεού στην Αγία Σοφία", Την εποχή εκείνη η Εκκλησιά λειτουργούσε ως τζαμί και οι 4 άλλοι στρατιωτικοί, Φραντζής, Λιαρομάτης, Σταματιόυ και Νικολάου επισήμαναν στον ιερέα πως μιά Χριστιανικη λειτουργία θα προκαλούσε τους Τουρκους.
Μπρος στην επιμονή του παπαΛευτέρη οι τέσσερις άλλαξαν γνώμη. με τη βοήθεια ενός Ρωμιού βαρκάρη κατέβηκαν από το πλοίο που μετέφερε τη μεραρχία τους και βρέθηκαν στην εκκλησία. Στον χώρο που βρισκόταν η Αγιά Τράπεζα ο παπα Λευτέρης τοποθέτησε ένα μικρό τραπεζάκι. Βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει τη λειτουργία με ψάλτη τον ταγματάρχη Λιαρομάτη. Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο υπολοχαγός Νικολάου.
Η εκκλησία σιγά σιγά γεμίζει από μουσουλμάνους που έχουν έλθει για τη δική τους προσευχή. Οπως εκμυστηρέυτηκαν στη συνέχεια ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές, "οι τουρκοι μας έβλεπαν χωρίς να ξέρουν πώς να αντιδράσουν αφού αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι περισσότερο απίστευτο για αυτούς".
Οι 4 αξιωματικοί κοινωνούν και γίνεται η απόλυση. Κάποιοι από τους τούρκους κινούνται εναντίον τους, αλλά τους σταματάει ένας Τούρκος αξιωματικός που ζητάει απ'τους μουσουλμάνους να μην πειράξουν τους Ελληνες διότι είναι μεγάλη αμαρτία αν χυθεί αίμα σε ιερό χώρο.
Οι Ελληνες τελικά κατάφεραν να διαφύγουν. Ακολούθησε έντονη διαμαρτυρία των Συμμάχων στον Ελευθέριο Βενιζέλο για το συμβάν, ο οποίος με τη σειρά του επέπληξε τους 4 Ελληνες αξιωματικούς.

Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Αγέλες αγελάδων

Χθές το πρωί ο Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής ανέφερε σε συνέντευξη σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή ότι η ζήτηση του εμβολίου του Πνευμονιόκκοκου (pneumo23 και pneumovax) έχει αυξηθεί κατά 100% φέτος σε συ΄γκριση με την περσυνή ζήτηση.
Τον λόγο τον ξέρουμε.

Οπως και με τα εποχιακά εμβόλια γρίππης που σπέυδουν να εμβολιαστούν σύσσωμες οικογένειες το ίδιο γίνεται και με το εμβόλιο του πνευμονιόκκοκου.
Με μόνη τη διαφορά όμως ότι ενώ στην πρώτη περίπτωση οι φαρμακοποιοί δώσαμε τις παραγγελίες μας νωρίς την Ανοιξη αφού προβλέψαμε τον χαμό που θα γινόταν, δεν μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο με το εμβόλιο του πνευμονιόκκοκου αφού αυτό είναι σταθερό (δεν αλλάζει κάθε χρόνο) γίνεται σε ανθρώπους που έχουν σοβαρό πρόβλημα και ευαισθησία με τους πνέυμονές τους ,και τους παρέχει στα συγκεκριμένα στελέχη, ανοσία πέντε χρόνων.
Χαμός λοιπόν και μ'αυτό!!! πανικός !! Λες και ξαφνικά όλοι απέκτησαν σοβαρό πρόβλημα με το αναπνευστικό τους και το ανοσοποιητικό έγινε σμπαράλια!!
Αλλοι επικαλούνται παλιό βαρύ κρύωμα και κάποια άτυπη πνευμονία που πέρασαν μικροί. Αλλοι επιμένουν και λένε ότι κάθε χειμώνα έχουν ευαισθησία και με το παραμικρό βήχουν και βγάζουν φλέμματα.
Τί να τους λές!! Οτι και να τους λές, ότι περισσότερο ανάγκη θα είχα εγώ ας πούμε -που βρίσκομαι καθημερινά με αρρώστους- να επιδιώξω να το κάνω, παρά αυτοί, τι να τους λές ότι απλά το να αποφέυγουν κλειστούς χώρους, να τρέφονται σωστά και να εφαρμόζουν τους τυπικούς κανόνες υγιεινής κλπ κλπ , τίποτα!!!! ΤΙΠΟΤΑ>

- Ναι αλλά θα με έχεις υπ'όψιν σου όταν έλθει το εμβόλιο? Η απάντησή τους, λές και μιλάς σε τοίχο!!
- Δεν ειναι δυνατόν να κρατάω λίστες για ένα εμβόλιο που μου έρχεται στην ποσότητα του ΕΝΟΣ όποτε και αν γίνει εισαγωγή και όταν καθημερινά το ίδιο μου λένε άλλοι δέκα, τους ανταπαντάς.
- Το καταλαβαίνω, αλλά .... ξέρεις εγώ δεν πάω άλλου΄,εμένα θα με έχεις υπ'όψιν σου.

Και αυτό το γαιτανάκι συνεχίζεται μέχρι που λές "Εντάξει θα σε έχω υπ'όψιν σου, στο κάτω κάτω κάθε μέρα σε βλέπω αλλά ΔΕΝ γράφω λίστες" ,και κάπου εκέι τελειώνει η συζήτηση, μέχρι να αρχίσει η επόμενη.
Αυτός ο "πόλεμος" διαδραματίζεται καθημερινά και μετά το καλοκαίρι στα φαρμακεία απανταχού της χώρας, σαν αποτέλεσμα της " (αν)ωριμότητας" του Ελληνα που θα οδηγηθεί μαζικά χωρίς αυτοάμυνες ελεύθερης βούλησης, σε εμβολιασμούς κατά της ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΥ γρίππης H1N1. Οταν "αποφασιστεί

Αγέλες κοπαδιών αγελάδων στη σειρά!!!

Καβοντορίτικος χορός

Ενα από τα καλύτερα βιολιά που έχει βγάλει η σύγχρονη δημοτική μας παράδοση και συνεχιστής των μουσικών ταλέντων που βγάζει η Εύβοια. (Να αναφέρω, τον Αραπάκη την Σ.Μπέλλου, τον Γρ. Μπιθικώτση και άλλους που δεν μπορώ να θυμηθώ). Ο Γιώργος Κόρος με το ιδιόμορφο αυτοδίδακτο παίξιμό του έχει δημιουργήσει τη δική του σχολή και με κάνει υπερήφανο που είμαι Ευβοιώτης και μάλιστα Αρβανίτης κοντά στην περιοχή του Καβοντόρου στην Νότια Εύβοια. Εδώ μιά σύντομη επίδειξη (όχι η καλύτερη κατά τη γνώμη μου) του περίφημου παλιόυ παραδοσιακού χορού, του ΚΑΒΟΝΤΟΡΙΤΙΚΟΥ. Ο χορός είναι βαρύς και δωρικός. Κανονικά ξεκινάει με αργό τέμπο συρτού. Τα βήματα είναι αργά και κοφτά αλλά η ιδιαιτερότητά του είναι ότι οι χορευτές σε κύκλο σταυρώνουν τα χέρια μπροστά (σταυρωτός χορός) με το δεξί πιάνουν το αριστερο του διπλανόυ τους κλπ., ενώ στο ξεκίνημα και μέχρι το πρώτο κουπλέ προχωρούν πρός πίσω.
Ισως αυτό είναι συμβολικό και θέλει να φανερώσει ότι ενάντια στην σκληρότητα του τόπου του Καβο ντόρο οι άνθρωπιοι είναι σφιχτά δεμένοι και δίπλα δίπλα, κόντρα στις αντιξοότητες.

Εδώ ο ήχος του βιολιού του Γιώργου Κόρου

και εδώ κάποιες άλλες εναλλακτικές εκδοχές

Οι άνθρωποι με τα άσπρα μπαστουνάκια

Ζουν ανάμεσά μας. Εύκολα τους διακρίνεις από το άσπρο μπαστουνάκι τους.
Σήμερα λέει είναι η μέρα τους, Η μέρα των τυφλών και των ατόμων με μειωμένη όραση γενικότερα. Οπως έχω ξαναγράψει δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μέρες μία φορά το χρόνο αλλά μέρες που να μας θυμίζουν τί πρέπει να κάνουμε ,και τί δεν πρέπει να ξεχνάμε τον υπόλοιπο χρόνο, ειδικά σε μία χώρα σαν την δική μας με μηδενικές υποδομές.
Και αν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες έχουν το πρόβλημα των ραμπών και των αδιάβατων πεζοδρομίων να αντιμετωπίσουν ,τότε τί έχουν να πούν οι συνάνθρωποί μας με την μειωμένη όραση που σκοντάφτουν εδώ και εκεί σε πλείστα εμπόδια....

Η μέρες τους για όλους αυτούς πρέπει να είναι και οι 365 του χρόνου.
Δεν χρειάζεται οίκτος. μόνο ζέση και κατανόηση.

Προσφέρετε με προθυμία και χαμόγελο προς όλα τα εμποδιζόμενα άτομα την βοήθειά σας απλά ρωτώντας τα ακριβώς τί πρέπει να κάμετε, χωρίς περιτές κουβέντες και ερωτήσειςς που θα τα φέρουν σε δύσκολη θέση.

Ετσι δεν είναι? Η κάπως έτσι?

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ.μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει. Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά. Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.
Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο. Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ. Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα. Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα.
Άντε βγάλ´ το, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα».
Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται. Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας. Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια. Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει. Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό». Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;». Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί». Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;» Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σε άκουσαν». Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του. Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;» Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω». Κι η μαμά μου του λέει:
«Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!». Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες». Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;». Κι ο αδελφός μου μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο». Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο». Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι;» Κι η μαμά μου λέει: «Και δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα». Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;». Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά». Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ´ αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α». Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή». Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή». Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη». Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα». Κι η μαμά λέει:
«Γι´ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;». Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε. Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ». Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ´λεγες εσύ;».. Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ». Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζειειειειει». Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.
ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια. Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα». Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια». Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.

Ελενα Ακρίτα
Νέα του Σαββατοκύριακου