Εμοιαζε με μάθημα ανατομίας για εκκολαπτόμενους γιατρόυς, αλλά δεν ήταν. Θα έπρεπε να μύριζε παντού φορμόλη και να ήταν κρύα σχεδόν σαν ψυγέιο αλά όχι, πάλι δεν ήταν.
Ο χώρος ήταν απλά δροσερός από τον σταθερό κλιματισμό, όμορφα φωτισμένος, και τα περισσότερα σώματα στέκονταν σε στάσεις φυσικής δραστηριότητας. τόσο οικεία αλλά και τόσο απόμακρα. Ο ένας ετοιμαζόνταν να χτυπήσει μιά μπάλα ποδοσφαίρου, ο άλλος να σημαδέψει με το μικρό βελάκι στο χέρι. Αλλοι δύο τραβούσαν ο ένας τον άλλον λες και έπαιζαν, προς αντίθετες κατευθύνσεις. Ιστοί και δέρμα έλειπαν. Πολλές φορές και οι μύες είχαν απομακρυνθεί με χειρουργικό ακριβέστατο τρόπο ώστε να αποκαλύψουν εσωτερικά ανθρώπινα όργανα, αυτά που η θεματολογική άιθουσα ήθελε να μας αποκαλύψει.
Βρέθηκα το περασμένο Σάββατο στην αίθουσα που είχα κατα νου να επισκεφτώ. "Τα Σώματα" δηλαδή "την εκθεση του Ανθρώπινου Σώματος" αλλά εκ των Εσω, μιά έκθεση παγκόσμια γνωστή που πριν φτάσει στην Ελλάδα και ριζώσει για έναν χειμώνα, είχε περάσει από άλλες πλείστες χώρες με τεράστια ανταπόκριση από το διψασμένο κοινό.
Γιατί εδώ τα εκθέματα δεν ήταν κάποιο προιόν ανθρώπινης τέχνης ή εικατικής δημιουργίας. Εδώ ςχουμε να κάνουμε με την ίδια την τέχνη της Μητέρας Φύσης που δημιούργησε το Απόλυτο Εκθεμά της τον Ανθρωπο.
Η τελειότητα λοιπόν αυτού του εκθέματος παρουσιάζεται εδώ από αληθινά σώματα που δωρίστικαν από τους κατόχους τους μετά τον θάνατό τους και που με κατάλληλη επεξεργασία συντήρησης ιστών και αφαίρεσης ολοκληρωτικά της υγρασίας, παρεμποδίστηκε η αποδόμησή τους, και τελικά μπορούν να παρουσιάζονται σε μας με έναν άλλον εκθεματικό ( φιλικό) τρόπο.
Δεν θα συνεχίσω απλά να αναφέρω τρία σημέια που προσωπικά με εντυπωσίασαν
Η τελειότητα του Ανθρώπινου σκελετού
Με τα μάτια μου η παρατήρηση του Εμβρύου στα κυριότερα στάδια της εξέλιξης στην μήτρα.
Η σύγκριση μεγέθους του πνέυμονα και της καρδιάς ενός μη καπνιστή και ενός θανόντος από κάπνισμα, και ο σωρός δίπλα σε μεγάλη κούτα από plexiglass κάθε είδους προιοντων καπνού που πετάχτηκαν ( ελπίζω δια παντός) από επισκέπτες της έκθεσης.
Υπάρχουν κι άλλα
Προλάβετε γιατί ευτυχώς η έκθεση πήρε παράταση για μία ακόμη εβδομάδα.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Χτύπησε τα μεγάλα, αδύναμα φτερά του στον αέρα για να κρατηθεί για άλλη μιά φορά. Μέσα του ήξερε ότι δεν θα το πετύχαινε αυτή τη φορά. Εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να χάνει ύψος. Η αμείλικτη βαρύτητα τον τραβούσε όλο και πιό δυνατά προς την μάνα Γή. Μισόκλεισε τα μάτια του, και ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια, ότι ετούτη θα ήταν η τελευταία του πτήση....συνεχεια.. stavraetos.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
2 σχόλια:
ποναει η ψυχη μου για το σωμα μου
Υπερφυσικά υπερβατικά αλλά και τελείως υλιστικά να το πάρεις έχεις δίκιο
Δημοσίευση σχολίου