Άγιος Γεώργιος. Ο Βιος του θρυλικού Αγίου

Εἶναι ἴσως ἀπό τά πιό συνηθισμένα ὀνόματα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Θεωρεῖται ἀπό τούς πιό διαδεδομένους ἁγίους σέ ὄλον τόν χριστιανικό -καί μή- κόσμο, ἐνῶ εἶναι προστάτης τόσο στρατευμάτων, ὅσο καί ὁλόκληρων χωρῶν. Ποιός ὅμως ἦταν ὁ Ἅγιος Γεώργιος, πού ἔζησε, ποιό τό ἔργο του καί ποιά ἡ «ἐθνικότητά» του; Οἱ ἱστορικοί δέν ἔχουν καταλήξει σέ συγκεκριμένη ἡμερομηνία γέννησης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται καί Μεγαλομάρτυς καί Τροπαιοφόρος, ἐνῶ ὁρισμένοι ἔχουν ἀμφισβητήσει μέχρι καί τήν ἱστορική του ὕπαρξη. Ὡστόσο τέτοιες θεωρήσεις δέν βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος καθώς τόσο ἡ Καθολική ὅσο καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχουν πολλές ἱστορίες καί διηγήσεις πού ἰσχυρίζονται τό ἀντίθετο. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος θεωρεῖται πώς γεννήθηκε κάπου μεταξύ 275 μ.Χ. καί 285 μ.Χ. Στήν πόλη Λόντ, ἤ στά ἑλληνικά Διόσπολις, 15 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά τοῦ σημερινοῦ Τέλ Ἀβίβ. Ὁ πατέρας τοῦ λέγεται πώς ἦταν Ἕλληνας ἀνώτερος ἀξιωματοῦχος τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ καί ὀνομαζόταν Γερόντιος ἀπό τήν Καππαδοκία, ἐνῶ ἡ μητέρα τοῦ ἦταν ἡ Πολυχρόνια ἀπό τήν Παλαιστίνη. Λόγω καί τῆς θέσης τοῦ πατέρα του, τό οἰκογενειακό περιβάλλον στό ὁποῖο μεγάλωσε ἦταν εὐγενές, καί λόγω τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τῶν γονέων του, ὁ Γεώργιος ἀνατράφηκε κάτω ἀπό τίς χριστιανικές ἀξίες. Οἱ γονεῖς τοῦ θέλησαν νά τόν ὀνομάσουν μέ αὐτό τό ὄνομα τάσσοντας τόν στήν γῆ (ἀφιερωμένος στήν ἐργασία τῆς γῆς). Μόλις στά 14 τοῦ χρόνια ὁ Γεώργιος χάνει τόν πατέρα τοῦ ἐνῶ λίγα χρόνια μετά μένει ἐντελῶς ὀρφανός. Τότε λοιπόν ὁ νεαρός Γεώργιος ἀποφάσισε νά μεταβεῖ στήν Νικομήδεια πού ἦταν ἡ αὐτοκρατορική πόλη τοῦ Διοκλητιανοῦ καί νά ταχθεῖ στήν ὑπηρεσία τοῦ αὐτοκράτορα ὦς στρατιώτης. Ὁ αὐτοκράτωρ τόν ὑποδέχθηκε μέ «ἀνοιχτές ἀγκάλες» καθώς γνώριζε καί τόν πατέρα τοῦ ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει στόν ρωμαϊκό στρατό. Μέχρι τά 20 τοῦ κιόλας χρόνια ὁ Γεώργιος εἶχε ἀνελιχθεῖ λόγω του …ἡρωισμοῦ του καί τῆς τόλμης του. Μέσα σέ λίγα χρόνια λοιπόν ἔλαβε τό ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Διοκλητιανός τόν ἀνακήρυξε Δούκα μέ τόν τίτλο τοῦ Κόμητος (κόμης-συνταγματάρχης) στό τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς. Ὅμως ἡ καλή σχέση μέ τόν αὐτοκράτορα κράτησε μέχρι τό ἔτος 302. Τότε ἦταν πού ὁ Διοκλητιανός ἀποφάσισε μέ διάταγμα νά ἀναγκάσει ὅλους τους χριστιανούς καί κυρίως τοῦ στρατεύματος, νά συλληφθοῦν καί νά προσφέρουν θυσίες στούς ρωμαϊκούς θεούς. Κάτι τέτοιο ὁ Γεώργιος δέν μποροῦσε νά τό πράξει ἀπό τήν στιγμή πού εἶχε ἀνατραφεῖ ὅλη του τήν ζωή μέ τίς χριστιανικές ἀξίες. Βρῆκε τό θάρρος καί πῆγε μπροστά στόν αὐτοκράτορα καί τοῦ ἀνακοίνωσε πώς δέν πρόκειται νά θυσιάσει. Ἦταν δύσκολο ὅμως ὁ Διοκλητιανός νά τόν τιμωρήσει, ἦταν ἄλλωστε ἕνας ἀπό τούς καλύτερους Τριβούνους του, καί υἱός ἑνός ἀπό τούς καλύτερούς του φίλους. Τοῦ πρόσφερε χρήματα, ἐκτάσεις μέχρι καί δούλους προκειμένου νά προσφέρει μία θυσία ὅμως ὁ Γεώργιος ἦταν ἀνένδοτος. Ἀντί νά δεχθεῖ τίς προσφορές ἀποκήρυξε τό διάταγμα τοῦ Διοκλητιανοῦ καί φώναξε μέ θάρρος πώς ἡ μόνη πίστη πού ἔχει εἶναι αὐτή πρός τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπογοητευμένος ὁ Διοκλητιανός ἀποφάσισε νά τόν ἐκτελέσει τιμωρώντας τόν παραδειγματικά. Τό πεῖσμα τοῦ Γεωργίου ἔκανε πολλούς ἀκόμη στρατιῶτες νά ἀποφασίσουν νά βαπτιστοῦν χριστιανοί. Ὁ Ἅγιος προτοῦ ἐκτελεστεῖ ἔδωσε ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς ἐνῶ προετοιμάστηκε ψυχολογικά γιά τά βασανιστήρια πού τόν περίμεναν. Τά βασανιστήρια πού τοῦ ἔκαναν προκαλοῦν τρόμο. Τόν λόγχισαν, στήν συνέχεια τόν ἔγδαραν βγάζοντάς του τό δέρμα μέ εἰδικό τροχό ἀπό μαχαίρια καί μετά τόν πέταξαν σέ λάκκο μέ ἀσβέστη. Ὁ Γεώργιος ὅμως παρέμενε ζωντανός καί ἔτσι τόν ἀνάγκασαν νά βαδίσει πάνω σέ πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Τελικά οἱ δήμιοί του τόν ἀποκεφάλισαν μπροστά ἀπό τά τείχη τῆς Νικομήδειας. Ἡ ἐκτέλεσή του ἔλαβε χώρα στίς 23 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 303 μ.Χ. Ἡ σορός τοῦ μεταφέρθηκε στήν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης ἀπό ὅπου καί καταγόταν ἡ μητέρα του. Σύμφωνα μέ τήν Παράδοση, ὁ Ἅγιος Γεώργιος θεωρεῖται «Τροπαιοφόρος» μέ πολλές θαυμάσιες διηγήσεις νά περιγράφουν τά κατορθώματά του, μέ πιό σημαντικό αὐτό τοῦ φόνου τοῦ δράκοντα καί τῆς σωτηρίας τῆς βασιλοπούλας. Τό θηρίο αὐτό φυλοῦσε τό νερό μίας πηγῆς κοντά στή Σιλήνα στή Λιβύη καί τό ἄφηνε νά τρέχει μόνον ὅταν ἔβρισκε κάποιον ἄνθρωπο νά φάει. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ὅριζαν μέ κλῆρο τό θύμα τοῦ δράκοντα. Ὁλόκληροι στρατοί εἶχαν ἀντιταχθεῖ μέ αὐτό τό τέρας, χωρίς ὅμως ἀποτέλεσμα. Ὁ κλῆρος ἔφερε καί τή σειρά τῆς βασιλοπούλας, τήν ὁποία ἔσωσε ὁ Ἅγιος Γεώργιος φονεύοντας τό δράκο. Ἀκριβῶς ἐπειδή εἴχει στρατιωτικό βίο, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὀνομάζεται Τροπαιοφόρος, ἐνῶ εἶναι προστάτης τοῦ ἑλληνικοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς. Ἐθεωρεῖτο προστάτης Ἅγιος τῶν Σταυροφόρων οἱ ὁποῖοι καί ἔφεραν στήν Δύση τό λείψανό του ἀπό τήν Παλαιστίνη. Ἔχει ἄπειρες διηγήσεις καί δοξασίες γύρω ἀπό τό ὄνομά του σέ ὅλες τίς χῶρες τοῦ κόσμου μέ πιό γνωστή αὐτή τῆς θανάτωσης ἑνός δράκου στήν Λιβύη. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι προστάτης Ἅγιος της Ἀγγλίας, τῶν χριστιανῶν τῆς Παλαιστίνης, τῆς Βηρυτοῦ, τῆς Γεωργίας, τοῦ βουλγαρικοῦ Στρατοῦ, τῆς Καταλανίας. Ἐνῶ ὄντας προστάτης Ἅγιος της Ἀγγλίας καί ἔφιππος, θεωρεῖτο ἀπό τόν σχετικό θρύλο καί ὦς προστάτης Ἅγιος τῶν ἱπποτῶν της Στρογγυλής Τραπέζης. ΠΗΓΗ: logioshermes.blogspot.com

Τραπεζικός παροξυσμός. Του Παναγιώτη Κουρουμπλή

Τα τελευταία πέντε χρόνια, σε συνεργασία ή κατά μόνας, οι δυνάμεις που απαρτίζουν τη σημερινή συγκυβέρνηση εξασφάλισαν στο τραπεζικό σύστημα εγγυήσεις που υπερβαίνουν τα 130 δις ευρώ, προκειμένου οι ελληνικές τράπεζες να λάβουν χαμηλότοκα δάνεια με επιτόκιο 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα το ελληνικό τραπεζικό σύστημα επιδεικνύοντας κυνική αδιαφορία ως προς την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας, δανείζει στα πλαίσια των εντόκων γραμματίων το ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 5,5%. Ποιος είναι αρμόδιος να απαντήσει σχετικά με το πόσα κέρδισαν στο διάστημα των τελευταίων πέντε ετών οι ελληνικές τράπεζες μόνο από αυτή τη ρύθμιση; Στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ με δήλωσή του σχολίασε αρνητικά τη συμπεριφορά των ελλήνων τραπεζιτών υποστηρίζοντας ότι όταν η χώρα σου διέρχεται μια κρίση αυτού του μεγέθους, δεν συνιστά ενδεδειγμένη συμπεριφορά η απληστία και η ασυδοσία, αλλά η σύνεση και η στήριξη της πραγματικής οικονομίας. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως από τη στιγμή που η χώρα μπήκε σε περίοδο ύφεσης η λογική και η πρακτική του τραπεζικού συστήματος στόχευε στην αναστροφή αυτής της κατάστασης; Σήμερα υπάρχουν πολλοί και σοβαροί αναλυτές που τεκμηριώνουν την άποψη πως οι οικονομικοί και κοινωνικοί κραδασμοί δεν θα ήταν αυτής της έντασης εάν το τραπεζικό σύστημα κατά την κρίσιμη περίοδο που διανύουμε επιδείκνυε λιγότερη απληστία και ιδιοτέλεια και μεγαλύτερη στήριξη της πραγματικής οικονομίας, ιδιαίτερα στους τομείς που παράγουν προστιθέμενη αξία για τη χώρα (τομείς στους οποίους δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις που πραγματοποιούν την παραγωγή του προϊόντος τους στην Ελλάδα δημιουργώντας και θέσεις εργασίας). Τη στιγμή που ύφεση έχει αγγίξει οριακά επίπεδα η ‘αγία τρόικα’ δειλά αρχίζει να αναφέρεται στην άρση της παύσης των πλειστηριασμών ακινήτων. Ποιος βρίσκεται πίσω από αυτή την πρωτοβουλία της τρόικας; Ποιον εξυπηρετεί μια τέτοια εξέλιξη; Κάποτε μας έλεγαν για να μας τρομοκρατήσουν, ότι αν κυβερνήσει η Αριστερά θα μας πάρουν τα σπίτια. Σήμερα η πρώτη κατοικία, που όλοι γνωρίζουν με τι κόπο έχει αποκτηθεί, πραγματικά κινδυνεύει από τη Δεξιά και τους ‘πιστούς’ του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που υποστηρίζουν τις πολιτικές της. Τον Οκτώβριο το ‘αξιόπιστο’ πολιτικό προσωπικό της χώρας - το οποίο σήμερα με περίσσιο θράσος ζητά τη ψήφο του ελληνικού λάου για να ‘ξανασώσει’ την Ελλάδα - ψήφισε νόμο δηλώνοντας πομπωδώς και στη διαπασών ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα συντελεστεί με κοινές μετά ψήφου μετοχές, ρύθμιση που θα μεταφράζονταν σε μεταβίβαση των τραπεζών στο ελληνικό δημόσιο, όπως συνέβη και στην Αγγλία. Δεν πέρασαν πέντε μήνες και πριν ‘αλέκτωρ λαλήσει τρεις’ η πλειοψηφία του κοινοβουλίου εξέθεσε εκ νέου τον εαυτό της προσπαθώντας με σαθρά και άνευ ουσίας επιχειρήματα που δεν έπειθαν ούτε και τους ίδιους, να μας πείσει ότι οι μετοχές πρέπει να είναι μεν κοινές, αλλά χωρίς ψήφο. Το ελληνικό δημόσιο χρεώθηκε 48 δισεκατομμύρια προκειμένου να συμβάλλει στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με κοινές μετοχές χωρίς ψήφο. Ο ελληνικός λαός οφείλει να γνωρίζει ότι τους τόκους του δανείου αυτών των 48 δις θα τους πληρώσει ο ίδιος προκειμένου να παραμείνουν οι τράπεζες στα χέρια των ιδιωτών! Τα παρακάτω ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα. Έχει συμβεί κάτι παρόμοιο σε κάποια άλλη χώρα; Γιατί κύριοι της συγκυβέρνησης, εφόσον κάνατε τέτοιου μεγέθους διευκόλυνση στους κύριους τραπεζίτες, δεν διεκδικήσατε οι τόκοι των χρημάτων αυτών να διατεθούν για το κούρεμα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών ή των υπερχρεωμένων μικρομεσαίων επιχειρήσεων ελληνικής προστιθέμενης αξίας; Εσείς που νοιάζεστε τόσο για την ανάπτυξη της χώρας γιατί δεν μεριμνήσατε ώστε να συνδεθεί το χρέος με ρήτρα ανάπτυξης, από τη στιγμή μάλιστα που παραχωρήσατε εθνικό δικαίωμα αποδεχόμενοι ακόμα και το καθεστώς του αγγλικού δικαίου στα ομόλογα; Δεν σκέφτηκε κανένας από εσάς, τους ‘σωτήρες’, να φέρετε στο κοινοβούλιο προς ψήφιση άρθρο που να υποχρεώνει αυτούς τους ‘άγιους τραπεζίτες’ και ‘μεγάλους πατριώτες’ να διαθέσουν ένα ποσοστό των δανειζόμενων άτοκα από εμάς 48 δις, στην πραγματική οικονομία και ιδιαίτερα στη στήριξη ή τη δημιουργία της ελληνικής προστιθέμενης αξίας επιχείρησης; Πως σκέφτεστε να αντιμετωπίσετε το μεγάλο εχθρό της σημερινής πραγματικότητας που είναι η εκρηκτική ανεργία; Δυστυχώς δεν είναι ευρέως γνωστό ότι οι τράπεζες δικαιούνται, αυτές και μόνο, όποιο ποσό δανείζονται να το δανείζουν στη συνέχεια στο δεκαπλάσιο. Αυτό σημαίνει ότι τα 48 δις που δανειστήκαμε και τους δίνουμε χωρίς τόκο και με κοινές μετοχές χωρίς ψήφο, οι τραπεζίτες έχουν το μοναδικό δικαίωμα να τα δανείσουν εις το δεκαπλάσιο. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσα πρόκειται να κερδίσουν, λαμβάνοντας υπόψη και τα σημερινά επιτόκια, από στεγαστικά, καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια. Και ο νοών, νοείτω. TVXS

Η τιμή της Αννας

μου ήρθε η πιο κατω ιστορια στο mail μου. Προσοχή μπορει να ειναι αληθινή.

Α/Τ Ομονοιας

Η ιστορια ειναι πραγματικη. Μου την αφηγηθηκε πελατισσα μου, μπατσινα που
υπηρετει στο Α/Τ Ομονοιας.
Δευτερα βραδυ λεει η μπατσινα, ειχανε μαζεψει καμια δεκαρια πουτανες εξω απο
ενα ξενοδοχειο της οδου Μενανδρου. Αναμεσα τους και την Αννα.
Την πεταξανε σ΄ενα κελι, μαζι με τις αλλες. Η ωρα 11:00.
Σε μιση ωριτσα πλακωσανε οι δικηγοροι. Μια - μια οι αλλοδαπες την εκαναν.
Πληρωνανε οι νταβατζηδες τους.
Ξεμεινε η Αννα.
- Ο δικος σου ο δικηγορος?
- Δεν εχω δικηγορο...
Οι μπατσοι κατι μυριστηκαν. Εχουνε δει πολλα τα ματια τους. Την πηρανε την
Αννα, την πηγανε στον αξιωματικο υπηρεσιας.
- Απο που ξεφυτρωσες εσυ?
Η Αννα κατι πηγε να ψελισει αλλα δεν της εβγαινε ηχος. Μονο ενα δακρυ. Κι
αυτο στεγνο...
Η μπατσινα μου, που εκοβε χαρτοσημα στο γραφειο, επηρρεαστηκε. Ενταξει. Δεν
ειναι και το πιο συνηθισμενο να βλεπεις ελληνιδες και καλοβαλμενες κοπελες
σαν την Αννα, να κανουνε πιατσα στη Μενανδρου. Ασε που εκτος της ταυτοτητας,
ειχανε βρει στο τσαντακι της και κατι φωτογραφιες. Κι αναμεσα στις αλλες
φωτογραφιες, ενα βρεφος ολιγων μηνων.
- Το μωρο ποιανης ειναι?
- Δικο μου
- Ποσω μηνων?
- Εξη
- Και που το εχεις τωρα?
- Το φυλαει ο αντρας μου
- Και ξερει ο αντρας σου που γυρνας?
- Οχι δεν το ξερει...
Βουβαμαρα. Οι μπατσοι αλληλοκοιταζοντουσαν. Ητανε κι η πελατισσα μου, που
την ειχε πιασει το μητρικο. Μανουλα κι αυτη.
Σηκωνεται, φερνει στην Αννα λιγο καφε.
- Γιατι ρε κοπελα μου?
Ετσι ξερα, ενα "Γιατι". Και σαν τι αλλο να πεις?
Να πεις δηλαδη οτι η Αννα που ελιωσε βρακακια να σπουδασει Φιλοσοφικη Αθηνων
κι εξον απο το ξευτιλισμενο το πτυχιο ειχε και ενα μεταπτυχιακο στην ιστορια
της Τεχνης, δουλευε τωρα σε ενα πολυεθνικο σουπερ μαρκετ για 480 ευρω το
μηνα? Κι επιπλεον την πιανουνε να καμεις πιατσα στα Χαυτεια? Στα κωλαδικα
που πανε για να πηδηξουνε οι Πακιστανοι?
Πως να το πεις?
Γιατι αμα το πεις, ερχεται η σειρα του να ρωτησεις και για πιο λογο γινανε
ολα αυτα? Και ποιος φταιει? Και μηπως φταις κι εσυ που γινανε ολα αυτα, οπως
σκατα γινανε.
Και δεν το λες.
Λες μονον ενα ξερο "γιατι", που μεσα στη γυμνια του, εναι ντυμενο ολα τα
θανασιμα ερωτηματα αυτου του κοσμου...
Γιατι? Γιατι ετσι...
Γιατι πολυ απλα, τα 480 ευροπουλα που της δινουνε της Αννας οι πολυεθνικοι
υπεραρπαγες δεν φτανουν ουτε για το νοικι με τα κοινοχρηστα. Γιατι ο αντρας
της το εκλεισε το μαγαζι του και δεν λογιζεται ουτε ως ανεργος, για να του
πετανε τουλαχιστον ενα επιδομα. Γιατι αν δεν πληρωνε το χαρατσι αυτο τον
μηνα θα της κοβανε και το ρευμα.
Και πανω π 'ολα γιατι η Αννα εχει ενα βρεφος εξη μηνων.
Που ξυπναει τις νυχτες και σπαραζει στο κλαμα, αμα δεν του εχουνε ετοιμο το
αποστειρωμενο μπιμπερο με το γαλα. Και τι γαλα? Οχι το γαλα που πουλανε στα
περιπτερα. Το αλλο το γαλα. Που ειναι για τα μωρα. Το ακριβον. Το Αλμυρον...
Γιατι τα βρεφη δεν μπορουνε να φανε ροβιθια ή φακες που φερνει καθε μεσημερι
ο αντρας της απο τα συσσιτια της εκκλησιας. Ουτε να καταλαβουνε οτι σ' αυτον
τον κοσμο υπαρχουνε ανθρωποι που βγαζουν σε μια μερα τοσα ευροπουλα, οσα
χρειαζεται μια οικογενεια για να ζησει ενα χρονο! Κι οτι αυτοι οι ιδιοι
ανθρωποι, προκειμενου να βγαλουνε αλλα τοσα παραπανω [και τι να τα καμουνε
γαμω την τρελα μου?] ειναι ικανοι να στειλουν στο θανατο χιλιαδες
οικογενειες.
Οχι!
Τα βρεφη δεν τα καταλαβαινουνε αυτα.
Τα βρεφη διαθετουνε μονον τη σοφια της ζωης. Που λεει οτι καθε ανθρωπος που
ερχεται σ αυτον τον κοσμο δικαιουται ενα μεριδιο στο φως, στην τροφη και
στην ελπιδα...
Αυτο καταλαβαινουν τα βρεφη και αυτο ειναι που σε μαχαιρωνει στην καρδια,
οποτε τ' ακους να σπαραζουνε στο κλαμα απο την πεινα.
Και το Αλμυρον εχει λεφτα.
Πως να το αγοραασει η Αννα, που δεν εβισκε στο πορτοφολι της παρα μισο σεντ
και δυο φωτογραφιες?
Τις φωτογραφιες της ζωης της, πιου δεν αξιζε πια ουτε ενα κουτακι αλμυρον.
Τη μικρη συσκευασια...
Κι ετσι η Αννα πηρε το τσαντακι της και την εκαμε για την οδο Μενανδρου.
Τριαντα ευροπουλα ο πελατης. Εικοσι παιρνεις για το μ... σου και δεκα δινεις
στο ξενοδοχειο. Στηνεις κω... στον πρωτο βρωμιαρη που θα στα δωσει και
μετρας τις φτυσιες .
Ενας, δυο, τρεις πελατες και νατο το αλμυρον και νατα τα τσιγαρα. Σου μενει
και κατι τις να αγορασεις ενα μπουκαλι κρασι να το πιεις με τον Αλεξανδρο
σου [αλλος πτυχιουχος κι αυτος], να ξεχαστεις λιγακι.
Τριαντα ευρω.
Η τιμη της Αννας.
Και για να τα λεμε οπως ειναι, το ειχε ξανακαμει. Και μια και δυο φορες. Τη
μια για να βγαλει τα κοινοχρηστα, την αλλη για να βγαλει το χαρατσι.
Μαλιστα! Και ειχε ξαναβρεθει στο ξενοδοχειο της Μενανδρου και ειχε
ξαναμετρησει φτυσιες στην ψυχη της.
Τριαντα ευροπουλα το γα..., δεκαπεντε η πι...
Στα ορθια. Και με τα ματια κλειστα για να μην της ερθει να ξερασει.
Ετσι ωμα, γιατι ετσι γινονται.
Κι επειδη στην Αληθεια, δεν μπαινει προφυλακτικο...
Μοναχα που τις αλλες δυο φορες δεν την ειχανε τσιμπησει οι μπατσοι. Τωρα
ομως την επιασαν.
Και καθονταν η μπατσινα απο πανω της και δεν ηξευρε τι να πει η γυναικα.
Ο αξιωματικος υπηρεσιας, ξεστομισε μια βαρεια βρισια.
- Να χεσω που ειμαι ανθρωπος, ρε πουστη μου...
Μετα αλλαξε ενα βλεμμα με τους αλλους που ηταν εκει μεσα. Και με τη
μπατσινα, που ετρωγε τα νυχια της απο τον καημο.
- Αστην να φυγει. Μην γραφεις τιποτα στο βιβλιο σμβαντων...
Η μπατσινα ευθυς πεταξε και στυλο και μολυβια. Βουτηξε την Αννα απο το
μπρατσο
- Φευγα ρε κοριτσι. Καντηνε τωρα δα, Παρε την τσαντουλα σου και χασου...
Αλλα η Αννα τιποτα. Δεν κουνηθηκε καν
- Οριστε κυρια μου, μουγκρισε ο μπατσος. ειστε ελευθερη. Γυριστε στο σπιτι
σας και μη σας ξαναπιασουμε στα μπουρδελα...
- Αειντε, γρηγορα πριν μας την πεσει κανενας μυστηριος και βρουμε τον μπελα
μας...
Εκει η Αννα. Δεν ελεγε να σηκωθει απο το καθισμα.
Οι μπατσοι τα χασανε.
- Καλα δεν ακους?
- Ακουω
- Ε, τοτε τραβα σπιτι σου
- Δεν γυρναω σπιτι μου
- Τι μας λες ρε κοριτσι? Το χεις κουνημενο?
- Το μωρο μου πειναει, το καταλαβαινετε? Δεν προλαβα να παρω ουτε εναν
πελατη. Δεν γυρναω σπιτι μου χωρις το αλμυρον... Δεν αντεχω ν ακουω το μωρο
μου να σπαραζει στο κλαμα...
Ο αξιωματικος υπηρεσιας, βαρεσε μια γροθια στον αερα. Ε, και που να τη
βαρεσει ο ανθρωπος?
Στα λαμογια? Στους γραβατοπειρατες? Στους τραπεζιτες? Στιςπολυεθνικες? Στα
αφεντικα του? Στον διοικητη του? Στο στομαχι του?
Ή στο εικονισμα του Χριστου που δεσποζε απανω απο το γραφειο του.
- Ποσο καμει αυτο το γαμημενο το αλμυρον ρε Μαρια? {Μαρια λενε την πελατισσα
μου}
- Κανα εικοσαρι...
Ο μπατσος εβγανε κι εριξε ενα ταλληρακι στο τραπεζι. Μετα ηρθανε κι οι
αλλοι. Και η Μαρια, που της ειπε κι ολας της Αννας διανυκτερευον φαρμακειο
για να το αγορασει.
- Οριστε. Μαζευτηκαν αρκετα... Θα χεις να παρεις και τσιγαρα... Φευγα και
μην ξαναγυρισεις εκει ρε κοριτσι... Δεν λεει...
Η Αννα τα πηρε και την εκανε.

Για κεινο το βραδυ τουλαχιστον, ο Ανθρωπος ειχε ανεβασει την τιμη του...

Εις μνημην ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΡΔΑΡΑ (πενθοφορει η Αγ. Σοφιά παλια και νέα Κοκκινιά)

" πατέρας μου ειν´ ο Πειραιάς και μάνα μου η Κοκκινιά 
. Οι Τούρκοι μου εσφαξαν γονείς και ένα αδέλφι οταν φευγαμε κυνηγημένοι απ´τ´ Αιβαλι. Ε, για μένα φάρος , κι απο αδελφός καλύτερα ,στάθηκε ο Στέλιος Καρδαρας. Έγινε το αδέλφι που έχασα το 22 με τη καταστροφή και τον ξεριζωμό....". Αυτα τα λόγια έβγαιναν απο το στόμα του μπάρμπα Μάκη ,- Ιωακειμ Μελετογλου** σαν να έψελνε το " Ω γλυκύ μου Εαρ" την Μεγάλη Παρακευη.

 Στάθηκα ένα χειμωνιάτικο ,αλλα ζεστό μεσημέρι να ξαποστασω ,έπειτα απο εξαντλητική πεζοπορία, σε έναν καφενε στην Κοκκινιά , παλιακό, απ´ αυτούς που μυρίζουν ακόμα φτώχεια, φιλότιμο και μπέσα και που οι τοίχοι τους ειναι γεμάτοι αναμνήσεις. Άθελα μου, υπήρξα " κοριος" σε μια συζήτηση ιστορική διάλεξη, θα έλεγα καλύτερα. Ένας ενενηνταχρονος, διηγούνταν στη παρέα ,- όλοι τους σημερινοί σαρανταρηδες - την ιστορία του Στέλιου ΚΑΡΔΑΡΑ, ενός απο τους ηρωικότερους σαμποτερ της Εθνικής Αντίστασης . Έστησαν αυτί . Η περιέργεια με " σκότωνε ".
 " Κι ήταν παλληκαρι μπάρμπα Μάκη ο Στέλιος? " ρώτησε ένας συνομήλικους μου.
 " Μόνο παλληκαρι! Δύσκολα βρίσκονται τα λόγια για να περιγράψεις τέτοιους άντρες . Δεν ειναι που έπιανε τη πέτρα και την εστυβε! Ούτε που οι Γερμανοί και τα καθικια οι συνεργάτες τους τον έτρεμαν . Ειναι που τον αγαπούσε όλη η Κοκκινιά. Ήταν ο Θεός της φτωχολογιας.
 " πες μας κι αλλα μπάρμπα Μάκη " ...
 " Τι να σας πω μωρε? χίλιες φορές τάχετε ακούσει . Αλλα αφου κάνετε κέφι... Το λοιπόν , ο Στέλιος , ήτανε σάλταδορος με κότσια, με αρχιδια, που λέτε και εσείς σήμερα . Ανατιναζε αυτοκίνητα, αποθήκες , άρπαζε τρόφιμα και αλλα αγαθά απο τους Γερμανούς, και τα μοίραζε στο φτωχό κοσμάκη που πέθαινε της πείνας . Έσωσε πολυ κόσμο απ´ τη πείνα ο Στέλιος , καλη του ώρα . ..."
" Μπάρμπα Μάκη ήταν και στη μάχη της Κοκκινιας ο Στέλιος? "
 " Αμε!..Ήταν Μαρτης του 44. Εγω σε άλλη διμοιρία, ο Στέλιος σε άλλη. τέσσερις μέρες σφυροκοπουσαν τα καθ´ άρματα τη πόλη. Κάθε πρωι Γερμανοί και Μπουρανταδες, έκαναν επιδρομές απο όλες τις εισόδους της Κοκκινιας. Την υπεράσπιση της πόλης είχε αναλάβει το 6ο Ανεξάρτητο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Απο κοντα το ΕΑΜ οι νεολαίοι , οι επονιτες δηλαδη και φυσικα η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Κοκκινιας. Επι τρεις μέρες έφευγαν άπραγοι κι επέστρεφαν με περισσότερες ενισχύσεις πιο πολλα πυρομαχικά και βαθύτερο οπλισμό . ..τα αυτιά μου βουιζαν πολλές μέρες μετα τη μάχη!!"
 " Για το Στέλιο πες μας .."
 " Ναι ναι ο Στέλιος! Πολέμησε ηρωικά ,αντρικεια όπως ταιριάζει σε αληθινό Κοκκινιωτη . Τα έμαθα πολυ καιρο μετα . Ήταν 7 του Μαρτη . Αξημερωτα μπήκαν απο την πλευρά του Δημαρχείου οι γερμανοτσολιαδες. Τους αντιμετώπισαν μαχητές του 3 ου τάγματος με ένα όπλο πολυβόλο και πέντε χειροβομβίδες που έριξε ο Στέλιος και τους έστειλαν απο εκει πού´ρθαν τους ρουφιανους.....στις έντεκα η διμοιρία του Μπιζανη μαζι με το Στέλιο ΚΑΡΔΑΡΑ επιτίθεται απο την οδό Καραϊσκάκη . Τους έκαναν μεγάλη ζημιά. Τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν , αλλα η μάχη ήταν άνιση. Η Κοκκινιά ήταν περικυκλωμενη απο ναζηδες και Μπουρανταδες . Πάντως πόδι εδω δεν πάτησαν , μέχρι τον Αύγουστο που έκαναν μπλόκο κι εσφαξαν κόσμο και ντουνια ."

 Παραγγελνω καραφακι ρακη και μεζέ . Η παρέα ζητεί συνεχώς απαντήσεις .
 " Που λέτε ντερβισοπαιδα , πέρασε ο καιρός , τα καθημερινα , η μπομποτα, ένα πιάτο φαΐ και τα λοιπά, χαλαρώσουν τον κόσμο . Τον Στέλιο τον έπιασαν ταγματασφαλιτες, καλοκαίρι στα περιβόλια στο Ρεντη,. Είχε παει στη στερνα να πιει νερό και να πλυθει . Του την είχαν στημένη , μπορει και να τον είχαν προδώσει , ποιος το ξέρει! Τον πήγαν στον Αη Διονύση στη Δραπετσωνα και τον εκτέλεσαν . Απο το μίσος που του είχανε , του κοψανε και τα γεννητικα όργανα . Τέτοιοι ΜΠΑΤΣΟΥ ήταν ..."
 " Τον έκαναν και τραγούδι έτσι δεν ειναι?"
 " Γεια στο στόμα σου. Ο Γενιτσαρης . Ωραίο τραγούδι μαγκικο όπως ταιριάζει στο Στέλιο . Να φανταστείς πήγαν ανταρτες και ΕΑΜιτες και πήραν τον σχωρεμενο το Μιχάλη να το παίξει στην πλατεία της Κοκκινιας. ήμουν εκει ρε μάγκες . Οταν το τραγούδησε ο μακαρίτης ο Μιχάλης , όλος ο κόσμος έκλαιγε. Πέντε χιλιάδες ψυχές , ίσως και παρα πάνω . Ρε Μπαμπη πιάσει το τριχορδο σου να το παίξουμε κι εμείς εδω να θυμηθούμε τα παλια. Ο καφετζης έφερε το μπουζούκι του. Το κουρδισαν ΡΕ ΛΑ ΡΕ έπιασε το ταξίμι ένας απο τη παρέα , έκανε και την εισαγωγή κι άρχισαν το τραγούδι . " πενθοφορει η Αγιά Σοφιά , παλια και νέα Κοκκινιά " .... Το τραγούδι τελείωσε , πληρώθηκαν οι λογαριασμοί, - κανείς δε διανόηθηκε να πάρει λεφτα απο το μπάρμπα Μάκη .
 " Άντε καλοπαιδα καληνύχτα και τώρα να μην ξεχνάτε. Πατέρας μας ο Πειραιάς και μάνα μας η Κοκκινιά . "

 Έφυγα και γω ευχάριστα φτιαγμένος απο τη ρακη , το άσμα που για πρώτη φορα άκουγα και κυρίως για την ,έστω και έμμεση επαφη με έναν θρύλο της Εθνικής μας Αντίστασης .

 ** ο μπάρμπα Μάκης , Ιωακειμ Μελετογλου , θα μπορούσε να ειναι οποιοσδήποτε Κοκκινιωτης που κρατάει ακόμα και σήμερα , στους πονηρούς και έτους που ζούμε , ζωντανή τη μνήμη ηρώων σαν τον Στέλιο ΚΑΡΔΑΡΑ και ιστορικών γεγονότων όπως τη μάχη και το μπλόκο της Κοκκινιας.

 Του Τάκη Σπετσιερη ( κυριακάτικη εφημερίδα ΤΟ ΧΩΝΙ )

ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΥ

ΑΝΟΙΞΑΝΕ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ..... ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΝΕ...... ΚΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕ.... ΚΡΥΦΑ....ΝΑ ΜΗ ΤΟΝ ΔΟΥΝΕ..... ΣΟΥ ΣΤΡΩΣΕ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΤΑΛΑ..... ΝΑ ΑΚΡΙΒΟΠΑΤΗΣΕΙΣ.... ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ.... ΣΟΥ ΠΑΝΕ....ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ..... ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΚΥΚΛΟ ΓΥΡΩ ΣΟΥ..... ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΙΣ ΣΤΡΟΦΕΣ ΣΟΥ.... ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ..... ΤΩΡΑ....ΤΙΣ ΖΕΜΠΕΚΙΕΣ ΣΟΥ......... ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΑ ΛΑΔΑΔΙΚΑ..... ΚΑΠΟΥ....ΣΤΗ ΣΑΛΛΟΝΙΚΗ..... ΤΗ ΡΟΖΑ.... ΤΩΡΑ .... ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ.... ΚΑΠΟΙΟΣ....ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ?? ΓΡΑΦΤΗΚΕ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ.... ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΑΠΑΝΩ....... ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΑΣΕΣ.... ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ.!!!

του καλου φιλου και λαικου παιδιου Αρη απο την ομαδα Ρεμπέτικου και Λαικού τραγουδιού στο facebook 

 http://www.facebook.com/groups/339480206079096/431894273504355/?notif_t=group_activity

Σαμουελ Μπεκετ "ο απαισιόδοξος προφήτης"

Τίποτα μηδαμινό δεν θα’ χε υπάρξει για το τίποτα τόσο υπαρκτό τίποτα μηδαμινό...

Σαν σήμερα,το 1906 έρχεται στη ζωή ο Σάμουελ Μπέκετ, ένας από τους σημαντικότερους πρωτοπόρους της σύγχρονης λογοτεχνίας και εκφραστής ενός μυστηριώδους ρεύματος που πολύ δύσκολα μπορεί να ενταχθεί σε κάποια καλλιτεχνική φόρμα. Ο Μπέκετ έχει θεωρηθεί μοντέρνος, μεταμοντέρνος αλλά και «πατέρας» του θεάτρου του παραλόγου, όμως ο ίδιος αρνήθηκε όχι μόνο τους τίτλους αυτούς, αλλά και οποιαδήποτε προσπάθεια να δοθεί νόημα στα έργα του. Γεννημένος σε μια επαρχιακή πόλη κοντά στο Δουβλίνο, ο «Σαμ» σπουδάζει Γαλλικά και Ιταλικά, διαβάζει μανιωδώς τα έργα του Δάντη και το 1928 δίνει διαλέξεις Αγγλικών στην École Normale Supérieure του Παρισιού, τις οποίες παρακολουθούν ως φοιτητές ο Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Επίσης, στο Παρίσι γνωρίζεται με τον Τζέημς Τζόυς και οι δύο Ιρλανδοί αναπτύσσουν στενή φιλική και πνευματική σχέση. Ο βαθμός στον οποίον ο νεαρός Μπέκετ επηρεάζεται από τον Τζόυς έχει ίσως υπερτονιστεί από τους κριτικούς, καθώς κάτι τέτοιο ισχύει κυρίως για το πρώιμο έργο του Μπέκετ, μέχρι δηλαδή να αναπτύξει το μοναδικό προσωπικό του στυλ. Αυτό θα συμβεί μόνο αφού αυτοεξοριστεί στο Παρίσι το 1937 και ζήσει ορισμένες δύσκολες εμπειρίες, όπως ο παγκόσμιος πόλεμος και τα προσωπικά του ψυχικά σκαμπανευάσματα. Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισβάλουν στη χώρα, ο Σάμουελ Μπέκετ εντάσσεται στη Γαλλική Αντίσταση και δραστηριοποιείται έμμεσα ή άμεσα, με αποκορύφωμα τη διάσωση της αγαπημένης του Σουζάν από τα χέρια της Γκεστάπο. Όπως και τους περισσότερους καλλιτέχνες, ο παραλογισμός και η ματαιότητα του πολέμου καθορίζουν τον ψυχισμό του Μπέκετ, που μέσα από τα έργα του θα εκφράσει τον παραλογισμό και τη ματαιότητα ολόκληρης της ζωής. Ο Μπέκετ πιστεύει πως η ζωή έχει νόημα αλλά αυτό είναι αδύνατο να βρεθεί και έτσι ο κόσμος είναι καταδικασμένα γεμάτος με αιωρούμενες απορίες, αδιέξοδα και απελπισία. Στο διασημότερο θεατρικό του έργο, οι -πάντα περιθωριακοί- ήρωες περιμένουν μάταια την άφιξη του Γκοντό και συμβολικά του Θεού (God-ot), κάτι όμως που για τον Μπέκετ σημαίνει πως «δεν έρχεται, άρα υπάρχει». Βέβαια, ο τίτλος «απαισιόδοξος προφήτης» δεν είναι απόλυτα εύστοχος για τον Σάμουελ Μπέκετ, που βρίσκει κωμική τη δίχως ελπίδα αναζήτηση της αλήθειας και σημαντικό το να απολαμβάνει κανείς τις ερωτήσεις και το ταξίδι της ζωής. Ο συλλογισμός αυτός του χαρίζει μια πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική ελευθερία: «Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα». Η πεποίθηση του πως η τέχνη πρέπει να είναι υποκειμενική και να εκφράζει τον εσωτερικό κόσμο του δημιουργού, έρχεται σε μορφή αποκάλυψης που βιώνει ο Μπέκετ στο δωμάτιο της μητέρας του στο Δουβλίνο το 1945 και που θα αποτυπώσει αργότερα (1958) μέσω του Κράππ, του ηλικιωμένου ήρωα που ακούει σε κασσέτα το αποκαλυπτικό παρελθόν του. Γράφει στα Γαλλικά επειδή «είναι πιο εύκολο να γράψεις χωρίς ύφος» και έτσι, μέσα από τον εκφυλισμό της, απομυθοποιεί την ικανότητα της γλώσσας να περιγράψει αντικειμενικά την ουσία και την αλήθεια. Δίνει λοιπόν μεγάλη βαρύτητα στη σιωπή και κυρίως στο οπτικό κομμάτι του θεάτρου, καθώς οι σκηνικές οδηγίες στα έργα του είναι πάντα λεπτομερέστατες. «Η γλώσσα του είναι συνάμα λιτή, βίαιη, ελλειπτική. Δεν τον κρατούν αιχμάλωτο οι γραμματικοί κανόνες: αρχίζει μία φράση στον ενικό, την τελειώνει στον πληθυντικό, αντικαθιστά ένα ρήμα με ένα ουσιαστικό αν νομίζει ότι αυτό βοηθάει. Περνάει από την τέλεια έκφραση του απόλυτου λυρισμού, στη γλώσσα του πεζοδρομίου, στις βωμολοχίες» γράφει η Χριστίνα Τσίγγου στον ελληνικό πρόλογο του «Τέλους του Παιχνιδιού». Ο Μπέκετ είναι άναρχος, αινιγματικός και παράδοξος σε όλα τα επίπεδα του έργου του. Την παραληριματική του γλώσσα πλαισιώνουν οι δυνατές, μεταφυσικές εικόνες, μια πρωτοφανής χρονική αυθαιρεσία, οι κατακερματισμένοι χαρακτήρες και η πλοκή που περισσότερο θυμίζει αίνιγμα. Παρόλο που η λογική δε λείπει από το έργο του Μπέκετ, ο Μάρτιν Έσσλιν θα το αποκαλέσει «Θέατρο του Παραλόγου», εξηγώντας: «κάθε απόπειρα να καταλήξει κανείς σε μια ξεκάθαρη και σίγουρη ερμηνεία θα ήταν τόσο παράλογη, όσο και το να προσπαθήσει να ανακαλύψει και να καθορίσει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει το περίγραμμα ενός κιάρο–σκούρο σ’ έναν πίνακα του Ρέμπραντ, ξύνοντας τη μπογιά». To 1969 απονέμεται στον Σάμουελ Μπέκετ το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του, που «μέσα από νέες λογοτεχνικές και θεατρικές φόρμες, εξυψώνει το μοντέρνο άνθρωπο μέσα από την ένδειά του». Ο Μπέκετ αρνείται να το παραλάβει και διαθέτει το χρηματικό έπαθλο των 73.000 δολαρίων σε νέου και πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, ζωγράφους και σκηνοθέτες. Όσο μεγαλώνει, το έργο του Μπέκετ γίνεται όλο και περισσότερο μινιμαλιστικό και κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τη ζωή του. Περνάει τα τελευταία του χρόνια απομονωμένος στο Παρίσι, όπου πεθαίνει στις 22 Δεκεμβρίου 1989. TVXS

Η Ανάσταση των Βακάρ και Χαμαγιούν

Του Κυριάκου Αθανασιάδη* [ 1 ] Εκεί βαθιά στο κύτος του αεροσκάφους, στο κοίλο αμπάρι με τις αποσκευές των ταξιδιωτών και τα εμπορεύματα (αλλά και με την ησυχία: την ησυχία που καλύπτει με το βάρος της όλα τα τριξίματα της πτητικής αγωνίας των μετάλλων· την ησυχία και, βέβαια, το σκοτάδι), είναι κι αυτά τα δυο φέρετρα, φτηνά και λιτά όπως πρέπει να ’ναι όλα τα οχήματα προς το βασίλειο της απόλυτης ισότητας και της απόλυτης συνώνυμής της, της σκλαβιάς. Δύο φέρετρα από λάκα. Απλά, λιτά, με έξοχες γραμμές, φτηνά αλλά καλοφτιαγμένα φέρετρα — κάσες, που τα λένε. Κάσες. Ίσως και με ανάγλυφο σταυρό επάνω τους, στο καπάκι· ίσως και με χωρίς. Σίγουρα πάντως όχι με εγχάρακτη ημισέληνο, σίγουρα όχι σκεπασμένα με την ελληνική σημαία, ή —υποθέτω— με το πακιστανικό αντίστοιχο σύμβολο κυριαρχίας. Και, βέβαια, κάτι τέτοιο δε θα ’χε καμιά σημασία. Απολύτως καμία: εδώ έχει σκοτάδι, και το μέταλλο δεν έχει μάτια. (Δεν έχει τίποτε σημασία, πια). Έστω λοιπόν τώρα πως τα καπάκια (πρώτα το ένα, κι ύστερα από μερικές στιγμές και το άλλο) ανασηκώνονται ελαφρά, μετακινούνται, σέρνονται αργά-αργά τοξοειδώς πάνω στα τοιχώματα των φερέτρων και (αν δεις λίγο πιο προσεκτικά) αποκαλύπτουν ένα χέρι πρώτα, κι έπειτα άλλο ένα, και εντέλει τέσσερα τον αριθμό, δύο και δύο, κι έπειτα δυο κεφάλια και δυο λαιμούς και δυο στέρνα, και όλα τα υπόλοιπα που απαρτίζουν τον άνθρωπο. (Αν αυτά είναι ο άνθρωπος). Και νά: οι δύο άντρες σηκώνονται όρθιοι, μέσα στην κάσα του ο καθένας, και ψάχνουν το βλέμμα του άλλου· με τα πολλά, επειδή το σκοτάδι δε βοηθάει, το καταφέρνουν. Κι έπειτα, τεντώνουν τα χέρια και αλληλοψαύονται. Θέλουν να διαπιστώσουν (υποθέτουμε, πάλι, εμείς) αν υπάρχουν πράγματα στρεβλά εκεί, πράγματα που λείπουν ή που, τέλος πάντων, αλλοιώθηκαν. — Όχι. Καθετί είναι στη θέση του, καθετί είναι ωραίο· καθετί είναι όμορφο. Χαμογελούν στη διαπίστωση και, γέρνοντας, μισοαγκαλιάζονται. Και παίζουν λίγο, συγκινημένοι, ανακουφισμένοι, τα μάτια. (Γιατί και οι δυο φοβόντουσαν πως… Αλλά ας είναι. Ας μένει ο λόγος). Και ο πιο μεγάλος, ο Βακάρ, ανακατώνει μετά τα κορακίσια μαλλιά τού Χομαγιούν, του πιτσιρικά. Και τώρα (κοίτα να δεις) γελάνε. Τα δόντια τους αστράφτουν μια στάλα — χάρη στη φιλντισένια στιλπνότητά τους, μα και χάρη, πια, στο σκοτάδι. Κι έπειτα… έπειτα ρίχνουν τα χέρια κάτω· και μένουν για κάμποση ώρα να κοιτιούνται αμίλητοι, μ’ ένα συνένοχο χαμόγελο στα χείλη. [ 2 ] Είναι αρκετός κόσμος εκεί, καμιά δεκαπενταριά, κι ο ένας, ο Βακάρ, έχει χωθεί μέσα στο ντελαπαρισμένο αμάξι και πολεμάει να σύρει έξω τη γυναίκα με το σπασμένο πόδι —δύσκολη, δύσκολη δουλειά—, κι ο μικρός τραβάει τον άντρα από το παράθυρο κρατώντας τον απ’ τις μασχάλες κι έχοντας χώσει το κεφάλι στα μαλλιά του που μοσχομυρίζουν σαπούνι: ίδια, ολόιδια μυρωδιά με του παππού του, κοίτα να δεις — και πρέπει να βιαστούν, να βιαστούν, κι οι άλλοι όλοι κοιτάνε, τραβάν και σπρώχνουν και πιέζουν, φωνάζουν, δίνουν οδηγίες (στα ελληνικά, στα ελληνικά, οι πιο πολλοί είναι ντόπιοι και μιλούν στη γλώσσα τους, έχουν αγωνία και τους κοιτούν με το μάτι γουρλό — α! τα ελληνικά, τα ελληνικά — παράξενη γλώσσα, κάπως, πώς να την πεις, κάπως βαριά, κάπως συρτή, κάπως πυκνή, λίγο σαν ευέλικτος πολφός όμορφων νοημάτων, με λέξεις-σφήνες που κολλάνε σα βαγόνια τρένου μπροστά και πίσω η μία από την άλλη —τρένου, τρένου, βαγόνια: τρένου— και σε δυσκολεύουν γιατί πρέπει να τις κατανοήσεις και να τις μεταφράσεις στα πουντζάμπι μία-μία, και μετά άντε ξανά να τις επανασυγκολλήσεις —δύσκολη, δύσκολη, τι να λέμε—, κι οι πιο πολλές διαταγές και εντολές και συμβουλές και-και-και τώρα δα δίνονται στα ελληνικά — κι όχι που δεν τις καταλαβαίνουν ο Βακάρ και ο Χομαγιούν, μια χαρά τις καταλαβαίνουν, είναι ξεκάθαρα πράγματα, ξεκάθαρες κουβέντες, διαταγές για ζωή, απλώς δεν υπάρχει χρόνος τώρα για γλώσσες και για έννοιες που η μια σπαράσσει την άλλη κι όλες μαζί αυτοσυντρίβονται στην ουσία τους, και ξανανασταίνονται και φτου κι απ’ την αρχή, τώρα είναι χρόνος μόνο για χέρια πάνω στα μέταλλα και στα πλαστικά που ζουλάνε αυτούς τους φουκαράδες —ο μοσχομυριστός άντρας είναι αναίσθητος, αλλά η γυναίκα αχ, αχ, αχ, πώς πονάει η γυναίκα, Μη μ’ αφήνεις, παιδί μου, μη, μη, μη μ’ αφήνεις, Δε σ’ αφήνω, θεία, δε θα σ’ αφήσω, θεία—, τώρα είναι χρόνος μόνο για χέρια, όχι για λέξεις σε καμιά γλώσσα. [ 3 ] Κι ο μεγάλος βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα κι έναν ωραίο μαβή αναπτήρα από μια τσέπη και κερνάει τον μικρό, κι ο Χομαγιούν ντρέπεται λίγο, αλλά μόνο λίγο (κι έπειτα, τι στο καλό, τα ’κλεισε τα δεκαοχτώ), και το παίρνει, κι ανάβει με τη φωτιά που του προσφέρει ο Βακάρ και τραβάει βαθιά τον καπνό. Ωραίος, ωραίος καπνός, παχύς κι όλο μυρωδιές, κάπως σα να καις χόρτα στο λιβάδι, στην εξοχή, και — και το λιβάδι τού ’φερε στο νου τις αδελφές του — πόσο είναι τώρα; έξι, και οχτώ, και δέκα χρονώ, πιο όμορφες δεν έχει ο κόσμος όλος, και πάν’ δυο χρόνια που ’χει να τις καμαρώσει από κοντά, αλλά τώρα θα— [ 4 ] Αυτή τη λέξη («Τρένο!») την κατάλαβαν, βέβαια, πιο καλά κι απ’ τ’ όνομά τους· μα όχι, κι ας σκόρπισαν οι άλλοι οι δεκαπέντε, όχι, Δε θα σ’ αφήσω, θεία, έχει πει ο ένας, και, Σαπούνι, αχ, αχ, μην πάψει να μοσχοβολάει έτσι, σκέφτεται ο άλλος: και είναι αυτά τα δυο (αυτά τα δυο) πιο δυνατά από τη λέξη που ακούστηκε μιαν ακόμα φορά, μια τελευταία φορά, και που με το βαρύ νόημά της ταξίδεψαν έπειτα από μιαν ανάσα για τριακόσια ωραία μέτρα αγώνα. [ 5 ] Στέκουν και καπνίζουν αμίλητοι εκεί, στο κύτος του αεροσκάφους, και σκέφτονται πόσο ωραίοι είναι. Και κλείνουν ο ένας το μάτι στον άλλο, σφίγγουν από μια γροθιά, και τις χτυπάνε καμαρωτά μεταξύ τους. Κι οι καύτρες τους λάμπουν στο σκοτάδι· το καταυγάζουν· και μεταφέρουν ένα χαρμόσυνο άγγελμα: ένα Ευαγγέλιο. [ 6 ] (Στον ίδιο αεροδιάδρομο, τέσσερις μέρες έπειτα από το δικό τους ταξίδι, ένα άλλο αεροπλάνο, αν και με ανάστροφη πορεία, θα κάνει την ίδια δουλειά). * Η φωτογραφία είναι φιλοτέχνημα του γνωστού καλλιτέχνη Δημήτρη Αρβανίτη *Για το περιοδικό Εξώστης

Το μυστήριο του θανάτου του Μεγάλου Αλέξανδρου

Στις 11 Ιουνίου του 323 π.Χ., κάπου στη Βαβυλώνα, ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 32 ετών. Είχε ήδη δημιουργήσει μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από τη σύγχρονη Αλβανία μέχρι το Ανατολικό Πακιστάν. Παρόλα αυτά, ποτέ κανείς δεν κατάφερε να απαντήσει σίγουρα τι ή ποιος σκότωσε τον Μακεδόνα βασιλιά. Με πληροφορίες από κείμενο του James Romm, συγγραφέα και καθηγητή στο Bard College της Νέας Υόρκης, το οποίο δημοσιεύθηκε στο «History Today».


Με τον θάνατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ξεκίνησε η κατάρρευση της αυτοκρατορίας του και η περίοδος που έμεινε στην ιστορία ως «οι Πόλεμοι των Διαδόχων».

Οι περισσότεροι ιστορικοί αποδίδουν τον θάνατο του Αλέξανδρου σε ασθένεια. Το 1996, ο Eugene Borza, που ειδικεύεται στην αρχαία Μακεδονία, σε ένα συμβούλιο του Πανεπιστημίου του Maryland, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από τυφοειδή πυρετό.

Άλλες πιθανές ασθένειες είναι η ελονοσία, η ευλογιά και η λευχαιμία, ενώ ο αλκοολισμός, η μόλυνση απ΄ το τραύμα στον πνεύμονα, από μάχη στη Νότια Ασία το 325 πΧ, και το πένθος (σ.σ: ο στενός του φίλος Ηφαιστίωνας είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα) θεωρούνται οι πιθανότεροι παράγοντες επιπλοκής.



Ωστόσο, είναι πολλοί και αυτοί που δεν ικανοποιούνται από την εκδοχή της ασθένειας. Εδώ η έρευνα φτάνει σε αδιέξοδο. Η ιδέα ότι ο Αλέξανδρος δολοφονήθηκε κέρδισε για πρώτη φορά αρκετούς οπαδούς στο ευρύ κοινό το 2004, χάρη στην ταινία του Oliver Stone.

Στον επίλογο, ο Πτολεμαίος του Anthony Hopkins, στρατηγός του Αλέξανδρου, διηγείται χαρακτηριστικά: «Η αλήθεια είναι ότι εμείς τον σκοτώσαμε. Με τη σιωπή μας, συναινέσαμε, γιατί δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε άλλο». Λίγο αργότερα ο Πτολεμαίος, διατάζει τον γραφιά να σβήσει τα λόγια του και υπαγορεύει: «Θα γράψεις ότι πέθανε από ασθένεια, τελείως αποδυναμωμένος».

Η ιδέα ότι οι στρατηγοί πιέστηκαν υπερβολικά και συνωμότησαν ώστε να σκοτώσουν τον αρχηγό τους, προκειμένου να τον σταματήσουν, δεν προκύπτει μόνο από την φαντασία του Αμερικανού σκηνοθέτη.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι ούτε οι ανώτεροι διοικητές του Αλέξανδρου ήταν πρόθυμοι να τον ακολουθούν παντού. Στην Ινδία, το 325 π.Χ., ο στρατός οργάνωσε απεργία, όταν διατάχθηκε να προελάσει προς τον Γάγγη. Ακόμα και οι πιο υψηλόβαθμοι αξιωματικοί πήραν μέρος στην ανταρσία. Αυτό το επεισόδιο αναγνωρίζεται από ορισμένους ως ο πρόδρομος της μετέπειτα συνωμοσίας δολοφονίας, από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος, ακόμα και λίγο πριν τον θάνατό του, σχεδίαζε νέες μεγάλες εκστρατείες.

Τα γραπτά του Πτολεμαίου παραμένουν αμφισβητούμενα. Ωστόσο, ο Αρριανός και ο Πλούταρχος τα επικύρωσαν ως την πιο αξιόπιστη καταγραφή των τελευταίων ημερών του Αλέξανδρου. Ισχυρίζονται πως ο Αλέξανδρος έκανε πυρετό, αφότου έφυγε πιωμένος από το σπίτι του Μηδία. Ο πυρετός χειροτέρεψε στην διάρκεια των 10-12 επόμενων ημερών, μέχρι που τον οδήγησε σε μια παραλυτική κατάσταση. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε να κινηθεί. Αποχαιρέτησε τα στρατεύματά του κουνώντας μόνο τα βλέφαρα και πέθανε μία μέρα μετά.



Όμως, μελετητές με επικεφαλής τον αυστραλιανό Brian Bosworth, πιστεύουν ότι είναι πιθανό τα έγγραφα αυτά να έχουν παραποιήσει την αλήθεια. Η διαφορετική εκδοχή αναφέρει πως ο Αλέξανδρος, ενώ βρισκόταν στον Μηδία, κατανάλωσε μια τεράστια κούπα με κρασί και ένιωσε οξύ πόνο. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να έχει σπασμούς και να παραληρεί, αλλά δεν ανέβασε πυρετό.

Με βάση αυτά τα στοιχεία, ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να έχει δηλητηριαστεί και γι' αυτό ο Πλούταρχος έσπευσε να το αρνηθεί στα γραπτά του. «Μερικοί συγγραφείς πιστεύουν ότι πρέπει υποχρεωτικά να πουν τέτοια πράγματα, για να συνθέσουν το τραγικό τέλος ενός μεγάλου δράματος», έγραψε σαρκαστικά. Φαίνεται πως και στην εποχή του Πλούταρχου ήταν πολλοί αυτοί που δεν εμπιστεύονταν τα γραπτά του Πτολεμαίου.

Πολλοί Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπέδειξαν ως ένοχο τον Αντίπατρο, τον στρατηγό που ο Αλέξανδρος είχε αφήσει να διοικεί τη Μακεδονία και δύο από τους γιους του. Ο Αντίπατρος μπορεί όντως να είχε λόγο να θέλει τον Αλέξανδρο νεκρό, καθώς την άνοιξη του 323 π.Χ. ο βασιλιάς τον απομάκρυνε από την θέση του και τον έφερε στη Βαβυλώνα. Με σκοπό να εκδικηθεί, ο Αντίπατρος φέρεται να έφερε μαζί του μια τοξίνη από τον ποταμό Στύγα. Μάλιστα, αυτή η ουσία ήταν τόσο δυνατή, που μπορούσε να μεταφερθεί μόνο σε κέρατο.

Μέχρι πρόσφατα, οι ιστορικοί απέρριπταν αυτήν την ιστορία ως αποκύημα της φαντασίας. Ίσως ήταν ένα πολιτικό σχέδιο, που θα έβλαπτε τον Αντίπατρο, ο οποίος ήταν υποψήφιος για την εξουσία μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και είχε πολλούς εχθρούς, ισχυρότερο όλων την Ολυμπιάδα. Άλλωστε, ακόμα και η υποψία ότι ένας ελληνικός ποταμός μπορεί να έχει τοξικές ιδιότητες φαίνεται παράλογη. Το 1913, ο καθηγητής J.G. Frazer ισχυρίστηκε ότι ο ποταμός Στύγας, ο οποίος σήμερα ονομάζεται Μαυρονέρι, δεν περιέχει τοξίνες. 'Έτσι, το θέμα δεν ανακινήθηκε για σχεδόν έναν αιώνα.



Ωστόσο, το 2010 στη Βαρκελώνη, η ιστορικός Adrienne Mayor και η τοξικολόγος Antoinette Hayes, εξήγησαν ότι στον ασβεστόλιθο γύρω από το Μαυρονέρι γίνεται να αναπτυχθεί ένα θανατηφόρο βακτήριο, που ονομάζεται calicheamicin. Αυτά τα βακτήρια, που ενδέχεται να εξαφανίστηκαν στην διάρκεια των αιώνων, μπορούν να προκαλέσουν θάνατο, παρόμοιο με αυτόν του Αλέξανδρου, δικαιολογώντας ακόμα και τον υψηλό πυρετό του. Μάλιστα, επειδή ο Στύγας στη μυθολογία θεωρούταν το ποτάμι που μπορούσε να ναρκώσει ακόμα και θεούς, ήταν το ιδανικότερο όπλο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Αντίπατρος. «Ένα συνηθισμένο, κοινό φάρμακο δεν έκανε. Μόνο μια πολύ σπάνια, ισχυρή και θρυλική ουσία θα ήταν κατάλληλη για τον Αλέξανδρο», εξηγεί η Mayor.

Η προσέγγιση Mayor-Hayes, η οποία αντιστοιχεί τις αρχαίες τοξίνες με τα συμπτώματα του θανάτου του Αλέξανδρου, γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Νεοζηλανδού τοξικολόγου Leo Schep και του ντετέκτιβ της Scotland Yard, John Grieve, τον σκότωσαν κατά λάθος οι γιατροί που τον κούραραν, με υπερβολική δόση σκόνης από ελλέβορα. «Ο ελλέβορας, παρά τους όποιους κινδύνους του, ήταν η αγαπημένη συνταγή πολλών αρχαίων γιατρών, λόγω του άμεσου αποτελέσματος που είχε», σημειώνει ο Βρετανός κλασικιστής R.Stoneman. Συμπληρώνει μάλιστα πως «ήταν εύκολο να χορηγήθηκε λάθος δόση. Θα μπορούσε ακόμα και να υπήρξε εσφαλμένη ανάγνωση της ετικέτας».

Ωστόσο, η τοξικολογία δεν είναι μια ακριβής επιστήμη, ιδιαίτερα όταν ασκείται με απόσταση 2.300 χρόνων. Το County Regional Poison Center του Λος Άντζελες, στο οποίο ο συγγραφέας Graham Phillips, απαρίθμησε τα συμπτώματα του Αλέξανδρου, υποστηρίζει πως μόνο η στρυχνίνη θα μπορούσε να τον έχει σκοτώσει. Ο Phillips υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι ο μοναδικός άνθρωπος που είχε πρόσβαση στη στρυχνίνη και κίνητρο να σκοτώσει τον Αλέξανδρο ήταν η σύζυγός του, Ρωξάνη, η οποία αγανάκτησε για τους δύο μετέπειτα γάμους του. Αυτή η άποψη, που διαδόθηκε κατά τον 17ο αιώνα με την αγγλική τραγωδία «The Rival Queens», δεν στηρίζεται σε βάσιμες αποδείξεις.



Το αρσενικό έρχεται στο προσκήνιο το 2004, με το βιβλίο του μυθιστοριογράφου Paul Doherty, το οποίο δίνει έμφαση σε ένα μακάβριο κομμάτι των στοιχείων που αναφέρει ο Πλούταρχος και αργότερα ο Ρωμαίος συγγραφέας Quintus Curtius: το σώμα του Αλέξανδρου δεν διασπάστηκε, ακόμη και μετά την έκθεσή του, εν είδει προσκυνήματος, στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες της Βαβυλώνας για περισσότερο από μια εβδομάδα. Ο Doherty αναφέρει τοξικολογικές μελέτες του 19ου αιώνα, ώστε να δείξει ότι η δηλητηρίαση με αρσενικό μπορεί να οδηγήσει σε μουμιοποίηση. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ελεγχθεί, καθώς δεν γίνεται να υπάρξουν δοκιμές.

Γίνεται άνθρωποι που κανονικά θα έπρεπε να είναι αφοσιωμένοι στον Αλέξανδρο, να τον ήθελαν νεκρό; Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μάλιστα, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ο Αλέξανδρος αντιμετωπιζόταν με φόβο και δυσπιστία από τους στενότερους συνεργάτες τους. Μετά την ανταρσία στην Ινδία, οι στρατηγοί ήξεραν πως μόνο ο θάνατος θα τον σταματούσε από το να κατακτήσει τη Δύση.

Εάν το ταριχευμένο σώμα του Μεγαλέξανδρου βρεθεί ποτέ, μπορεί επιτέλους να μάθουμε τι προκάλεσε το θάνατό του. Μέχρι τότε, ο καθένας μπορεί να αναπτύσσει την δική του θεωρία. Ένα είναι βέβαιο, το χάος και η κατάρρευση των επόμενων δεκαετιών δεν μοιάζει καθόλου με αποτέλεσμα προγραμματισμένης δολοφονίας. Αν στόχος των στρατηγών ήταν να γυρίσουν σπίτι, απέτυχαν παταγωδώς. Κανένας ποτέ δεν επέστρεψε στη Μακεδονία και μόνο ο Πτολεμαίος κατάφερε να κερδίσει μια κάποια ασφάλεια. Πολλοί από τους υπόλοιπους πάλεψαν για τη διαδοχή και τελικά αλληλοσκοτώθηκαν.

Σε κάθε περίπτωση, κάθε σχέδιο για δηλητηρίαση του Αλέξανδρου ήταν επικίνδυνο, ειδικά για τους Μακεδόνες, οι οποίοι δεν είχαν καμία εμπειρία με τις τοξίνες. Οι συνωμοσιολόγοι πρέπει να υποθέσουν ότι οι στρατηγοί τον μισούσαν τόσο, ώστε θα διακινδύνευαν τα πάντα για να τον σκοτώσουν. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να τους δούμε με τον τρόπο που οι βασικές πηγές τους απεικονίζουν, ως μια ελίτ αξιωματικών, που εξαρτά την περιουσία της από την επιβίωση και την επιτυχία του βασιλιά της. Εν τέλει, είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από ασθένεια. Μένει να αποδειχθεί αν είναι αληθινό.

(*) O James Romm είναι συγγραφέας και καθηγητής στο Bard College της Νέας Υόρκης. Ειδικεύεται σε θέματα αρχαίας ελληνικής και μακεδονικής ιστορίας. Το 2011 έγραψε το βιβλίο «Ghost on the Throne: The Death of Alexander the Great and the War for Crown and Empire».
TVXS

Η ουσία της Ολιγαρχίας

....Η ουσία της αρχής της ολιγαρχίας, δεν είναι η κληρονομιά από πατέρα σε γιό, αλλά η εμμονή σε μια ορισμένη κοσμοθεωρία και ένα ορισμένο τρόπο ζωής που επιβάλλεται  απ΄τους νεκρούς στους ζωντανούς....

Τζωρτζ Οργουελ 

1984

Μυρεψοί και Άγιο Μύρο

Πλησιαζει το Πάσχα και ένας φίλος μου πηγάινει Κωνσταντινούπολη όπου στο Φανάρι θα τελεστεί η διαδικασία της δημιουργίας του Αγίου Μυρου με πρωτεργάτες τους άρχοντες μυρεψους. Ειναι πολυ σημαντική και συμβολική διαδικασία για την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη που δεν τελείται κάθε χρόνο .
Ας δούμε όμως τι ακριβώς γίνεται .

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Άγιο Μύρο
Άγιο Μύρο ονομάζεται ένα μείγμα λαδιού και 57 διαφορετικών φαρμακευτικών φυτών και αρωματικών ουσιών, το οποίο παρασκευάζεται κατ' αρχαίο προνόμιο αποκλειστικά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, κάθε δέκα περίπου χρόνια, και κατόπιν αποστέλλεται σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί κατά το μυστήριο του χρίσματος (μετά τη βάπτιση). Ονομάζεται και «έλαιον ευχαριστίας», «έλαιον χρίσεως», «χρίσμα ευχαριστίας», «χρίσμα επουράνιον».

Ιστορία

Η παρασκευή (έψηση) του Αγίου Μύρου βασίζεται στην περιγραφή του Μωυσή στο Βιβλίο της Εξόδου (Έξοδος λ΄ 22-25), όπου αναφέρεται: «καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ· ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται».
Το Άγιο Μύρο ξεκίνησε να παρασκευάζεται τον 2ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός επεκτάθηκε πολύ γεωγραφικά, προκειμένου να μπορεί να τελείται το μυστήριο του χρίσματος σε απομακρυσμένες περιοχές όπου δεν μπορούσαν να πάνε οι Απόστολοι, που έχοντας την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ήταν οι μόνοι που μπρούσαν να τελέσουν το μυστήριο. Ως τον 8ο αιώνα, το δικαίωμα παρασκευής Αγίου Μύρου είχαν όλοι οι επίσκοποι. Σιγά σιγά όμως το δικαίωμα αυτό περιορίστηκε στους Πατριάρχες και κατόπιν στον Οικουμενικό Πατριάρχη, για λόγους διοικητικής τάξης και ενότητας των εκκλησιών.
Σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες που υπάρχουν, Άγιο Μύρο παρασκευάστηκε:
Το 1208 επί Πατριαρχίας Μιχαήλ Δ΄ (στη Νίκαια)
Το 1705 επί Πατριαρχίας Γαβριήλ Γ΄
Το 1759 επί Πατριαρχίας Σεραφείμ Β΄
Το 1833 επί Πατριαρχίας Κωνσταντίου Α΄
Το 1856 επί Πατριαρχίας Κύριλλου Ζ΄
Το 1865 επί Πατριαρχίας Σωφρονίου Γ΄
Το 1879 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
Το 1890 επί Πατριαρχίας Διονυσίου Ε΄
Το 1903 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
Το 1912 επί Πατριαρχίας Ιωακείμ του Γ΄
Το 1928 επί Πατριαρχίας Βασιλείου του Γ΄
Το 1939 επί Πατριαρχίας Βενιαμίν
Το 1951 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
Το 1960 επί Πατριαρχίας Αθηναγόρα
Το 1973 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
Το 1983 επί Πατριαρχίας Δημητρίου
Το 1992 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
Το 2002 επί Πατριαρχίας Βαρθολομαίου
[
Συστατικά

Τα συστατικά του Αγίου Μύρου αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Η πρώτη γραπτή συνταγή, σε βερβερινό κώδικα του 8ου αιώνα, αναφέρει 13 υλικά. Αυτά αυξομειώνονταν κατά καιρούς από τους αρμόδιους για την παρασκευή «μυρεψούς» και είναι καταγεγραμμένα στην τυπική διάταξη της Συνοδικής εν Μόσχα Βιβλιοθήκης, στο Ευχολόγιο του Γκόαρ και στο Μέγα Ευχολόγιο. Το 1951, επί πατριαρχίας Αθηναγόρα, οριστικοποιήθηκε ο αριθμός των συστατικών σε 57.
Τα κυριότερα αυτών είναι: αγγελική, αριστολοχία, άσσαρο, βαλσαμέλαιο, βατάνι άκαιρο, δρόγες, ελαιόλαδο, ελένιο, εχινάνθη, ζινγκίβερη, ζουτομπά, ίριδα, καγχρεά, κανέλα, καρποβάλσαμο, καρυοφύλλι, κάσσια μαύρη, κελτικό, κιννάμωμο, κόρο, κρασί, κύπερι, λάβδανο, μάκαρι, μαστίχα Χίου, ματλαία ελαίου, μητζόκοκκαμύρα, μυροβάλανο, νάρδος, ξυλοβάλσαμο, πέτιτο, πιπέρι μαύρο, ροδέλαιο (αποστέλλεται από το Πατριαρχείο Βουλγαρίας), σάψιχο, σμύρνα, στάχο, στύρακας, τερεβινθίνη, τζιτζίβερι, φύλλα ινδικού. Βασικό συστατικό επίσης είναι και ο μόσχος, φυσική αρωματική ουσία που εξάγεται από τον αδένα ενός είδους ελαφιού και αποτελεί ένα από τα πιο ακριβά συστατικά της αρωματοποιίας.

Διαδικασία παρασκευής

Το Άγιο Μύρο παρασκευάζεται με απόφαση της Συνόδου του Πατριαρχείου, όταν αυτή διαπιστώσει ότι το Μύρο τελειώνει, κάτι που στη σύγχρονη εποχή συμβαίνει περίπου κάθε δέκα χρόνια. Την παρασκευή επιβλέπουν δυο επιτροπές, η εκκλησιαστική που αποτελείται από ιερείς και η επιτροπή κοσμητόρων που περιλαμβάνει σχετικούς με το τεχνικό μέρος της παρασκευής χημικούς, φαρμακοποιούς και εμπόρους αρωματικών ειδών, της οποίας προεδρεύει ο Άρχων Μυρεψός. Η έψηση του Μύρου γίνεται κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα, από την Κυριακή των Βαΐων έως και τη Μεγάλη Πέμπτη. Η έψηση του Μύρου γίνεται σε ειδικό Κουβούκλιο, το οποίο υπάρχει στο Πατριαρχείο.
Την Κυριακή των Βαΐων και τη Μεγάλη Δευτέρα γίνεται από τον Πατριάρχη ευλογία των κοσμητόρων και Μικρός Αγιασμός των σκευών και υλικών που θα χρησιμοποιηθούν για την παρασκευή του Μύρου. Στο τέλος του αγιασμού ο Πατριάρχης, αφού βάλει ορισμένα από τα υλικά στους λέβητες, ανάβει τη φωτιά για το ψήσιμο, που καίει με κομμάτια παλαιών εικόνων, φθαρμένα εκκλησιαστικά έντυπα, καθώς και άχρηστα ξύλα από διάφορα μέρη ναών. Τη Μεγάλη Τρίτη γίνεται μνημόσυνο αυτών που έχουν δωρίσει χρήματα ή είδη για την παρασκευή του Μύρου καθώς και ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου. Τη Μεγάλη Τετάρτη συμπληρώνεται το μίγμα στους λέβητες με τον μόσχο και τα διάφορα βότανα, και ολοκληρώνεται έτσι η παρασκευή του Μύρου, που τοποθετείται σε αργυρά δοχεία. Τέλος το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης τελείται ο Όρθρος στο παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα. Κατόπιν διεξέγεται λιτανεία στο εσωτερικό της Πατριαρχικής Αυλής, στην οποία το Μύρο μεταφέρεται από 24 αρχιμανδρίτες που κρατούν τα 12 μεγάλα αργυρά δοχεία και τελευταίο τον Πατριάρχη με μια μικρή Μυροθήκη. Παρίστανται επίσης διπλωμάτες και εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους. Η τελετή ολοκληρώνεται με Θεία Λειτουργία, κατά τη διάρκεια της οποίας ευλογείται και καθαγιάζεται το Άγιο Μύρο. Κατόπιν το Μύρο μεταφέρεται και αποθηκεύεται στα μεγάλα δοχεία του Μυροφυλακίου, στον Πύργο του Πατριαρχείου. Από εκεί διανέμεται στις Ορθόδοξες Εκκλησίες.


Εκτός από το μυστήριο του χρίσματος, κατά το οποίο η χρήση Αγίου Μύρου συμβολίζει τη μετάδοση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στο βαπτιζόμενο, το Άγιο Μύρο χρησιμοποιείται και:
Για το χρίσμα ανθρώπων που προσέρχονται στην Ορθοδοξία από άλλα δόγματα, των οποίων γίνεται δεκτή η προηγούμενη βάπτιση
Στα εγκαίνια ναών, για τον καθαγιασμό της Αγίας Τράπεζας
Στην καθιέρωση ιερών αντικειμένων και εικόνων
Στη στέψη ορθοδόξων Βασιλέων και Αυτοκρατόρων
Στην ανακομιδή ιερών λειψάνων


Ο Μυρεψός
Μυρεψός είναι αυτός που ψήνει το Αγιο Μύρο. Είναι δουλειά που γίνεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Μάλλον ιδιότητα μπορεί να χαρακτηριστεί, γιατί  γίνεται μια φορά κάθε δέκα χρόνια.

Το ψήσιμο του Αγίου Μύρου είναι θεσμός που ανάγεται στον Β΄μ.Χ.αιώνα.

Παρασκευάζεται από πενήντα επτά είδη. Η βάση είναι το ελαιόλαδο και άλλες ουσίες που συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία δέχεται ο Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την βάπτισή του. Ο σημερινός Αρχων μυρεψός είναι βιοχημικός στο επάγγελμα. Σε ένα εγχειρίδιο παρασκευής και έψησης του Αγίου Μύρου, τονίζει τις δυσκολίες που κατά καιρούς συνάντησε το Πατριαρχείο και έτσι φτάνει σήμερα να αντικαθιστά μερικά συστατικά με άλλα.

Το 2002 γράφει, αντικαταστήσαμε την αλκοόλη ως εκχυλιστικό μέσο, με ένα νέο οργανικό προϊόν, για την εκχύλιση των διαφόρων συστατικών.

Σχετικά με την προεργασία ο Αρχων μυρεψός αναλύοντας την διαδικασία παρασκευής του Αγίου Μύρου λέει, για να είναι κατάλληλα τα συστατικά, πρέπει αυτά να διαλύονται στο νερό.

Οι μυρεψοί μάλλον είναι ομάδα που έχει Άρχοντα, μυρεψούς, Κοσμήτορα και άλλους. Η διαδικασία παρασκευής του μύρου αρχίζει την Κυριακή των Βαϊων και τελειώνει την Μεγάλη Πέμπτη. Γίνονται πολλές τελετουργίες και προσευχές και κατά την Παρασκευή, τη μεταφορά και τη φύλαξη. Γίνεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σε ειδική αποθήκη. Η φύλαξής του γίνεται ,σε μικρά και μεγάλα  αργυρά και αλαβάστρινα δοχεία. Από εκεί γίνεται η διανομή σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Οταν όλα είναι έτοιμα, ο Πατριάρχης λέει στις προσευχές του, σφραγίζοντας δύο και τρείς φορές τα δοχεία, τα εξής.

Και έστε τα ελέη του Μεγάλου Θεού, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμήν.

Όταν ο παπάς βαπτίζει το μωρό, λέγει ειδική ευχή για το μύρωμα. Όταν παραδίδει το παιδί στη μάνα λέει πάλι.

Σας παραδίδω το παιδί, βαπτισμένο, μυρωμένο και απ'; το Θεό παραδωμένο.

Για να γίνει κάποιος μυρεψός, πρέπει να κατέχει κάποια θέση στο Πατριαρχείο. Δεν μπορεί να γίνει κάποιος τυχαία, γιατί η όλη κατεργασία απαιτεί γνώσεις ειδικές και λεπτομέρειες στις ποσότητες των υλικών, στο είδος τους, στο βαθμό κατεργασίας, τελικής παρασκευής και φύλαξης.

Τυχεροί λοιπόν και ευλογημένοι είναι όσοι είναι μυρεψοί.

http://laografos.pblogs.gr/2008/03/o-myrepsos.html