Στα σπίτια με μωσαικά

´Τα πιό ωραία λαικά σε σπίτια με μωσαικά τα έχω τραγουδήσεϊ είναι μιά παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού, και η αναφορά του ειναι προφανής. Τα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές που πάντα συνοδεύονταν από Ελληνική μουσική. Χαμηλή ένταση στην αρχή με ελαφρά μετά με το εκλεπτυσμένο είδος του αρχοντορεμπέτικου, και κατόπιν όπως έρρεα η μπύρα και το κρασί το ρεπερτόριο έμπαινε σε πιό σκληρά μονοπάτια, αυτό που προσωπικά πάντα πραλλήλιζα και ονόμαζα hard rock της ελληνικής μουσικής, μετά το 1960. Το βερύ λαικό ή απλά... Λαικό τραγούδι. Αυτό που δημιουργήθηκε από τις αναγκες έκφρασης της φτωχολογιάς, του μετανάστη, του εργάτη, του ανικανοποίητου κρυφού πόθου και της αγάπης. Ονόματα θρύλοι που σήμερα δεκαετίες μετά και καθώς οι γενιές αλλάζουν αλλά και οι καταστάσεις, φαντάζουν ρετρό. Ολοι σχεδόν έχουν φύγει από κοντά μας αλλά ώ του θαύματος οι Υμνοι τους έχουν μπολιάσει την ψυχή μας και το μουσικό μας εγώ και τραγουδιούνται ες αεί σαν το μουσικό μας πιστεύω και πετερ ημών. Πάνος Γαβαλάς, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Πολυ Πάνου, Μανώλης Αγγελόπουλος, Μενιδιάτης, Ζαγοραίος, Μανώλης Χιώτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης!! ονόματα και συνθέτες που επένδυσαν πάνω τους, τεράστιου βεληνεκούς.
μήπως ξέχασα κανέναν?
Ξεσηκώνω τα λόγια της Γιώτα Νέγκα, μιάς αξιόλογότατης τραγουδίστριας νέας γενιάς που ο ¨τρόπος´ της δέιχνει τις επιρροές της. Είναι απ´ο το ΕΠΤΑ της Κυρ Ελευθεροτυπίας.

Οταν σκέφτομαι κάτι για τον Καζαντζίδη, συνήθως είναι λιγότερο από αυτό που πραγματικά νιώθω για κείνον. Εχει σημαδέψει την παιική μου ηλικία γιατί ήταν ο πρωταγωνιστής στις γνωστελς σε όλους μας ελληνικές οικογενειακές συγκεντρώσεςι, όπου η κατάληξη ήταν πάντοτε κοινή. ΤΟ ΚΛΑΜΑ.
Ο Καζαντζίδης ήταν η φωνή που έκανε τον πατέρα μου να χορεύεει και να κλαίει, το θείο μου να αγκαλιάζει τους νεότερους με ιδιαίτερη χαρμολύπη, κι εμάς τα παιδιά να παρατηρούμε την κατάνυ με πολλές απορίες.
Στα συγκεκριμένα δε γλέντια υπήρχε και μιά άτυπη ιεραρχία στα κομμάτια: στην αρχή έπεφταν οι ρούμπες και στο τέλος κλέιναμε με τον ´Γυάλινο κόσμο ´ και ´Το τελευταίο βράδυ μου ´
Οταν πολλά χρόνια αργότερα μπήκα στο τραγούδι, συνειδητοποίησα πως ο Καζαντζίδης υπήρξε στο πέρασμα των ετών ένάς άτυπος δάσκαλος. Τωρα συνειδητοποιώ οτι μου έκανε μάθημα χωρίς να το ξέρω. Αποτύπωνα τα φωνήεντα, τη τοποθέτηση της φωνής, προσπαθούσα να βγάλω μιά άκρη με τη τεχνική του. Κατάλαβαίνω πως στις μέρες μας οι φάμπρικες της Γερμανίας και η μάνα που μένει πίσω και θρηνεί δεν βρίσκουν αποδέκτες στους σημερινούς ακροατές. Ωστόσο επειδή το σκληρό σήμερα αναμ.ενεται ν γίνει αβάσταχτο αύριο , μαζί με τα ν´εα πράγματα που θα γραφτούν, ίσως να ανατρέξουμε ξανά σ´αυτόν.

Stavraetos
Κάπως έτσι μικρό παιδί τότε κάπου στα 70 και από σόι προσφύγων βρισκόμουνα στη Σαλαμίνα καλοκαίρι. Οι συγγενείς μου εκεί είχαν χτίσει ένα παράνομο σπιτάκι και περνάγαμε τα καλοκαίρια που μου άφησαν μοναδικ´ες αναμνήσεις. Ετσι λοιπόν της Παναγίας ήταν θυμάμαι είχαν αποφασίσει να κάνουν μιά διπλανή επέκταση στο παράνομο, αλλά στην κυριολεξία ´επρεπε να το σηκώσουν μέσα σε μία νύχτα. Ολοι εκεί λοιπόν!, οι λαικοί άνθρωποι οι άνθρωποι του μόχθου, της Παναγίας ξημερώματα να έχουν σηκώσει κάτω απ´ο τα κρυφά φώτα του Lux την παρανομη επέκταση, ενώ οι γυνάικες ξαδέλφες και θειάδες ετοίμαζαν το φαγητό ενός τέτοιου τραπεζιου που περιέγραψε η Γίωτα Νέγκα πιό πάνω.
Ξημέρωσε και ήδη έιχε στρωθεί το ταπέζι με τους ατελείωτους μεζέδες ενώ η μπύρα έρεε άφθονη από ππλύ νωρίς. Σε μία γωνιά το πικ απ με τις πλάκες και τα μικρά 45αρια με το γνωστό ρεπερτόριο. Ηδη στο τραπέζι είμαδταν πιωμένοι. Αλλά ήταν στην αυλή της νέας ανέγερσης και όλοι ήταν περήφανοι και ικανοποιημένοι για το έργο. Φωνές γελια δυνατό τραγούδι κ´απου κάπου και κανα σπάσιμο ποτηριού, χορός, και ΚΛΑΜΑ, γιατί στην προσφυγιά τίπτα δεν χτίζεται χορίς ιδρώτα και αίμα. Κι ετόυτη η νύχτα ποιός ξέρεις τί κρυφή γονιδιακή γωνία τους ξύπνησε. Αργά το απ´ογευμα και ολους τους έχει καταβάλει η βραδυνή κούραση αλλά και το ποτό. Χαμηλότερη ένταση και αρία ζειμπεκικα και παλαμάκια. Ενας γύρος ´ενα στροβιλισμα δύο Αχ!! Μία κλωτσία στον τοίχο με την γυψοσανίδα και παρτην κάτω. Αλλά ποιός να νοιαστεί!!! Γέλια παλαμάκια επιδοκιμασίες!! Γατί εμείς το φτίαξαμε. Δικό μας είναι, εμείς θα το γκρεμίσουμε.....

(τωρα αν αναρωτιέστε πως κατατάσσω και τα υπόλοιπα είδη του ελληνικουλ τραγουδιου θα προτεινα συνέχεια παραλληλισμών όπως
ρεμπέτικο με μπλουζ
Εντεχνο λαικο με ποπ
Και το παλιό ρετρο τραγούδι με την τζαζ των μεγάλων ορχηστρών. )

Ενα σουπερ ζιζάνιο καρφώνει τη Monsanto

Ενα σούπερ ζιζάνιο καρφώνει τη Monsanto

Πριν από δύο δεκαετίες, η Monsanto , η μεγαλύτερη πολυεθνική γεωργικής βιοτεχνολογίας στο κόσμο, κατασκεύασε γενετικά τροποποιημένους (γ.τ) σπόρους που μπορούσαν να αντιστέκονται στο ισχυρό ζιζανιοκτόνο Roundup-ραουνταπ, που επίσης ήταν δικό της παρασκεύασμα με σχεδόν καθολική χρήση για τις ανάγκες καθαρισμού των ανα την υφήλιο γεωργικών καλλιεργειών. Εκτάσεις εκατομμυρίων στρεμμάτων, κυρίως με καλλιέργειες, καλαμποκιού, σόγιας, βαμβακιού, ρυζιού και δημητριακών σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούσαν το ζιζανιοκτόνο και τους γ.τ σπόρους που του αντιστέκονταν, αγοράζοντας τα από τα ράφια της Monsanto .
Το κίνητρο ήταν ισχυρότατο: ο αγρότης δεν θα ανησυχούσε πλέον για τα ζιζάνια που του κατέτρωγαν τις σοδειές. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να καταβρέχει με roundup τα φυτά του, και κάθε παράσιτο θα εξαφανιζόταν πλην του ίδιου του ψεκασμένου φυτού που ήταν γ.τ να αντιστέκεται στο δηλητήριο. Για τους αγρότες ήταν μιά εκπληκτική λύση. Ετσι τα γ.τ φυτά και το ισχυρό τοξικό ζιζανιοκτόνο που πήγαινε πακέτο μαζί τους έφερναν ετήσια κέρδη πάνω από 1 δις δολάρια στη Monsanto, μεγιστοποιόυσαν τη γεωργική παραγωγή, και κάλυπταν μεγ´αλες εκτάσεις καλλιεργειών, που-για παράδειγμα- στις ΗΠΑ μόνο, άθροιζαν το 94%  της συνολικής παραγωγής σόγιας και το 70% της παραγωγής καλαμποκιού και βαμβακιού. Τα λεγόμενα ´φυτα ραουνταπ έτοιμα ´-roundup ready κάλυψαν σαν κουβέρτα την αμερικανική αγροτική γη, σκεπάζοντας πάνω από 500000 τετρ χιλμ καλλιεργειών.
Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Λέγεται ότι άλλαξαν τόσο ώστε συνιστούν τη μεγαλύτερη αλλαγή στην ιστορία της γεωργίας, και δυστυχώς, άλλαξαν προς το χειρότερο, για όλους. Τα φυτά roundup ready συναντούν πλέον στους αγρούς και ´ζιζάνια, roundup ready´
Περισσότερα από 20 είδη ζιζανίων σε συνολική έκταση 60 εκατομυρίων στρεμμάτων σε ΗΠΑ και Λ. Αμερική, μετά από 20 χρόνια συνεχούς ραντίσματος με το ίδιο φάρμακο, εχουν αναπτύξει δικούς τους μηχανισμούς, άμυνας, και είναι άτρωτα. Το χειρότερο, η γύρη τους μεταφέρει το γονίδιο αντίστασης, μεταδίδοντάς το και στα φυτά που δεν έχουν ψεκαστεί. Επίσης, τα νέα μεταλλαγμένα ζιζάνια είναι ισχυρότερα από τα προηγόυμενα, μεγαλύτερα και καταστροφικότερα.
Φυσικά το πρόβλημα είχε προβλεφθεί, διότι και οι πρωτοετείς της γεωπονίας ξέρουν οτι τα οικοσυστήματα προσαρμόζονται στις μεταβολές. Το ήξερε και η Monsanto. Οι αγρ´οτες, όχι. Ή απλά τους παραπλανούσαν. Θέλοντας να αντιμετωπίσει τον κινέζικο ανταγωνισμό, η Monsanto δαπάνησε 150 εκατ δολ το 2010 για να προωθήσει τις πωλήσεις του roundup και το κατάφερε, αυξάνοντάς τες κατά 57% στο πρώτο τρίμηνο του 2011. Γνωρίζοντας φυσικά το πρόβλημα της προσαρμογής των ζιζανίων, αλλά πετυχάινοντας κέρδη 700 εκατ δολ. 
Πίσω στα χωράφια, οι γεωργοί συμεχίζουν τα σφάλματα. Παρασκευάζουν κοκτειλ ζιζανιοκτόνων, με υψηλή τοξικότητα, που όμως δεν φαίνεται να εμποδίζουν τη εξάπλωση των υπερ-ζιζανίων. 
´ Το πρόβλημα καλπάζει ´ γρ´αφτηκε στην εφημερίδα του Σεντ Λιουις καθώς ´ η προσαρμογή των νέων ειδών ζιζανίων γίνεται ταχύτερα και δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει η επιμόλυνση μέσω της μεταφοράς της γύρης ´. 
Για την  Monsanto όλα αυτά δεν είναι παρά το άνοιγμα νέων πεδίων έρευνας και εμπορικής εκμετάλλευσης- αυτή τη φορά θα είναι νέοι γ.τ σπόροι που θα ανθίστανται στα superweeds ´ προκαλώντας νέο γύρο επιχειρηματικής κερδοφορίας και περιβαλλοντικής καταστροφής.´
Οι γεωπόνοι έχουν σκύψει στα μικροσκόπιά τους αναζητώντας εναλλακτικές στρατηγικές προστασίας των καλλιεργειών. Διότι, στο μεταξύ,  γ.τ σπόροι και τα συνοδευτικά ζιζανιοκτόνα τους αποδεικνύονται, εκτός από ανίσχυρα, και επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία: η ακαδημαική έρευνα έχει από χρόνια διαπιστώσει την επικινδυνότητα των ευρέως χρησιμοποιουμενων ζιζανιοκτόνων ( του roundup και του ενεργού συστατικού τους glyphosate) ,γεγονός που υποτιμήθηκε. Σήμερα, υπό τη βαριά σκιά των superweeds, η επιστημονική κοινότητα υποχρεώνεται να ξανακουβεντιάσει για τη χρησιμότητα της βιοτεχνολογίας και των γ.τ οργανισμών. 
Αυτή τη φορά ...σοβαρά.
( αχιλλέας φακατσέλης Κυρ Ελευθεροτυπία)

Υ.Σ
Για μένα το εγκληματικό στην όλη υπόθεση των γ.τ καλλιεργειών είναι πρώτον ,ότι όπως αναφέρει το άρθρο, ήξεραν εκ των προτέρων την πολύ απλή αρχή της ανθεκτικότητας και της αυτοπροσαρμογής των ειδών, αλλά μπροστά στο κέρδος δεν δίστασαν να συνεχίσουν μ.εχρι τέλους και σε υπερθετικό βαθμό να προωθόυν τη χρήση και τις πωλήσεις του roundup. 
Και δέυτερον όλη αυτή η φαινομενικά αθώα βιοτεχνολογία των φυτικών ( προς το παρόν μέχρι να φτάσουμε και στον άνθρωπο) ειδών είναι ένα πείραμα χωρίς πισωγύρισμα. Και αυτό οφέιλεται στην επιμειξία των γονιδιομάτων όπως αναφέρθηκε , και αυτό είναι τραγικό γιατί θα χάσουμε, αν δεν έχουμε ήδη χάσει, την αυθεντικότητα των ειδών, δηλαδή λαικά να το πώ......´ΤΗ ΜΠΑΛΑ ´!!!

ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ. Ηθικοί αυτουργοί και συνεργαζόμενοι κλεπταποδόχοι

Πάνω από δύο χρόνια λόγω της διαπιστωμένης ύπαρξης των ανάπηρων μαιμούδων, έχει φουντώσει ο διασυρμός του αναπηρικού κινήματος. Εχει φτάσει στον έσχατο ευτελισμό, η αξιοπρέπεια των πολιτών με αναπηρία, ώστε η λέξη ´ανάπηρος´ να ταυτίζεται περισσότερο με τη λέξη ´λαμόγιο ´ και πολύ λιγότερο, με τη καταγραφή ενός μέλους της Ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κάτω από δυσκολότατες συνθήκες, λόγω των κοινωνικών και αρχιτεκτονικών εμποδίων, αγωνίζεται ηρωικά, για να μετεξελιχθεί σε ένα χρήσιμο και παραγωγικό πολίτη.

Εχουμε πρώτοι εμείς κατ´επανάληψη και σε όλους τους τόνους διακηρύξει, ότι απαιτούμε το ξεκαθάρισμα των πραγματικών αναπήρων και δικαιούχων των αναπηρικών επιδομάτων και συντάξεων, από τους...´ανάπηρους μαιμούδες´.που αποτελούν μέλη και κλεπταποδόχους της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΑΤΗΣ.

Δυστυχώς δεν έχουμε πείσει, και η σύγχυση-που διασύρει το αναπηρικό κίνημα-κασλά κρατεί.

Ετσι κάθε φορά που οι μνημονιακές επιταγές, οδηγούν τη κυβέρνηση, σε ανάλγητες απάνθρωπες και οριζόντιες αντικοινωνικές περικοπές, στις λιγοστές συντάξεις και στα ισχνά επιδόματα μας,ακολουθεί ως δικαιολογία ´η ύπαρξη των αν´απηρων μαιμούδων´ ωσάν να είμαστε οι γεννήτορες και οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της ύπαρξής τους.

Είναι καιρός λοιπόν να πούμε και να δούμε με νηφαλιότητα και ευθυκρισία, πως γεννιούνται οι αναπηροι μαιμούδες και ποιοι είναι οι ´φυσικοί και ηθικοί-δράστες της μεγάλης αυτής κοινωνικής απάτης, που δυστυχώς τους αμνηστεύουν.

Γιαυτό, θα επιχειρήσουμε μία προσέγγιση καταγραφής της διαδικασίας, γέννησης και παραγωγής των ανάπηρων μαιμούδων, ώστε να αναδειχθούν οι καθοριστικά υπεύθυνοι, που λειτουργούν, ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Οι διαδικασίες αποτίμησης του χαρακτηρισμού, πολίτης-άτομο με αναπηρία και το ποσοστό αναπηρίας του καθορίζονται από τα ακόλουθα όργανα.

1. Το βασικό όργανο καθορισμού του πολίτη ως ΑμεΑ, είναι ποκλειστικά οι επονομαζόμενες Υγειονομικές Επιτροπές, που διαθέτει κάθε ασφαλιστικός οργανισμός. Τις επιτροπές αυτές συγκροτούν οι α) Γιατροί (διαφόρων ειδικοτήτων) οι οποίοι καθοριστικά αποφασίζουν και β)Οι διοικητικοί υπάλληλοι του οργανισμού (που εκτελούν τις αποφάσεις των Υ.Ε).
2. Οι Υ.Ε καθοριστικά και δεσμευτικά αποφασίζουν, σύμφωνα με νόμους και προδιαγραφές, που εκδίδει-κατα βάση-η νομοθετική εξουσία, δηλαδή η Βουλή των Ελλήνων.
3. Η πιστή και δίκαια εφαρμογή όλων των προηγουμένων, ΑΝΗΚΕΙ, στην αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης και τους φορείς που την εκπροσωπούν.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ!! Σε κανένα από τα ´οργανα αυτά, ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙ και επομένως, ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ, κανένας εκπρόσωπος-υπό την ιδιότητα του αξιωματούχου ή στελέχους- του αναπηρικού κινήματος.

Επομένως για τον χαρακτηρισμό του κάθε πολίτη, ως ανάπηρου και μάλιστα δικαιούχου ή μή χορήγησης σύνταξης ή κάποιου επιδόματος, οι ΜΟΝΟΙ που ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ είναι οι ΓΙΑΤΡΟΙ και οι ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ του κάθε οργανισμού και φυσικά οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ τους προιστάμενοι. Κατά συνέπεια ειναι ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ των ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΜΑΙΜΟΥΔΩΝ.

Φανερό λοιπόν ότι τα μέλη των διαφόρων Υ.Ε , είναι οι πρώτοι υπέυθυνοι γεννήτορες και οι φυσικοίκαι ηθικοί αυτουργοί των Αν Μαιμούδων. Αλλά δυστυχώς δεν αναζητούνται.

Και οιι ίδιοι οι Α.Μ απαλάσσονται? Οχι βέβαια! Αλλά από την καταγραφή της όλης διαδικασίας, είναι φανερό ότι οι Α.Μ στην πράξη ενεργούν ως ΚΛΕΠΤΑΠΟΔΟΧΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ των κοινωνικών αυτών απατεώνων και φυσικά έχουν τις ανάλογες ποινικές και αστικές ευθύνες αλλά δεν είναι οι βασικοί , φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.
Γιατί χωρίς τους πρώτους, δηλαδή τα μέλη των επιτροπών και τους πολιτικούς και κομματικούς τους προισταμένους, ΔΕν είναι δυνατή η ύπαρξη και παραγωγή των Α.Μ. Αλλά τότε ,γιατί αναζητούνται μόνο οι δεύτεροι , οι κλεπταποδόχοι?
Μήπως είναι δύσκολο να τους βρουν?
Εμείς πιστεύουμε ότι τους ξέρουν.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουμε για τους εξής λόγους.

Αφού οι υπέυθυνες ηγεσίες των Υπουργείων Υγείας, Εργασίας, ΥΠΕΣΔΑ κτλ, έχουν καταγράψει με σαφήνεια σωρεία αντικοινωνικών και παρανόμων δράσεων, είτε μέσα από την χορήγηση των παράνομων Αν Συντάξεων, είτε μέσα από την χορήγηση συντάξεων σε...πεθαμένους, ειτε μέσα απο. Τν σκανδαλώδη χορήγηση φαρμάκων, εξετάσεων και τεχνικών βοηθημάτων σε ανύπαρκτους ασθενείς (πχ φάρμακα εγκυμοσύνης σε 80χρονες, ή εξετάσεις προστάτη σε γυνάικες) ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ.
Τότε γιατί δεν στέλνουν στον εισαγγελέα τα μελη των Υ.Ε που είναι οι υπεύθυνοι της παράνομης διάθεσης του ´Δημοσίου Συμφέροντος´ δηλαδή των χρημάτων του Ελληνα φορολογούμενου?

Δυστυχώς όχι μόνο δεν τους στέλνουν στον εισαγγελέα, αλλά κανείς δεν τους αναζητεί και στην πράξη τους αμνηστέυουν. !! Γιατί??
Μήπως γιατί φοβόυνται , οι σημερινοί όψιμα καταγγέλοντες (που είναι τα βασικά μ´ελη του φάυλου ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ της πελατειακής κομματικής λογικής) ότι θα κελαηδήσουν, τα μέλη των επιτροπών και θα μιλήσουν όχι μόνο για τα ποσά που κόστισε η.... Κοινωνική τους εθαισθησία, αλλά και με ποιών πολιτικών παραγόντων εντολή ή ευλογία ενήργησα?

Αλλά οι μεγάλες επιδόσεις, στις παράνομες αυτές εν´εργειες-όπως λένε οι αριθμοί-έχουν γίνει σε νομούς και περιφέρειες που ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ!! επομένως.......

ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑ ΠΑΝΩ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ:
ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΤΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!!!
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ!!

Το Δ.Σ του αν Συλλόγου που εκδίδει το περιοδικό ΙΣΟΤΙΜΙΑ
ιουλιος αυγουστος 2011

Η σημασία της αυτοεκτίμησης

Πολλοί δημοσιογράφοι κάνουν την αυτοκριτική τους αυτές τις ημέρες, με αφορμή τα δημοσιεύματα και τα όσα ειπώθηκαν στα δελτία ειδήσεων για την Γερμανίδα που συνελήφθη και αφέθηκε ελεύθερη. Η γκάφα της Ελληνικής Αστυνομίας πήρε πολύ κόσμο στο λαιμό της, αλλά ήταν γκάφα; Προσωπικά, έχω την εντύπωση πως η Ελληνική Αστυνομία δεν έκανε γκάφα, όταν ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους πως η Γερμανίδα που συνελήφθη ήταν κόρη διάσημων τρομοκρατών. Την γκάφα την είχαν κάνει οι αστυνομικοί μια μέρα πριν, όταν συνέλαβαν τον Δημοσθένη Παπαδάτο, τον ξυλοκόπησαν, τον εξύβρισαν, τον ξεγύμνωσαν και μετά τον άφησαν ελεύθερο, λέγοντάς του πως είχαν κάνει λάθος και πως τον πέρασαν για κάποιον άλλο. Η «γκάφα» με τη Γερμανίδα βοήθησε να ξεχαστεί αμέσως η γκάφα της προηγούμενης ημέρας. Όλοι ασχολήθηκαν με τη Γερμανίδα και τους «τρομοκράτες» γονείς της και ξέχασαν τον Δημοσθένη Παπαδάτο. Η γκάφα με «γκάφα» ξεχνιέται. Η Αστυνομία πέτυχε τον σκοπό της. Η διαρροή ψευδών πληροφοριών της Αστυνομίας προς τους δημοσιογράφους είχε ένα ακόμα θετικό αποτέλεσμα για την Αστυνομία: όλοι σταμάτησαν να βρίζουν τους αστυνομικούς -που βασάνισαν και εξευτέλισαν έναν άνθρωπο- και άρχισαν να βρίζουν τους δημοσιογράφους. Αλήθεια, έχει σκεφτεί κάποιος τι θα συνέβαινε επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, αν οι αστυνομικοί είχαν συλλάβει έναν αθώο πολίτη και στη συνέχεια τον ξυλοκοπούσαν και τον ξεβράκωναν μέσα στη ΓΑΔΑ; Θα έπεφτε η κυβέρνηση. Πάντως, τώρα η υπόθεση «θάφτηκε». (Δεν έχω τρυφερά αισθήματα προς τη Νέα Δημοκρατία – μια παρατήρηση κάνω.) Σύμφωνα με το συνήγορο της Γερμανίδας, η πελάτης του έχει υποστεί ανεπανόρθωτη επαγγελματική και ηθική ζημιά από τις αναφορές για υποτιθέμενες συγγενικές σχέσεις με μέλη της γερμανικής οργάνωσης RAF και θα στραφεί νομικά με αγωγές και μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου. Σύμφωνα με δηλώσεις του, μήνυση σκοπεύει να κάνει και ο κ. Δημοσθένης Παπαδάτος. Σκέφτομαι πως εκατοντάδες πολίτες έχουν πέσει θύματα της βίας των αστυνομικών και έχουν καταστραφεί από ψευδή και συκοφαντικά δημοσιεύματα στον Τύπο, αλλά δεν αντέδρασαν καθόλου. Δεν τους πέρασε καν από το μυαλό να κάνουν μήνυση. Το δέχτηκαν σαν φυσικό φαινόμενο –σαν σεισμό- και ανακουφίστηκαν όταν τελείωσε. Επίσης, έχουμε δει άπειρες εφόδους αστυνομικών και δημοσιογράφων σε σπίτια υπόπτων. Πρώτα μπαίνουν οι αστυνομικοί και ακολουθούν οι δημοσιογράφοι με τις κάμερες – πρώτα μπαίνουν οι καθαρίστριες και μετά οι πουτάνες. Ακόμα, έχουμε δει εκατοντάδες δημοσιογράφους να εξευτελίζουν –με τις ερωτήσεις τους- συγγενείς κατηγορουμένων. Κανείς δεν σκέφτηκε να τους πλακώσει στα μπουνίδια ή να τους κάνει μήνυση – κάθονται όλοι και τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι ανώτατοι δικαστές ή θεοί. Η αντίδραση της Γερμανίδας και της οικογένειάς της ήταν άμεση: αγωγές και μηνύσεις. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω κάποιους αναγνώστες, αλλά και σε αυτόν τον τομέα οι Γερμανοί μας νίκησαν. Αυτή τη φορά μέσα στην έδρα μας. Γιατί οι περισσότεροι Έλληνες –ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία- δεν αντιδρούν όταν καταπατούνται τα δικαιώματά τους και αντιμετωπίζουν τους αστυνομικούς και τους δημοσιογράφους σαν κάτι ανώτερο; Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή: χαμηλή αυτοεκτίμηση. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως θα μπορούσε σε μια άλλη χρεοκοπημένη χώρα του δυτικού κόσμου να βγει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και να δηλώσει «μαζί τα φάγαμε»; Για σκεφτείτε λίγο. Αποκλείεται. Θα τον είχαν κάνει κομματάκια. Στην Ελλάδα, όμως, εμφανίστηκε ο κ. Πάγκαλος, δήλωσε «μαζί τα φάγαμε» και πολλοί τσίμπησαν – είπαν «μαζί τα φάγαμε». Γιατί συνέβη αυτό; Είναι απλό: χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όλο το παιχνίδι των εξουσιών στην Ελλάδα γίνεται πάνω στη χαμηλή αυτοεκτίμηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού – οι εξουσίες έχουν αντιληφθεί αυτήν την αδυναμία και φροντίζουν να τη συντηρούν. Πού οφείλεται, όμως, η χαμηλή αυτοεκτίμηση; Δεν το γνωρίζω – πιθανολογώ στον αναλφαβητισμό, στο ραγιαδισμό, σε τραυματικές εμπειρίες, σε άσχημα παιδικά χρόνια, ίσως και στην Ορθοδοξία. Οι ορθόδοξοι λαοί, παραδοσιακά, είναι παθητικοί και μοιρολάτρες, και ψάχνουν για πατερούληδες – το καλύτερο παράδειγμα είναι οι Ρώσοι. Σαν παιδί πρόλαβα να ακούσω πολλές φορές το «μη μιλάς εσύ, είσαι μικρός» ή το «μιλάς εσύ, δεν ξέρεις» – όχι από τους γονείς μου, αλλά από όλους σχεδόν τους υπόλοιπους. Οπωσδήποτε, αυτό δεν ήταν και πολύ καλό για την ανατροφή μου. Αν και βαθιά μέσα μου πίστευα πως έχω κάποια αξία και πως μπορώ να κάνω κάποια πράγματα, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια για να αποκτήσω αυτοπεποίθηση. Σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Γι’ αυτό οι νέοι Έλληνες δεν μασάνε τον κώλο τους. Τα νέα παιδιά έχουν πάει στο άλλο άκρο – όχι μόνο δεν έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά το καθένα πιστεύει πως είναι μοναδικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό – πάντως, μου φαίνεται καλύτερο από το να πιστεύεις πως είσαι ένα σκουπίδι. Πού οφείλεται αυτή η θεαματική αλλαγή; Νομίζω πως οφείλεται –σε μεγάλο βαθμό- στην τεχνολογία. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να σου πει «μη μιλάς εσύ, είσαι μικρός». Μικρό είναι το μάτι σου – κάνω ένα μπλογκ, μια σελίδα στο Facebook, μια σελίδα στο Myspace και είμαι όσο μεγάλος θέλω. Το διαδίκτυο κοινωνικοποιεί τα παιδιά και τα κάνει να πιστεύουν στις δυνατότητές τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα μουσικό γκρουπ από πιτσιρικάδες. Πριν από 20 χρόνια θα έτρεχαν από εταιρεία σε εταιρεία και θα παρακαλούσαν να τους ακούσουν, για να τους βγάλουν δίσκο. Σήμερα, κάνουν μια σελίδα στο Myspace, «ανεβάζουν» τη μουσική τους και δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Το πιο σημαντικό δεν είναι η αποδοχή από τους άλλους, αλλά η αίσθηση ότι υπάρχεις. Αν «ανεβάσεις» τη μουσική σου στο διαδίκτυο και σου γράψει ο άλλος «τι μαλακίες είναι αυτές που παίζεις», σου αναγνωρίζει τουλάχιστον ότι υπάρχεις – σε άκουσε. Για σκεφτείτε όλα αυτά τα παιδιά που γυρνούσαν σαν τις άδικες κατάρες με ένα demo στο χέρι και δεν τα άκουσε ποτέ κανείς. Όταν έχεις αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση -και γνωρίζεις τα δικαιώματά σου-, δεν είναι καθόλου εύκολο να σου επιβληθούν οι εξουσίες. Η 27χρονη Γερμανίδα και ο Δημοσθένης Παπαδάτος ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Οι εξουσίες θα πληρώσουν και θα χάσουν κομμάτι της δύναμής τους. Και την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεκτικές. Και πιο αδύναμες. Pitsirikos

Και τώρα;

Και τώρα;

Ο Πλούταρχος γράφει για τις «συμφορές του δανεισμο...

tromaktiko: Ο Πλούταρχος γράφει για τις «συμφορές του δανεισμο...: «Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»! Το είπε οΠλούταρχος τον 1ο μ.Χ. αιώνα και να...

Τί πρέπει να κάνουμε (του Νίκου Αραπάκη)TVXS

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε την απάντηση του συγγραφέα Νίκου Αραπάκη. Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκή χώρα, με αποτέλεσμα να μην βιώσει και, κατ’ επέκταση, να μην κάνει κτήμα της τα όσα προέκυψαν από τις διάφορες κοσμογονικές αλλαγές (διαφωτισμός, βιομηχανική επανάσταση κλπ) που συντελέστηκαν στην Ευρώπη. Μονίμως, τόσο σαν λαός όσο και σαν κράτος, τρέχαμε να προλάβουμε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Είναι αυτονόητο ότι, κατ’ ουσίαν, δεν τις προλάβαμε ποτέ, αλλά και οσάκις τις προλαβαίναμε δεν το κάναμε με το σωστό τρόπο. Τις περισσότερες φορές, για να μην πω όλες και θεωρηθώ υπερβολικός, κόβαμε δρόμο. Κοινώς, κλέβαμε (βλέπε: πλαστά δημοσιονομικά στοιχεία, πλαστά μεγέθη κτηνοτροφικής ή αγροτικής παραγωγής, άθλια και πανάκριβα δημόσια έργα κλπ). Η έλλειψη διαυγούς κατεύθυνσης. Αυτή ευθύνεται, πρωτίστως, για τα δεινά μας. Διακόσια, περίπου, χρόνια μετά την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να βρούμε την ταυτότητά μας. Βολοδέρνουμε ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, αδυνατώντας να κατασταλάξουμε στο που ανήκουμε πραγματικά. Κι η αδυναμία μας αυτή μας οδήγησε στο να φτιάξουμε ένα κράτος έκτρωμα, ένα κράτος βασισμένο σε ένα συνονθύλευμα ιδεολογημάτων, που τα θεμέλιά του αποτελούν κακόγουστοι εθνικοί μύθοι του τύπου «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια», ενώ τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα, όπως η σοσιαλδημοκρατία ή ο φιλελευθερισμός, που διαμόρφωσαν την Ευρώπη του σήμερα, εμείς τα κάναμε κτήμα μας πότε με το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και πότε υπογράφοντας για τις ταυτότητες. Όμως, έστω και υπ’ αυτές τις συνθήκες, αν δεν είχαμε την ατυχία να ζήσουμε την Ελληνική εκδοχή του μεσαίωνα μετά τη λήξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου, θα είχαμε προλάβει να διορθώσουμε κάποια πράγματα. Δυστυχώς, και εδώ σταθήκαμε άτυχοι (το άτυχοι βάλτε το σε εισαγωγικά. Κατ’ ουσίαν δεν ήταν ατυχία ο δρόμος που ακολουθήσαμε μετά τη λήξη του εμφυλίου, αλλά επιλογή συγκεκριμένων, εγχώριων και αλλοδαπών, δυνάμεων). Όταν, λοιπόν, η Ευρώπη, μετά τη λήξη του πιο καταστρεπτικού πολέμου όλων των εποχών, άρχισε να ανοικοδομείται υλικά και κυρίως πνευματικά, συζητώντας για όλα τα παράλογα που την οδήγησαν σε αυτό το ζοφερό αποτέλεσμα και ζώντας ένα δεύτερο διαφωτισμό, εμείς βιώσαμε για μια ακόμη φορά τον απόλυτο σκοταδισμό. Είναι γνωστά αυτά τα πράγματα και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τα επαναλάβω. Όλοι γνωρίζουν τι απέγιναν τα χρήματα του περιβόητου σχεδίου Μάρσαλ και πως, αντί να ανοικοδομηθεί η χώρα, «ανοικοδομήθηκαν» οι τσέπες μερικών δεκάδων οικογενειών. Μα το χειρότερο όλων δεν ήταν η υλική υστέρηση της χώρας, η μη κατασκευή δρόμων, λιμανιών και άλλων υποδομών. Το χειρότερο όλων ήταν ότι, προκειμένου οι λίγοι επιτήδειοι να καταχραστούν με την ησυχία τους τα χρήματα αυτά, επέβαλλαν έναν εθνικοπατριωτικό σκοταδισμό ο οποίος μας ταλανίζει ακόμη και σήμερα. Με αποτέλεσμα, για όλα τα δεινά του τόπου να φταίνε πάντοτε οι άλλοι. Κοντολογίς, δεν κοιταχτήκαμε ποτέ στον καθρέφτη. Ή, κι αν ακόμη κοιταχτήκαμε, δεν είδαμε ποτέ το πραγματικό μας είδωλο. Βλέπαμε μονίμως αυτό που θέλαμε να δούμε: αυτό το κίβδηλο είδωλο που είχαμε κατά νου και το οποίο μας εμφάνιζε ως κιμπάρηδες, μάγκες και καραμπουζουκλήδες. Ας έρθουμε στα πιο κοντινά μας χρόνια, στην περίοδο μετά την πτώση της χούντας. Κι εδώ πάλι σταθήκαμε άτυχοι. Κυρίως γιατί δεν είχαμε την τύχη να πέσουμε σε κάποιον ηγέτη με όραμα. Μολονότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε κάποια βήματα εκσυγχρονισμού του κράτους και της κοινωνίας (για πρώτη φορά τη συγκεκριμένη περίοδο εξαλείφθηκε ο φόβος του χωροφύλακα), κυρίως την τετραετία ’81-’85, πολύ σύντομα η προσπάθεια εκσυγχρονισμού εγκαταλείφθηκε και ξανακυλήσαμε στο λαϊκισμό. Όμως η πραγματικά μεγάλη χαμένη ευκαιρία εκσυγχρονισμού της χώρας που, κατά πάσα πιθανότητα, αν γινόταν με το σωστό τρόπο θα είχε θεμελιώσει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος τόσο σε θεσμούς όσο και σε υποδομές, ήταν η περίοδος Σημίτη. Εκεί, κατά την εκτίμησή μου, χάθηκε το στοίχημα της ευρωπαϊκής Ελλάδας και χτίστηκαν τα θεμέλια της κρίσης. Εκεί που, αντί να ισχυροποιηθούν οι θεσμοί ενός κράτους σύγχρονου, θεσμοποιήθηκε η διαφθορά, η λοβιτούρα και το «όσα φάμε όσα πιούμε κι όσα αρπάξει ο κώλος μας». Δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια οικονόμησαν εκατομμύρια και έγιναν, εν μια νυκτί, από υπάλληλοι εφημεριδάρχες και ραδιοφωνάρχες, καταληστεύτηκαν οι οικονομίες εκατομμυρίων Ελλήνων με την μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών, το χρηματιστήριο, ασήμαντοι επιχειρηματίες, μέσα σε ελάχιστα χρόνια έγιναν ζάμπλουτοι, απομυζώντας αποκλειστικά και μόνο τον κρατικό κορβανά και τις επιχορηγήσεις της ευρωπαϊκής ένωσης. Μα το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι θεοποιήθηκε το χρήμα και το life style. Καλλιεργήθηκε εντέχνως η λογική ότι τα πάντα είναι χρήμα. «Έχεις φράγκα, είσαι θεός. Δεν έχεις, είσαι σκουπίδι». Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Οι εγχώριες ευθύνες για την κρίση. Όμως, ακόμη κι αν είχαμε χτίσει ένα κράτος πρότυπο το πιο πιθανό είναι πως και πάλι θα είχαμε πρόβλημα. Το ωστικό κύμα της τραπεζικής φούσκας που έσκασε στις ΗΠΑ ήταν πολύ μεγάλο και η δική μας οικονομία πολύ μικρή και πολύ στρεβλά δομημένη για να μην υποστεί κλυδωνισμούς. Άρα θα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας για αυτά που μας συμβαίνουν, αλλά και η λύση του αέναου αυτομαστιγώματος, που προτείνουν πολλοί επαίοντες, δεν νομίζω ότι θα διορθώσει κάποιο πρόβλημα. Δεν είμαι οπαδός της συνομωσιολογίας. Δεν πιστεύω πως κάποιοι ελάχιστοι κλείνονται σε μια αίθουσα και αποφασίζουν για το μέλλον του κόσμου. Όμως, ακόμη κι αν αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι μια «νεοφιλελεύθερη συνομωσία» δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι όλα τα κράτη έχουν επιδοθεί σε μια φρενήρη κούρσα περικοπής κοινωνικών δαπανών. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένας κεντρικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι πλέον γεγονός ότι, με αφορμή την κρίση, επιχειρείται ένας ανασχεδιασμός της παγκόσμιος οικονομίας, και βασικός στόχος του ανασχεδιασμού αυτού είναι η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας. Επιχειρείται, παγκόσμια, να προωθηθεί μια αριθμολαγνική θεώρηση της πολιτικής όπου τα πάντα θα έχουν να κάνουν με τα νούμερα. Αυτή, λοιπόν, είναι η λύση; Αν καταφέρουμε να τιθασεύσουμε τα νούμερα θα ξεμπερδέψουμε; Δεν νομίζω ότι το ζήτημα –μολονότι προσπαθούν να μας το παρουσιάσουν ως τέτοιο– είναι τόσο απλό. Εκτός του ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες για να τις κανοναρχούμε με αποκλειστικό γνώμονα το «τρεις το λάδι τρεις το ξύδι», τίθεται και ένα γενικότερο ζήτημα: η αποδυνάμωση της πολιτικής. Αν αποφασίσουμε ότι όλοι και όλα θα κινούνται γύρω από τους αριθμούς, τότε δεν χρειαζόμαστε ιδεολογικά ρεύματα και πολιτικούς αλλά κομπιουτεράκια... Ο βασισμένος σε νούμερα ορθολογισμός είναι χρήσιμος αλλά δεν είναι το άπαν. Θα πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή όπου και τα νούμερα δεν θα παρακάμπτονται αλλά, πρωτίστως, δεν θα παρακάμπτονται οι ζωές των ανθρώπων για να ευημερούν οι αριθμοί. Μολονότι φύσει αισιόδοξος, δεν μπορώ να πω ότι στο θέμα της κρίσης αισιοδοξώ. Προβλέπω μακροχρόνιες επιπτώσεις σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα, ως λαός, να διορθώσουμε πολλά πράγματα από μόνοι μας. Ακόμη κι αν εξαλείψουμε τις εγχώριες παθογένειες που μας ταλανίζουν και για τις οποίες επί σειρά ετών κάναμε τα «παγόνια», η οριστική λύση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι εισαγόμενη. Όπερ σημαίνει ότι η Ελλάδα θα κληθεί να εφαρμόσει κάτι που θα έχει αποφασιστεί έξω από τα εγχώρια κέντρα αποφάσεων. Ίσως αυτό να μην είναι κατ’ ανάγκη κακό. Δυστυχώς, ο δικός μας πολιτικός κόσμος αποδείχθηκε ανεπαρκέστατος. Για πολλές δεκαετίες τώρα, η πολιτική ζωή του τόπου είναι ζήτημα μερικών οικογενειών οι οποίες για το μόνο που πραγματικά ενδιαφέρονται –και στο μόνο που κατάφεραν να επιδείξουν κάποιο σπουδαίο έργο– είναι η πολιτική και οικονομική επιβίωσή τους. Κι αν κάποιος μου αντιτείνει ότι αυτή η προσέγγιση είναι ολίγον τι μηδενιστική, θα τον παρακαλέσω να μου πει κάποια άλλη χώρα όπου ο παππούς, ο πατέρας και ο γιος έγιναν κατά σειρά πρωθυπουργοί. Είναι αλήθεια ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός προσέφερε ευημερία. Ακόμη κι αν κάποιος βάλει αστερίσκους δίπλα στη λέξη «ευημερία», το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όμως αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Και για να γίνω πιο σαφής, ο οικονομικός φιλελευθερισμός που προσέφερε ανάπτυξη και ευημερία στους περισσότερους λαούς μεταλλάσσεται ταχύτατα σε ένα κοινωνικό-οικονομικό δόγμα (νεοφιλελευθερισμός) το οποίο δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Οι αγορές και οι διάφοροι οίκοι αξιολόγησης μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε επίγειους θεούς, τους οποίους κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Εδώ που φτάσαμε θα πρέπει να επανεξετάσουμε το ζήτημα στη βάση του. Να ψάξουμε για λύσεις έξω από την πεπατημένη. Παραδείγματος χάρη, να συζητήσουμε αν έχει νόημα ένας και μόνο άνθρωπος να είναι πλουσιότερος από έναν ολόκληρο λαό. Να συζητήσουμε αν η δημοκρατία, όπου ένα και μόνο τηλεοπτικό κανάλι μπορεί να κρίνει την τύχη των εκλογών, είναι όντως δημοκρατία ή παρωδία. Να συζητήσουμε αν μέσα στο ίδιο κράτος είναι λογικό να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι και εκατομμύρια άνεργοι, ενώ κάποιοι ελάχιστοι να διαθέτουν δισεκατομμύρια τα οποία ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουν. Ξέρω, κάποιοι απ’ όσοι διαβάσουν τα παραπάνω ίσως να τα θεωρήσουν ως «αριστερίζουσες γραφικότητες». Μπορεί και να είναι. Όμως αυτό που δεν είναι «αριστερίζουσα γραφικότητα» είναι η πραγματικότητα: οι άνεργοι, οι άστεγοι, τα κλειστά μαγαζιά και τα χρεοκοπημένα νοικοκυριά. Και για να αντιμετωπίσουμε αυτή την τόσο ζοφερή πραγματικότητα θα πρέπει να δράσουμε και, κυρίως, να ψάξουμε για λύσεις με όραμα και έξω από τη κοντόφθαλμη, διαχειριστική λογική των ιθυνόντων. Ή, για να πω κι ένα ωραίο που μου είπε ο Χρόνης ο Μίσσιος, όταν τον συνάντησα προ καιρού: «Φίλε, αυτό που οφείλουμε να αντιπαλέψουμε σήμερα, είναι ο φασισμός του ορθολογισμού. Ζωή με μόνο εργαλείο τον ορθό λόγο και χωρίς συναίσθημα δεν μπορεί να υπάρξει». *Ο Νίκος Αραπάκης είναι συγγραφέας