Η πολυσυζητημένη συναυλία του Waters λοιπόν έγινε. Εγινε όχι μία φορά όπως είχε ανακοινωθεί την Ανοιξη αλλά ΤΡΕΙΣ.
Sold Out σχεδόν και οι τρείς. Ισως καλύτερα έτσι μοιρασμένα γιατί ο κλειστός σώρος του ΟΑΚΑ basket μάλλος ταίριαζε στο show .
Show?
Concert?
Concept?
Rock Opera?
Theater?
One man show?
τι να πει κανείς και πώς να το περιγράψει?
Πάντως ο κόσμος απέδειξε με την παρουσία του ότι το "WALL" είναι ΣΗΜΕΡΑ περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.Οχι τόσο γιατί μέσα στην σημερινή κρίση της τσέπης "έβαλε τα γυαλιά" στους σύγχρονους, αλλά γιατί ο κύριος εμπνευστής του έτσι απλά και μαγικά το προσάρμοσε στη σημερινή εποχή 30 χρόνια μετά ώστε να του δώσει εν τέλει τον χαρακτήρα του "ΚΛΑΣΣΙΚΟΥ"
Εμείς οι πιό παλιοί το ξέραμε, το είχαμε μάθει απ'έξω σαν το "PADRE NOSTRUM" αλλά οι νεότεροι που βρέθηκαν πρέπει να πείστηκαν και να εμπέδωσαν περί τίνος επρόκειτο.
Το σύνολο του έργου και το ειδικό του βάρος, από μόνο του θα αρκούσαν να κρατήσουν την ανάσα των ακροατών. Εκεί θα επεδιώκε κάποιος να πλαισιώσει το έργο με μουσικούς βαρύτητας και σκηνικής παρουσίας. Τώρα χρειάστηκε μόνο να έχει μουσικούς βαρύτητας γιατί τα υπόλοιπα ο κύριος Waters και οι καλλιτεχνικοι βοηθοί του, αποφάσισαν να δοθούν απο μιά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ σκηνοθεσία που έπαιζε μεταξύ της σύγχρονης τεχνολογίας και του videoclip, της προ 30 χρόνων εποχής
Φυσικά αναφέρομαι στο τότε WALL Animation που μας είχε καθηλώσει στους κινηματογράφους, και το οποίο ο Waters σεβάστηκε αλλά και με μαγικό τρόπο επέκτεινε και έδωσε την εντύπωση ότι μόλις σήμερα δημιουργήθηκε επίκαιρο τραγικό, το ίδιο αγωνιώδες, φοβικό....!!!
Επανερχόμενος στο group που πλαισίωνε την όλη κατάσταση έχω να πώ ότι ηταν ίσως η πρώτη φορά ακούγοντας και παρακολουθώντας ένα τόσο βαρύγδουπο έργο , και μάλιστα ένος συγκροτήματος όπως οι Pink Floyd ,τελικα δεν ενδιαφέρθηκες ούτε μία στιγμή για το ποιός παίζει ή πώς φαίνεται στην σκηνή.
Γιατί απλά δεν΄φαίνονταν. Ενας τεράστιος ΤΟΙΧΟΣ 75*35 μέτρα χτιζόταν μπροστά τους ενώ ο Waters μπαινόβγαινε μπρος πίσω σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, θεατρικά υποκρινομενος τραγουδώντας. Αψογος, στεγνός, όπως το επιβάλλει η Ινδιάνικη καταγωγή του, ντυμένος στα μαύρα έδινε την εντύπωση ανθρώπινης σκιάς μπροστά στο τεράστιο τείχος που ορθώθηκε μπροστά του και έκλεισε πίσω του την μπάντα με το τελευταίο τούβλο, ακριβώς εκεί που σημανε για περίπου 20-25 λεπτά το διάλειμμα.
Εκεί πάνω και κατα το χρονικό αυτό διάστημα προβάλλονταν εκατοντάδες στρατιωτικές φωτογραφιές νέων αδικοχαμένων στρατιωτών από τους σύγχρονους παγκόσμιους πολέμους της τελευταίας 20ετιάς.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το τεράστιο τείχος να έχει μετατραπει σε ένα video wall που αφήνει το πλήθος ΑΦΩΝΟΥΣ. στιγμές στιγμές δεν ενδιαφέρεσαι όυτε γιά το ίδιο τον Waters. Τι σημασία έχει πιά!! Το ξέρεις το ήξερες ... Η τελετουργία στο αποκορύφωμά της...!!!
Ο ΦΟΒΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟΙΧΟΥΣ γύρω μας και ανάμεσα στους ανθρώπους
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ , ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ θέλουν να κυριαρχήσουν μέσα στο μυαλό τη ζωή και τις ψυχές μας ....
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ
ΜΗΝ ΠΕΙΘΕΣΘΕ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ
οι προτροπές για τη σύγχρονη επανάσταση....
και εν κατακλείδι ο τρόπος να γκρεμίσουμε το ΤΕΙΧΟΣ μέσα μας και ανάμεσά μας.
Κύριε Waters ..
τα κατάφερες.!!! μόνος ήσουνα μικρός και στην οικογένειά σου και στους Floyd και μόνος τα έβγαλες πέρα μπροστά μας στο ΟΑΚΑ το 2011 !!!
Σευχαριστούμε παλιόφιλε που μας έδωσες την καλύτερη ρόκ παράσταση των τελευταίων ίσως 30 χρόνων.
Το κατάλληλο θέμα την κατάλληλη στιγμή. Γιατί τότε το 1981 απλά υπήρξε ένα μουσικό αριστουργηματικό έργο concept,...ακόμα ένα, των Floyd .... και τίποτα δεν προιδέαζε τί θα επακολουθήσει.
Α... και να μην το ξεχάσω!!
Το επικό Comfortably numb παίχτηκε με την μπάντα κρυμμένη πίσω από τον τοίχο, λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου μέρους.
Μόνος του ο Waters με σκιώδεις κινήσεις στην σκηνή σαν σε αρχαία τραγωδία μας καθήλωσε ενώ τα υπερβατικά σόλα και ο ρυθμός του κοματιού έφταναν στο τελικό κρεσέντο.
Στο ξέσπασμα του δεύτερου σολου κιθάρας του τραγουδιού πέφτει πάνω στον κρύο τοίχο σαν για να τον γκρεμίσει αλλά αυτός εκρήνυται μαζί με το σόλο αλλά μόνο σε έκρηξη χρωμάτων εικονικής πραγματικότητας του μυαλού του ... και του μυαλού μας ...
Το πραγματικό γκρέμισμα έγινε έτσι ...ξαφνικά και απρόσμενα πάνω στα κεφάλια των θεατών της πλατείας και μέσα σ'ένα σύννεφο σκόνης. Η λύτρωση της ψυχής και του ανθρώπου...το τέλος και η αποθέωση της παράστασης.
Σεμνά ολοι οι μουσικοί καταχειροκροτούμενοι αποχωρούν ενώ ο κιθαρίστας παίζει απλά ένα παραδοσιακό μουσι΄κο κομμάτι με ενα μπαντζο...
ΤΕΛΟΣ Δεν θέλαμε encore...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου