Σάββατο, Ιουλίου 30, 2011
Σάββατο, Ιουλίου 16, 2011
Η ΠΟΡΕΙΑ του EQUADOR
Η ιστορία της αθέτησης πληρωμών του Εκουαδόρ είναι αρκετά γνωστή. Εν περιλήψει, ο πρόεδρος Κορέα, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 2007 και αφού τον Απρίλιο του ιδίου έτους φρόντισε να στείλει στην «ευχή του θεού» τους αξιωματούχους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πήρε την πρωτοβουλία να συστήσει ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή λογιστικού ελέγχου για τη διερεύνηση της νομιμότητας όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1976 έως και το 2006. Η επιτροπή κατέθεσε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο ένα μέρος του χρέους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράνομο και, ως εκ τούτου, να μην πληρωθεί.
Δημοσιεύτηκε, στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", στις 2 Ιουλίου 2011
Ο Κορέα ευθύς αμέσως, τον Δεκέμβριο του 2008, κήρυξε στάση πληρωμών αναφορικά με τους τόκους ομολόγων που έληγαν το 2012 και το 2030 και άρχισε κύκλο διαπραγματεύσεων με ιδιώτες κατόχους. Το αποτέλεσμα ήταν, τον Απρίλιο του 2009, από το συνολικό εξωτερικό χρέος των 10,2 δισ. δολαρίων (25% του ΑΕΠ) να πετύχει να επαναγοράσει τα 3,9 δισ. στο 30% της αξίας τους, γλιτώνοντας έτσι χρεολύσια καθώς και μελλοντικούς τόκους.
«Έχω χάσει τον ύπνο μου μέχρι να πάρω αυτή την απόφαση. Θα μας κοστίσει δάκρυα και ιδρώτα, αλλά πιστεύω ότι κάνουμε το σωστό. Η ζωή είναι πάνω από το χρέος». Αυτά είπε ο Ραφαέλ Κορέα σε ραδιοφωνικό διάγγελμα την ημέρα κήρυξης της στάσης πληρωμών, περιγράφοντας το χρέος συνολικά ως ανήθικο, απότοκο δωροδοκιών και μιζών.
Πόσα όμως «δάκρυα και ιδρώτα» κόστισε η πράξη αυτή στο λαό του Ισημερινού; Τι έπαθε, λοιπόν, σε σύγκριση με τις εποχές που οι κυβερνήσεις του κατάπιναν τα δάνεια σαν καραμέλες και που η εξυπηρέτησή τους μόνο κόστιζε τα 2/3 του ΑΕΠ εις βάρος της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών;
Ας δούμε, λοιπόν, την εξέλιξη της ιστορίας κι ας προετοιμαστούμε να απογοητεύσουμε τους αδιάβαστους ανόητους τραμπούκους της δημοσιογραφίας, που πολύ θα ήθελαν -αγνοώντας ή παραποιώντας την πραγματικότητα- τα πράγματα να είχαν πάει αλλιώς.
Ας δούμε, λοιπόν, την εξέλιξη της ιστορίας κι ας προετοιμαστούμε να απογοητεύσουμε τους αδιάβαστους ανόητους τραμπούκους της δημοσιογραφίας, που πολύ θα ήθελαν -αγνοώντας ή παραποιώντας την πραγματικότητα- τα πράγματα να είχαν πάει αλλιώς.
Ναι, αγαπητοί μου, τα ομόλογα του Εκουαδόρ όντως στέκονται πολύ χαμηλά στην εκτίμηση των «επενδυτών». Στην κατηγορία Caa2, όπου βρέθηκαν πρόσφατα, αφού προηγουμένως αναβαθμίστηκαν(!) μάλιστα κι από τη Moody's. Φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η αθέτηση πληρωμών είναι ακόμα πρόσφατη. Δυο μόλις χρονών.
Εύγλωττα τα στοιχεία
Εύγλωττα τα στοιχεία
Αλλά ποιος, στ' αλήθεια, στο Εκουαδόρ νοιάζεται να βγει για δανεικά στις αγορές; Το νέο σύνταγμα, που ψηφίστηκε με ποσοστό 64% τον Σεπτέμβριο του 2008, φρόντισε να περιλάβει αρκετά άρθρα με στόχο τον περιορισμό της εξάρτησης της εκάστοτε κυβέρνησης από εξωτερικό δανεισμό, ειδικά δε από τις αγορές. Για παράδειγμα, περιγράφονται πολύ αναλυτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι κεντρικές και τοπικές κυβερνήσεις μπορούν να συνάπτουν νέα δάνεια καθώς επίσης και το μέγιστο ποσό, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, που θα πρέπει να διατίθεται για την εξυπηρέτησή τους. Το άρθρο 290 μεριμνά ώστε τα νέα δάνεια να συνάπτονται μόνο για τη χρηματοδότηση οικονομικά ανταποδοτικών προγραμμάτων, τα οποία προηγουμένως οφείλουν να υπόκεινται σε οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάλυση.
Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν ρίξουμε μια ματιά στους μακροοικονομικούς δείκτες του Εκουαδόρ, βλέπουμε ότι για το 2010 το ΑΕΠ μεγάλωσε κατά 3,7%, ξεπερνώντας μάλιστα και τις προσδοκίες του ΒΜΙ (Business Market International), το οποίο είχε προβλέψει ένα ταπεινό 2,2%. Η δε πρόβλεψη της κεντρικής τράπεζας για τα επόμενα 5 χρόνια είναι ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% και πληθωρισμός κάτω του 4%. Εν τω μεταξύ, η ανεργία έπεσε στο 6,1% στο τέλος του 2010, από το 7,9% που ήταν το 2009, και τα φορολογικά έσοδα για το 2010 αυξήθηκαν κατά 16,5%.
Οι διαπραγματεύσεις με τις ξένες πετρελαϊκές εταιρίες κατέληξαν επιτυχώς, με τις περισσότερες να συμβιβάζονται με τους όρους Κορέα, αλλάζοντας σημαντικά τους συσχετισμούς ανάμεσα σ' αυτές και στην κυβέρνηση, προς όφελος προφανώς της τελευταίας και των Εκουαδοριανών. Οι εξαγωγές πετρελαίου κατά το 2010 σημείωσαν αύξηση κατά 28% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο και επιπλέον αναμένεται να ξεπεράσουν κατά πολύ τα φετινά προϋπολογισμένα έσοδα (κατά 600 εκατ. δολάρια). Σχετικά δε με το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, μόνο κατά τους 4 πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους παρουσίασε πλεόνασμα 41 εκατ. δολαρίων.
Συμφέρουσες διακρατικές συμφωνίες
Αλλά ακόμα και για την κάλυψη έκτακτων δανειακών αναγκών πάντα υπάρχουν οι διμερείς και πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες με λατινοαμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες και οργανισμούς και, φυσικά, η πρόθυμη Κίνα, η οποία με μια τσάντα γεμάτη γιουάν φέρνει βόλτες ανά την υφήλιο αγοράζοντας, δανείζοντας και επενδύοντας. Τελευταία, το 2009, κάνοντας μια στάση και στο Εκουαδόρ, συμφώνησε να παράσχει 1 δισ. δολάρια δανεικά για την κατασκευή εγγειοβελτιωτικών έργων, υδροηλεκτρικών φραγμάτων και για την εξερεύνηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου.
«Με ένα επιπλέον δάνειο, 3 περίπου δισ. από την Κίνα, για το 2011, με τις εξαγωγές πετρελαίου να ξεπερνούν τις προσδοκίες και με την οικονομία να βρίσκεται σε ανάπτυξη, οι ξένοι επενδυτές είναι πολύ αισιόδοξοι ότι το Εκουαδόρ θα μπορεί να εξυπηρετεί τα χρέη του», δήλωσε αναλυτής του οίκου S&P από τη Νέα Υόρκη.
«Τα ομόλογα του Εκουαδόρ, με τα κινεζικά δάνεια και τις υψηλότερες τιμές πετρελαίου, παρουσιάζουν την καλύτερη οικονομική επίδοση στη Λατινική Αμερική και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των δανειστών». Τάδε έφη το Bloomberg, στις 25/6/2011.
«Τα ομόλογα του Εκουαδόρ, με τα κινεζικά δάνεια και τις υψηλότερες τιμές πετρελαίου, παρουσιάζουν την καλύτερη οικονομική επίδοση στη Λατινική Αμερική και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των δανειστών». Τάδε έφη το Bloomberg, στις 25/6/2011.
Το πρόβλημα, βέβαια, με το Εκουαδόρ δεν είναι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά του, αλλά οι προτεραιότητες που έχει θέσει για την εξυπηρέτηση πρώτα των πολιτών και μετά των εξωτερικών δανειστών. Και οι στόχοι στο εσωτερικό είναι όντως μεγάλοι.
Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, τις κινδυνολογίες, ας ρίχνουμε καμιά ματιά και στα οικονομικά στοιχεία. Καμιά φορά, λένε και την αλήθεια!
Πέμπτη, Ιουλίου 14, 2011
Roger Waters in Athens 2011 ή γκρεμίζοντας τους τοίχους των φόβων μας
Η πολυσυζητημένη συναυλία του Waters λοιπόν έγινε. Εγινε όχι μία φορά όπως είχε ανακοινωθεί την Ανοιξη αλλά ΤΡΕΙΣ.
Sold Out σχεδόν και οι τρείς. Ισως καλύτερα έτσι μοιρασμένα γιατί ο κλειστός σώρος του ΟΑΚΑ basket μάλλος ταίριαζε στο show .
Show?
Concert?
Concept?
Rock Opera?
Theater?
One man show?
τι να πει κανείς και πώς να το περιγράψει?
Πάντως ο κόσμος απέδειξε με την παρουσία του ότι το "WALL" είναι ΣΗΜΕΡΑ περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.Οχι τόσο γιατί μέσα στην σημερινή κρίση της τσέπης "έβαλε τα γυαλιά" στους σύγχρονους, αλλά γιατί ο κύριος εμπνευστής του έτσι απλά και μαγικά το προσάρμοσε στη σημερινή εποχή 30 χρόνια μετά ώστε να του δώσει εν τέλει τον χαρακτήρα του "ΚΛΑΣΣΙΚΟΥ"
Εμείς οι πιό παλιοί το ξέραμε, το είχαμε μάθει απ'έξω σαν το "PADRE NOSTRUM" αλλά οι νεότεροι που βρέθηκαν πρέπει να πείστηκαν και να εμπέδωσαν περί τίνος επρόκειτο.
Το σύνολο του έργου και το ειδικό του βάρος, από μόνο του θα αρκούσαν να κρατήσουν την ανάσα των ακροατών. Εκεί θα επεδιώκε κάποιος να πλαισιώσει το έργο με μουσικούς βαρύτητας και σκηνικής παρουσίας. Τώρα χρειάστηκε μόνο να έχει μουσικούς βαρύτητας γιατί τα υπόλοιπα ο κύριος Waters και οι καλλιτεχνικοι βοηθοί του, αποφάσισαν να δοθούν απο μιά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ σκηνοθεσία που έπαιζε μεταξύ της σύγχρονης τεχνολογίας και του videoclip, της προ 30 χρόνων εποχής
Φυσικά αναφέρομαι στο τότε WALL Animation που μας είχε καθηλώσει στους κινηματογράφους, και το οποίο ο Waters σεβάστηκε αλλά και με μαγικό τρόπο επέκτεινε και έδωσε την εντύπωση ότι μόλις σήμερα δημιουργήθηκε επίκαιρο τραγικό, το ίδιο αγωνιώδες, φοβικό....!!!
Επανερχόμενος στο group που πλαισίωνε την όλη κατάσταση έχω να πώ ότι ηταν ίσως η πρώτη φορά ακούγοντας και παρακολουθώντας ένα τόσο βαρύγδουπο έργο , και μάλιστα ένος συγκροτήματος όπως οι Pink Floyd ,τελικα δεν ενδιαφέρθηκες ούτε μία στιγμή για το ποιός παίζει ή πώς φαίνεται στην σκηνή.
Γιατί απλά δεν΄φαίνονταν. Ενας τεράστιος ΤΟΙΧΟΣ 75*35 μέτρα χτιζόταν μπροστά τους ενώ ο Waters μπαινόβγαινε μπρος πίσω σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, θεατρικά υποκρινομενος τραγουδώντας. Αψογος, στεγνός, όπως το επιβάλλει η Ινδιάνικη καταγωγή του, ντυμένος στα μαύρα έδινε την εντύπωση ανθρώπινης σκιάς μπροστά στο τεράστιο τείχος που ορθώθηκε μπροστά του και έκλεισε πίσω του την μπάντα με το τελευταίο τούβλο, ακριβώς εκεί που σημανε για περίπου 20-25 λεπτά το διάλειμμα.
Εκεί πάνω και κατα το χρονικό αυτό διάστημα προβάλλονταν εκατοντάδες στρατιωτικές φωτογραφιές νέων αδικοχαμένων στρατιωτών από τους σύγχρονους παγκόσμιους πολέμους της τελευταίας 20ετιάς.
Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με το τεράστιο τείχος να έχει μετατραπει σε ένα video wall που αφήνει το πλήθος ΑΦΩΝΟΥΣ. στιγμές στιγμές δεν ενδιαφέρεσαι όυτε γιά το ίδιο τον Waters. Τι σημασία έχει πιά!! Το ξέρεις το ήξερες ... Η τελετουργία στο αποκορύφωμά της...!!!
Ο ΦΟΒΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟΙΧΟΥΣ γύρω μας και ανάμεσα στους ανθρώπους
Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ , ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ θέλουν να κυριαρχήσουν μέσα στο μυαλό τη ζωή και τις ψυχές μας ....
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ
ΜΗΝ ΠΕΙΘΕΣΘΕ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ
οι προτροπές για τη σύγχρονη επανάσταση....
και εν κατακλείδι ο τρόπος να γκρεμίσουμε το ΤΕΙΧΟΣ μέσα μας και ανάμεσά μας.
Κύριε Waters ..
τα κατάφερες.!!! μόνος ήσουνα μικρός και στην οικογένειά σου και στους Floyd και μόνος τα έβγαλες πέρα μπροστά μας στο ΟΑΚΑ το 2011 !!!
Σευχαριστούμε παλιόφιλε που μας έδωσες την καλύτερη ρόκ παράσταση των τελευταίων ίσως 30 χρόνων.
Το κατάλληλο θέμα την κατάλληλη στιγμή. Γιατί τότε το 1981 απλά υπήρξε ένα μουσικό αριστουργηματικό έργο concept,...ακόμα ένα, των Floyd .... και τίποτα δεν προιδέαζε τί θα επακολουθήσει.
Α... και να μην το ξεχάσω!!
Το επικό Comfortably numb παίχτηκε με την μπάντα κρυμμένη πίσω από τον τοίχο, λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου μέρους.
Μόνος του ο Waters με σκιώδεις κινήσεις στην σκηνή σαν σε αρχαία τραγωδία μας καθήλωσε ενώ τα υπερβατικά σόλα και ο ρυθμός του κοματιού έφταναν στο τελικό κρεσέντο.
Στο ξέσπασμα του δεύτερου σολου κιθάρας του τραγουδιού πέφτει πάνω στον κρύο τοίχο σαν για να τον γκρεμίσει αλλά αυτός εκρήνυται μαζί με το σόλο αλλά μόνο σε έκρηξη χρωμάτων εικονικής πραγματικότητας του μυαλού του ... και του μυαλού μας ...
Το πραγματικό γκρέμισμα έγινε έτσι ...ξαφνικά και απρόσμενα πάνω στα κεφάλια των θεατών της πλατείας και μέσα σ'ένα σύννεφο σκόνης. Η λύτρωση της ψυχής και του ανθρώπου...το τέλος και η αποθέωση της παράστασης.
Σεμνά ολοι οι μουσικοί καταχειροκροτούμενοι αποχωρούν ενώ ο κιθαρίστας παίζει απλά ένα παραδοσιακό μουσι΄κο κομμάτι με ενα μπαντζο...
ΤΕΛΟΣ Δεν θέλαμε encore...
Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2011
«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία »…
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.
Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»
Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)