ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Χτύπησε τα μεγάλα, αδύναμα φτερά του στον αέρα για να κρατηθεί για άλλη μιά φορά. Μέσα του ήξερε ότι δεν θα το πετύχαινε αυτή τη φορά.
Εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να χάνει ύψος. Η αμείλικτη βαρύτητα τον τραβούσε όλο και πιό δυνατά προς την μάνα Γή.
Μισόκλεισε τα μάτια του, και ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια, ότι ετούτη θα ήταν η τελευταία του πτήση....συνεχεια..
stavraetos.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25, 2010
Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν κάποιες μικρές χαρές που όλες μαζί μας έκαναν την ΕΥΤΥΧΙΑ. Σ'αυτήν που έχουμε δικαίωμα ΟΛΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου