Οταν η Ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά (μέρος2ο)

Παραμονή του θανάτου του γέρο Σταυραετού, τον έχω μεταφέρει στην Κεντρική Κλινική Αθηνών, και ευχαριστώ τον Θεό που πρόλαβα και τον μετέφερα, από ένα Θεραπευτήριο ΙΚΑ κάπου στα όρια Κυψέλης με Πατήσια.
Οι αιματολογικοί του δείκτες μετά τη βαριά νεφρική ανεπάρκεια που έχει παρουσιάσει μία εβδομάδα τώρα, αρχίζουν πλέον να μην είναι συμβατές με τη ζωή. Διατηρεί όμως ακόμα την επαφή με την πραγματικότητα παρόλο που αρχίζει και χάνει την όρασή του. Δύσκολα αρθρώνει λέξεις (κι όταν προσπαθεί να πει κάτι δύσκολα τον καταλαβαίνεις) Η τελευταία όμως αίσθηση που μας συντροφεύει μέχρι τέλους, η ακοή, λειτουργεί ακόμη.
Στο θάλαμο υποδοχής των εξωτερικών ιατρείων ο γιατρός με καλεί μέσα.
Από που είσαι τι σου είναι ο ασθενής κλπ, ωραίος τύπος ο γιατρός και νέος στην ηλικία. Κοιτάει σκεφτικός τις τελευταίες εξετάσεις και μένει μάλλον έκπληκτος. Με ρωτάει
" Επικοινωνεί με το περιβάλλον ο Πατέρας?" του λέω
"Ακόμα ναι"
"Πάμε λίγο έξω μου λέει"
Στο διάδρομο:
" πες μου τί θέλεις να του κάνω?"
του απαντώ σχεδόν αμέσως
"Γιατρέ είμαστε συνάδελφοι και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν υπάρχει μέλλον για τον πατέρα και το ξέρουμε και οι δύο. Νομίζω δεν ωφελεί να τον κρατήσουμε στη ζωή μερικές ώρες η μέρες πάρα πάνω"
(Μπορούσε να το κάνει με τεχνικές όπως αιμοκάθαρση, διασωληνώσεις από παντού ώστε να τρέφεται σε περίπτωση που έπεφτε σε κώμα κλπ κλπ)
Μου λέει
"Τι δλδ, μου ζητάς ευθανασία?
" Οχι γιατρέ για όνομα του Θεού του λέω!! Μόνο κάνε ότι μπορείς να αισθάνεται άνετα αυτές τις τελευταίες του ώρες, ώστε να περάσει ειρηνικά στην αντιπέρα όχθη. Ας έχει ένα ειρηνικό τέλος."
"Κατάλαβα μου λέει" και δίνουμε τα χέρια.

Ο Πατέρας μετακομίστηκε στην ΜΕΘ (Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) της Κλινικής μετά από λίγο.
Επιτρεπόταν μόνο 5 λεπτά παραμονής το πρωί και άλλα τόσα το βράδυ επισκεπτήριο. οι γιατροί ήταν όλοι εκεί δίπλα. Το περιβάλλον φωτεινό και καθαρό. Σε ένα ειδικό χώρο χωρίς καλώδια σε άνετο κρεβάτι, του έπιασα το χέρι και κούνησα το δικό μου σε ένα τελευταίο αντίο. Με χαιρέτησε με ένα κούνημα του κεφαλιού του .
Το απόγευμα έδωσα τον χρόνο του επισκεπτηρίου μου στη Μητέρα που τον είδε για τελευταία φορά και εκείνη,(ευτυχώς είχε ακόμα τις αισθήσεις του), αλλά και σε άλλους συγγενείς, που έμπαιναν ένας ένας.

Το πρωί γύρω στις 6,45 χτύπησε το τηλ. Από την αναγνώριση κατάλαβα από που ήταν και τι θα ακούσω.

Δεν ήμουν δίπλα του όταν πέταξε, γιατί για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα να τον περιθάλψω στο σπίτι ώστε νάμαι δίπλα του.
Με διαβεβαίωσαν ότι έφυγε ήσυχα, παρόλο που το τελευταίο είναι σαν ένα μικρό σαράκι που με τρώει και δε θα το ξεχάσω ποτέ......

Στο γραφείο μου, μέσα σε μιά γυάλινη όρθια μολυβοθήκη έχω βάλει τη μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία τύπου ταυτότητας. Την ξεκόλλησε η υπάλληλος του ΙΚΑ όταν πήγα για να ακυρώσω το βιβλιάριο υγείας του, και μου την έδωσε πριν το καταστρέψει.
Κάθε που κάθομαι στον υπολογιστή πάντα το βλέμμα μου πέφτει πάνω της. Οπως και σε άλλες στο σαλόνι. Ποτέ δεν πίστευα ότι φωτογραφίες θα μπορούσαν να αποκτήσουν τόση σημασία.!!
Και χωρίς αυτές όμως εγώ αισθάνομαι μιά δύναμη και μιά ευλογία από κάπου απροσδιόριστα να με αγκαλιάζει, κάτι που έχει μιά μεταφυσική διάσταση. Κατά τη γνώμη μου είναι η μεταφυσική διάσταση και μετάφραση της αγάπης των παιδιών προς τους γονείς και αντίστροφα, που παραμένει αιώνια!! Τώρα το καταλαβαίνω...

Και κάτι άλλο.
...είναι η απόρροια των άπειρων ευχών που μας έδινε κατά τη διάρκεια του προσωπικού του, τελευταίου αγώνα . Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές "πιάνουν τόπο".
Είναι αυτό που έχει μείνει και η παρηγοριά για αυτούς που μένουν πίσω, ότι στο τέλος " Ολα είναι καλά!!"