Randy Crawford η φωνή των Crusaders

Αναμφισβήτητα μία από τις πιό χαρισματικές μαύρες γυναικείες φωνές. Γεννημένη το 1952 στο Cincinnati, μεγαλωμένη μέσα σε οικογένεια πολυμελή με ακούσματα μέσα από τα go(d)spel και τη jazz, γρήγορα ξεδίπλωσε το φωνητικό ταλέντο της.
Ηταν η χαρακτηριστική φωνή του καταπληκτικού χορευτικού soul συγκροτήματος των Crusaders το οποίο έγινε γνωστό στην Ελλάδα κυρίως με την μεγάλη χορευτική επιτυχία Street life!!
Μετά την διάλυση των Crusaders η Randy ακολούθησε μιά εξίσου επιτυχημένη solo καριέρα, τραγουδώντας περισσοτερο soul ballads δίνοντας μας κι άλλα μαύρα διαμάντια με την βαθειά αισθαντική φωνή της.
Τα υπόλοιπα τα αντιγράφω από την Wikipedia αυτούσια

Randy Crawford (born Veronica Crawford, February 18, 1952, in Macon, Georgia), is a jazz and R&B singer.

Early Life

Crawford grew up with five brothers and sisters in Cincinnati, Ohio. Her parents loved singing themselves and encouraged all their children to sing at home and in the church choir. Asked about early influences, Crawford told Vercelly, "Aretha Franklin was the only person who really touched me deeply as a child." She especially liked Franklin's early recordings made for the Columbia label before she became a star with Atlantic. By the time she was 15, Crawford was singing in night clubs in the United States and Europe with her father acting as her chaperon. Soon she learned to read music and play piano, performed in a group with bassist William "Bootsy" Collins, and later in a jazz band. When she was 20, she released her first single "If You Say the Word."

[edit] Career

Crawford first polished her craft at club gigs from Cincinnati to Saint-Tropez, but made her name in mid 1970s in New York, where she sang with jazzmen George Benson and Cannonball Adderley. Along the way she has rubbed elbows with Bootsy Collins, Johnny Bristol, Quincy Jones, Al Jarreau and others.

She then led R&B veterans The Crusaders on the t

ransatlantic big hit "Street Life" (1979). This song stayed atop the U.S. jazz chart for twenty weeks and has since become both a rare groove and disco classic, and appeared in commercials in the early 2000s. Her follow up solo efforts included "One Day I'll Fly Away" (1980, Grand Prize for Tokyo International Music Festival and UK #1); "You Might Need Somebody" (1981); and "Rainy Night in Georgia" (1981); which all became soul standards. The album, Secret Combination (1981) stayed on the Billboard album chart for sixty weeks, after which her profile dipped, despite a return to the Top Ten with "Almaz" in 1986.

Naked And True (1995) brought Crawford back to

her roots: it included Benson's "Give Me The Night", and confirmed her soul heritage by featuring Funkadelicists Bootsy Collins, Bernie Worrell and The Fred Wesley Horns. But she enjoyed her highest profile of the decade when rising starlet, Shola Ama, had a worldwide hit with her 1997 cover of "You Might Need Somebody".

Αφορμή για το μίνι αυτό αφιέρωμα μου έδωσε η καλή μου φίλη Μαριαλένα που αναφέρθηκε για την Veronica (Randy) Crawford σε σχετικό ποστάκι της, τής το αφιερώνω λοιπόν και μπορείτε να κατεβάσετε από τον μουσικοθεραπευτή ένα αντιπροσωπευτικό της best του 2000

Πόσο κοστίζει ένα όνομα στο σχόλιο?

Προχθές έπρεπε να καταθέσω ένα πολύ μικρό ποσό σε ένα λογαριασμό τρίτου στην Τράπεζα Πειραιώς.
Φθάνω στο ταμείο με το χαρτάκι όπου είχα σημειώσει τον αριθμό και όνομα του κατόχου του λογαριασμού και μαζί με το χρηματικό τα δίνω στην ταμία.
Ξεκινάει σιωπηλά τη διαδικασία, ώσπου κάποια στιγμή για να προλάβω αλλά και να είναι περισσότερο πλήρης η κατάθεση της λέω
-Παρακαλώ βάλτε όνομα καταθέτη το.... όνομά μου
Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και συνεχίζει.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα μου λέει
-Θα πρέπει να μου δώσετε ακόμα 1,40 ευ
-Εεε Χμμ μάλιστα μισό...! , κάνω αρκετά έκπληκτος και ψάχνομαι. Δεν κρατάω τίποτα πάνω μου και μόλις θυμάμαι ότι και τα τελευταία ψιλά του αυτοκινήτου τα έχω δώσει στο super market. Γυρνάω στο αετόπουλο που είναι μαζί μου. Ευτυχώς κάπου ξεχασμένο και τσαλακωμένο στη κωλότσεπή του βρίσκει ένα 5ευρο και το δίνει.
Την αρχική έκπληξη διαδέχεται το κύμα απορίας με κάτι σαν οργή. Ψύχραιμε ευγενικά και στον πληθυντικό τη ρωτάω πριν το πάρει και το χώσει στο συρτάρι.
-Με συγχωρείτε, αλλά αυτός ό λογαριασμός που μόλις σας έδωσα δεν είναι, αν δεν κάνω λάθος της Τράπεζας Πειραιώς?
-Ναι, μου λέει, αλλά αφού βάζουμε το όνομά σας σαν καταθέτη στο πεδίο "σχόλια" υπάρχει αυτή η χρέωση του 1,40.
-Ε, τότε βγάλτο" της απαντάω κοφτά- και στον ενικό- "για όνομα του Θεού!! αυτός που θα δει το ποσό στον λογαριασμό του, ξέρει από που τα πήρε"!!
-Καλά" μου κάνει.
Και αρχίζει πάλι απ'την αρχή και για άλλο ένα λεπτό την διαδικασία.

Στον διπλανό γκισέ ένας νεαρός γύρισε με κοίταξε και χαμογέλασε. Σίγουρα αποδείχτηκε πολύ χρήσιμη η σκηνή και κάτι θα έμαθε...

(κατά τη γνώμη μου έπρεπε πριν προχωρήσει στην ολοκλήρωση της κατάθεσης έπρεπε να μου πει.
-Αν θέλετε να βάλουμε το όνομα του καταθέτη να ξέρετε ότι θα χρεωθείτε 1,40 ευ, γιατί έτσι γουστάρουμε, γιατί με αυτά τα χρήματα συντηρούμε το σύστημά μας, γιατί πληρώνουμε τους τεμπέληδές μας, γιατί πρέπει να πληρώσουμε τα δίδακτρα των παιδιών του διευθυντή μας, γιατί εμείς το κάνουμε ενώ άλλοι όχι επειδή είμαστε μάγκες κλπ κλπ)

Οταν η Ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά (μέρος2ο)

Παραμονή του θανάτου του γέρο Σταυραετού, τον έχω μεταφέρει στην Κεντρική Κλινική Αθηνών, και ευχαριστώ τον Θεό που πρόλαβα και τον μετέφερα, από ένα Θεραπευτήριο ΙΚΑ κάπου στα όρια Κυψέλης με Πατήσια.
Οι αιματολογικοί του δείκτες μετά τη βαριά νεφρική ανεπάρκεια που έχει παρουσιάσει μία εβδομάδα τώρα, αρχίζουν πλέον να μην είναι συμβατές με τη ζωή. Διατηρεί όμως ακόμα την επαφή με την πραγματικότητα παρόλο που αρχίζει και χάνει την όρασή του. Δύσκολα αρθρώνει λέξεις (κι όταν προσπαθεί να πει κάτι δύσκολα τον καταλαβαίνεις) Η τελευταία όμως αίσθηση που μας συντροφεύει μέχρι τέλους, η ακοή, λειτουργεί ακόμη.
Στο θάλαμο υποδοχής των εξωτερικών ιατρείων ο γιατρός με καλεί μέσα.
Από που είσαι τι σου είναι ο ασθενής κλπ, ωραίος τύπος ο γιατρός και νέος στην ηλικία. Κοιτάει σκεφτικός τις τελευταίες εξετάσεις και μένει μάλλον έκπληκτος. Με ρωτάει
" Επικοινωνεί με το περιβάλλον ο Πατέρας?" του λέω
"Ακόμα ναι"
"Πάμε λίγο έξω μου λέει"
Στο διάδρομο:
" πες μου τί θέλεις να του κάνω?"
του απαντώ σχεδόν αμέσως
"Γιατρέ είμαστε συνάδελφοι και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Δεν υπάρχει μέλλον για τον πατέρα και το ξέρουμε και οι δύο. Νομίζω δεν ωφελεί να τον κρατήσουμε στη ζωή μερικές ώρες η μέρες πάρα πάνω"
(Μπορούσε να το κάνει με τεχνικές όπως αιμοκάθαρση, διασωληνώσεις από παντού ώστε να τρέφεται σε περίπτωση που έπεφτε σε κώμα κλπ κλπ)
Μου λέει
"Τι δλδ, μου ζητάς ευθανασία?
" Οχι γιατρέ για όνομα του Θεού του λέω!! Μόνο κάνε ότι μπορείς να αισθάνεται άνετα αυτές τις τελευταίες του ώρες, ώστε να περάσει ειρηνικά στην αντιπέρα όχθη. Ας έχει ένα ειρηνικό τέλος."
"Κατάλαβα μου λέει" και δίνουμε τα χέρια.

Ο Πατέρας μετακομίστηκε στην ΜΕΘ (Μονάδα Εντατικής Θεραπείας) της Κλινικής μετά από λίγο.
Επιτρεπόταν μόνο 5 λεπτά παραμονής το πρωί και άλλα τόσα το βράδυ επισκεπτήριο. οι γιατροί ήταν όλοι εκεί δίπλα. Το περιβάλλον φωτεινό και καθαρό. Σε ένα ειδικό χώρο χωρίς καλώδια σε άνετο κρεβάτι, του έπιασα το χέρι και κούνησα το δικό μου σε ένα τελευταίο αντίο. Με χαιρέτησε με ένα κούνημα του κεφαλιού του .
Το απόγευμα έδωσα τον χρόνο του επισκεπτηρίου μου στη Μητέρα που τον είδε για τελευταία φορά και εκείνη,(ευτυχώς είχε ακόμα τις αισθήσεις του), αλλά και σε άλλους συγγενείς, που έμπαιναν ένας ένας.

Το πρωί γύρω στις 6,45 χτύπησε το τηλ. Από την αναγνώριση κατάλαβα από που ήταν και τι θα ακούσω.

Δεν ήμουν δίπλα του όταν πέταξε, γιατί για προσωπικούς λόγους δεν μπορούσα να τον περιθάλψω στο σπίτι ώστε νάμαι δίπλα του.
Με διαβεβαίωσαν ότι έφυγε ήσυχα, παρόλο που το τελευταίο είναι σαν ένα μικρό σαράκι που με τρώει και δε θα το ξεχάσω ποτέ......

Στο γραφείο μου, μέσα σε μιά γυάλινη όρθια μολυβοθήκη έχω βάλει τη μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία τύπου ταυτότητας. Την ξεκόλλησε η υπάλληλος του ΙΚΑ όταν πήγα για να ακυρώσω το βιβλιάριο υγείας του, και μου την έδωσε πριν το καταστρέψει.
Κάθε που κάθομαι στον υπολογιστή πάντα το βλέμμα μου πέφτει πάνω της. Οπως και σε άλλες στο σαλόνι. Ποτέ δεν πίστευα ότι φωτογραφίες θα μπορούσαν να αποκτήσουν τόση σημασία.!!
Και χωρίς αυτές όμως εγώ αισθάνομαι μιά δύναμη και μιά ευλογία από κάπου απροσδιόριστα να με αγκαλιάζει, κάτι που έχει μιά μεταφυσική διάσταση. Κατά τη γνώμη μου είναι η μεταφυσική διάσταση και μετάφραση της αγάπης των παιδιών προς τους γονείς και αντίστροφα, που παραμένει αιώνια!! Τώρα το καταλαβαίνω...

Και κάτι άλλο.
...είναι η απόρροια των άπειρων ευχών που μας έδινε κατά τη διάρκεια του προσωπικού του, τελευταίου αγώνα . Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές "πιάνουν τόπο".
Είναι αυτό που έχει μείνει και η παρηγοριά για αυτούς που μένουν πίσω, ότι στο τέλος " Ολα είναι καλά!!"

Οταν η Ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά (μέρος 1ο)

Λίγες μόλις μέρες μετά την εισαγωγή του σε νοσοκομείο της Μελβούρνης, ένας μεσήλικας άνδρας, βρέθηκε να πάσχει από καρκίνο του στομάχου με πολλαπλές μεταστάσεις και βαριά ηπατική ανεπάρκεια, που έκανε αδύνατη τη χημειοθεραπεία. Σε άρθρο της δημοσιευμένο σ'ενα απ'το εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά, μιά νεαρή Ινδή γιατρός που εργάζεται ως ογκολόγος στο ίδιο νοσοκομείο αφηγείται τις συζητήσεις της με τον άρρωστο και τη γυναίκα του και τις αντιδράσεις των τελευταίων στις προσπάθειες της να τους εξηγήσει ότι καμιά θεραπεία δεν θα μπορούσε να ανακόψει την εξέλιξη της νόσου και ότι ο μόνος εφικτός στόχος ήταν η ανακούφιση του αρρώστου από τους πόνους και τα υπόλοιπα ενοχλήματά του.
"Μήπως χρειάζονται χρήματα γιατρέ? Θα κάνουμε ότι μας πείτε για να γίνει καλά. Εχουμε τρία μικρά παιδιά" σπεύδει να δηλώσει η γυναίκα του αρρώστου, λες και δεν είχε ακούσει καμιά από τις διευκρινήσεις που είχαν προηγηθεί.
Σε μιά από τις επόμενες συναντήσεις τους η γιατρός προτείνει διακριτικά στον άρρωστο:
"Τι θα λέγατε να γυρίζατε λίγο σπίτι? Ισως μερικές ώρες έξω από το νοσοκομείο σας κάνουν να νιώσετε καλύτερα."
Ενα χαμόγελο προσδοκίας σχηματίζεται στα χείλη του αρρώστου.
"Εχω βαθιά πίστη στο Θεό. Θα ήταν θαυμάσιο να πάω την Κυριακή στην Εκκλησία"
Η γυναίκα του όμως, μουρμουρίζει μουδιασμένα:
"Μα, δέν θα κάνει κι άλλες εξετάσεις? Ισως αν το συκώτι του πάει καλύτερα να μπορέσει να γίνει κάποια χημειοθεραπεία..."

Η συμπεριφορά αυτή του ζευγαριού φαντάζει οικεία σε κάθε έλληνα γιατρό. Φαίνεται ότι όταν η ιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από το ημισφαίριο του πλανήτη στο οποίο κατοικούν.
Τον περασμένο Ιανουάριο, η είδηση ότι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αποφάσισε να μην εισαχθεί σε νοσοκομείο, αλλά να παραμείνει στη ζεστασιά και τη γαλήνη του σπιτιού του προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση. Για ποιό λόγο άραγε αυτού του είδους οι επιλογές είναι τόσο σπάνιες στις μέρες μας?
Κυριότερος λόγος είναι η αλλαγή της στάσης του κοινού απέναντι στην προοπτική του Θανάτου. Παλιότερα ο θάνατος γινόταν αποδεκτός ως το αναπόφευκτο τέλος της ζωής. οι άνθρωποι πέθαιναν στο κρεβάτι τους τριγυρισμένοι από προσφιλή πρόσωπα. Σήμερα, όλο και περισσότεροι πεθαίνουν στο ψυχρό περιβάλλον των μονάδων εντατικής θεραπείας.
Στην αλλαγή αυτή στάσης καίρια υπήρξε η συμβολή των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το μήνυμα που σε κάθε ευκαιρία εκπέμπουν είναι οτι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητες της σύγχρονης ιατρικής και κατά συνέπεια, καμία αποτυχία δεν είναι δικαιολογημένη. Οταν κάτι πάει στραβά κάποιος άλλος φταίει και όχι η ιατρική: οι γιατροί που έδειξαν αμέλεια, το ΕΚΑΒ που καθυστέρησε να στείλει ασθενοφόρο, το γήπεδο που δεν είχε γιατρό, η μονάδα εντατικής θεραπείας που δεν διέθετε κρεβάτι, η γραφειοκρατία που εμπόδισε την έγκαιρη μεταφορά στο εξωτερικό.
αυτή η αντίληψη είναι τόσο εδραιωμένη, ώστε οι περισσότεροι γιατροί αναγκάζονται να συντάσσονται με αυτήν. Συνεχίζουν λοιπόν, τις προσπάθειές τους για τη διατήρηση των αρρώστων στη ζωή, ακόμα και όταν είναι βέβαιοι ότι θα αποβούν άκαρπες.
Οσοι δεν φροντίζουν να χαιδεύουν τ'αυτιά του κοινού, αναγνωρίζουν ευθαρσώς ότι η ιατρική έχει τα όριά της. Τι πρέπει λοιπόν, να κάνει ο γιατρός σάυτές τις περιπτώσεις?
Ο συγγραφέας Ισαάκ Ασίμωφ είχε πει:"Η ζώη είναι ευχάριστη.Ο θάνατος ειρηνικός. Είναι το πέρασμα από τη μιά κατάσταση στην άλλη που δημιουργεί την ενόχληση". Αυτή ακριβώς την ενόχληση καλείται να αμβλύνει ο γιατρός. Γιά να το επιτύχει, όμως, αυτό δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Απαιτούνται δεξιότητες και γνώσεις που μόνον η κατάλληλη εκπαίδευση μπορεί να προσφέρει.
Πριν από την άσκησή της στην ογκολογία, η Ινδή γιατρός που μας περιγράφει την ιστορία του Αυστραλού αρρώστου, είχε σπουδάσει ιατρική ηθική και επικοινωνία με τον άρρωστο.

Από τον Καθηγητή Θ.Μουντοκαλάκη, παθολογίας του Παν.Αθηνών