Πρωτάθλημα με δύο πρωταθλητές και ...άλλες όμορφες ιστορίες

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, τέτοιο τέλος για το δύσμοιρο Ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, που φέτος για πρώτη φορά βαφτίστηκε "Σούπερ Λήγκα", δεν περίμενα.
Και ναι, σε πολλά παιχνίδια είχε φτωχό έως ανύπαρκτο θέαμα, η διαιτησία εφάρμοζε άλλους κανόνες, ή εφάρμοζε σωστά τους κανόνες κατά περίσταση, η προσέλευση του κόσμου εκτός ελαχίστων γηπέδων (Καραισκάκη, ΟΑΚΑ, Παγγκρήτιο) ήταν σκιώδης. Ακόμα και στη θρυλική Λ. Αλεξάνδρας, ο ΠΑΟ με το ζόρι μάζεψε μέσον όρο φιλάθλων 5000 των αριθμόν. Ισως και πολύ λέω.

Χθες όμως!! Τι ήταν αυτό?
Συγκυρία ζευγαριών που από πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια το μυριζόσουνα ότι θα έβλεπες πολλά παιχνίδια δίχως αύριο. Δηλαδή τελικούς. Στην κορυφή, στην μάχη για τη πέμπτη θέση που οδηγεί στην Ευρώπη αλλά και στη μάχη για την σωτηρία της παραμονής.
Ο κερδισμένος τα παίρνει όλα και φεύγει....!!
Γι'αυτό και κάποια στιγμή μετά το τέλος, στα ανοικτά τηλεοπτικά παράθυρα από τα γήπεδα αυτά έβλεπες φιέστες και πανηγυρισμούς! Παιδιά μικρά, οικογένειες, σημαιάκια, παίκτες να κάνουν γύρους του θριάμβου, βεγγαλικά, και απο την άλλη θλίψη και κατήφεια ,μετά από την υπερπροσπάθεια. Προσωπικά δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο έντονο πρωτάθλημα. Παντού και μέχρι το τέλος υπήρξε βαθμολογικό ενδιαφέρον, αλλά και σκαμπανεβάσματα σε όλες τις θέσεις τις βαθμολογίας.

Οι τρείς μεγάλοι διεκδικητές άλλαξαν όλοι με την σειρά την πρώτη θέση, με τελευταίο τον Ολυμπιακό που όμως αμφισβητείται, λόγω της γνωστής έφεσης του εναντίον του παιχνιδιού του με την Καλαμαριά, και το οποίο κέρδισε (εκρεμεί μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω η απόφαση CAS της προσφυγής της Καλαμαριάς και των άλλων δυό διεκδηκητών), στα χαρτιά. Ετσι η δεύτερη με δύο βαθμούς πίσω ΑΕΚ, αισθάνεται πρωταθλήτρια στη....συγκομιδή βαθμών (ίσως όχι άδικα). Φιέστες πρωταθλητού, χθές λοιπόν και στον Πειραιά και στη Καλογρέζα. Ειδικά στη Καλογρέζα ο αντίπαλος της ΑΕΚ, και έκπληξη του πρωταθλήματος Αστέρας Τρίπολης, έπαιζε την είσοδο στην πεντάδα και την έξοδό του στην Ευρώπη. Το παιχνίδι θύμιζε τελικό κυπέλου!!

Στην Ν.Σμύρνη, ο Πανιώνιος που και αυτός έπαιζε την έξοδο του στην Ευρώπη, αντίπαλο είχε τον Ατρόμητο που ήθελε μόνο την νίκη για να παραμείνει στην κατηγορία. Μάλιστα κατάφερε να προηγηθεί με φοβερό γκολ του Περόνε στο πρώτο ημίχρονο, και να έχει δικαίωμα στο όνειρο. Στη συνέχεια η ποδοσφαιρική μηχανή του Πανιωνίου πήρε μπροστά και πήρε το παιχνίδι μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς, ενώ μετά το τέλος οι παίκτες του Ατρομήτου δεν είχαν το κουράγιο να περπατήσουν από την απογοήτευση. Ειδικά ο Περόνε είχε κάτσει στο χορτάρι για μισή ώρα και με το ζόρι τον σήκωσαν!!

Στη Κρήτη ο φοβερός Εργοτέλης που στο δέυτερο γύρο έκανε αντεπίθεση διαρκείας, και εκεί που όλοι τον είχαν καταδικασμένο ,έκανε πορεία ομάδας που πάει για Ευρώπη, έπαιζε με την Ξάνθη (αδιάφορη), αλλά είχε το αυτί του στη Ν.Σμύρνη . Καθάρισε σχετικά εύκολα το παιχνίδι, αλλά η σκηνή εκεί γύρω στο τέλος που ενώ έπρεπε να εκτελεστεί κόρνερ, ολοι σταμάτησαν και περίμεναν να ακόυσουν από την αντίδραση των φιλάθλων τί γίνεται στην Ν.Σμύρνη με το πεναλτι που εκτελούσε ο Πανιώνιος, νομίζω ότι δεν ξαναγίνεται εύκολα, ακόμα και αν την έχεις σκηνοθετήσεις¨-)

Κατά τα άλλα είχαμε πολλές ανατροπές και γκολ, με αποκορύφωμα το φοβερό ματσ στη λάρισα όπου η τοπική ομάδα, βρέθηκε να χάνει από έναν μεταμορφωμένο και αδιάφορο ΠΑΟΚ, με 0-3 και 1-3 στο τέλος του Α ημιχρόνου ,αλλά η υπερβολική σιγουριά του απο τη μιά και δύο διορθωτικές κινήσεις του Δωνη απο την άλλη έφεραν τα πάνω κάτω και το παιχνίδι γύρισε σε 4-3 υπέρ των αλόγων του κάμπου, μέσα σε ατμόσφαιρα απίστευτης φιέστας και ας μην πήραν τελικά το εισιτήριο για την Ευρώπη λόγω των άλλων αποτέλεσμάτων ,και κυριώς του Πανιωνίου, και ας ήταν ίσως το τελευταίο παιχνίδι του Γίωργου Δώνη στον πάγκο της ομάδας μετά από μιά επιτυχημένη τριετία. (μάλλον μετακομίζει στους Θρακομακεδόνες και στον κιτρινόμαυρο Δικέφαλο)

Υπάρχουν κι άλλα που αφορούν σκορερς, στατιστικά και αριθμούς, αλλά δεν θα μπω σε αυτή τη διαδικασία. απλα να αναφέρω ότι ο αποχαιρετισμός του μεγάλου Ακη Ζηκου (του μοναδικού Ελληνα που αγωνίστηκε σε τελικό Champions League, με τη Μονακό) συνέπεσε με μία πολύ ωραία εορταστική ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ και με μία πολύ ωραία εμφάνιση της ομάδας του.
Ακόμα αποχαιρέτησε τα ποδοσφαιρικά όπλα και ο Ηλίας Πουρσανίδης με τη Ξάνθη αλλά και με θητεία στον Ολυμπιακό και στην Εθνική ομάδα.

Τελικά μήπως αυτά τα όμορφα φαινόμενα και εικόνες (και χωρίς διαιτητικές αμφισβητήσεις παρακαλώ) είναι ένα δείγμα ότι το πρωτάθλημά μας αξίζει κάτι καλύτερο και αρχίζει να γίνεται λιγάκι πιό ανταγωνιστικό?
Το εύχομαι και επιφυλάσσομαι με ελπίδα για τη νέα χρονιά.

Βουτιά στα Ψυχεδελικά! ή Πώς να ονειρευτήτε μαζί με την ALICE.

Ο Μουσικοθεραπευτής είναι αρκετά απασχολημένος τις τελευταίες μέρες.
Για αυτούς που έζησαν την εφηβεία τους και μαζί με τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα ένοιωσαν και τα μουσικά, ετοιμάζει ένα revival μουσικών αναμνήσεων και όχι μόνον, ανασύροντας υλικό από τα ατελείωτα αρχεία του.

Κάνοντας αυτό και ταυτόχρονα συμμετέχοντας σε διάφορα forums και μουσικά blogs κάποιος ανώνυμος ζήτησε επειγόντως όποιος έχει κάτι από κάποιον (ους) Mark Fry να το ανεβάσει γιατί έχει ακούσει πολλά και τραβάει πολύ ζόρι , με λίγα λόγια:-)

Ο μουσικοθεραπευτής ήταν εκεί, και για καλή του τύχη κάτι είχε. Μπορεί και το μοναδικό project των Mark Fry. Γιατί ο δίσκος που θα ακούσετε χρονολογείται από το 1972, ουσιαστικά περίπου στο τέλος της ψυχεδελικής μουσικής-ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο μουσικής που στιγμάτισε όλη την δεκαετία του 60 με αρχές του 70, και κινήθηκε παράλληλα με το rock'nroll και με τα ποπ τραγούδια της εποχής που όλοι ζήσαμε μαζί τους, δανειζόμενος φυσικά στοιχέια τους αλλά περνώντας και σε ηχhτικούς πειραματισμούς οργανικούς και φωνητικούς, πολλές φορές, αποκυήματα των πειραματισμών μέσα από τα παραισθησιογόνα και γενικότερα μέσα από τα αποκαλούμενα "mind expanding drugs".

Ετσι λοιπόν δίνεται μιά ευκαιρία μαζί με τον φίλο Ανώνυμο που το ζήτησε να μοιραστώ ένα ονειρικό δείγμα του Ψυχεδελικού κλίματος της εποχής, το οποίο, μη νομίζετε, συνέχισε και συνεχίζει μεχρι τις μέρες μας, και μέσα από την βοήθεια της ηχητικής τεχνολογίας να δίνει πολύ ωραία δείγματα παραλλαγής, και ευαισθησίας, στην σύγχρονη λεγόμενη εναλλακτική μουσική.

ΣΗΜ.
Οι Mark Fry καλύπτονται από ένα μυστήριο όπως και πολλά group ανάλογου ύφους, καθώς δεν είναι γνωστό ποιοί πραγματικά είναι, και κάτω από ποιές συνθήκες ηχογραφήθηκε το " Ονειρο μαζί με την Alice"

Το revival μπορεί να περιμένει για λίγο ακόμα (τελικά προκύπτει μεγάλη δουλειά)

Ιπτάμενη Σαχάρα

Νότια της Ελλάδας, και από τα Βόρεια παράλια της Αφρικής ξεκινάει προς την ενδοχώρα ένας τόπος μαγικός. Ενας τόπος μύθων , ηρεμίας, και μοναδικών χρωμάτων. Είναι ο τόπος των Χίλιων και μιάς Νυχτών.
Εδώ όλα κυλούσαν ήσυχα, για τις παραδοσιακές φυλές της απέραντης άμμου. Βεδουίνοι και Φελλάχοι αντάλλασαν τα προιόντα τους ταξιδέυοντας πάνω σε προκαθορισμένες γραμμές από την μία όαση στην άλλη, έχοντας οδηγό τον καθαρό έναστρο γαλαξία πάνω από τα καλυμένα κεφάλια τους. Στίς ενδιάμεσες στάσεις κι αν κάποια αμμοθύελα τους εμπόδιζε, στήναν πρόχειρους καταυλισμούς, και πολύ σύντομα μέσα στη Αραβική νύχτα, μελωδικές φωνές με την βοήθεια του ανέμου έφευγαν μακρυά πρώτες, πέρα στο μαύρο κενό, προς τις οάσεις!
Τυχερός όποιος θα βρεθεί κάπου εκεί γύρω για ν'ακούσει.
Οι καμήλες απ'έξω στην σειρά γονατισμένες, με υψωμένους τους λαιμούς τους, και με μισόκλειστα τα μάτια τους ακίνητες μέσα στην αμμοθύελα, περιμένουν καρτερικά το πρωί, για να ξεκινήσουν.

Υπάρχουν εποχές του χρόνου που, αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς οι συνεχείς βροχές δίνουν άλλη όψι στην άμμο, και περισσή ζωή στα πηγάδια και την βλάστηση των Οάσεων.
Το μεγαλύτερο όμως διάστημα του χρόνου η ξηρασία είναι η φυσιολογική εικόνα του τόπου.
Τότε στην επιφάνεια κάτω από ένα φυσικό κανόνα έλξης οι μικροί κόκκοι άμμου, ενώνονται μαζί τους πολλοί φτιάχνοντας μιά συνεκτική "κρούστα", και πάλι σοφά, για να συγκρατείται στη θέση του όλη αυτή η τεράστια θάλασσα άμμου και να μη καταπιεί τα διπλανά οικοσυστήματα το Νότου και του Ευρωπαικού Βορρά.
Μόνο καποιοι αέρηδες από το Νοτιά που τσουρουφλίζουν την Μεσόγειο, μία ή δυό φορές το χρόνο καταφέρνουν να σηκώσουν μόρια από τη βαριά κρούστα και να τη φέρουν πάνω από τα κεφάλια των παραξενεμένων "Ευρωπαίων", της Μάλτας, της Σικελίας, της Καλαβρίας, της Κρήτης, της Κύπρου, της... Αθήνας.

Σήμερα στις πιο πολλές οάσεις οι καμήλες αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο και attraction, για τους εκατομμύρια τουρίστες που κατακλύζουν τις Βόρειες Αφρικανικές χώρες, αποζητώντας να ζήσουν Αραβικές μαγικές Νύχτες και ονειρεμένες.
Θηριώδη τετρακίνητα Hammer και άλλα ενεργοβόρα θορυβώδη οχήματα, οργώνουν χωρίς λόγο τις περισσότερες φορές και σε ανεξέλεγκτες πορείες, την επιφανειακή συνεχή αμμώδη κρούστα της ερήμου. Οδηγοί ξαμολημένοι από τις φυλακές της δυτικότροπης ζωής, ζουν την ψευδαίσθηση ενός ράλι Paris-Dakkar, σηκώνοντας στο πέρασμά τους σύννεφα άμμου .

Το έργο των Νοτιάδων είναι πολύ πιο εύκολο τώρα, και το φαινόμενο του κίτρινου ουρανού πολύ πιό συχνό πάνω από τη Μεσόγειο, ενώ η τεράστια αμμοθάλασσα της Σαχάρας μας καταπίνει σιγά σιγά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Ο Ντβαρ Εβ συγκόλλησε τελετουργικά με χρυσάφι την τελική σύνδεση. Τα μάτια μιάς ντουζίνας από κάμερες τηλεοράσεως τον παρατηρούσαν κι ο υποαιθέρας μετέδιδε στο Σύμπαν μιά ντουζίνα εικόνες αυτού που έκανε.
Μετά ορθώθηκε κι έκανε μιά καταφατική κίνηση του κεφαλιού στον Ντβαρ Ρειν. Επειτα προχώρησε και πήγε και στάθηκε πλάι στον διακόπτη. όταν τον ανέβαζε θα συμπλήρωνε την επαφή. Και τότε αυτός ο διακόπτης θα συνέδεε, μονομιάς όλες τις τερατώδεις υπολογιστικές μηχανές, όλων των κατοικημένων πλανητών του Σύμπαντος-ενενήντα έξι δισεκατομμύρια πλανήτες- σ'ένα υπερκύκλωμα. θα τους συνέδεε όλους σ'έναν υπερυπολογιστή, μιά μηχανή κυβερνητικής που θα συνδύαζε τη γνώση απ'όλους τους γαλαξίες.
Ο Ντβαρ Ρειν μίλησε σύντομα στα τρισεκατομμύρια που τον έβλεπαν και τον άκουγαν. Επειτα σώπασε για μιά στιγμή και τελικά είπε
-Τώρα Ντβαρ Εβ!

Ο Ντβαρ Εβ ανέβασε τον διακόπτη. Ακούστηκε ένας δυνατός βόμβος. Ηταν η ροή η δύναμη που αποδεσμευόταν από ενενηντα έξι δισεκατομμύρια πλανήτες. Φώτα αναβόσβησαν και μετά σταθεροποιήθηκαν σ'όλη την απέραντη επιβάνεια του πίνακα ελέγχου που ήταν ολόκληρα μίλια μακρύς.
Ο Ντβαρ Εβ έκανε ένα βήμα πίσω και πήρε μιά βαθιά αναπνοή.
-Η τιμή να κάνετε την πρώτη ερώτηση είναι δική σας. Ντβαρ Ρειν
-Ευχαριστώ, είπε ο Ντβαρ Ρειν, Θα είναι μιά ερώτηση στην οποία καμιά μηχανή κυβερνητικής δεν μπόρεσε ως τώρα να απαντήσει.
Γύρισε και αντιμετώπισε τη μηχανή.
-Υπάρχει Θεός?

Η δυνατή φωνή απάντησε χωρίς δυσταγμό, χωρίς ν'ακουστέι ούτε ένα "κλικ" από κανένα διακόπτη.
-Ναι, τώρα υπάρχει ένας Θεός.

Ξαφνικός τρόμος αλλοίωσε το πρόσωπο του Ντβαρ Εβ.
Ορμησε ν'αρπάξει τον διακόπτη.
Μιά αστραπή κι ένας κεραυνός από τον ανέφελο ουρανό τον χτύπησε και τον έριξε κάτω λιώνοντας τα μέταλλα του διακόπτη και κλείνοντάς τα για πάντα.

Φρέντρικ Μπράουν 1961

Βασίλης "Βάσια" Χατζηπαναγής-το ελάφι της Τασκένδης

Μέσα δεκαετίας 70 . Πιτσιρίκος τότε , με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γήπεδο τις Κυριακές με φίλους, τότε που ήταν άλλες εποχές στο ποδόσφαιρο και το γήπεδο ήταν κάτι σαν εκδρομή. Πασατέμπο φιστίκια πορτοκαλάδα περίεργης μάρκας σε μικρά πλαστικά μπουκαλάκια ,σφραγισμένα με αλουμινοταινία, και φελιζολ να μην κρυώσουμε πάνω στα τσιμέντα. Μάλιστα ήταν πολύ χαρακτηριστικό θέαμα, περίπου 10 λεπτά πριν το τέλος τότε που το πλήθος σηκώνεται να ξεμουδιάσει αλλά και από την αγωνία, όλα τα φελιζόλ να πετάγονται στον αέρα και να προσγειώνονται πιό κάτω, πιό πάνω στα κεφάλια άλλων αγνώστων, που δεν έδιναν φυσικά καμία, μα καμία σημασία. Μικρός λοιπόν και επειδή το ορθιο μπροστά μου πλήθος με εμπόδιζε να παρακολουθήσω τα τελευταία λεπτά των παιχνιδιών ,μου έμενε μόνον να κοιτάω που προσγειώνονταν τα τετράγωνα φελιζόλ. Μέσα των 70ς λοιπόν και ο Ολυμπιακός κυρίαρχος στην πενταετία του. Ηταν η πενταετία του Γουλανδρή. Δεν θυμάμαι για τον Παναθηναικό που προσπαθούσε να φτιάξει μιά ομάδα αντάξια εκείνης του έπους του Wembley, αλλά και η δική μου η κιτρινόμαυρη, δεν πήγαινε πίσω παρ'όλο που είχα μιά καλή μαγιά ποδοσφαιριστών. Ετσι ήταν το κλίμα τότε στις ομάδες. Ταλέντο που ξεχέιλιζε αλλά ερασιτεχνισμός σε όλα τα επίπεδα. καμία σχέση με το σήμερα. Εκείνη τη χρονιά του 1976 νομίζω (συγχωρήστε μου το λάθος αν η ημερομηνία δεν είναι σωστή), στον τελικό κυπέλλου είχε φτάσει σχετικά εύκολα ο Ολυμπιακός, ο οποίος αν έπαιρνε το παιχνίδι θα κατακτούσε και το νταμπλ. Κατ'εξάιρεση αντίπαλος δεν ήταν κανένας από τους άλλους δύο μεγάλους, αλλά μία ομάδα της Θεσσαλονίκης, και μάλιστα όχι ο θεωρητικά ισχυρότερος ΠΑΟΚ, ο οποίος μάλιστα διέθετε ισχυρότατο σύνολο, την εποχή ,αλλά ο ΗΡΑΚΛΗΣ, με μιά φουρνιά παικτών πολύ σπουδαίων, όπως τον τερματοφύλακα Φανάρα, τον κεντροεπθετικό Κουσουλάκη, τον ανασταλτικό μέσο Τάκη Νικολούδη, τον οποίον μάλιστα μετάτον τελικό αυτόν τον πήρε η ΑΕΚ θέτοντας τα θεμέλια σιγά σιγά της μεγάλης ομάδας της τριετίας 1977-1981. Υπήρχαν κι άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Υπήρχε όμως και ένας νιόφερτος, πρόσφατη μεταγραφή, πιτσιρικάς από την Τασκένδη, που δεν τον ήξερε κανένας. Είχε δείξει πολύ καλά δείγματα στα πρώτα του παιχνίδια με τον Ηρακλή. Είχε μάλιστα παίξει και στην Εθνική νέων της τότε Σοβ. Ενωσης. Το παιχνίδι θα γινόταν στο γήπεδο της ομάδας μου στην Ν.Φιλαδέλφεια. Ασπρόμαυρη τηλεόραση και μπροστά στην μικρή 14¨¨ να δω το παιχνίδι εκείνο το βράδυ. Πολύ σύντομα έτριβα τα μάτια μου με αυτό που έβλεπα. Ο Ηρακλής μιά ορχήστρα με μαέστρο αλλά και εκτελεστή τον πιτσιρικά από την Τασκένδη! Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Χ"παναγής στιγμές στιγμές έπαιζε τον Ολυμπιακό μόνος του. Σε κάποιο γκολ μάλιστα θυμάμαι που έβαλε ξεκίνησε λίγο έξω από την περιοχή, κινήθηκε προς τα πλαγια και προς το κορνερ, εισέβαλε παράλληλα προς το τέρμα του Κελεσίδη μεσα στην μικρή περιοχή, και ενώ σαν παραμάζωμα όλη η άμυνα προσπαθούσε με κάποιο τρόπο να τον σταματήσει, αυτός αργά και βασανιστικά έστειλε την μπάλα σχεδόν να κυλάει για να περάσει την γραμμή του τέρματος. Η ομάδα του Ολυμπιακού μόλις και μετά βίας μπόρεσε να πάει το παιχνίδι στην παράταση η οποία έληξε 4-4. Το τρόπαιο το πήρε τελικά ο Ηρακλής στα πέναλτι, και ήταν αυτό μιά προσωπική δικαίωση του μικρού "Βάσια" ο οποίος όπως ήταν γραφτό από την ποδοσφαιρική του μόιρα, δεν κατέγραψε άλλον τίτλο στην καριέρα του σαν ποδοσφαιριστής. Και είναι κρίμα που ποτέ δεν στάθηκε δυνατόν να πάρει μεταγραφή σε άλλη ομάδα μεγαλύτερη εντός ή εκτός Ελλάδος, αφου οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες για μεταγραφές παιχταράδων από μιά ομάδα σε άλλη, γιατί αφ'ενός δένονταν με πολύ υψηλές ρήτρες στα συμβόλαιά τους και αφ'ετέρου ο κόσμος, του Ηρακλή -αλλά και γενικότερα- δένονταν με παίχτες σαν τον "Βασια", σαν τον Δομάζο ,τον Μιμη Παπαιωάννου, τον Δαβουρλή, τον Νεστορίδη ,πιό παλιά, και αποτελούσαν χωρίς υπερβολή σημαίες και στίγματα των εποχών τους για την ομάδα τους. Η μεγάλη αδικία όμως εις βάρος του παίχτη, ήταν πως αυτός ο παγκοσμίου κλάσης παίχτης δεν μπόρεσε ποτέ σε επίσημο παιχνίδι να αγωνιστεί με την φανέλα του Εθνικού μας συγκροτήματος. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι και που θα μπορούσε να φτάσει η Εθνική μας, τότε που ξεχέιλιζε επίσης από ταλέντα, με τον Βασια στις τάξεις της. Και αυτό γιατί υπήρχε ένας περιοριστικός όρος που του το απαγόρευε, επειδή είχε αγωνιστεί σαν νέος με τα χρώματα της Σοβ.Ενωσης. Πολύ πριν εμφανιστεί στο ποδοσφαιρικό στερέωμα ο πολύς Μαραντόνα, το φτωχόπαιδο από την μακρινή Τασκένδη, "το ελάφι" της όπως τον είπαν, ο Ποδοσφαιρικός Νουρέγιεφ όπως τον προσομοίασαν αργότερα, έκανε πράγματα στο γήπεδο κατ'εξακολούθηση εκθέτοντας τους αντιπάλους αμυντικούς με τον πιό φυσικό τρόπο. Σαν ελάχιστη ανταμοιβή πάντως ψηφίστηκε σαν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής Ελληνας των τελευταίων 50 χρόνων, και από την Διεθνή Ομοσπονδία μέσα στους καλύτερους 10 όλων των εποχών!!, γεγονός πρόσφατο που αποτέλεσε και την αφορμή να γράψω αυτό το μικρό αφιέρωμα.

Στα βιντεάκια που βρήκα, η ασπρόμαυρες στιγμές είναι από τον αξέχαστο αυτό τελικό του 76. Ακολουθεί μία σύντομη βιογραφία του από το site www.kontra.gr.





Ο Βασίλης Χατζηπαναγής έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομά του εκτός από το... θέαμα, και με τον Ηρακλή. Ο αδιαμφισβήτητα θεαματικότερος ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί ποτέ στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της Ελλάδας αγωνίστηκε σχεδόν σε όλη την καριέρα του στον "γηραιό" και αγαπήθηκε όσο λίγοι, όχι μόνο από τους φίλους του συλλόγου του.

Το νήμα της ζωής του αρχίζει στην Τασκένδη του σημερινού Ουζμπεκιστάν, όταν γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1954 από Ελληνες μετανάστες. Το ταλέντο του περίσσιο και έτσι η Παχτακόρ δεν έχασε την ευκαιρία να τον εντάξει στο έμψυχο δυναμικό της σε μικρή ηλικία, ωστόσο για έχει δικαίωμα να αγωνιστεί, έπρεπε να πάρει την σοβιετική υπηκοότητα. Σε ηλικία 17 ετών έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα και κλήθηκε και στην εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης κάτω των 19 ετών. Δεν χρειάστηκε μεγάλο διάστημα, ώστε να γίνει ευρέως γνωστό το ταλέντο του, ακόμα και στην Ελλάδα.

* Μία από τις πλέον αξιομνημόνευτες στιγμές στην καριέρα του Χατζηπαναγή ήταν η κλήση του στην μικτή κόσμου τον Ιούνιο του 1984, μαζί με τους Φρανς Μπεκενμπάουερ, Μάριο Κέμπες και Κέβιν Κίγκαν για ένα φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο την Νιου Γιορκ Κόσμος, στην πόλη των ΗΠΑ.

* Ο Βασίλης Χατζηπαναγής κατέχει το ρεκόρ σε γκολ από απευθείας εκτελέσεις κόρνερ. Εννιά τον αριθμό.

* Οι "χορευτικές" του κινήσεις στον αγωνιστικό χώρο οδήγησαν στον δημοσιογράφο τότε και νυν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Λιάνη, στο να του αποδώσει το παρατσούκλι "Νουρέγεφ".

Οι μέρες του στην Σοβιετική Ενωση ήταν μετρημένες. Το μέλλον του προδιαγραφόταν σαφώς πιο λαμπρό στην πατρίδα του, με αποτέλεσμα να πάρει μεταγραφή στον Ηρακλή. Το ντεμπούτο του έγινε στον Δεκέμβριο του 1975 και από τότε η παρουσία του στους αγωνιστικούς χώρους συνεπαγόταν θέαμα, ντρίμπλες, γκολ ασίστ και γενικά κάθε τι που θυμίζει την ομορφιά του αθλήματος.

Οι φίλαθλοι γέμιζαν το "Καυταντζόγλειο" για να παρακολουθήσουν τις επινοήσεις του "Βάσια", ο οποίος ταλαιπωρούσε τους αντίπαλους αμυντικούς σε σημείο... παρεξηγήσεως. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος, που οι αντίπαλοι του τού ζητούσαν να μην τους κάνει... ντρίμπλα, ώστε να μην ρεζιλευτούν!

Το 1976 οδήγησε τον "γηραιό" στην κατάκτηση του μοναδικού τίτλου στην ιστορία του, του κυπέλλου Ελλάδας, στον αλησμόνητο τελικό με τον Ολυμπιακό (4-4 το σκορ, 6-5 στα πέναλτι). Την ίδια χρονιά είχε την πρώτη του συμμετοχή με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, σε ένα φιλικό στη Λεωφόρο με αντίπαλο την Πολωνία. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που εκπροσώπησε την Ελλάδα, αφού η συμμετοχή του στους Νέους της Σοβιετικής Ενωσης δεν του επέτρεπε (βάσει κανονισμού) να αγωνιστεί σε άλλη ομάδα Ανδρών πλην αυτής.

Από την πρώτη στιγμή, οι μεγάλες ομάδες της Αθήνας προσπάθησαν να αποκτήσουν τον μεσοεπιθετικό του Ηρακλή, ωστόσο οι αυστηροί κανονισμοί και οι ρήτρες που υπήρχαν στα τότε συμβόλαια των παικτών, δεν επέτρεπαν "σπάσιμό" τους. Επιπλέον, οι φίλοι της ομάδας δεν θα άφηναν το είδωλό τους να φύγει, τον άνθρωπο που τους χάρισε τόσες μοναδικές στιγμές ποδοσφαιρικής ευφυΐας.

Στο εξωτερικό, η φήμη του εντυπωσιακού αυτού ποδοσφαιριστή είχε εξαπλωθεί. Ορισμένοι ξένοι σύλλογοι είχαν παρουσιαστεί να ενδιαφέρονται για την απόκτησή του, ωστόσο η μεγάλη μεταγραφή που δικαιούταν ο "Βάσια" δεν έγινε ποτέ. Ο Χατζηπαναγής παρέμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του στον Ηρακλή και είπε το αντίο στο παιχνίδι του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με αντίπαλο την Βαλένθια τον Οκτώβριο του 1991, σε ηλικία 37 ετών.

Η αναγνώριση της προσφοράς του Βασίλη Χατζηπαναγή στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι καθολική. Το φιλοθεάμον κοινό τοποθετεί τον "Βάσια" μεταξύ των καλύτερων ποδοσφαιριστών που έχουν περάσει από τη χώρα μας, ενώ δεν υπάρχουν και οι υπερβολές, οι συγκρίσεις δηλαδή ακόμα και με Πελέ και Μαραντόνα.

Το βέβαιο είναι ότι ο Χατζηπαναγής εκλέχθηκε από ψηφοφορία που διενήργησε η ΕΠΟ το Νοέμβριο του 2003 ως ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων πενήντα χρόνων, στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 ετών της ΟΥΕΦΑ.

---

Στις 14 Δεκεμβρίου του 1999 καταγράφηκε η... δεύτερη συμμετοχή του Βασίλη Χατζηπαναγή με την Εθνική Ελλάδας, όταν συμμετείχε σε φιλική αναμέτρηση προς τιμήν του με αντίπαλο την Γκάνα.

τέλος αντιγράφω μιά αντίστοιχη εμπειρία πρώτης επαφής με τον Χατζηπαναγή, του Γιώργου Καρρά όπως κατατέθηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑGAZINO στις 11-11-2007.

Θεσσαλονίκη.
Χειμώνας του 1975. Βασική πηγή ενημέρωσης το κατηφές πρόγραμμα της ασπρόμαυρης και μοναδικής τότε κρατικής τηλεόρασης. Μέσα σ'ένα εξίσου θλιβερό ποδοσφαιρικό κλίμα, μιά είδηση που ήρθε από το πουθενά κατάφερε να εκτοξέυσει την εφηβική μου φαντασία (ήμουν 14 ετών) στα ύψη. Ερχόταν στον Ηρακλή, του οποίου ήμουν οπαδός, κόποιος ομογενής ποδοσγαιριστής από την ρωσία ονόματι "Χατζηπαναγής".
Κανέις δεν είχε ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Ωσπου στην εφημερίδα "Θεσσαλονίκη" δημοσιεύτηκε μιά κακοτυπωμένη φωτοτυπία ενός άρθρου ρώσικου περιοδικού. Ανέφερε τους πέντε καλύτερους παίχτες κάθε θέσης που έπαιζαν το 1975 στο σοβιετικό πρωτάθλημα. Και τί έλεγε το άρθρο? Εδώ ήταν το απίστευτο!! Μεταξύ άλλων, ανέφερε τον "δικό"μας Χατζηπαναγή ως τον δέυτερο καλύτερο εξτρεμ στο πανίσχυρο σοβιετικό ποδόσφαιρο, με πρώτο βέβαια τον παγκοσμίως αναγνωρισμένο τότε Ολεγκ Μπλαχίν.
Τι λέτε ρε παιδιά? Κάτι δε πάει καλά. Κάτι σάπιο μου μυρίζει. Ακόμη θυμάμαι τον έμπειρο περί τα ποδοσφαιρικά πατέρα μου να λέει ότι μάλλον κάποια κομπίνα των δημοσιογράφων θα είναι, ποιός ξέρει για ποιούς λόγους. Οι εποχές δεν ήταν αθώες, ούτε και τότε. τα συμφέροντα πολλά.
Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν, έφτασε η πρώτη Κυριακή, όταν στολισμένος με σημλαιες, κασκόλ και λοιπά συμπαρομαρτούντα συνόδευσα τον πατέρα μου στη Βέροια στον αγώνα πρωταθλήματος Ηρακλής-Ατρόμητος. Από κεκτημένη ταχύτητα και με βάση τις ως τότε εμπειριές μου δεν είχα και καμιά ιδιαίτερη προσδοκία. Στην καλυτερη περίπτωση να νικόυσε η ομάδα μου. Από πλευράς θεάματος δεν ήλπιζα, ούτε είχα παραστάσεις για να πειστώ ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι κάπως διαφορετικό. Κλωτσοπατινάδα μόνο και άγιος ο Θεός.
Οταν τον πρωτοείδα, ο νεαρός Χατζηπαναγής δεν μου γέμισε το μάτι. Χαρακτηριστι΄κη ήταν η αφύσικα λευκή 9σαν σεντόνι) επιδερμίδα του και το μακρύ σγουρόμαλλί του. Κατά τα άλλα τίποτε το ιδιαίτερο.
Ο αγώνας άρχισε και μαζί του και η γνωστή κλωτσοπατινάδα. Ωσπου πήγε η μπάλα στα πόδια του Ρώσου. Και ξαφνικά...το μπαμ! Ανάσταση! επιφόιτηση!Αποκάλυψη!Poetry in MotionΟ άνθρωπος "κεντουσε" Καλλιτέχνης με τα όλα του. Με μια μοναδική δεξιοτεχνία κατάφερνε να ντριμπλαρει τους πάντες και τα πάντα μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα ξερού γηπέδου.
Εμεινα άφωνος! Μαζί μου και όλο το γήπεδο. Το επανέλαβε μάλιστα αυτό το σόου δύο-τρεις φορές κατά τη διάρκεια του ματς. Ντρίπλες μαγικές που κανένας μας δεν είχα ξαναδεί. Θυμίζω οτι τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε.Αν σήμερα κάποιος γνωστός ή άγνωστος κάνει μια εξαιρετική ενέργεια στο άλλο άκρο της γης, θα το δούμε ίσαμε 10 φορές, από τα κανάλια και από το ιντερνετ.
Συνεπώς σήμερα τα έχουμε δει όλα. από τα μαγικά του Ροναλντίνιο ως τις φαντεζι ενέργειες του Ζιντάν. Εκείνη όμως την ημέρα οι ντρίπλες του Χατζηπαναγή με χτύπησαν στο μέτωπο σαν διαμαντένια σφαίρα και μ'αφησαν ενεό. Παραμιλούσα. Η φιγούρα του να χορεύει σάμπα, με τους αντιπάλους αμυντικούς να τα έχουν χαμένα, εντυπώθηκε βαθιά μέσα στο μυαλό μου. Είδα το κάτι άλλο. Το απίθανο. Και είχα εθιστεί.

Η συνέχεια είναι γνωστή.Αν και πέρασαν αρκετά χρόνια, το τέλος τον δικαίωσε. Οχι οικονομικά και αγωνιστικά, αλλά τουλάχιστον ψυχολογικά. Πριν από τρία χρόνια μάλιστα ψηφίστηκε ο καλύτερος έλληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών. Οσο για μένα, δοξάζω την τύχη μου που στην πιό ενθουσιώδη περίοδο της ζωής μου-σαν να συνωμότησε το σύμπαν υπέρ μου-και αν και στην μικτή Ελλάδα, αν και οπαδός του "μικρού" Ηρακλή, απολάμβανα από κοντά κάθε Κυριακή ένα μοναδικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο που αντίστοιχα σήμερα απολαμβάνουν μόνον όσοι είναι κάτοχοι εισιτηρίων διαρκέιας σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη και το Μαντσεστερ..
και ξέρετε κάτι? Ο δικός μου παίχτης ήταν- συμφωνούν όσοι τον πρόλαβαν- πολύ καλύτερος!!
Τον ευχαριστώ ειλικρινά

Βάσια σ'ευχαριστούμε

To Soundtrack της τελευταίας κακοκαιρίας Μέρος 2ο

φυσικά κλέιστε την μουσική του blog πριν πατήσετε PLAY

Το Soundtrack της τελευταίας κακοκαιρίας

Ζάρκα. Ν.Εύβοια, το χωριό μου. Παραμονές του τελευταίου χιονιού το Αετόπουλο που είναι τρελαμένο με την Μετεωρολογία, φεύγει μ'ένα συμφοιτητή του επίτηδες για να μείνουν το τριήμερο και να αποκλειστούν. Οπως και εν μέρει έγινε. Τις μέρες αυτές με μιά κάμερα στο χέρι κατέγραψαν την κακοκαιρία, ΄Οπως αυτή εισέβαλε, πάνω από το χωριό με κατεύθυνση προς την Αθήνα. Το χιόνι άρχισε να πέφτει με μορφή απίστευτης χιονοθύελας. Στα βίντεο που μοντάρισε ο ίδιος και έντυσε με δική του μουσική επιλογή, φάινονται και ακόυγονται όλα αυτά. Υπάρχουν σκηνές και από τη παραλία του χωριού και πώς μαίνεται άγρια η θάλασσα μας, που κοιτάει Βορειοανατολικά στο Αιγαίο. Ετσι σαν μιά ανάμνηση του χειμώνα που πέρασε...και του χρόνου να είμαστε καλά να υποδεχθούμε πιό πολλά χιόνια