Στέφανος Μαλλιαρός. Από τον Γενάρη του 2023 δεν υπάρχει ανάμεσά μας ο αισιόδοξος ποιητής

 

Ο Στέφανος Μαλλιαρός γεννή­θηκε το 1983. Μεγάλωσε στον Άγιο Δημήτριο Αττικής και ζει στην Ηλιούπολη. Εισήχθη στο Τμήμα Πληροφορικής και Τη­λεπικοινωνιών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημί­ου Αθηνών. Αρκετά νωρίς όμως, εγκατέλειψε το αντικείμενο αυτό για να ασχοληθεί με τις μεγάλες του αγάπες, τη λογοτε­χνία και τη συγγραφή.

Από το 2019 παρακολουθώ­ντας σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο έχει αφιερωθεί στη στιχουργική και πολύ σύντομα ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει τα πρώτα του βήματα στο χώρο της ελλη­νικής δισκογραφίας... (δυστυχώς ΔΕΝ πρόλαβε ) 

 

Στην πρώτη ποιητική συλλογή του Στέφανου Μαλλιαρού “Δεν σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές”, η Λίνα Νικολακοπούλου γράφει στον πρόλογο:

“Ο Στέφανος γράφει σαν να μην έχει χαλάσει οριστικά ο κόσμος γύρω μας. Ο δικός του πάντως ζεστός και ζωντανός εσωτερικός κόσμος είναι φανερό πως έχει τον πρώτο λόγο, όταν πιάνει το χαρτί και το μολύβι, ή το πληκτρολόγιο και το ποντίκι, την ώρα της επιθυμίας για δημιουργία, για πλεύση στο αχανές των συνειρμών, των προβολών του είναι του, του ζευγαρώματος των ήχων των καταλήξεων των στίχων.

Έχουμε συναντηθεί ζωντανά και ψηφιακά πολλές φορές εδώ και τρία χρόνια, τις Δευτέρες κάθε εβδομάδας, όσο κρατούσαν οι κύκλοι των μαθημάτων – αφορμών για βάθεμα των καταδύσεων, για εξέλιξη του ύφους, για βελτίωση της τεχνικής και ενίσχυση της απαραίτητης πειθαρχίας και αφοσίωσης που απαιτεί η τέχνη της γραφής.

Η ευκολία του στο μέτρο και στον ρυθμό ήταν από την πρώτη στιγμή εμφανής. Αυτό που με ικανοποιεί με την πάροδο του χρόνου όμως είναι η εξέλιξή του και η συνεχής προσπάθειά του να αποκτήσει προσωπικό ύφος. Κάτι που είναι το μεγάλο ζητούμενο των ανθρώπων που γράφουν. Σαν να λέμε, το δακτυλικό αποτύπωμα.

 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ

 

 "Απρόσκλητος επισκέπτης" που έχει γραφτεί για την επάρατη νόσο.

Απρόσκλητος επισκέπτης

Έχει αλλάξει η μορφή μου στον καθρέφτη

δεν με τρομάζει η εικόνα όπως παλιά,

κοιτώ στα μάτια τον απρόσκλητο επισκέπτη

και με τη σκέψη μου ζωγράφισα μαλλιά.

Σαν εφιάλτης μπήκες μέσα στο κορμί μου

όμως δε σκέφτηκες δεν είμαι μόνο αυτό,

έχω σφραγίσει έναν ήλιο στη ψυχή μου

κι έχω για όπλα μου αστέρια κι ουρανό.

Δεν έχω μάθει στη ζωή να προσκυνάω

γι' αυτό δεν πρόκειται μπροστά σου να κρυφτώ,

όλου του κόσμου την αγάπη κουβαλάω

κι όταν λυγίζω έχω κάπου να πιαστώ.

Χωρίς εμένα να το ξέρεις δεν υπάρχεις

σήκω και φύγε ή θα ζούμε ειρηνικά,

σηκώνω λάβαρο στο τέλος κάθε μάχης

υπερασπίζομαι χαμένα ιδανικά.

 

 

 Το ανάστημα του καθενός δεν είναι το κορμί του, 

τα όρια βάζει η καρδιά μαζί με την ψυχή του

 

 

«Το ανάστημα»

Στον κόσμο αυτό από μικρός ήταν ο πόνος αδερφός στεγνό το χώμα

Ο Χρόνος άφηνε πληγές, πολύ βαθιές κάποιες φορές στο άδειο σώμα

Μα είχα δίπλα μου πολλούς που μοιραστήκαν τους καημούς , να μη βουλιάξω

Μαζί τους βρήκα τη χαρά  και μου φορέσαν δυο φτερά, για να πετάξω.

 

 

 

 Ο Στέφανος Μαλλιαρός ήταν ΑΜΕΑ πέθανε 39 ετών ......

Καλό σου ταξείδι Στέφανε!