Πάντα έτσι ανοίγουν νέοι δρόμοι

 Την πρώτη ημέρα του σχολείου, η μικρή μαθήτρια δεν συνοδεύτηκε από τους γονείς της, παρά μόνο από τέσσερις οπλισμένους αστυνομικούς.

Την διαδρομή από το σπίτι της έως το σχολείο την έκανε ανάμεσα σε πλήθος που ήταν παρατεταγμένο στις δυο πλευρές του δρόμου, ανάμεσα στα ουρλιαχτά τους και σε αντικείμενα που της πετούσαν για να την χτυπήσουν.

Όταν μπήκε στην αίθουσα της τάξης της, αντιλήφθηκε ότι ήταν η μοναδική μαθήτρια παρούσα : όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν αποτραβηχτεί από τους γονείς τους. Και όχι μόνο. Και οι δάσκαλοι αρνήθηκαν να κάνουν το μάθημα τους : όλοι εκτός μιας, που για ένα έτος ήταν η μοναδική της δασκάλα.

Για όλο έτος η μικρή μαθήτρια έπαιρνε μαζί της το φαγητό από το σπίτι της για να αποφύγει απόπειρες δηλητηρίασης. Και η οικογένεια της υπέστη εκβιασμούς : ο πατέρας της έχασε την εργασία του, στην μητέρα της απαγορεύτηκε να πραγματοποιεί τα ψώνια της στο γειτονικό μπακάλικο, οι παππούδες της εκδιώχτηκαν από τους αγρούς που καλλιεργούσαν, όπου κατείχαν μονάχα το μισό της παραγωγής τους.

Το μοναδικό φταίξιμο της Ruby Bridges – αυτό το όνομα της νεαρής – ήταν το μαύρο χρώμα του δέρματος της. Ήταν η πρώτη έγχρωμη μαθήτρια που μπήκε σε ένα σχολείο που έως εκείνη την στιγμή ήταν προνόμιο των λευκών.

Ήταν το 1960, Νέα Ορλεάνη.

Ναι, μα πάντα έτσι ανοίγει ο δρόμος.

ΑΛΛΕΣ ΠΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Βιογραφία

WIKIPEDIA

https://cb.run/BSW4

Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό Pablo J. Luis Molinero «Morphogeny»

 Μάνος Δανέζης : Ας καταλάβουμε ότι το Σύμπαν απλώνεται παντού γύρω μας με τρόπο που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Το αόρατο αυτό Σύμπαν είναι γεμάτο από νόμους και πραγματικότητες που δεν εκφράζονται με όσα «κλασικά» μαθαίνουμε στα σχολεία μας. Αυτό το αόρατο στις αισθήσεις μας γεγονός,  συνεχώς αποκαλύπτεται πειραματικά από τη σύγχρονη επιστημονική πραγματικότητα.https://www.manosdanezis.gr/6082-2/ (Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο John G-Mach για την αποστολή του επόμενου άρθρου το οποίο και αναδημοσιεύω).

Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό

Pablo J. Luis Molinero

«Morphogeny»

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.» 

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»; 

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά ίσως θα υπάρχει περισσότερο φως από ότι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα». 

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται». 

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό καλώδιο πια». 

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό & δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά». 

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει». 

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»; 

Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος μας δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει». 

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει». 

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από ψηλά».