ΛΗΛΑΝΤΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Αλέξανδρου Καλέμη

Περνώντας σταδιακά στην Ιστορική Περίοδο και στην Κλασσική Εποχή, θα πρέπει να επισημάνουμε πως η Εύβοια δεν υπήρξε μόνο πρωτοπόρος στην πολιτισμική φωτοδότηση της Ευρώπης, αλλά και στις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, που συνόδευσαν την πολιτιστική  ανάπτυξη του8^ου και 7^ου αι. π.Χ.  Οι κοινωνίες ανακάλυπταν σιγά-σιγά τα πολιτικά συστήματα και τους ιδανικότερους τρόπους για να διοικηθούν και να οργανωθούν. Οι αριστοκράτες διαδέχονται τους βασιλείς για να δώσουν τη σκυτάλη αργότερα στους τυράννους και εν συνεχεία σε πιο οργανωμένα πολιτικά συστήματα.

Οι αλλαγές όμως στον πολιτικό τομέα, λειτούργησαν ενίοτε σε βάρος της πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης, λόγω της ανώμαλης συνήθως μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο. Οι αλλαγές αυτές σπάνια εξελίσσονταν σε κλίμα ηρεμίας. Αντίθετα οι κοινωνικές αναστατώσεις, γίνονταν αφορμή συγκρούσεων μεταξύ πόλεων με διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή ήταν η κυριότερη αιτία των περισσότερων πολέμων κατά την κλασσική αρχαιότητα στην Ελλάδα με κυριότερο παράδειγμα τονΠελοποννησιακό Πόλεμο, κατά τον οποίο η Δημοκρατία της Αθήνας και των συμμάχων της αντιμετώπισε την ολιγαρχία της Σπάρτης και των συμμάχων της επίσης.

Χαλκίδα (πάνω) και Ερέτρια (κάτω). Οι δύο πανέμορφες ευβοϊκές πόλεις σε μικρή απόσταση μεταξύ τους για τα σημερινά δεδομένα, προσελκύουν δίκαια το παγκόσμιο τουριστικό ενδιαφέρον. Αρχαιότερες κοιτίδες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μέσω των αποικιών τους, αλλά και πρωτοπόρες στις πολιτικοκοινωνικές διαμάχες με τον πολυετή μεταξύ τους Ληλάντιο Πόλεμο.

Ως πρόδρομος του Πελοποννησιακού Πολέμου, που αναστάτωσε τις ελληνικές πόλεις κατά το δεύτερο μισό του 5^ου αι. π.Χ., μπορεί να χαρακτηριστεί ο Ληλάντιος Πόλεμος, μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, που για πρώτη φορά έφερε γενική πολεμική αναστάτωση στον ελληνικό χώρο  κατά τον 8^ο και 7^ο αι. π.Χ.      

Ο Ληλάντιος ή Ληλαντικός Πόλεμος, μεταξύ Χαλκίδος και Ερέτριας, ήταν  μία μακρόχρονη εμφύλια διαμάχη των δύο σημαντικότερων πόλεων τηςΕύβοιας. Η σύγκρουση αυτή, όπως ήταν φυσικό, φρέναρε τους ρυθμούς πολιτισμικής ανάπτυξης στην Εύβοια και υπήρξε αφετηρία μιας εποχής γενικότερων αναταραχών και συγκρούσεων μεταξύ των ευβοϊκών πόλεων.

Το φυσικά προικισμένο Ληλάντιο πεδίο, υπήρξε το μήλο της έριδος μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας και η επιφανειακή αφορμή του Ληλαντίου Πολέμου. Οι βαθύτεροι λόγοι όμως σχετίζονταν άμεσα με τις πολιτικοοικονομικές διαφορές των δύο πόλεων και κατ΄ επέκταση των εντός και εκτός Ευβοίας συμμάχων τους. 

Ο Ληλάντιος Πόλεμος ξεκίνησε περί τα τέλη του 8^ου αι. π.Χ. και κράτησε σχεδόν μέχρι τα τέλη του 7^ου αι. π.Χ. (κατά τον ερευνητή Bradeenτοποθετείται μεταξύ 720 και 660 π.Χ.). Θα πρέπει εδώ να εξηγήσουμε πως, κατά το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα, υπήρχαν πολλές αναμετρήσεις μεταξύ των αντιπάλων, που επαναλαμβάνονταν με ενδιάμεσα διαλείμματα. 

Τα επιφανειακά αίτια αυτού του πολέμου ήταν η διεκδίκηση της πολύ εύφορης πεδιάδας, που διατρέχει ο ποταμός Λήλας (Ληλάντιο πεδίο). Τα βαθύτερα όμως αίτια της σύγκρουσης έχουν σχέση με τα γενικότερα οικονομικά συμφέροντα και τις πολιτικές διαφορές, τόσο των δύο αντιπάλων, όσο και των συμμάχων τους. Ο τελευταίος ισχυρισμός προκύπτει και από τη διαπίστωση τουΘουκυδίδη, ο οποίος αναφέρει πως, ενώ όλοι οι πόλεμοι για την απόκτηση εδαφών γίνονταν αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα στους διεκδικητές, χωρίς συμμάχους, ο Ληλάντιος πόλεμος έγινε κατ΄ εξαίρεση με συμμάχους. 

Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου τόσο στη Χαλκίδα όσο και στηνΕρέτρια (και κατ΄ επέκταση σε ολόκληρη την Εύβοια) έγιναν αρκετές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Η εξουσία των μέχρι τότε παντοδύναμων αριστοκρατών (ιπποβότες κτλ), αρχίζει να =κλονίζεται και σιγά-σιγά να προβάλει στην Εύβοια μια καινούρια κοινωνική δύναμη, ο Δήμος. 

Ο Ληλάντιος Πόλεμος έχει απασχολήσει τους διεθνείς επιστημονικούς κύκλους, θεωρούμενος από τα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας ανθρώπινης ιστορίας. Η Ερέτρια και η Χαλκίδα έχουν γίνει αντικείμενο πολλών μελετών και καταγεγραμμένων ερευνών σε διεθνές επίπεδο.

Ο πόλεμος του Ληλαντίου διαμόρφωσε δύο αντίπαλες ομάδες ελληνικών πόλεων. Στη μία ομάδα, που τάχθηκε στο πλευρό της Χαλκίδαςπεριλαμβάνονταν η Σάμος, η Σπάρτη, η Κόρινθος, η Αθήνα, οι Ερυθρές, ηΆνδρος και η Πάρος. Η άλλη ομάδα, που συνεργαζόταν με την Ερέτρια, περιελάμβανε τις πόλεις Μίλητο, Χίο, Μέγαρα, Άργος και Αίγινα.

Στη σύγκρουση των ιππικών δυνάμεων της Χαλκίδας και της Ερέτριας, από την οποία κρίθηκε και το τέλος του Ληλαντικού πολέμου, διακρίθηκε οΘεσσαλός σύμμαχος των Χαλκιδέων Κλεόμαχος από τα Φάρσαλα. Προς τιμή του Κλεόμαχου, που βρήκε ηρωικό θάνατο στο πεδίο της μάχης, οι Χαλκιδείς ανέγειραν κοντά στο λιμάνι, μεγαλόπρεπο μνημείο, το οποίο κατά τονΠλούταρχο σωζόταν 8 αιώνες αργότερα στην πόλη της Χαλκίδας. 

Λόγω της επικράτησής τους στο Ληλαντικό Πόλεμο οι Χαλκιδείς απόκτησαν φήμη σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Έτσι είναι γνωστή μέχρι σήμερα η παράδοση σύμφωνα με την οποία, όταν οι κάτοικοι του Αιγίου, μετά από κάποια ασήμαντη νίκη τους επί των Αιτωλών, υπέβαλαν στο Μαντείο την ερώτηση,ΑΝ είναι οι καλύτεροι των Ελλήνων, έλαβαν την απάντηση ότι οι άριστοι είναι: «Γαίης μεν πάσης το Πελασγικόν Άργος άμεινον, ίππον Θεσσαλικόν, Λακεδαιμονίαν δε γυναίκα, άνδρας θ΄οι πίνουσιν ύδωρ ιερής Αρεθούσης…» (Στράβων: Γεωγραφικά c.449).

Η περίφημη Αρέθουσα της Χαλκίδας. Η θρυλική πηγή της ήταν γνωστή σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Σε αυτή αναφέρθηκε και ο χρησμός του Μαντείου για να υποδηλώσει την ασύγκριτη γενναιότητα των Χαλκιδέων, σύμφωνα με τον Στράβωνα. 

 Τελειώνοντας την αναφορά στον Ληλάντιο Πόλεμο, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω και την αντίθετη άποψη του μελετητή της ερετριακής κεραμικής του7^ου π.Χ. αι., J. Boardman, ο οποίος ισχυρίζεται πως επί της ουσίας, νικήτρια του Ληλάντιου Πολέμου ήταν η Ερέτρια.  

ο περιεχόμενο του site αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία των Ευβοϊκών Εκδόσεων Κίνητρο, των διάφορων συντακτών των κειμένων και των κατόχων των φωτογραφιών. Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο,ΕΙΚΌΝΕΣ) περιέχεται στο site μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του site χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση των Ευβοϊκών Εκδόσεων Κίνητρο.

http://taxidievia.blogspot.gr/2016/11/20.html

ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ η ΜΗΤΕΡΑ ολων των Ινδοευρωπαικων γλωσσων

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κιΑΝ δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού…

Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι ‘εξόδευσαν’, για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την ‘βαπτίσουν’ με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη».

Παραδείγματα:

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: “θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ”.
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) της αγοράς…
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα ‘δία’. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε
EYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό ‘ς’ προφέρεται ως ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με ( …;είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το ‘λάFω’. Το δίγαμμα (F) γίνεται ‘αυ’ και ‘λάF ω ‘ σημαίνει “θέλω πολύ”.
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
ME = από το με.
MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε’84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το …;MENU!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (“νέ τρώει, νέ πίνει”), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (‘) προφέρεται ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σεΤ.

Eργασία βασισμένη σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας Αναστασίας Γονέου , Με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα – τροφός όλων των γλωσσών»,  Hellas-now

Η αληθινή ιστορία του τραγουδιού Dance me to the end of love

Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.

Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.

Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.

Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.

Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.

Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, τουΝταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.

σκίτσο της Helga Weissova

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…

Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».

http://www.star.gr/Pages/Politismos.aspx?art=346277&artTitle=i_alithini_istoria_tou_tragoudiou_dance_me_to_the_end_of_love_tou_koen_den_einai_erotiki_

https://kollectnews.org/2015/11/09/dance-me-to-the-end-of-love-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84/

Ο ναός του Επικουρείου Απόλλωνος βρίσκεται στις Βάσσες Αρκαδίας, κοντά στα σύνορα του νομού με την Μεσσηνία, πάνω σε έναν χαμηλό λόφο. Πολλά έχουν γραφεί για τον συγκεκριμένο ναό αλλά είναι πολλά αυτά που έχουμε να ανακαλύψουμε ακόμη. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ναός δεν ήταν απλά ένα λατρευτικό κτίσμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα όπως τόσα άλλα στον Ελλαδικό χώρο. Ο ναός αυτός διαφέρει ξεκάθαρα.

Πρώτα απ όλα αν εξετάσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του θα δούμε ότι αν και εξωτερικά είναι Δωρικού ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι καθαρά Ιωνικού ρυθμού αλλά οι κίονες του κοσμούνται με Κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα. Πραγματικά πολύ παράξενο που συνδυάζει και τους τρεις βασικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο.

Ιστορικά κατασκευάστηκε το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα Ικτίνο μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Εδώ όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν οι ιερείς του έδωσαν μόνο οδηγίες για το σημείο κατασκευής και τον ρυθμό που θα ακολουθούσε το οικοδόμημα ή και αν του αποκάλυψαν κάποια αρχαία κρυμμένη γνώση σχετικά με το πως θα κάνει τον ναό να περιστρέφετε. Εικάζω πως τέτοια γνώση υπήρχε στην αρχαιότητα αλλά φυλασσόταν από τα εκάστοτε ιερατεία που αναλάμβαναν την φύλαξη των “μυστικών των θεών” δίνοντας τους ιερούς όρκους σιωπής.

Ας δούμε όμως ποιά είναι αυτά τα μυστικά που αποκάλυψαν οι ιερείς του Απόλλωνα και τα έκανε πράξη ο Ικτίνος κατασκευάζοντας έναν εντελώς παράξενο ναό. Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα πάνω σε αυτή με προσανατολισμό που και πάλι θεωρείται παράξενος διότι δεν ακολουθεί τον συνήθη προσανατολισμό του άξονα ανατολής - δύσης αλλά του άξονα βορρά – νότου. Η είσοδος του ναού είναι στην βόρεια πλευρά του με προσανατολισμό τους Δελφούς.

Κάποιος θα σκεφτεί ότι αφού οι Ιερείς του Απόλλωνος των Δελφών ζήτησαν να χτιστεί ο ναός, θα ζήτησαν και να βλέπει ο ναός το μεγάλο ιερό του θεού. Όμως δεν είναι έτσι. Ο προσανατολισμός των ναών στην αρχαιότητα καθοριζόταν από τον άξονα ανατολής – δύσης, πράγμα που υιοθέτησε και ο χριστιανισμός (για διαφορετικούς λόγους) για να κατασκευάζει τους ναούς του. Έτσι στην αρχαιότητα, έτσι και σήμερα, απαγορεύεται να χτιστεί λατρευτικός ναός που δεν είναι προσανατολισμένος σε αυτόν τον άξονα. Όμως στον ναό του Απόλλωνος έγινε μία εξαίρεση και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη των Ιερέων του Απόλλωνα.

Γιατί έγινε κάτι τέτοιο; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οφείλεται σε τοπική παράδοση να χτίζονται ναοί με αυτόν τον προσανατολισμό λόγω της ύπαρξης και δεύτερου μικρότερου ναού στην περιοχή με τον ίδιο προσανατολισμό. Πρόκειται επίσης για ναό του Απόλλωνος στην κορυφή του όρους Κωτύλιο που αποτέλεσε τον οδηγό για την κατασκευή του μεγάλου ναού του θεού. Θα αναφερθώ όμως σε λίγο εκτενέστερα και σε αυτόν αφού εξετάσουμε λίγο πιό αναλυτικά τον τρόπο κατασκευής του μεγάλου ναού.

Όπως είπα η πλαγιά διαμορφώθηκε τεχνητά δημιουργήθηκε μία πέτρινη ειδική βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός. Η βάση αυτή είναι ειδική, και μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ολισθαίνει πάνω σε αυτή κατά 50.2 δευτερόλεπτα της μοίρας κάθε χρόνο με σκοπό να στοχεύει διαρκώς στον ίδιο αστρικό σημείο. Για να γίνει πιό κατανοητό αυτό θα αναφέρω ότι ο άξονας της γης δεν είναι ένα σταθερό σημείο.

Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών αλλάζει θέση χρόνο με τον χρόνο αφού έχει μία κλίση 23,5ο (μοίρες) και διαγράφει έναν πλήρη κύκλο κάθε 25.920 χρόνια. Έτσι και ο προσανατολισμός των σταθερών σημείων πάνω στην γη αλλάζει θέση χρόνο με τον χρόνο ακολουθώντας την κίνηση του άξονα της γης. Οι αστερισμοί λ.χ που παρατηρούμε σήμερα σε συγκεκριμένα σημεία του ουρανού πριν από 10.000 χρόνια ήταν σε διαφορετικά σημεία και επίσης σε διαφορετικά σημεία του ουρανού θα είναι μετά από 10.000 χρόνια.

Για να κατορθώσει ο ναός να ολισθαίνει πάνω στην βάση του τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ένα στρώμα άργιλου και ένα στρώμα από βότσαλα θαλάσσης. Πάνω σε αυτά τα στρώματα τοποθετήθηκαν οι πλάκες των θεμελίων του ναού. Κάτω από την βάση έχουν βρεθεί τούνελ που κρατούσαν τον άξονα του ναού.

Πάνω λοιπόν στην βάση του ναού τοποθετήθηκαν πολλές στρώσεις από πλάκες που ενώνοντας μεταξύ τους με ανοξείδωτους σιδερένιους συνδετήρες και στο άνοιγμα τους έχυσαν μόλυβδο για να κρατά τους κραδασμούς. Έτσι στην συνέχεια έχτισαν τον ναό ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης βάσης του και της σοφά μελετημένης κλίσης της, ολίσθαινε πάνω σε αυτή ακολουθώντας την μετάπτωση των ισημεριών. Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο!

Σήμερα ο ναός του Απόλλωνος είναι σε στάδιο συντήρησης και αποκατάστασης. Η εικόνα που παρουσιάζει είναι τραγική. Λεηλατημένος και απογυμνωμένος από την λαμπρή μαρμάρινη ζωφόρο του (Εκτίθεται στο Βρετανικό μουσείο και αυτή) και κατασκαμμένος με σκοπό την κλοπή των μετάλλων της βάσης του. Ο προσανατολισμός του όμως εξακολουθεί να είναι σταθερά ο ίδιος αν και λόγω της καταστροφής μεγάλου μέρους των θεμελίων του έχει ολισθήσει εκτός του άξονα του.

Σίγουρα έχει πολλά κρυμμένα μυστικά ακόμη που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί απλά δεν θα μας τα αποκαλύψει ποτέ το αρχαιολογικό κατεστημένο. Σίγουρα αποτελεί σπανιότατη κατασκευή που δυστυχώς καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό και είναι αδύνατη η επαναφορά στην αρχική του μορφή όσες εργασίες αποκατάστασης και να γίνουν.

Και τέλος σίγουρα αποτελεί φαντασίωση το να πιστεύουμε ότι με το τέλος των εργασιών θα μας στείλουν πίσω οι “φίλοι” μας οι Άγγλοι τα γλυπτά του ναού που μας έχουν κλέψει. Είναι γνωστό εξάλλου το πόσο πολύ μας αγαπούν αφού στο Βρετανικό μουσείο έχουν μία τεράστια αίθουσα που εκθέτουν τα κλεμμένα γλυπτά μας. Όχι γιατί δεν έχουν δικά τους να εκθέσουν (;), αλλά γιατί όπως προείπα..... μας αγαπούν πολύ!

Ιωάννης Καρυοφυλάκης (arxaia-ellinika.blogspot.gr)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ-ΑΘΗΝΑ με εισητηριο χωρις επιστροφη

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΗΞΕΡΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΣΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ.
ΕΙΧΕ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ.

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Σ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΣΕ ΠΕΘΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΣΕ ΣΥΝΑΦΕΙΕΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΓΕΡΕΣ.
ΟΤΙ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΑΖΙ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΕΙΡΑΠΟΣΚΕΥΗ
ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑ ΌΝΕΙΡΑ.

ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΟΥΣΕ Η ΝΕΦΕΛΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΕΒΡΙΣΚΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ
ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΣΙΩΠΩΝ ΤΟΥΣ
ΕΝΑ ΛΙΤΟ ΚΙ ΑΠΕΡΙΤΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΥΓΜΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΤΟΥ.

ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΤΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ.
ΕΛΕΓΕ Μ ΑΔΕΙΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΚΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ
ΓΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΠΑΡΑΖΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ
ΚΑΙ ΞΕΣΚΙΖΕ ΣΑΡΚΕΣ ΚΑΙ ΣΕΝΤΟΝΙΑ.

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟΣ ΑΚΟΥΜΠΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ
ΠΟΥ  ΠΙΣΤΕΥΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟ.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΚΡΙΒΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΣ.

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΙΣΟΣ ΕΓΙΝΕ
ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΨΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ.
ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΕ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ
ΔΕΝ ΑΠΟΖΗΤΗΣΕ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ.

ΚΙ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΠΟΙΑ ΜΟΙΡΑ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΤΟ ΧΕ ΓΡΑΨΕΙ
ΕΧΤΙΣΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ
ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΙΚΟΣΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΙΑΖΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑΝ ΤΩΡΑ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΕΑ ΣΤΗΝ ΜΟΡΦΗ Ή ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΜΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ.
ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ.

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΔΕ ΘΑ ΓΥΡΝΑΓΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ
Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ
Σ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ.

ΑΘΗΝΑ ΠΟΣΟ Σ ΑΓΑΠΏ ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ
ΟΛΟ ΔΟΣΜΕΝΟ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΞΙΟ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΤΩΧΟ.

ΕΡΧΟΜΑΙ,ΦΤΑΝΩ, ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
ΓΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΩ.

                                              ΧΑΡΟΥΛΑ ΔΟΥΚΟΥΜΕ
                                                    19_6_2016

Το κλειδι η αιτια και ο λογος της Εθνικης μας σχιζοφρενειας

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν ... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2016/05/blog-post_970.html#.V1l6gtSLSPT

Η ιστορια της Μαρικας Νινου

.Γεννήθηκε το 1922 πάνω στο καράβι Ευαγγελίστρια που έφερνε τη μητέρατης, τις δυο αδερφές της και τον οκτάχρονο αδερφό της Μπαρκέβ απο τη Σμύρνη στον Πειραιά.
Οι γονείς της Οβανές (Γιάννης) και Γκιούλα (Τριανταφυλλιά) Αταμιάν ήταν Αρμένιοι της Σμύρνης που γλυτώσανε ως εκ θαύματος στη μεγάλη σφαγή ! Το όνομα της, το έδωσε ο καπετάνιος βαπτίζοντάς την πάνω στο πλοίο, γιατί νόμισαν ότι θα πέθαινε και έτσι ονομάστηκε Ευαγγελία. Μείναν στη Κοκκινιά στην οδό Μεγάρων 50.
Ο πατέρας της ήταν χύτης, έψαξε για δουλειά και η οικογένεια της πέρασε πολύ δύσκολα χρόνια. Ο αδερφός της άρχισε να δουλεύει σε διάφορες δουλειές και αργότερα άνοιξε μαγαζίμε κεμπάπ στον Άγιο Νικόλαο Κοκκινιάς. Στα επτά της χρόνια γράφτηκε στο Αρμένικο σχολείο και ο δάσκαλος της πρότεινε να μάθει μαντολίνο, οπότε μπήκε στην ορχήστρα του σχολείου. Παράλληλα είδαν τα φωνητικά της προσόντα και την πήραν για να ψάλλει στην Αρμένικη εκκλησία του Αγ.Ιάκωβου. Στα 10 της πήγαινε στα κεντράκια της Κοκκινιάς και κοίταζε απ'έξω το πρόγραμμα που μετέφερε αυτούσιο στην τάξη την άλλη μέρα!
Ο 1ος της γάμος
Το 1939 σε ηλικία 17 ετώνπαντρεύεται τον επίσης Αρμένη Χάϊκ Μεσροπιάν που ήταν
κλειδαράς. Το 1940 (κατά τον Πετρόπουλο το '43) γεννάει το γιο τους, Οβανές.
Κατάτον Σαββόπουλο το ζευγάρι χωρίζει το 1943. Το 1947 ήρθε δυο φορές στην
Ελλάδα ένα Σοβιετικό πλοίο για να πάρει όσους Αρμένιους επιθυμούσαν να εγκατασταθούν στην πατρίδα τους. Τότε έφυγαν από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη οι
μισοί περίπου Αρμένιοι. Ανάμεσα τους και ο άντρας της Μαρίκας που άφησε γυναίκα
(25 χρόνων) και παιδί. Ο Μεσροπιάν χωρίς να λάβει διαζύγιο ξαναπαντρεύτηκε στην
Αρμενία και μάλιστα έκανε και 5 παιδιά!
Ο 2ος της γάμος
Το 1944 γνωρίζει τον ακροβάτη Νίκο -Νίνο- Νικολαΐδη. (Κατα τον Πετρόπουλο το
1947). Στην αρχή δούλευε στο ταμείο και λίγο μετά γίνονται καλλιτεχνικό ζευγάρι
και παντρεύονται. Με το όνομα "Ντούο Νίνο"περιοδεύουν στην Πελοπόννησο και το
1948 βάζουν στο σχήμα τον μικρό Οβανές και γίνονται το "Δυόμιση Νίνο". Το όνομα
Μαρίκα το έδωσε η μητέρα του Νίνο, θεατρίνα κι αυτή, για να θυμίζει την Κοτοπούλη ! Σιγά-σιγά καταστάλαξαν σε κάποια θεατράκια της Αθήνας. Σε κάποια εμφάνισή τους το 1948 στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, ο Ναύαρχος ζήτησε να ακούσει ένα Τούρκικο τραγούδι που είπε η Μαρίκα μια και ήξερε από τη μητέρα της.
Η πορεία της ως Μαρίκα Νίνου!!!
Εκεί ήταν ο Πέτρος Κυριακός, ο οποίος την άκουσε και την γνώρισε στο Μανώλη Χιώτη, για να κάνει την πρώτη ηχογράφηση τον Ιούνη το 1948 με 2 τραγούδια του Χιώτη : "Ώρες σε κρυφοκοιτάζω"και "Θα σου πω το μυστικό μου". Η Μαρίκα θέλει να ανέβει στο πάλκο, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο. Ο Μητσάκης θυμάται ότι μετά την παράσταση τους από κάποιο κοντινό θέατρο πήγαν με το "Δυόμιση Νίνο"στο "Πίγκαλς"στην αρχή της Πατησίων και τον παρακάλεσε : "Καλέ κύριε Μητσάκη, πες και στον κύριο Χιώτη να βγω να πω κι εγώ ένα τραγουδάκι".
Στο πάλκο την πρωτοανέβασε ο Στελλάκης, ο οποίος πιθανόν την άκουσε στο στούντιο με τον Χιώτη. Έτσι ξεκινάει στην πρώτη της δουλειά σε πάλκο στη "Φλορίδα"στην Αλεξάνδρας στο Πεδίο του Άρεως, του Παναγιώτη Μελιτά, τη χειμερινή περίοδο 1948-'49 για 5 μήνες μαζί με τους Μιχάλη Γενίτσαρη, Λεμονόπουλο, Ανέστο Αθανασίου, Βούλα Δερέμπεη, ενώ μετά ήρθαν και οι Απόστολος Χατζηχρήστος και Γιώργος Λαύκας !! Ο Μελιτάς ζήτησε από τοΓενίτσαρη να φτιάξει το σχήμα και απαίτησε οπωσδήποτε τραγουδίστρια μιας και μέχρι τότε είχε Ευρωπαϊκά στο μαγαζί του.
Λίγο πριν τη Νίνου, είχε ξεκινήσει και η Μπέλλου με τον Τσιτσάνη στου "Τζίμη του χοντρού", Αχαρνών 77, ενώ η Χασκήλ μεσουρανούσε. Πάντως η γυναίκα στο
ρεμπέτικο πάλκο ακόμα δεν ήταν ακόμα ιδιαίτερα απαραίτητη ! Μετά την επιτυχία
της Μπέλλου από τα τέλη του '47 μέχρι τις αρχές του '49 και μετά την αποχώρηση
της, λόγω κάποιου επεισοδίου, ο Τσιτσάνης θεωρεί ότι πρέπει να έχει γυναίκα στο
πάλκο και έτσι τη νέα σαιζόν στου "Τζίμη του χοντρού", του Δημήτρη Μάρκου στην
Αχαρνών 77, τον Οκτώβρη του '49, παίρνει την Ιωάννα Γεωργακοπούλου.
Η Γεωργακοπούλου δεν είχε την τσαχπινιά που ήθελε ο Τσιτσάνης και ο Στελλάκης του πρότεινε τη Νίνου που ήθελε να φύγει από το μαγαζί τους, γιατί έλεγε λίγα
τραγούδια και έπαιρνε λίγα λεφτά (25 δρχ.). Εν τω μεταξύ τη Νίνου απέρριψε ο
Παπαϊωαννου που έψαχνε κι αυτός τραγουδίστρια γιατί έκανε λέει "πολλά καμώματα
και τσαλίμια". Ο Τσιτσάνης πάει στη "Φλορίδα", τη βλέπει και καταλαβαίνει ότι είναι αυτό που ήθελε. Η Νίνου πηγαίνει συχνά στο κέντρο και ο Τσιτσάνης την ανεβάζει στο πάλκο ενώ η Γεωργακοπούλου δεν το βλέπει με καλό μάτι.
Γεννημένη για το πάλκο! Με τον αέρα που είχε η Νίνου, η σχέση τους γίνεται πιο
στενή και έτσι καθώς ο Τσιτσάνης γραμμοφωνεί τον "Τραυματία", που είχε παίξει σε
Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πριν μήνες και χόρευαν ακόμα και οι τραυματίες, με
τον Τσαουσάκη πρώτη φωνή και τη Νίνου δεύτερη, την επόμενη μέρα πείθει τον
Τσιτσάνη να τραγουδήσει το ίδιο τραγούδι πρώτη φωνή, αφήνοντας την περίφημη
ερμηνεία της στις 78 στροφές. Στις 27 Νοέμβρη ο Κώστας Κοφινιώτης διοργανώνει
μουσικό πρωινό στο "Κεντρικόν", όπου συμμετέχουν 5 μεγάλα λαϊκά συγκροτήματα της εποχής. Προλογίζει ο "μουσικός κριτικός"Μάνος Χατζιδάκις και παρουσιάζει ο
Ίκαρος, ενώ στο τέλος οι θεατές ψηφίζουν τα 2 πρώτα τραγούδια ! Ο Τσιτσάνης παίρνει βέβαια μέρος με τη Νίνου. Τη μέρα αυτή γίνεται ένα φοβερό επεισόδιο
μεταξύ Ιωάννας και Νίνου, που βλέπει να την υποσκελίζει. Το βραβείο πήγε σ'αυτούς και αμέσως μετά γράφει γι'αυτήν και γραμμοφωνούν 7-8 τραγούδια, που κυκλοφορούνπριν τα Χριστούγεννα του '49, "Πού θα τα βρεις στρωμένα", "Για τα μάτια π'αγαπώ", "Η καρδιά σου θα γίνει χρυσή", "Κι αν πάθεις και καμιά ζημιά(Τσιτσάνη μου)"κ.α. Η κατάσταση στο μαγαζί χειροτέρευε μια και ο Τσιτσάνης την ανεβάζει συχνά στο πάλκο και τελικά, με παρέμβαση του "Τζίμη", η Νίνου ξεκινάει στο πλευρό του Τσιτσάνη στις 4.12.1949. Το μεροκάματο γίνεται 90 δρχ. και από εκεί αρχίζει η λαμπρή πορεία του ντουέτου Τσιτσάνης-Νίνου για τα επόμενα 5 χρόνια με τις όποιες παρενθέσεις ...
Εν τω μεταξύ η μεγάλη της επιτυχία και οι πολλές ίντριγκες με τον Τσιτσάνη,
γίνονται αιτία να της δώσουν κι άλλοι συνθέτες σπουδαία τραγούδια, όπως ο
Μητσάκης: "Στα μπουζούκια να με πας", "Βαλεντίνα", "Παλαμάκια"κ.α.), ο Χιώτης:
("Παράξενη κοπέλα", "Έχασα τα μάτια τα ωραία"), ο Χατζηχρήστος: ("Η μικρή του
καμηλιέρη"), οι Ριτσιάρδης-Τραϊφόρος ("Η ταμπακιέρα"), ο Στέλιος Κηρομύτης:
("Πες μου γιατί άλλαξες"), ο Γιάννης Τατασόπουλος: ("Το δέκα το καλό"), ο Σταύρος Τζουανάκος: ("Φτάνει που θα μ'αγαπάει"), ο Μιχάλης Σογιούλ ("Ο μήνας έχει εννιά") κ.α. Η Νίνου λέγεται ότι πρώτη τραγούδησε όρθια στα ρεμπέτικα πάλκα εκεί γύρω στο 1951. Ίσως το καθιέρωσε αυτή, αλλά πρώτη ήταν η Λίτσα Χάρμα, που τραγούδαγε μόνο όρθια από το 1948 μαζί με τον άντρα της Τόλη Χάρμα. Και τις δύο έχουμε δει σε ελληνικές ταινίες να τραγουδάνε όρθιες. Η Νίνου είναι αυτή που έφερε τη Βαγγελιώ Μαργαρώνη, κόρη του τσεμπαλίστα του Βαγγέλη Παπάζογλου, που θαύμαζε ο Τσιτσάνης, Μανώλη Μαργαρώνη, στην ορχήστρα του μεγάλου συνθέτη. Ο Τσιτσάνης ωστόσο συνεχίζει να της γράφει τραγούδια που γίνονται τεράστιες επιτυχίες όπως: "Σεράχ", "Είμαι μια δυστυχισμένη", "Τα καβουράκια", "Ζαΐρα", "Απόψε κάνεις μπαμ", "Παίξτε μπουζούκια", "Στο Τούνεζι, στη Μπαρμπαριά", "Γεια σου καΐκι μου Άη Νικόλα", το συγκλονιστικό σε στίχους Κώστα Βίρβου, "Γεννήθηκα για να πονώ"το "Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα"και άλλα πολλά.
Ταξίδι στην Πόλη, Η ρήξη με τον Τσιτσάνη
Τον Οκτώβρη του 1951 πηγαίνουν για ενάμιση μήνα με τον Τσιτσάνη και την
Ευαγγελία Μαργαρώνη στην Πόλη για εμφανίσεις στο κέντρο "Καζαμπλάνκα". Το
πρόγραμμα ήταν βαριετέ και είχαν το δικό τους μέρος, ενώ στο ίδιο κέντρο
εμφανιζόταν και η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Την ίδια εποχή στην Πόλη και σε άλλο κέντρο
ήταν η Ρόζα Εσκενάζυ και ο Αγάπιος Τομπούλης. Τότε η Πόλη είχε 150.00 Έλληνες
και οικονομικά εύρωστους, ενώ ένα χρόνο μετά άρχισαν τα θλιβερά επεισόδια των
Τούρκων, που έδιωξαν σιγά-σιγά σχεδόν όλους! Πολλά ειπώθηκαν γι'αυτό το ταξίδι
που έχουν πάρει διαστάσεις μύθου. Και οι δύο έκαναν "ατασθαλίες"με αποτέλεσμα
να αρχίσουν οι καυγάδες που θα οδηγήσουν σιγά-σιγά στη ρήξη. Έβγαλαν πολλές
χρυσές λίρες, με τις οποίες η Νίνου ξεκίνησε να φτιάχνει το σπίτι της στο Αιγάλεω. Μόλις γύρισαν στην Αθήνα ο Τζίμης τους ξαναπήρε στο μαγαζί, αλλά η Μαρίκα παρασυρμένη από την επιτυχία της, σωστή ντίβα, απαίτησε να φύγει η Σεβάς Χανούμ που ωστόσο δούλευε εκεί, πράγμα που έφερε εις πέρας ο Τζίμης. Η Σεβάς δεν της το συγχώρησε και είπε σε όλους ότι "θα τη δείρω"και έτσι κάθε βράδυ την περίμενε στου Μάριου, στην Ίωνος, μήπως έρθει αφού πέρναγαν όλοι οι μουσικοί πριν τη δουλειά από τις 6 ως τις 9. Ένα βράδυ που η Σεβάς έλειπε πήγε η Μαρίκα στου Μάριου, αλλά κάποιος καλοθελητής ειδοποίησε τη Χανούμ που ήρθε αμέσως και αφού την κατηγόρησε μπροστά σε όλους, της όρμησε με μανία και έγιναν μαλλιά κουβάρια! Το 1952 θα πρωταγωνιστήσει στη διαμάχη μεταξύ δύο κέντρων, της "Τριάνας"στη Λ. Συγγρού, του Βασίλη Χειλά, που είχε έρθει το '50 από την Αμερική και του "Φαληρικού"στις Τζιτζιφιές του Γιάννη Μαργωμένου. Στο πρώτο οι Παπαϊωάννου και Χιώτης και στο δεύτερο ο Τσιτσάνης. Η Νίνου τσακωμένη με τον Τσιτσάνη κλείνει στην "Τριάνα"και η Μπέλλου στο "Φαληρικό"και οι δύο με συμβόλαια. Κάποια στιγμή τα ξαναβρίσκουν Τσιτσάνης-Νίνου και θέλουν να σμίξουν.
Γίνεται αναστάτωση φοβερή με την άρνηση της Μπέλλου να φύγει και τελικά τη λύση
δίνει ο Γιαννης Παπαϊωάννου με αλλαγή Νίνου-Μπέλλου, μεταξύ των δύο κέντρων, υποχωρώντας η Μπέλλου που σέβονταν το μπάρμπα-Γιάννη, μετά όμως από ομηρικούς καυγάδες, συμβούλια και τη μεσολάβηση ακόμα και του συνδέσμου μουσικών.
Το 1954 χτυπήθηκε από καρκίνο στη μήτρα. Αποφασίζει να πάει στην Αμερική μια και ο δρόμος είχε ανοίξει από το 1953 με τον Παπαϊωάννου, ενώ ο Τσιτσάνης πρώτος είχε δεχτεί προτάσεις από το 1949, αλλά δεν ήθελε το υπεραντλαντικό ταξίδι με το αεροπλάνο. Στην Αμερική πηγαίνει όμως και ευελπιστώντας να γιατρευτεί από την ασθένεια της. Πρώτοταξίδι είναι στις 29 Σεπτέμβρη του '54 και θα δουλέψει στο "Νέο Βυζάντιο"στη Νέα Υόρκη, ενώ μένει σ'ένα δωμάτιο στους 42 δρόμους. Στην Αμερική ακούει το "Πες μου αν με βαρέθηκες", του Χιώτη και νοιώθει ότι γράφτηκε γι'αυτήν. Βρίσκει τον Καπλάνη και το γραμμοφωνεί εκεί, πράγμα που θεωρήθηκε ότι το "στέλνει"στον Τσιτσάνη. Στις 9.7.55 ξαναγυρίζει πίσω αφού είχε κάνει εξετάσεις για την αρρώστια της. Ξαναπηγαίνει αμέσως στου "Τζίμη", αλλά η κατάσταση της χειροτερεύει και βρίσκεται μεταξύ νοσοκομείου και πάλκου. Τότε ηχογραφεί και το "Αγάπη που'γινες δίκοπο μαχαίρι"από την ταινία "Στέλλα"του Κακογιάννη. Θα ξαναπάει στην Αμερική όπου πάλι θα κάνει θεραπεία και θα δουλέψει με τον Καπλάνη και τον Τζουανάκο, ενώ θα κάνει κι άλλες ηχογραφήσεις. Από το πλευρό της στην Αμερική δεν έφυγαν ο Κώστας Καπλάνης και η Ρένα Ντάλλια. Η Ντάλια μαζί με την Εύα Στυλ έκαναν κάθε βράδυ έρανο μεταξύ των θαμώνων στα κέντρα "Μπριτάνια"και "Βυζάντιο"για τα έξοδα του νοσοκομείου. Βλέποντας την κατάσταση της κάνει τη διαθήκη της στην Αμερική και γράφει το σπίτι στο γιο της κάτι που βρίσκει αντίθετο το σύζυγο της, Νικολαΐδη. Επιστρέφει καταβεβλήμενη στην Ελλάδα. Αναγκάζεται να δουλέψει στου "Τζίμη"για μια παλιά οφειλή. Η πρωτοχρονιά του 1957 τη βρίσκει να τραγουδάει στου "Τζίμη"μαζί με τους Σπόρο, Πόλυ Πάνου, Γιαννη Καραμπεσίνη, Γιωργο Κουλαξίζη,
Στεφανου Βαρτάνη και Μηνα Πορτοκάλη. Με την αλλαγή του χρόνου ξεκινά με τα "Τακαβουράκια", το "Γεννήθηκα για να πονώ", "Τρεις μάγκες είμαστε"και τη "Συννεφιασμένη Κυριακή"διηγείται ο Στέλιος Πλακίτσης πελάτης κείνη την εποχή και ιδιοκτήτης ταβέρνας στα Μεσόγεια. Μια βδομάδα πριν πεθάνει, η Μαρίκα πηγαίνει σαν θαμώνας, στου "Τζίμη του χοντρού"και θα τραγουδήσει αγέρωχα, όπως διηγείται ο Γιάννης Σταματίου, το "Γεννήθηκα για να πονώ". Λίγο μετά πεθαίνει στις 23 Φλεβάρη του 1957, ημέρα Σάββατο.
Βασίλης Τσιτσάνης-Μαρίκα Νίνου η ηχογραφήσεις της συνολικά είναι 174, όπου στις
119 τραγουδάει πρώτη φωνή. Ηχογράφησε 20 τραγούδια στη Liberty Αμερικής, 11
είναι από ζωντανή ηχογράφηση στου "Τζίμη του Χοντρού"το 1955 και 9 από συναυλία
στον "Παρνασσό"το 1954 (ηχογρ. Γαλλικού συνεργείου), ενώ περίπου 60 είναι τα
τραγούδια του Τσιτσάνη που ερμήνευσε.
"Η Μαρίκα στο πάλκο ήταν ασυναγώνιστη, οι κινήσεις της ήταν κάτι το συγκλονιστικό, όταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και μεταδοτικότητα στο κοινό, που νομίζω ότι δεν πρόκειται να γεννηθεί άλλη. Όταν τραγουδούσε κυριολεκτικά καθήλωνε τον κόσμο στα τραπέζια. Ήταν φοβερή! Ήταν γεννημένη για το πάλκο!"
4 χρόνια μετά τον θάνατο της, στις 11 Μαρτίου 1961, στη μνήμη της, ο Τσιτσάνης, έγραψε το τραγούδι "Θέλω να είναι Κυριακή"ερμηνευμένο από την Καίτη Γκρέη...

Viktor Korchnoi – 23 March 1931 - 6 June 2016

By Frederic Friedel 

https://en.chessbase.com/post/viktor-korchnoi-dies-at-85

Viktor Korchnoi was a professional chess player, one of the strongest grandmasters in the world, twice World Championship challenger, the strongest player never to have won the title. He was also, in recent years, the oldest active grandmaster on the tournament circuit.

Viktor Lvovich Korchnoi was born on 23 March 1931 in Leningrad, Soviet UNION, to a Jewish father and a Catholic mother. He learned to play chess from his father at the age of five. He graduated from Leningrad State University with a major in history.

In 1974 Korchnoi lost the Candidates final to Karpov, who became the Challenger and was declared world champion when Bobby Fischer refused to defend his title in 1975. After that Korchnoi won two consecutive Candidates cycles to qualify for World Championship matches against Karpov, in 1978 and 1981. He lost both. In total Viktor Korchnoi playing in ten Candidate tournaments (1962, 1968, 1971, 1974, 1977, 1980, 1983, 1985, 1988 and 1991). He was also a four-time champion of the Soviet Union. In September 2006, he won the World Senior Chess Championship.

In 1974 it became clear that a campaign was underWAY in the USSR to promote Karpov over Korchnoi. The central authorities prevented him from playing international tournaments, or even in Estonia, which was part of the Soviet Union. He was Korchnoi was allowed to play in the tough 1976 IBM Amsterdam 16-player round robin, probably in order to prove that he was not so strong, and that Karpov was a worthy World Champion. Korchnoi was the joint winner of the tournament along with Tony Miles, both scoring 9.5/15 points.

At the end of the tournament, Korchnoi famously asked Miles to spell "political asylum" for him. He became the first strong Soviet grandmaster to defect from the Soviet Union. He had to leave his wife and son behind. He resided in the Netherlands for some time, moved to West Germany and then eventually settled in Switzerland by in 1978. HeCONTINUED to play chess, and in 2009 became the oldest player ever to win a national championship, when he won the Swiss championship at age 78.

In 2012 he suffered a stroke and the general opinion was that he would never play competitive chess again. Still he continued to give simultaneous exhibitions and in 2015, bound to a wheelchair, he played a matchagainst German GM Wolfgang Uhlmann. He attended the 2016 Zurich Chess Challenge earlier this year, but was not able to play anything himself.

On a personal note

I got to know Viktor Lvovich shortly after his defection, when he visited Hamburg. We got on well, shared a slightly deviant sense of humour, with myself enjoying his sometimes caustic and rude remarks. He always spoke to me in German, even if ISTARTED the conversation in English.

Viktor Korchnoi and Petra at the ChessBase Christmas dinner in Hamburg

At some stage I got to know his wife Petra, who quickly became one of my best friends in the chess world. I have always sought and enjoying her company, joking and flirting. I know her harrowingLIFE story, how her life was interrupted by captivity and a decade-long incarceration in a Soviet concentration camp in the Arctic Circle immediately after the war. Hers is a life story that must be told – and will be sometime in the future.

When I met Viktor and Petra in Zurich in February this year, he was frailer than I had ever seen him before. When he saw me he simply smiled and shrugged his shoulders: "What you gonna do?" was the meaning of that shrug. Petra, who is a couple of years older, was also uncharacteristically shaky, and I foundMYSELFhelping her to her armchair or through doors. When I commented on Victor's feebleness she said to me: "I only hope he dies before me, Frederic." "Why?" I protested. "Because I do not know who could care for him if I am gone."

Some memories

There will me many stories following this somewhat rushed eulogy. Our editors are already working on them. I myself could go on all night, but will restrict myself to pointing our readers to a few of the great number of article we have published on this great man over the years.

Viktor Korchnoi's 80th Birthday Celebration

2011, Viktor Korchnoi turned 80. There was a week of celebrations, held mainly in Zurich, which is not far from where Viktor Lvovich and his wife PetraLIVE. The celebrations were kicked things off with a clock simul by Korchnoi, and then a gala dinner in his honour. Guests included Mark Taimanov and Garry Kasparov.

Above you see the man for whose 80th birthday all this had been organised, already hard at work himself. Viktor Korchnoi was playing a clock handicap simultaneous exhibition against ten talented youngsters from the Swiss Youth team. Absolutely amazing.

Incidentally, I came down to the Festival Hall, where the simul was under WAY, with a message from another guest: if the eighty-year-old simultaneous master was overcome with fatigue he could enlist the assistance of an unrated player who was willing to jump in for him, for a move or two. However, Viktor refused: he would do the job by himself. But thank you very kindly for the offer, Garry Kimovich.

Viktor and Garry – for decades they have shared a very affectionate relationship

And here are some picture of two great chess legends: below we see Viktor in animated conversation with 85-year-old Mark Taimanov, who had come to Zurich for the celebrations.