Της Αναςταςιας Καλαφατη
TVXS
Όταν συζητούσαμε στην τάξη μου για τη Χρυσή Αυγή τρια χρόνια πριν, τα περισσότερα παιδιά μου δεν την είχαν καν ακούσει. Σήμερα αποτελεί τρίτο κόμμα στην Ελλάδα. Σήμερα μαζί μας, η Αγγλία, η Γαλλία, η Δανία, η Φιλανδία απλώνουν διθυραμβικά την νεοναζιστική ρητορική πάνω από την Ευρώπη. Σήμερα η Ευρώπη μοιάζει να μην χωρά ιδεολογικά πολύ περισσότερους απ’ όσους δηλώνει και μοιάζει να ονειρεύεται τον εφιάλτη της.
Η συζήτηση για τη μοίρα, την ιστορική μοίρα του ανθρώπου επανέρχεται εμφατικά μόλις εβδομηντα χρόνια μετά τη υλοποίηση ενός από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς της ιστορίας. Η τυπική περιθωριοποίηση των νεοναζιστικών κομμάτων ενώ παράλληλα είχαν αναδειχθεί σε «αναγκαίους» και «ικανούς» συνομιλητές των κυβερνητικών σχηματισμών, η καταδίκη τους, η ενημέρωση για τη δράση τους –όπως κι αν οργανώθηκε- δεν λειτούργησαν αποσταθεροποιητικά για το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής κι έτσι ο Η. Κασιδιάρης παρούσιαστηκε ευτυχής με το εκλογικό ποσοστό και δήλωσε πως ο ελληνικός λαός ίσως επιδοκίμασε και το χαστούκι του προς την κ. Κανέλλη.
Μετά από οποιαδήποτε αποτίμηση των εκλογικών δεδομένων που μοίρασαν παράλληλα αισιοδοξία και φόβο, είναι επιτακτική η ανάγκη της δράσης, της συστηματικής, άοκνης και στοχευμένης δράσης κατά της Χρυσής Αυγής. Το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται απρόθυμο και έχει καθυστερήσει οικτρά να εξατμίσει το φάντασμα του νεοναζισμού που στοιχειιώνει τη χώρα μας.
Πρέπει να καταστεί σαφές πως πλέον συζητούμε για την ανθρώπινη μοίρα άρα αναπόδραστα για τα όρια της εκπαίδευσης. Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής δηλώνει εμφατικά μια θεωρητική υποσημείωση: η ενημέρωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εκπαίδευση. Οι πληροφορίες μπορούν να προβληματίσουν αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν στάσεις. Η χώρα μας δηλώνει με παρρησία πως μέσα στο σχολείο δεν μπορούν να εμπλακούν πολιτικές ιδεολογίες, πως το σχολείο μας οφείλει να είναι ιδεολογικά ουδέτερο.
Και ποια είναι η θέση που θα πάρει η ελληνική, η ευρωπαϊκή εκπαιδευτική κοινότητα απέναντι στο νεοναζιστικό κύμα; Έχουμε στα χέρια μας την επόμενη γενιά των πολιτών αυτής της ηπείρου που ενδεχομένως να ζήσουν στιγμές από τις ζωές που μας διηγήθηκαν οι παππούδες μας. Τι κάνουμε όταν οι θύλακες του νεοναζισμού εμφανίζονται στα σχολεία μας; Πώς προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για ένα σισύφειο μέλλον βασισμένο στο αιμα και στην τιμή;
Είναι ήδη αργά. Οι δάσκαλοι και οι δασκαλες οφείλουμε να πολεμήσουμε συστηματικά τον νεοναζισμό μέσα στα σχολεία. Το υπουργείο δεν μας το ζητήσει ποτέ . Χρειαζόμαστε συσπειρωμένους αντιναζιστές εκπαιδευτικούς που δεν θα περιοριστούν σ’ ένα εκπαιδευτικό πρότζεκτ κατά του ρατσισμού. Δεν αρκεί και το ξέρουμε, το νιώθουμε καθημερινά. Παραφράζοντας τον Σαβάτερ, ας εχουμε στο νου μας πως δεν αρκεί να γεννηθούμε άνθρωποι. Χρειάζεται και να γίνουμε. Μετά την κύηση της μητέρας έρχεται η κύηση της κοινωνίας. Μιας νεοναζιστικής κοινωνίας άραγε;
Όσο κι αν στις σημερινές αναλύσεις – όπως και σε όλον τον προεκλογικό αγώνα- η έννοια της εκπαίδευσης απουσίαζε, τα σημερινά αποτελέσματα βροντοφωνάζουν την απραξίας της εκπαιδευτικής πολιτικής που μετέτρεψε τα παιδιά της προηγούμενης γενιάς σε πολίτες ποδοσφαιρικής παράγκας που πιθηκίζουν ψηφίζοντας. Οφείλουμε να εξασφαλίσουμε πως η σημερινή γενιά παιδιών θα «εξανθρωπιστεί» αφού διδαχθεί πώς να βάζει τελεία και παύλα στην παράνοια του μισανθρωπισμού._
