Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης μας έχουν υποβάλει σε πλύση εγκεφάλου για να υιοθετήσουμε κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές κρίσης. Όλοι αναφέρονται σε αυτό το κακό μνημόνιο που κατά κάποιους έχει επιδεινώσει την κρίση και κατά κάποιους άλλους είναι η μοναδική λύση για διέξοδο από την οικονομική κρίση. Από παντού η εξουσία και οι διαχειριστές της μας βομβαρδίζουν με το «λεφτά δεν υπάρχουν». Θα είχαν δίκιο εάν είχαν περικόψει ή αναστείλει όλες τις άχρηστες δαπάνες που μερικές από αυτές δεν είναι απλώς άχρηστες είναι και επικίνδυνες και απειλούν τις ζωές των πολιτών.
Σε ένα κράτος που έχουν ακυρωθεί όλες οι παροχές όλων των ασφαλιστικών ταμείων και τα αναπηρικά επιδόματα έχουν μειωθεί ή βρίσκονται λίγο πριν την παύση των πληρωμών τους, θα πρέπει και η εξουσία από τη δική της πλευρά να μειώσει κάποιες αριστοκρατικές δαπάνες, αλλά και κάποιες άλλες επικίνδυνες δαπάνες.
Αντί να σκέφτονται οι ασφαλισμένοι να διαμαρτυρηθούν στα ασφαλιστικά τους ταμεία και στον ΕΟΠΥΥ θα μπορούσαν να σκεφτούν πιο μοντέρνες μορφές διαμαρτυρίας σε φορείς που έχουν λεφτά και τα ξοδεύουν χωρίς κριτήρια. Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς;
- Τα πολιτικά κόμματα και οι κρατικές επιδοτήσεις των πολιτικών κομμάτων και των άλλων φορέων που συντηρούνται πέριξ των πολιτικών κομμάτων, όπως για παράδειγμα ινστιτούτα, μελετητικοί φορείς κ.ά.
- Ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία, με προεξέχον το ΙΚΑ, που διατηρούν υποκαταστήματα σε κάθε γειτονιά με δεκάδες δημοσίους υπαλλήλους που πλέον ύστερα από τις περικοπές και τις αναστολές των παροχών δεν έχουν αντικείμενο εργασίας.
- Τα κρατικά ιδρύματα που «φιλοξενούν» χιλιάδες ανθρώπων με αναπηρίες σε όλη την Ελλάδα και κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας όχι για την ανύπαρκτη «φιλοξενία» αλλά για θανάτους τροφίμων. Όλα αυτά τα ιδρύματα είναι επαρκώς στελεχωμένα από προσωπικό που δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη των τροφίμων. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτά τα ιδρύματα είναι κέντρα αποκατάστασης δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων γενικώς και εκ των πραγμάτων δεν ενδιαφέρονται για τους ίδιους τους τροφίμους. Με ή χωρίς τους τροφίμους οι υπάλληλοι θα πάρουν τους μισθούς τους.
- Προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», που έχουν τεράστιο λειτουργικό κόστος όταν συγκρίνεται με τον αριθμό των χρηστών και των εξυπηρετούμενων αναγκών, που απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, αλλά μόνο ελάχιστοι από αυτούς τους εργαζόμενους είναι επιφορτισμένοι για αυτή καθεαυτή την υποστήριξη των χρηστών. Τα προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» πρέπει να είναι στελεχωμένα αποκλειστικά και μόνο από νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό που να εργάζεται πλήρες ωράριο εργασίας στις κατοικίες των χρηστών. Δεν χρειάζονται ούτε γραφειοκρατικές δομές, ούτε υπαλλήλους γραφείου, ούτε άλλες ειδικότητες. Χρειάζονται μόνο «μάχιμο» προσωπικό. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά, τότε τα λεφτά πρέπει να αξιοποιούνται για την κάλυψη των άμεσα βιοτικών υλικών αναγκών.
- Κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς που στη μέση μιας βαριάς και βαθιάς οικονομικής κρίσης η επιχορήγησή τους είναι πρόκληση για χιλιάδες ανθρώπους με αναπηρίες, παραπληγίες, τετραπληγίες και ακρωτηριασμούς, που βλέπουν τις ζωτικές παροχές των ασφαλιστικών τους ταμείων να διακόπτονται ή να περικόπτονται. Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης οι φορείς (οι όποιοι φορείς) να ευημερούν και να εκπροσωπούν φτωχούς αναπήρους. Οι φορείς (όλοι οι φορείς) πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα. Είναι ζήτημα δημοκρατίας οι προτεραιότητες στις πληρωμές!
Πραγματικά ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά ή τα λεφτά που έχει δεν είναι επαρκή για να καλύψουν τις μεγάλες δαπάνες της μειονότητας των ανθρώπων με αναπηρίες. Αλλά εάν ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά, τότε καλό είναι πριν κάνει δραματικές περικοπές στις παροχές των ανθρώπων με αναπηρίες να περικόψει τις χρηματοδοτήσεις της «αγοράς». Πώς θα έχει λεφτά ο ΕΟΠΥΥ όταν όλα τα χρήματα προσανατολίζονται προς την «αγορά»;
Οι ίδιοι οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων και ο διοικητής του ΕΟΠΥΥ αναφέρονται σε συμφέροντα που δήθεν έχουν σταματήσει να εξυπηρετούν. Δεν είναι δυνατόν στα 20 χρόνια που λειτουργεί το περιοδικό Αυτονομία (το πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) όλοι οι διοικητές όλων των ασφαλιστικών ταμείων να έχουν αναφερθεί με τεράστια έμφαση σε συμφέροντα, σε διαπλεκόμενα και σε εμπόριο ελπίδας αλλά κανένας ποτέ να μην έχει αναφέρει ονόματα αυτών των συμφερόντων και των διαπλεκομένων! Δεν έχουν ονόματα αυτά τα συμφέροντα και τα διαπλεκόμενα; Γιατί οι κατά τα άλλα λαλίστατοι διαχειριστές της εξουσίας δεν έχουν αναφερθεί ποτέ σε ονόματα και σε πραγματικά περιστατικά;
Δεν είναι δυνατόν οι διαχειριστές της εξουσίας να υπόσχονται πως θα στείλουν τους φτωχοδιαβόλους αναπήρους «μαϊμού» στον εισαγγελέα, αλλά να μην έχουν στείλει ποτέ σε κανένα εισαγγελέα κανένα γιατρό, κανένα υπάλληλο ασφαλιστικού ταμείου και κανένα μιζαδόρο;
Δεν είναι δυνατόν ο ΕΟΠΥΥ να εκδίδει εγκύκλιους με στόχο να προσανατολίσει την κατανάλωση των ασφαλισμένων σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και συγκεκριμένες «αγορές». Κάθε εγκύκλιος του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων ανοίγει ή κλείνει κάποια «αγορά».
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η συγγραφή των εγκυκλίων αυτών (που είναι η πλειοψηφία) γίνεται με σκοπό την ρύθμιση των αναγκών των ασφαλισμένων και όχι την ρύθμιση αυτής καθεαυτής της αγοράς.
Όλες οι εγκύκλιοι για να γραφτούν χρειάζονται πάρα πολύ καλή γνώση της «αγοράς» και δεν υπάρχει κανένας επιστήμονας ή τεχνοκράτης που να ξέρει τόσο καλά την «αγορά». Αυτές οι εγκύκλιοι μπορούν να γραφτούν μόνο καθ’ υποβολή και καθ’ υπαγόρευση της «αγοράς».
Η «αγορά» δεν κρύβεται. Αντιπροσωπεύεται από έμπειρους συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς και επιχειρηματικούς φορείς που εκδίδουν δελτία Τύπου. Ακόμη και από μια επιπόλαια ανάγνωση των δελτίων Τύπου αυτών των φορέων ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορεί να διαισθανθεί πως μεταξύ των ασφαλιστικών ταμείων, του ΕΟΠΥΥ και των επιχειρηματικών κύκλων υπάρχουν εκκρεμότητες που τουλάχιστον από την πλευρά των επιχειρηματικών κύκλων δεν κρύβονται ούτε συγκαλύπτονται.
Δεν βρισκόμαστε απλώς μπροστά από μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. Βρισκόμαστε μπροστά από μια άρνηση των διαχειριστών της εξουσίας για μια ορθολογική διαχείριση των λιγότερων ή των περισσοτέρων πόρων που προέρχονται από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, αλλά και από τους φορολογούμενους. Ο ασφαλισμένος και τα χρήματα που έχει πληρώσει σε ένσημα περιφρονείται – και μάλιστα επιδεικτικά.
Δεν είναι δυνατόν όλες οι ειδήσεις που αφορούν στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΕΟΠΥΥ να είναι ειδήσεις για σκάνδαλα, για κλοπές του δημοσίου χρήματος, για μίζες, για μαϊμουδιές, για κάκιστη λειτουργία των ασφαλιστικών οργάνων και πόρων, και όταν κατά λάθος ο λόγος αναφερθεί στον ασφαλισμένο τότε «λεφτά δεν υπάρχουν».
Το παιχνίδι παίζεται χωρίς τον ασφαλισμένο. Στο παιχνίδι αυτό ο ασφαλισμένος και το ασφαλιστικό του βιβλιάριο είναι απλώς το άλλοθι…
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν λεφτά για μίζες, σκάνδαλα, κλοπές και για μαϊμουδιές και να μην υπάρχουν λεφτά για τους ίδιους τους ασφαλισμένους; Δεν καταλαβαίνουν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και του ΕΟΠΥΥ ότι προκαλούν με αυτή τη συμπεριφορά;
Θα μπορούσαν να πουν και στα συμφέροντα ή στα διαπλεκόμενα πως «λεφτά δεν υπάρχουν»; Και εάν το λέγανε, θα βρίσκονταν στη θέση τους την επόμενη ημέρα;
Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) http://www.disabled.gr/, Μάρτιος 2012.
Τετάρτη, Μαρτίου 28, 2012
Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2012
Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!
Το κατηγορώ του Αλκίνοου
Αλκίνοος Ιωαννίδης: We blame you "ηλίθιε" Ευρωπαίε!
Το κείμενο του γνωστού τραγουδοποιού δημοσιεύεται σήμερα στην προσωπική του ιστοσελίδα και είναι μια απάντηση στις γνωστές κατηγορίες κάποιων ευρωπαίων άσπονδων φίλων μας περί ελληνικής τεμπελιάς.
Ακολουθεί το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη:
"We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.
Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;
Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;
Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...
“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.
Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!
“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»
Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.
Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:
Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.
Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.
Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.
Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.
Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!
Αλκίνοος Ιωαννίδης: We blame you "ηλίθιε" Ευρωπαίε!
Το κείμενο του γνωστού τραγουδοποιού δημοσιεύεται σήμερα στην προσωπική του ιστοσελίδα και είναι μια απάντηση στις γνωστές κατηγορίες κάποιων ευρωπαίων άσπονδων φίλων μας περί ελληνικής τεμπελιάς.
Ακολουθεί το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη:
"We blame you, you know, μου είπε ένας Άγγλος στο Λονδίνο. Εννοούσε πως οι Έλληνες κάνουμε ζημιά στις οικονομίες των άλλων χωρών της Ευρώπης. Με την κυκλοφορία της συλλογής “Local Stranger” στο εξωτερικό, θα πέφτω συχνά πάνω σε τέτοιου είδους ατάκες ξένων δημοσιογράφων.
Τι να απαντήσω; Τι να του πω; Πως οι αποικιοκράτες παππούδες του συμπεριφέρονταν στους Kύπριους δικούς μου σαν να ήταν ζώα, επειδή ήταν βοσκοί και δεν είχαν μπάτλερ; Πως η βασίλισσά του, αυτή η γιαγιά με τα καταπληκτικά καπέλα, όταν ήταν νέα υπέγραφε με το χέρι της θανατικές καταδίκες παιδιών 19 και 20 χρονών που πάλευαν να ελευθερώσουν τον τόπο τους; Να του πω για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, που τεχνητά προκάλεσε το μίσος μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, άνοιξε με το ζόρι την όρεξη στην Τουρκία για την Κύπρο και με τη βοήθεια της αστείρευτης δικής μας λεβεντομαλακίας δημιούργησε το Κυπριακό πρόβλημα, με χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες;
Να του πω για τον εμφύλιο εδώ στην Ελλάδα και για τον ρόλο που έπαιξε η εξωτερική πολιτιτική της χώρας του; Για τη σύμπραξη με τους ηττημένους Γερμανοτσολιάδες και κάθε λογής δοσίλογους εναντίων όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία στο βουνό; Για το πώς εκμεταλλεύτηκαν την εγκεφαλική σκλήρηνση και τον επαρχιωτισμό της εδώ κομμουνιστικής ηγεσίας προκειμένου να ξεφορτωθούν μια και καλή το πιο δημιουργικό και αλτρουιστικό κομμάτι της χώρας; Πως από τότε επικράτησαν εδώ οι βολεψάκιδες, οι παρτάκιδες και οι ελληνάρες χωρίς Ελλάδα – αυτοί που όταν λένε «αγαπώ την πατρίδα μου» εννοούν στην καλύτερη περίπτωση «αγαπώ τον εαυτό μου» ή ακόμα «μισώ όλους τους άλλους» - φέρνοντας τη χώρα σήμερα στην καταστροφή;
Ας μη μιλήσω για τη Γερμανία, μη σας κουράζω με τα αυτονόητα...
“We blame you!” Έλα τώρα Robert, behave yourself να πούμε, μην κάνεις σαν παιδί! Κι εγώ σας κατηγορώ άμα είν’ έτσι.
Οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις σας ανέθρεψαν και στήριξαν τη διαφθορά μας, προκειμένου να μας πουλήσουν σε διπλή τιμή τα άχρηστα, μισοχαλασμένα όπλα, τα φάρμακα και τις τηλεπικοινωνίες τους. Έστησαν Ολυμπιάδες. Η δική μας κόστισε διπλάσια από του Σίδνευ, το είπε τότε υπουργός μας, υπερήφανος, σε ξένο κανάλι. Κι όταν ρωτήθηκε ο υπουργός στη συνέχεια: «Εννοείτε πως αυτά πληρώνονται με ξένα κεφάλαια;» απάντησε παρεξήγημένος (έχουμε και μια αξιοπρέπεια!), «Όχι! Αποκλειστικά με δικά μας χρήματα. Θα μάθουμε πόσα ακριβώς μετά το πέρας των αγώνων»! Τα πλήρωσε το κράτος, δηλαδή εμείς, δηλαδή τα εγγόνια μας. Κι εμείς φωνάζαμε «Ζήτω» και «Γεια». Και στήναμε ωραίες τελετές έναρξης και λήξης. Γραφείο τελετών!
“We blame you!” Και οι δύο παππούδες μου σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Δεν άκουσα ποτέ τους γονείς μου που μεγάλωσαν πάμφτωχοι και ορφανοί, ούτε τις πρόσφυγες, χήρες γιαγιάδες μου να κατηγορούν συνολικά τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Τούρκους ή τους Βούλγαρους. Είχαν μια σιωπή, μια βαθιά γνώση πως ο άνθρωπος, από όπου και αν κατάγεται, κρύβει μέσα του τον άγγελο μα κρύβει και το θηρίο. Το ταϊζει κρυφά, το κρύβει πίσω από χαμόγελα και ανέξοδες καλοσύνες, το καταπιέζει όταν ενοχλεί την καθημερινότητα και το ελευθερώνει όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Εκτός κι αν η καλλιέργεια και η ηθική του υπερισχύσουν. Μα, να ανοίξω φιλοσοφική συζήτηση;
Όχι. Τότε; Ας πάω στα «επουσιώδη». Να πω για τις αηδίες που η δική σας show-business μάς πούλησε δεκαετίες τώρα; Για τόσες ανοησίες της ποπ, της ροκ και των «charts» που μας τάισαν με το ζόρι; Που για κάθε τραγούδι της προκοπής αναγκαστήκαμε να αγαπήσουμε κι ένα σακί σκουπιδοτράγουδα και να συνδέσουμε τις εφηβείες και τις ζωές μας μαζί τους; «Και τι με νοιάζει, θα μου πει, αν εσύ έχαφτες τις αηδίες που σου πουλούσαν οι δισκογραφικές και τα ραδιόφωνα; Ας μην τις άκουγες. Είναι ανάγκη να σας φταίνε πάντα οι άλλοι;»
Καλά, θα πω για τα δικά μας: Έχεις δίκιο Robert, ότι κι αν πεις λίγο είναι. Η πρώτη μας βουλή είχε μέσο όρο 200 βαφτιστήρια ανά βουλευτή. Ήμασταν χαλασμένοι εξ αρχής. Ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων κατά την επανάσταση στοίχησε περισσότερους νεκρούς απ’ ότι ο αγώνας ενάντια στους Οθωμανούς. Βαφτίσαμε τον Ιταλό Καποδίστρια Έλληνα και μετά τον σκοτώσαμε γιατί δεν είχε τα κουσούρια μας. Όσο αίμα κι αν χύσαμε, όσους Θούριους κι αν ψάλαμε, όσες ηρωικές Εξόδους κι αν επιχειρήσαμε, τελικά εσείς μάς κάνατε κράτος, για να κάνουμε τις δουλειές σας. Το ένα από τα τρία πρώτα κόμματα της νέας μας χώρας, αυτό που ουσιαστικά επικράτησε, λεγόταν «Αγγλικό». Αυτό τα λέει όλα. Ποια ιδεοληψία μάς έκανε να πιστέψουμε πως μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι; Χάσατε ευγενή παιδιά εδώ Robert, το ξέρω. Ποιητές, ουτοπιστές, οξφορδιανούς αρχαιογνώστες, έφηβους φιλέλληνες, Έλληνες εξ αναγνώσεως, Πλατωνιστές όταν κανείς δεν είχε ακούσει για Πλάτωνα στα λημέρια μας για αιώνες. Εμείς ήμασταν αναλφάβητοι Αρβανίτες, Βλάχοι, Τουρκόγυφτοι, Τουρκόφωνοι, Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμιδες. Εσείς βυθίσατε στο Ναβαρίνο, εσείς μας δώσατε κράτος, εσείς μας κάνατε Έλληνες. Εμείς απλώς κερδίσαμε το κύπελο στο ποδόσφαιρο και βγήκαμε να δείρουμε Αλβανούς.
Μπα, όχι, αυτά τα λέμε μεταξύ μας, δεν είναι για ν’ ακούγονται παραέξω, μετατρέπονται αυτομάτως σε υπερβολές και σε ψέματα όταν βγαίνουν απ’ το σπίτι. Θα του πω άλλα:
Μη νομίζεις πως περνούσαμε ζωή και κότα τόσα χρόνια Robert! Δεν ήταν παράδεισος το να κοιμάσαι σε ράντζο στο διάδρομο, εγχειρισμένος. Ούτε το να είσαι άτομο με αναπηρία και να σού είναι αδύνατον να κινηθείς στις πόλεις μας. Ούτε το να πληρώνεις «περαίωση» στην εφορία, θεωρούμενος απατεώνας εξ ορισμού. Ούτε το να οδηγείς και να πεθαίνεις στους δρόμους μας. Ούτε το να γεννάς με καισαρική για να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω ο μαιευτήρας και να ταϊζει γάλα σκόνη το παιδί σου για να πάρει προμήθεια. Ούτε το να μη βρίσκεις το δίκιο σου στα δικαστήρια. Ούτε το να κυβερνιέσαι από όσους μας κυβέρνησαν. Ούτε το να ζεις στην ασχήμια όπου ο καθένας έχτιζε ότι να ‘ναι όπου να ‘ναι. Ούτε το να είσαι παιδί χωρίς παιδεία και χωρίς χρόνο, με πέντε ιδιαίτερα τη μέρα, με άγχος και κατάθλιψη. Ούτε γέρος χωρίς ουσιαστική περίθαλψη και σύνταξη, να περιμένεις να πεθάνεις μπροστά στην τηλεόραση. Ούτε και το να είσαι Αιγυπτιώτης, Κύπριος, Μικρασιάτης, Ηπειρώτης, Ίμβριος ή Πόντιος ήταν πάντα ευχάριστο. Γι’ αυτό μη λες πως γλεντούσαμε τη ζωή μας τόσα χρόνια με δανεικά. Τα δανεικά τα έδιναν οι διαφθορείς των κυβερνήσεων και των εταιρειών σου και τα έτρωγαν οι διεφθαρμένοι δικοί μας δικοί τους. Και θησαύριζαν οι δυνατοί μέσα απ’ τη μιζέρια και τον εξευτελισμό μας και σήμερα θέλουν κι άλλο.
Τώρα, το πώς γίνεται αυτή η πλούσια και αδιάφθορη χώρα σου, ενώ ρούφηξε το αίμα αποικιών τόσα χρόνια, να χρωστά κι αυτή, το γιατί σού κόβονται οι παροχές στην παιδεία, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, οι μισθοί και η πρόνοια, το γιατί έχεις χρόνια τώρα άστεγους κάτω απ’ τις γέφυρες, πεινασμένους στο δρόμο και αναλφάβητους το 2012, αυτό είναι άλλο, τεράστιο, παγκόσμιο θέμα που καλό θα ήταν να ψάξουμε όλοι μαζί. Δεν πηγάζει από την κατάσταση στην Ελλάδα. Μη μας κατηγορείς λοιπόν για όσα δεν φταίμε.
Αν θέλεις να μας κατηγορήσεις, κατηγόρησέ μας για την έλλειψη οργανωμένης άμυνας απέναντι σε μια επίθεση πρωτοφανή αλλά αναμενόμενη. Κατηγόρησέ μας που βρεθήκαμε ανέτοιμοι, επαρχιώτες αδικτύωτοι, αυτιστικοί, ομφαλοσκόποι, χασομέρηδες, μια πόλη ανοχύρωτη μπροστά στην προαναγγελθήσα επέλαση του τέρατος. Και κατηγόρησε και λίγο τον εαυτό σου, που αντί να συμπονέσει τον δοκιμαζόμενο φτωχόκοσμο της Ελλάδας, γλύφει μισοκοιμισμένος την καραμέλα που του πουλούν οι αγορές, τα περιοδικά των εκδοτών και οι ρατσιστικές αναλύσεις των καναλιών, περιμένοντας τη σειρά του. Σου λένε κάθε μέρα για την ελληνική τεμπελιά, για την ελληνική διαφθορά, για την ελληνική ψευτιά. Την αλήθεια που δεν σου λένε θα σου την πούμε εμείς: Ετοιμάσου να χάσεις όσα νομίζεις πως έχεις. Γιατί θα τα χάσεις όλα!
Και μην πεις "αυτά δεν γίνονται!" Κι εμείς τέτοια λέγαμε. Και σήμερα βρεθήκαμε χωρίς γη κάτω απ' τα πόδια μας. Αύριο θα έρθει η σειρά σου. Όταν λοιπόν θα σου στερούν τη σύνταξή σου, τα χρήματα που κέρδισες με ιδρώτα και με απουσία από τα παιδιά σου και τους έδωσες να σου φυλάξουν, όταν δεν θα ‘χεις γιατρό να γιατρευτείς, σπίτι να κοιμηθείς, πρόνοια να προνοήσει, φαϊ να φας, τραγούδι να τραγουδήσεις, τότε να μας κατηγορήσεις διπλά. Γιατί εμείς ανοίξαμε την Κερκόπορτα.
Η ευθύνη μας δεν είναι μόνο πως δημιουργήσαμε χρέος, πως κλέψαμε τον τόπο μας, πως χτίσαμε αυθαίρετα, πως πληρωθήκαμε μαύρα, πως πήραμε και δώσαμε φακελάκια, πως ψηφίσαμε ζώα, πως λαδώσαμε, πως παντρευτήκαμε σε πισίνες με πυροτεχνήματα και λιμουζίνες ενώ χρωστούσαμε, πως κάψαμε πεντοχίλιαρα στα σκυλάδικα, πως θελήσαμε το βουλευτή και τον καλλιτέχνη να εκπροσωπούν τη φτηνότερη και πιο αντιαισθητική πλευρά μας. Εννοείται πως φταίμε για όλα αυτά και άλλα. Όμως η πραγματικά μεγάλη ενοχή μας απέναντί σου είναι πως κάναμε την αρχή για να ρουφήξουν σε λίγο και το δικό σου αίμα.
Η υποχρέωση μας σήμερα είναι να παλέψουμε για τα παιδιά σου. Και η δική σου υποχρέωση είναι να παλέψεις για τα δικά μας. Μόνο έτσι γίνεται.
Τα υπόλοιπα είναι ανοησίες.
Ακούς εκεί we blame you! Ηλίθιε!
Σάββατο, Μαρτίου 24, 2012
Η ιστορία της μάσκας των Anonymus
Δεν είναι λίγες οι φορές που συναντήσαμε να φιγουράρει στα μέσα ενημέρωσης, σε blogs κ.ά, η γνωστή στους περισσότερους πια μάσκα του “V for Vendetta”.
Τις τελευταίες ημέρες δε, έχουν πυκνώσει οι εμφανίσεις της καθώς η διεθνής ομάδα χακτιβιστών Anonymous χρησιμοποιούν την εν λόγω μάσκα για τις δημόσιες εμφανίσεις τους. Λίγοι όμως γνωρίζουν τι συμβολίζει, ενώ ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν την ιστορία της.
Τη μάσκα με το προσωπείο του Γκάι Φωκς την πρωτοσυναντήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στην Αγγλία, την εποχή δηλαδή του σκληρού συντηρητισμού της Μάργκαρετ Θάτσερ, όπου δύο νεαροί ο Άλαν Μουρ (συγγραφέας) και ο Ντέιβιντ Λόιντ (σχεδιαστής) εξέδωσαν μια εικονογραφημένη ιστορία –κόμικς- μέσω της οποίας βροντοφώναζαν την επαναστατική τους διάθεση.
Η υπόθεση διαδραματιζόταν στη Βρετανία του κοντινού μέλλοντος, όπου ένας φασιστικών προδιαγραφών δικτάτορας, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη της τηλεόρασης και την τρομολαγνεία, έχει επιβάλει ένα καθεστώς φόβου και ανασφάλειας, ενώ ένας μυστηριώδης μασκοφόρος που αυτοαποκαλείται «V» προσπαθεί να καταλύσει το ολοκληρωτικό αυτό καθεστώς.
Την επιτυχία του κόμικς «V for Vendetta» διαδέχτηκε μια εξίσου πετυχημένη ομότιτλη κινηματογραφική διασκευή το 2005 σε σκηνοθεσία Τζέιμς ΜακΤιγκ.
Το «V for Vendetta» λοιπόν, βασίστηκε στο κόμικς, το οποίο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Χιούγκο Γουίβινγκ υποδύεται έναν εκδικητή που φοράει διαρκώς μια μάσκα, που αναπαριστά το πρόσωπο του Βρετανού Γκάι Φωκς, ο οποίος στις 5 Νοεμβρίου του 1605 επιχείρησε να ανατινάξει το βρετανικό Κοινοβούλιο.
Η ταινία διαθέτει σκοτεινή ατμόσφαιρα, δυνατές σκηνές δράσης αλλά και αξιοσημείωτες ερμηνείες από τη Νάταλι Πόρτμαν, τον Σίβεν Ρία, τον Τζον Χαρτ -στο ρόλο του οργουελικού δικτάτορα- και το γνωστό μας από το Matrix Χιούγκο Γουίβινγκ, που όπως αναφέραμε δεν βγάζει σε καμία σκηνή τη μάσκα του και ερμηνεύει το ρόλο του μόνο με τις κινήσεις και τη φωνή του.
Αλλά ποιος ήταν πραγματικά ο Γκάι Φωκς;
Ο Γκάι Φωκς (Guy Fawkes) γεννήθηκε στο Υόρκη το 1570. Ήταν Άγγλος στρατιώτης και μέλος μιας ομάδας καθολικών συνωμοτών, οι οποίοι οργάνωσαν τη Συνωμοσία της Πυρίτιδας στις 5 Νοεμβρίου 1605.
Η Συνωμοσία είχε οργανωθεί ως αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του Ιακώβου Α” και στα σκληρά μέτρα του προτεστάντη βασιλιά απέναντι στους καθολικούς και περιλάμβανε όχι μόνο την απόπειρα της δολοφονίας του, αλλά και της οικογένειάς του καθώς και των μελών της αριστοκρατίας, με την ανατίναξη του Παλατιού του Γουέστμινστερ, που στέγαζε το Βρετανικό Κοινοβούλιο. Η απόπειρα θα γινόταν στις 5 Νοεμβρίου 1605, ημέρα κατά την οποία ο βασιλιάς θα απευθυνόταν σε μια διευρυμένη συνέλευση της Βουλής των Λόρδων και της Βουλής των Κοινοτήτων.
Οι συνωμότες βρήκαν ένα κελάρι κάτω από το κτίριο της Βουλής των Λόρδων και μέχρι το Μάρτιο του 1605, είχαν συγκεντρώσει 36 βαρέλια πυρίτιδας, τα οποία θα ανατίναζαν για να δολοφονήσουν τα μέλη του κοινοβουλίου. Κάποιοι συνωμότες, ωστόσο, ανησυχούσαν από το γεγονός ότι στο κτίριο της Βουλής θα βρίσκονταν κι άλλοι καθολικοί, σαν κι αυτούς, των οποίων η ζωή μπορεί να κινδύνευε. Έτσι στάλθηκε μια προειδοποιητική επιστολή στο Λόρδο Monteagle, οι υποψίες του οποίου συνετέλεσαν ώστε να ξεκινήσουν οι έρευνες στις υπόγειες σήραγγες κάτω από τη Βουλή των Λόρδων.
Ο Γκάι Φωκς αποκαλύφθηκε και συνελήφθη το πρωινό της 5ης Νοεμβρίου. Μετά από βασανιστήρια, αποκάλυψε τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών, που είτε ήταν ήδη γνωστοί είτε νεκροί. Οι συνωμότες καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.
Σε ορισμένες χώρες η επέτειος αυτής της αποτυχημένης απόπειρας γιορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου ως Νύχτα του Γκάι Φωκς (Guy Fawkes Night ή Bonfire Night).
Η απόπειρα του Γκάι Φωκς ενέπνευσε πολλά στιχάκια εκείνης της εποχής, όπως το εξής:
Remember, remember, the fifth of November;
The Gunpowder treason and plot!
For I see no reason why the gunpowder treason
Should ever be forgot.
http://el.wikipedia.org/wiki/Γκάι_Φωκς
Το αυγό του φιδιου......φίδι στον κόρφο μας ....
Του Γιώργου Κτιστάκη*
Διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες αναφορές σε ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, αλλά και σε επαρχιακές πόλεις: επιθέσεις σε Έλληνες και μετανάστες με νεκρούς και τραυματίες. Εκδουλεύσεις για προσφορά (ή και δήθεν προσφορά) βοήθειας σε ηλικιωμένους πολίτες (‘’μη φοβάσαι, θα σου κάνουμε εμείς τα ψώνια, δεν χρειάζεται να βγεις από το σπίτι σου και να κινδυνέψεις να σου πάρουν την τσάντα αλλοδαποί’’ και στη συνέχεια αυξάνονται τα εκλογικά ποσοστά αυτών που προσφέρονται να βοηθήσουν). Κλείσιμο καταστημάτων μόλις δύσει ο ήλιος διότι οι καταστηματάρχες φοβούνται τις επιθέσεις ή τις κλοπές κ.λπ. Παράλληλα διαβάζουμε στις ίδιες εφημερίδες και ακούμε στην τηλεόραση πολιτικούς να ζητούν να επιτραπεί η οπλοφορία σε όλους τους Έλληνες και, άκουσον άκουσον, να μη διώκονται ποινικά όταν πυροβολήσουν αυτόν που (επιχειρεί να) εισβάλλει στο σπίτι τους να τους κλέψει. Παρακολουθούμε επίσης στο διαδίκτυο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έξαλλες συζητήσεις από ομάδες εφέδρων που κατέχουν πολεμικά όπλα νόμιμα (τους τα έχει δώσει η Πολιτεία), να καλούν τον κόσμο να πάρει τα όπλα για να τιμωρήσουν αυτούς που δρουν σε βάρος της Ελλάδας, καθώς και αυτούς που μουντζώνουν τους επίσημους στις παρελάσεις ή τους αποκαλούν προδότες. Ας αναρωτηθούμε αν πρόκειται για την έναρξη της διαδικασίας συγκρότησης πολιτοφυλακών διαφόρων τάσεων, αν πρόκειται για τη μετεξέλιξη των περσινών αγανακτισμένων (που σχεδόν όλοι τους κανάκευαν ακόμα και όταν λοιδορούσαν πολιτικούς αποκαλώντας τους προδότες ή κράδαιναν χάρτινες κρεμάλες). Αν τέλος πρόκειται για αναμόχλευση ιστοριών που συνέβησαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Τότε που για κάθε νόμιμη συγκέντρωση πολιτών λάμβανε χώρα και μια ‘’αντισυγκέντρωση’’ αντιφρονούντων συνήθως συγκεκριμένης προέλευσης. Πλέον όμως είναι ορατός ο κίνδυνος οι αντισυγκεντρώσεις να προέρχονται γενικώς από τα άκρα (ας θυμηθούμε φωτογραφία στις εφημερίδες της 20/3/2010 με εργαζόμενους που περιφρουρούσαν απεργία κρατώντας καδρόνια). Ενδεχομένως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την εκπόρευση πολλών από αυτά που συμβαίνουν, ή για την κατάληξή τους. Είμαστε όμως βέβαιοι για ορισμένα άλλα ζητήματα που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε περισσότερα. Ειδικότερα:
Κατ’ αρχήν η ιστορία διδάσκει ότι στην Ελλάδα κάποιες αντισυγκεντρώσεις κατέληξαν σε δολοφονίες, όπως του βουλευτή Γρ. Λαμπράκη το 1963. Αλλά και στην Ευρώπη οι παράνομες πολιτοφυλακές νόμιμων κομμάτων στην Γερμανία του Μεσοπόλεμου οδήγησαν κατ’ αρχήν σε αιματηρές συμπλοκές και στη συνέχεια στην κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία με όλα τα επακόλουθα: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις εκατόμβες των νεκρών, το ολοκαύτωμα και την καταστροφή της ίδιας της Γερμανίας. Όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία ή την έχουν λησμονήσει ας την επαναφέρουν στη μνήμη τους μελετώντας το ανησυχητικά επίκαιρο βιβλίο του Heinrich Winkler, Βαϊμάρη, Η Ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933, (εκδ. ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2011).
Κατά δεύτερον από το Σύνταγμα και τους Νόμους: στην Ελλάδα το Κράτος Δικαίου είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, το οποίο άλλωστε έχει αναθέσει στην μεν Αστυνομία τη σύλληψη των δραστών αξιόποινων πράξεων και στις δικαστικές αρχές τη διερεύνηση της υπόθεσης και την τιμωρία αυτών που θα κριθούν ένοχοι εγκλημάτων. Αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτοί δεν αρκούν ούτε ασκούν αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους ας σκεφθούν ότι είναι καλύτερο να τους αφήσουν να κάνουν αυτό με το οποίο η Πολιτεία τους έχει επιφορτίσει (ουσιαστικά είναι οι μόνοι αρμόδιοι) και να ζητήσουν να βελτιώσουν μόνοι τους την αποδοτικότητά τους. Και κυρίως να μην αναλάβουν οι ίδιοι οι πολιτοφύλακες, έφεδροι, προστάτες ηλικιωμένων και αδυνάτων και όποιοι άλλοι της ίδιας κατηγορίας να συλλάβουν τους ‘’δράστες’’ και να απονείμουν Δικαιοσύνη. Ο Λούκυ Λουκ είναι έξοχο κόμικ, αλλά ας μην εφαρμόσουμε στην πράξη τα όσα διαβάζουμε. Μπορούμε κάλλιστα να πάρουμε αρνητικά μαθήματα από τα συμβαίνοντα στις Η.Π.Α. με τα εκατομμύρια όπλα που κυκλοφορούν ελεύθερα. Το αποκορύφωμα είναι η ιστορία που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στις εφημερίδες: κάποια γυναίκα τηλεφώνησε έντρομη στον σερίφη της περιοχής (για να ρωτήσει τι να κάνει με αυτόν ο οποίος προσπαθεί να εισέλθει στο τροχόσπιτό της όπου κατοικεί με το μωρό της). Της γνωστοποιήθηκε τηλεφωνικά ότι μπορεί να τον πυροβολήσει, ο νόμος της το επιτρέπει. Πράγματι η κυρία σκότωσε τον επιτιθέμενο αλλά δεν θα διωχθεί ποινικά. Ανατριχιάζω με την προοπτική (βλ. σχετική έκκληση του πολιτικού) να επιτραπεί αυτό στην Ελλάδα. Ιδίως όταν οι προσπάθειες της αμερικανικής Κυβέρνησης να απαγορευτεί η οπλοφορία προσκρούουν στην αντίδραση των πολιτών και τελικά δεν προχωρούν. Είναι διότι εκεί το αυγό του φιδιού επωάσθηκε και τώρα δεν μαζεύεται.
Ας προσέξουμε λοιπόν να μην αφήσουμε το αυγό του φιδιού να επωασθεί, διότι το βέβαιο είναι πως το φιδάκι θα γίνει φίδι στον κόρφο μας.
*Ο Γιώργος Κτιστάκης είναι Αντεισαγγελέας Εφετών, Δ.Ν. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί η μελέτη του H απονομή της ποινικής δικαιοσύνης. Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 28 Μαρτίου και ώρα 19:30 στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (Ακαδημίας 60)
lifo
Διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες αναφορές σε ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, αλλά και σε επαρχιακές πόλεις: επιθέσεις σε Έλληνες και μετανάστες με νεκρούς και τραυματίες. Εκδουλεύσεις για προσφορά (ή και δήθεν προσφορά) βοήθειας σε ηλικιωμένους πολίτες (‘’μη φοβάσαι, θα σου κάνουμε εμείς τα ψώνια, δεν χρειάζεται να βγεις από το σπίτι σου και να κινδυνέψεις να σου πάρουν την τσάντα αλλοδαποί’’ και στη συνέχεια αυξάνονται τα εκλογικά ποσοστά αυτών που προσφέρονται να βοηθήσουν). Κλείσιμο καταστημάτων μόλις δύσει ο ήλιος διότι οι καταστηματάρχες φοβούνται τις επιθέσεις ή τις κλοπές κ.λπ. Παράλληλα διαβάζουμε στις ίδιες εφημερίδες και ακούμε στην τηλεόραση πολιτικούς να ζητούν να επιτραπεί η οπλοφορία σε όλους τους Έλληνες και, άκουσον άκουσον, να μη διώκονται ποινικά όταν πυροβολήσουν αυτόν που (επιχειρεί να) εισβάλλει στο σπίτι τους να τους κλέψει. Παρακολουθούμε επίσης στο διαδίκτυο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έξαλλες συζητήσεις από ομάδες εφέδρων που κατέχουν πολεμικά όπλα νόμιμα (τους τα έχει δώσει η Πολιτεία), να καλούν τον κόσμο να πάρει τα όπλα για να τιμωρήσουν αυτούς που δρουν σε βάρος της Ελλάδας, καθώς και αυτούς που μουντζώνουν τους επίσημους στις παρελάσεις ή τους αποκαλούν προδότες. Ας αναρωτηθούμε αν πρόκειται για την έναρξη της διαδικασίας συγκρότησης πολιτοφυλακών διαφόρων τάσεων, αν πρόκειται για τη μετεξέλιξη των περσινών αγανακτισμένων (που σχεδόν όλοι τους κανάκευαν ακόμα και όταν λοιδορούσαν πολιτικούς αποκαλώντας τους προδότες ή κράδαιναν χάρτινες κρεμάλες). Αν τέλος πρόκειται για αναμόχλευση ιστοριών που συνέβησαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Τότε που για κάθε νόμιμη συγκέντρωση πολιτών λάμβανε χώρα και μια ‘’αντισυγκέντρωση’’ αντιφρονούντων συνήθως συγκεκριμένης προέλευσης. Πλέον όμως είναι ορατός ο κίνδυνος οι αντισυγκεντρώσεις να προέρχονται γενικώς από τα άκρα (ας θυμηθούμε φωτογραφία στις εφημερίδες της 20/3/2010 με εργαζόμενους που περιφρουρούσαν απεργία κρατώντας καδρόνια). Ενδεχομένως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για την εκπόρευση πολλών από αυτά που συμβαίνουν, ή για την κατάληξή τους. Είμαστε όμως βέβαιοι για ορισμένα άλλα ζητήματα που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε περισσότερα. Ειδικότερα:
Κατ’ αρχήν η ιστορία διδάσκει ότι στην Ελλάδα κάποιες αντισυγκεντρώσεις κατέληξαν σε δολοφονίες, όπως του βουλευτή Γρ. Λαμπράκη το 1963. Αλλά και στην Ευρώπη οι παράνομες πολιτοφυλακές νόμιμων κομμάτων στην Γερμανία του Μεσοπόλεμου οδήγησαν κατ’ αρχήν σε αιματηρές συμπλοκές και στη συνέχεια στην κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία με όλα τα επακόλουθα: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις εκατόμβες των νεκρών, το ολοκαύτωμα και την καταστροφή της ίδιας της Γερμανίας. Όσοι δεν γνωρίζουν την ιστορία ή την έχουν λησμονήσει ας την επαναφέρουν στη μνήμη τους μελετώντας το ανησυχητικά επίκαιρο βιβλίο του Heinrich Winkler, Βαϊμάρη, Η Ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933, (εκδ. ΠΟΛΙΣ, Αθήνα 2011).
Κατά δεύτερον από το Σύνταγμα και τους Νόμους: στην Ελλάδα το Κράτος Δικαίου είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα, το οποίο άλλωστε έχει αναθέσει στην μεν Αστυνομία τη σύλληψη των δραστών αξιόποινων πράξεων και στις δικαστικές αρχές τη διερεύνηση της υπόθεσης και την τιμωρία αυτών που θα κριθούν ένοχοι εγκλημάτων. Αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτοί δεν αρκούν ούτε ασκούν αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους ας σκεφθούν ότι είναι καλύτερο να τους αφήσουν να κάνουν αυτό με το οποίο η Πολιτεία τους έχει επιφορτίσει (ουσιαστικά είναι οι μόνοι αρμόδιοι) και να ζητήσουν να βελτιώσουν μόνοι τους την αποδοτικότητά τους. Και κυρίως να μην αναλάβουν οι ίδιοι οι πολιτοφύλακες, έφεδροι, προστάτες ηλικιωμένων και αδυνάτων και όποιοι άλλοι της ίδιας κατηγορίας να συλλάβουν τους ‘’δράστες’’ και να απονείμουν Δικαιοσύνη. Ο Λούκυ Λουκ είναι έξοχο κόμικ, αλλά ας μην εφαρμόσουμε στην πράξη τα όσα διαβάζουμε. Μπορούμε κάλλιστα να πάρουμε αρνητικά μαθήματα από τα συμβαίνοντα στις Η.Π.Α. με τα εκατομμύρια όπλα που κυκλοφορούν ελεύθερα. Το αποκορύφωμα είναι η ιστορία που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στις εφημερίδες: κάποια γυναίκα τηλεφώνησε έντρομη στον σερίφη της περιοχής (για να ρωτήσει τι να κάνει με αυτόν ο οποίος προσπαθεί να εισέλθει στο τροχόσπιτό της όπου κατοικεί με το μωρό της). Της γνωστοποιήθηκε τηλεφωνικά ότι μπορεί να τον πυροβολήσει, ο νόμος της το επιτρέπει. Πράγματι η κυρία σκότωσε τον επιτιθέμενο αλλά δεν θα διωχθεί ποινικά. Ανατριχιάζω με την προοπτική (βλ. σχετική έκκληση του πολιτικού) να επιτραπεί αυτό στην Ελλάδα. Ιδίως όταν οι προσπάθειες της αμερικανικής Κυβέρνησης να απαγορευτεί η οπλοφορία προσκρούουν στην αντίδραση των πολιτών και τελικά δεν προχωρούν. Είναι διότι εκεί το αυγό του φιδιού επωάσθηκε και τώρα δεν μαζεύεται.
Ας προσέξουμε λοιπόν να μην αφήσουμε το αυγό του φιδιού να επωασθεί, διότι το βέβαιο είναι πως το φιδάκι θα γίνει φίδι στον κόρφο μας.
*Ο Γιώργος Κτιστάκης είναι Αντεισαγγελέας Εφετών, Δ.Ν. Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί η μελέτη του H απονομή της ποινικής δικαιοσύνης. Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 28 Μαρτίου και ώρα 19:30 στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (Ακαδημίας 60)
lifo
Γάιδαρος στο πηγάδι
Μία πολύ διδακτική ιστορία.
Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι.
Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει.
Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά.
Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό.
Κάλεσε όλους τους γείτονές του να..
έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε.
Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε.
Ήταν κάτι καταπληκτικό!!!!
Με κάθε φτιαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα προς τα πάνω.
Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.
Ηθικό δίδαγμα:
Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα και κάνουμε ένα βήμα πάνω.
Ηθικό δίδαγμα: Προσοχή όταν πρόκειται για γαϊδούρια (πολιτικούς) ρίχνουμε τσιμέντο ταχείας πήξης, δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει
Κυριακή, Μαρτίου 11, 2012
Τσαρλς Μπουκόφσκι: Ο συγγραφέας του περιθωρίου
Τον έλκυε το περιθώριο. Έζησε χωρίς συμβάσεις και δεν δίσταζε να το λέει: «Σήμερα δεν έγραψα καθόλου, ήμουν όλη τη μέρα στον ιππόδρομο». Ανέδειξε φτωχούς και απελπισμένους χαρακτήρες στην άνθιση του αμερικανικού ονείρου και μόνο στην Ευρώπη βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι δεν μελέτησε για να γράψει τα θέματα των έργων του, αλλά ήταν κομμάτι του κόσμου που περιέγραφε.
Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1920 στο Άντερναχ της Γερμανίας, αλλά σε ηλικία δύο ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός, σκληρός και απόλυτος. Με την παραμικρή αφορμή έδερνε τον Μπουκόφσκι, που εξελίχθηκε σε ένα ντροπαλό έφηβο, χωρίς πολλούς φίλους. Τα παιδιά της γειτονίας τον κορόιδευαν για την γερμανική προφορά του και τα ρούχα του, ενώ οι δάσκαλοί του πίστευαν λανθασμένα ότι έπασχε από δυσλεξία.
Μεγαλώνοντας, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία. Το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας, αλλά τα πρώτα του χειρόγραφα δεν είχαν τύχη. Όταν η μητέρα του τα ανακάλυψε, τα κατέστρεψε με την μηχανή του γκαζόν. Έφευγε συχνά από το σπίτι του και ταξίδευε σε διάφορα μέρη της Αμερικής. Κάποια στιγμή όμως, πάντα αναγκαζόταν να επιστρέψει.
Όταν η χώρα ενεπλάκη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο πατέρας του τον πίεζε να καταταγεί στον στρατό. Ο Μπουκόφκσι δεν δέχτηκε και τότε έφυγε μια για πάντα από το πατρικό του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς και σε όλα τα μετέπειτα έργα του, που αποτυπώνουν άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητά του.
Χωρίς σπίτι, ο Μπουκόφσκι έζησε ως περιπλανώμενος άστεγος για λίγο καιρό και, όταν τα ψυχομετρικά τεστ τον έκριναν ακατάλληλο για να εκτίσει τη θητεία του, κατέληξε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 24 ετών. Παρόλο που δεν έμεινε για πολύ, εκεί δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα, «Aftermath of a Lengthy Rejection Slip», στο περιοδικό Story Magazine.
Δημοσίευσε άλλα δύο διηγήματα, τα οποία δεν αναγνωρίστηκαν από τη λογοτεχνική ελίτ της εποχής στην Αμερική. Απογοητευμένος για τη διαδικασία της έκδοσης, παράτησε το γράψιμο για περίπου μια δεκαετία, για «δέκα μεθυσμένα χρόνια», όπως τα έλεγε ο ίδιος. Στο διάστημα αυτό περιπλανιόταν στις ΗΠΑ, αλλά έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Για να τα βγάλει πέρα, έκανε διάφορες μικροδουλειές και κοιμόταν σε φτηνά μοτέλ. Το 1955, εισήχθη με αιμορραγία στο νοσοκομείο των απόρων με έλκος στο στομάχι, που λίγο έλειψε να του κοστίσει την ζωή.
Μετά την παραμονή του στο νοσοκομείο, άρχισε να γράφει για πρώτη φορά ποίηση. Η αυθεντική και δεικτική γλώσσα του, παρόλο που αποτέλεσε σημαντική επιρροή για όλους τους μεταπολεμικούς ποιητές, για ακόμα μία φορά δεν αναγνωρίστηκε στην Αμερική, δεν δημοσιεύθηκε σε μεγάλα περιοδικά και δεν βραβεύτηκε από την ακαδημία. Η συμπεριφορά του ίδιου, βέβαια, ήταν προκλητική και, παρόλο που είχε έναν περιορισμένο αριθμό φανατικών αναγνωστών, δεν έδινε την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να τον αποδεχτεί. Στην Ευρώπη ωστόσο, ο Μπουκόφσκι έγινε διάσημος. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας στη Γερμανία, ενώ ο Ζαν Πολ Σάρτρ τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο ποιητή που έβγαλαν ποτέ οι ΗΠΑ.
«Πίναμε τις λέξεις του, πίνοντας αλλεπάλληλες μπίρες στον αλήστου μνήμης «Μπερντέ», ένα φιλόξενο στέκι, μαγειρείο και ποτάδικο, τίγκα στον καπνό και στις ωραίες φάτσες, όλοι μια παρέα, οχτάωρα και δεκάωρα, συζητώντας παθιασμένα, γράφοντας, τρώγοντας, καβγαδίζοντας, αρχές δεκαετίας του '80, διακηρύσσοντας με αγέρωχο θράσος ότι είμαστε παιδιά τού Μπάροουζ και του Γκίνσμπεργκ, του Κέρουακ και του Χέμινγουεϊ, του Χάμετ και του Τσάντλερ, του Μπρετόν και του Ντεμπόρ, του Μπακούνιν και του Μπουκόφσκι!», γράφει ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στο περιοδικό Γαλέρα για την απήχηση που είχε ο Μπουκόφσκι στην Ελλάδα.
Γύρω στο 1969, ο John Martin, εκδότης των Black Sparrow Press, θαυμάζοντας την δουλειά του Μπουκόφσκι αρχίζει να του δίνει 100$ το μήνα για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την συγγραφή. Έτσι, ο Μπουκόφσκι παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο: «Έχω μία από τις δύο επιλογές: να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας». Λιγότερο από ένα μήνα μετά, γράφει το πρώτο του βιβλίο, το Ταχυδρομείο (Post Office), το οποίο κυκλοφόρησε το 1976.
Στην ζωή και στο έργο του Μπουκόφσκι η γυναικεία ύπαρξη έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος του γάμος έγινε το 1957, με την Barbara Frye, μια εκδότρια από το Τέξας, η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόφσκι. Ο γάμος τους τελείωσε δύο χρόνια μετά. Ο Μπουκόφσκι μετά το διαζύγιο ξανάπεσε στο ποτό και έπιασε δουλειά σε ταχυδρομείο ως ταμείας, θέση στην οποία παρέμεινε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια.
Λίγο μετά την άδοξη κατάληξη του γάμου του γνωρίζει την Jane Cooney Baker, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του και η πιο σημαντική από τις πολλές «μούσες» του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο Μπουκόφσκι γράφει μια σειρά από ποιήματα και διηγήματα θρηνώντας τον θάνατό της. Το 1964, η σύντροφός του Frances Smith γεννάει την μοναχοκόρη του, Μαρίνα Λουίζ Μπουκόφσκι. Παντρεύτηκε ξανά το 1985, την επί δέκα χρόνια σύντροφό του, Linda Lee Beighle, και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Μπουκόφσκι πέθανε από λευχαιμία σαν σήμερα, το 1994, σε ηλικία 73 ετών, στο San Pedro της Καλιφόρνια, λίγο αφότου τελείωσε το τελευταίο του βιβλίο «Αστυνομικό» (Pulp). Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση «Don't Try» (σ.σ: μην προσπαθείς). Ο ίδιος είχε εξηγήσει αυτή τη φράση από το 1963: «Με ρώτησαν "Τι κάνεις όταν δημιουργείς; Πώς γράφεις;" και τους είπα "Δεν προσπαθείς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην προσπαθείς, είτε για τις Κάντιλακ, είτε για να βρεις έμπνευση, είτε για την αθανασία. Περιμένεις και αν δεν γίνει τίποτα, περιμένεις λίγο ακόμα. Είναι σαν ένα ζωύφιο που εντοπίζεις ψηλά στον τοίχο. Περιμένεις να έρθει σε σένα. Όταν φτάσει αρκετά κοντά, τότε το σκοτώνεις"».
Το έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι περιείχε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει ο ίδιος στο περιθώριο, μάζεψε εμπειρίες και γνώρισε ανθρώπους που αργότερα μπόρεσε να τους αποτυπώσει πειστικά στο χαρτί. Οι χαρακτήρες του έβριζαν, έπιναν, σκοτώνονταν. Ήταν απελπισμένοι και καταστρέφονταν, χωρίς να τους δοθεί μια ευκαρία να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Μπουκόφσκι μίλησε για την ψυχή αυτών των ανθρώπων και παρουσίασε την προσωπικότητά τους, επικρίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία που τους απαρνήθηκε. Ίσως γι' αυτό η Αμερική να του γύρισε την πλάτη, της χαλούσε επιδεικτικά την εικόνα που είχε καλλιεργήσει για τον εαυτό της.
Οι δεινόσαυροι, εμείς
Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
TVXS.gr
Γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1920 στο Άντερναχ της Γερμανίας, αλλά σε ηλικία δύο ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λος Άντζελες. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός, σκληρός και απόλυτος. Με την παραμικρή αφορμή έδερνε τον Μπουκόφσκι, που εξελίχθηκε σε ένα ντροπαλό έφηβο, χωρίς πολλούς φίλους. Τα παιδιά της γειτονίας τον κορόιδευαν για την γερμανική προφορά του και τα ρούχα του, ενώ οι δάσκαλοί του πίστευαν λανθασμένα ότι έπασχε από δυσλεξία.
Μεγαλώνοντας, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία. Το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας, αλλά τα πρώτα του χειρόγραφα δεν είχαν τύχη. Όταν η μητέρα του τα ανακάλυψε, τα κατέστρεψε με την μηχανή του γκαζόν. Έφευγε συχνά από το σπίτι του και ταξίδευε σε διάφορα μέρη της Αμερικής. Κάποια στιγμή όμως, πάντα αναγκαζόταν να επιστρέψει.
Όταν η χώρα ενεπλάκη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο πατέρας του τον πίεζε να καταταγεί στον στρατό. Ο Μπουκόφκσι δεν δέχτηκε και τότε έφυγε μια για πάντα από το πατρικό του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς και σε όλα τα μετέπειτα έργα του, που αποτυπώνουν άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητά του.
Χωρίς σπίτι, ο Μπουκόφσκι έζησε ως περιπλανώμενος άστεγος για λίγο καιρό και, όταν τα ψυχομετρικά τεστ τον έκριναν ακατάλληλο για να εκτίσει τη θητεία του, κατέληξε στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία 24 ετών. Παρόλο που δεν έμεινε για πολύ, εκεί δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα, «Aftermath of a Lengthy Rejection Slip», στο περιοδικό Story Magazine.
Δημοσίευσε άλλα δύο διηγήματα, τα οποία δεν αναγνωρίστηκαν από τη λογοτεχνική ελίτ της εποχής στην Αμερική. Απογοητευμένος για τη διαδικασία της έκδοσης, παράτησε το γράψιμο για περίπου μια δεκαετία, για «δέκα μεθυσμένα χρόνια», όπως τα έλεγε ο ίδιος. Στο διάστημα αυτό περιπλανιόταν στις ΗΠΑ, αλλά έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Για να τα βγάλει πέρα, έκανε διάφορες μικροδουλειές και κοιμόταν σε φτηνά μοτέλ. Το 1955, εισήχθη με αιμορραγία στο νοσοκομείο των απόρων με έλκος στο στομάχι, που λίγο έλειψε να του κοστίσει την ζωή.
Μετά την παραμονή του στο νοσοκομείο, άρχισε να γράφει για πρώτη φορά ποίηση. Η αυθεντική και δεικτική γλώσσα του, παρόλο που αποτέλεσε σημαντική επιρροή για όλους τους μεταπολεμικούς ποιητές, για ακόμα μία φορά δεν αναγνωρίστηκε στην Αμερική, δεν δημοσιεύθηκε σε μεγάλα περιοδικά και δεν βραβεύτηκε από την ακαδημία. Η συμπεριφορά του ίδιου, βέβαια, ήταν προκλητική και, παρόλο που είχε έναν περιορισμένο αριθμό φανατικών αναγνωστών, δεν έδινε την ευκαιρία στο ευρύ κοινό να τον αποδεχτεί. Στην Ευρώπη ωστόσο, ο Μπουκόφσκι έγινε διάσημος. Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας στη Γερμανία, ενώ ο Ζαν Πολ Σάρτρ τον θεωρούσε τον μεγαλύτερο ποιητή που έβγαλαν ποτέ οι ΗΠΑ.
«Πίναμε τις λέξεις του, πίνοντας αλλεπάλληλες μπίρες στον αλήστου μνήμης «Μπερντέ», ένα φιλόξενο στέκι, μαγειρείο και ποτάδικο, τίγκα στον καπνό και στις ωραίες φάτσες, όλοι μια παρέα, οχτάωρα και δεκάωρα, συζητώντας παθιασμένα, γράφοντας, τρώγοντας, καβγαδίζοντας, αρχές δεκαετίας του '80, διακηρύσσοντας με αγέρωχο θράσος ότι είμαστε παιδιά τού Μπάροουζ και του Γκίνσμπεργκ, του Κέρουακ και του Χέμινγουεϊ, του Χάμετ και του Τσάντλερ, του Μπρετόν και του Ντεμπόρ, του Μπακούνιν και του Μπουκόφσκι!», γράφει ο συγγραφέας Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στο περιοδικό Γαλέρα για την απήχηση που είχε ο Μπουκόφσκι στην Ελλάδα.
Γύρω στο 1969, ο John Martin, εκδότης των Black Sparrow Press, θαυμάζοντας την δουλειά του Μπουκόφσκι αρχίζει να του δίνει 100$ το μήνα για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την συγγραφή. Έτσι, ο Μπουκόφσκι παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο: «Έχω μία από τις δύο επιλογές: να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας». Λιγότερο από ένα μήνα μετά, γράφει το πρώτο του βιβλίο, το Ταχυδρομείο (Post Office), το οποίο κυκλοφόρησε το 1976.
Στην ζωή και στο έργο του Μπουκόφσκι η γυναικεία ύπαρξη έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Ο πρώτος του γάμος έγινε το 1957, με την Barbara Frye, μια εκδότρια από το Τέξας, η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόφσκι. Ο γάμος τους τελείωσε δύο χρόνια μετά. Ο Μπουκόφσκι μετά το διαζύγιο ξανάπεσε στο ποτό και έπιασε δουλειά σε ταχυδρομείο ως ταμείας, θέση στην οποία παρέμεινε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια.
Λίγο μετά την άδοξη κατάληξη του γάμου του γνωρίζει την Jane Cooney Baker, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του και η πιο σημαντική από τις πολλές «μούσες» του. Όταν εκείνη πεθαίνει, ο Μπουκόφσκι γράφει μια σειρά από ποιήματα και διηγήματα θρηνώντας τον θάνατό της. Το 1964, η σύντροφός του Frances Smith γεννάει την μοναχοκόρη του, Μαρίνα Λουίζ Μπουκόφσκι. Παντρεύτηκε ξανά το 1985, την επί δέκα χρόνια σύντροφό του, Linda Lee Beighle, και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Μπουκόφσκι πέθανε από λευχαιμία σαν σήμερα, το 1994, σε ηλικία 73 ετών, στο San Pedro της Καλιφόρνια, λίγο αφότου τελείωσε το τελευταίο του βιβλίο «Αστυνομικό» (Pulp). Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση «Don't Try» (σ.σ: μην προσπαθείς). Ο ίδιος είχε εξηγήσει αυτή τη φράση από το 1963: «Με ρώτησαν "Τι κάνεις όταν δημιουργείς; Πώς γράφεις;" και τους είπα "Δεν προσπαθείς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην προσπαθείς, είτε για τις Κάντιλακ, είτε για να βρεις έμπνευση, είτε για την αθανασία. Περιμένεις και αν δεν γίνει τίποτα, περιμένεις λίγο ακόμα. Είναι σαν ένα ζωύφιο που εντοπίζεις ψηλά στον τοίχο. Περιμένεις να έρθει σε σένα. Όταν φτάσει αρκετά κοντά, τότε το σκοτώνεις"».
Το έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι περιείχε πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει ο ίδιος στο περιθώριο, μάζεψε εμπειρίες και γνώρισε ανθρώπους που αργότερα μπόρεσε να τους αποτυπώσει πειστικά στο χαρτί. Οι χαρακτήρες του έβριζαν, έπιναν, σκοτώνονταν. Ήταν απελπισμένοι και καταστρέφονταν, χωρίς να τους δοθεί μια ευκαρία να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Μπουκόφσκι μίλησε για την ψυχή αυτών των ανθρώπων και παρουσίασε την προσωπικότητά τους, επικρίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία που τους απαρνήθηκε. Ίσως γι' αυτό η Αμερική να του γύρισε την πλάτη, της χαλούσε επιδεικτικά την εικόνα που είχε καλλιεργήσει για τον εαυτό της.
Οι δεινόσαυροι, εμείς
Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ. Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σούπερ μάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σʼ αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σʼ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό
βίαιοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
TVXS.gr
Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2012
Οι σοκαριστικές δηλώσεις του Max Keiser για το μέλλον της Ελλάδας
Κάθε μέρα που περνά, ανακύπτουν και νέα δεδομένα
που –προστιθέμενα σε ένα παζλ απαξίωσης και διάλυ-
σης– δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, στην
οποία καλούμαστε να επιβιώσουμε σύμφωνα με τη
γνωστή λαϊκή ρήση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Επειδή με αυτή τη ρήση ποτέ δεν συμφωνήσαμε και
επειδή πιστεύουμε ότι όταν το δάσος καίγεται δεν έχει
τόση σημασία να σώσεις το δέντρο της αυλής σου
(αφού η επιβίωσή του θα είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατη
μετά το ολοκαύτωμα), η προσπάθεια που πρέπει να
γίνει είναι να σωθεί η Ελλάδα και οι φαρμακοποιοί
μαζί της.
Είμαστε ένας κλάδος που από την αρχή ορθώσαμε το
ανάστημά μας απέναντι στο ξεπούλημα, το οποίο γίνε-
ται ολοένα και εμφανέστερο όσο περνά ο καιρός. Θα
συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να το κάνουμε.
Δεν παραδίδουμε τα όπλα για κανένα λόγο, όσες συμ-
φωνίες και αν γίνονται μεταξύ κομμάτων υπέρ του μνη-
μονιακού κλοιού.
Σας παραθέτουμε την ομιλία του Max Keiser (οικονο-
μικός αναλυτής του BBC), ο οποίος αναφερόμενος στο
ελληνικό πρόβλημα –που πλέον είναι παγκόσμιο– ανέ-
φερε τα εξής:
«Όλο το Ευρω-σχέδιο ξεκίνησε από τη Γερμανία σαν «πίσω
πόρτα» για την επανένωση της Δυτικής και Ανατολικής
Γερμανίας. Τώρα που αυτά τα δύο κράτη ενώθηκαν, η Γερ-
μανία τριγυρνά στην Ευρώπη και λεηλατεί χώρες σαν την
Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι οι νέοι Εβραίοι και είναι ένα
οικονομικό ολοκαύτωμα που διαπράττει η Γερμανία. Το
Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ. Τράπεζα και οι Ευρωκράτες στις Βρυξέλλες δι-
οχετεύουν βίαια δάνεια με υψηλό επιτόκιο. Βάζουν βρόγχο
στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και μετά τον σφίγγουν.
Διοχέτευαν τοξικό χρέος από τη δημιουργία του ευρώ
προ δεκαετίας. Η Goldman Sachs διοχέτευσε λογιστι-
κή απάτη για να μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αυτά
ήταν προσχεδιασμένα, διότι η Γερμανία ξέρει ότι στο τέλος
θα γίνει ολική κατάρρευση και τώρα μαζεύει τα κομμάτια.
Η Γερμανία εισβάλλει στην Ελλάδα. Θα εισβάλλει και
στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Είναι το Δ’ Ράιχ.
Ήταν όλα προσχεδιασμένα εδώ και καιρό.
Η Γερμανία κρατά την τράπουλα και παίζει άψογα. Τα μέ-
τρα που συμφωνήθηκαν περιλαμβάνουν 15.000 απολύ-
σεις και τη μείωση του βασικού μισθού. Πώς θα προκύψει
ανάπτυξη στην Ελλάδα με τέτοια τσεκουρώματα; Οι αριθ-
μοί απλώς δεν βγαίνουν.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η Ελλάδα από το τούνελ με
ανάπτυξη. Οδεύει στην τελική λύση. Και φυσικά το Δ.Ν.Τ.
θα έχει στην κατοχή του τις ράγες και τα τραίνα, τα
οποία θα μεταφέρουν τους Έλληνες σε αυτή την τελι-
κή λύση. Εκεί το πάνε.
Οι ιδιώτες θα δεχθούν 70% κούρεμα στις επενδύσεις τους.
Ακόμα και αν το δεχθούν, πράγμα που δεν καταπίνεται εύ-
κολα, δεν θα συνεχίσουν να δανείζουν γνωρίζοντας ότι δεν
θα τα πάρουν πίσω. Αυτό δεν είναι επί της ουσίας μια
ανεπίσημη χρεοκοπία;
Οι δανειστές που θα δεχθούν το κούρεμα είναι ήδη εξα-
σφαλισμένοι στα CDS και θα βγάλουν λεφτά ό,τι και να
γίνει. Δεν ρισκάρουν. Γι’ αυτό η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή
τη δεινή θέση. Όλο το τοξικό χρέος που συσσωρεύτηκε
στις τράπεζες ανά τον κόσμο, στη Γερμανία, την Αγ-
γλία και τις Η.Π.Α., μπήκε στον ισολογισμό της Ελλά-
δας και τώρα η Ελληνική Κυβέρνηση θέλει να πληρώσει ο
λαός αυτό το χρέος(!). Χρησιμοποίησαν δηλαδή την Ελλά-
δα ως χωματερή τοξικού χρέους, και τώρα θέλουν αυτό
να το πληρώσουν οι Έλληνες. Φυσικά δεν θα το καταφέ-
ρουν και τώρα θα δούμε ένα οικονομικό ολοκαύτωμα.
Οι Έλληνες πολιτικοί αγωνίζονται να ικανοποιήσουν την
Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ακόμα και όταν το έκαναν, οι δα-
νειστές ζήτησαν περισσότερα. Η ελληνική κυβέρνηση «δι-
ορίστηκε» από τους τραπεζίτες. Και η προηγούμενη από
τους τραπεζίτες ανέβηκε. Εκπαιδεύτηκε στο Σικάγο, όπου
εκπαιδεύτηκε και η Κριστίν Λαγκάρντ. Οι Έλληνες έχουν
να δουν πολύ καιρό κυβερνήσεις δικής τους εκπροσώπη-
σης. Πρέπει να παραδειγματιστούν από την Αραβική
Άνοιξη. Να στήσουν μια επανάσταση. Να αντικατα-
στήσουν αυτήν την κυβέρνηση. Πρέπει να γίνουν
αυτάρκεις και να πάρουν πίσω την εθνική τους κυρι-
αρχία, στήνοντας κάποιου είδους πραξικόπημα.
Το πώς γίνεται οι Ευρωκράτες να διοχετεύουν υψηλότοκα
δάνεια, ενώ υπάρχουν φήμες για συνωμοσίες, απαντάται
ως εξής: η ουσία δεν είναι οι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά
η απόλυτη απουσία νομιμότητας. Αυτό το είδαμε στις
Η.Π.Α. με την M.F. Global. Η G.S. με τον Τζ. Ντάιμοντ και η
M.F. Global με τον Κόρζαιν έκλεψαν πελάτες τους. Χάθηκε
ένα δισ. δολάρια. Ούτε καν διενεργείται έρευνα! Οι τραπε-
ζίτες δεν είναι πια σύννομοι!
Βγήκαν για κυνήγι και απλώς λεηλατούν. Η Γερμανία
το ξέρει. Το χαίρεται. Θα πάρει όλη την περιουσία της
Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας. Η Γερμανία
υπερισχύει κατά κράτος. Συνηθίστε το!»
Αυτά είπε ο Max Keiser στο BBC και αντιλαμβανόμα-
στε ότι εάν δεν υπάρξει ανατροπή των σημερινών
δεδομένων, έστω και βίαιη, δεν θα μπορέσουμε ποτέ
να σώσουμε όχι απλώς τις όποιες περιουσίες μας, όχι
απλώς τις οικονομίες μιας ζωής, αλλά ούτε την αξιο-
πρέπειά μας, η οποία από γενιά σε γενιά ήταν πάντα το
έμβλημα των ελληνικών αγώνων. Η τρόικα και το Δ.Ν.Τ.,
που σε πλήρη συνεννόηση μεταξύ τους εξυπηρετούν
συμφέροντα εκτός Ελλάδας, πρέπει να σταλούν τουλά-
χιστον σπίτι τους, αν όχι πιο μακριά.
Είναι προφανές ότι οι εκλογές έρχονται και το δίλημμα
των εκλογών θα είναι: ψηφίζουμε μνημονιακά κόμμα-
τα ή χρεοκοπούμε; Σε αυτό το δίλημμα δεν πρέπει να
μπούμε, γιατί η χρεοκοπία είναι καθορισμένη από τα
μνημονιακά κόμματα.
Πρέπει να αντισταθούμε όχι μόνο ως κλάδος αλλά ως
Έλληνες πολίτες που θέλουμε να παραμείνουμε στον
τόπο μας ελεύθεροι και όχι υπόδουλοι.
Είναι γνωστός ο στίχος: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθε-
ρη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Ποιος θα μας το έλεγε ότι θα ερχόταν η ώρα που θα
τον ξαναλέγαμε όχι αναπολώντας αλλά επειδή εκφρά-
ζει την ουσιαστική πραγματικότητα.
Παρατηρήστε αφου το διαβάσετε την μεγάλη αλήθεια που όλοι αντιλαμβανόμαστε αλλα πολλοί και περισσότερο όλοι οι πολιτικοί που δεν ειναι μέλη του σχεδίου, ότι ουσιαστικά είμαστε ήδη μέσα στην εξέλιξη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου όπου οι αδύνατοι οικονομικά αποτελούν τα πειραματόζωα για τα σχέδια των ισχυρών. Αυτοι που θα φτωχού νους ή θα πεθάνουν απο κακή ποιότητα ζωής ή παροχής κοινωνικής πρόνοιας, ειναι απλα νούμερα και παράπλευρες απώλειες. Απλα οι απώλειες πλέον δεν θα ειναι άμεσες αλλα μακροπρόθεσμες και το βασανιστήρια αργά....
Www.fsa.gr εγκύκλιος Μαρτίου 2012
που –προστιθέμενα σε ένα παζλ απαξίωσης και διάλυ-
σης– δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, στην
οποία καλούμαστε να επιβιώσουμε σύμφωνα με τη
γνωστή λαϊκή ρήση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Επειδή με αυτή τη ρήση ποτέ δεν συμφωνήσαμε και
επειδή πιστεύουμε ότι όταν το δάσος καίγεται δεν έχει
τόση σημασία να σώσεις το δέντρο της αυλής σου
(αφού η επιβίωσή του θα είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατη
μετά το ολοκαύτωμα), η προσπάθεια που πρέπει να
γίνει είναι να σωθεί η Ελλάδα και οι φαρμακοποιοί
μαζί της.
Είμαστε ένας κλάδος που από την αρχή ορθώσαμε το
ανάστημά μας απέναντι στο ξεπούλημα, το οποίο γίνε-
ται ολοένα και εμφανέστερο όσο περνά ο καιρός. Θα
συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να το κάνουμε.
Δεν παραδίδουμε τα όπλα για κανένα λόγο, όσες συμ-
φωνίες και αν γίνονται μεταξύ κομμάτων υπέρ του μνη-
μονιακού κλοιού.
Σας παραθέτουμε την ομιλία του Max Keiser (οικονο-
μικός αναλυτής του BBC), ο οποίος αναφερόμενος στο
ελληνικό πρόβλημα –που πλέον είναι παγκόσμιο– ανέ-
φερε τα εξής:
«Όλο το Ευρω-σχέδιο ξεκίνησε από τη Γερμανία σαν «πίσω
πόρτα» για την επανένωση της Δυτικής και Ανατολικής
Γερμανίας. Τώρα που αυτά τα δύο κράτη ενώθηκαν, η Γερ-
μανία τριγυρνά στην Ευρώπη και λεηλατεί χώρες σαν την
Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι οι νέοι Εβραίοι και είναι ένα
οικονομικό ολοκαύτωμα που διαπράττει η Γερμανία. Το
Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ. Τράπεζα και οι Ευρωκράτες στις Βρυξέλλες δι-
οχετεύουν βίαια δάνεια με υψηλό επιτόκιο. Βάζουν βρόγχο
στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και μετά τον σφίγγουν.
Διοχέτευαν τοξικό χρέος από τη δημιουργία του ευρώ
προ δεκαετίας. Η Goldman Sachs διοχέτευσε λογιστι-
κή απάτη για να μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αυτά
ήταν προσχεδιασμένα, διότι η Γερμανία ξέρει ότι στο τέλος
θα γίνει ολική κατάρρευση και τώρα μαζεύει τα κομμάτια.
Η Γερμανία εισβάλλει στην Ελλάδα. Θα εισβάλλει και
στην Πορτογαλία και στην Ισπανία. Είναι το Δ’ Ράιχ.
Ήταν όλα προσχεδιασμένα εδώ και καιρό.
Η Γερμανία κρατά την τράπουλα και παίζει άψογα. Τα μέ-
τρα που συμφωνήθηκαν περιλαμβάνουν 15.000 απολύ-
σεις και τη μείωση του βασικού μισθού. Πώς θα προκύψει
ανάπτυξη στην Ελλάδα με τέτοια τσεκουρώματα; Οι αριθ-
μοί απλώς δεν βγαίνουν.
Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει η Ελλάδα από το τούνελ με
ανάπτυξη. Οδεύει στην τελική λύση. Και φυσικά το Δ.Ν.Τ.
θα έχει στην κατοχή του τις ράγες και τα τραίνα, τα
οποία θα μεταφέρουν τους Έλληνες σε αυτή την τελι-
κή λύση. Εκεί το πάνε.
Οι ιδιώτες θα δεχθούν 70% κούρεμα στις επενδύσεις τους.
Ακόμα και αν το δεχθούν, πράγμα που δεν καταπίνεται εύ-
κολα, δεν θα συνεχίσουν να δανείζουν γνωρίζοντας ότι δεν
θα τα πάρουν πίσω. Αυτό δεν είναι επί της ουσίας μια
ανεπίσημη χρεοκοπία;
Οι δανειστές που θα δεχθούν το κούρεμα είναι ήδη εξα-
σφαλισμένοι στα CDS και θα βγάλουν λεφτά ό,τι και να
γίνει. Δεν ρισκάρουν. Γι’ αυτό η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή
τη δεινή θέση. Όλο το τοξικό χρέος που συσσωρεύτηκε
στις τράπεζες ανά τον κόσμο, στη Γερμανία, την Αγ-
γλία και τις Η.Π.Α., μπήκε στον ισολογισμό της Ελλά-
δας και τώρα η Ελληνική Κυβέρνηση θέλει να πληρώσει ο
λαός αυτό το χρέος(!). Χρησιμοποίησαν δηλαδή την Ελλά-
δα ως χωματερή τοξικού χρέους, και τώρα θέλουν αυτό
να το πληρώσουν οι Έλληνες. Φυσικά δεν θα το καταφέ-
ρουν και τώρα θα δούμε ένα οικονομικό ολοκαύτωμα.
Οι Έλληνες πολιτικοί αγωνίζονται να ικανοποιήσουν την
Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ακόμα και όταν το έκαναν, οι δα-
νειστές ζήτησαν περισσότερα. Η ελληνική κυβέρνηση «δι-
ορίστηκε» από τους τραπεζίτες. Και η προηγούμενη από
τους τραπεζίτες ανέβηκε. Εκπαιδεύτηκε στο Σικάγο, όπου
εκπαιδεύτηκε και η Κριστίν Λαγκάρντ. Οι Έλληνες έχουν
να δουν πολύ καιρό κυβερνήσεις δικής τους εκπροσώπη-
σης. Πρέπει να παραδειγματιστούν από την Αραβική
Άνοιξη. Να στήσουν μια επανάσταση. Να αντικατα-
στήσουν αυτήν την κυβέρνηση. Πρέπει να γίνουν
αυτάρκεις και να πάρουν πίσω την εθνική τους κυρι-
αρχία, στήνοντας κάποιου είδους πραξικόπημα.
Το πώς γίνεται οι Ευρωκράτες να διοχετεύουν υψηλότοκα
δάνεια, ενώ υπάρχουν φήμες για συνωμοσίες, απαντάται
ως εξής: η ουσία δεν είναι οι θεωρίες συνωμοσίας, αλλά
η απόλυτη απουσία νομιμότητας. Αυτό το είδαμε στις
Η.Π.Α. με την M.F. Global. Η G.S. με τον Τζ. Ντάιμοντ και η
M.F. Global με τον Κόρζαιν έκλεψαν πελάτες τους. Χάθηκε
ένα δισ. δολάρια. Ούτε καν διενεργείται έρευνα! Οι τραπε-
ζίτες δεν είναι πια σύννομοι!
Βγήκαν για κυνήγι και απλώς λεηλατούν. Η Γερμανία
το ξέρει. Το χαίρεται. Θα πάρει όλη την περιουσία της
Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας. Η Γερμανία
υπερισχύει κατά κράτος. Συνηθίστε το!»
Αυτά είπε ο Max Keiser στο BBC και αντιλαμβανόμα-
στε ότι εάν δεν υπάρξει ανατροπή των σημερινών
δεδομένων, έστω και βίαιη, δεν θα μπορέσουμε ποτέ
να σώσουμε όχι απλώς τις όποιες περιουσίες μας, όχι
απλώς τις οικονομίες μιας ζωής, αλλά ούτε την αξιο-
πρέπειά μας, η οποία από γενιά σε γενιά ήταν πάντα το
έμβλημα των ελληνικών αγώνων. Η τρόικα και το Δ.Ν.Τ.,
που σε πλήρη συνεννόηση μεταξύ τους εξυπηρετούν
συμφέροντα εκτός Ελλάδας, πρέπει να σταλούν τουλά-
χιστον σπίτι τους, αν όχι πιο μακριά.
Είναι προφανές ότι οι εκλογές έρχονται και το δίλημμα
των εκλογών θα είναι: ψηφίζουμε μνημονιακά κόμμα-
τα ή χρεοκοπούμε; Σε αυτό το δίλημμα δεν πρέπει να
μπούμε, γιατί η χρεοκοπία είναι καθορισμένη από τα
μνημονιακά κόμματα.
Πρέπει να αντισταθούμε όχι μόνο ως κλάδος αλλά ως
Έλληνες πολίτες που θέλουμε να παραμείνουμε στον
τόπο μας ελεύθεροι και όχι υπόδουλοι.
Είναι γνωστός ο στίχος: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθε-
ρη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Ποιος θα μας το έλεγε ότι θα ερχόταν η ώρα που θα
τον ξαναλέγαμε όχι αναπολώντας αλλά επειδή εκφρά-
ζει την ουσιαστική πραγματικότητα.
Παρατηρήστε αφου το διαβάσετε την μεγάλη αλήθεια που όλοι αντιλαμβανόμαστε αλλα πολλοί και περισσότερο όλοι οι πολιτικοί που δεν ειναι μέλη του σχεδίου, ότι ουσιαστικά είμαστε ήδη μέσα στην εξέλιξη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου όπου οι αδύνατοι οικονομικά αποτελούν τα πειραματόζωα για τα σχέδια των ισχυρών. Αυτοι που θα φτωχού νους ή θα πεθάνουν απο κακή ποιότητα ζωής ή παροχής κοινωνικής πρόνοιας, ειναι απλα νούμερα και παράπλευρες απώλειες. Απλα οι απώλειες πλέον δεν θα ειναι άμεσες αλλα μακροπρόθεσμες και το βασανιστήρια αργά....
Www.fsa.gr εγκύκλιος Μαρτίου 2012
Κυριακή, Μαρτίου 04, 2012
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Αφιέρωμα για την 69η επέτειο από την ημέρα του θανάτου του στις 27 Φεβρουαρίου 1943
«Χρωστάμε σε όσους πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν,
Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί»
Εκείνο τον Φλεβάρη η είδηση ότι έσβησε ο γερο-Παλαμάς βύθισε σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία την Αθήνα Η τριπλή κατοχή-από Βούλγαρους, Ιταλούς και Γερμανούς - και η εξαντλητική εκμετάλλευση από τους εισβολείς, των αγαθών και αποθεμάτων της χώρας, είχαν αποφέρει μόνο δεινά.
Πείνα, απεργίες, τρομοκρατία, συλλήψεις, εκτελέσεις, η ζοφερή καθημερινότητα της Ελλάδας.
Την επόμενη μέρα, στην κηδεία του έχουν μαζευτεί χιλιάδες πολίτες. Γύρω από το μαυροφορεμένο πλήθος, οι οπλισμένοι κατακτητές. Παρατεταγμένοι, έτοιμοι να καταστείλουν κάθε πιθανή κραυγή ελευθερίας.
Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, δίπλα στο φέρετρο, να απαγγέλει :
Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη την χώρα πέρα ω πέρα…
βογγήστε τύμπανα πολέμου…
Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σε αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα.
Η οδύνη των ανθρώπων μεγάλωνε, όχι μόνο για τον θάνατο του Παλαμά, αλλά και το αργό σβήσιμο ενός λαού. Λίγο αργότερα όταν οι Γερμανοί θέλησαν να καταθέσουν στεφάνι, η φωνή ενός άλλου ποιητή, του Γιώργου Κατσίμπαλη, αρχίζει να απαγγέλλει τον εθνικό ύμνο. Η μια φωνή γίνεται πέντε, δέκα, χιλιάδες. Ένας γλυκός, συμπαγής ύμνος τύλιξε την Αθήνα. Οι κατακτητές σαστίζουν, η απελπισία των Αθηναίων για μια στιγμή, γίνεται ελπίδα.
Εκείνη τη στιγμή, η ελληνική ψυχή που τόσο ύμνησε ο Παλαμάς τον αποχαιρέτησε, δείχνοντας το μεγαλείο της και επιβεβαιώνοντάς τον.
Γεννημμένος το 1859, στην Πάτρα, μετακόμισε στο Μεσολόγγι, μετά το θάνατο των γονιών του . Μεγάλωσε μαζί με τον θείο του, σε ένα περιβάλλον γεμάτο μνήμες από την ηρωική εξόδο και το θάνατο του Μπάυρον. Η οικογένεια Παλαμά ήταν ήδη γεμάτη λόγιους και αγωνιστές. Στην Αθήνα πηγαίνει το 1876 για σπουδές στην νομική αλλά εγκαταλείπει γρήγορα την σχολή, και στρέφεται στην ποίηση. Δέκα χρόνια μετά, με τη δημοσίευση του βιβλίου «Τα τραγούδια της πατρίδας» έρχεται σταδιακά η αναγνώριση και μαζί μια νέα εποχή για την ελληνική ποίηση. Παντρεύεται με την Μαριά Βάλβη, αποκτά τρία παιδιά.
Το 1898 οι έλληνες λογοτέχνες τον αναγνώρισαν σαν τον καλύτερο έλληνα ποιητή. Λίγα χρόνια πριν, είχε διοριστεί γενικός γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός της λογοτεχνίας. Πρωτοπόρος της δημοτικής γλώσσας, δημιουργός του Ολυμπιακού ύμνου το 1896. Το σύνολο του έργου του ήταν στραμμένο στο λαό και την παράδοση.
Ποιήματα του, μεταφράζονται σε αρκετές γλώσσες και στην δεκαετία του 1920 η ποίηση του διδάσκεται στην Σορβόνη ανάμεσα στους καλύτερους ποιητές του κόσμου. Το έργο του έχει κομμάτια από την ψυχή, την παράδοση, την ιστορία, τη συσσωρευμένη γνώση. Υπέρμαχος της τέχνης και της επιστήμης, θεωρούσε ότι αυτοί είναι οι δύο βασικοί πόλοι ανάπτυξης. Έργα
του ο Ύμνος της Αθηνάς, Τα μάτια της ψυχής μου, ο Τάφος (όταν χάνει τον μικρότερο γιό του το 1898), Η ασάλευτη ζωή, ο Δωδεκάλογος του Γύφτου και πολλά άλλα.
Για την Μικρασιατική καταστροφή γράφει :
Βοσκοί, στην μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι.Οι λύκοι.
Στα όπλα Ακρίτες.
Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί.
Καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι.
Για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί.
Είχε βαθειά πίστη στην ψυχή του Έθνους και υποστήριζε στην αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού μέσα στο έργο του. Ο λαός ήταν η δύναμη της γραφής του.
Το ΟΧΙ του ποιητή στην εισβολή των Ιταλών είναι ιστορικό:
«Με αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα.
Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του ΄21».
Η τέχνη του ένωσε κάτω από την σκέπη της ανώτερα ιδανικά, διαφορετικούς ανθρώπους και εποχές κερδίζοντας τον τίτλο του εθνικού μας ποιητή, αλλά και τις κορυφές του Νεοελληνικού πνευματικού κόσμου. Η γραφή, η ζωή ακόμα και ο θάνατος του έγιναν κληρονομιά μας και κομμάτι της ιστορίας του λαού μας.
Από την Αντωνία Γεωργεδάκη
Σημ. Το σπίτι που πέθανε βρίσκεται σήμερα σε αθλία κατάσταση στην οδό Περιάνδρου στην Πλάκα. Η εντοιχισμένη πλάκα που ενημερώνει τον ανυποψίαστο διαβάτη έχει γίνει κι αυτή πια δυσανάγνωστη…
http://www.istoria.gr/sep03/content04.htm
«Χρωστάμε σε όσους πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν,
Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί»
Εκείνο τον Φλεβάρη η είδηση ότι έσβησε ο γερο-Παλαμάς βύθισε σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία την Αθήνα Η τριπλή κατοχή-από Βούλγαρους, Ιταλούς και Γερμανούς - και η εξαντλητική εκμετάλλευση από τους εισβολείς, των αγαθών και αποθεμάτων της χώρας, είχαν αποφέρει μόνο δεινά.
Πείνα, απεργίες, τρομοκρατία, συλλήψεις, εκτελέσεις, η ζοφερή καθημερινότητα της Ελλάδας.
Την επόμενη μέρα, στην κηδεία του έχουν μαζευτεί χιλιάδες πολίτες. Γύρω από το μαυροφορεμένο πλήθος, οι οπλισμένοι κατακτητές. Παρατεταγμένοι, έτοιμοι να καταστείλουν κάθε πιθανή κραυγή ελευθερίας.
Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Άγγελου Σικελιανού, δίπλα στο φέρετρο, να απαγγέλει :
Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη την χώρα πέρα ω πέρα…
βογγήστε τύμπανα πολέμου…
Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σε αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα.
Η οδύνη των ανθρώπων μεγάλωνε, όχι μόνο για τον θάνατο του Παλαμά, αλλά και το αργό σβήσιμο ενός λαού. Λίγο αργότερα όταν οι Γερμανοί θέλησαν να καταθέσουν στεφάνι, η φωνή ενός άλλου ποιητή, του Γιώργου Κατσίμπαλη, αρχίζει να απαγγέλλει τον εθνικό ύμνο. Η μια φωνή γίνεται πέντε, δέκα, χιλιάδες. Ένας γλυκός, συμπαγής ύμνος τύλιξε την Αθήνα. Οι κατακτητές σαστίζουν, η απελπισία των Αθηναίων για μια στιγμή, γίνεται ελπίδα.
Εκείνη τη στιγμή, η ελληνική ψυχή που τόσο ύμνησε ο Παλαμάς τον αποχαιρέτησε, δείχνοντας το μεγαλείο της και επιβεβαιώνοντάς τον.
Γεννημμένος το 1859, στην Πάτρα, μετακόμισε στο Μεσολόγγι, μετά το θάνατο των γονιών του . Μεγάλωσε μαζί με τον θείο του, σε ένα περιβάλλον γεμάτο μνήμες από την ηρωική εξόδο και το θάνατο του Μπάυρον. Η οικογένεια Παλαμά ήταν ήδη γεμάτη λόγιους και αγωνιστές. Στην Αθήνα πηγαίνει το 1876 για σπουδές στην νομική αλλά εγκαταλείπει γρήγορα την σχολή, και στρέφεται στην ποίηση. Δέκα χρόνια μετά, με τη δημοσίευση του βιβλίου «Τα τραγούδια της πατρίδας» έρχεται σταδιακά η αναγνώριση και μαζί μια νέα εποχή για την ελληνική ποίηση. Παντρεύεται με την Μαριά Βάλβη, αποκτά τρία παιδιά.
Το 1898 οι έλληνες λογοτέχνες τον αναγνώρισαν σαν τον καλύτερο έλληνα ποιητή. Λίγα χρόνια πριν, είχε διοριστεί γενικός γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός της λογοτεχνίας. Πρωτοπόρος της δημοτικής γλώσσας, δημιουργός του Ολυμπιακού ύμνου το 1896. Το σύνολο του έργου του ήταν στραμμένο στο λαό και την παράδοση.
Ποιήματα του, μεταφράζονται σε αρκετές γλώσσες και στην δεκαετία του 1920 η ποίηση του διδάσκεται στην Σορβόνη ανάμεσα στους καλύτερους ποιητές του κόσμου. Το έργο του έχει κομμάτια από την ψυχή, την παράδοση, την ιστορία, τη συσσωρευμένη γνώση. Υπέρμαχος της τέχνης και της επιστήμης, θεωρούσε ότι αυτοί είναι οι δύο βασικοί πόλοι ανάπτυξης. Έργα
του ο Ύμνος της Αθηνάς, Τα μάτια της ψυχής μου, ο Τάφος (όταν χάνει τον μικρότερο γιό του το 1898), Η ασάλευτη ζωή, ο Δωδεκάλογος του Γύφτου και πολλά άλλα.
Για την Μικρασιατική καταστροφή γράφει :
Βοσκοί, στην μάντρα της Πολιτείας οι λύκοι.Οι λύκοι.
Στα όπλα Ακρίτες.
Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί.
Καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι.
Για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί.
Είχε βαθειά πίστη στην ψυχή του Έθνους και υποστήριζε στην αδιάκοπη συνέχεια του Ελληνισμού μέσα στο έργο του. Ο λαός ήταν η δύναμη της γραφής του.
Το ΟΧΙ του ποιητή στην εισβολή των Ιταλών είναι ιστορικό:
«Με αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα.
Μεθύστε με το αθάνατο κρασί του ΄21».
Η τέχνη του ένωσε κάτω από την σκέπη της ανώτερα ιδανικά, διαφορετικούς ανθρώπους και εποχές κερδίζοντας τον τίτλο του εθνικού μας ποιητή, αλλά και τις κορυφές του Νεοελληνικού πνευματικού κόσμου. Η γραφή, η ζωή ακόμα και ο θάνατος του έγιναν κληρονομιά μας και κομμάτι της ιστορίας του λαού μας.
Από την Αντωνία Γεωργεδάκη
Σημ. Το σπίτι που πέθανε βρίσκεται σήμερα σε αθλία κατάσταση στην οδό Περιάνδρου στην Πλάκα. Η εντοιχισμένη πλάκα που ενημερώνει τον ανυποψίαστο διαβάτη έχει γίνει κι αυτή πια δυσανάγνωστη…
http://www.istoria.gr/sep03/content04.htm
Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2012
Ισλανδία: Διαγραφή άνω του 25% των ιδιωτικών δανείων
kathimerini.gr -
Οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, αναφέρει δημοσίευμα του Bloomberg που επικαλείται τα στοιχεία έκθεσης της Ισλανδικής Ένωσης Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (Icelandic Financial Services Association).
«Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι η Ισλανδία κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στη διαγραφή χρέους νοικοκυριών. Η χώρα έκανε ό,τι χρειαζόταν σε μία κρίση, ακολουθώντας τα εγχειρίδια. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος θα συμφωνούσε», δήλωσε ο Λαρς Κρίστενσεν, επικεφαλής οικονομολόγος αναδυόμενων αγορών στην τράπεζα Danske στην Κοπεγχάγη.
Τα νοικοκυριά του νησιωτικού κράτους βοηθήθηκαν από μία συμφωνία της κυβέρνησης και των τραπεζών, οι οποίες ελέγχονται ακόμη εν μέρει από το κράτος, για τη διαγραφή του χρέους που ξεπερνούσε το 110% της αξίας των κατοικιών. Επιπλέον, απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας θεώρησε παράνομα τα δάνεια που είναι συνδεδεμένα με ξένα νομίσματα, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον τα νοικοκυριά να καλύπτουν τις απώλειες (από την υποτίμηση) της ισλανδικής κορώνας. Χωρίς τη διαγραφή του χρέους, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα λύγιζαν από το βάρος των δανείων τους μετά την εκτόξευση του χρέους στο 240% των εισοδημάτων το 2008.
Το δημοσίευμα τονίζει ότι αποδεικνύονται αποτελεσματικά τα μέτρα που πήρε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008, όταν οι τράπεζές της προχώρησαν σε χρεοκοπία για το ποσό των 85 δισ. δολαρίων. Η οικονομία της χώρας θα αναπτυχθεί εφέτος με ρυθμό υψηλότερο από το μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Το κόστος ασφάλισης έναντι ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ισλανδίας είναι περίπου το ίδιο με την προστασία από ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός για το Βέλγιο.
Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν τώρα ότι οι Ισλανδοί δεν επιθυμούν νε ενταχθούν στην ΕΕ, όπου η κρίση διαρκεί για τρίτο χρόνο.
Η ισλανδική οικονομία, με ΑΕΠ 13 δισ. δολαρίων, συρρικνώθηκε κατά 6,7% το 2009, αλλά σημείωσε ανάπτυξη 2,9% το 2011 και θα αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ενώ οι χώρες του ΟΟΣΑ προβλέπεται να αναπτυχθούν μόνο κατά 1,6%. Οι τιμές των κατοικιών στη χώρα είναι σήμερα μόνο περίπου 3% χαμηλότερες από τις τιμές που ίσχυαν τον Σεπτέμβριο του 2008, λίγο πριν από την κρίση. Ο οίκος Fitch αναβάθμισε την περασμένη εβδομάδα το αξιόχρεο της Ισλανδίας σε διαβαθμισμένο επίπεδο με σταθερή προοπτική και δήλωσε ότι «ήταν επιτυχημένη η ανορθόδοξη πολιτική της για την αντιμετώπιση της κρίσης».
Η προσέγγιση της Ισλανδίας για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης ήταν να θέτει κάθε φορά τις ανάγκες του πληθυσμού της επάνω από εκείνες των αγορών. Μόλις τον Οκτώβριο του 2008 έγινε φανερό ότι οι τράπεζες της χώρας δεν ήταν δυνατό να σωθούν, η κυβέρνηση παρενέβη, θωράκισε τους εγχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς και άφησε τους διεθνείς πιστωτές να κλυδωνίζονται.
Η κεντρική τράπεζα εισήγαγε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων για να σταματήσει το ξεπούλημα της κορώνας και δημιουργήθηκαν νέες κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες από τα κατάλοιπα των χρεοκοπημένων τραπεζών.
Οι τράπεζες της Ισλανδίας διέγραψαν δάνεια των νοικοκυριών που αντιστοιχούν στο 13% του ΑΕΠ της χώρας, μειώνοντας το βάρος χρέους για περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, αναφέρει δημοσίευμα του Bloomberg που επικαλείται τα στοιχεία έκθεσης της Ισλανδικής Ένωσης Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών (Icelandic Financial Services Association).
«Μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα ότι η Ισλανδία κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στη διαγραφή χρέους νοικοκυριών. Η χώρα έκανε ό,τι χρειαζόταν σε μία κρίση, ακολουθώντας τα εγχειρίδια. Οποιοσδήποτε οικονομολόγος θα συμφωνούσε», δήλωσε ο Λαρς Κρίστενσεν, επικεφαλής οικονομολόγος αναδυόμενων αγορών στην τράπεζα Danske στην Κοπεγχάγη.
Τα νοικοκυριά του νησιωτικού κράτους βοηθήθηκαν από μία συμφωνία της κυβέρνησης και των τραπεζών, οι οποίες ελέγχονται ακόμη εν μέρει από το κράτος, για τη διαγραφή του χρέους που ξεπερνούσε το 110% της αξίας των κατοικιών. Επιπλέον, απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας θεώρησε παράνομα τα δάνεια που είναι συνδεδεμένα με ξένα νομίσματα, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται πλέον τα νοικοκυριά να καλύπτουν τις απώλειες (από την υποτίμηση) της ισλανδικής κορώνας. Χωρίς τη διαγραφή του χρέους, οι ιδιοκτήτες ακινήτων θα λύγιζαν από το βάρος των δανείων τους μετά την εκτόξευση του χρέους στο 240% των εισοδημάτων το 2008.
Το δημοσίευμα τονίζει ότι αποδεικνύονται αποτελεσματικά τα μέτρα που πήρε η Ισλανδία για να αναγεννηθεί από την κρίση του 2008, όταν οι τράπεζές της προχώρησαν σε χρεοκοπία για το ποσό των 85 δισ. δολαρίων. Η οικονομία της χώρας θα αναπτυχθεί εφέτος με ρυθμό υψηλότερο από το μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Το κόστος ασφάλισης έναντι ενδεχόμενης χρεοκοπίας της Ισλανδίας είναι περίπου το ίδιο με την προστασία από ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός για το Βέλγιο.
Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις δείχνουν τώρα ότι οι Ισλανδοί δεν επιθυμούν νε ενταχθούν στην ΕΕ, όπου η κρίση διαρκεί για τρίτο χρόνο.
Η ισλανδική οικονομία, με ΑΕΠ 13 δισ. δολαρίων, συρρικνώθηκε κατά 6,7% το 2009, αλλά σημείωσε ανάπτυξη 2,9% το 2011 και θα αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, ενώ οι χώρες του ΟΟΣΑ προβλέπεται να αναπτυχθούν μόνο κατά 1,6%. Οι τιμές των κατοικιών στη χώρα είναι σήμερα μόνο περίπου 3% χαμηλότερες από τις τιμές που ίσχυαν τον Σεπτέμβριο του 2008, λίγο πριν από την κρίση. Ο οίκος Fitch αναβάθμισε την περασμένη εβδομάδα το αξιόχρεο της Ισλανδίας σε διαβαθμισμένο επίπεδο με σταθερή προοπτική και δήλωσε ότι «ήταν επιτυχημένη η ανορθόδοξη πολιτική της για την αντιμετώπιση της κρίσης».
Η προσέγγιση της Ισλανδίας για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης ήταν να θέτει κάθε φορά τις ανάγκες του πληθυσμού της επάνω από εκείνες των αγορών. Μόλις τον Οκτώβριο του 2008 έγινε φανερό ότι οι τράπεζες της χώρας δεν ήταν δυνατό να σωθούν, η κυβέρνηση παρενέβη, θωράκισε τους εγχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς και άφησε τους διεθνείς πιστωτές να κλυδωνίζονται.
Η κεντρική τράπεζα εισήγαγε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων για να σταματήσει το ξεπούλημα της κορώνας και δημιουργήθηκαν νέες κρατικά ελεγχόμενες τράπεζες από τα κατάλοιπα των χρεοκοπημένων τραπεζών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)