Σάββατο, Ιανουαρίου 28, 2012

Το Βλέμμα του Οδυσσέα (1995) -Θεόδωρος Αγγελόπουλος (εις μνήμην)

“Ξέρεις κάτι;
Η Ελλάδα πεθαίνει.
Πεθαίνουμε σα λαός.
Κάναμε τον κύκλο μας.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια,
ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα…
και πεθαίνουμε!
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα,
να πεθάνει γρήγορα.
Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ
και κάνει πολύ θόρυβο.
Μωρή φύση,
μόνη σου είσαι,
μόνος μου είμαι και γω...
πάρ' ένα μπισκότο"




Εις μνήμην δύο πολύ μεγάλων καλλιτεχνών που από το δικό τους πόστο έκαναν σχολή και έτυχε να συνεργαστούν στην πιό πάνω ταινία. Ο ένας σαν σκηνοθέτης και ο άλλος ηθοποιός.
Εφυγαν από κοντά μας με ένα χρόνο διαφορα΄.
Θανάσης Βέγγος
Θόδωρος Αγγελόπουλς

Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2012

«Extreme Walks»: το εντυπωσιακό video game για την πρόσβαση στην Αθήνα!

«Extreme Walks»: το εντυπωσιακό video game για την πρόσβαση στην Αθήνα!

Γαρίδες απο τη Φουκουσιμα ή κρεμμυδάκια απ τη Θήβα?

Πριν το πουν στις ειδήσεις το βράδυ και σήμερα το πρωι το είδα με τα ματια μου χθες 25 Φεβρουάριου

Ανεβαίνοντας προς το φως της πλατείας Συντάγματος και πριν καλα καλα συνειδητοποίηση γιατι κουβαλούσαν πατάτες και κρεμμυδάκια παρα πολλοί συνανθρώπους μας μέσα στους διαδρόμους του μετρο , βρέθηκα σε μια μεγάλη ουρά που σχεδόν ξεκινούσε απο τα σκαλοπάτια της πλατείας και κατέληγε σε πάγκους στο τελειωμό της προς την Ερμού .
Στην αρχη σκέφτηκα ότι ήταν ενα παζάρι η λαϊκή αυτο διάθεσης των προϊόντων αγροτών οπως ήδη εχει δημιουργηθεί σε τιμές οπως λένε " χώραφιου"
Αλλα γιατι μόνο πατάτες και κρεμμύδια?
Για να πω την αλήθεια δεν μου άρεσε το θέαμα αλλα δεν σταμάτησα και να ρωτήσω τι γίνεται. Κάμερες τηλεοπτικές τραβούν πλάνα.

Αργότερα το βράδυ έμαθα ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα τα διέθεταν αγρότες απο την περιοχή της Θήβας σε διαμαρτυρία προς την απαγόρευση διάθεσης τους και κατηγορία της κυβέρνησης, η τέλος πάντων κάποιας Δήμοσιας αρχής ( αν υπάρχει ) , ότι αυτα τα προϊόντα που εξάγονται μέσα απο το χώμα ( συμπεριλαμβανομένων) και των καροτων , ειναι μολυσμένα απο τη μόλυνση του Ασωπου.

Ρωτάω τωρα εγω χωρίς να ειμαι με το μέρος κανενός.
Αν πραγματι τα προϊόντα ειναι επικίνδυνα , ποιος μπορει να προφυλάξει τους καταναλωτές που στις δύσκολες στιγμές που περνάνε αναγκάζονται να στήνονται σε ουρές για να πάρουν τσάμπα τον κίνδυνο ? δεν θα έπρεπε ΑΜΕΣΩΣ οι πάγκοι να ξηλώνονταν απο το κράτος που προστατεύει τους πολίτες?
Αν πάλι οι παραγωγοί που έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται γιατι ο Ασωπος τους εχει ρημάξει τόσα χρόνια, δεν θα έπρεπε να έχουν πιστοποίηση ασφαλείας για τα προϊόντα αυτα? Τα είχαν χθες? αν και δε ρώτησα ,προσωπικά δεν νομίζω... αν ξέρει κάποιος ας μου απαντήσει εδω και τελειώνει το θέμα.
Αλλα οπως και να εχει ειναι κάτι παρα πάνω απο σοβαρή κίνηση που εγείρει ερωτήματα και αφορμές σε άλλους να πράξουν στο μέλλον το ίδιο.

Τραβηγμένη αντιπαραβολή αλλα θα την αναφέρω. Ειναι σαν να πουλάει ψαράς στην αγορα του Τόκυο ψάρια και όστρακα είδη απο την περιοχή της Φουκουσιμα, για τον ίδιο λόγο που οι εδω παραγωγοί πουλούσαν χθες στο Σύνταγμα.

Και μια τελευταία ερώτηση με την ευκαιρία.
ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΞ ΒΙ ΠΕ ΤΙ ΕΧΕΙ ΓΊΝΕΙ???

Τετάρτη, Ιανουαρίου 25, 2012

Ντίνος Χριστιανόπουλος- ο ποιητής του " είμαι εναντίον "


Είμαι εναντίον* της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται....

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων.

Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.

(Kείμενο του 1977, στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ, αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979)

Την πρόθεσή του να μην παραλάβει το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού όπως και το χρηματικό έπαθλο που το συνοδεύει γνωστοποίησε σήμερα, ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Η αντίδραση του ήταν άμεση μόλις έγινε γνωστή η είδηση της βράβευσής του με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. "Δεν θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Κατ' αυτόν τον τρόπο σχολίασε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ τη διάκρισή του, ο 81χρονος ποιητής της Θεσσαλονίκης Ντίνος Χριστιανόπουλος, παραπέμποντας στο παραπάνω κείμενό του με τον εμβληματικό τίτλο «Εναντίον»*.
-------------------

Ποιητής, πεζογράφος, φιλόλογος καὶ κριτικὸς, o Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1931. Φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από το 1958 ως το 1965 εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης. Παράλληλα το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό "Διαγώνιος", που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις.

Το 1962 δημιούργησε τις "Εκδόσεις της Διαγωνίου" και από το 1965 εργάστηκε ως διορθωτής και επιμελητής. Το 1974 ίδρυσε τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου που έχει ως στόχο την προβολή νέων καλλιτεχνών της συμπρωτεύουσας, με στενούς συνεργάτες του Κάρολο Τσίζεκ και Νίκο Νικολαΐδη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Βιογραφία" στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Μορφές".

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Εποχή των ισχνών αγελάδων".

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τοποθετείται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της ομάδας που είναι γνωστή ως "Κύκλος της Διαγωνίου" και κινήθηκε στο πλαίσιο του ομώνυμου περιοδικού που ο ίδιος ίδρυσε (Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Τάσος Κόρφης, Βασίλης Καραβίτης κ.α.). Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ντίνου Χριστιανόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Χριστιανόπουλος Ντίνος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
 

Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε

όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος.

(Μικρά ποιήματα από τη συλλογή ''Το κορμί και το σαράκι'')

Επιλογή από ποιήματά του:
Ενός λεπτού σιγή (Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας)
Ιθάκη (Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια)
Απολογισμός της μοναξιάς (Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης)
Βρόχος (Τώρα που σ' έχω διαγράψει απ' την καρδιά μου)
Εκείνοι που μάς παίδεψαν (Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ)
Έρωτας (Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια)
Με κατάνυξη ('Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά)
Όταν σε περιμένω ('Οταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι)
Τέλος (Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά)
Εγκαταλείπω την ποίηση (Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία)
Η θάλασσα (Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα)
Μικρά ποιήματα από «Το κορμί και το σαράκι»
Επικίνδυνη μοναξιά (Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου)
Αναστολή (Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια)
Eκείνοι που μας παίδεψαν (Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ)
Ενός λεπτού σιγή (Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας)
Το δάσος (Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας)
Ο φωτογράφος (Σ΄ αυτήν εδώ τη γειτονιά / σ΄ αυτά εδώ τα μέρη)
Τί να τα κάνω τα τραγούδια σας (...ποτέ δε λένε την αλήθεια)
Ιθάκη (Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια)
Απολογισμός της μοναξιάς (Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης)
Βρόχος (Τώρα που σ΄ έχω διαγράψει απ΄ την καρδιά μου)
Έρωτας (Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια)
Με κατάνυξη (Έλα ν΄ ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά)
Όταν σε περιμένω (Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι)
Τέλος (Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά)
Εγκαταλείπω την ποίηση (Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία)
Η θάλασσα (Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα)
Μικρά ποιήματα από «Το κορμί και το σαράκι»

39 ποιήματα :
Το πεινασμένο σκυλί (Μια διαδήλωση κατεβαίνει στην Τσιμισκή)
Υπογεγραμμένη (Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη)
Μαγδαληνή (Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του)
Στο δρόμο της Δαμασκού (Αδύνατο να δούμε τίποτε∙ μόνο ακούγαμε)
Σαββάτο βράδυ (απ' το Βαρδάρι ως το Συντριβάνι)
Τσαϊράδα (Εδώ δεν είναι τόπος να πλαγιάσουμε)
Ένας ευήθης μαλώνει  τα δέντρα (Δε λέω, έχετε δίκιο. Όμως κι εσείς τι κάνατε ως τώρα για ν' αποτρέψετε τις πυρκαγιές;)
Τι κέρδισα (Δυο χρόνια τώρα έδινα, και τίποτα δεν έπαιρνα)
Τύψεις (Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει)
Εκείνοι που μας παίδεψαν (Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ)
Το δάσος (Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας)
Εγκαταλείπω την ποίηση (Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία)
Τι γυρεύω (Τι γυρεύω εγώ σ' αυτές τις νύχτες)
Το απόγευμα (Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο)
[νέες συλλήψεις] (Θανάση, γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;)
Όλο και πιο πολύ (Στους ανεπαίσθητους ψιθύρους της εσπέρας)
Νύχτα, χάρισέ μου ένα κορμί (...να χορτάσω κι απόψε την έξαψή μου)
Το πάρκο (Παροπλισμένα γεροντάκια και νταντάδες)
Αποστρατευμένοι (Τώρα δεν έχει πια ΕΣΑ)
Με κατάνυξη (Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά)
Όταν σε περιμένω (Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι)
Το αιώνιο παράπονο (Ό,τι κι αν κάνει το δοντάκι του γραμμόφωνου)
Εγνατία (Με τσάκισε κι απόψε η Εγνατία)
Η φυσαρμόνικα (Μες στα ψυχρά παγωμένα γραφεία)
Το έγκλημα της μοναξιάς (Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ)
Κακόφημη συνοικία (Κάθε λίγο και λιγάκι βγαίνει στο μπαλκόνι της και τινάζει)
Απολογισμός της μοναξιάς (Σπασμένες μέσα μου εικόνες ανταπόκρισης)
Τέλος (Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά)
Βρόχος (Τώρα που σ' έχω διαγράψει απ' την καρδιά μου)
Ρήμαγμα (Τις παγωμένες νύχτες)
Η κακιά στιγμή («Τα μάθατε; Ο τάδε το και το»)
Έρωτας (Το χειμώνα χωνόμασταν σ' ένα γιαπί)
Night Club (Κάθε φορά που έρχεται ο στόλος)
Χριστούγεννα (Φυσούσε ένας διαβολεμένος βαρδάρης)
Κατατρέχουν τη γραφικότητα (Ήρθαν κύριοι με τσάντες και μεζούρες)
Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι (Έρχομαι -- μουδιασμένος με υποδέχεσαι)
Μικρά ποιήματα (Φίλος ποιητής, διευθυντής εταιρείας)
Όσο με πληγώνεις (Ολόκληρος στον έρωτα δοσμένος)
Από το αφιέρωμα του translatum.gr στους ποιητές της Θεσσαλονίκης

Δύο μικρά πεζά:
Ιπποκλείδης (Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ήταν ένας βασιλιάς που τον έλεγαν Κλεισθένη, κι ήθελε να παντρέψει τη μοναχοκόρη του)
Ανταπόκριση (Ένα πρωί ξύπνησα με πολύ κέφι. Βγήκα στο μπαλκόνι του κήπου κι έριξα μια ματιά στα δέντρα)
Οπτικοακουστικό υλικό:
Η εκπομπή ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ αφιερωμένη στον ποιητή από το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ.
Ο Χριστιανόπουλος διαβάζει Χριστιανόπουλο από το indymedia.
(πηγή www.sarantakos.com)
 

Μην ξεχνάς

όταν σε λέω λεβεντιά
μην ξεχνάς πως είσαι μαλάκας

όταν σε λέω γλύκα μου
μην ξεχνάς τι ξυλάγγουρο είσαι

όταν μου λες πως μ'αγαπάς
μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν

και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα
επειδή σε προσκυνώ

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή ''Το κορμί και το σαράκι''

Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.

 

Ἀναστολή

Ὅ,τι ὀνειρεύτηκα τόσα καὶ τόσα βράδια,
ὅ,τι πεθύμησα μὲ τόση ἀλλοφροσύνη,
ὅ,τι σχεδίασα μὲ τόσο πυρετό,
μόλις σὲ δῶ, γλυκιά μου ἐξουθένωση,
στὰ μάτια καὶ τὰ χείλη τὸ ἀναστέλλω,
γιὰ μία στιγμὴ πιὸ ἀπελπισμένη τὸ ἀναβάλλω,
γιατί μονάχα ὅταν τὰ χέρια μου σὲ χάνουν,
ἡ πονεμένη φαντασία μου σὲ κερδίζει.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ξένα Γόνατα»)

 

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

 

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

 

Τὸ Δάσος

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ
κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,
ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,
λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,
ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

 

Ὁ Φωτογράφος

Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ
σ᾿ αὐτὰ ἐδῶ τὰ μερὴ
ὁ φωτογράφος θά ῾πρεπε
νὰ ἤτανε ξεφτέρι
νά ῾ταν τεχνίτης, μερακλὴς
κι ἀπ᾿ ὀμορφιὰ νὰ ξέρει.

Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴ γειτονιὰ
ἂς ἤμουν φωτογράφος
νὰ ὑπηρετῶ τὴν ὀμορφιὰ
μὲ τέχνη καὶ μὲ πάθος.

Νά ῾ρχοντ᾿ ὀμορφοκόριτσα
καὶ λαϊκὲς παρέες
νὰ παίρνουν πόζες ὄμορφες
καμαρωτὲς κι ὡραῖες
γιὰ εἰκοσιτετράωρες
καὶ ἑβδομαδιαῖες.

 

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

 

Ποιήματα
ἔκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1992

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

 
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.

(1953)

 

ΒΡΟΧΟΣ

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.

 

ΕΡΩΤΑΣ

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

 

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

 

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

 

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.

(1956)

 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

(1962)

 

ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Τὸ Κορμὶ καὶ τὸ Σαράκι
μπατιρημένο κουρεῖο
Σάββατο βράδυ
χωρὶς δουλειὰ
μπατιρημένο κορμὶ
Σάββατο βράδυ
χωρὶς ἔρωτα

τὸ φιλὶ
ἑνώνει πιὸ πολὺ
ἀπ᾿ τὸ κορμὶ
γι᾿ αὐτὸ τὸ ἀποφεύγουν
οἱ πιὸ πολλοὶ

τὸ γατί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ χάδια
θέλει καὶ φαΐ
τὸ κορμί μου
δὲ χορταίνει μόνο μὲ φαΐ
θέλει καὶ χάδια

ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀφηρημένα οὐσιαστικὰ
πειράζει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴ μοναξιά;

ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου –
πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

ἡ νύχτα εἶναι παγερὴ
καὶ μ᾿ ἔχεις στήσει
μὲ γέλασες
μὲ γέρασες

μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα
εἶναι κρῖμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

ἔλαιον θέλω καὶ οὐ θυσίαν
κι ἐμεῖς ποὺ θυσιαστήκαμε;
κι ἐμεῖς ποὺ δὲ λαδώσαμε;

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν

Θανάση γιατί ἔκοψες τὸ ἄλφα ἀπὸ μπροστά;
γιὰ ἕνα γράμμα χάνεις τὴν ἀθανασία

τὰ πρόβατα ἀπήργησαν
ζητοῦν καλύτερες συνθῆκες σφαγῆς

«ὅταν πεθάνω, νὰ μὲ θάψτε στὸ χωριό» –
θέλουν νὰ τιμήσουν μὲ τὸ πτῶμα τους
τὴν πατρίδα ποὺ ἀρνήθηκαν μὲ τὸ σῶμα τους

ὡραῖα ἑρμηνεύεις τὰ τραγούδια
ἂς δοῦμε πῶς τὰ καταφέρνεις καὶ στὰ παρατράγουδα

καὶ τί δὲν κάνατε γιὰ νὰ μὲ θάψετε
ὅμως ξεχάσατε πὼς ἤμουν σπόρος

μιὰ γυναῖκα στὸ δρόμο
μαλώνει τὸ παιδάκι της
«δε θὰ πᾶμε στὸ σπίτι;
θὰ σὲ κρεμάσω ἀνάποδα»
γύρισα κι εἶδα τὸ μικρό:
ἤτανε κιόλας κρεμασμένο

ἡ νύχτα μὲ ὁδήγησε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δρόμους;
ἢ αὐτοὶ οἱ δρόμοι μὲ ὁδήγησαν στὴ νύχτα;

γιὰ τὸ πέτσινο σακάκι σου
ποὺ σὲ κάνει τόσο ὡραῖο
ἔχασε τὴ ζωή του ἕνα ζῷο
καὶ κοντεύω νὰ τὴ χάσω κι ἐγώ

 Πηγές
Βικιπεδια
TVXS.gr
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/ntinos_xristianopoylos_poems.htm

Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012

Η επικείμενη καταστροφή και μουσουλμανοποίηση της χώρας

Η Εισβολή

Η σημερινή οικονομική καταστροφή μας έχει αποπροσανατολίσει από έναν μεγαλύτερο κίνδυνο: την ταχύτατη αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της χώρας, και τελικά τη μουσουλμανοποίησή της. Το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται στις επόμενες εκλογές και όχι στις επόμενες γενιές όπως θα έπρεπε. Σύμφωνα με τη ρεαλιστική όσο και εφιαλτική αυτή πρόβλεψη, σε 10-20 χρόνια, η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα, δε θα υπάρχει πια. Σε δέκα χρόνια, εδώ στο καλύτερο οικόπεδο της γης που έχει μπει στο μάτι πολλών, θα κατοικούν 4-5 εκατ. μουσουλμάνοι νεαροί σε ηλικία, έναντι 8-9 εκατ. γερασμένων ελληνογενών. Τότε, θα είναι αδύνατο να σταματήσει η συνέχιση της μαζικής εισβολής και του πολλαπλασιασμού της, με δεδομένο ότι οι γυναίκες-μουσουλμάνες γεννούν πέντε παιδιά κατά μέσο όρο, έναντι λιγότερο από ένα των ελληνίδων.

Σύμφωνα με έγκυρες και διασταυρωμένες πληροφορίες μας, σήμερα εισβάλλουν στη χώρα, κατά κύριο λόγο από τον Έβρο, 200.000-250.000 κυρίως μουσουλμάνοι από την Αφρική και την Ασία. Σε δέκα χρόνια, θα ανέρχονται σε 2-2,5 εκατ. και μαζί με τους εδώ εγκατεστημένους που υπολογίζονται σε 1,8 εκατ. (συμπεριλαμβανομένων αυτών της Δυτικής Θράκης, μαζί με γεννήσεις της τάξης των 500.0000), θα ανέρχονται σε πάνω 4 εκατ. Το δόγμα Οζάλ «δε χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά», βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως αποδείχτηκε και από τις μυστικές εκθέσεις που βγήκαν στη δημοσιότητα, ύστερα από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού Γιλμάζ για δολιοφθορές σε βάρος της χώρας μας.

Το τραγικό είναι ότι, με την έλευση του άτεγκτου Μνημονίου και την ερημοποίηση της αγοράς εργασίας, πολλά νέα παιδιά, αλλά και νοικοκύρηδες νόμιμοι μετανάστες, φεύγουν από τη χώρα σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας στον ήλιο. Και έτσι, η χώρα μουσουλμανοποιείται με μαθηματική βεβαιότητα. Και αυτό λέγεται με όλο το σεβασμό που οφείλεται στη θρησκεία αυτή και σε κάθε ένα μουσουλμάνο ξεχωριστά.

Οι δουλέμποροι και η Αθηναϊκή ζούγκλα

Σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το ταξίδι των μεταναστών γινόταν με μύριες όσες δυσκολίες και κινδύνους, σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Οι τουρκικές αερογραμμές έχουν καθιερώσει απ’ ευθείας τακτικές πτήσεις από όλες ή τις περισσότερες χώρες εισαγωγής τους, με διαμονή «τράνζιτ» στην Τουρκία και αμέσως μετά στην Ελλάδα. Τα αεροπλάνα της Turkish Airlines κάνουν χρυσές δουλειές μεταφέροντας καθημερινά εκατοντάδες λαθρομετανάστες από το Λάγος της Νιγηρίας, την Άκρα της Σομαλίας, την Καζαμπλάκα του Μαρόκου, το Καράτσι του Πακιστάν, την Ντάκα του Μπακλαντές, την Αλγερία, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, το Λίβανο, το Νουμπαι, κλπ. Οι μετανάστες εγκαθίστανται προσωρινά σε δουλεμπορικά ξενοδοχεία των περιοχών Κουμ Καπί και Γελσικόι στην Κωνσταντινούπολη, υπό την αιγίδα του βαθέως τουρκικού κράτους. Σύντομα διέρχονται τον Έβρο περίπου ανενόχλητοι και όσοι το επιθυμούν, καταφεύγουν στις ελληνικές αρχές, όπου τελικά τους χορηγείται έγγραφο που αναγράφει ότι υποχρεούνται να φύγουν από τη χώρα σε διάστημα ενός μηνός!

Από την Αλεξανδρούπολη επιβιβιβάζονται στα τραίνα των ελληνικών σιδηροδρόμων και καταλήγουν στο τραγικό Αθηναϊκό γκέτο, όπου τους παραλαμβάνουν οι εδώ συνεργάτες των δουλεμπόρων και τους εγκαθιστούν σε βρωμερές πολυκατοικίες. Ακολουθεί η ένταξή τους στα κυκλώματα των συμμοριών, των ναρκωτικών, της πορνείας, της παιδεραστίας, της εμπορίας οργάνων, σε όλη την απαίσια αυτή εγκληματική βιομηχανία με ετήσιο τζίρο άνω του 1,5 δισ. ευρώ που ταΐζει και πολλούς «φιλάνθρωπους» και έχει μεταβάλει το κέντρο της Αθήνας σε ζούγκλα.

Το 80% της εγκληματικότητας και ειδικότερα της βαριάς εγκληματικότητας, διενεργείται διαπιστωμένα από παράνομους μετανάστες, που ανέρχονται σήμερα στο 15%-20% του πληθυσμού. Και επειδή στις φυλακές υπάρχει το αδιαχώρητο, κάθε 1-2 χρόνια, αφήνονται ελεύθεροι για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, Οι δουλέμποροι και οι συνεργάτες τους, αν είναι δυνατόν, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αφού έχει γίνει γνωστό ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι, εδώ συρρέουν από παντού τα πλέον εγκληματικά στοιχεία που επικαλούνται πολιτικούς διωγμούς στη χώρα τους. Έτσι, αλλοιώνεται όχι μόνο η ποσοτική αλλά και η ποιοτική σύνθεση των κατοικούντων εδώ, που από χώρα μεταβάλλεται σε χώρο-αποθήκη. Την ίδια ώρα, σε μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας γίνεται αναφορά σε «φασισταριό», σε «εθνοπαρανοϊκούς καραγκιόζηδες» που αντιδρούν στο να δοθεί «συλλήβδην η ιθαγένεια σε όλους τους μετανάστες...»! (Τα Νέα, 5/1/2012).

Λεφτά υπάρχουν

Η αρμόδια για τη μετανάστευση Κοινοτική Επίτροπος Σεσίλια Μάλστρομ, επέκρινε τη χώρα μας τελευταία, γιατί δε φροντίζει να απορροφήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που είναι διαθέσιμα από Κοινοτικά κονδύλια για την κατασκευή του φράκτη στον Έβρο, τη δημιουργία κέντρων υποδοχής, την επαναπροώθηση μεταναστών κλπ. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, απάντησε «υπερηφάνως» ότι, για τους σκοπούς αυτούς θα χρησιμοποιήσουμε δικούς μας πόρους. Προφανώς του έχει μείνει ακόμα το προεκλογικό κουσούρι ότι «λεφτά υπάρχουν»! Γεγονός είναι ότι, η ελληνική κυβέρνηση, ο Δήμαρχος της Αθήνας κ. Καμίνης, με την αγαστή συμπαιγνία των «φιλάνθρωπων» με το αζημίωτο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και αρκετών μέσων μαζικής επικοινωνίας, κωφεύουν ανεπίτρεπτα ή συνηγορούν για το έγκλημα που συντελείται σε βάρος της χώρας.

Οι εταίροι μας σφυρίζουν αδιάφορα

Αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση μάς αντιλαμβάνεται ως παραπαίδι και οι εταίροι μας το παίζουν φιλάνθρωποι, όταν η εισβολή λαθρομεταναστών δεν τους αφορά. Ξεσηκώνονται όταν συλληφθούν 1-2 παράνομοι μετανάστες στη χώρα τους και με συνοπτικές διαδικασίες τον στέλνουν στη «χωματερή» της Ελλάδας. Δεν καταργούν το Δουβλίνο ΙΙ που επιβάλλει την υποχρεωτική επιστροφή παράνομων μεταναστών από Ευρωπαϊκές χώρες στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους που είναι κυρίως η Ελλάδα, από όπου εισέρχεται το 90% των εισβολέων. Μας απειλούν με έξωσή μας από τη συνθήκη Σένγκεν γιατί δεν παίρνουμε επαρκή μέτρα για την παρεμπόδιση εισαγωγής λαθρομεταναστών και την ίδια ώρα, μας εγκαλούν για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων !

Οι εδώ «φιλάνθρωποι» εκπρόσωποι της επιλεγόμενης Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, κάνουν ό,τι μπορούν για να διευκολύνουν την εισβολή. Αλλά ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ενδιαφέρονται για να πείσουν χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Αλγερία, η Νιγηρία, κλπ., που βρίσκονται υπό δυτική επιρροή, να υπογράψουν συμφωνία επανεισδοχής των ομοεθνών τους που εισρέουν με αλματωδώς αυξανόμενο ρυθμό στη χώρα μας μέσω της Τουρκίας, η οποία παραμένει χώρα υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η βιομηχανία της «φιλανθρωπίας»

Στην Ελλάδα του παράλογου και της παραλυσίας, η δουλεμπορία σήμερα αντιμετωπίζεται περίπου ως πλημμέλημα. Όταν η αστυνομία, που έχει ενεργοποιηθεί ικανοποιητικά τελευταία, συλλάβει δουλεμπόρους, τα δικαστήρια, υποχρεώνονται από την ισχύουσα νομοθεσία, να τους αφήσουν ελεύθερους με εγγύηση, με χαϊδέματα ποινών. Οι δουλέμποροι εισπράττουν 3.000-6.000 το κεφάλι για τη διακίνηση του «εμπορεύματος», οι συνεργάτες τους ιδιοκτήτες των βρωμερών πολυκατοικιών στα γκέτο της Αθήνας ενθυλακώνουν φοροδιαφεύγοντας 3-7 ευρώ την ημέρα ανά άτομο δηλ. 20.000-70.000 ευρώ το μήνα, οι έμποροι ναρκωτικών, πορνείας, παιδοφιλίας και διακίνησης ανθρώπινων οργάνων, θησαυρίζουν, όπως και μη-κυβερνητικές οργανώσεις και διάφοροι δικηγορίσκοι και παρατρεχάμενοι.

Είναι πολλά τα λεφτά και η «βιομηχανία της φιλανθρωπίας» ακμάζει την ίδια ώρα που η χώρα παρακμάζει. Τα ξενοδοχεία και οι επιχειρήσεις στο κέντρο κλείνουν και το παραεμπόριο οργιάζει. Οι περιοχές στο κέντρο και γύρω απ’ αυτό ζουν έναν καθημερινό εφιάλτη. Και οι «ιθαγενείς» που διαμαρτύρονται χαρακτηρίζονται ρατσιστές από «κορακοφιλάνθρωπους» ή αφελείς που δηλώνουν αριστεροί, αλλά αγνοούν βασικές αρχές της αριστερής αντίληψης και ειδικότερα της μαρξιστικής. Η οποία δεν αποδέχεται τη φιλανθρωπία και θεωρεί τη μετανάστευση εργαλείο του διεθνούς καπιταλισμού για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Στο θέατρο του παράλογου της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, παραβλέπεται το αυτονόητο γεγονός ότι το πρόβλημα της τεράστιας παγκόσμιας φτώχειας του 1 δισ. των λιμοκτονούντων διεθνώς, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, δεν μπορεί να λυθεί μεμονωμένα από τη φιλανθρωπία και μάλιστα από την «Ψωροκώσταινα». Η οποία μεταβάλλεται από τους «κουτόφραγκους» σε χώρο εναπόθεσης ανθρώπινης δυστυχίας και χώρο υπό διάλυση. Η χώρα Λιβανοποείται, Βοσνιοποιείται και μουσουλαμανοποιείται. με τα συνακόλουθα της εγκληματικότητας, της μπούρκας, της σαρίας, τα τόσο συμπαθή αυτά πολιτιστικά πρότυπα για τους αριστεροδεξιόφρονες που έχουν επιβάλλει και την πολιτικοδημοσιογραφική τους ηγεμονία.

Τι κάνουμε

Η χώρα μας, οφείλει να θωρακίσει τα σύνορά της, να ενισχύσει την Αστυνομία Αλλοδαπών και να αξιοποιήσει το πλούσιο δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων που σκοπός τους είναι η προστασία των συνόρων. Να εξαρθρώσει και να θεσπίσει αποτελεσματικά εξοντωτικές ποινές για τους δουλεμπόρους και τους συνεργάτες τους. Να προωθήσει τη δημιουργία «Οργανισμού για τους Μετανάστες», ο οποίος με τη χρηματοδότηση της Ε.Ε. θα στελεχωθεί από αξιόμαχα στελέχη έξω από το κύκλωμα των «κορακοφιλανθρώπων», αναλαμβάνοντας την προσωρινή μετεγκατάστασή των λαθρομεταναστών μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Να παράσχει πολιτικό άσυλο στους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες κατανέμοντάς τους στις χώρες της Ε.Ε. ανάλογα με τον πληθυσμό τους. Να επαναπροωθήσει τους παράνομους μετανάστες με ναυλωμένα αεροπλάνα στην πατρίδα τους, συνάπτοντας άμεσα συμφωνίες επανεισδοχής με χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Σομαλία, η Νιγηρία, η Αλγερία, κλπ. που βρίσκονται υπό δυτική επιρροή.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να συμμορφώσει την Τουρκία με την απειλή αναστολής των ενταξιακών διαδικασιών και άλλων κυρώσεων και να αναθεωρήσει τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε ευρωπαϊκό εφαλτήριο της διεθνούς τρομοκρατίας. Το αρχηγείο της Frontex να μετεγκατασταθεί από την Πολωνία (!) στην Ελλάδα. Και το μεγαλύτερο ποσό που διατίθεται για τους ίδιους σκοπούς, να διατεθεί στη χώρα μας, αφού από εδώ εισρέει το 90% των παράνομων μεταναστών. Ταυτόχρονα, η ελληνική πολιτεία οφείλει να εντάξει τους νόμιμους μετανάστες, με συγκεκριμένες προϋποθέσεις όπως ισχύει διεθνώς, στον κοινωνικό της ιστό και σταδιακά να τους παραχωρήσει την ελληνική ιθαγένεια. Να δεχτεί τους πραγματικούς και όχι τους δήθεν πολιτικούς πρόσφυγες ανάλογα με τον πληθυσμό της. Να απαγορεύσει τη λειτουργία πολλών πρακτορίστικων ψευτο-Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αφού ελεγχθεί η οικονομική τους διαχείριση και οι επικεφαλείς τους σταλούν στον Κορυδαλλό. Να θεσπίσει πολιτική διακριτικών επιλογών εισδοχής και νομιμοποίησης μεταναστών, με κριτήρια τις χώρες καταγωγής και τις επαγγελματικές τους ειδικότητες, όπως κάνουν όλες οι χώρες παντού σε θέματα μετανάστευσης. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να σεβαστεί τους νοικοκυραίους μετανάστες που ζουν ειρηνικά εδώ, καταβάλλουν φόρους, ασφαλιστικές εισφορές και αναγνωρίζουν την πολιτιστική μας ταυτότητα και τη γλώσσα. Γι’ αυτό, πρέπει να αρθούν οι αδιέξοδες αντιρρήσεις για τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους και νεκροταφείου στην Αττική.

Παράλληλα, χρειάζεται να απλοποιηθεί και να συγκεκριμενοποιηθεί η νομοθεσία και διοικητική πρακτική για τους νόμιμους μετανάστες και να αρθούν οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που τους ταλαιπωρούν, τους καθιστούν υποχείριους σε εκμετάλλευση από κυκλώματα και οδηγούν σε απώλειες πολλών δισ. για το χειμαζόμενο κρατικό προϋπολογισμό. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πρέπει να αφεθεί να μας υπερκεράσουν αριθμητικά. Η χώρα χρειάζεται «φράκτη» για τους παράνομους εισβολείς σε όλα τα σύνορά της και «πόρτες» απ’ όπου θα επιτρέπεται η νόμιμη είσοδος με επιλεκτικά κριτήρια. Στην πραγματικότητα, λόγω της υπογεννητικότητας του ελληνικού πληθυσμού που πρέπει να ενισχυθεί με ιδιαίτερα ισχυρά κίνητρα, χρειαζόμαστε τους νόμιμους μετανάστες και κυρίως αυτούς που μπορούν να συμβιούν ειρηνικά με τον ελληνικό πληθυσμό και να συμβάλλουν στην οικονομική της ανάπτυξη της χώρας και την πληθυσμιακή της αναγέννηση. Αλλιώς, η μουσουλμανοποίηση της ελληνικής γης με την παράδοση των 2000 χρόνων ιστορίας, αποτελεί μόνο θέμα χρόνου.

Αν δεν υπάρξει σοβαρή ισχυρή βούληση με επίκεντρο τις γραμμές αυτές, η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε χώρο εμφύλιου σπαραγμού χωρίς μέλλον. Με το Μνημόνιο και τη μαζική εισβολή παράνομων μεταναστών, μας κλέβουν τη χώρα. Γι’ αυτό, χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα της και για το μέλλον της. Μια ηγεσία της πατριωτικής ευθύνης, της γνώσης, της χρηστής και έντιμης διοίκησης, της αποτελεσματικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτήν την ώρα, βρισκόμαστε σε πόλεμο. Οφείλουμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να αναδείξουμε αυτά που μας ενώνουν. Και στη διαδρομή της ιστορίας του, ο ελληνισμός έχει αποδείξει ότι αυτό μπορεί να το κάνει.

www.staparaskinia.gr

* Ο κ. Θεόδωρος Κατσανέβας είναι Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς

Κυριακή, Ιανουαρίου 22, 2012

Η ιστορία του αναπηρικού κινήματος στην Ελλάδα

Στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες των χιτλερικών εξαπολύουν επίθεση σε 19 νοσοκομεία της Αθήνας. Γιατί στα νοσοκομεία; Γιατί τα νοσοκομεία είχαν μετατραπεί σε κάστρα της Αντίστασης κατά των κατακτητών. Ψυχή οι ανάπηροι πολέμου κατά των Ιταλών φασιστών εισβολέων στα 1940-1941, που έμεναν αναγκαστικά στα νοσοκομεία αφού δεν υπήρχε δυνατότητα περίθαλψής τους στα σπίτια τους. Ετσι μέσα από τα νοσοκομεία οι ανάπηροι αναπτύσσουν τη δική τους αντιστασιακή δράση, ενταγμένη βεβαίως στη λαϊκοαπελευθερωτική πάλη του λαού μας με την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Είναι μια πτυχή της ιστορίας σχεδόν άγνωστη, αλλά ηρωική, όπως όλες οι μεγάλες ηρωικές πράξεις εκείνη την περίοδο.

Η συνέχεια ΕΔΩ 

 Απόδοση: Γεωργία Φύκα, Κοινωνική λειτουργός
για το www.disabled.gr

ΧΕΙΜΑΡΑ-ο Ελληνικός "Τιτανικός"



Η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία του 20ου αιώνα, η βύθιση του ατμόπλοιου «Χειμάρα» στο Νότιο Ευβοϊκό, οδήγησε στο θάνατο 383 ανθρώπους. Το ναυάγιο της 19ης Ιανουαρίου 1947, από τα πιο πολύνεκρα της ελληνικής ακτοπλοΐας, έμεινε στην ιστορία ως ο ελληνικός «Τιτανικός».

Στις 04:10 τα ξημερώματα της 19ης Ιανουαρίου 1947, το επιβατικό ατμόπλοιο «Χειμάρα», το οποίο είχε αποπλεύσει λίγες ώρες νωρίτερα από τη Θεσσαλονίκη για τον Πειραιά, προσέκρουσε, λόγω της πυκνής ομίχλης, στις βραχονησίδες «Βερδούγια» στο Νότιο Ευβοϊκό.

Στο πλοίο επέβαιναν 544 άτομα και πλήρωμα 86 ανδρών. Μεταξύ των επιβατών βρίσκονταν και 36 πολιτικοί κρατούμενοι που οδηγούνταν στην εξορία, καθώς και περίπου 200 χωροφύλακες και στρατιώτες.

Από την ισχυρή σύγκρουση, νερά άρχισαν να εισρέουν στο πλοίο, προκαλώντας σοβαρό πρόβλημα στο πηδάλιο του πλοίου, με αποτέλεσμα να παραμείνει ακυβέρνητο. Η εγκατάλειψη του πλοίου έγινε εντελώς ανεξέλεγκτα, καθώς το πλήρωμα του «Χειμάρα» δεν φρόντισε να διατηρήσει την τάξη κατά την εγκατάλειψη του σκάφους.

Αν και το επιβατηγό βυθίστηκε μιάμιση ώρα αργότερα και σε απόσταση μόλις ενός μιλίου από την Αγία Μαρίνα, ο πανικός που επικράτησε κατά την εγκατάλειψη του πλοίου, το φοβερό ψύχος και τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα της περιοχής, είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 383 άνθρωποι.

Μεταξύ τους, πολλά γυναικόπαιδα, πολιτικοί κρατούμενοι και χωροφύλακες συνοδοί. Ο δεύτερος πλοίαρχος Μπέρτολς, που ήταν βάρδια την ώρα του ναυαγίου, καταδικάστηκε, αργότερα, σε 20μηνη φυλάκιση και ο πλοίαρχος Μπελέσης σε 15μηνη φυλάκιση με αναστολή. Για την απώλεια του πλοίου το Ελληνικό Δημόσιο εισέπραξε από την ασφάλεια 70.000 λίρες Αγγλίας.

Το «Χειμάρα» βούλιαξε σε ηλικία 42 ετών. Ναυπηγήθηκε το 1905, στη Γερμανία και στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. Παραχωρήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση το 1946 με τις γερμανικές αποζημιώσεις και αποτελούσε το τελευταίο ατμόπλοιο της ελληνικής ακτοπλοΐας. Έπειτα από επισκευές στον Πειραιά, εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Αθήνα-Πειραιάς. Επρόκειτο για μια εναλλακτική διαδρομή, καθώς εν μέσω εμφυλίου, το οδικό δίκτυο της χώρας βρισκόταν σε τραγική κατάσταση.

Το ναυάγιο έχει χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία του 20ού αιώνα, αφού αποτελεί το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο ελληνικού πλοίου που δεν προκλήθηκε από πολεμικές ενέργειες και το δεύτερο μεταξύ των ναυαγίων και στα πλαίσια του πολέμου.

πηγη
TVXS.gr

Σάββατο, Ιανουαρίου 21, 2012

EΘΝΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

            

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο,«Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ». 
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. 
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο. Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995. 
Παρά ταύτα,η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενωποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990. 
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια. 
  
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησηςJacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011). 
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011). 
  
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους». 
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών. 
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς. 
  
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
 

Αγαπητοί φίλοι, 
όπως αναφέρεται παρακάτω από το 
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ  ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: 
    
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις. 
  
Παρακαλώ  ζητήσετε  από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο 
  
http://www.greece.org/blogs/wwii/ 
  
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά
  
από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα,
  
πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες,
  
πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών,
  
των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...

 

 


EΘΝΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
----------------------------------------------------------------------- 
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.


Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και  το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09. 
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών  επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη  χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ. 
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική. 
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη. 
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση. 
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας. 
  
Για το Εθνικό Συμβούλιο 
Ο Πρόεδρος   
Μανώλης Γλέζος

Πέμπτη, Ιανουαρίου 19, 2012

Σιμόν ντε Μποβουάρ: «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι»

Σαν σήμερα, το 1908, γεννιέται σε κάποιο αρχοντικό σπίτι της λεωφόρου Ρασπάιγ στο Παρίσι ένα κορίτσι που θα γίνει ένα από τα πιο φωτεινά γυναικεία σύμβολα του 20ού αιώνα και που θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο νοείται η γυναίκα. Η ζωή και η σκέψη της Σιμόν ντε Μποβουάρ ξεφεύγουν από τα στενά φεμινιστικά πλαίσια, περιπλέκονται με τον υπαρξισμό, την Αριστερά, τη σεξουαλική απελευθέρωση, τη Γαλλική διανόηση και επηρεάζουν σε επίπεδο ιδεών και φαινομένων την κοινωνία.

 

Η Σιμόν μεγαλώνει σε ένα συντηρητικό, μεγαλοαστικό και καθολικό περιβάλλον και σε μικρή ηλικία θέλει να γίνει καλόγρια. Στα 14 της χρόνια περνάει μια σημαντική υπαρξιακή κρίση που την απομακρύνει μια και καλή από το Θεό και την εθίζει στη φιλοσοφική αναζήτηση. Το πάθος της για τη φιλοσοφία την οδηγεί στα έδρανα της École Normale Supérieure, όπου ξεχωρίζει για την ανατρεπτική της σκέψη και το 1921 γνωρίζει τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ.

Αποτελεί ειρωνεία το γεγονός πως η «μητέρα του φεμινισμού» έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση πολλών ως η σύντροφος ενός σπουδαίου άντρα, αλλά η σχέση της Μποβουάρ με τον Σαρτρ, τόσο στον έρωτα όσο και στη φιλοσοφία, είναι ιδιαίτερη, αμφίδρομη και ανεξάρτητη. Ως ζευγάρι, μένουν σε διαφορετικά σπίτια και ως ερωτικοί σύντροφοι, διατηρούν ανοιχτές ερωτικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, ενίοτε και όλοι μαζί, καταστάσεις που η Μποβουάρ θα εξιστορήσει μέσα από το λογοτεχνικό της έργο.

Ο ελεύθερος έρωτας και η αυτοδιάθεση του σώματος βρίσκονται στην καρδιά της σχέσης τους και η λέξη «γάμος» αποτελεί ένα «κακό αστείο». Όταν το 1931 ο Σαρτρ ζητά από τη Μποβουάρ να παντρευτούν –για πρακτικούς κυρίως λόγους– η Γαλλίδα είναι κάθετη: «ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση, αλλά και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών».

Για να κερδίσει την οικονομική ανεξαρτησία της, η Σιμόν γίνεται καθηγήτρια, αλλά το ναζιστικό κατοχικό καθεστώς την απολύει το 1943, επειδή υποστηρίζει τη σχέση μαθήτριάς της με Ισπανό εβραϊκής καταγωγής. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Μποβουάρ έρχεται σε επαφή με τον Καμύ, τον Ζενέ, τον Πικάσο και άλλα «αντιστασιακά στοιχεία» του Παρισιού, ενώ παίρνει μέρος στην οργάνωση ‘Σοσιαλισμός και Ελευθερία’ που ιδρύει ο Σαρτρ στα πλαίσια της αντίστασης.

Συχνάζει στο θρυλικό παρισινό καφέ Les Deux Magots, όπου οι πολιτικές και φιλοσοφικές συζητήσεις της με τον Σαρτρ και τους υπόλοιπους μένουν στην ιστορία. Όταν ο πόλεμος τελειώνει, αρχίζει η χρυσή εποχή για τη Σιμόν, που εκδίδει μαζί με τον Σαρτρ το πολιτικό περιοδικό ‘Les Temps Modernes’ στις σελίδες του οποίου αντανακλάται η ανατρεπτική της σκέψη πάνω στην πολιτική, τη φιλοσοφία και το γυναικείο ζήτημα. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συντηρητικοί και καθολικοί κύκλοι της Γαλλίας την βλέπουν ως «πορνογράφο» και ως «νυμφομανή».

Στα μέσα του 1949, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσιεύει ‘Το Δεύτερο Φύλο’ (Le Deuxième Sexe), ένα έργο που σήμερα είναι γνωστό ως «η βίβλος του φεμινισμού» και που, σε κάθε περίπτωση, δίνει μια ριζοσπαστική ερμηνεία στο τι είναι γυναίκα. Για πρώτη φορά, η ταυτότητα της γυναίκας παρουσιάζεται ως κάτι μη φυσικό και μη δεδομένο, ως ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που συντηρεί συγκεκριμένες σεξουαλικές σχέσεις εξουσίας: «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι».

Υπό το πρίσμα του υπαρξισμού, η Μποβουάρ βλέπει τη Γυναίκα ως το σημαντικότερο παράδειγμα του κοινωνικού «Άλλου», ως μία ύπαρξη που ιστορικά ορίζεται σαν το αδύναμο, αφύσικο και μη ομαλό αντίθετο του Άντρα και το γεγονός αποτελεί τη ρίζα της καταπίεσης των γυναικών. Η θεώρηση αυτή είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα στηριχθεί η μετέπειτα φεμινιστική λογοτεχνία, που περιστρέφεται γύρω από το κοινωνικό κατασκεύασμα της θηλυκής ταυτότητας και την έννοια του σεξουαλικού «Άλλου».

Κάπως έτσι, η Σιμόν αναδεικνύεται σε αρχιέρεια του φεμινισμού κατά την ταραγμένη δεκαετία του ’60, ένα κίνημα που έχει ξεφύγει από τη διεκδίκηση ψήφου και ίσων δικαιωμάτων και θέλει να αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες. Παράλληλα, θεωρείται παραδειγματική η στάση που κρατάει σε πολιτικά τεκταινόμενα όπως ο γαλλοαλγερινός πόλεμος.

Το έργο της Μποβουάρ είναι πολυδιάστατο, αφού περιλαμβάνει από πολιτικές θέσεις και φιλοσοφικά δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα, βιογραφίες και θεατρικά έργα. Η αλληλοεπιρροή με το Σάρτρ είναι εμφανής σε πολλές περιπτώσεις, τόσο στα κείμενα της Μποβουάρ, όσο και σε αυτά του Σάρτρ, ακόμα και στο μεγαλούργημά του «Το Είναι και το Μηδέν».


Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πεθαίνει στις 14 Απριλίου 1986 από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της Σαρτρ.

Πηγή
TVXS.gr

Τετάρτη, Ιανουαρίου 11, 2012

Φρεντ Μπουασονά, ο φιλέλληνας φωτογράφος των αρχών του 20ου

Ο Φρεντ Μπουασονά, (1858-1946 Γενεύη) ήταν Γαλλοελβετός φωτογράφος, ιδιαίτερα γνωστός για την φωτογραφική τεχνική του αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, διευθυντή της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Το έργο του, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στην Ελλάδα θεωρείται εν γένει «πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα»

Η οικογένεια των Μπουασονά κατάγεται από τη νότια Γαλλία, από το Livron, ένα χωριό κοντά στη Μασσαλία. Όταν στη Γαλλία το κλίμα για τους προτεστάντες έγινε εχθρικό οι πρόγονοι του Φρεντ - μαζί με πολλές άλλες οικογένειες- αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Γενεύη. Η καταγωγή της οικογένειας έκανε τον Φρεντ να πιστεύει πως ήταν απόγονος γενναίων Ελλήνων θαλασσοπόρων...

Γόνος «φωτογραφικής δυναστείας», ως περιγράφεται, o νεαρός Μπουασονά φέρεται ως πολύπλευρο ταλέντο που συνδύαζε τα σπορ (αλπινισμός), τη μουσική και τις καλές τέχνες. Επηρεασμένος από τον δάσκαλό του Ούγγρο Κόλερ, ανέπτυξε τη δική του τεχνική στη φωτογραφία, η οποία, μαζί με τη χρήση νέων υλικών, τού απέφερε πολλές διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ άλλων το πρώτο βραβείο της παγκόσμιας έκθεσης του Παρισιού. Το εργαστήριο που κληρονόμησε από τον πατέρα του το διαχειρίστηκε μαζί με τον χημικό αδελφό του Εντμόν-Βικτόρ. Η ορθοχρωματική πλάκα, δική τους επινόηση έδινε βελτιωμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα.

Εκείνα τα χρόνια ο Μπουασονά ασχολιόταν κυρίως με προσωπογραφίες, οι οποίες ήταν και πιο προσοδοφόρες. Ήδη στα 1900 το εργαστήριο πήγαινε πολύ καλά και το 1901 ο Μπουασονά άνοιξε ένα υποκατάστημα στο Παρίσι και ένα στη Ρεμς.

Φωτογραφίζοντας το Mont-Blanc, με τηλεφακό κατασκευασμένο στην Αγγλία, κατόρθωσε να διακρίνει το μπλε του ουρανού από το λευκό του χιονιού στη φωτογράφισή του, διαμορφώνοντας μια φωτογραφία που έκανε τον γύρο του κόσμου

Το 1903, μαζί με τον Ντανιέλ Μπο-Μποβί, ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το 1907 επανήλθε και το 1913, πάλι με τη συντροφιά του Μποβύ και με τον λιτοχωρίτη κυνηγό Χρήστο Κάκκαλο, είναι ο πρώτος που ανέβηκε στον Μύτικα, την υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Το 1930 πραγματοποίησε το τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα και επισκέφθηκε το Άγιο Όρος.

Οι φωτογραφίες που τράβηξε εκεί αφορούν τη μοναστική αρχιτεκτονική, είτε ως γενικά πλάνα των εσωτερικών αυλών, είτε ως πιο κοντινά και λεπτομερειακά, ενώ εντυπωσιακή είναι η απόλυτη απουσία απεικόνισης θρησκευτικής τελετής ή λειτουργίας - στοιχείο που καταδεικνύει την προσαρμογή του φωτογράφου στο αυστηρό τυπικό της αγιορειτικής κοινωνίας.

Πέθανε στη γενέτειρά του, τη Γενεύη, το 1946.

Μέσα από τις φωτογραφίες και τα λευκώματά του παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ελλάδας του μεσοπολέμου, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης για την Ελλάδα την ίδια περίοδο.

Ο καλλιτέχνης, πέρα από το καταγραφικό ενδιαφέρον του για όλα όσα εξαφανίζονται, μας δίνει μια εικόνα της Ελλάδας που εκτείνεται πέρα από την εθνογραφική μαρτυρία.

Η μεγάλη πίστη και ο θαυμασμός του για τη χώρα αυτή μεταδίδονται μέσα από το έργο του με μια τρυφερότητα και μια αγάπη που η δύναμη τους ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δίνει ψυχή σ’ αυτά τα κομμάτια χαρτιού, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν παραμείνει απλές φωτογραφίες....

Λίγοι αγάπησαν την Ελλάδα όσο ο Φρεντ Μπουασονά. Ο ίδιος έγραψε στα 1910: «Αυτός ο λαός, τόσο στις ακτές όσο και στο εσωτερικό της χώρας, ο ψαράς της Αίγινας, ο γεωργός της Αργολίδας, ο βοσκός του Χελμού ή του Παρνασσού, όλος αυτός ο λαός έχει τόσο σπινθηροβόλο πνεύμα, τόση καλοσύνη, τόσο πάθος για την ελευθερία, μια τέτοια λατρεία για το παρελθόν του, μια τέτοια προσήλωση στις αρχαίες συνήθειες...». Και ο Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανης της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης, ο οποίος συνταξίδεψε με τον Μπουασονά στην Ελλάδα, είπε σε μια διάλεξη το 1931: «Στην Ελλάδα, όπου άλλοι δεν πήγαιναν παρά γυρεύοντας ερείπια, εμείς ανακαλύπταμε μια φύση και έναν λαό. Και από τότε το σχέδιό μας ήταν όχι μόνο να ασχοληθούμε με τη λαμπρότητα των αρχαίων μνημείων αλλά να ξαναζωντανέψουμε τα τοπία που τα

 

Βιβλιογραφία

«Fred Boissonnas» ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ - Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2002 εφ. Το Βήμα
Μπουασονά Φρέντ – Frederic Boissonnas (1858-1946) http://openarchives.gr/view/415653
http://thesprotia-news.blogspot.com/2010/01/frederic-boissonnas-1858-1946.html
http://www.fotoart.gr/arthra/stathatos/fredboissonnas.htm
http://www.hch.culture.gr/newtypo/index.php?id=110
Ελλάδος περιήγησις, Εκδ. ΜΙΛΗΤΟΣ 2009, ISBN 978-960-464-002-7
Les Alpes Valaisannes. Georges Bridel, 1911, Lausanne.
"La route du Loetschberg" Jegerlehner Johannes 1917, Genève
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4657309
Des Cyclades en Crète au gré du vent. Πρόλογος Gustave Fougères. Αρχαιολογικές σημειώσεις G. Nicole. Genève, Boissonnas & Co. Éditions d'Art et de Sciences, 1919
La Dent du Midi, Champery, et le Val d'Illiez. Με τη συνεργασία του H.-F. Montagnier. Geneve, Editions d'Art Boissonnas, 1923
http://krasodad.blogspot.com/2010/09/blog-post_8810.html

Δείτε τον μαζι με τις απίστευτες φωτογραφίες του εδω
http://www.google.gr/search?q=φρεντ+μπουασονά+photos&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=el&client=safari

Δυό λέξεις,δυό σκέψεις

Όμορφη χλωροφύλλη μου
της σκέψης οξυγόνο
δίνεις φιλί στα χείλη μου
και γω το μανταλώνω.

Αχ όμορφη σελήνη μου
της σκέψης μου ξενύχτι
Σαπφώ και Μυτιλήνη μου
στου ουρανού το δίχτυ.

(ρ)

Σαράντα χρόνια πέρασαν
για να σου πω δυό λέξεις,
σαράντα χρόνια πέρασαν
για να μου πεις δυό σκέψεις.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Θάσος(Ποτός) 18/8/2009

Παρμενο απο την καλη μου φίλη Carol που το ανακοίνωσε στο τοίχο της στο Facebook
Όμορφο γλυκο περιεκτικό συγκινητικό

Κυριακή, Ιανουαρίου 01, 2012

Τους ρώτησαν για να κάνουν πρωταθλητισμό?

Του Αντώνη Καρπετοπουλου καθημ. Κυριακής

Η προετοιμασία των Ομοσπονδιών για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου είχε ξεκινήσει εδω και μια διετία . Οι προϋπολογισμοί της Ολυμπιακής προετοιμασίας έγιναν πριν απο την δραματοποίηση της κρίσης. Μολονότι τα ποσά των επιδοτήσεων ένα συνέχεια μειώθηκαν ένα τούτοις η πολιτεία δεν ήθελε να φανεί εντελώς ανακολουθη. Η πρόσφατη απειλή του ΓΓΑ κ. Πάνου Μπιτσαξη ότι θα παραιτηθεί βοήθησε φέτος ώστε να δοθούν κάποια χρήματα ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, απο του χρόνου τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερο . Όχι μόνον γιατι δεν υπάρχουν πλέον χρήματα , όσο και γιατι δεν υπάρχει κανένα όραμα που να αφορά τον αθλητισμό απο την πολιτική μας ηγεσία .

Λίγες μέρες πριν , ο υφυπουργός πολιτισμού Παύλος Γερουλανος, αναρωτήθηκε δημόσια γιατι ο Έλληνας φορολογούμενος πρέπει να πληρώνει για να κάνουν κάποιοι πρωταθλητισμό. !!!
Η απάντηση είναι ότι ο Έλληνας φορολογούμενος ,ποτέ δεν ρωτήθηκε αν θέλει να πληρώνει, το κράτος μας πλήρωνε χωρίς να τον ρωτήσει. Η αντίληψη ότι η Ελλάδα έχει να κέρδισει σε προβολή ,αν υπάρχουν επιτυχίες ,καλλιεργήθηκε απο τους ίδιους τους κρατικούς μας λειτουργούς, εδω και τριάντα χρόνια. Αυτοί είναι που βάφτισαν πλοία με τα ονόματα πρωταθλητών ,αυτοί διοργάνωσαν φιέστες στο Παναθηναϊκό Στάδιο ,αυτοί έτρεχαν στα αεροδρόμια να φωτογραφηθούν με πρωταθλητές, αυτοί χρυσό πλήρωναν διοργανώσεις που ελάχιστα κράτη είχαν την δυνατότητα να φιλοξενήσουν με ανάλογη χλιδή, αυτοί έπεισαν μια ολόκληρη χώρα να κάνει τα στραβά μάτια για το ( πανάκριβο) ντόπινγκ .
Είναι κατανοητό ότι το τέλος των ευκολων δανεικων οδηγεί και στη χρεοκοπία κάποιων δεδομένων ( και πολιτικών) αντιλήψεων - η ερώτηση είναι με ποιες αντιλήψεις θα πορευτούμε απο εδω και πέρα.

Χριστουγεννιάτικα ο κ. Γερουλανος και οι συνεργάτες του κατέθεσαν για τον ελληνικό αθλητισμό έναν νέο νομο και την ίδια στιγμή έκαναν κατανοητό ότι τα χρήματα για τον αθλητισμό απο του χρόνου θα είναι υποχρεωτικά λιγότερα , καμμιά αντίρρηση, Όμως ,αυτο που λείπει είναι κυρίως η αντίληψη, το σχέδιο, το τι ακριβώς η Πολιτεία σκοπεύει να κάνει με τον αθλητισμο, απο εδω και στο εξής. Η εντύπωση που έχω είναι ότι τον αντιμετωπίζει ως ένα αναγκαίο κακό , όπως αντιμετωπίζει πλέον οτιδήποτε κόστιζει .
Πίσω απ τη σπουδή για νομούς και τις επικλησεις στο δίκιο του φορολογούμενου κρύβεται επιμελώς η απουσία οράματος . : το μοναδικό που υπάρχει ήταν η μόστρα δίπλα στους πρωταθλητές.